Ik heb een pijnlijke nek. Dat is - letterlijk - een oud zeer, ik sukkel er al jaren mee. Op vakantie had ik er weer meer last van en ik besloot gebruik te maken van de "wellnessfaciliteiten" die het hotel aanbood. Een rug-, nek- en schoudermassage zou mijn zeurende spieren wat opbeuren.  Nadat de masseur zijn handen in mijn nek gelegd had, zei hij op zorgelijke toon iets in het Duits, waarvan ik vermoed dat het de ernst van de situatie onderstreepte. Tenzij het een per ongeluk luidop uitgesproken vaststelling was dat mijn nekhaar toch wel heel diep doorgroeit op mijn rug. Feit is dat de massage deugd deed.

Terug thuis besluit ik eindelijk stappen te ondernemen voor het definitieve wegwerken van het ongemak. Dus ga ik bij de huisarts. Ook die legt zijn handen in mijn nek en doet een niet mis te verstane uitspraak: kasseistenen. Hij wil me wel naar een kinesist sturen, maar dan moet ik ook aan mijn houding werken. Anders heeft een behandeling geen nut, zegt hij vermanend.

Met het voorschrift in de hand, kom ik in kinesistenland. Massage, ultrasone behandeling, wegwerken van verklevingen in de buik om de houding te verbeteren, oefeningen, alles wordt uit de kast gehaald. Als het maar helpt, denk ik.

De kinesiste gaat liggen op de behandeltafel om wat zij een zware oefening noemt voor te doen. Ze legt een dikke rol onder haar schouderbladen. Ruglig, de knieën geplooid, de armen in de nek en de ellebogen de tafel laten raken. Diep inademen en tijdens het uitademen de borstkas naar beneden drukken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik kruip na haar op de tafel. Onder mijn schouderbladen legt ze een handdoek die in een rolletje gedraaid is. Dat is gemakkelijker om mee te beginnen, zegt ze. Ik begrijp meteen waarom. Mijn hele rug doet pijn, mijn ellebogen zweven minstens vijftien centimeter boven de tafel. Het lukt me niet, hoe zeer ik het ook wil. Help! Als ik de oefening een aantal dagen om de twee uren herhaal, zal ik grote vorderingen maken, belooft ze.

Ondertussen zijn we twee weken verder. Zelfs de dagen dat ik niet buitenshuis ga werken, valt het me op hoe verbazend rekbaar het begrip "om de twee uren" is. Mijn dochter helpt af en toe om mijn ellebogen, die zich nogal verheven blijven gedragen, met zachte overtuigingskracht wat laagbijdegrondser te krijgen. Na enkele minuten rol ik op mijn zij en kruip als een gebroken sperzieboon kreunend weer recht. Silke wil het zelf eens proberen. Ze gaat languit liggen op het matje, rolletje onder de schouderbladen, de lange puberbenen geplooid, haakt in haar nek de handen in elkaar  en legt met een zwierig gemak de ellebogen plat op de grond. Maar mama, je moet toch gewoon je ellebogen laten vallen? Daar is toch niets moeilijks aan? Mijn wenkbrauwen fronsen kan ik nog net zo energiek als zij.

Ik kijk heel weinig televisie, maar zelfs mij ontgaat het niet dat er zoveel kookprogramma's op de buis zijn. Op alle zenders, in alle talen moet er gekookt worden. Liefst in competitie: moge de beste kok winnen. Ik laat me daardoor geen complex aanpraten, maar toch word ik erdoor beïnvloed. Worst met spruitjes en patatjes... het is lekker, maar het Hof Van Cleve zou het niet op zijn menu zetten. Ach Peter, prijs u gelukkig dat ge mij niet moet jureren! Mijn huisgenoten zijn minder kieskeurig en let wel: het is best smakelijk wat ik hen serveer. Maar het is gewone kost, zoals mijn moeder die klaarmaakte.

Soms probeer ik wel eens een receptje. Daar heb ik er overigens genoeg van. Als ik wil kan ik voor de rest van mijn leven elke dag iets anders uit de pan of oven toveren. Dat komt omdat ik niet alleen enkele kookboeken heb, maar ook kaften vol met door de jaren heen verzamelde knipsels. Wanneer ik in een tijdschrift of een reclameblaadje een recept lees waardoor mijn smaakpapillen aan het dansen slaan, dan moet ik het toch bewaren? Je weet maar nooit dat het er eens van komt om het te proberen. Dan is er ook nog het internet. Soms laat ik het world wide web gewoon de inhoud van mijn koelkast kennen en onmiddellijk krijg ik een overvloed aan recepten. Spijtig genoeg zitten er altijd instinkertjes in. Likkebaardend ga ik het lijstje ingrediënten af. Ik heb alles in huis om het waterindemondopwekkend gerecht te bereiden, behalve één cruciaal ingrediënt. En dus wordt het weer: geef ons heden onze dagelijkse kost.

Het nagerecht waarvoor ik altijd wel de benodigde ingrediënten in huis heb, is chocolademousse. Mijn dochter is er verzot op. Toen ze de eerste keer zelf chocolademousse wou maken, had ze de keuze uit wel acht verschillende recepten uit moeders verzameling. Ze is ze nu één na één aan het proberen. Valt het tegen, dan zijn we onverbiddelijk en belandt het recept in de papiermand. Het ideale hebben we jammer genoeg nog niet gevonden. Nu ja, jammer... slecht is het natuurlijk nooit en het is een mooi excuus om vaak chocolademousse te kunnen eten. En het komt de werkgelegenheid bij Côte d'Or ten goede.

Dit weekend hadden we vrienden op bezoek. Voor de hoofdschotel zou ik hen confronteren met de uitvoering van een recept in Vera groot, maar als voorgerechtje had ik - mea culpa - iets uit de diepvries voorzien: bladerdeegmandjes met ham en kaas. De oven tien minuutjes voorverwarmen en dan hetgeen voor een mandje moest doorgaan vijfentwintig minuten bakken. Ondertussen acht bordjes klaargezet, elk voorzien van één groot blad eikenbladsla waarop het mandje mocht rusten en daarnaast een hoopje krulsla in stukjes geknipt. Ik zag in gedachten Peter Goossens een plukje sla vastpakken en betitelen als "konijnenvoer", zodat ik het garnituur nog snel besprenkelde met een in der haast geklutst vinaigretje.

Mama, waarom liggen er maar zeven van die dingskes op de plaat? Zeven? Ik staar verbijsterd naar de bakplaat die ik net uit de oven gehaald heb. Waar is nummer acht naartoe? Er zaten er toch vier in één doos? Ik draai me om naar het aanrecht en zie in de kleinste spoelbak een bladerdeegmandje liggen, nog mooi in de verpakkingsfolie. 't Is niet waar hé! Ik gil het uit. Kom, schuif het snel in de oven, zegt mijn man. Maar dat moet vijfentwintig minuten bakken, klaag ik. We besluiten om elk een halfje te nemen en het verloren gelopen mandje te bakken en te houden voor de volgende dag. Lekker hoor, zeggen de vrienden goedmoedig. Had ik niet zo'n zielig half hetlijktnieteensopeenmandje op mijn bord gehad, dan had ik nog luchtigjes kunnen antwoorden dat zelfs de grootste domoor ze uit de verpakking kan halen en in de oven kan schuiven. Hm, hm, knor ik instemmend.

---

Recept van de heel kleurrijke en lekkere hoofdschotel:

Voor vier personen:

2 courgettes (of 1 grote)

1 gele en 1 rode paprika, zonder zaadlijst, in partjes

4 à 6 pruimtomaten, gehalveerd (of in vier indien grote tomaten)

2 stevige perziken, gehalveerd, ontpit, in partjes

2 à 3 eetlepels pijnboompitten

zout, zwarte peper, olijfolie

Voor de yoghurtsaus:

2,5 dl. dikke, romige natuuryoghurt

2 à 3 teentjes knoflook, geperst (of droge knoflook uit strooibus)

sap van 1/4 citroen

---

Verwarm de oven voor op 200°. Maak met een dunschiller in de lengte zebrastrepen in de courgettes, snijd ze in de lengte doormidden en in plakken of snijd ze in partjes. Doe de courgettes en paprika's in een ovenschaal. Besprenkel met olie en bestrooi met zout. Bak 20 min. in de oven.

Haal de schaal uit de oven en keer de groenten. Voeg de tomaten en perziken toe. Zet nog 20 à 25 min. in de oven.

Maak intussen de yoghurtsaus door alle ingrediënten te mengen. Breng op smaak met zout en peper en zet in de koelkast.

Rooster de pijnboompitten in een droog pannetje tot ze goudbruin zijn en naar noten ruiken. Haal de schaal uit de oven en strooi de pijnboompitten erop. Serveer met de yoghurtsaus.

Je kan dit eten als groentengerecht, bv. met Turks brood of stokbrood. Of je kan het, zoals ik zaterdag deed, serveren met couscous en merguez-worstjes.

Hij is aan het lezen geslagen! Niet dat ik vreesde dat ze hem in de materniteit met een andere baby verwisseld hadden, maar toch... Nu heb ik tenminste zekerheid. Het zorgde voor enige gemoedsrust dat hij reeds jarenlang strips las. Maar boeken, échte prentjesloze boeken kon ik hem niet verkopen: te dik, te saai, te onplezierig. Vorig jaar deed hij reeds een schijnbeweging in de goede richting toen we naar de première van de verfilming van "Blinker en de Blixvaten" gingen. De kinderen kregen een exemplaar van het boek en  Marc de Bel signeerde. Thuisgekomen begon onze zoon er onmiddellijk in te bladeren en zowaar... te lezen. Hij las het in één ruk uit. Dat Marc de Bel nog veel andere, minstens even spannende boeken geschreven heeft, kon hem er niet toe brengen zijn huzarenstuk te herhalen. Ik berustte en zag de Jommekes, Suskes en Wiskes, Kiekeboes en FC De Kampioenen in drommen door onze huiskamer marcheren.

Tot we op reis gingen en zijn zus uit haar goed gevulde boekenkast voor hem een exemplaar van de schrijver Anthony Horowitz meenam, voor het geval het pakket strips ontoereikend zou blijken. Na twee dagen waren de strips inderdaad opgesoupeerd en begon broer met lange tanden aan een hem onsmakelijk uitziende maaltijd. Maar hij las... en las door. Toen hij 's ochtends wakker werd, nam hij het boek van het nachtkastje en lás. Wanneer we gingen ontbijten moest ik hem zowaar verplichten om te stoppen met lezen. 144 bladzijden verorberd, verslónden in twee dagen tijd. En dan het mij niet onbekend in de oren klinkende verwijt dat het verhaal gerust nog langer had mogen duren. Daarom houdt zijn zus van series, vele turven met dezelfde hoofdpersonages. Zij leest gewoon álles wat er van haar favoriete schrijvers te verkrijgen is.

We waren nog maar net terug van reis of onze zoon bracht zijn strips terug naar de bib. Tot mijn groot jolijt zat er bij het vers aangesleepte leesvoer opnieuw een boek, terug van Horowitz. Eens hij de smaak van boeken te pakken heeft, zullen er hopelijk nog andere auteurs volgen, dacht ik.

Ondertussen zit hij halverwege het zesde boek en het zevende ligt al binnen oogbereik in het leesmandje. Enthousiast vertelt hij me wat een spannende verhalen het zijn. Er gebeurt in elk boek wel een moord, mama. Maar het is niet echt héél erg, hoor, voegt hij eraan toe ter geruststelling. Misschien zijn de slachtoffers slechts halfdood? Nog te reanimeren voor hergebruik in een volgend boek? Tja, dan valt het inderdaad nog mee.

Er is een klarinet aan huis gekomen. En die had mijn dochter bij zich. Een prachtig instrument is het: donker hout en glimmende metalen dingen erop waar Silke haar vingers op moet leggen. Het maakt mooie, diepe, warme geluiden, af en toe onderbroken door een knerpend gefluit. Maar dat is een kwestie van elkaar beter leren kennen. Broer brengt pas volgende week zijn nieuwe koperen huisgenoot mee. Om het pijnlijke ongeduld te milderen, speelt hij af en toe op de mondharmonica die ik deze zomer bij het leegmaken van een schuif gevonden heb. Het instrument dat ik zelf vanavond voor het eerst in lesverband ga bespelen heb ik al een leven lang: mijn stembanden.

Dit voorjaar was er een voorstelling van de verschillende instrumenten in de muziekschool waar mijn zoon het eerste jaar notenleer volgde. Zijn zus en ik gingen er naartoe. Wat jammer dat ik al te oud ben om nog met muziekschool te starten, zei ze na afloop. Te oud? Te oud, zoals in teveel jaren tellend? Voor een meisje dat nog veertien moest worden? Ututut, repliceerde ik, je kunt gerust nog starten als je wil. Ja maar, wierp ze op, ik ga voor school ook meer werk hebben, misschien lukt het niet. Ututut, herhaalde ik (want ik ben een fervent liefhebber van het utututten), je hoeft op het einde van het jaar niet op het ereschavotje geroepen te worden als primus van de klas. Net voldoende om het te begrijpen, om je instrument te kunnen bespelen en om over te kunnen gaan, is meer dan genoeg. Ik had voor mezelf beslist om in september te starten met notenleer en zang. Ik kan ervoor zorgen dat we voor notenleer samen in de klas zitten, voegde ik eraan toe. Als argument kan dat tellen! Welke puber wil niét samen met moeder in één klas zitten, in één bank zelfs als het kan!

Het was beslist. Ze moest enkel nog een instrument kiezen. Na enig twijfelen tussen saxofoon en klarinet, werd voor het laatste gekozen. En nu vormen ze een koppel. De liefde is nog pril. Af en toe is er een misverstandje, maar dat wordt met liefhebbende vingers en goed geplaatste lippen weer gladgestreken.

Ik ben benieuwd hoe het mij vanavond zal vergaan, in mijn eerste zangles. Wat de lessen notenleer betreft, hoop ik dat mijn slimme dochter tijdens het schriftelijk examen groot genoeg schrijft zodat ik op haar blad een fa van een la kan onderscheiden. Ik ben misschien zelf ook niet té oud om nog met muziekles te starten, maar mijn ogen zijn toch niet meer van de besten...

Bijlagen:
Wandelzoektocht Landelijke Gilde.JPG (1.2 MB)   

Ik heb een kwaaie bui. Zo'n donkere, waar luttele momenten geleden een reeks bliksems uit is geflitst, van het soort dat ik nooit wil horen uit de mond van mijn kinderen. De oorzaak van dat innerlijke onweer is de post. Als ze denken mijn humeur rooskleuriger te maken door nu in witte autootjes te rijden met een nieuw logo erop in plaats van in hun vroegere knalrode, zijn ze goed mis!

Al jarenlang zit er met enige regelmaat post in onze brievenbus die niet voor ons bedoeld is. Een andere geadresseerde, een andere straat, een ander nummer, één keer zelfs de optelsom van die drie varianten.  In het begin bracht ik die te vondeling gelegde brieven zelf naar de bestemmeling, maar na verloop van tijd bracht ik ze naar het postkantoor. Zo ook het groot pak van Trois Suisses dat ik op een dag aan onze voordeur vond, te grabbel voor wie het maar wou. De straatnaam leek in de verste verte niet op die van ons, zelfs niet als je het in het Hottentots uitsprak. Op het postkantoor bekeek men mij argwanend, alsof ik slechts veinsde niet mevrouw De Witte te zijn of weigerde te bekennen dat ik in de Huppeldepupstraat woonde.

Geen wonder dat af en toe een verjaardagskaart of per post verstuurd cadeautje nooit bij mijn feestvarkens wordt afgeleverd. Niet iedereen doet immers de moeite voor koerierdienst te spelen. Oh, er zit een leuke boxershort met Happy Single erop in onze brievenbus! Okee, het adres klopt niet en de maat evenmin, maar uhm, is nonkel Sjarel niet jarig volgende maand? Zou die Extra Large groot genoeg zijn?

Maar deze keer zit er niets verkeerds in mijn bus. Integendeel, ze blijft leeg. Ik heb producten besteld bij Yves Rocher. Omdat ik niet altijd thuis ben, heb ik ervoor gekozen mijn pakje te laten afleveren bij mijn gepensioneerde overburen. In de bevestigingsmail stond dat het binnen drie werkdagen zou geleverd worden. De vierde dag was ik thuis en verwachtte ik elk moment mijn vriendelijke overbuurman te horen aanbellen. Wat niet gebeurde.

Vandaag, de vijfde werkdag na de mail, kijk ik toevallig uit het raam, naar de brievenbus van mijn overburen. De gouden cijfers vier en één glanzen mij tegemoet, overtuigd van hun onschuld. 41? Onmiddellijk weet ik dat het pakje nooit zal toekomen. Ik heb me vergist. Zij wonen aan de overkant van de straat en kunnen dus niet net als ikzelf een even huisnummer hebben. Hoe dom! Ik vat het plan op te gaan aanbellen bij nummer 40. Nummer 46, 44, 42... Ik bel aan bij het volgende huis. Een mij niet totaal onbekende dame doet de deur open. Een pakje? Nee, daar weet ze niets van. Huisnummer 40? Nee, zij hebben nummer 36. Hoezo? Waar zijn de nummers 40 en 38 dan, vraag ik. Dat weet ze niet. Het is haar nooit opgevallen dat er twee nummers ontbreken.

Ik snel naar het postkantoor. Als het huisnummer niet bestaat, wordt de post teruggestuurd naar de afzender, zegt de man aan het loket. Ik pruttel tegen. Hoe kan dat nu? De naam van mijn overbuurman staat er duidelijk op, en tussen haakjes nog mijn naam erbij. Dat telt niet, ze kijken naar het nummer. Het kan wel veertien dagen duren eer het ginder terug is hoor, gooit hij er nog wat olie bovenop. Grommend stap ik buiten. Drie werkdagen in de ene richting, tien in de andere? Brengen ze de post te voet terug? In witte bottienen met hun nieuw logo erop? Mijn overbuurman woont al zijn hele leven in deze gemeente, en al vijftig jaar op hetzelfde adres, samen met zijn vrouw. Als de man in zijn wit autootje aan éénder welk huis had aangebeld, dan had éénder wie die de deur opendeed hem kunnen wijzen waar mijn overbuurman woont.

Is er dan niémand bij de post die ermee inzit dat ik nu nog minstens veertien dagen verder moet zonder rimpelvervagende crème, zonder oogwallenreducerende gel, zonder intensief hydraterende lipstick met plantaardige zijde en, oh ramp voor mijn collega's, zonder de 24 uur durende bescherming van mijn deo roll-on met kamperfoelie-extract? Heeft dan niémand ginds enig idee in welke belabberde staat ik zal verkeren, ten prooi aan allerlei verzakkingen, tegen het moment dat ik met uitgedroogde handen mijn pakje van Yves Rocher zal openmaken om er mijn pompflacon liftende versteviging voor de buste uit te halen? Niémand?

Ze is terug van kamp, zelfs eerder thuis dan het kaartje dat ze opgestuurd heeft. Doodmoe, maar springlevend. Op de plaats van aankomst wordt er ten afscheid geknuffeld, er wordt gezongen, gedanst, en opnieuw geknuffeld. Je zou het haar de eerste uren niet aanzeggen dat ze maar een half uurtje geslapen heeft op de bus tijdens de nachtelijke rit. Terwijl we naar huis rijden worden we getrakteerd op wilde verhalen, aandoenlijke scènes en een gedetailleerde beschrijving van het vorte eten, waaronder de voze croissants gevuld met abrikoos en chocolade. Nu is onze dochter niet vies gevallen wat eten betreft, dus geloven wij haar op haar woord dat het echt "vort en voos" was. Maar het touwenparcours was dan weer zotsjiek, vertelt ze opgewonden. Oh, en er was daar een meisje met een megacoole trui! Mijn man vraagt wat het verschil is tussen zotsjiek en megacool. Wel ja, megacool is... mooi... en leuk... en zotsjiek, ja, dat is... vetgaaf natuurlijk.

Natuurlijk!

zo'n moderne heb ik nooit gehad

die van mij is stokoud, zo versleten als wat

heb je die van haar ooit gezien?

oh, mag die niet mee naar school van haar ma?

uit de nieuwe collectie gekocht

ja, ik kocht hem hoewel het van vader niet mocht

heb je die van haar wel gezien?

van het sjieke merk Pingping?

en dat halssnoer erop, dat is echte blingbling

heb je die van haar weer gezien?

eerst gezellig een broodje smos

en daarna gaan we samen heerlijk los

dat ze niét met de klas meegaat

want ze lacht en ze wuift

en ze wuift en ze lacht...

Het toeval wil dat de beste vriendin van onze dochter samen met broer en ouders, die we ondertussen ook onze vrienden mogen noemen, in dezelfde streek op vakantie gingen als wijzelf. Dus spraken wij af elkaar ginder te ontmoeten. De jongelui wilden graag raften en de oudjes zouden mee inschepen. Op de bewuste dag hesen we ons in sexy wetsuits, trokken een reddingsvest aan en zetten een helm op. Alleen het plezier dat we hadden bij de hilarische aanblik van onze gezinsgenoten en vrienden was het geld al waard. Echt spannend kon je het gezellig dobberen van ons bootje op een kabbelende basso Adige niet noemen, maar leuk was het wel. Een medewerkster van het team stelde zich langs het parcours op strategische plekken op om foto's te nemen die laten vermoeden dat het er véél avontuurlijker aan toeging dan het geval was. Het staat natuurlijk goed op het dressoir, zo'n ingelijste foto van de moedige familie in een steigerende boot op wild deinende golven. En dan achteloos zeggen tegen degene die de foto bewonderend bekijkt dat het "eigenlijk" wel meeviel hoor.

Na het raften gingen we rondkuieren in een stadje dichtbij, ongeveer halverwege de vakantieplaats van onze vrienden en die van ons. Eerst even een hapje eten. We bekeken de kaart van een etablissement en stapten door naar de zaak ernaast om ook daar te kijken wat ze te bieden hadden van kleine restauratie. We kozen voor het eerste en keerden op onze stappen terug. We plaatsten onze bestelling en kregen te horen dat de dame wat belegde broodjes en croques betrof, ons enkel twee soorten kon aanbieden. Voor de rest was de kaart volledig uitverkocht. En dat om half één 's middags? Maar we konden wel in de zaak ernaast terecht, die was van hetzelfde huis. Daar hadden we veel meer keus, verzekerde ze ons. Dus verlieten we haar terras en togen naar dat ernaast. De jongen noteerde wenkbrauwfronsend onze bestelling. Ik grapte dat hij onmiddellijk terug zou komen uit de keuken om te melden dat de helft van onze bestelling niet leverbaar was. Mijn glazen bol was niet mee op reis en toch kwam de jongen, na overleg met een andere jongeman, even later melden dat er slechts drie soorten broodjes te verkrijgen waren. Tussen het lachen door kozen we elk één van de drie voorradige broodjes. Samen met onze drankjes kregen we de gemompelde mededeling dat er van één van de broodjes ook echt maar één meer was. Dus veranderde iemand voor de tweede maal zijn keuze. En toen... was het wachten geblazen...

Het ene van de niet uitgeputte broodjes was eigenlijk een toast met gesmolten kaas. De moeder van mijn dochters vriendin zei dat ze wellicht maar een klein oventje hadden en dat er maar één toast tegelijk in kon. Haha, zó klein dat elke toast er maar voor de helft in kan en dat ze halverwege de baktijd de toast eruit halen en hem er met de ongebakken kant terug inschuiven. We lachten... en wachtten. Ha, een toast! Begin maar al, wij wachten wel. Het begon ons te dagen: als deze zaak en die van ernaast van hetzelfde huis waren, deelden ze misschien dezelfde keuken. En als de broodjes hiernaast op waren, dan waren er hier evenmin. Die dame had gewoon geen zin in werken! Die dacht: dat die jongens van hiernaast maar opdraven. Ha, daar arriveerde nóg een toast, samen met het éne beschikbare Bauernbrot. De jongen verontschuldigde zich ervoor dat het afhandelen van de bestelling zo traag vorderde. Ze hadden namelijk maar een piepklein oventje in de keuken.

Bijlage: foto van het spectaculaire wildwaterraften

Bijlagen:
rafting 26.07.2010 10.00 019.JPG (2.8 MB)   

Na ons nat avontuur duurde het twee dagen eer onze bergschoenen droog waren. Toen het eindelijk zover was, zat de gletsjer ook iets minder in de wolken. Dus slikten we 's ochtends bij het ontbijt een Hou-maar-alles-binnen-pilletje, namen de lijnbus en reden de Stelviopas op. Bij elk van de 48 bochten toeterde de chauffeur even, kwestie van de tegenliggers te verwittigen. Helemaal betoeterd stapten we boven aan de pas uit en voelden onmiddellijk dat het eufemistisch gesproken aan de ietwat frisse kant was. De regenjasjes werden uitgehaald, niet omwille van een dreigende bui, maar tegen de kou. De zonnepetten werden opgezet, niet tegen de zon, maar tegen de wind. Zo begonnen we aan wat volgens de borden een wandeling van vier uur zou worden: de Goldseewanderung.

We waren nog maar goed vertrokken of onze handen voelden reeds versteven aan. Handschoenen en mutsen lagen veilig thuis, in onze Vlaamse kast, dus moesten we inventief zijn. Een handdoekje kon rond een hand gewikkeld worden en het nylon zakje waarin een regenjasje had gezeten paste ook net om een hand. En hé... had mijn echtgenoot geen twee paar kousen aangetrokken? Huppekee, één paar werd aangeslagen om mijn handen warm te houden. Tot slot werden enkele wandelstokken ingeschroefd en in de rugzak gestoken zodat resterende handen in broekzakken konden verdwijnen. De kapjes van onze regenjasjes werden over de zonnepetten getrokken en met een sluiting vastgezet.

Een eindje verder kwam een dame in trainingpak ons tegemoet gejogd. Ze stopte even en mijn man vroeg hoelang ze erover gedaan had om tot daar te geraken. Eine Stunde! Wij knikten bewonderend.  Eén uur in het doorgaan en één uur in het terugkeren, voegde ze eraan toe. "Aber jetzt bin ich mude." Zo? Aangemoedigd door de prestatie van deze dame probeerden we de pas erin te houden, zonder daarom minder te genieten van het fabuleuze uitzicht of minder onze zakdoek uit te halen om onze kille neuzen te snuiten. De Goldsee, riep mijn man en wees naar een plas water in de diepte. Ik weigerde te geloven dat dit buitenmaats voetbad een "See" kon zijn, maar toen ik met eigen ogen het bord met de naam erop zag staan, capituleerde ik.

Nog steeds goed ingepakt volgden we het pad. Plots kwam ons een dame tegemoet in short en topje met spaghettibandjes. Het strand kan nu niet veraf meer zijn, verwittigde ik onze kinderen. De volgende tegenligger was een kudde schapen. We lachten met de grappige snuiten die de schapen trokken tijdens het kauwen. Na dik drie uur stappen kwamen we aan bij de Furkelhütte waar ik met smekende blik informeerde of ze ook warme wijn serveerden. Of ik niet liever Glühwein wenste? Minuten later legde ik mijn handen rond het dampend glas en snoof met rode neus de kruidige geur op. Ah, wat kan een zomerwandeling in de bergen toch heerlijk zijn.

We zouden een wandeling maken op grote hoogte. We konden met een bus de Stelviopas oprijden, ginder het wandelpad nemen naar de Furkelhütte en vandaar met de stoeltjeslift terugkeren naar het dal. Enig probleem: het weer. De gletsjer zat in de mist en de lucht was grijs met dreigende wolken. Volgens de hotelbaas zou het absoluut niet regenen. Toch stelden we onze hoogtestage liever een dagje uit en kozen voor een wandeling dichterbij, naar de Berglhütte. Die wandeling overbrugde op een relatief korte afstand een hoogteverschil van 600 meter. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik aan het traplopen was. Na driekwart van de beklimming passeerde ons in tegenovergestelde richting een Engelse familie die ons de Apfelstrüdel (alweer...) aanraadde. Na 14.786 treden kwam de hut in zicht. Omdat ik zelf meer zin had in iets hartigs, bestelde ik een kom Gulaschsuppe, de rest van het gezin koos voor de Apfelstrüdel. De jongen noteerde de bestelling. Toen hij naar de keuken wilde vertrekken, viel het hem te binnen dat de Strüdel op was. Leuke Engelsen: de laatste porties verorberen en dan de wandelaars het water in de mond laten komen! Dan maar een Linzer Torte. We lieten het ons smaken en vroegen ons af hoe men toch al die spijzen en dranken naar de hut brengt. Ze ligt onbereikbaar voor een helikopter en er is geen kabellift te bespeuren. Hoe men het doet wanneer er veel proviand moet worden ingeslagen, weten we niet, maar we hoorden van andere hotelgasten dat de zoon voor de kleinere boodschappen "gewoon" even naar het dal loopt. U wenst Kaiserschmarren, mevrouw? Geen probleem! Het poedersuiker is wel op, dus als u enkele uurtjes geduld hebt, ga ik die snél even halen. Nog een thermosje koffie ondertussen?

Toen we uit de hut kwamen, zagen we nog wel een hand, maar lang geen dal meer voor ogen. Hoho, wat een mist! Plezant, geheimzinnig, spookachtig, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. We volgden, nog net niet op de tast, het pad naar beneden. Toen we onder de mist kwamen, voelden we echter - letterlijk - nattigheid. De lieflijke dropjes werden dikke druppels en uiteindelijk werd het een Plensbui met hoofdletter, die met korte tussenpozen twee uur aanhield. Al snel waren we een lopende voorstelling van de nieuwste zegswijze "nat tot op het gat". Tot overmaat van ramp begon het te onweren. De bliksem flitste rond onze oren, op luttele seconden gevolgd door de donder. Doodsbang raceten we door het naaldbos, waarbij we bij elke looppas het water tussen onze tenen voelden naar boven stromen in onze bergschoenen.

Kleddernat kwamen we toe in het hotel. De receptioniste wees ons het Trockenraum aan, waar in de winter de skikledij en -schoenen  gedroogd worden en waar wij onze natte kleren van het lijf stroopten. In minimale kledij, om geen aanstoot te geven, ging mijn echtgenoot onze badjassen halen. Rillend van de kou kropen we in de sauna en daarna onder het donsdeken. Omdat het Trockenraum 's avonds voortekenen van vijvervorming vertoonde, bood de hotelbaas (die gezien zijn leeftijd gelukkig nooit de job van weerman zal ambiëren) aan om onze kleren in de droogkast te stoppen. Onze schoenen, die we bij aankomst in het hotel hadden leeggegoten in de bloembakken, werden gevuld met oude kranten en in het chauffagehok geplaatst, dicht bij de ketel. Wat een geluk dat we die ochtend besloten hadden niet naar de Stelvio te gaan, we waren de dans toch maar mooi onsprongen!