Met het terrasjesweer op komst, kunnen we weer genieten van meisjes in hun zomertenuekes, korte rokjes, leuke topjes, en voornamelijk veel glimlachen op de gezichten van de mensen. Ik merk het verschil elk jaar opnieuw. Plots zijn mijn eisen minder problematisch. Het is geen probleem om geen ei op mijn broodje te krijgen, als het kan met extra tomaatjes, geen mayonaise... Mijn soms ietwat pietlullige eisen worden ingewilligd op één, twee, drie... Een décolleté is effectief. Mijn grote bruine ogen en mijn glimlach zijn samen met de eerste zonnestralen mijn beste wapen om als jongedame in een grootstad iets gedaan te krijgen. En uiteraard de klassieke rolmodellen en ons verwachtingspatroon hebben hun aandeel hier. Jaja, als brunette kan ik vertellen dat ik mezelf het domme blondjes imago vaak aanmeet. Veel mensen zijn zo zelfingenomen dat een dom, naïef en licht aangeschoten meisje een streling voor het oog kan zijn. Voornamelijk mannen vinden plots hun alpha-mannetjesinstinct terug. De culturele evolutie zorgde ervoor dat mannen en vrouwen evenwaardig zijn, maar dit verlichtende idee smelt als sneeuw voor de zon bij het aanschijnen van een zomerse décolleté. Maar het meest frappante voorbeeld van het alpha-male syndroom overkwam me dit weekend. Een vriendje hebben die beroepsmuzikant is heeft veel leuke voordelen. Backstage gaan bijvoorbeeld, ware het niet dat ik een backstage-fobie heb. Vriendinnetje zijn van betekent jammer genoeg weinig of niets. Ja, je krijgt gratis drank en gratis eten, maar voor de organisatoren ben je gewoon een extra kost. Voor de andere bandleden ben je ten hoogste iemand die mee de sfeer kan bepalen. Backstage gaan heeft me dus nooit aangesproken, ik ga naar optredens, omdat ik een muziekliefhebber ben, niet meer en niet minder. Mijn aanwezigheid zaterdag was dan ook enkel het resultaat van een drie dagen durende onderhandelingsstrategie die P., het vriendje, met bloed, zweet en tranen heeft moeten doorstaan. Zo dus, ik ging mee zaterdag backstage, een eerste stap om mijn tien jaar aanwezige fobie te overwinnen en omdat ik ook iets ging krijgen waar ik een tijdje op aan het wachten was... Vermits we nog niet lang samen zijn ben ik een voorlopig een curiositeit voor de groep, het vroege zomerhitje van P. Dus wanneer ze al dan niet gemeend aan je vragen hoe het met je gaat, word je aangesproken met het meest irritante schoolmeesterstemmetje. En ja, ik beken, ik had ook één van mijn meest sexy jurkjes aan, met diepe décolleté (om het vriendje tevreden te stellen uiteraard). Uitkomst van al deze factoren opgeteld: ik voelde mij ondergewaardeerd en lichtjes betutteld. In een ver verleden heb ik ook geacteerd en toen ik mij bewust werd van het opkomend alpha-male syndroom, werd het duiveltje in mij geboren... Willen jullie een dom, naïef meisje zien? Ik zal het jullie graag aanbieden. Luid gibberend, bewust zijnde van mijn borsten en strak aftekenend jurkje ging ik de strijd aan met al deze zelfingenomen mannen. Stuntelig aan je glaasje wijn nippen, en je verschuilen achter de schouders van P. waren onder andere truukjes die ik al te graag toepaste. Het doek viel op het einde van de avond. Iedereen had zijn spullen en instrumenten ingepakt, de uniformpjes waren uit. Nog wat napraten en dan vertrekken, sommigen naar huis, andere de nacht tegemoet. Toen plots iemand opmerkte dat ik eigenlijk een job in de media had, en ondanks mijn jonge leeftijd al aardig wat had gedaan in media en film. Maar één iemand begon oprecht interesse te tonen in mijn beroepsleven. Het gesprek dat eerder luid joelend aan de gang was, viel stil. Mijn masker viel, net zoals het stoere mannelijke ego van enkelen. Ik was niet een poppemieke. Ik had degelijk wat te zeggen en ik was hier zeker niet om mijn populariteit te meten aan het succes van de groep. Ogen keken weg, pluisjes op de jasjes moesten weggeplukt worden. Hij, die ik hier niet zal vernoemen, sprak me aan: Hoe komt het dat je dat nooit verteld hebt? Omdat je er nooit naar vroeg, zei ik. Hij glimlachte en vroeg of ik nog mee iets ging drinken. Sorry, ik moet er morgen vroeg uit. Maar het is zondag morgen? Wij werken altijd, het nieuws stopt niet. Verhalen moeten verteld worden. Hij knikte, gaf me een kus en verliet het gebouw. Ik wist dat dit een kleine overwinning was op een grote macho. Als vrouw leer je snel dat gelijkheid niet beargumenteerd moet worden. Het moet bewezen worden, ongelovigen moeten het ondervinden. Al is het maar één man, die vrouwen nu naar waarde schat, dan is die man dit schrijfsel waard. Voor jou dus...
Hersenspinsels uit een grootstad
