Jaja, hier ben ik weer, weer een ander avontuur. Ik berbleef een tweetal dagen in Leon en zag er drie maal een fysiotherapist, David. Voor het eerst in weken stap ik zonder pijn, dit is echt heerlijk. Met emkele anderen huurden we een fiets en na mijn laatste sessie bij David, vertrok ik alleen richting Astorga en dan verder naar Muria-en nog wat, maar de namen zijn hier nogal ingewikkeld, hihi. Het was echt zalig om zomaar alleen te fietsen in Spanje en ook wel eens leuk om al die trage pelgrims te voet in te halen en te roepen "buen camino", heerlijk de wind in je haren...Voor ik vertrok in Leon trakteerde ik mezelf op hherlijke verse kersen en onderweg at ik ze op terwijl ik met mijn voetjes in een watervalletje zat, met zicht op de bergen.Kan het nog beter, denk je dan, dit is gewoon een moment om vat te houden, mijn leven lang: genieten van de simpelste dingen in het leven, een stukje vers fuit, een watervalletje, de zon op je huid, wind in je haren, ongelofelijk...Toen kwam een lastig parcour: grote rotspartijen, bergop, bergaf, zandweggetjes en soms in het bosgebied rare dierengeluiden...Maar een stem in mij spreekte me toe: het is OK, je doet het goed, rij maar verder. Toen ik haast uitgeput op de top van de berg kwam, zag ik in de verte een schuur en ik dacht wat te rusten in de schaduw en dan was daar weer het volgende wonder: daar leefden twee hippies in een half ingestorte schuur en ze boden elke pelgrim gratis een ayurvedische maaltijd aan, met frisse watermeloen, thee en koekjes, vers fruitsap,...je kon er rusten in een hangmat, gratis massage, ze toonden hoe ze er leefden, zonder electriciteit en de erste waterbron was 20 minuten wandelen. ze kookten op een houtvuur en de ene was yogaleraar. In de winter sliepen ze in een kleine box van isolatiemateriaal en ze straalden van geluk. De ene mam zei me. 2hoe minder je hebt, hoe rijker je bent!" Dit is het, dacht ik, had ik niet afgesproken om mijn fiets in te leveren in Muria, dan bleef ik hier zeker overnachten in een hangmat onder de sterren...Ik voel me hier gewoon zalig, mijn thee drinkend in de hangmat, turend over een oneindige vlakte, terwijl de kameleon zich tegoed doet aan de schil van mijn watermeloen, hihi. Elke pelgrim die er vertrok kreeg de zegen, een stempel met een hartje en een dikke knuffel. Soms denk ik wel eens hoe ik dit oit zal kunnen verwoorden aan anderen, niet dus, dit valt niet te verwoorden, dan maar doen zoals Maria, die alles in haar hart bewaarde. De auberge was heel mooi en rustig, we sliepen er enkel met vijf en de hospitalere Kiko verwende ons met lekker eten. De was was in geen tijd droog door een heerlijke warme wind, zoveel om dankbaar voor te zijn, de douche na een stoffige dag van 55km fietsen!!!! Vandaag voor het eerst weer op stap, zonder pijn, God zij dank. Ik ben nu in een klein dorpje Santa Catalina en om 11u is hier mis, dus blijf ik nog even, dan stap ik hopelijk nog 5 km verder en hou daar halt. Hier ontmoet je zoveel prachtige mensen, elk met hun verhaal, maar allen gelukkig op de camino, met of zonder pijn...al ontmoet je weinig mensen zonder pijn! Slechts 40% van de voetgangers haalt het, ik hoop er bij te zijn...
Lieve vrienden, in de mis straks zal ik voor jullie allen bidden, met een heel dankbaar hart om alle vriendachap die ik van jullie mag ontvangen, voor alle steun en gewoon om wie jullie zijn en het samen op weg gaan... Een warme omhelzing.
Zoals ik reeds meldde bracht ik enkele verplichte rustdagen door mjaar mijn enkel wou van geen liefde weten: Dan maar op advies van Eduardo, die echt ongerust was daar ik ook koorts had, naar het ziekenhuis in Leon geweest: De dokter vroeg, na de foto van mijn voet te bekijken, drie maal opnieuw of ik echt al die tijd gewandeld had want wat bleek? Ik heb eeb streesfractuur in mijn hiel en een ontstoken achillespees, vwoila, en nu weet ik het tenminste. Maar niet getreurd, net als je denkt dat dir het is, ontmoet je David, een holistische arts, maar met medische diplomas en die behandelde me reeds twee maal en morgen voor ik vertrek een laatste keer: deze ochtend ging ik zonder nadenken de trap af en voor het eerst zonder pijn !!!! Alleluia, wat kan het leven toch heerlijk zijn. Op zijn advies huurde ik vandaag een fiets en doe dus morgen een vijftigtal km met de fiets, een ander beleven van de camino, niet beter of slechter, alleen anders. Ik sta versteld hoe pelgrims hier zorg dragen, begaan zijn met elkaar. Zo kom je in deze prachtige stad Leon, waar je voorheen nooit kwam en plots roept iemand je toe. hi, Nancy, how are you now? Ja, ik voel me hier thuis, de wereld op de camino en ik heb een heel eigen weg te gaan...David zei me dat ik reeds veel zorg droeg voor anderen maar dat ik op deze camino moet leren zorg dragen voor mezelf, hmhm
OK, lieve mensen, ik draag jullie mee in mijn hart en in mijn gebed!
Allerliefste groeten van een fietsende pelgrim, hihi
Het is zo fantastisch dat jullie allen me zo steunen, via een berichtje, via de blog, met julie gebed,... Het is zo vreemd: ik word stilgelegd op mijn camino door mijn ene voetje die het voor bekeken houdt, maar toch gebeurt hier vanalles! Zo ontmoette ik Kori terug, en 70jarige vrouw uit Noorwegen. We hadden zo een krachtig gesprek over inzet en verantwoordelijkheid, en over je eigen grenzen bewaken. Toen ik haar vertelde dat ik reeds al die tijd dat ik onderweg ben, geen enkele nacht meer dan twee uur sliep, stelde ze me voor in haar hotelkamer te overnachten, ze betaalde zelfs de kamer tot ik vertrok! We hadden een hele fijne tijd samen, maar deze ochtend trok ze verder. In deze camino nam ik al vaak afscheid van hele lieve mensen en soms voelde ik me er triestigbij, maar ik leerde van Erwin dat je dan ook steeds nieuwe mensen ontmoet, nieuwe verhalen, nieuwe levenswijsheid. En ja, zo zat ik uren te praten met Ayi, en Karmeliet uit Indië die jongeren begeleid met moeilijkheden. Toen hij vernam wat er leeft in de St-Michielsbeweging in Kortrijk wisselden we direct mailgegevens uit: Priester Noel, wees gewaarschuwd! Zelfs zittend op een terras is de camino een echt geschenk. Soms zie jemensen, heel gehaat, kilometers tellend, hun dagen berekenen, maar ik kreeg alvast de les niet te oordelen. Er kwam een koppel uit Luik aangefietst, die mensen waren doodop, ze hadden er die dag al 75 km opzitten en wilden zeker nog verder gaan. Ik vroeg hen of ze dan nog wel tijd hadden om te genieten van de mooie dingen van de camino en ze vertelden me dat ze slechts drie weken vrijaf hadden en kost wat kost Santiago wilden bereiken. In mijn gedachten was dit gekkenwerk. Toen vertelde de vrouw, Astrid,me dat ze deze fietstocht doen voor een gehandicapte man en zich laten sponseren: elke avond nemen ze nog de tijd om op faceboek te gaan en alle mails te antwoorden! Ze hadden reeds 2000euro verzameld! Daar zat ik dan: ik krijg alle tijd van de wereld, krijg de kans om elk gesprek aan te gaan, zelfs voor een ijsje bij het zwembad! Zij spenderen hun hele vakantie voor het goede doel, dat is toch echt om je klein bij te voelen. Weer en boodschap dus. nooit oordelen of veroordelen over andere pelgrims, hoe ze ook reizen, al is ht met een taxi...
Zo, lieve mensjes, tot zover de preek van de week, ik hoop morgen verder te stappen of de mesetas, dit is een leeg gebied waar je soms 18 km moet stappen voor je een bron, winkeltje of albergue vind, met de fiets te doen, ik al wel nog zien...
Allerliefste groeten van een pegrim op rust, alle, voorlopig dan
