Het beeld van een moeder met haar babytje vertedert me telkens weer opnieuw. Ik ben me op zulke momenten enorm bewust van de aanwezigheid van een baarmoeder in mij. Moeder Natuur heeft bij de vrouw een heel mooi emotioneel mechanisme ingebouwd om de mensheid van uitsterven te vrijwaren. Noem het moederinstinct of biologische klok, het maakt niet uit, maar wij zullen zeker niet stoppen met te bestaan. Voorbij kinderwinkels lopen, doet me dromen van mijn toekomstige kinderen in hun beminnelijke kledij. In boekenwinkels ga ik altijd langs de kinder- en jeugdboeken om toe te zien op de educatieve en zinvolle invullingen van het aanbod. Mijn kinderen zullen dan ook oftewel in de voetsporen treden van Nobelprijswinnaars, oftewel mee werken aan de invulling van de geschiedschrijving. De namen voor mijn zonen en dochters liggen al vijf jaar klaar om uitgedeeld te worden. Ik, die nooit tegen pijn kon, kijk al uit naar de barensweeën. Het was voor mij dan ook een enorme schok toen ik besefte dat al deze dromen jaren in de kast gingen blijven liggen. Nee, dit is niet het relaas van een jonge vrouw die een medische aandoening heeft. Het is evenmin een verhaal over twee mensen met verschillende toekomstperspectieven. Dit wordt het getormenteerde verhaal van een jonge vrouw die een jaar wakker ligt, omdat haar bovenburen aan de lokroep van Moeder Natuur niet konden weerstaan. Mijn bovenbuurvrouw heeft vorig jaar haar pianogejengel ingeruild voor het gekrijs van een mini-mensje. Hoe idyllisch het plaatje voor haar ook moge zijn, des te groter is de nachtmerrie die me elke nacht overvalt. Praten helpt jammer genoeg niet. Onze zesjaar durende vete is begonnen tijdens mijn eerste examenperiode nadat ik in mijn appartement was ingetrokken. Examens waren geen reden om het raam te sluiten of de radio naar een aanvaardbaar niveau te draaien. Mijn rust keerde jammer genoeg weer, nadat ik mijn stereoketen had uitgebreid in de woonkamer met niet minder dan 5 boxen. De woonkamer met surroundeffecten bevond zich onder haar slaapkamer en werd mijn overwinning. Rust keerde weer in mijn vredig stulpje, voor een paar jaar... s Nachts lig ik een uur of twee wakker door het gehuil van haar nakomeling. Minstens 3 keer per week roepen haar bovenburen haar toe. Een pseudo-comité heeft mijn bovenbuurvrouw aangeschreven met de vraag om de geluidsoverlast te minimaliseren, bijsluitend een lijstje met de adressen van specialisten voor huilbabys. Aan al deze acties heb ik nooit deelgenomen. Net zoals het gehuil, hoor ik de pijn van deze jonge moeder, want net zoals bij mij, ontneemt deze spruit ook haar nachtrust. Kinderen mogen dan wel gewoontes van hun ouders overnemen, omgekeerd geldt dat ook. Het gesnik van een moeder die haar baby niet kan laten slapen, is even hartverscheurend. Maar ook doeltreffend... Kinderen en zwangerschap zijn zeker geen zaken waarover lichtzinnig kan gedaan worden. Hoe mooi mijn toekomstbeelden ook waren, hoe knap dat mijn zonen en dochters ook gaan zijn, ik wacht nog een paar jaar met het creëren van de volgende generatie enfant terrible. Aan ouders die zich ongerust maken over het al dan niet bestaande seksleven van hun puberende kinderen, wil ik graag mijn adres geven. Eén weekje in mijn bed slapen en veilig vrijen staat op het menu...
Hersenspinsels uit een grootstad
