Het voelt als thuiskomen, even praten met jullie. Vandaag ben ik gestrand in Bellorado, een heel gezellige albergue naast de kerk. Hier gebeurt echt ales waar je in je eigen leven mee wordt geconfronteerd: de laatste dagen gaat alles oñ vertrouwen. Het begon in Santo Domingo de le Calzada. De laatste honderd meters kon ik bijna niet stappen, te hard gelopen naast 75jarige man uit Ecuador. Het gesprek was zo boeiend, maar ik luisterde niet naar mijn eigen voetjes, die schreeuwden om een trager tempo. Mijn ene voet helemaal gezwollen en heel warm: in de andere albergue kwam een fysiotherapeut en tegen een vrijwillige bijdrage kon je om advies vragen. hij kon echter geen verband aanbrengen omdat mijn vboet te gezwollen was. Ik moest de volgende dag terugkomen en dus een dag rust nemen. Ik baalde, weer een dag niet stappen. Daar ik niet in de albergue mocht blijven tussen 8u en 12 u moest ik langs de strate tsjolen, zoals mijn favoriet Willem Vermandere het zegt. Ik ging toen naar de kerk en kon ytijdens de viering niet stoppen met huilen, zo vol van zelfmedelijden. Toen ik buitenkwam, ontmoette ik Erwin, een Duitser, net op pensioen . Ook hij was gestrand met een pijnlijke voet en moest een dag rust nemen, maar zag alles in een ander daglicht: hij zei dat dit een optie was om te genieten van de mooie stad, om te genieten van het vele moois op de camino. We gingen samen een cafe con leche drinken, een heerlijke spaanse koffie en hadden een diepgaand gesprek over ontñmoeten en afscheid nemen, over je snel hechten aan iemand maar dan niet meer open te staan voor nieuwe ontmoetingen. Hij sprak me over vertrouwen: hij was die nacht in de albergue zijn camera met al zijn foto s gestolen. Net zoals het voortdurend afscheid nemen bij mij pijnlijk was, hoewel het nieuwe perspectieven opent, was de schok in zijn vertrouwen zo pijnlijk. Maar zou je omwille van 1 dief de andere 20 pelgrims in de kamer niet meer vertrouwen? Mag je je eigen hart vertrouwen of haal je je er best je verstand bij? Een heel gesprek over rationeel denken versus je hart volgen, je dromen volgen,...was het gevolg. In de namiddag dronken we opnieuw samen een heerlijke cafe con leche, maar dan in het Parador, een Middeleeuws hospitaal voor pelgrims, omgebouwd tot een prachtig luxehotel, maar waar alle pelgrims welkom zijn om in de lederen salons te genieten van een heerlijke kop koffie, zalig. Toen lag plots het accent op leven na de dood en werd de heel realistische advokaat plots een man vol gevoelens, die nooit zijn dromen durfde te volgen bij gebrek aan vertrouwen, in anderen en in zichzelf. De camino was voor hem een ontdekkingstocht in vertrouwen.
Ja mensen, ook dit is de camino, koffie in een lederen salon met hartelijke mensen die je weer maar eens duidelijk maken: vertrouw op God, maar bind toch maar je kameel vast, als je begrijpt wat ik bedoel...
Het weer hier is voor het eerst fris: vorige week 36 graden en nu 13. Ik had mijn dikke fleecetrui al weggegeven aan een ziek meisje, en nu loop ik te huiveren, enfin, wie geeft zal gegeven worden, al is het dan niet wat je verwacht, zoals een warme cafe con leche en een lieve grote broer erbij...
Allerhartelijkste groeten van een pelgrim op weg naar Santiago en zichzelf
Deze namiddag gestrand in Azorfa. De laatste drie kilometers waren heel pijnlijk, maar ik strandde bij een biomechanicus, een knobbel in zijn vak. Na een behandeling van een uur en heel wat advies, kon ik weer lopen zonder pijn en zonder zwelling. Een echte wonderman dus. Hier schrik je van niets meer terug, alles komt op je weg wat je nodig hebt, daar mag je op vertrouwen. Zo gaf ik enkele dagen geleden al mijn verband weg en hier , nu ik het nodig heb, lopen alles mensen zomaar naar de apotheek voor mij en terwijl alles eigenlijk alles gesloten was, komen ze met een hele lading verband aan. Er wordt voor me gekookt met een heerlijk wijntje, wat kun je nog meer dromen? Een vrouw uit Amerika plooide zelfs mijn was... Dit is een ongelofelijke les in nederigheid: alles zomaar aannemen en dankbaar zijn. Maar ook een les in vertrouwen: geef en er zal jouw gegeven worden en zelfs in overvloed. Vooral wat vriendelijkheid betreft. Misschien denk je wel van jezelf: wat heb ik dan te bieden: je zaait zomaar rijkelijk je eigen liefde, het is heel simpel, echt waar, een lach, een knuffel, een begrijpemde blik. Zoals het hier is, zou het overal kunnen zijn. Ik adviseer iedereen dus hartelijk deze camino te gaan. Je hoeft geen enkel speciaal diploma te hebben, geen grens wat leeftijd betreft. De oudste man die ik tot nu toe omtmoette was 85 jaar en kwam helemaal uit Canada om de camino te lopen. Je ontdekt je eigen ritme, en het voelt heerlijk aan, nu de frustratie van-ik -kan-geen-dertig-kilometer-per-dag-lopen eindelijk geweken is voor ik-ben-dankbaar-dat-ik-er-20-lopen-mag. Soms knaagt het gemis enorm, mijn gezinnetje, mijn liefste kleinkindje Jerôme, mijn ouderlijke thuis met de gezellige sfeer, nu kan ik niet meer zingen 'ze zullen hem niet temmen, de fiere Vlaamse leeuw' als we weer winnen in de kaart, he pa? Ik mis ook mijn fijne collega's en zoveel bewoners die ik een warm hart toedraag. Ik mis het plagen van padre Raf en de warme genegenheid van zovele vrijwilligers. Ik kreeg vandaag een berichtje van een van hen uit Lourdes, hij ontmoette er padre Raf. Er is ongelofelijk veel in het leven om dankbaar voor te zijn en de meeste dingen zijn GRATIS !!!
Lieve tochtgenootjes, ik wens het jullie zo van harte toe: een dankbaar gevoel en een gulle bui in de liefde, probeer het maar en zie het wonder:
