Jullie zullen het zeker en vast kennen: het gevoel dat alles anders verloopt dan gehoopt, maar dat alles toch ten goede komt. Zo gaat het nu eenmaal op mijn camino. Ik was zo gelukkig in Los Arcos te zijn bij bekende Belgen, maar wou toch de volgende dag wat verder trekken: tot Torres del Rei, niet zover, maar het is toch wat. Na een heerlijke pelgrimsmenu met Marjolein, een verpleegster uit Rotterdam, kwam ik tot de conclusie dat mijn pootje iets mee had van een olifantepootje: Dan maar ijs opgelegd en hup, omhoog. Het werd een heel gezellige en boeiende avond met een Fran koppel, een man uit Ierland en een man uit Italië, van taalvaardigheid gesproken, hmhm. We wisselden uit over de reden waarom we deze tocht aanvatten, heel interessant... Na het loslaten van Bernadine, deed dit gezelschap me goed, maar ik wou me vooral niet hechten aan iemand voor de verdere tocht. Deze ochtend toch met pak en zak vertrokken en toen dacht ik het volgende dorp echt niet meer tehalen overal pijn in mijn voeten en benen. Als een engel stond Marjolein me op te wachten. Toen we bij het bureau van toerisme kwamen, vergezelde een vrouw ons tot bij de dokter die ze reeds opbelde. Die bracht een steunverband aan en gaf me medicatie enhij wou helemaal geen geld accepteren. Ik kan mijn ogen niet geloven: hier word je met zoveel geconfronteerd, maar mensen staan je gewoon op te wachten om je te helpen, ik kan me geen grotere vorm van behulpzaamheid voorstellen. Dus neem ik morgen 1 verplichte rustdag en hoop dan stilaan weer op te bouwen. Hier verblijft ook een jongen uit Chicago die een verplichte week te verduren heeft, ik mag dus niet klagen... Sinds de start nam ik eigenlijk nog geeen enkele volle rustdag, misschien is het hoogtijd. Zo leer ik meer en meer te luisteren naar mijn eigen lichaam en respecteer mijn eigen ritme. Hier hou ik ook heel erg van de pauze die ik neem onderweg: je zit te genieten op een rots of een bankje, van een frisse slok water en een heerlijk stukje fruit en kijkt naar alle voorbijtrekkende pelgrims. Iedereen roept op zijn minst ola, wat hallo betekent, maar de meesten voegen er onmiddelijk aan toe: buen camino, wat een goede tocht of camino wilzeggen, het is een zegen over elkaar uitspreken en zo vragen de meeste nog of alles ok is. Alles wordt gedeeld: voedsel, drinken, verhalen, een lach en een traan, want heimwee steekt af en toe de kop op, bij iedereen.Zo zie je op je bankje een grijs vrouwtje, heel kranig, maar zo rustig de camino gaan en kort erop haalt een andere man, rood aangelopen en fel bezweet haar bijna lopend in. Het hier bekende fenomeen: mensen komen toe vol energie en overdrijven, het trage ritme en genieten kom pas later, na de eerste blazen of pijnen. Of hoe een mens afkickt van zijn eigen drukke leventje...
Ok, vrienden, mijn tijd zit er bijna op, mijn computertijd bedoel ik, want ik hen nog meer dan 575 km te gaan, overmorgen dan.
Het allerliefste en ik wens jullie een deugddoende werkweek toe,
De kilometers kruipen in de kuiten: een ontsteking zorgt er voor dat ik heel wat kleinere etappes dan gewenst kan stappen. Maar het is tenslotte mijn verjaardag en ik maak van de nood een deugd: ik stapte zo een 13 km tot in Los Arcos bij Johan en Paula, twee familieleden van een bewoonster van mijn werk. Ik liep er binnen en vroeg of er nog plaats was voor een uitgedroogde Belg: met een brede glimlach werd ik ontvangen. Ze overhandigden een leuk geschenk van de collegas en ik beloof hierbij plechtig mezelf een heerlijke verwenmassage te trakteren: bedankt collegas, jullie zijn schatjes! Deze morgen ontving ik heel wat wensen en kussen van medepelgrims en zelfs een bijbels geschenkje van een vrijwilligster van de auberge. Het wordt me almaar duidelijker dat ik mijn camino moet stappen op mijn tempo. Dat betekent dat ik Bernadine met pijn in het hart zie verder stappen, maar dat zit er voor mij momemteel niet in.
Dat is nu eenmaal de camino: totale onthechting en beseffen dat elke ontmoeting een geschenk is. Soms loopt je leven parallel met anderen en dan is er veel vreugde, soms gaan mensen een andere weg...Maar wees niet angstig, mama, je stapt hier nooit alleen en mensen springen bijna voor je voeten als je de verkkerde kant opgaat...
Het voelt vreemd aan voor het eerst je verjaardag te vieren ver van huis, ook dat is loslaten, beseffen dat niets vanzelfsprekend is...
Mensen vertellen flarden van hun leven en het bied haast een oplossing voor je vraag waar je die dag mee worstelt. Velen vertelden me dat het zo belangrijjk is de weg af te leggen van je hoofd naar je hart, en dat is de langste camino.
Hier besef ik de weldaad van een warm gezin en familie te hebben, de luxe van meelevende collegas en vrijwilligers, de warmte van het delen met elkaar, al is het maar een slokje.lauw water.
Alvat een dikke mercie aan allen die mijn droom vleugels gaven:
De tocht naar Pañplona verliep tañelijk vlot. quertiklavier: we vinden de ñ van ñaña niet. Daar aangekoñen vonden we een gezellig verblijf net een kloostercelletje. we bezochten de prachtige stad, vooral het historisch gedeelte en de indrukwekkende stierenarena. Gelukkig waren de stieren met verlof. we deden ons tegoed aan een heerlijke paëlla, op een zonnig terrasje en een ijsje of twee,drie als dessert mocht niet ontbreken, het was tenslotte onze verlofdag. De volgende dag was heel merkwaardig. Een happy day: het begon met de verloren pull van Bernadine. Hoe we ook zochten, nergens te vinden. Niet getreurd, we bleven positief denken en hoopten op onze weg een gedroomde pull te vinden. Dewinkels gingen echter pas on 10u open, veel te laat dus en het was fris. Op onze etappe kwamen we aan de universiteit van Navarra en kregen daar een pracht van een stempel. Wie had ooit gedacht dat we daar een pracht van een trui zouden vinden en dan nog wel met het embleem van St-Jacques de Compostela. Daarna voelden we ons zo positief en sterk. We stapten gezwind verder en voelden ons oprecht gelukkig. Bovenaan de berg was er een klein kerkje met een enkel winkeltje, We kochten er een appelsien dieons in de schaduw van het kleine kerkje verfrissing bracht. Er was waarempel nog een bron en een toilet, de dag kon niet meer stuk... De les van de dag. blijf positief denken en alles komt op je weg en zelfs nog veel meer. Want zo hadden we deze ochtend vernomen dat er onweer op komst was, maar we zeiden tegen elkaar dat we wel droog zouden aankomen aan een slaapplaats.Onze voorspelling kwam uit, want net bij het binnenstappen van de albergue vielen de eerste regendruppels. Na de bui en de douche kregen we als cadeau nog de kans om de prachtige Spaanse Mis bij te wonen.
Vandaag is het brandend heet: we hebben de hele dag al het gevoel dat we in de woestijn lopen. Wat schaduw brengt afoeling en wat rust af en toe, zoals bij het Brussels koppel die in the middle of nowhere met verfrissende drankjes en zonnecreme (waar we al een tijdje naar zochten) stonden. Nu zitten we als twee kreeften te bloggen en moedigen elkaar aan om nog wat verder te trekken. Of dat gebeurt, verneem je in ons volgend verslag...
