Terwijl men je op allerhande gedichtensites met poëtische nieuwjaarswensen van de sokken slaat, moet ik in gebreke blijven. Ik kan dat niet. Ik kan geen mooi verpakte wensen uit mijn mouw schudden en evenmin uit mijn toetsenbord. Daar waar vrienden en kennissen wellicht verwachten iets origineels, of op zijn minst ongewoons, op mijn nieuwjaarskaartjes aan te treffen, staan daar o schande - meestal slechts de standaard formules en daaronder de namen van onze gezinsleden. Dit jaar vond ik het zelfs ongepast de voorgedrukte wensen nog eens over te schrijven, alsof ik er anders vanuit ging dat al wie bevoorrecht is één van onze kaartjes te mogen ontvangen de voorkant van het hem toebestemde exemplaar niet eens had bekeken.
Nochtans heb ik op zich niets tegen nieuwjaarsgedichten, er bestaan echt wel smakelijke exemplaren, vooral als ze met een humoristisch sausje overgoten zijn. Veelal worden dezelfde ingrediënten gebruikt: het afsteken van vuurwerk (vooral in Nederlandse gedichten populair), stoppen met roken, diëten, niet meer roddelen, vriendschap, Liefde-met-hoofdletter, kortom: genieten van het leven zonder de excessen.
Welnu... ik wens iedereen hetzelfde, zonder het exces van een poëtische doos errond en een glanzende cliché strik.
Maar... om u niet op uw dichterlijke honger te laten zitten, volgt hier als afsluiter de haiku, werkelijk een uniek exemplaar want het is de enige die ik ooit zal schrijven (waarover later meer). Geïnspireerd door oudejaarsnacht:
Een gelukkig en gezond 2010 voor uzelf en al wie u dierbaar is.
Categorie:N. nieuws/columns
29-12-2009
Opgebaard vervoerd
Gisteren een dagje geopenbaarvervoe..., opengebaard verv..., opgebaard vervoerd. We startten blij- en vooral warmgemutst in het station van Oudenaarde, alwaar we onze trouwe vierwieler op de parking achterlieten. We boemelden tot in Gent Sint-Pieters, het eindstation van onze eerste treinreis. Er zit niet veel systeem in het omroepen van het eerstvolgend station waar halt gehouden wordt. Nu eens wel, dan weer niet, maar het eindstation wordt hoe dan ook afgeroepen. Dat ontlokte mij een aantal weken geleden - als enige - een schaterlach. Dames en heren, we komen aan in Gent Sint-Pieters. Vijf seconden radiostilte. Het station werd er plots nog aan toegevoegd...
De trein is altijd een beetje reizen, volgens de NMBS. En altijd een beetje verrassend! Ons vervoermiddel naar het kuststation Knokke had twintig minuten vertraging. Toen het kwam aangekropen werd er omgeroepen dat de reizigers voor Knokke in het eerste deel van de trein moesten plaatsnemen, de reizigers voor Blankenberge in het laatste deel (in Brugge werd de trein in twee gesplitst). Ik grapte nog: Hoe weten we waar het eerste deel eindigt? en: Wat doen ze met de reizigers in de middelste wagon? De trein was óvervol, ook de gangpaden. Alle Belgen naar zee! Toen we een tijdje aan het bollen waren, kwamen we via medepassagiers te weten dat de héle trein naar Blankenberge reed, dat was in Hasselt (!) reeds aangekondigd. Luttele minuten later werd ons via het omroepsysteem inderdaad meegedeeld dat reizigers voor Knokke desgewenst konden meerijden tot Blankenberge en daar de kusttram konden nemen. Dat wist men dus wél al in Limburg en nog niet in Gent? Na de trein dus de kusttram (veel tram, weinig kust want het is allesbehalve een mooi traject) en in Knokke ook nog de bus naar het Zwin. Grote affiches HET ZWIN IN DE WINTER... maar geen bus die er in de winter naartoe rijdt. We reden mee tot het eindpunt en deden de rest te voet. Het zwin is naar mijn gevoel te plat om echt móói te zijn. Ik hou van heuvels, niets aan te doen. Dus gingen we naar de verlaten duinen voorbij het Zoute : práchtig! Zeker in het winterse zonlicht.
Na een lange strandwandeling terug de bus naar Knokke genomen waar de kinderen een uurtje konden schaatsen op de ijspiste terwijl mijn man en ik het glühweinstalletje leegdronken. Daarna een portie friet-met-mayonaise-én-stoofvleessaus. C'est du chocolat qu'on met dessus? vroeg een Franstalige man mij met een grote glimlach op de lippen. Oui, du chocolat chaud! Vous devez l'essayer, c'est bon, antwoordde ik. Knokke, Het Zoute, men slaat je met Frans om de Nederlandstalige oren alsof dat deel van de kust aan Frankrijk grenst, terwijl het het meest noordelijk deel is van de Belgische kust! Ik heb niets tegen Frans (ik studeerde romaanse filologie), maar ik heb er wel een hekel aan als men je niet (óók) in het Nederlands kan te woord staan. Dit overkwam een collega van mijn echtgenoot toen die in een ijssalon in Knokke zijn ijscoupe enkel in het Frans kon bestellen. Sorry, dan zou ik groen uitslaan. (Une coupe pistache!)
De terugreis verliep zonder problemen, we haalden zelfs onze aansluiting in Gent ondanks de kleine vertraging van onze trein uit Knokke. (Welke trein moeten we hier hebben, mama? Dé trein Yente. Maar van welk perron? Van hét perron, er vertrekt hier maar één trein uit Knokke.)
Onderstaand niemendalletje schreef ik een jaar of zeven geleden:
Een dag aan zee geeft veel plezier: een koffie drinken op de pier, een lange wandeling op 't strand en tussen tenen kriebelt zand...
Oh néé! Het moet wel winter zijn! Dán vind ik 't zeetje reuzefijn. Geen blote lijven, geen gesmeer, maar rust en stilte des te meer.
Bottienen, wanten, muts en sjaal, een rooie neus, 't mag allemaal. En als de vrieszon 't zeetje raakt dan is míjn dagje strand volmaakt.
Categorie:N. nieuws/columns
25-12-2009
Kerst 2009
Hohohoo... Kerst zit er weer (bijna) op. Nu nog oudejaarsavond overleven. Vorige week zijn we enkele dagen naar Center Parcs geweest: Het Heijderbos, in Nederland. Het contrast kon niet groter zijn: met onze warme jassen, mutsen en handschoenen aan door de dikke laag sneeuw naar de "Jungle Dome", waar we de ganse bepakking achterlieten in kastjes. De kinderen trokken hun trui uit, korte broek aan en liepen dan in T-shirt in een nepjungle, met nepregen, hangbruggen, klauterparcours, trommels, nep Afrikaanse tronen, nepmaskers, nepwatervallen enz. Maar wel de grootste, prachtigste en échtste nepperdannep die ik ooit zag! Behalve de jungle, stond natuurlijk ook het subtropisch zwemparadijs op ons programma. Alleen heet dat tegenwoordig de "Aqua Dome", wat groter en belangrijker klinkt. Gelukkig voor mij waren daar ook "hot whirl pools". Niet dat ik zo graag als een soepkip gaar zit te koken in een pot bubbelend chloorwater, maar het deed wel enorm deugd aan mijn pijnlijke rug en schouder. Natuurlijk geneest een ontstoken spier daar niet van, dus kwam ik eenmaal terug thuis onder de infraroodlamp en aan de fluorescerende oranje pillen te zitten. Gezellig, op kerstavond, de lampen gedimd... de kindertjes rond hun oplichtende moeder...
Geschreven door Paul Ilegems zondag, 13 december 2009 13:04
Glühwein- en kruidengeur! Dàt wordt de colbolprijs! Mooie collage En prettig qua stof
Nu nog de naam van de Overgelukkige: Vera De Brauwer! Verdiend hoor! En of!
Maar ook Van Velzen plakt Allervoortreffelijkst En Van den Born dan! Je voelt dat: een prof!
Zodat ook zij met de Frietkoterijverzen Worden bedacht (Alsook wierook en lof)
Wat heb ik gewonnen? "De nooit herdrukte en volstrekt onvindbare bundel Frieten bakken van Paul Ilegems uit 1981." Dankzij de kakelverse eitjes van ons Yvonne en ons Yvette maak ik de smakelijkste mayonaise voor erbij...
Categorie:G. collagebollekes
10-12-2009
Houvast
hoe kan het dat een halm meer houvast biedt dan een boom?
als ik mijn armen sla rond die kloeke stam kunnen mijn vingertoppen elkaar niet raken ze tasten in onzekerheid
bij elke halm daarentegen die ik met de pink omvat beeld ik me in: die kan ik aan die is van mij
al groeit hij net zo goed op land dat mij niet toebehoort
Categorie:A. in vrije vorm
02-12-2009
Collagebolleke (4)
Een laatste colbolleke... op een iets gedurfdere toon. Het kan uw koude nachten misschien wat opwarmen?
Categorie:G. collagebollekes
28-11-2009
Collagebolleke (3)
De winter staat voor de deur... dus knipte ik een colbolleke bij elkaar in winterse sfeer.
(Klik op de foto om de tekst beter te kunnen lezen.)
Categorie:G. collagebollekes
27-11-2009
Collagebolleke (2)
Eens je je een tijdje over het collagebolleke hebt gebogen, lees je de reclamefolders met andere ogen: steeds speurend naar zeslettergrepige woorden... En dan komt er het volgende uit de bus.
"Tijden veranderen"
(klik op de foto om de tekst beter te kunnen lezen)
Categorie:G. collagebollekes
23-11-2009
Collagebolleke-wedstrijd
Op "Het vrije vers" loopt er een wedstrijd rond het "collagebolleke": dit is een knip- en plakversie van het Ollekebolleke, een ludieke versvorm, onlosmakelijk verbonden met de naam van Drs. P. Op de site vind je alle informatie over het ollekebolleke. Klik hier. Als je het reglement van de wedstrijd wil kennen klik je hier.
Natuurlijk jeukten mijn vingers en dus ging ik naarstig op zoek naar zeslettergrepige woorden. Ik stuurde vier colbollekes in. Hier is er eentje in kerstsfeer. Ik loop overigens al weken in kerstsfeer: ik heb al een kerstgorgelrijm geschreven, mijn kerstkaarten heb ik drie weken geleden reeds gekocht (!) en gisteren heb ik gereserveerd voor Oudejaarsavond. Ho-ho-hooo
(Klik op de foto om hem uitvergroot te krijgen.)
Categorie:G. collagebollekes
17-11-2009
Spijt
Mijn kind, waarom liet ik ze zó passeren,
de korte jaren van je kleutertijd,
de lange dagen van het irriteren,
in een onuitgesproken dom verwijt.
Je sliep tussen de lakens van mijn spijt.
't Is schandelijk en toch durf ik beweren:
misschien was ik je toen zelfs liever kwijt.
Maar blijkbaar valt het moederschap te leren
want nu je met je nieuwe schoenen jumpt,
je tippen na een week al zijn versleten,
je door je eerste liefje werd gedumpt
(nog vóór ze wist dat ze iets met je had),
zou ik van ruilen niet meer willen weten,
mijn knappe zoon, mijn liefste kwebbelgat.
Uit mijn bundel "Verzinnen".
(Klik hier om de gezongen versie van dit sonnet te horen.)
Categorie:B. sonnetten
12-11-2009
Alles kan beter... ook juryverslagen
Herinnert u zich nog het schitterende satirische televisieprogramma Alles kan beter van eind de jaren negentig (Canvas - VRT)? Daarin werden afleveringen van het journaal en televisieprogramma's onder de loep genomen. De onbedoeld grappige situaties, flaters, versprekingen, taalfouten enz. werden eruit gedistilleerd, waarna een panel onder leiding van Marc Uytterhoeven een verbeterde, lachwekkende versie van de uitgekozen scènes bracht. Het panel bestond uit Guy Mortier, Rob Vanoudenhoven en een gast. Waarom vertel ik dit? Omdat ik tijdens het lezen van de juryverslagen van de Nieuwegeinse Literatuurprijs 2009 (met name die van de categorie poëzie) hieraan moest denken. Neen, dit wordt absoluut geen jaloers stukje van een niet-winnaar, wel een humoristische (maar tevens kritische) kijk op wat een jury naar de buitenwereld toe als verslag presenteert, naar wat zij als uitleg geeft waarom net dít gedicht gewonnen heeft.
Dichter X heeft op alle details gelet. Zijn assonanties zijn erg sterk en hij gebruikt mooie beelden. Deze beelden zijn niet uit de losse pols gebruikt, hij heeft er echt over nagedacht. Het enige wat je de dichter kunt verwijten is dat hij misschien wat klassiek is.
(Ik heb met opzet de naam van de dichter weggelaten omdat het mij helemaal niet te doen is om de dichter zelf, noch om het gedicht in kwestie.)
Knikte u bij het lezen van het verwijt te klassiek ook stellig: jaja... klassiek, verstaanbaar, kom zeg, voor je het weet zit er verdorie rijm in!. Wat meer is: kunt u zich na het lezen van bovenstaand verslag een beeld vormen van hoé het winnend gedicht zou kunnen zijn, waarover het zou kunnen gaan, wat de schoonheid ervan is? Misschien lukt het beter wanneer u een verslag als het volgende leest?
Het is een op het eerste gezicht makkelijk geschreven gedicht. Barokke beelden geven het een gedragen toon. Je waant je bijna in een fantastisch parallel universum, waarin de tijd versteent. (De titel van het gedicht waarop dit verslag betrekking heeft, was niet voor niets "Tijd van steen".)
Neen, neen, denk ik dan. Alles kan beter... en dus ook dit.
Nemen we daarom het gedicht Bierton van Tina Pils.
Bierton
klots klots klots op mijn klompen in de modder modder smots
klots klots klots naar de bierton in de tuin de tuin met ton met bier
hier
slubberslurp burp
(c) Tina Pils
Hierover kan onze Alles-kan-beter-jury het volgende zeggen:
Pils heeft de eenheid van het gedicht niet uit het oog verloren: ze gebruikt sterke klanken die aan elkaar geklonken zijn waardoor je je bijna in een etherisch Tibetaans schaalvergrotend universum waant waar niet het glas, maar de ton de maat is voor het bier. Op het eerste, tweede en derde gezicht lijkt het gedicht wartaal, maar Pils heeft niet zomaar eender wat op het papier gegooid: zij heeft echt mooie inkt gebruikt! Werkelijk het enige wat je de dichteres kunt verwijten is misschien dat ze geen papierversnipperaar in huis had.
Categorie:N. nieuws/columns
11-11-2009
Nieuwegeinse Literatuurprijs 2009
Gisteren naar Nieuwegein gereden (202 km - enkel) voor de prijsuitreiking van de Nieuwegeinse literatuurprijs waarvoor ik één van de dertien genomineerden was in de categorie poëzie. Om 20u begon er een boeiende voordracht door Marieke van der Pol over haar carrière als toneelspeelster, actrice, scenarioschrijfster en nu ook romanschrijfster. Marieke vertelde met zo'n elan, zo'n enthousiasme en zo'n zin voor humor dat ik het de aangenaamste voordracht vond die ik ooit heb meegemaakt. Ze vertelde o.a. over de verschillende televisieseries waarvoor ze scenario's had geschreven (het Nederlandse publiek knikte ten teken van herkenning, mij zeiden die namen niets, maar ik ben dan ook geen televisiekijker). Het deel waarin ze sprak over de manier waarop een scenario tot stand komt, vond ik veruit het interessantst. Ik wist overigens niet dat zij het was die het boek "De Tweeling" van Tessa de Loo had bewerkt tot scenario. Het verhaal over haar reis naar Los Angeles om daar de uitreiking van de oscars bij te wonen (De Tweeling was genomineerd als beste buitenlandse film) was ronduit hilarisch. Ik huilde van het lachen en dat is me nog niet vaak overkomen. Ze vertelde ook in detail over haar roman "Bruidsvlucht", die eigenlijk een "verboeking" is (ze vindt dat een heel lelijk woord) van haar eigen scenario over de "Last Great Air Race" in 1953, die werd gewonnen door Nederland met een omgebouwd vrachtvliegtuig vol Nederlandse jonge meisjes die naar Australië emigreerden. Hun verloofdes waren ginder reeds een tijd tevoren toegekomen om te zoeken naar werk en een woonst. Marieke vertelde ons over haar opzoekingswerk, haar interviews met nog levende bruiden en haar zoektocht naar een centraal thema voor de film en haar boek.
Na een uur was het tijd voor de prijsuitreiking die lichtjes chaotisch verliep. Vergane glorie van Wilma Hollander werd de winnaar in de categorie proza. Diezelfde eer viel te beurt aan Het perspectief van Inge Boulonois in de categorie poëzie. De juryvoorzitter van de categorie poëzie begon verkeerdelijk met het voorlezen van het algemeen verslag van de categorie proza, maar ging toen liever zijn eigen tekst halen. De juryverslagen van de twee eervolle vermeldingen in deze categorie werden eventjes omgewisseld, maar ook weer rechtgezet. Toen de prijsuitreiking was afgelopen werden de twee overblijvende boeketten dan toch nog overhandigd aan de eervolle vermelding en de aanmoedigingsvermelding in de categorie proza en dan was het pauze. Onder het genot van een (betalend) drankje konden we socializen zoals dat heet. Ik had een leuk gesprek met landgenoot Paul Vincent (eervolle vermelding voor zijn gedicht Bestemming) en zijn vrouw. Paul won de tweede prijs in de wedstrijd Dorpsdichter Doel 2009-2010 en loopt ook met het idee rond een uitgave in eigen beheer te doen.
Na de pauze werden het winnend verhaal en het winnend gedicht voorgelezen (geen eervolle vermeldingen, laat staan nominaties). Daarna werd de microfoon terug aan Marieke van der Pol gegeven (die door de presentator even werd omgedoopt tot Marieke Polman) die antwoordde op vragen uit het (ondertussen gehalveerde) publiek.
Ik kan niet nalaten even een vergelijking te maken met een doorsnee prijsuitreiking van een poëziewedstrijd in Vlaanderen. Daar krijgen (uitzonderingen daar gelaten) alle genomineerden een bundel met de genomineerde en winnende gedichten en wordt er bij afloop aan alle aanwezigen een receptie aangeboden met drankjes en knabbeltjes. Zijn dat dan uitspattingen typisch voor de Bourgondische Vlamingen zoals onze Noorderburen ons graag noemen?
Santé!
Categorie:N. nieuws/columns
05-11-2009
10 weetjes
Aan het ontvangen van de "award" (zie hieronder) is blijkbaar een voorwaarde verbonden: het verschaffen van tien weetjes over jezelf. Hoewel Jaclien dit graag in dichtvorm had gelezen, wordt het toch proza. Sorry Jaclien.
1. Dit jaar vierde ik mijn twintigjarig huwelijksjubileum. Mijn man en ik hebben twee kinderen: een dochter van dertien (Silke) en een zoon van tien (Yente). Als vijfde huisgenoot hebben we een zwart dwergkonijn , Yoda, genoemd naar de groene Jedi-meester in de Star Wars films waar Yente verzot op is.
2. Ik ben gek op chocolade. Correctie: ik ben verslaafd aan chocolade, zowel melk als puur. Het allerbeste merk is volgens mij Côte d'or, daar kan niets anders aan tippen. Ooit ben ik op een nacht opgestaan met een enorme trek in chocola. Ik had er echter geen in huis en toen heb ik van elk koekje in een pak telkens de twee uiteinden opgegeten omdat die in de chocolade gedoopt waren. Op reis in Engeland kocht ik chocolade van een of ander merk waarvan op de verpakking stond "By appointment to her majesty the Queen". Ik kan u verzekeren dat de Engelse koningin totaal géén smaak heeft als het op chocolade aankomt! Tegenwoordig neem ik mijn portie Côte d'or mee op reis om zeker te zijn dat ik ginds geen ontwenningsverschijnselen krijg.
3. Mijn favoriete roman is "Marcel" van Erwin Mortier. Dit is de schitterendste literatuur die ik ooit las. Het lijkt wel of er op elke pagina een gedicht staat en toch blijft het proza. Ook "Mijn tweede huid" van dezelfde auteur is prachtig. Mijn favoriete dichtbundel is "Verzamel de liefde" van Bart Moeyaert wat betreft de vrije verzen en het verzamelde werk van Jean Pierre Rawie wat betreft de vormvaste verzen. De film die ik al het vaakst bekeken heb en die ik graag nog eens wil zien: "Out of Africa" met Robert Redford en Meryl Streep. Hij stamt uit 1985, ik vind hem een klassieker. Op de tweede plaats staat het melige, vol clichés zittende "Pretty woman" met Richard Gere en Julia Roberts. Zalig romantisch...
4. De orchidee is mijn lievelingsbloem. Het is een heel dankbare bloem, vraagt weinig verzorging, kent vaak een héél uitbundige en langdurige bloei en gaat jaren mee mits na de bloei gesnoeid. De "V" met krulletjes eraan die in de paarse orchidee verwerkt is (staat op de cover van mijn bundel Verzinnen en is een beetje mijn handelsmerk op diverse poëziesites) is een door mij ontworpen tatoeage. En ja... ze werd wel degelijk geplaatst!
5. Ik heb vorig weekend een fiets gekocht. Een witte, zodat men mij goed op de weg ziet zwabberen want ik zit niet zo vast in het zadel. Ik reed nog steeds (zij het sporadisch) op de fiets die ik voor mijn plechtige communie gekregen had, die is dus STOKoud! Mijn huisgenoten hopen dat ze mij nu sneller kunnen aanporren om met hen te gaan fietsen. Het eerste tochtje in onze heuvelachtige Vlaamse Ardennen zit erop: die 21 versnellingen zijn geen overbodige luxe, evenmin als de schokdempers op het voorwiel wanneer je over de kasseien de-de-de-dendert.
6. Mijn eerste gedichten schreef ik toen een jaar of veertien was. Toen ik zestien was, vroeg ik aan mijn lerares Frans of ik het opstel dat we als opdracht kregen ook in dichtvorm mocht schrijven. De opgegeven titel was: "La vie ne vaut peut-être rien mais rien ne vaut la vie." Ik herinner me dat ze als opmerking op het blad schreef dat ik wellicht veel betere punten had behaald (ik geloof dat ik een zeven kreeg) indien ik dezelfde standpunten in een regulier opstel had uiteengezet. Eén van mijn (weinige) gedichten uit die periode werd destijds gepubliceerd in het nummer van Yang met als thema "De stad".
7. Ik was vroeger nogal "breedschrijverig". De lerares Nederlands gaf in het laatste jaar een opdracht voor een verhandeling: die moest minimum x aantal regels beslaan. Ze voegde er lachend aan toe: "En voor Vera, maximum x aantal bladzijden." Ik heb tijdens mijn leven al een paar duizend brieven en mails geschreven. Een goed leesbare met de hand geschreven brief, opgesteld in zorgvuldige bewoordingen, vind ik nog steeds de meest bijzondere vorm van communicatie.
8. Mijn favoriete reisbestemming is "de bergen", eender waar, liefst tijdens de zomer. Hoe hoger en hoe verlatener, hoe liever. Ondanks de (relatieve) drukte hou ik ook van Tirol. Schotland is veel ruiger, daar wil ik zeker naar teruggaan en dan zeker naar Glencoe en Glen Etive. Een strandvakantie is aan mij niet besteed. Ik hou wel van strandwandelingen, maar dan tijdens de herfst of de winter, met een muts op en sjaal aan en goed gesloten schoenen zodat er geen zand tussen mijn tenen komt!
9. Ik heb een hekel aan gevaarlijke chauffeurs. Tegenwoordig rijden de meesten alsof ze op weg zijn naar het ziekenhuis waar hen met hoogdringendheid een levensnoodzakelijk serum moet worden toegediend. Rechts inhalen, vóór een andere wagen "springen" net voor een rond punt, geen richtingaanwijzers gebruiken, overdreven snelheid, bumperkleven, inhalen in onoverzichtelijke bochten, ...niets is te gek.
10. Ik had graag toneel gespeeld. Op de middelbare school deed ik dat één keer tijdens een grote "show". Ik bedacht een sketch, schreef de teksten voor de verschillende rollen, nam één van de hoofdrollen voor mijn rekening en speelde regisseur. Tijdens de grote avond verkleedde ik me na de sketch en ging tussen twee stukjes in luidkeels in de zaal "chocola mee notjes" verkopen, tot ik door de presentator (zogezegd) op de vingers werd getikt en pruilend afdroop, tot hilariteit van de hele zaal. Ik heb overigens een bekende achterneef... Chris Van den Durpel. Zijn en mijn grootmoeder waren zusters. Als ik Chris vernoem, mag ik ook zijn oudere broer Daan niet vergeten, die ik lang geleden heb zien spelen in een musical in theater Arena.
Zo is het toch een lang epistel geworden... Punt 7 is misschien nog steeds van kracht.
Categorie:N. nieuws/columns
02-11-2009
Award
Blijkbaar zou er een "award" aan het rondgaan zijn op Bloggen.be. Wie de award krijgt van een medeblogger, kan hem weer doorgeven aan een ander wiens weblog hem op een of andere wijze interessant of aangenaam lijkt.
Zo kreeg ik de award van Jaclien, waarvoor hartelijk dank. Hier is de link naar de weblog van Jaclien, die zeker ook een bezoekje waard is.
Zelf geef ik de award door aan de weblog van de Landelijke Gilde in Etikhove. Ik woon in het prachtige landschap van de Vlaamse Ardennen en de Landelijke Gilde organiseert regelmatig activiteiten (voor leden en niet-leden) om deze streek beter te leren kennen en/of om het sociaal contact onder de inwoners te bevorderen.
Overigens: van harte welkom op één van "onze" activiteiten, voor alle informatie, klik hier.
Categorie:N. nieuws/columns
29-10-2009
Advies aan Den Haag / Negatief advies!
Onlangs verscheen in de AD Haagsche Courant volgend sonnet van hun stadsdichter (en mijn dichtvriend) Daan de Ligt:
Advies aan Den Haag
een vrouw leeft vijf jaar langer dan een man de statistieken hebben dit bewezen nu is bij deze man het beeld gerezen dat zij ook vijf jaar langer werken kan
eureka, wat een slim doch eerlijk plan briljant, jawel, de hemel zij geprezen dus heren, tweeënzestig, stop met pezen de vrouw heeft dan nog tijd en het elan
want zij is krachtig, kan nog jaren mee en hij is op, het lijf begint te plagen hij is nu eenmaal sneller oud van dagen dus gun de stakker bier en zijn tv
kom dames, aan de slag en nee... niet klagen wie sterk is zal de zwaarste lasten dragen
Eureka? Wat een dom en lelijk plan! Briljant? Welnee! Daar moet je 'n man voor wezen, bij hem is immers nooit de vraag gerezen waaróm een vrouw veel langer leven kan.
Zij zorgt een leven lang voor kind en man, moet koken, poetsen, wassen, strijken, pezen, heeft nooit de tijd om deze krant te lezen en jíj laat haar nog langer zwoegen dan?
Geef hier dat bier en dit is míjn TV! Een voetmassage kan mij nu plezieren. Strijk jíj mijn bloes en jíj zorgt voor de dieren, straks ga ik uit en mijn vriendin gaat mee.
Die vijf jaar extra moést men ons wel schenken. Met liefde zullen we de man herdenken.
(c) Vera De Brauwer
Categorie:B. sonnetten
23-10-2009
Nieuwegeinse literatuurprijs
Ik kreeg vandaag het leuke nieuws dat mijn gedicht (Over)gave één van de dertien genomineerde gedichten is voor de Nieuwegeinse literatuurprijs. Tijdens de prijsuitreiking zullen de winnaar en de twee eervolle vermeldingen bekend gemaakt worden door Marieke van der Pol, auteur van Bruidsvlucht.
De prijsuitreiking vindt plaats op dinsdag 10 november, om 20 u in de bibliotheek van Nieuwegein. Hier is de volledige lijst van genomineerden.
Categorie:N. nieuws/columns
06-10-2009
Eau des Carmes (prozagedicht)
Als ik mezelf permanent aan een infuus van kandijstroop leg, word ik misschien geen azijnpisser. Af en toe een suikerklontje extra met enkele druppels Eau des Carmes om me alert te houden, zoals vierendertig jaar geleden, toen Zuster Directrice me bij mijn positieven bracht met de ongekende smaak van alcohol en kruiden.
Of ik neem het héle flesje bijgeloof om mijn religie van de angst te verdoven, de wonden te ontsmetten, veroorzaakt door alle enterhaken. Qu'en pensez-vous, monsieur Proust, l'odeur et le goût de l'Eau de mélisse des Carmes... als doekje voor het bloeden, kan ik er ook mijn lekkend geheugen mee betten? Er is zoveel waarvan ik niet meer weet dat ik het vergeten ben.
Categorie:A. in vrije vorm
21-09-2009
Zuiderzinnen - Lamberzinne
Gisteren dus naar Antwerpen gespoord, omwille van de eigen voordracht op Lamberzinne én het bezoek aan andere podia van Zuiderzinnen. Als er 26 plaatsen zijn waar diverse schrijvers en zangers te beluisteren zijn, dringt een keuze zich op. Die van mij: eerst op het zonovergoten Lambermontplein het optreden van The Lipstick Painters bijgewoond. Van de vijf leden waren er drie aanwezig (drums en accordeon ontbraken). Het drietal bracht een mooi, zelf geschreven countryprogramma ten gehore. Daarna heel even naar het Groot Podium waar Raymond van het Groenewoud zijn stem nog heser zong dan ze al is. Gezien de volumeknoppen wellicht helemaal opengedraaid waren, ben ik op "veilige" afstand van het podium gebleven.
Dan in De Hopper samen met een horde anderen naar Frank Boeijen geluisterd, als haringen in een ton opeengepakt, want behalve tafeltjes, stoelen en een toog, stond er ook nog een vleugelpiano (!) en een muziekinstallatie in het kleine café. Na een half uurtje heb ik me, blauw aangelopen, ontBoeijd en ben ik naar buiten gevlucht om weer adem te halen. Langs allerlei kraampjes met oude boeken naar de BAFF gestapt, om Bart Moeyaert te ontmoeten. Op het uur waarop hij geprogrammeerd stond, werd echter Gwij Mandelinck voorgesteld. Het was blijkbaar "wat uitgelopen". Na Gwij kwamen nog Rob Schouten (Nl) en Stijn Vranken (die de namiddag in de BAFF ook presenteerde) aan bod. Van deze drie beviel Stijn mij (met gróte voorsprong) het best. Hij stak ("uit marketingoverwegingen", zei hij zelf) zijn bundel "Vlees mij" in de lucht. Moet ik toch eens lezen.
Drie kwartier later dan voorzien stond Bart voor de micro. Hij las met verve én met een gloednieuwe leesbril op de neus ("Het kind wordt een dagje ouder, het heeft een brilletje nodig," zei hij minzaam) een hoofdstuk voor uit zijn nieuwste boek: de novelle "Graz". Na de voordracht lukte het mij om zijn bundels "Verzamel de liefde" en "Gedichten voor gelukkige mensen" te laten signeren. Zo'n onleesbare auteurskriebel op het derde blad geeft een boek toch iets extra, alsof het speciaal voor joú geschreven werd: "voor Vera",... ach. Daarna had ik nog genoeg tijd om me terug naar het Lambermontplein te begeven. Vóór mij kwam Paul d'Hollander die ik goed kon appreciëren: een volkszanger die in het Antwerps zong en zichzelf begeleidde op de gitaar. Daarna was het mijn beurt: ik wisselde telkens een gezongen gedicht af met een voorgelezen gedicht. Publiek had ik meer dan genoeg, al gaf het mij soms de indruk dat het naar een televisietestbeeld aan het kijken was. Een vreemde ervaring... Lag mijn haar niet goed? Was men overdonderd door de ontdekking van het bestaan van sonnetten? In elk geval beenden ze niet halverwege mijn voordracht weg (te moe? teveel Cava gedronken aan het Cava-stalletje?)
Na het binnenwerken van een pak Aantwaarpse friet en kaaskroket, kroop ik terug de trein op om thuis mijn hoogst persoonlijke Moeyaert-bundeltjes in de boekenkast te gaan zetten...
Categorie:N. nieuws/columns
17-09-2009
Samenwerking met Daan de Ligt
Samen met Daan de Ligt (stadsdichter van de AD Haagsche Courant, Nederland) schreef ik onderstaand vierluik. Wij hadden plezier bij het bedenken van het verhaal, hopelijk beleeft u plezier aan het lezen ervan.
Contactadvertentie
beschaafde heer, wat grijzend langs de slapen en bovenop de schedel, zeg maar kaal wel lief, niet noemenswaardig geniaal de levenslust nog niet op apegapen
geen lichaamsbouw als goedgetrainde knapen het maandsalaris uitgesproken schraal de woning, tja geen villa, meer modaal de buik is daarentegen welgeschapen
zou graag, omdat het maar niet lukt te sparen eens kennismaken met een rijke taart geen kinderen en hogelijk bejaard derhalve niet van plan nog te verjaren
dus bent u rijk en bijna doodverklaard dan heb ik tegen trouwen geen bezwaren
DdeL
Reactie
Geachte Heer Modaal, hier schrijft een fan van de contactrubriek in menig krant, door uw annonce aangesproken want het toeval wil dat ik van adel ben:
Gravin van-Eberstad-in-Nederland, al meer dan tachtig, maar nog vlot ter pen, fortuinlijk, kinderloos, bemind door hen die willen erven langs groottantes kant.
U zoekt een rijke taart die weldra sterft? Ik wens geen luiaard-in-verfrommeld-pak, alleen een jonge, energieke vent
die liefst de hele kamasutra kent. Pas na bewezen diensten op dit vlak wordt er gehuwd en na verloop... geërfd!
VDeB
Brief aan de Gravin
u bent pas tachtig, dat is wel wat jong ik val alleen op terminale vrouwen met wie ik, zij het kort, een nest wil bouwen u bent, zoals dat heet, 'still going strong'
maar u bent rijk, dus waag ik toch de sprong omdat mijn libido u zal benauwen en snel, ik denk een weekje na het trouwen zal zorgen dat u hunkert naar de gong
en als uw laatste uur dan heeft geslagen in 't liefdesbed dat ook uw sterfbed bleek dan ben ik 'uiteraard' totaal van streek maar zal mijn lijden als een kerel dragen
ik neem contact op, gauw, nog deze week u zult genieten van uw laatste dagen
DdeL
Antwoord van de Gravin
Ik heb de zaken nog eens afgewogen, heb mij heel openhartig afgevraagd of u een oude freule soms graag plaagt, wellicht is uw imago slechts gelogen.
U kan misschien op buik en kaalheid bogen, als Don Juan bent u niet half geslaagd. Ik wed dat u in bed ook sokken draagt en zoiets kan de wellust niet verhogen!
Neen, neen, uw mooie woorden zijn bedrog! Ik zoek me zelf een laatste-reisgenoot: nog jong, gespierd, behaard en cash betaald,
die om mijn landgoed, geld, kasteel niet maalt. Toch erft die lieverd alles bij mijn dood: van adel wordt mijn blauwe Duitse dog.
VDeB
Categorie:B. sonnetten
13-09-2009
Prijsuitreiking sms-poëziewedstrijd Gent
Zaterdag 12 september werden in Gent alle genomineerden van de sms-poëziewedstrijd (georganiseerd door Base) in de spreekwoordelijke watten gelegd. Alle genodigden (waaronder ikzelf) mochten een hele namiddag genieten van de concerten in het kader van "Odegand". Om 18u vond de feestelijke prijsuitreiking plaats in de troonzaal van het stadhuis. Kristof Frederickx won de eerste prijs. Een deel van zijn winnend gedicht werd gebruikt als titel voor het bundeltje met de 34 genomineerde sms-gedichten, dat op 8.000 exemplaren werd gedrukt en gratis zal worden uitgedeeld aan de bezoekers van de concerten van het Festival van Vlaanderen: ¡Zalig verrukt!
Na de prijsuitreiking was er een privé-concert van "...(sic) formerly known as Blindman" (een vijfkoppig blazers- en slagwerkensemble), op zijn minst een "uitzonderlijke" ervaring te noemen... Daarna werd ons een walking dinner aangeboden.
Mijn genomineerd gedicht:
Stervend onder een zwarte hemel, tot ik aan jou denk, een doek in vreugde drenk en met ferme halen een gat wrijf in de lucht waardoor ik adem, nogmaals leef.
Categorie:N. nieuws/columns
Ik ben geboren in 1964 en studeerde af als licentiate Romaanse Filologie aan de Universiteit Gent. Mijn hobby's zijn vooral lezen, wandelen en het schrijven van gedichten. Omdat ik zelf liefst toegankelijke gedichten lees waarin ik de gedachten of gevoelens kan herkennen, probeer ik ook in die trant te schrijven. Soms schrijf ik in vaste vorm (vooral sonnetten), soms in vrije vorm. Liefst van al laat een gedicht mij achter in de overtuiging dat het op geen enkele andere manier kon geschreven worden.
