Wie hier af en toe komt lezen weet dat mijn moeder aan borstkanker overleden is. Bij mijn vier jaar jongere zus werd er twee maanden geleden dezelfde ziekte vastgesteld. Er ging een schokgolf door de familie. Na weken van twijfel en ongerustheid is er de zekerheid dat er geen uitzaaiingen zijn, dat er geen chemotherapie moet, wel een reeks van 30 bestralingen, het nemen van medicatie gedurende vijf jaar en het laatste deel van de therapie, dat wij samen volgen: het proberen overwinnen van de knagende angst.

Plots zijn bepaalde zaken nóg banaler dan ze soms leken. Ach, wat woorden in een vorm gegoten, een paar zich herhalende klanken, wat verzen in groep die zich gedicht noemen; het bejubelen of de grond in boren van dichters in literaire bladen of op internet; de ergernis omwille van het omringen met een aura van Grote Kunst van onbenullig of onbegrijpelijk proza dat in regeltjes gekapt geserveerd wordt als Poëzie; de uitnodiging voor een voordracht of de afwijzing voor een publicatie; het bijhouden van een weblog... Who cares?

Zeker als je ziet dat het overgrote deel van de verdwaalde voorbijgangers slechts een korte blik in de vitrine werpen omdat ze eigenlijk op zoek zijn naar iets totaal anders. Bijvoorbeeld naar een artikel over een vrouw die zwanger werd door kikkerdril (ik schreef een stanka over kikkerdril), naar het recept van salade folle (die salade werd vernoemd in een column), naar gedichten over Star Wars (ik schreef ooit dat mijn zoon fan is van Star Wars), of waarom niet: naar sexy kerstgedichten, stoute sms-gedichtjes (misschien moet ik een categorie met uitdagende gedichten openen?), grappige snuiten (kijk, ik trek er weer een, gezien?), een pijnlijke nek, de Franse vertaling van oogwallen (des poches sous les yeux, alstublieft, neem ze maar mee), wat je moet doen "tegen" een puber van twaalf jaar (wil die persoon dringend contact opnemen als die het antwoord gevonden heeft?), hoelang je een infrarood lamp moet gebruiken bij pijnlijke spieren (ik raad aan: een kwartiertje), de flaptekst van FC De Kampioenen (du-uh?), tafelkleden van 3 suisses, een groene smiley met oortjes (ik had het in een column over een groene BRIL met oortjes, flapdrol!), pijn in de rechterzij (proberen op de linkerzij te slapen?), Rosco voetbaden (huh?), een trouwboeket om in Ronse aan de wagen te hangen (gefeliciteerd met jullie huwelijk), tot zelfs een verwelkomingswoord op de koffie bij een begrafenis (mijn innige deelneming).

Dankzij de statistieken van Statcounter kom ik zelf ook dingen te weten, bv. dat de Cour du Nord zijn michelinster kwijt is. Als men nu denkt dat ik mijn sonnet "Verzinnen" (waarin die michelinster ter sprake komt) ga aanpassen, is men goed mis. "Oud Sluis" en "Het hof" (van Cleve) rijmen nog steeds niet op loer of op snoer.  Voor wie mijn bundel kocht: er wordt dus géén geld teruggegeven omdat er vanaf nu in het titelgedicht een onwaarheid staat. Wie een bundel met zulke titel koopt, vraagt om bedrogen te worden.

naïviteit staat op het schap

onder een stolp die haar beschermt

tegen ronddwarrelend sarcasme

men bekijkt haar als curiosum

terwijl ze traag de plooien schikt

van een vergeelde bruidsjurk

Afgelopen zaterdag ben ik nog eens gaan eten met een vriendin. In juli dit jaar schreef ik volgende column.

Ik ga uit eten met Vriendin. Vroeger zagen we elkaar wekelijks, maar sedert ik in Gent werk, zijn onze etentjes vrijwel de enige momenten waarop we elkaar terugzien. Eigenlijk is dat eten bijzaak. Het moet wel lekker zijn, maar we nemen nooit een uitgebreid menu, anders blijft er tussen het knabbelen geen tijd over om te babbelen.

We ontmoeten elkaar ergens halverwege, want we wonen een heel eind vaneen. Vroeger gingen we naar de Soup- and Saladbar, tot die op zekere dag zijn soepterrines met bloemetjes vulde. Hopelijk niet omdat veel klanten net als wij na het eten profijtig met een paar drankjes bleven kwebbelen tot sluitingstijd. We vonden een nieuwe tettertent in De oase. De eerste keer dat we daar toekwamen, stond er een batterij motoren geparkeerd aan de ingang. Het eet- en praatcafé  was blijkbaar het trefpunt van een motorclub. Een beetje onwennig beenden we tussen de motoren door en passeerden langs de bar. Na het ruilen van piercingringetjes en het bewonderen van elkaars tatoeages, lieten Vriendin en ik de motards achter. In het aanpalende restaurantgedeelte lieten we ons de maaltijd smaken en De oase werd ons vast adres. Enkele maanden geleden stonden we echter voor een gesloten deur. Dan maar weer een andere babbelstek gezocht. Zo één waar de witte gesteven tafelkleden tot op de grond hangen. Waar naast het bord een heel arsenaal aan wapens wacht, waar voldoende glazen van verschillende grootte op tafel staan om een glazenconcert te geven. Iep iep iep, met onze wijsvinger rondjes draaiend op de randen van de glazen bekeken we de menukaart. Een salade dan maar?  Een karafje witte wijn voor mij en naar gewoonte het horizontaalste water voor Vriendin. Terwijl langs ons de meest succulente schotels passeerden, prikten wij sobertjes in onze brokjes rauwkost. En hoe gaat het nu met...? Weet je al iets van...? Herinner je je nog dat...?  waren de verschillende gangen van ons menu. Na afloop elk een Koffie met hoofdletter-van-vier-euro-het-stuk en een met zoenen beklonken Tot weerziens, niet gericht aan de kelner.

En nu hebben we weer eens afgesproken. Een telefoontje naar ons motorcafé leert mij dat het uitzonderlijk gesloten is vanavond. Vriendin en ik laten dus ons leren pakje in de kast hangen en kiezen voor een "loungy" restaurant. Buiten of binnen? Vriendin wil graag binnen, omwille van het vele lawaai buiten. Ik bestel de "salade folle". De verkiezingsuitslag ten spijt zet de fiere Vlaming toch graag op zijn minst één gerecht in het Frans op zijn menukaart. Vriendin kiest de linguine met scampi's.  Nog maar net is de traditionele witte wijn en het water gebracht of Vriendin krijgt het te warm. Toch maar buiten? Snel, er is nog één tafeltje vrij. We kapen het weg voor een koppel dat komt aangeslenterd en we verhuizen glazen en bestek. Nu zitten we op een groot rond punt. Letterlijk. Gelukkig zit er nog een trottoir tussen of de chauffeurs konden de scampi's uit Vriendins bord vissen. Na het eten blijven we een hele tijd plakken, aan de kunstlederen stoelen. Wanneer de vriendelijke kelner een grote grijze plastic zak komt buitenzetten, "met de was, want die moet ook gedaan worden", besluiten we op te stappen, vóór we een doos Dash in onze handen gestopt krijgen.

Ik heb een pijnlijke nek. Dat is - letterlijk - een oud zeer, ik sukkel er al jaren mee. Op vakantie had ik er weer meer last van en ik besloot gebruik te maken van de "wellnessfaciliteiten" die het hotel aanbood. Een rug-, nek- en schoudermassage zou mijn zeurende spieren wat opbeuren.  Nadat de masseur zijn handen in mijn nek gelegd had, zei hij op zorgelijke toon iets in het Duits, waarvan ik vermoed dat het de ernst van de situatie onderstreepte. Tenzij het een per ongeluk luidop uitgesproken vaststelling was dat mijn nekhaar toch wel heel diep doorgroeit op mijn rug. Feit is dat de massage deugd deed.

Terug thuis besluit ik eindelijk stappen te ondernemen voor het definitieve wegwerken van het ongemak. Dus ga ik bij de huisarts. Ook die legt zijn handen in mijn nek en doet een niet mis te verstane uitspraak: kasseistenen. Hij wil me wel naar een kinesist sturen, maar dan moet ik ook aan mijn houding werken. Anders heeft een behandeling geen nut, zegt hij vermanend.

Met het voorschrift in de hand, kom ik in kinesistenland. Massage, ultrasone behandeling, wegwerken van verklevingen in de buik om de houding te verbeteren, oefeningen, alles wordt uit de kast gehaald. Als het maar helpt, denk ik.

De kinesiste gaat liggen op de behandeltafel om wat zij een zware oefening noemt voor te doen. Ze legt een dikke rol onder haar schouderbladen. Ruglig, de knieën geplooid, de armen in de nek en de ellebogen de tafel laten raken. Diep inademen en tijdens het uitademen de borstkas naar beneden drukken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik kruip na haar op de tafel. Onder mijn schouderbladen legt ze een handdoek die in een rolletje gedraaid is. Dat is gemakkelijker om mee te beginnen, zegt ze. Ik begrijp meteen waarom. Mijn hele rug doet pijn, mijn ellebogen zweven minstens vijftien centimeter boven de tafel. Het lukt me niet, hoe zeer ik het ook wil. Help! Als ik de oefening een aantal dagen om de twee uren herhaal, zal ik grote vorderingen maken, belooft ze.

Ondertussen zijn we twee weken verder. Zelfs de dagen dat ik niet buitenshuis ga werken, valt het me op hoe verbazend rekbaar het begrip "om de twee uren" is. Mijn dochter helpt af en toe om mijn ellebogen, die zich nogal verheven blijven gedragen, met zachte overtuigingskracht wat laagbijdegrondser te krijgen. Na enkele minuten rol ik op mijn zij en kruip als een gebroken sperzieboon kreunend weer recht. Silke wil het zelf eens proberen. Ze gaat languit liggen op het matje, rolletje onder de schouderbladen, de lange puberbenen geplooid, haakt in haar nek de handen in elkaar  en legt met een zwierig gemak de ellebogen plat op de grond. Maar mama, je moet toch gewoon je ellebogen laten vallen? Daar is toch niets moeilijks aan? Mijn wenkbrauwen fronsen kan ik nog net zo energiek als zij.

Ik kijk heel weinig televisie, maar zelfs mij ontgaat het niet dat er zoveel kookprogramma's op de buis zijn. Op alle zenders, in alle talen moet er gekookt worden. Liefst in competitie: moge de beste kok winnen. Ik laat me daardoor geen complex aanpraten, maar toch word ik erdoor beïnvloed. Worst met spruitjes en patatjes... het is lekker, maar het Hof Van Cleve zou het niet op zijn menu zetten. Ach Peter, prijs u gelukkig dat ge mij niet moet jureren! Mijn huisgenoten zijn minder kieskeurig en let wel: het is best smakelijk wat ik hen serveer. Maar het is gewone kost, zoals mijn moeder die klaarmaakte.

Soms probeer ik wel eens een receptje. Daar heb ik er overigens genoeg van. Als ik wil kan ik voor de rest van mijn leven elke dag iets anders uit de pan of oven toveren. Dat komt omdat ik niet alleen enkele kookboeken heb, maar ook kaften vol met door de jaren heen verzamelde knipsels. Wanneer ik in een tijdschrift of een reclameblaadje een recept lees waardoor mijn smaakpapillen aan het dansen slaan, dan moet ik het toch bewaren? Je weet maar nooit dat het er eens van komt om het te proberen. Dan is er ook nog het internet. Soms laat ik het world wide web gewoon de inhoud van mijn koelkast kennen en onmiddellijk krijg ik een overvloed aan recepten. Spijtig genoeg zitten er altijd instinkertjes in. Likkebaardend ga ik het lijstje ingrediënten af. Ik heb alles in huis om het waterindemondopwekkend gerecht te bereiden, behalve één cruciaal ingrediënt. En dus wordt het weer: geef ons heden onze dagelijkse kost.

Het nagerecht waarvoor ik altijd wel de benodigde ingrediënten in huis heb, is chocolademousse. Mijn dochter is er verzot op. Toen ze de eerste keer zelf chocolademousse wou maken, had ze de keuze uit wel acht verschillende recepten uit moeders verzameling. Ze is ze nu één na één aan het proberen. Valt het tegen, dan zijn we onverbiddelijk en belandt het recept in de papiermand. Het ideale hebben we jammer genoeg nog niet gevonden. Nu ja, jammer... slecht is het natuurlijk nooit en het is een mooi excuus om vaak chocolademousse te kunnen eten. En het komt de werkgelegenheid bij Côte d'Or ten goede.

Dit weekend hadden we vrienden op bezoek. Voor de hoofdschotel zou ik hen confronteren met de uitvoering van een recept in Vera groot, maar als voorgerechtje had ik - mea culpa - iets uit de diepvries voorzien: bladerdeegmandjes met ham en kaas. De oven tien minuutjes voorverwarmen en dan hetgeen voor een mandje moest doorgaan vijfentwintig minuten bakken. Ondertussen acht bordjes klaargezet, elk voorzien van één groot blad eikenbladsla waarop het mandje mocht rusten en daarnaast een hoopje krulsla in stukjes geknipt. Ik zag in gedachten Peter Goossens een plukje sla vastpakken en betitelen als "konijnenvoer", zodat ik het garnituur nog snel besprenkelde met een in der haast geklutst vinaigretje.

Mama, waarom liggen er maar zeven van die dingskes op de plaat? Zeven? Ik staar verbijsterd naar de bakplaat die ik net uit de oven gehaald heb. Waar is nummer acht naartoe? Er zaten er toch vier in één doos? Ik draai me om naar het aanrecht en zie in de kleinste spoelbak een bladerdeegmandje liggen, nog mooi in de verpakkingsfolie. 't Is niet waar hé! Ik gil het uit. Kom, schuif het snel in de oven, zegt mijn man. Maar dat moet vijfentwintig minuten bakken, klaag ik. We besluiten om elk een halfje te nemen en het verloren gelopen mandje te bakken en te houden voor de volgende dag. Lekker hoor, zeggen de vrienden goedmoedig. Had ik niet zo'n zielig half hetlijktnieteensopeenmandje op mijn bord gehad, dan had ik nog luchtigjes kunnen antwoorden dat zelfs de grootste domoor ze uit de verpakking kan halen en in de oven kan schuiven. Hm, hm, knor ik instemmend.

---

Recept van de heel kleurrijke en lekkere hoofdschotel:

Voor vier personen:

2 courgettes (of 1 grote)

1 gele en 1 rode paprika, zonder zaadlijst, in partjes

4 à 6 pruimtomaten, gehalveerd (of in vier indien grote tomaten)

2 stevige perziken, gehalveerd, ontpit, in partjes

2 à 3 eetlepels pijnboompitten

zout, zwarte peper, olijfolie

Voor de yoghurtsaus:

2,5 dl. dikke, romige natuuryoghurt

2 à 3 teentjes knoflook, geperst (of droge knoflook uit strooibus)

sap van 1/4 citroen

---

Verwarm de oven voor op 200°. Maak met een dunschiller in de lengte zebrastrepen in de courgettes, snijd ze in de lengte doormidden en in plakken of snijd ze in partjes. Doe de courgettes en paprika's in een ovenschaal. Besprenkel met olie en bestrooi met zout. Bak 20 min. in de oven.

Haal de schaal uit de oven en keer de groenten. Voeg de tomaten en perziken toe. Zet nog 20 à 25 min. in de oven.

Maak intussen de yoghurtsaus door alle ingrediënten te mengen. Breng op smaak met zout en peper en zet in de koelkast.

Rooster de pijnboompitten in een droog pannetje tot ze goudbruin zijn en naar noten ruiken. Haal de schaal uit de oven en strooi de pijnboompitten erop. Serveer met de yoghurtsaus.

Je kan dit eten als groentengerecht, bv. met Turks brood of stokbrood. Of je kan het, zoals ik zaterdag deed, serveren met couscous en merguez-worstjes.

Hij is aan het lezen geslagen! Niet dat ik vreesde dat ze hem in de materniteit met een andere baby verwisseld hadden, maar toch... Nu heb ik tenminste zekerheid. Het zorgde voor enige gemoedsrust dat hij reeds jarenlang strips las. Maar boeken, échte prentjesloze boeken kon ik hem niet verkopen: te dik, te saai, te onplezierig. Vorig jaar deed hij reeds een schijnbeweging in de goede richting toen we naar de première van de verfilming van "Blinker en de Blixvaten" gingen. De kinderen kregen een exemplaar van het boek en  Marc de Bel signeerde. Thuisgekomen begon onze zoon er onmiddellijk in te bladeren en zowaar... te lezen. Hij las het in één ruk uit. Dat Marc de Bel nog veel andere, minstens even spannende boeken geschreven heeft, kon hem er niet toe brengen zijn huzarenstuk te herhalen. Ik berustte en zag de Jommekes, Suskes en Wiskes, Kiekeboes en FC De Kampioenen in drommen door onze huiskamer marcheren.

Tot we op reis gingen en zijn zus uit haar goed gevulde boekenkast voor hem een exemplaar van de schrijver Anthony Horowitz meenam, voor het geval het pakket strips ontoereikend zou blijken. Na twee dagen waren de strips inderdaad opgesoupeerd en begon broer met lange tanden aan een hem onsmakelijk uitziende maaltijd. Maar hij las... en las door. Toen hij 's ochtends wakker werd, nam hij het boek van het nachtkastje en lás. Wanneer we gingen ontbijten moest ik hem zowaar verplichten om te stoppen met lezen. 144 bladzijden verorberd, verslónden in twee dagen tijd. En dan het mij niet onbekend in de oren klinkende verwijt dat het verhaal gerust nog langer had mogen duren. Daarom houdt zijn zus van series, vele turven met dezelfde hoofdpersonages. Zij leest gewoon álles wat er van haar favoriete schrijvers te verkrijgen is.

We waren nog maar net terug van reis of onze zoon bracht zijn strips terug naar de bib. Tot mijn groot jolijt zat er bij het vers aangesleepte leesvoer opnieuw een boek, terug van Horowitz. Eens hij de smaak van boeken te pakken heeft, zullen er hopelijk nog andere auteurs volgen, dacht ik.

Ondertussen zit hij halverwege het zesde boek en het zevende ligt al binnen oogbereik in het leesmandje. Enthousiast vertelt hij me wat een spannende verhalen het zijn. Er gebeurt in elk boek wel een moord, mama. Maar het is niet echt héél erg, hoor, voegt hij eraan toe ter geruststelling. Misschien zijn de slachtoffers slechts halfdood? Nog te reanimeren voor hergebruik in een volgend boek? Tja, dan valt het inderdaad nog mee.