:lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol:

Het welgekende projectiel is door het vergruisde instituut. Zondag 10 oktober 2010 vetrekken we naar Almaty om Aibar eindelijk te gaan halen. Het is ondertussen al weer meer dan drie maanden geleden dat we hem voor het laatste hebben gezien. Ik blijf steeds dat laatste beeld van hem voor mij zien; Aibar die de deur van de wagen terug opendoet omdat hij ons terug wil zien.
Gelukkig weten we nu dat als hij volgende keer de deur van de auto opendoet, hij gewoon mee instapt.
Weweten op dit moment nog niet wanneer we de terugreis kunnen aanvangen. Er bestaat blijkbaar nogal wat onenigheid over over hoe lang na het bekomen van het visum we de vlieger al terug op kunnen.
We hebben ondertussen al aan het Nederlandse consulaat in Kazachstan laten weten, dat we hun eens een bezoekje komen brengen. Ik vind het op zijn minst gezegd zeer vreemd dat wij zelf vanuit België een afspraak dienen te maken. Maar ja, een adoptie is altijd een beetje van de ene verbazing in de andere vallen zekers?