Zon, vandaag wandelen we naar een 810
meter hoge top. De paarse heide, de schuilhut zijn toppers. In het
logboek lezen dat hier ooit 10 mensen sliepen met stormweer!
29 augustus Cairngorm National Park
De zon is weer van de partij. We
beklimmen de 1245 m hoge Cairngorm piek, boven hebben we een zicht op
de 5 hoogste pieken van Schotland. Eindelijk, na 3 pogingen is onze
eerste Munro bedwongen (berg boven 3000 voet).
31 augustus Crathie
We landen in de prachtige Monadhliath
Mountains, stoken een kampvuurke aan een loch en voelen ons de koning
te rijk. Het is als een beetje aan als afscheid nemen !
1 september Dalwhinny
We rijden door een heuvelachtig
landschap, door een zee van wuivende gerstvelden.
1 van de whisky stokerijen die we
bezoeken. Onze gids is een grappige Schot.
We leren weer wat bij : voor 1 liter
whisky heb je meer dan 2 kg gerst nodig en12 liter water .
3 september Tony
In de Tesco supermarkt ontmoeten we
Tony. Hij vertelt ons dat hij de kleinste distilleerderij van
Schotland heeft (en niet Edradour, zoals in de boekskes staat). Hij
nodigt ons uit om te komen proeven. Dit laten we niet aan onze neus
voorbij gaan Tony is ingenieur van opleiding, werkte in de
informaticasector en is 3 jaar geleden met een paar vrienden, na een
whisky proeverij, een eigen microdistilleerderij begonnen. (wat we
zelf doen doen we beter!) Vorige week bottelde hij zijn eerste
'Scottish whisky' (3 jaar gerijpt op eiken vaten).
We proeven een heel bijzonder drankje,
gerijpt op een walnoten vat . heerlijk, maar geen whisky.
5 septemberrichting
Newcastle
We bezoeken op
onze terugrit nog enkele kastelen en abdijen van onze veelvuldig
gebruikte 'Historic Scotland' pas. Pareltjes van middeleeuwse
bouwkunst, rijk aan geschiedenis!
Nog vlug een blitzverslag van onze
laatste 2 weken Schotland
20 augustus Helmsdale
Yes Highland Games, dus hier blijven we
hangen!
Om 10 uur 's morgens wordt alles in
'gang geblazen' met een stoet door het dorp van doedelzak spelers.
Geblokte, gerokte Schotten, gooien met
gewichten van 25 kg en meer, en met bomen.
Ferm om af te zien, volgens Hans is
vorig jaar het 1000 jaar oude record gesneuveld.
Het vrouwelijk schoon danst met
sierlijke beentjes, doedelzakspelers 'blazen' solo, ingetogen op een
podium, voor een jury.
Later op de avond zien we dat de
gerokte schotten ook goed kunnen swingen.
22 augustus Little Ferry
Vroeger was hier een overzet, onze Tipi
staat op de steiger. De vogels, de vissen en de zeehondjes zijn van
de partij! Je went er niet aan, het blijft telkens weer ontroeren!
25 augustus Craigellachie
Na tal van 'Whisky Distilleries' te
hebben bezocht, willen we ook wel eens zien hoe de tonnen worden
aangevoerd.
In 'Speyside Cooperage' worden sinds
1947 whiskyvaten geproduceerd. Een opleiding duurt 4 jaar!
Hier worden tonnen gemaakt en hersteld,
na transport van Amerika (US whisky), Portugal (Porto) of Spanje
(Sherry). Het zijn de best betaalde werkkrachten van de hele whisky
industrie. Ze worden per stuk betaald en werken 9 h per dag! Hier kan
ik een hele dag naar kijken. Niet te schatten!
27 augustus Grantown-on-Spey
'By accident' zoals een Schot het mooi
wist te omschrijven, belanden we hier! Vandaag passeren hier 5000
Harley's, een jaarlijks evenement 'Thunder in the Glen'. Donder was er, toen zoveel pk's door de straten scheurden. Reden genoeg om een dag te blijven hangen.
Vandaag gaan we weer eens proberen een
Munro op ons palmares te krijgen! (bergen boven 3000 voet, Schotland
telt er 282, velen maken er een sport van ze allemaal te beklimmen)
De Ben Hope lonkt, het weer is niet
echt wat we zouden willen, maar het is droog.
Vele Munros hebben geen echte
wandelwegen, maar je merkt wel waar de mensen omhoog stappen. We
trotseren eerst een steil stuk naast de rivier met veel watervallen.
De grond is verzadigd van de vele regen. We zakken tot onze enkels in
de peat (turf). Soms stappen we stroomopwaarts door kleine
bijriviertjes.
Ondertussen is het gaan miezeren, maar
we hebben onze regenkleding aan. We stappen een uur verder omhoog. De
lucht trekt volledig dicht; mist, regen en wind zijn weer van de
partij. We trotseren de natuurelementen en zien dan het koppel dat 1
uur voor ons vertrok in de verte terug komen. We vragen hoe ver ze
zijn geraakt: tot 600 meter hoogte. Wij zijn nu op 500 meter.
De oude wijze Man van 76 die alle
Munros al 10 maal heeft bedwongen, raadt ons af om verder te gaan. De
wind op de kam is zo sterk dat je niet op je benen kan blijven staan!
Er zit niks anders op dan op onze
stappen terug te keren en dat is niet simpel. Het wegje of wat er
voor door gaat is ondertussen in een riviertje veranderd. Soms op
handen en voeten en kleddernat bereiken we ons schuilhut.
Skerray
Om 3 uur na de noen klaart het toch nog
op. We landen in Skerray aan zee en eten buiten. Een vrouw uit de
buurt komt 'burten'; ze noemt Jos 'My Son'. We krijgen worteltjes
uit haar tuin.
In het bouwvallige barrakje aan zee
heeft een kunstenares schilderijtjes opgehangen!
14 augustus Thurso
Zon! Amaai dat doet deugd. Aan de
vissershaven zien we steenkappers aan het werk. Het is een groep
(veel vrijwilligers) die de traditionele 'dry wall' techniek (het los
stapelen van stenen, zonder specie, die de tand des tijds doorstaan)
in ere willen herstellen. Ze maken een zitbank met flagstones (grote
platte stenen, die lokaal gedolven worden en ooit wereldwijd
verscheept werden. Na de opkomst van beton, stortte de handel in
mekaar).
We slenteren door het stadje, doen
boodschappen en wandelen langs de zee. Als we in de late middag terug
komen is de zitbank klaar. Heel verwonderd komen we het kunstwerk
bewonderen. De steenkappers staan ons graag te woord en één van de
steenkappers geeft ons een kalender met foto's van verschillende van
hun projekten. Ik geef hem een kus.
Thurso, tof we blijven nog een dag!
16 augustus
De Zon wekt ons en ik waag een plonsje
in zee; Jos volgt koud maar das niets nieuw. De koude douche aan de
toilet blok is ook efkes de tandjes opeen zetten!
Maar dan volgt een lekker ontbijt! En
een stralende zonnige dag.
De meeste kleine haventjes zoals
Castlehill zijn hier helemaal opgetrokken uit flagstone. Prachtig na
al die jaren nog altijd bestand tegen het geweld van de zee.
15 augustus Dunnet Head
Het meest
noordelijke punt van onze reis. Een schrale rots, een vuurtoren en
restanten van militaire aanwezigheid (radarinstallaties van WO II).
Een zeldzame,
mooie zonsondergang.
's Morgens op de
top een mooi 360° zicht.
John o' Groats
(genoemd naar een ondernemende Nederlander Jan de Groot die hier
begin 16de eeuw een veerdienst op de Orkney eilanden onderhield) is
nu een toeristenval met veel winkeltjes vol met prullaria.
In Duncansby Head
wandelen op de kliffen waar we een opeenvolging van vrijstaande hoge
rotspunten in zee bewonderen. Het gebrul vanuit de diepte, dat we
eerst aan de jagende wind toeschreven, bleek later een grote kolonie
zeehonden te zijn.
16 augustus Skirza
Ook een piepklein flagstone haventje,
waar we met wat moeite onze Tipi parkeren, buiten eten op een
natuurstenen 'flagstone' tafeltje en gefascineerd de zee zien
opkomen. 's Avonds worden we verrast door de bewoners van 1 van de 2
huizen die hier in de buurt staan. Ze nodigen ons thuis uit voor de
koffie.
Lieve mensen zetten ons in de salon met
grote ramen met zicht op de baai. De volle maan schijnt over de zee.
Idyllisch mooi. Er volgt een levendig gesprek, veel toeristen zien ze
hier duidelijk niet. Bij het afscheid overhandigt onze gastheer ons
een ingelijste foto van de Duclansby Pieken. We kunnen dit niet
aannemen. Maar weigeren is niet aan de orde! Schotten niet te
schatten!
17 augustus Whaligoe
Hier in de buurt staat alles in het
teken van de haring. Van 1820 leefden heel veel mensen van de
haringvangst. Vrouwen maakten ze schoon en pekelden ze in houten
tonnen. De mannen zaten op zee. In Whaligoe stappen we de 376 trappen
langs de steile rotsen omlaag waarlangs de vrouwen in manden de
haring omhoog brachten. In het Museum in Lybster zien we dat het een
hard leven was 7 op 7 de hele dag vis schoon maken in de kou. De
verweerde gezichten op het filmmateriaal geven je een duidelijk beeld
wat dat inhield.
18 augustus Latheronweel
Weer een prachtig flagstone
vissershaventje. We gaan eens kennismaken met de enige kleine boot
dat het haventje rijk is ;vader en zoon vertellen ons dat hier de
film is opgenomen van de 'Silver Darlings', daar bedoelen ze dus de
haring mee. Na de overbevissing is de vangst op haring sterk
teruggelopen. Maar de vader vertelt dat hij hier al 50 jaar vist.
Nu plaatst hij fuiken voor kreeft. Ze
vertrekken rond 10 uur en denken rond 2 uur terug te zijn.
Rond 2h30 zien we het piepkleine bootje
afkomen en ja ze hebben kreeft gevangen.
Of we mee willen op zee om naar de
fuiken te gaan. Dat moeten ze mij geen 2 keer vragen. Ik vergeet
zelfs mijn kodak in allerijl zitten we al in de boot voor hun vraag
koud is. Aan de fuiken mogen twee kreeften kiezen en wij pakken
natuurlijk de niet te kleinste. We tuffen terug met 2 grote kreeften; 2 krabben
krijgen we gratis bij.
De prijs voor dit alles komt op 15 £.
Ik geef er 20, de vader zegt das te veel, ik zeg dat juist. Hij lacht
en overhandigt ons een emmer vol verse schaaldieren. Ik geef hem een
kus.
Ik start met een kookmarathon: de
kreeften en Krabben moeten 1 voor 1 in mijn grootste pot. Jos snijdt
de look en de ajuin. Ik maakt van de donkerblauwe kreeften rode, de
krabben volgen!
Uren laten met de nodige glaasjes wijn
genieten we aan ons godenmaal. Vers uit zee, superlekker !
2 dagen kreeft en krab! Zoveel je lust.
Ne mens zou voor minder het schotse weer trotseren!
Gisteravond landden we in Sutherland en
sliepen aan ons eerste mooie roze strand, met speciale buren. Een
Duitse vrouw met haar border collie (13 jaar en doof), een Frans koppel in hun
stationwagen, en ja hoor 's avonds gaan er stippen onder de wielen.
In Inverkirkairg stappen we naar een grote waterval, steil, modderig,
maar dat kennen we onderhand. De natuur in Sutherland is mooi minder
bomen en dus meer verre uitzichten, het minst bevolkte deel van
Europa.
5 augustus Stoer
't Is droog en we zien zelfs de zon een
beetje en stappen langs de cliffs naar de 'The Old Man of Stoer'. Een
alleenstaande rots in zee, een geliefde plek voor muurklimmers.
Prachtig om af te zien, hoe de kleine mensjes zich omhoog werken tot
de top. De walvisspotters vertellen ons dat je hier regelmatig
walvissen, dolfijnen en soms orka's ziet. Wij zien alleen zeehondjes
en dolfijnen en zijn weeral heel blij.
6 augustus Drumbeg
De parking waar we gisteravond landen
is wondermooi we hebben een uitzicht op 29 eilandjes. De weg door
dit bijna onbewoond gebied is schitterend, wel smal en steil; één
passage van 25 %.
7 augustus Tarbet
Gisteravond zochten we een beschut
plekje. De walvisspotters hadden ons gewaarschuwd. Het kleine
haventje van Tarbet ligt achter hoge rotsen, maar de boot naar Handa
eiland vaart helaas 2 dagen niet uit, jammer dit stond op ons
verlanglijstje: het eiland is onbewoond en is een groot
vogelreservaat. Dus gaan we lekker eten in het havenrestaurantje.
's Nachts wakkert de wind aan. Onze
Tipi staat de hele nacht de dansen, we beleven een slapeloze nacht.
Ik ben bang dat ons beestje zal omwaaien. Jos zet hem met zijn neus
in de wind, meer kunnen we niet doen.
We trekken een stukje het binnenland
in. De storm van deze nacht heeft heel wat ravage aangericht er is
zelfs een boorplatform op zijn kant gegaan. Op sommige bergtoppen is
er een wind kracht van 117 mph gemeten (187 km/h).
8 augustus Falls of Shin
Toevallig vinden we een plekje voor de
nacht aan de Shin rivier, op wandelafstand naar de waterval. Maar
deze is wel een heel bijzondere. Hier springen zalmen 2 a 3 meter
omhoog tot ze boven de waterval hun weg vervolgen. Ongelooflijk dit
heb ik nog nooit van zo dichtbij gezien. We blijven er 2 uur kijken
met grote ogen, zien zeker 200 zalmen een poging wagen. Een 30 tal
halen de bovenkant waar ze snel hun weg stroomopwaarts verderzetten.
De toeschouwers geven een applaus als er weer een zalm de waterval
met succes trotseert. Plezant. In het Museum iets verder leren we
veel over de zalmen en hun oerinstinct om weer naar hun paaiplaats
terug te keren. Na veel documentatie en filmmateriaal zegt de gids
dat er meer vragen zullen blijven dat antwoorden over het gedrag van
de zalm.
's Avonds, in de buurt van Loch Stack
aan een riviertje, in North West Sutherland stappen er 8 herten langs
de camper. Ze blijven een tijdje staan grazen; we kunnen onze ogen
niet geloven zo vlak bij, zo mooi! We blijven in het donker door de
ramen turen en voelen ons als kinderen zo blij.
Het is koud, op de toppen boven de 1000
meter viel er deze nacht sneeuw! De wind blaast nog fel, maar is toch
afgezwakt tot 60 km per uur. Gelukkig hebben we een warm huisje!
10 augustus Balchrick
De kustweg naar het noordwesten is
fabelachtig mooi; een klein wit weggetje (op de kaart) is het enige
wat hier in het hele gebied te vinden is, de rest is een ruige brute
kust.
In Balchrik houdt de weg op. Sandwood
Beach ligt zo'n 8 km verder. We stappen langs een rivier , over
turfvelden, passeren hoge duinen en eindelijk zien we een machtig
mooie brute zee, met zeker 5 schuim brekers van golven na elkaar.
Speciaal gevoel, dit schouwspel dat alleen te voet bereikbaar is!
12 augustus Tongue
We volgen een stukje de 500 Miles route
en dat merken we: druk. Maar we hebben diesel nodig en geloof me, de
tankstations zijn hier dun bezaaid.
We hebben geluk: in Tongue is er juist
brandstof geleverd en het is file aan het éne pompke dat 1 uur
geleden nog droog stond..We draaien terug de bergen in Kyle of
Tongue. De enige weg naar, Altnahara de charme van de eenvoud, ver
weg van het tourisme en de drukte. Het piepkleine dorpje bestaat uit
houten huisjes en een oud schoolgebouwtje! We slapen op de parking
van de Ben Hope. Tegen de avond slenteren er weer herten rond ons
huisje. Prachtig en nee het went nooit, 't is telkens een gevoel
van euforie!
We slapen op een schiereiland aan Loch
Ewe, 5 £. Overal staan er campers, er is een zee van ruimte, en we
voelen ons verwend. We genieten van het avondrood en blijven binnen
voor de Midges.
Loch Ewe, een 16 km lange baai met diep
water. Tijdens WO II werden hier grote konvooien schepen verzameld,
die onder militaire begeleiding, via de Noordpool goederen naar
Rusland (Moermansk) transporteerden. Door
het Noordpoolijs waren de schepen gedwongen redelijk dicht bij de
kust van het door de Duitsers bezette Noorwegen te varen waar de
Duitse marinevaartuigen, duikboten en bommenwerpers ze lagen op te
wachten. Vele schepen werden gekelderd tijdens de barre tocht. In
totaal vertrokken van hier 78 konvooien (waaronder 1 Belgisch schip :
Ville d'Anvers)
In
Cove bezoeken we de resten van een complex van bunkers met
afweergeschut.
Via Little Loch Broom rijden we
landinwaarts naar Corrieshalloch Gorge, een smalle canyon met een 100
m hoge waterval. De diepe kloof ontstond niet door de smalle rivier,
maar door grote waterafvoer tijdens de ijstijd.
2 augustus Ullapool
Where the mountains meet the ocean!
Tijd voor een uitgebreide stop. We
parkeren ons op een schoon plekje aan het zeegat op de camping en
blijven er 2 dagen hangen.
Van hier vertrekken de veerboten naar
de Buiten Hebriden.
Hier doen we onze was
We eten buiten
We gaan zwemmen, jaja en dat doe je ons
niet na!
We krijgen oude afgedankte houten
roeispanen van een visser. Dus die moeten op het dak
We boeken onze terugvaart naar België,
met pijn in ons hart! September
We gaan de stad in en vinden een pub
met een Jamsessie
Het eerste schiereiland van de 'Wester
Ross' streek, volgens de meeste wandelaars, het mooiste gebied van
Schotland en ja wij verliezen er ook ons hart.
De enige weg door het schiereiland, was
vroeger een pad voor muilezels en werd verhard in 1975 (de
bevoorrading gebeurde tot dan per boot).
Al snel krijg ik de stuipen op het
lijf. Ik dacht dat ik al alles had meegemaakt hier, nee dus.
De weg door de bergen is steil, zeer
smal met stukken van 25 %. Gelukkig zijn er hier en daar 'passing
places', waar je induikt als je een tegenligger ziet (wat niet
evident is op dit bochtig parcours). Het uitzicht is mooi, maar
beperkt zich al snel tot een 10 tal meter (we rijden in de wolken),
op 630 meter dalen we af naar het dorpje Applecross. We eten er
duivenborstjes in het enige restaurantje; lekker, ik voel mijn
hartslag weer normaal worden. Hier staan een paar huisjes. In het
museum leren we dat het dorp pas in 1955 aangesloten werd op het
elektriciteitsnetwerk; het veranderde de mensen hun leven
(koelkasten, TV's, ovens, wasmachines werden massaal met kleine
bootjes ingevoerd). De enige weg verder is langs de kust.
Schilderachtig mooi, desolaat bijna geen huizen . De drukte van Skye
is hier ver weg. Onderweg kopen we zalm, gerookt boven turf,
besprenkeld met Whisky. De smaak dat kan ik hier niet beschrijven
maar geloof me die is niet te vergelijken met onze gerookte zalm!
28 Juli 2016 Wester Ross
't Is droog en de zon doet moeite. Dus
trekken we onze wandelschoenen aan. Jos heeft een route uitgestippeld
van 16 km. Langs de rivier omhoog, die telkens weer voor nieuwe
kreaties zorgt van watervallen. Hier leven nog edelherten, wilde
geiten, wilde katten. De slechtvalk, steenarenden.
Mensen zien we niet. Of toch wel: Ruben
en Greg die werken voor 'National Trust', en leggen wandelwegjes aan,
maken de bergen begaanbaar. Als je een rivier door moet leggen zij
daar op de juiste plaast stenen, als je een moeras doorgaat liggen er
stapstenen. Mensen naar mijn hart ik; heb al mijn hele Schotlandreis
afgevraagd: wie maakt deze bergwegen. Awel nu weet ik het, en ja
alles met de hand. De grote keien rollen ze, kleine keien halen ze
met een plastic mand uit de rivier. Zwaar labeur!
Ik vraag Ruben, de grappenmaker: Hoe
hou je dat vol ?
Ik voel even aan zijn rug, hij geeft me
een kus en zegt: Ik ben van de Mackay Clan, een echte schotse
hooglander.
Ik vraag nog efkes door, en als het
nu regent. Dan worden we nat.
En als het sneeuwt?
Dat willen we niet, dan kunnen we
niet werken, en dat krijgen we geen geld.
Afijn we zitten hier dus niet in België
!
Wester Ross
Gisteren, tegen avond landen we aan een
zoetwater meer. Bezweet, moe van onze bergtocht. Het water is zo
dichtbij en lonkt, dus ja ik kom. Jos zet ons warm water op ik ga het
turf meer in. Koud Heel koud mijn armen en benen kleuren amber, heel
schoon. Jos volgt, niet te geloven! We genieten van ons 11 liter warm
water, douchen naast de camper en duiken in onze warme
trainingspakken, fris beginnen we aan ons avondmaal.
29 JuliBeinn Eighe
De
Mountain Trail staat vandaag op ons programma: 560
meter omhoog. Steil over de rotsen waar we de weg moeten zoeken.
Langs steile afgronden, gevaarlijk, we zijn voorzichtig. De
uitzichten zijn magisch mooi. Onderweg ontmoeten we 2 Denen met
hoogtevrees, we sleuren ze mee omhoog. Ze zijn veel jonger dan wij,
maar zijn bang. Boven omarmen we mekaar, zij zegt dank je. Ik zeg,
you did it. We maken fotokes van mekaar. Na het hoogtemeer dalen we
door een stukje Woodland met Schotse Pine , ze kunnen 600 jaar
worden. Ooit werden ze massaal gekapt en vervangen door uitheemse
soorten. Jammer, nu zijn ze volop bezig met een heraanplant.
Met knikkende knieën komen we weer
thuis. Iets verder trakteren we ons op een verwenkoffie aan een oud
statig jachthuis, nu uitgebaat als hotel. We voelen ons eventjes
aristocraten.
30 Juli RedPoint
We landen tussen de schapen en stappen
tussen de koeien en stieren naar het strand. Mooi, ik pak een steen
mee, die zal er nog wel bij kunnen.
De bergkammen van Trotternish geven je
een beetje een Mohair Cliff gevoel hier willen we niet weg. Het is
nog vroeg in de middag maar toch blijven we. De plek is magisch mooi.
Na een recente storm, zijn er afdrukken
van dinosaurussen ontdekt. Jos vindt ze via zijn Maps.me app (op een
andere lokatie dan het infobord aangeeft). Krunkeltjes op de rotsen
gaan niet aan mijn oog voorbij: dat wordt ons voorgerecht.
We spotten 2 Golden Eagles die over de
hoge kliffen zeilen.Prachtig om zien! We kunnen in de verrekijker hun
mooi verenkleed waarnemen met hun lange pennen als vingers aan de
vleugelpunten.
Het is moeilijk afscheid nemen van deze
mooie baai waar we ons thuisvoelen.
Als we de westkust volgen bieden de
rotsen nog een bijzonder spektakel :Kilt Rock, Lealt Falls, Old Man
of Storr.
25 juli Portree
Het grootste dorp (stad) van Skye. Hier
vinden we eindelijk een (mini)supermarkt. Onze koelkast zit weer
vol. We laten ons verleiden door het 'Taste of India' restaurant en
vallen later in de juiste Pub binnen in de haven. Hier is Gert jarig;
hij wordt 65 en we krijgen een sociale sfeer kado en taart bij onze
Guinness .
26 juli Fairy Pools
Op aanraden van een gast uit Londen
zoeken we naar de Fairy Pools. De rivier die van de bergen, via
verschillende watervallen, stroomt. Hier en daar ontstaan poeltjes
en wel heel bijzondere. Sommige verdwijnen onder de grond en komen
dan borrelend in een volgend poeltje weer omhoog Grappig. Betoverend
Na 10 dagen verlaten we Skye, mooi wel
druk zeker op de toeristische plekjes, maar die weten we gelukkig
vlotjes te omzeilen. Fietsers en stappers vertelden ons dat het vaak
moeilijk is om een plek te vinden om te overnachten. Bijna alles
volzet!
Voor we onze weg verder zetten blijven
we lang hangen in een gezellige Lodge; we checken onze mails. Het
doet altijd zo'n deugd om iets van het thuisfront te horen.
Van de vakantie foto's van Wim en Hanne
kijk ik de verf! Prachtig mijn kleine schattebollen in de bomen. Hans
met Sarah zitten in de Provence tussen de blauwe lavendel met de
kids. Het kliekje van Sem achter het grasmachien in onze tuin tovert
een big smile op ons gezicht !
Het fort werd door de Engelsen gebouwd
na de laatste opstand van de Schotse Jacobieten (1746). Samen met
Fort William in het westen en Fort Augustus moest elke mogelijke
opstand in de kiem gesmoord worden. Het zou echter nooit zo ver
komen! Schotse clans, het dragen van een kilt, het spelen van de
doedelzak, de Gaelic taal werden verboden.
Fort George wordt nog steeds gebruikt,
het is een staaltje van versterkte vesting met een strategische
ligging. In de nauwe zeedoorgang zie je regelmatig dolfijnen. De
filmvoorstelling in het munitiedepot geeft een goed beeld van vroeger
en nu.
Iets verder in Culloden bezoeken we het
slachtveld waar de Jacobieten, onder leiding van Charles Edward, na
een ultieme poging om Schotland weer onafhankelijk te maken, finaal
werden verslagen. De Schotse hooglanders werden genadeloos afgemaakt:
op 1,5 uur lieten hier 1500 mannen het leven. Je wordt er koud en
treurig van. Hoe meer je van de geschiedenis leest hoe stiller je er
van wordt.
's Morgens vroeg in alle stilte
wandelen we nog eens over het slagveld van 1746, zelfs op dit vroege
uur liggen er al verse veldbloemen op de gedenkstenen van de
verschillen de Clans die hier de strijd verloren.
15 juli Skye
Na de brug van het vasteland naar Skye
volgen we eerst een klein weggetje naar een otterburcht. Nu weten ook
wat 1:5 wil zeggen, dat is 20% Pfff smal nat en veel Blind Summits
(waar je een tegenligger niet ziet aankomen), weinig Passing Places
(plekjes waar je mekaar kunt kruisen op eenbaanswegen).
Jos is in zijn element en zegt das
nogal een berggeit die wij hebben he! Ik denk ja maar besef wel
dat de menner van ons beestje wel al de touwtjes in handen heeft en
dat is niet in woorden te omschrijven...wat Jos met ons bakske
onderneemt. Otters zien we niet, wel veel zeehondjes die vissen en
een show weggeven in het opkomend tij !
We horen van de aanslag in Nice, een
mens wordt er altijd zo droevig van altijd weer die burgerdoelen.
Het regent, dus staat er een kasteel op
onze agenda ...Eilean Donan Castle. In 1260 gebouwd als bolwerk tegen
de Vikings en in de 18de eeuw vernietigd, om de Jacobieten te
dwarsbomen.
De ruïne werd in 1912 opgekocht door
de MacRae clan en volledig gerestaureerd. In de James Bond film 'The
World Is Not Enough' fungeerde het als hoofdkwartier van de Britse
inlichtingendienst.
In Aird of Sleat zoeken we naar het
oude kerkje, maar dat is ondertussen door een kunstenares bewoond. We
vinden toch een plekje tussen de schapen en koeien op een doodlopende
veldweg. Schotse hooglanders, koeien met lange horens wel te
verstaan, versperren onze weg. Mijn dag is goed prachtige runderen en
heel mak als je naar ze toestapt gaan ze er vandoor.
De Cuillin Mountains, lonken naar ons
maar het regent.... Dus bezoeken we de Talisker Distillery. Onze
lidkaart van Whisky vrienden komt van pas. Altijd toch weer
interessant: ruiken, proeven.
18 juli Neist Point
Naarmate we het meest westelijke punt
van Skye benaderen, neemt de mist en de 'verkeersdrukte' (in
tegengestelde richting) toe. Lief is de smalle, steile padjes beu,
maar als alle dagjestoeristen verdwenen zijn, vinden we een plekje in
een monotoon grijs mistdecor.
De afdaling naar de vuurtoren laten we
voor morgen, we hopen op beter weer. Blijkbaar heeft mijn Zus woord
gehouden, ik vroeg haar via mail om een beetje zon ons richting op te
sturen, in Portugal zitten ze daar met 35°. Om 10 uur doet de zon
moeite, we gaan op weg en na een uurtje zien we het eerste stukje
blauwe lucht. Wat een cadeau, na 3 dagen regen. De vuurtoren doemt op
uit de mist, de cliffs geven hun contouren prijs, we zien zelfs een
mistboog.
We blijven heel lang hangen op de
cliff; aalscholvers, Jan van Genten vliegen op meters voor onze neus
voorbij, adembenemend mooi!
We klimmen de Waterhead piek en dalen
af naar zee waar we, in de verte een waterval zien. De zon geeft en
het is warm; we douchen ons onder de waterval. Er liggen wel 50
Bolders bij elkaar achter in een grot. Dit is mijn dag met een rijke
buit aan zee trofees. Terug thuis, steekt Jos de BBQ aan en genieten
we van ons buiten zijn. Dolfijnen in de baai geven een voorstelling,
ze springen uit de zee, tuimelen soms met 3 tegelijk. We blijven
buiten, zien de volle maan opkomen.
's Nachts krijgen we een 'thunderstorm'
over ons heen. Ons beestje danst op zijn wielen maar blijft wel ter
plaatse.
21 juli Coral Beach
Prachtige Baai, de gele strook is geen
zand maar stukjes koraal.
In Trumpan parkeren we naast een andere
Pössl.
Hans en Ellen, uit Nederland, blijken
gelijkgestemde campermensen te zijn.We kijken eens binnen in mekaars
mini huisjes. Er volgen Bubbels, tips over lang onderweg zijn met de
camper .
Reisgidsen en landkaarten komen boven.
Koffie met de nodige Smokey Whisky van Hans. De volgende morgen na
een kop koffie scheiden onze wegen. Met knuffels, wuivende handen en
een goed gevoel.
Skye is prachtig je proeft de eiland
mentaliteit. In Bornesketaig staan we aan een klein haventje en
krijgen vis : een Haddock en Makreel. Altijd weer een geweldige
ervaring.
In het gemeentehuis van Glenuig
is een waterkraantje, wc en douche. We vullen onze watertank op,
altijd weer een goed gevoel met 100 liter water in voorraad. Aan het
Tioram Castle, dat alleen bij laag tij bereikbaar is, blijven we nog
een tijdje hangen en observeren de toeristen die zich laten verrassen
door het tij. Het is altijd weer de vraag, of ze hun schoenen uit
doen of zo door de zee stappen tot kniehoog water.
5 juli Fort William
Op goed geluk wachten we op het perron
om kaartjes te bemachtigen voor de stoomtrein van Fort William naar
Mallaig. Yes we zijn bij de gelukkigen die vandaag nog mee
kunnen. Normaal is het voor een kaartje 4 weken op voorhand
reserveren. Het prachtige stalen ros rijdt over een van de mooiste
spoorwegtrajecten ter wereld (volgens onze reisgids). In Glenfinnan
denderen we over de historische spoorbrug uit 1901, met zijn 21
bogen, de eerste volledig in beton gegoten. Enkele jaren geleden was
ze het dekor voor de Zweinsteinexpress in de Harry Potter-films.
Glenfinnan : in het Visitor
Centre leren we dat hier Charles Edward Stuart, in 1745, vanuit
Frankrijk, voet aan wal zette en met 1300 Highlanders een ultieme
poging waagde om Schotland te bevrijden van de Engelse overheersing,
de clans in ere te herstellen en zijn vader terug op de troon te
zetten. Ze namen Edinburgh in, ten noorden van Londen stuitten ze op
hevig verzet. Moegestreden werden ze tenslotte, in een oneerlijke
strijd in Culloden (Inverness) op één uur afgeslacht.
De zwarte rook vergezelt ons naar
Mallaig, een havenstadje. Hier heerst een gezellige drukte rond de
veerboten, na een guinness begeven we ons weer naar het stoere beest
dat op kolen en water loopt, heel indrukwekkend. De eilanden Rum en
Eigg glijden aan onze ogen voorbij. 6 uur later staan we weer in Fort
William,waar we een slaapplekje vinden op de Braveheart Parking.
Rustig in het bos.
6 juli Parking Braveheart
Vandaag ben ik jarig. Bij deze dank je
wel voor alle lieve groetjes. Jos trakteert me op een uitstapje!
De Ben Nevis beklimmen, de hoogste berg
van de UK (1344 m). Vol goede moed onder een blauwe hemel beginnen we
aan de steile klim! We zijn niet de enigen die belangstelling tonen
voor deze reus, er zijn zelfs sportievelingen die bergop lopen als
training voor de Ben Nevis run (begin september). Toen een 'scherpe'
72-tiger ons als een berggeit voorbijstak, trapten we nog wat meer op
onze adem!!
Mijn zoon volgt nog, riep hij ons
na.
Het landschap is prachtig, de lucht
word langzaam donker, na 'de waterval' stappen we nog 300 m hoger. Op
1000 m besluiten we, zeer tegen onze zin, terug te keren. De wind
steekt op, het regent, er hangt mist; het zicht is heel beperkt!
Jammer. Het is zalig thuis komen, als we nat en moe bij onze Tipi
aankomen. Droge kleren, een bubbeltje, en heerlijk maaltje, we slapen
als roosjes.
7 juli Parking Braveheart
De volgende morgen voel ik me echt wel
63 jaar. We verwennen ons in het zwembad met sauna!
In Fort William kuieren we langs de
'Neptunus staircase': een reeks van 8 sluizen die het begin vormen
van een doorgang van west naar oost door de 'great glen' (een
breuklijn die 400 miljoen jaar geleden ontstond toen het land uit
elkaar schoof). Dit Caledonisch kanaal verbindt, door sluizen, vier
meren, waaronder het fameuze 'Loch Ness' (38 km lang, gemiddeld 230 m
diep!)
8 Juli Witches Waterfall
We slapen onderweg,ver van de bewoonde
wereld aan de waterval, 's avonds komt er een marter ons groeten,
kippevel moment !
9 juli Loch Ness
Drumadorchit, een gezellig
plaatsje een het meer van Loch Ness, heeft natuurlijk zijn museum. Na
een overzicht van tientallen getuigenissen, krijgen we een uitgebreid
beeld van de onderzoeken die hier zijn uitgevoerd om enige duidelijk
te scheppen in de mythe. Geld noch moeite is er gespaard.
Wij zagen het monster in elk geval
niet!
10 Juli Inverness
In de late namiddag parkeren we
goedkoop aan de Kathedraal, geen slaapverbod dus we trekken het
stadje in.
We botsen er al snel op een groepje
doedelzakspelers die van pub naar pub trekken en een 'airke' spelen.
We volgen ze op de voet.
Maar de place to be is toch wel
Hootananny; hier is altijd live muziek. Op het gelijkvloers speelt
een groepje trationele Schotse muziek best te doen. Als we efkes op
de eerste verdieping gaan kijken worden we overdonderd door 2
Muzikanten die de pannen van het dak spelen. Rubben, steelgitaar,
Joey Contra contrabas. Wat een talent Rubben zingt met een stem van
Roland (Van Campenhout). Hier sluiten we de tent, als we na de nodige
glazen Guinness onze Tipi weer bereiken blijven we in ons bed naar de
opgenomen stukjes muziek luisteren van 'Swampcandy' via onze
smartphone.
Het einde van een heel beschutte baai.
Glenuig is een prachtig plekje om te overnachten. Overal zien
we mensen in de weer met hun kajaks. Op het gemeentehuis is er
drinkbaar water beschikbaar, er zijn publieke wc en douches; dat
laten we niet aan ons neus voorbij gaan. In Corran nemen we
het veerpont en begeven ons naar het meest westelijke vastelandpunt
van Schotland. Hier voelen we ons thuis er is bijna geen bewoning. De
wegjes zijn heel smal met af en toe een 'passing place'. Bij het
passeren gaan vriendelijk de handjes ophoog. Hier zijn de schapen
baas en soms hebben ze geen goesting om de weg voor ons vrij te
maken. Aan de vuurtoren ontmoeten we Anoeska uit Antwerpen, die
alleen door Schotland reist. Das genieten, zoon bijzondere landgenote
te ontmoeten.
Een stukje terug, aan een verlaten
Hotel stond een bordje 'gratis camping'. Daar gaan we op af. Het
Hotel is dicht maar op de ruime parking achter het gebouw is plaats
genoeg om te overnachten; een paar jonge mensen houden de boel hier
wat in de gaten tegen kost en inwoon. Ben, een wereldreiziger uit
Grimbergen is een van hen.
Wat een toeval. We drinken samen een
Guinness. Hij is een boeiende spraakwaterval, en vertelt over de 7
jaar dat hij nu al rondtrekt. We mogen douchen en genieten van het
mooie weer. 3 schapen en een jonge border collie, zijn hier de
huisdieren . De hond, die zijn 'taak' iets te serieus neemt, jaagt de
jonge schapen voortdurend op. Ze zoeken bescherming in onze Tipi. Jos
geeft ze wel eens een schupke, ik pak ze gewoon bij hun vacht en zet
ze buiten. De border is al gauw Jos zijn maatje. Hier beleven we echt
een kippevel moment !
3 juli Dalnabrech
Den John is een jager, slager en
verkoopt hertenvlees. Als hij hoort dat we nog nooit ree gegeten
hebben prepareert hij voor ons 2 mooie filékes, dit moet je eens
proberen, zegt hij, Voor een prijsje krijgen we ook het gewei mee. In
gedachten vind ik al een plekje in onze Terranda voor deze Schotse
trofee.
Mooie
vissershaven, van hieruit vertrekken ferries naar de vele westelijke
eilanden. We proeven enkele lekkere 'Oban' whiskies (1794).
Een slaapplek
vinden we in Dunbeg, op de parking van het Schots Maritiem
Onderzoekscentrum.
's Morgens krijgen we een uitgebreide
rondleiding en worden nog maar eens op de feiten gedrukt dat de aarde opwarmt, dat we te veel
afval produceren die dan weer in zee belandt.
De Duitse wetenschapster die hier al 17
jaar woont geeft uitleg over haar werk. Zalig om met haar over
Schotland en de Brexit te keuvelen.
29 juni Kilchurn Castle
Dit kasteel dat in de wetlands ligt is
niet eenvoudig te bereiken. Mooi gelegen, ver van de bewoonde wereld.
Deze plek was vroeger door de ligging zeker veilig. We stappen onder
een oude spoorwegbrug door naar het kasteel dat opdoemt uit de
vallei.
30 Juni Glencoe/Forest Lodge
We zijn ondertussen beland op de 'West
Highland Way', een wandelroute van 152 km (van Glasgow naar Fort
William). Het landschap word ruiger, de bergen hoger. De natuur
overheerst; we passeren een bruggetje tot 3 ton, maar onze Tipi zakt
er niet door. Een groepje Brusselaars hier tegenkomen is echt wel de
max. Toffe Pee's, die ook het trajekt van 152 km stappen. Zij kozen
voor de 'luxe versie' : van de ene B&B naar de andere. De meesten
echter, kiezen voor het zware trajekt met rugzak en overnachten in
tentjes!
Langs een rivier naar het hoger gelegen
Loch Dochard stappen lijkt wel iets voor ons. Zon, regen, drassig
wetland, wankele bruggetjes, watervalletjes, ladders over
prikkeldraad kleuren onze weg. Prachtig! 15 km later komen we, nat
tot aan ons knieën terug bij ons huisje aan. Bij een Westmalle, uit
onze voorraad, en droge kleren worden we weer mens. Veel later op de
avond komen er nog stappers toe. Ik presenteer ze een glaasje wijn.
Ze hebben vandaag 1 van de Munros beklommen, dat zijn de bergen boven
de 1000 meter. Schotland telt er 287. De vrouw vertelt dat ze er al
87 gedaan hebben en werpt een knipoog: nog 200 te gaan!
's Morgens zijn al weer veel trekkers
al op stap, hier leeft iedereen op stapschoenen!
In Falkirk, bewonderen we de
enige draaiende scheepslift ter wereld, waar de boten in 15', 35
meter hoger worden verplaatst. Vroeger duurde dit, via meerdere
sluizen, een hele dag, spectaculair. Ik vind de kleine saskes toch
simpatieker! We landen in Helensburgh waar we een plaatsje aan de
haven vinden.
We rijden richting Mull of Kintyre,
soms zijn de wegen echt smal. Plots verschijnt een 30 tonner met
oplegger; we zetten ons in de berm. De bestuurster van de truck doet
alle moeite om haar gevaarte ook in de struiken te manouvreren. Jos
vraagt : wat denk je. Nee, dat lukt niet.
Ze stapt uit en denkt wat wij best
achteruit gaan. De Schot achter ons verliest zijn geduld, rijdt ons
voorbij met een iets kleinere bestelwagen en geraakt klem tussen de
camion en de balustrade, een paar krassen op de flank, even later
gaan de handjes toch wel vriendelijk omhoog. Voor ons wordt het
millimeterwerk, maar we rijden een stukje achteruit, dieper in de
berm en passeren mekaar, met een glimlach en een groet; zonder
krassen. Goeie chauffeur heb ik bij zeg!
22 juni
Tarbert, een vissershaven. We
slaan proviand in en landen daarna op de eerste camping van onze
reis: Carradele, mooi gelegen halverwege het schiereiland
Kintyre.
Werk aan de winkel: alle kledij wat
gedragen is gaat de wasmachine en de droogkas in. De zon doet ook
zijn best. We eten buiten, ik knip en kleur mijn haar. Onze Buren
komen 'burten', ze kennen de streek hier op hun duimpje. Toch wel
zalig zeker zo'n camping als deze, de plekjes zijn zo groot als mijn
hof thuis en de zee is binnen hoorafstand. 13 pond.
23 juni
Campbeltown. We bezoeken er de
whisky stokerij 'Springbank' . Hier wordt nog op artisanale wijze het
lekkere brouwsel gemaakt. We proeven van de gerst die ligt te
kiemen, snuiven de hete turflucht op waarmee de korrels gedroogd
worden, steken onze neus in de grote houten vaten waar het
gistingsproces op gang komt. Na 5 dagen wordt dit 'biertje' naar de
destillatiekolven (alambics) gepompt. Het eindproduct (65 % alcohol)
wordt op Sherry of Portovaten opgeslagen.
We zien er vaten die sinds 1995 liggen
te rijpen, ze zijn nu pas klaar om gebotteld te worden.
Het laatste hoofdstuk is proeven, en ja
dit drankje dat meer alcohol bevat dan we verwachtten wordt door ons
goed bevonden. We vullen de lege plekjes in de Tipi op met Springbank
voor liefhebbers thuis!
In Killberry stallen we onze Tipi naast
een eenzame ruïne van een boerderijtje.
24 Juni
We vervolgen onze weg naar Mull of
Kintyre, de zuidelijkste punt. De laatste 7 km is de weg 2 meter
breed, het asfalt is uitgerafeld. Onderweg moeten we regelmatig
schapenhekken openen en sluiten. Nog 3 km te voet verder naar de
vuurtoren. Het landschap is puur en ruig, de vuurtoren is verlaten,
op 2 rammen na. Je kan hier wel kamers huren, prachtig. We nemen
onze tijd om de zee, de rotsen, de misthoorn, deze magische plaats in
ons op te nemen !
Onderweg in Point of Knap trekken we
mosseltjes van de rotsen. In Keilmore, een uithoekje van een
landtong, halen we tafel en stoelen buiten en genieten van een
heerlijk mossel souper.
26 juni
Crinan
Op de landengte tussen Crinan en
Lochgilphead (ten noorden van Kintyre), is een kanaal met 15
sassen over een lengte van 9 mijl gegraven. Er zit een hoogteverschil
van 33 meter op. De sassen, inclusief het openen en sluiten van de
poorten, worden met de hand bediend, meestal door de zeilers zelf.
Prachtig om te zien. Jos helpt af en toe en handje. We doen een
babbel met de zeilers, die ons doen denken aan onze dierbaren op de
Shetwins en de Sunshine! De sassen zijn 200 jaar oud en functioneren
nog prima. Velen verkiezen dit traject. Rond Mull of Kintyre zeilen
is meer dan 100 mijl! Als alles meezit klaren ze de klus door de
sassen hier in 7 uur.
Iets voor Oban draaien we het
eilandje Seil op. We zijn verwonderd over de historische boogbrug
die hier al staat van 1790. Ze hebben het hier over 'the Atlantic
Bridge!' (waar we ons toch wel iets anders bij voorstellen). We
parkeren er naast een bordje 'alleen voor klanten'. Na 1 Guinness in
de lokale Inn zijn we klanten, zegt de cafébazin en we mogen er
overnachten. Ook honden bestellen hier hun favoriete drank!
Hier beleven we een ongelooflijke
ontmoeting. 4 jonge zeilers die we ontmoetten in Crinan zitten hier,
na hun 15 sassen, Fish and Chips te eten. Er zijn ook nog 4 oudere
'getaaide' 60 plussers in de Pub, onderweg met hun kajaks. 's Nachts
slapen ze in hun tentjes op de oever . Na de nodige drank volgt een
een levendige conversatie over de Brexit. Dit had ik ik niet willen
missen. De jonge gasten vertelden dat dit aanvoelt als een
aardbeving. Dat ze het niet kunnen geloven, dat ze hopen dat
Schotland, na een nieuw referendum, van Engeland kan afscheuren zodat
er nog een kansje bestaat om weer met de EU scheep te gaan. 62 % van
de Schotten was voor Europa. De kajakkers, zeggen veel rustiger op
hun manier dat ze zo hadden gehoopt om bij Europa te blijven. Niemand
weet precies waar ze nu aan toen zijn! Als ik later hun kajaks
voorzichtig van de kant duw heb ik heel erg met deze mensen te doen.
Schotten van alle leeftijden maar wat een fijne mensen met een
persoonlijke mening. We beginnen van Schotland te houden !
Met pijn in ons hart verlaten we onze
klif in North Berwick, waar we ons al thuis voelden.
We rijden een stukje landinwaarts en
bezoeken het Museum of Flight, op oude militaire luchthaven, die een
belangrijke rol speelde in WO II.
In de oorlogsafdeling zien we nog een
Spitfire, hier hoorde ik ons va zo vaak over vertellen, de Engelse
stalen vogels die aan de bevrijding vooraf gingen. Foto's en beelden
brengen je weer terug in de eerste en tweede wereldoorlog. Gruwelijk
!
In het stuk van de burgervliegtuigen
staan nog een Concorde, een paradepaardje van het Engelse en Franse
vliegverkeer. Maar hoe elegant deze stalen vogel ook mag zijn, het is
en blijft een prestigeproject, waar destijds de vluchten al 5000 £
kosten. Ok de Concorde ging dan wel mach 2, maar verbruikte wel 25000
L brandstof per uur ( een gewoon vliegtuig 5000 liter per uur).
17 juni
In Edinburgh blijven we een paar dagen
hangen.
We vinden een plekje voor de nacht aan
de Ocean Terminal. Onze Italiaanse buurtjes komen op de koffie. We
wisselen gegevens uit over camperplekjes, waterbevoorrading en lozen.
We weten nu ook waar de mooiste roze stranden van Schotland zich
bevinden. Hun dochter woont in hier in de buurt en als we over de
kinderen beginnen is het 12 uur voor we het weten.
18 juni
We stappen op de bus, die ons voor 1,6
£ naar het centrum van Edinburgh brengt. De stad heeft veel te
bieden. Vandaag bezoeken we het kasteel want ze hebben hier boven de
hemelsluizen opengezet.
Met onze pas 'Historic Scotland',
moeten we niet aanschuiven en mogen 'gratis' binnen (24 £ in the
pocket!!)
Aangrijpend was de tentoonstelling over
het leven van Mary, Queen of Scotland, die, enkele maanden oud als
koningin gekroond werd, op jeugdige leeftijd uitgehuwelijkt werd aan
de Franse kroonprins en na een turbulent leven, uiteindelijk door
haar nicht Elisabeth I (waar ze steun zocht), ter dood veroordeeld
werd!
Toen in 1707, na een bloedige strijd,
de Schotten bij Engeland ingelijfd werden, verstopten ze hun
kroonjuwelen in een kist, achter een dichtgemetste holte. 111 jaar
later, werd door Sir Walter Scott (schrijver van oa Ivanhoe), de
verzegeling verbroken. Ze zijn nu te bewonderen in het kasteel.
De straatanimatie waaronder ook de
doedelzakspelers trekken onze aandacht. Helemaal in tenue. In een
klein naaiatelier, hoorden we dat er 7 meter stof zit in 1 kilt, ze
hebben meer dan 3000 soorten Karrokes. Dus zeg niet zo maar een
schotse ruit!
Jos takteert in een van de vele
schattige restaurantjes. Eigenlijk trakteert er een wilde weldoener.
Hij vond in een boek uit een tweedehandswinkel, een stapeltje
biljetten dat bleek meer dan genoeg voor een heerlijk Mexicaans
dineetje met alles erop en eraan! 's Avonds staan we nog naast onze
Italianen. Toffe mensen, iets ouder ons. Jos en Ernesto hebben een
gemeenschappelijke droom : naar Mongolië met de motorhome! Die
hebben mekaar alvast gevonden .
's Morgens weer de dubbeldekker in,
boven op de eerste rij en de zon schijnt. Yes ! Dus het wordt een
buitendag. We klauteren de Calton Hill op oa, Het Nelson Monument ,
het Mational Monument
Maar voor mij is het uitzicht het
allermooiste. We kunnen bijna onze Tipi zien staan, 4 km verder aan
de haven.We dwarrelen door de Princess Street, werpen een blikje op
Camera Obscura, waar je als door een camera het leven op straat
waarneemt en met beelden een loopje wordt genomen. We stappen, na een
grondige controle het parlementsgebouw binnen, super elegant! We zijn
onder de indruk van de vriendelijke mensen . De overvolle terrasjes
in de zon !De groene Princess street Garden. Moe en voldaan met bijna
20 000 stappen op onze teller brengt de bus ons weer naar ons klein
huisje dat trouw op ons wacht!
20 juni
Als we Edinburgh verlaten passeren we
langs de Historische Forth Rail Bridge uit 1890. Ook een stopke waard
hoor. De brug was de eerste grote stalen brug ter wereld. Ze is 2 km
lang, hangt met 8 miljoen klinknagels aan mekaar en heeft een te
schilderen oppervlakte van 55 ha. To paint the Forth bridge is
hier synoniem voor een onmogelijke taak.
Onderweg doen we regelmatig stopkes die
in jullie bespaar, anders kan ik de rooie puntjes van Jos die onze
positie doorgeeft niet meer volgen.
Maar ik wil je toch nog even het
verhaal meegeven van een van de vele kastelen die we bezochten :
Hopetoun was gesloten. Er was een paarden evenement voor genodigden.
De bewaker liet horen dat er Belgen aan de toegangsweg stonden. Hij
zei dat de kasteelheer een vriendelijke man is, jullie mogen er vast
wel in. Jawatte we liepen dus zo wat alleen in het kasteel rond met
wat familie en genodigden, en ja de Kasteelheer vertelde dat er als
er mensen van zo ver kwamen die niet voor de deur kan laten staan. Er
hing een schat aan schilderijen met oa een Rubens van 2,5 op 4 m, een
Rembrandt en verschillende Italiaanse meesters!
De toffe zeehondjes van gisteravond,
hielden ons deze nacht wakker ze blaften niet maar brulden!
Het regent, maar in onze schuilhut is
het lekker warm. We stappen naar het zwembad een beetje verder op.
Baantjes trekken en 10 minuten onder een hete douche staan is altijd
een grote luxe na de kattewasjes in ons mini badkamer van de Tipi van
60 op 60 cm.
We volgen de kustlijn en landen in
Dunbar, geboorteplaats van John Muir. Met zijn ouders emigreerde hij
in 1839, als 11 jarige naar Californië. Hij besefte dat de natuur
beschermd moest worden tegen menselijke respectloosheid. Zo werd hij
de grondlegger van de Nationale Parken in Amerika, met Yosemite
National Park als boegbeeld.
Aan de haven vinden we een plekje voor
de nacht, we keuvelen met de vissers die vannacht op zee blijven.
Getaaide mannen in gore gele oliepakken met een sigaretje dat aan hun
onderlip hangt.
In het haven cafe zijn bijna zoveel
viervoeters dan tweevoeters aanwezig, wel grappig.
De sfeer is ok en de Guinness bitter en
goedkoop. Een van de locals zegt ons dat we ook de whisky eens
moeten proeven, 'good price and big shots!'. Als hij doorgaat kan hij
nog juist rechtop lopen!
Tantallon Castle 13-6-2016
We kopen er een
pas 'Historic Scotland', waarmee we alle kastelen kunnen bezoeken die
we onderweg tegenkomen.
Gebouwd op een 30
m hoge klif was dit kasteel, van de Douglas clan, bijna niet te
veroveren. Enkel Cromwell (Engeland) slaagde erin, na 12 dagen
belegering, de vesting in te palmen.
Elk kasteel
beschikte hier over een duiventil, waar zo'n 1000 duivenkoppels in
nestten. De jonge duiven werden, voor ze uitvlogen (omwille van het
malsere vlees) als delicatesse geconsumeerd!
De uitkijktoren
biedt een prachtig zicht op Bass Rock, een 100 m hoge basaltrots,
waar de grootste kolonie Jan van Genten een broedplaats heeft.
North Berwick 14-6-2016
We slapen op een plekje aan zee van
NKC.
Hier worden we ongelooflijk gecharmeerd
Het strand met rotsen, waar als het tij
keert de reiger, scholeksters, sterns op de eerste rij staan voor
iets lekkers. De Schotten, echte hondenliefhebbers zien we alle uren
van de dag, weer of geen weer langs de zee wandelen
Langs de koffiebar met lokale
koffiebranderij, kan je niet voorbij! Je gaat gewoon op de geur af.
Langs de kust, statige grote landhuizen
in groepjes van hetzelfde karakter. En nee het is nog niet plat
gelopen er zijn er zelfs nog te koop !
De gezellige shops met oude
etalageramen !
Maar op top één het Seabird Centrum,
Jos zegt dat dit het meest bezochte museum van Schotland is.
We komen er gauw achter waarom : we
zien via cameras, die op de eilanden zijn opgesteld, de vogels. Met
een joystick bedien je de camera en zoom je in op de broedende
vogels.
40 000 paartjes Jan van Genten (de
grootste kolonie ter wereld), broeden op het eiland Bass Rock.
Op eiland Firda zien we de Papegaai
duikers, zeehonden, aalscholvers en sternen
We zien een onderwater film op 3D waar
mijn zeehartje sneller van gaat slaan!
Wist je dat :
Een Jan van Gent ongeveer 20 jaar
wordt, en altijd bij zijn zelfde partner blijft ! Dat hij elk jaar
6000 km van en naar Bas Rock vliegt. Van januari tot oktober brengen
zie hier 1 jong groot. Zijn spanwijdte is 2 meter. Hij kan tot 60
meter diep in zee duiken om te vissen.
De papegaaiduiker kleiner maar ook een
overlever, die duikt tot 80 meter diep en kan 3,5 minuten onder water
blijven.
En dan de Stern ook een straffe vogel,
die is kampioen in migratie: hij vliegt tot 100 000 km per jaar van
Schotland naar de Zuidpool en terug.
Hier krijgen ze me niet meer weg. Maar
om 6 uur sluit het museum .
We blijven nog een dag langer in dit
zalige kustdorpje en begeven ons terug naar onze klif waar onze
schuilhut 'Tipi 'op ons wacht. Het grauwe weer kan onze euforie niet
bederven.
We zitten ondertussen in Schotland. Eyemouth, we staan er aan het haventje en genieten van de drukte van vissersboten die in en uitvaren en hun fuiken gaan zetten op zee. We spotten hier 3 zeehonden die regelmatig een show geven. Toch wel heerlijk dat Schotland campervriendelijk is en dat we ons hier gemakkelijk een plekje voor de nacht kunnen vinden. Hier mag je overal overnachten als er geen verbodsborden staan. In UK was het toch wel anders , maar.. oude rotten als wij vonden er al gauw onze weg. Met de hulp van ons boekje 'Brit Stop' en wat vragen links en rechts stonden we toch al 3 nachten wild, zelfs aan zee. Het stukje noord oost van Engeland wat we verkennen is heel mooi. In Alnwich, bezoeken we het Kasteel uit 1300 wat o.a. dienst deed bij de opnames van Harry Potter, Robin Hood en Downtown Abbey. We passeerden Kustdorpjes zoals Bamburgh met zijn historische kalkovens.
Craster waar we lekkere gerookte vis kopen, belanden we plots in een opnameset van 'Vera', een crimeserie van ITV.
We rijden naar Holy Island, bij laag tij dat is ongeveer 2 km door de zee. Bij hoog tij staat het water hier 1 meter hoog op de weg. Dus het is gewoon opletten dat je hier weet wanneer je toekomt en vertrekt. Het eiland is prachtig er wonen nog ongeveer 50 mensen er staat een oud kasteel en een kerk waar destijds het kristendom is binnen gekomen in UK.
Op het strand zien we oude boten. Haringsloepen buiten gebruik. In een ver verleden kregen ze een nieuw leven; mensen gingen erin wonen!
Onze overtocht vanuit IJmuiden was tof, we hadden een luxe versie van een overzetboot. Met de nodige life muziek en mooie eetgelegenheden. Rustige hut en 't is altijd zalig om te zien wat er allemaal op zo'n boot wordt ingescheept. De Moto met een Vouwtent aan zijn bol vond ik wel top
Afijn nu zijn we dus in Schotland en het weer valt mee met een trui in de buurt en ja Schotse rokken hebben we al gezien ook in Engeland.
