Toch nog een berichtje voor ik morgen Santiago binnenstap. Vandaag was aanvankelijk zwaar stappen en niet alleen omdat een gat groeide in mijn voetzool onder mijn compeed, maar vooral mentaal: ik was nog niet klaar om aan te komen en stopte dus 5 km voor het einde van mijn camino. Ik wil fris in de ochtend arrivren, in de stilte de kathedraal binnengaan, bewust van het eindevan deze tocht, van al julieintenties, vande lessen die ik mocht leren op deze camino, van de fantastische mensen die ik hier mocht ontmoeten,...Ik wil niet doodmoe de stad binnenzeulen, nee Ik ben jullie allen heel dankbaar voor ale steun, hoe dan ook, want er waren momenten dat dit me werkelijk op de been hield, al was het danvaak op 1 been, hihi. Maar ik mag heel eerlijk zeggen, wat me ook overkwam, ik was elke minuut gelukkig op mijn camino, want er waren altijd engeen die me omringden, altijd inzichten of lessen te lerern, zalig! Nu rest me nog een zware dobber: afscheid nemen, want daar ben ik echt niet goed in, snik. Maar waar deuren dichtgaan, gaan andere deuren weer open,
Hartelijk dank en buen camino in todo la vida!!!!!!!
Het einde komt dichterbij, op de camino zie je telkens hoeveel km nog te gaan naar Santiago en het geeft een vreemd gevoel. Aaan de reacties merk je soms hoe iemand zijn camino doet, alhoewel je nooit mag oordelen: Ik ontmoette enkele dagen geleden in Sarria Antonio. Hij had vijf dagen om de camino te gaan en was in een verschrikkelijke haast. We hadden een fijn gesprek en ik probeerde hem uit te leggen hoe belangrijk het wel is om te genieten van de camino. Toen ik hem zei dat ik even in het gras zou zitten en wat wou eten, vroeg hij me hoe lang ik dacht te stoppen! Gisteren ontmoette ik hem terug: hij had overal pijn en zag er echt zielig uit. We wandeleden weer een hele tijd tesamen. Toen hij het bordje zag van 35 km zei hij: oef, we zijn er bijna, terwijl ik het gevoel heb, o nee, we komen zo dichtbij...Ik zei hem dit toen hij voor de zoveelste keer naar zijn uurwerk keek. Maar toen hij me vertelde dat hij zijn dochters niet langer alleen wou laten, omdat hij een bericht kreeg dat ze wilden dat hij thuis was, begreep ik het al helemaal niet. Toen vertelde hij me dat zijn vrouw onlangs zelfmoord pleegde en dit eigenlijk een vlucht was, weg van thuis en alle verdriet. We hadden een heel intens gesprek over dood, zelfdoding en het leven erna. Nu begreep ik waarom Antonio zo gestressed zijn camino vervolgde. NIET oordelen dus, over geen enkele pelgrim, niet op deze camino en al zeker niet op de camino van het leven. Het gebeurt zo snel, het komt in je hoofd als een pop-up op je PC, maar we zijn vrije mensen om te beslissen wat we met deze gedachte willen doen en hoe we vanuit deze gedachte handelen want pssst, de kooi is niet op slot, de kooi die we vaak voor onszelf creeëren, nee, we zijn vrije mensen en moeten dan ook de verantwoordelijkheid dragen van onze beslissingen... Ik verontschuldigde me bij Antonio voor mijn gedachten en trakteerde hem op pulpo, dat is een soort inktvis, en een lekker wijntje, want dit is een fantastische wijnstreek, en je weet het toch? No vino, no camino, want naar het schijnt heb je de vitaminen en mineralen nodig om te stappen, hihi.
Zo lieverdjes, mijn tijd zit erop, letterlijk en figuurlijk. Santiago komt dichtbij...
Een vreemd gevoel overvalt me nu ik jullie nog eens schrijf. De tocht loopt stilaan ten einde, donderdagavond slaap ik in een albergue op 5km van Santiago om dan vrijdag in de stilte van de ochtend Santiago de Compostela binnen te wandelen, dat hoop ik toch. In de stilte wordt hier een moeilijk begrip want sinds twee dagen zijn studenten op de camino, groepen van 150, 200 en meer: de albergue municipals zijn overvol en het is dus overnachten in de kleine dorpjes indien je nog wat rust wil, maar dan best de dorpjes na de stad, anders halen ze je in de stilte van de ochtend in. Ik heb het alvast gesnopen: deze ochtend was ik al om 5u in het duister in het bos op weg en het was zalig: ik zag een ree drinken aan de rivier, maar bij het minste geluid schoot het als een pijl uit een boog weg. Gisteren liep ik samen met Shauna uit Canada en we noteerden de lessen die we leerden op de camino: niet om ze op te dringen aan onze medemens, maar vooral voor onszelf om verder in de spirit van de camino te leven: Toch geef ik je graag onze bemerkingen mee, ik probeer het alvat:
1 Hier en in ons hele leven ontmoeten we mensen waar we snel aan gehecht raken, maar het leven is nu eenmaal hallo en salut. In het vertrouwen dat we bij het afscheid van iemand steeds onszelf openen voor nieuwe ontmoetingen en niet blijven zoeken naar contact met die persoon. 2 Hint: the cage is not locked. Dit is een zin uit een gedicht waar de schrijver ons wil duidelijk maken dat de kooi waarin we leven niet op slot is, maar open: God schiep ons als vrije mensen maar dat zijn we vaak uit het oog verloren, dus open je horizon, je bent VRIJ 3 De zwaan en het stekelvarken: een zwaan is elegant als ze op het water drijft, maar op de aarde waggelt ze lomp heen en weer. Het is goed te zoeken naar de oñgeving die het beste in ons naar boven brengt, en een spiegel voor ons is zoals het water. Het stekelvarken durft niet te knuffelen of zich te geven, het is schuchter en bang gekwetst te worden en zich te tonen zoals het is, gaat snel in verdediging 4 Op de camino nemen vele mensen de bus en we dachten wat dit betekende in het echte leven. Als je de bus neemt om moeilijke hindernissen te overbruggen dan ga je niet ten volle de camino van het leven, dan ga je rond je problemen heen en wees maar zeker dat ze in een andere vermomming terugkomen. De bus nemen om naar de dokter te gaan, om hulp te vragen en te ontvangen is een zaak van jezelf nederig te durven opstellen en te durven ontvangen 5 Wat jij van mij denkt is none of my bussynues wat wil zeggen: zeg jij of denk jij iets negatiefs over mij, dan gaat dit me niet aan, het is jouw mening, maar ook als iemand iets positiefs zegt hoeven wij ons ego niet te voeden 6 Probeer niet om mensen iets bij te brengen met woorden want de ondervinding is de beste leerschool 7 Tabor: deze camino is een tabor in mijn leven: ik zou hier het liefst mijn tent bouwen, maar Jezus roept me terug, ik mag wel het licht van Tabor meenemen in mijn hart 8 Passie: wordt opnieuw verliefd op het leven en op de mensen
Nu ik alles overlees merk ik dat ik de geleefde boodschap van de camino heel vreemd onder woorden bracht, ik heb geen andere dan deze, hoe zal ik ooit kunnen verwoorden wat ik hier mocht ervaren? Niet dus, maar weet je wat? Misschien kun je de camino zelf eens lopen...
Alle liefs, met een hart vol passie voor de camino en de mensen,
