Half 6. Het alarm gaat af. Veel te vroeg uiteraard. Maar dat is ook die universele wet die zegt als we een alarm nodig hebben is het toch om telkens te vroeg op te staan.

Alhoewel ik er niet uit moet, ga ik toch met hem opstaan.

Maar ik krijg nog eerst een kusje. Elke morgen hetzelfde ritueel, en dat boezemt me vertrouwen. Alarm af, licht aan en ik krijg een kusje om de dag door te komen…

Hij kleedt zich om en ik draai me nog een keer om. Afscheid nemen van de nacht. Hij streelt me nog eens door mijn haar en zegt me dat ik niet hoef op te staan. Ik weet het, is elke keer mijn antwoord, maar ik doe het graag.

De keuken. Hij zit al te ontbijten en zijn lunch klaar te maken. Ik zoek heil in een dosis cafeïne en nicotine. Hij lacht en neemt me nog eens vast. Bijna klaar om te vertrekken. En ik die rustig de tijd kan nemen om wakker te worden.

Vertrekkens klaar. Hij dan toch. Jas aan, sleutels in de hand en niet te vergeten, een kusje voor mij. Nog een, maar toch duizenden te weinig.

De dag is één al verlangen naar hem. Naar zijn armen om me heen, naar zijn lippen op de mijne, in mijn hals. Ik hou van zijn geur die ik heel de dag moet missen. Zijn diep blauwe ogen, die me soms zo kunnen aankijken, me trachten te doorgronden. Ik die soms moet wegkijken om niet alles zomaar prijs te geven. Nog even geduld en wie weet geraken we daar. Daar, die onbenoembare plaats, maar die plaats die ons rust, geborgenheid geeft en toch verhuld is in een hevige passie. Daar waar ik kan en mag zeggen: ik ben jouw vrouw en jij mijn man.