Half 6. Het alarm
gaat af. Veel te vroeg uiteraard. Maar dat is ook die universele wet die zegt
als we een alarm nodig hebben is het toch om telkens te vroeg op te staan.
Alhoewel ik er
niet uit moet, ga ik toch met hem opstaan.
Maar ik krijg nog
eerst een kusje. Elke morgen hetzelfde ritueel, en dat boezemt me vertrouwen.
Alarm af, licht aan en ik krijg een kusje om de dag door te komen
Hij kleedt zich
om en ik draai me nog een keer om. Afscheid nemen van de nacht. Hij streelt me
nog eens door mijn haar en zegt me dat ik niet hoef op te staan. Ik weet het,
is elke keer mijn antwoord, maar ik doe het graag.
De keuken. Hij
zit al te ontbijten en zijn lunch klaar te maken. Ik zoek heil in een dosis
cafeïne en nicotine. Hij lacht en neemt me nog eens vast. Bijna klaar om te
vertrekken. En ik die rustig de tijd kan nemen om wakker te worden.
Vertrekkens
klaar. Hij dan toch. Jas aan, sleutels in de hand en niet te vergeten, een
kusje voor mij. Nog een, maar toch duizenden te weinig.
De dag is één al
verlangen naar hem. Naar zijn armen om me heen, naar zijn lippen op de mijne,
in mijn hals. Ik hou van zijn geur die ik heel de dag moet missen. Zijn diep
blauwe ogen, die me soms zo kunnen aankijken, me trachten te doorgronden. Ik
die soms moet wegkijken om niet alles zomaar prijs te geven. Nog even geduld en
wie weet geraken we daar. Daar, die onbenoembare plaats, maar die plaats die
ons rust, geborgenheid geeft en toch verhuld is in een hevige passie. Daar waar
ik kan en mag zeggen: ik ben jouw vrouw en jij mijn man.
Ik lig op het bed, op zijn witte lakens. Ik snuif zijn geur op, de wasverzachter gemengd met zijn lijfgeur en zweetgeur. Iets wat me op dit moment veilig laat voelen. Hij wandelt door zijn appartement, verzonken in gedachten. Van woonkamer naar de slaapkamer de keuken in en terug. Alles op orde zetten. Zijn nieuwe thuis aan het inrichten, van hem, maar waar ik nog even deel van mag uitmaken. Af en toe staat hij stil en neemt een trek aan zijn sigaret en rommelt verder in zijn papieren.
Ik lig op het bed, op zijn witte lakens. Moe en verdwaasd, nog aan het bekomen van een drastische maar noodzakelijke beslissing. Hij kijkt op, plant zijn ogen recht in die van mij en glimlacht. Even zijn wereld verlaten en de deur voor me op een kier gezet. Ik wil graag binnen gaan in zijn wereld, in zijn gedachten, maar doe het niet. Tijd en vertrouwen, dat hebben we nog nodig. Ik verlang naar zijn uitnodiging, maar kan ze nog niet aanvaarden, wil ze nog niet aanvaarden.
Ik lig op het bed, op zijn witte lakens. Hij, wandelend van kamer naar kamer, een nieuw leven tegemoet. Even doorbreekt hij die routine. Hij keert zich naar mij en kust me liefdevol op mijn voorhoofd. Weeral een klein troostend gebaar waar ik me aan optrek, maar niet te veel. Er ligt een tijdbom onder ons, en die tikt verder. Ontmantelen is een optie, maar hoe? Zijn verleden en het mijne, niet verzoenbaar, maar oh zo herkenbaar. Elkaar gevonden in elkanders pijn en verdriet. En dat wanneer we het willen loslaten. Maar troost is een goede genezer, hoop ik.
Ik lig op het bed, op zijn witte lakens. Even mijn ogen gesloten, genietend van de stilte die we delen. Die stilte die mij soms bang maakt, niet omwille van de stilte zelf, maar omwille van al hetgeen dat niet gezegd wordt. Er ligt een tijdbom onder ons, en die tikt verder. Een verleden die nooit had mogen zijn, maar die ons is overkomen.
Na 15 minuten kan je het resultaat aflezen. Zie je in het eerste venster een roze streep verschijnen, dan ben je zwanger. Dit klinkt als die belerende toon telkens je naar één van de overheidsdiensten belt. 15 minuten en 2 sigaretten later. Jaja, u hebt gewonnen... Fuck! Ik hoopte dat ik 2 weken over tijd zou zijn omwille van de stress. Niet omwille van dit...
Ik heb hem al 3 weken niet gehoord en onze laatste ontmoeting was zeker niet de beste. Opdringerig, noemde hij me nadat ik hem gevraagd had of hij inderdaad getrouwd was. Jan, onverwacht in mijn leven opgedoken en het klikte meteen. 2 ongelooflijke maanden gehad. Voornamelijk in de donkere straten van Antwerpen waar niemand ons kon zien. Zalige vrijpartijen tegen de kathedraal. In het gallerijtje van het Vleeshuis. Tegen t Steen. Of bij hem thuis. Zijn vrouw en hij zijn gescheiden van tafel en bed al 4 jaar. Geen officiële scheiding omwille van de kinderen en zijn BV-schap. Anders zou het allemaal in de boekskes verschijnen... Ben enkel in de laatste week te weten gekomen hoe de vork op de steel zat. En, trouwens, ik zie ons niet samen oud worden. Samen oud worden? Wie is de vrouw van ons tweeën? Mijn toekomstplannen gingen niet verder dan in wiens appartement we dit weekend gingen vertoeven. Of welk lingeriesetje ik zou aandoen. Of hoe ik mijn bikinilijn nu ging scheren. Samen oud worden, was een vraag die me absoluut niet bezighield. Eens te meer het bewijs dat vrouwen van Mars komen en mannen van Venus.
Fuck! Zou ik hem bellen? Heeft hij wel hier recht op? Toch maar doen, dan valt er mij al zeker niets te verwijten. Hey Hallo. Waarom bel je? Gewoon... Ja, nee, niet gewoon. Ik ben zwanger... Stilte... Hallo? Is dit een grap? Ik ben dit gedrag echt grondig beu: Nee, dit is niet mijn manier om op een zondagmiddag grappig te zijn. 5 minuten heen en weer met kordate antwoorden: Nee, ik heb je niets geflikt. Je weet toch dat ik mijn vorige relatie heb beëindigd omdat HIJ kinderen wou en niet ik. Morgen naar de dokter en dan vertel ik je meer. Opgehangen.
Naar de dokter. Alleen? Mijn zus even opbellen. Mag Tom mee? Tom, mijn neefje, gewoonweg om op te eten. Hij heeft een mooie tekening gemaakt deze week op school voor Tante Tathalie. Tuurlijk mag hij mee, als hij maar niet recht in de tunnel kijkt... Oké. Dat is geregeld. Wat nu? Veel opties, maar weinig goede. Fuck! Ik had meer de Flair moeten lezen, en niet enkel kopen voor de goedkope restaurantbonnen, weekendjes, massages, vibrators... Mmm, vibrator.. Heb echt wil zin om een potje te vrijen... Stop. Bij de les blijven.
Een kind opvoeden? Ik? Alleen? Tja, waarom niet. Maar toch. Ok, ik heb mijn vader die alles voor zijn dochters doet. Ik heb mijn moeder die altijd goede raad heeft. Mijn zus heeft al enige ervaring op dit gebied.... Moet toch lukken? Ohh!! Ik weet het niet!!
Bij de dokter. Ik lig klaar in de stijgbeugels met een laken over me heen. Echt niet de meest aangename positie. Bwa, positie misschien nog wel. Al zeker niet de juiste plek en het juiste gezelschap. Soit... Mooi, mooi. Is dit wat een dokter tegen zijn patiënt hoort te zeggen tijdens de echografie? U bent 5 weken ver. Dat is dan duidelijk. En u bent in verwachting van een tweeling. Dit is zo het moment dat je in de film die dramatische achtergrondmuziek hoort en dat je een close-up van me zou krijgen. Sarah, mijn zus, is in ieder geval heel opgetogen. Laten we ons vader bellen! Laten we dat in ieder geval even niet doen.
Jan bellen, zoals beloofd. En hoever sta je? 5 weken. Bon, niet te laat voor een abortus. Abortus? Jan, ik denk dat je me niet goed begrepen hebt. Je bepaalt zelf je betrokkenheid en op welk niveau. Wil je dat niet, dan beloof ik je plechtig om geen advocaat onder de arm te nemen. Ik wil geen geld, enkel wat stabiliteit en een gezonde verstandhouding. En ik vrees dat je mij er niet bij zult helpen. Oh ja, Jan, het zal een tweeling worden.
Ik mis hem nog. Ik mis de passie, de etentjes in Nederland, de ontvoering naar Parijs waar we de hele nacht gefeest hebben, de picknik aan t Scheld, de filmavondjes in de zetel waar hij door mijn haar strijkt, me zegt hoe goed ik ruik, hoe zacht mijn huid aanvoelt en hij stevig mijn borsten wel zijn. Ik mis de kussen in mijn nek, de vlinderkusjes op mijn rug en de zachte beetjes in mijn tepels... Ohh fuck!!! Hij heeft gelogen en verzwegen, gelogen en verzwegen, gelogen en verzwegen...
Afwachten... De dokter had me ook de slaagkansen gegeven om deze zwangerschap tot een goed einde te volbrengen, rekening houdend met mijn levensstijl. Anderhalve maand geleden nam ik nog antibiotica tegen die klierkoorts, en mijn weekends de afgelopen maand bestonden voornamelijk uit bier, vodka Red Bull en Cava. Ik rook 1 tot 2 pakjes sigaretten per dag. En ben op 4 weken tijd al 5 kilo kwijt. En dan nog mijn 2 vorige miskramen. Die waren niet mijn schuld. Miskraam numero uno: op mijn 18de ziek geworden in Spanje van het eten. Veel moeten overgeven en de pil dus ook... Miskraam nummer twee: verkeerd geplaatste spiraal. Slaagkans voor de tweeling: 30%. Niet te veel hopen. Beloofd, maar toch...
De telefoon. Jan. Hij wilt me steunen en zijn verantwoordelijkheden nemen, als vader. Maar hij wil wel zijn rechten, bezoekrecht, zijn naam doorgeven, een tweeling is niet niks in ... BV-land. Fuck, Jan! Ik wil je niet als vader. Ik wil geen leugenaar en bedrieger. Pech, zijn advocaat is al ingelicht en is bezig met de het contract. Mokerslag, na mokerslag en wat wil ik?
Ik heb raad nodig. Ally McBeal en die vrouwen van Sex and the City konden ook altijd op elkaar rekenen. Karen bellen. Al 12 jaar beste vrienden. Al 12 jaar heel België afgeschuimd naar de ideale man. Nu zijn we beide einde de 20 en geen ideale man. Karen wilt absoluut geen kinderen, maar werkt wel met kinderen. Ideaal! Wat zwanger? Weeral? Van een tweeling? Ja, dat is het zo kort samengevat. Alles op een rijtje gezet. Nathalie, hoe zit het met reizen? Je wilde toch alle continenten gedaan hebben en op een van de poolkappen gelopen hebben? Ik weet het niet. Een trip naar de Himalaya met de tweeling kan toch ook. Serieus, meid. Je bent echt niet bij je verstand. Mischien niet. En hoe zit het met je opleidingen? Ik weet het niet. Hoe zit het met je kersverse nieuwe appartementje dat je zo vol trots hebt ingericht als de kinderloze carrièrevrouw van de 21ste eeuw? Ik weet het niet. Waar ga je de bedden zetten? Wel, voor de bedjes heb ik plaats. Vermits het 2 kindjes zullen zijn en vermits ik niet direct een bedpartner ga vinden, want laten we eerlijk zijn mijn marktwaarde is gedaald, dan kan dat perfect naast mijn bed staan. In de badkamer is er plaats genoeg voor de verschoningstafel. Nog zotter dan ik dacht, is het enige dat Karen nog kan zeggen. Maar ik zie je zo graag...
Maar ik wil hem echt niet als vader. En na een google-uurtje weet ik dat hij een DNA-test kan afdwingen en daar kan ik niets tegen in brengen. Maar je ziet hem toch graag. Klopt! Veel te graag. Maar hij ziet me net niet graag genoeg om mij te willen. Moet ik daarom de rest van mijn leven met hem worden geconfronteerd? Nathalie, dit is puur egoïsme. Dat is waar. Maar ik wil in topvorm zijn om het moederschap aan te kunnen en met hem in mijn leven, is dat onmogelijk.
Mijn ergste nachtmerrie: een alleenstaande moeder zijn.. Niet voor mij, dacht ik... Nachtrust zal me goed doen. En 30% slaagkans is niet veel... Al 48 uur geen koffie, geen canderelletjes, dit zou blijkbaar ook niet goed zijn, en maar een half pakje sigaretten gerookt. Ik wil jullie een goede en gezonde thuis geven, mijn engeltjes. En de warmte die jullie verdienen. Het kersenpitkussentje boven halen en verwarmen. Maar niet te warm, zoals bij die grootmoeder die zo de slaapkamer in brand stak. Een rustig muziekje. Ik ga jullie alle liefde geven die ik heb. Jullie gaan naar de muziekschool, tekenschool, sportclub... maakt niet uit. Zoek jullie eigen weg. Word sterk en weerbaar, maar wees liefdevol en dankbaar. Slaap zacht...
8 uur. Opstaan. Mijn maandstonden zijn er. Geen tijd om na te denken. Of misschien wel. Een reis boeken. Naar de poolkappen of de Himalaya. Zou Jan misschien niet met me mee willen?
Het beeld van een moeder met haar babytje vertedert me telkens weer opnieuw. Ik ben me op zulke momenten enorm bewust van de aanwezigheid van een baarmoeder in mij. Moeder Natuur heeft bij de vrouw een heel mooi emotioneel mechanisme ingebouwd om de mensheid van uitsterven te vrijwaren. Noem het moederinstinct of biologische klok, het maakt niet uit, maar wij zullen zeker niet stoppen met te bestaan. Voorbij kinderwinkels lopen, doet me dromen van mijn toekomstige kinderen in hun beminnelijke kledij. In boekenwinkels ga ik altijd langs de kinder- en jeugdboeken om toe te zien op de educatieve en zinvolle invullingen van het aanbod. Mijn kinderen zullen dan ook oftewel in de voetsporen treden van Nobelprijswinnaars, oftewel mee werken aan de invulling van de geschiedschrijving. De namen voor mijn zonen en dochters liggen al vijf jaar klaar om uitgedeeld te worden. Ik, die nooit tegen pijn kon, kijk al uit naar de barensweeën. Het was voor mij dan ook een enorme schok toen ik besefte dat al deze dromen jaren in de kast gingen blijven liggen. Nee, dit is niet het relaas van een jonge vrouw die een medische aandoening heeft. Het is evenmin een verhaal over twee mensen met verschillende toekomstperspectieven. Dit wordt het getormenteerde verhaal van een jonge vrouw die een jaar wakker ligt, omdat haar bovenburen aan de lokroep van Moeder Natuur niet konden weerstaan. Mijn bovenbuurvrouw heeft vorig jaar haar pianogejengel ingeruild voor het gekrijs van een mini-mensje. Hoe idyllisch het plaatje voor haar ook moge zijn, des te groter is de nachtmerrie die me elke nacht overvalt. Praten helpt jammer genoeg niet. Onze zesjaar durende vete is begonnen tijdens mijn eerste examenperiode nadat ik in mijn appartement was ingetrokken. Examens waren geen reden om het raam te sluiten of de radio naar een aanvaardbaar niveau te draaien. Mijn rust keerde jammer genoeg weer, nadat ik mijn stereoketen had uitgebreid in de woonkamer met niet minder dan 5 boxen. De woonkamer met surroundeffecten bevond zich onder haar slaapkamer en werd mijn overwinning. Rust keerde weer in mijn vredig stulpje, voor een paar jaar... s Nachts lig ik een uur of twee wakker door het gehuil van haar nakomeling. Minstens 3 keer per week roepen haar bovenburen haar toe. Een pseudo-comité heeft mijn bovenbuurvrouw aangeschreven met de vraag om de geluidsoverlast te minimaliseren, bijsluitend een lijstje met de adressen van specialisten voor huilbabys. Aan al deze acties heb ik nooit deelgenomen. Net zoals het gehuil, hoor ik de pijn van deze jonge moeder, want net zoals bij mij, ontneemt deze spruit ook haar nachtrust. Kinderen mogen dan wel gewoontes van hun ouders overnemen, omgekeerd geldt dat ook. Het gesnik van een moeder die haar baby niet kan laten slapen, is even hartverscheurend. Maar ook doeltreffend... Kinderen en zwangerschap zijn zeker geen zaken waarover lichtzinnig kan gedaan worden. Hoe mooi mijn toekomstbeelden ook waren, hoe knap dat mijn zonen en dochters ook gaan zijn, ik wacht nog een paar jaar met het creëren van de volgende generatie enfant terrible. Aan ouders die zich ongerust maken over het al dan niet bestaande seksleven van hun puberende kinderen, wil ik graag mijn adres geven. Eén weekje in mijn bed slapen en veilig vrijen staat op het menu...
Met het terrasjesweer op komst, kunnen we weer genieten van meisjes in hun zomertenuekes, korte rokjes, leuke topjes, en voornamelijk veel glimlachen op de gezichten van de mensen. Ik merk het verschil elk jaar opnieuw. Plots zijn mijn eisen minder problematisch. Het is geen probleem om geen ei op mijn broodje te krijgen, als het kan met extra tomaatjes, geen mayonaise... Mijn soms ietwat pietlullige eisen worden ingewilligd op één, twee, drie... Een décolleté is effectief. Mijn grote bruine ogen en mijn glimlach zijn samen met de eerste zonnestralen mijn beste wapen om als jongedame in een grootstad iets gedaan te krijgen. En uiteraard de klassieke rolmodellen en ons verwachtingspatroon hebben hun aandeel hier. Jaja, als brunette kan ik vertellen dat ik mezelf het domme blondjes imago vaak aanmeet. Veel mensen zijn zo zelfingenomen dat een dom, naïef en licht aangeschoten meisje een streling voor het oog kan zijn. Voornamelijk mannen vinden plots hun alpha-mannetjesinstinct terug. De culturele evolutie zorgde ervoor dat mannen en vrouwen evenwaardig zijn, maar dit verlichtende idee smelt als sneeuw voor de zon bij het aanschijnen van een zomerse décolleté. Maar het meest frappante voorbeeld van het alpha-male syndroom overkwam me dit weekend. Een vriendje hebben die beroepsmuzikant is heeft veel leuke voordelen. Backstage gaan bijvoorbeeld, ware het niet dat ik een backstage-fobie heb. Vriendinnetje zijn van betekent jammer genoeg weinig of niets. Ja, je krijgt gratis drank en gratis eten, maar voor de organisatoren ben je gewoon een extra kost. Voor de andere bandleden ben je ten hoogste iemand die mee de sfeer kan bepalen. Backstage gaan heeft me dus nooit aangesproken, ik ga naar optredens, omdat ik een muziekliefhebber ben, niet meer en niet minder. Mijn aanwezigheid zaterdag was dan ook enkel het resultaat van een drie dagen durende onderhandelingsstrategie die P., het vriendje, met bloed, zweet en tranen heeft moeten doorstaan. Zo dus, ik ging mee zaterdag backstage, een eerste stap om mijn tien jaar aanwezige fobie te overwinnen en omdat ik ook iets ging krijgen waar ik een tijdje op aan het wachten was... Vermits we nog niet lang samen zijn ben ik een voorlopig een curiositeit voor de groep, het vroege zomerhitje van P. Dus wanneer ze al dan niet gemeend aan je vragen hoe het met je gaat, word je aangesproken met het meest irritante schoolmeesterstemmetje. En ja, ik beken, ik had ook één van mijn meest sexy jurkjes aan, met diepe décolleté (om het vriendje tevreden te stellen uiteraard). Uitkomst van al deze factoren opgeteld: ik voelde mij ondergewaardeerd en lichtjes betutteld. In een ver verleden heb ik ook geacteerd en toen ik mij bewust werd van het opkomend alpha-male syndroom, werd het duiveltje in mij geboren... Willen jullie een dom, naïef meisje zien? Ik zal het jullie graag aanbieden. Luid gibberend, bewust zijnde van mijn borsten en strak aftekenend jurkje ging ik de strijd aan met al deze zelfingenomen mannen. Stuntelig aan je glaasje wijn nippen, en je verschuilen achter de schouders van P. waren onder andere truukjes die ik al te graag toepaste. Het doek viel op het einde van de avond. Iedereen had zijn spullen en instrumenten ingepakt, de uniformpjes waren uit. Nog wat napraten en dan vertrekken, sommigen naar huis, andere de nacht tegemoet. Toen plots iemand opmerkte dat ik eigenlijk een job in de media had, en ondanks mijn jonge leeftijd al aardig wat had gedaan in media en film. Maar één iemand begon oprecht interesse te tonen in mijn beroepsleven. Het gesprek dat eerder luid joelend aan de gang was, viel stil. Mijn masker viel, net zoals het stoere mannelijke ego van enkelen. Ik was niet een poppemieke. Ik had degelijk wat te zeggen en ik was hier zeker niet om mijn populariteit te meten aan het succes van de groep. Ogen keken weg, pluisjes op de jasjes moesten weggeplukt worden. Hij, die ik hier niet zal vernoemen, sprak me aan: Hoe komt het dat je dat nooit verteld hebt? Omdat je er nooit naar vroeg, zei ik. Hij glimlachte en vroeg of ik nog mee iets ging drinken. Sorry, ik moet er morgen vroeg uit. Maar het is zondag morgen? Wij werken altijd, het nieuws stopt niet. Verhalen moeten verteld worden. Hij knikte, gaf me een kus en verliet het gebouw. Ik wist dat dit een kleine overwinning was op een grote macho. Als vrouw leer je snel dat gelijkheid niet beargumenteerd moet worden. Het moet bewezen worden, ongelovigen moeten het ondervinden. Al is het maar één man, die vrouwen nu naar waarde schat, dan is die man dit schrijfsel waard. Voor jou dus...
Hersenspinsels uit een grootstad
