Ik ga een tapijtje afhalen dat we besteld hebben. De winkeljuffrouw moet het even zoeken, het is dan ook geen groot tapijt. Dus wat doe je dan? Je snuistert even rond in de winkel... je ziet een rekje met afgeprijsde gordijnstalen (oh, dat derde oog voor oranje stickers)... je loopt het rekje even af... Het laatste staal is vréselijk opvallend, bestaat eigenlijk uit twee stoffen: allebei fel glanzend, de ene half doorzichtig, met een tekening. Stof voor de bruidsjurk van een ekster! Afschuwelijk mooi vind ik het. Voor vijf euro? De prijs per meter hangt er nog aan, waardoor ik weet dat de originele prijs 54 euro moet geweest zijn. Ik heb geen gordijn nodig, maar toch koop ik het staal. Mijn Toyotaatje heeft geen vier wielen, wel een naald en het zal me wel helpen "iets" uit de grote lap stof te toveren. Ik ben immers geen goede naaister, maar wel een eersteklas prutser. Volgend jaar in januari zijn het toch weer bommels? Welk kleur de stof heeft? Wat de tekening is? Zeg, ik wil op zotte maandag niet de eerste minuut al herkend worden!

Ik ben niet van de dikste, eufemistisch uitgedrukt. Niet dat ze mij zomaar door een sleutelgat zouden kunnen trekken (zoals mijn lieve moeder zaliger placht te zeggen), maar er steekt liefst geen krachtige wind op als ik mijn wasgoed aan de draad hang. Ik was nooit een zwaargewicht en waar de meeste vrouwen na een zwangerschap een paar kilo's extra meezeulen, was het bij mij net het omgekeerde. Gelukkig ben ik na twee kinderen gestopt! Ook mijn bolle wangetjes verdwenen samen met het bolle buikje. Pas op, je hoort mij niet klagen. Ik eet wat ik wil, zoveel als ik op kan, een luxe, quoi!

Onlangs hoorde ik twee collega's praten over revolutionaire lingerie die alle vetrolletjes zou doen "verdwijnen". Goedele Liekens zou in een TV-programma bekend hebben dat zij het ook droeg, ter demonstratie haar jurkje omhoog schortend. Waar dat vet dan wel naartoe ging, vroegen die collega's zich af. Het zou me worst wezen (lekker, met appelmoes en frietjes én een grote schep mayonaise). Toen ik enkele dagen later in een pashokje het door mij fel begeerde nauwsluitende jurkje over mijn hoofd had getrokken en mijn spiegelbeeld een kritische blik toewierp, kon ik er echter niet naast kijken: er waren kwabbetjes te zien! Van die kleintjes. Van die mini-loempiaatjes. De dochter werd inderhaast geïnterpelleerd. Ja, zij zag ze ook. Maar ze vielen toch écht niet op. Volgens haar. Nu ben ik het volstrekt eens met het protest tegen anorectische fotomodellen en tegen het ongebreidelde fotoshoppen dat van elke levende vrouw een barbiepop maakt, maar als je zelf de pop bent, wil je er liefst wat ordentelijk uitzien in je barbiejurkje. Wat zou er ongezond of nadelig kunnen zijn aan het dragen van de moderne versie van het corset?

Dus kocht ik het kleedje en ging op zoek naar wat, zoals internet mij leerde, "shapewear" heet. Zoveel merken, zoveel modellen, zoveel winkels. Ik stapte er een binnen en een vriendelijke juffrouw begeleidde mij naar het rekje met het onaantrekkelijke-maar-o-zo-efficiënte ondergoed. Ik bekeek de diverse modellen en koos een slip uit die tot onder je oksels kwam, mét pijpjes om de kwabbetjes zover mogelijk naar beneden af te leiden. Zelfverzekerd nam ik een small van het haakje. "Het zijn wel ultrakleine maatjes," kreeg ik als advies. De juffrouw haalde de short uit het zakje en spreidde hem voor me open. Voor zover je van openspreiden kon spreken: het ding was nauwelijks 15 cm breed! Okee, het was elastisch, maar het gaf zich niet zomaar gewonnen toen ik er mijn armen doorstak om het open te rekken. Voor de zekerheid dus ook een medium mee in het pashokje. Ik wurmde me in de mediumshort, die ik optrok tot aan mijn boezem. Tot mijn verbazing zat die dwangbuis niet oncomfortabel. Wat zag ik er strak uit! Alle loempiaatjes gladgestreken. Overal een egaal laagje crème au beurre. Ik liet mijn handen over mijn middel, buik en heupen glijden... Ik zag er natuurlijk niet uit, met zo'n ultramegamaxislip. Maar niemand die ze zou zien, onder mijn jurkje.

Waarom is een mens nooit onmiddellijk tevreden? Waarom moet men altijd controleren of iets anders niet nóg beter is? Waarom probeerde ik of ik me niet tóch in een small kon proppen? Toen ik mijn ene been erin had geperst en ik het tweede tegenstribbelende pijpje met ál mijn kracht wou optrekken, schoot er een pijnscheut in mijn rechterschouder die elke volgende poging onmogelijk maakte. "Gaat het?" vroeg de juffrouw meelevend. Neen, het ging absoluut niet. Die small was enkel geschikt om te vullen met gehakt, bereid met fijne kruiden, beschuiten en een eitje, en in de oven langzaam te garen.

Hoe dan ook, ik zal er prachtig uitzien op het personeelsfeest, in mijn auberginekleurige jurk. Dankzij mijn figuurcorrigerende short, maat medium, zal ik glad als een paling-in-roomsaus door de zaal glibberen. Wel vervelend dat ik momenteel op stuntelige manier de wagen in achteruit of in vijfde versnelling moet zetten met mijn linkerarm en dat zelfs een boterham snijden een beetje pijnlijk is. Hopelijk zijn er hapklare brokjes op het feest.

Bijlagen:
Vera in snorrenkoers 2011_web.jpg (91.7 KB)   

Bijlagen:
Vlaanderen Feest - Randeevoe 26.pdf (1.4 MB)   

Gisteren maakte ik gebruik van mijn drie kwartier middagpauze om twee boterhammen soldaat te maken (uitzonderlijk bleef de derde gespaard omdat het zo druk was op de dienst dat ik eigenlijk geen honger had) en daarna het centrum in te duiken om een kerstcadeautje te kopen. In het kitscherige juwelenwinkeltje waar ik vaste klant ben, zag ik toevallig de muts met pompon van mijn puberdochter passeren. Om het einde van de examens te vieren maakte ze samen met enkele klasgenootjes een uitstap naar Gent. Correctie: naar de Veldstraat, dé winkelstraat van Gent. Kijk eens wat een mooie ring? Ik denk dat ik hem ga kopen. Ja, doe maar meisje. Zelf kocht ik een paar oorringetjes voor het dochtertje van mijn zus: zilveren strikjes met zirkoontjes. De bijzonder kleurrijke taartjes-met-slagroom of regenboogjes-met-wolkjes zullen haar oorlelletjes niet sieren.

Nog veertien minuten over. Ik twijfelde of ik nog naar de Lange Munt zou gaan en vertrok dan toch, in looppas. Ik sprong de winkel binnen, liep naar achter, grabbelde in één der manden, haalde er een zwarte legging uit met fronsboord en sierknoopjes onderaan en toog naar de kassa. De lengte van de rij leek mee te vallen. De volgende klant. Een probleempje. Probleempje opgelost. De volgende klant. Een babbeltje. Ik begon het warm te krijgen. De vrouw vóór mij had een mand vol artikelen. Ik waagde de gok: of ik misschien mocht vóórgaan? Ik had maar één artikel, het geld reeds in de hand en ik moest vóór twee uur terug zijn op mijn werk... alstublieft mevrouw? Nee, dat ging niet. Ze had zelf al óveral zólang moeten aanschuiven, zei ze pinnig. Dan zal ik wel heel hard lopen, antwoordde ik. Waar al haar aankopen gebleven waren, was mij een raadsel want ze had slechts één zakje bij en een handtas. Het was haar beurt, alles werd één voor één uit het mandje geladen, ingescand. Een stickertje zat niet goed, moest worden platgedrukt,... Ik begon eraan te denken de legging gewoon aan de kassa te laten liggen. Een zakje?  Alle artikels in de zak... bankkaart uitgehaald... even wachten... code intikken. Toen ze vertrok, kon ik niet nalaten haar te bedanken voor haar vriendelijkheid. Het was heel graag gedaan, zei ze. Ik betaalde supersnel mijn éne artikeltje en spurtte naar het werk waar ik net op tijd maar totaal buiten adem toekwam.

Ik wens alle mensen van goede wil een mooie kerst!

En de anderen... Mag ik het even niet zo erg vinden mochten ze vandaag, wanneer ze nog snel naar de winkel willen om dat doosje garnalen te kopen dat ze vergeten waren, in een ellenlange rij moeten aanschuiven aan de kassa, met vóór hen alleen maar mensen met bomvolle karren. En dan graag bovenop die kar telkens één zwarte legging, met sierknoopjes uiteraard.

Wie hier af en toe komt lezen weet dat mijn moeder aan borstkanker overleden is. Bij mijn vier jaar jongere zus werd er twee maanden geleden dezelfde ziekte vastgesteld. Er ging een schokgolf door de familie. Na weken van twijfel en ongerustheid is er de zekerheid dat er geen uitzaaiingen zijn, dat er geen chemotherapie moet, wel een reeks van 30 bestralingen, het nemen van medicatie gedurende vijf jaar en het laatste deel van de therapie, dat wij samen volgen: het proberen overwinnen van de knagende angst.

Plots zijn bepaalde zaken nóg banaler dan ze soms leken. Ach, wat woorden in een vorm gegoten, een paar zich herhalende klanken, wat verzen in groep die zich gedicht noemen; het bejubelen of de grond in boren van dichters in literaire bladen of op internet; de ergernis omwille van het omringen met een aura van Grote Kunst van onbenullig of onbegrijpelijk proza dat in regeltjes gekapt geserveerd wordt als Poëzie; de uitnodiging voor een voordracht of de afwijzing voor een publicatie; het bijhouden van een weblog... Who cares?

Zeker als je ziet dat het overgrote deel van de verdwaalde voorbijgangers slechts een korte blik in de vitrine werpen omdat ze eigenlijk op zoek zijn naar iets totaal anders. Bijvoorbeeld naar een artikel over een vrouw die zwanger werd door kikkerdril (ik schreef een stanka over kikkerdril), naar het recept van salade folle (die salade werd vernoemd in een column), naar gedichten over Star Wars (ik schreef ooit dat mijn zoon fan is van Star Wars), of waarom niet: naar sexy kerstgedichten, stoute sms-gedichtjes (misschien moet ik een categorie met uitdagende gedichten openen?), grappige snuiten (kijk, ik trek er weer een, gezien?), een pijnlijke nek, de Franse vertaling van oogwallen (des poches sous les yeux, alstublieft, neem ze maar mee), wat je moet doen "tegen" een puber van twaalf jaar (wil die persoon dringend contact opnemen als die het antwoord gevonden heeft?), hoelang je een infrarood lamp moet gebruiken bij pijnlijke spieren (ik raad aan: een kwartiertje), de flaptekst van FC De Kampioenen (du-uh?), tafelkleden van 3 suisses, een groene smiley met oortjes (ik had het in een column over een groene BRIL met oortjes, flapdrol!), pijn in de rechterzij (proberen op de linkerzij te slapen?), Rosco voetbaden (huh?), een trouwboeket om in Ronse aan de wagen te hangen (gefeliciteerd met jullie huwelijk), tot zelfs een verwelkomingswoord op de koffie bij een begrafenis (mijn innige deelneming).

Dankzij de statistieken van Statcounter kom ik zelf ook dingen te weten, bv. dat de Cour du Nord zijn michelinster kwijt is. Als men nu denkt dat ik mijn sonnet "Verzinnen" (waarin die michelinster ter sprake komt) ga aanpassen, is men goed mis. "Oud Sluis" en "Het hof" (van Cleve) rijmen nog steeds niet op loer of op snoer.  Voor wie mijn bundel kocht: er wordt dus géén geld teruggegeven omdat er vanaf nu in het titelgedicht een onwaarheid staat. Wie een bundel met zulke titel koopt, vraagt om bedrogen te worden.

Afgelopen zaterdag ben ik nog eens gaan eten met een vriendin. In juli dit jaar schreef ik volgende column.

Ik ga uit eten met Vriendin. Vroeger zagen we elkaar wekelijks, maar sedert ik in Gent werk, zijn onze etentjes vrijwel de enige momenten waarop we elkaar terugzien. Eigenlijk is dat eten bijzaak. Het moet wel lekker zijn, maar we nemen nooit een uitgebreid menu, anders blijft er tussen het knabbelen geen tijd over om te babbelen.

We ontmoeten elkaar ergens halverwege, want we wonen een heel eind vaneen. Vroeger gingen we naar de Soup- and Saladbar, tot die op zekere dag zijn soepterrines met bloemetjes vulde. Hopelijk niet omdat veel klanten net als wij na het eten profijtig met een paar drankjes bleven kwebbelen tot sluitingstijd. We vonden een nieuwe tettertent in De oase. De eerste keer dat we daar toekwamen, stond er een batterij motoren geparkeerd aan de ingang. Het eet- en praatcafé  was blijkbaar het trefpunt van een motorclub. Een beetje onwennig beenden we tussen de motoren door en passeerden langs de bar. Na het ruilen van piercingringetjes en het bewonderen van elkaars tatoeages, lieten Vriendin en ik de motards achter. In het aanpalende restaurantgedeelte lieten we ons de maaltijd smaken en De oase werd ons vast adres. Enkele maanden geleden stonden we echter voor een gesloten deur. Dan maar weer een andere babbelstek gezocht. Zo één waar de witte gesteven tafelkleden tot op de grond hangen. Waar naast het bord een heel arsenaal aan wapens wacht, waar voldoende glazen van verschillende grootte op tafel staan om een glazenconcert te geven. Iep iep iep, met onze wijsvinger rondjes draaiend op de randen van de glazen bekeken we de menukaart. Een salade dan maar?  Een karafje witte wijn voor mij en naar gewoonte het horizontaalste water voor Vriendin. Terwijl langs ons de meest succulente schotels passeerden, prikten wij sobertjes in onze brokjes rauwkost. En hoe gaat het nu met...? Weet je al iets van...? Herinner je je nog dat...?  waren de verschillende gangen van ons menu. Na afloop elk een Koffie met hoofdletter-van-vier-euro-het-stuk en een met zoenen beklonken Tot weerziens, niet gericht aan de kelner.

En nu hebben we weer eens afgesproken. Een telefoontje naar ons motorcafé leert mij dat het uitzonderlijk gesloten is vanavond. Vriendin en ik laten dus ons leren pakje in de kast hangen en kiezen voor een "loungy" restaurant. Buiten of binnen? Vriendin wil graag binnen, omwille van het vele lawaai buiten. Ik bestel de "salade folle". De verkiezingsuitslag ten spijt zet de fiere Vlaming toch graag op zijn minst één gerecht in het Frans op zijn menukaart. Vriendin kiest de linguine met scampi's.  Nog maar net is de traditionele witte wijn en het water gebracht of Vriendin krijgt het te warm. Toch maar buiten? Snel, er is nog één tafeltje vrij. We kapen het weg voor een koppel dat komt aangeslenterd en we verhuizen glazen en bestek. Nu zitten we op een groot rond punt. Letterlijk. Gelukkig zit er nog een trottoir tussen of de chauffeurs konden de scampi's uit Vriendins bord vissen. Na het eten blijven we een hele tijd plakken, aan de kunstlederen stoelen. Wanneer de vriendelijke kelner een grote grijze plastic zak komt buitenzetten, "met de was, want die moet ook gedaan worden", besluiten we op te stappen, vóór we een doos Dash in onze handen gestopt krijgen.

Ik heb een pijnlijke nek. Dat is - letterlijk - een oud zeer, ik sukkel er al jaren mee. Op vakantie had ik er weer meer last van en ik besloot gebruik te maken van de "wellnessfaciliteiten" die het hotel aanbood. Een rug-, nek- en schoudermassage zou mijn zeurende spieren wat opbeuren.  Nadat de masseur zijn handen in mijn nek gelegd had, zei hij op zorgelijke toon iets in het Duits, waarvan ik vermoed dat het de ernst van de situatie onderstreepte. Tenzij het een per ongeluk luidop uitgesproken vaststelling was dat mijn nekhaar toch wel heel diep doorgroeit op mijn rug. Feit is dat de massage deugd deed.

Terug thuis besluit ik eindelijk stappen te ondernemen voor het definitieve wegwerken van het ongemak. Dus ga ik bij de huisarts. Ook die legt zijn handen in mijn nek en doet een niet mis te verstane uitspraak: kasseistenen. Hij wil me wel naar een kinesist sturen, maar dan moet ik ook aan mijn houding werken. Anders heeft een behandeling geen nut, zegt hij vermanend.

Met het voorschrift in de hand, kom ik in kinesistenland. Massage, ultrasone behandeling, wegwerken van verklevingen in de buik om de houding te verbeteren, oefeningen, alles wordt uit de kast gehaald. Als het maar helpt, denk ik.

De kinesiste gaat liggen op de behandeltafel om wat zij een zware oefening noemt voor te doen. Ze legt een dikke rol onder haar schouderbladen. Ruglig, de knieën geplooid, de armen in de nek en de ellebogen de tafel laten raken. Diep inademen en tijdens het uitademen de borstkas naar beneden drukken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik kruip na haar op de tafel. Onder mijn schouderbladen legt ze een handdoek die in een rolletje gedraaid is. Dat is gemakkelijker om mee te beginnen, zegt ze. Ik begrijp meteen waarom. Mijn hele rug doet pijn, mijn ellebogen zweven minstens vijftien centimeter boven de tafel. Het lukt me niet, hoe zeer ik het ook wil. Help! Als ik de oefening een aantal dagen om de twee uren herhaal, zal ik grote vorderingen maken, belooft ze.

Ondertussen zijn we twee weken verder. Zelfs de dagen dat ik niet buitenshuis ga werken, valt het me op hoe verbazend rekbaar het begrip "om de twee uren" is. Mijn dochter helpt af en toe om mijn ellebogen, die zich nogal verheven blijven gedragen, met zachte overtuigingskracht wat laagbijdegrondser te krijgen. Na enkele minuten rol ik op mijn zij en kruip als een gebroken sperzieboon kreunend weer recht. Silke wil het zelf eens proberen. Ze gaat languit liggen op het matje, rolletje onder de schouderbladen, de lange puberbenen geplooid, haakt in haar nek de handen in elkaar  en legt met een zwierig gemak de ellebogen plat op de grond. Maar mama, je moet toch gewoon je ellebogen laten vallen? Daar is toch niets moeilijks aan? Mijn wenkbrauwen fronsen kan ik nog net zo energiek als zij.