Het einde van een heel beschutte baai.
Glenuig is een prachtig plekje om te overnachten. Overal zien
we mensen in de weer met hun kajaks. Op het gemeentehuis is er
drinkbaar water beschikbaar, er zijn publieke wc en douches; dat
laten we niet aan ons neus voorbij gaan. In Corran nemen we
het veerpont en begeven ons naar het meest westelijke vastelandpunt
van Schotland. Hier voelen we ons thuis er is bijna geen bewoning. De
wegjes zijn heel smal met af en toe een 'passing place'. Bij het
passeren gaan vriendelijk de handjes ophoog. Hier zijn de schapen
baas en soms hebben ze geen goesting om de weg voor ons vrij te
maken. Aan de vuurtoren ontmoeten we Anoeska uit Antwerpen, die
alleen door Schotland reist. Das genieten, zoon bijzondere landgenote
te ontmoeten.
Een stukje terug, aan een verlaten
Hotel stond een bordje 'gratis camping'. Daar gaan we op af. Het
Hotel is dicht maar op de ruime parking achter het gebouw is plaats
genoeg om te overnachten; een paar jonge mensen houden de boel hier
wat in de gaten tegen kost en inwoon. Ben, een wereldreiziger uit
Grimbergen is een van hen.
Wat een toeval. We drinken samen een
Guinness. Hij is een boeiende spraakwaterval, en vertelt over de 7
jaar dat hij nu al rondtrekt. We mogen douchen en genieten van het
mooie weer. 3 schapen en een jonge border collie, zijn hier de
huisdieren . De hond, die zijn 'taak' iets te serieus neemt, jaagt de
jonge schapen voortdurend op. Ze zoeken bescherming in onze Tipi. Jos
geeft ze wel eens een schupke, ik pak ze gewoon bij hun vacht en zet
ze buiten. De border is al gauw Jos zijn maatje. Hier beleven we echt
een kippevel moment !
3 juli Dalnabrech
Den John is een jager, slager en
verkoopt hertenvlees. Als hij hoort dat we nog nooit ree gegeten
hebben prepareert hij voor ons 2 mooie filékes, dit moet je eens
proberen, zegt hij, Voor een prijsje krijgen we ook het gewei mee. In
gedachten vind ik al een plekje in onze Terranda voor deze Schotse
trofee.
Mooie
vissershaven, van hieruit vertrekken ferries naar de vele westelijke
eilanden. We proeven enkele lekkere 'Oban' whiskies (1794).
Een slaapplek
vinden we in Dunbeg, op de parking van het Schots Maritiem
Onderzoekscentrum.
's Morgens krijgen we een uitgebreide
rondleiding en worden nog maar eens op de feiten gedrukt dat de aarde opwarmt, dat we te veel
afval produceren die dan weer in zee belandt.
De Duitse wetenschapster die hier al 17
jaar woont geeft uitleg over haar werk. Zalig om met haar over
Schotland en de Brexit te keuvelen.
29 juni Kilchurn Castle
Dit kasteel dat in de wetlands ligt is
niet eenvoudig te bereiken. Mooi gelegen, ver van de bewoonde wereld.
Deze plek was vroeger door de ligging zeker veilig. We stappen onder
een oude spoorwegbrug door naar het kasteel dat opdoemt uit de
vallei.
30 Juni Glencoe/Forest Lodge
We zijn ondertussen beland op de 'West
Highland Way', een wandelroute van 152 km (van Glasgow naar Fort
William). Het landschap word ruiger, de bergen hoger. De natuur
overheerst; we passeren een bruggetje tot 3 ton, maar onze Tipi zakt
er niet door. Een groepje Brusselaars hier tegenkomen is echt wel de
max. Toffe Pee's, die ook het trajekt van 152 km stappen. Zij kozen
voor de 'luxe versie' : van de ene B&B naar de andere. De meesten
echter, kiezen voor het zware trajekt met rugzak en overnachten in
tentjes!
Langs een rivier naar het hoger gelegen
Loch Dochard stappen lijkt wel iets voor ons. Zon, regen, drassig
wetland, wankele bruggetjes, watervalletjes, ladders over
prikkeldraad kleuren onze weg. Prachtig! 15 km later komen we, nat
tot aan ons knieën terug bij ons huisje aan. Bij een Westmalle, uit
onze voorraad, en droge kleren worden we weer mens. Veel later op de
avond komen er nog stappers toe. Ik presenteer ze een glaasje wijn.
Ze hebben vandaag 1 van de Munros beklommen, dat zijn de bergen boven
de 1000 meter. Schotland telt er 287. De vrouw vertelt dat ze er al
87 gedaan hebben en werpt een knipoog: nog 200 te gaan!
's Morgens zijn al weer veel trekkers
al op stap, hier leeft iedereen op stapschoenen!
In Falkirk, bewonderen we de
enige draaiende scheepslift ter wereld, waar de boten in 15', 35
meter hoger worden verplaatst. Vroeger duurde dit, via meerdere
sluizen, een hele dag, spectaculair. Ik vind de kleine saskes toch
simpatieker! We landen in Helensburgh waar we een plaatsje aan de
haven vinden.
We rijden richting Mull of Kintyre,
soms zijn de wegen echt smal. Plots verschijnt een 30 tonner met
oplegger; we zetten ons in de berm. De bestuurster van de truck doet
alle moeite om haar gevaarte ook in de struiken te manouvreren. Jos
vraagt : wat denk je. Nee, dat lukt niet.
Ze stapt uit en denkt wat wij best
achteruit gaan. De Schot achter ons verliest zijn geduld, rijdt ons
voorbij met een iets kleinere bestelwagen en geraakt klem tussen de
camion en de balustrade, een paar krassen op de flank, even later
gaan de handjes toch wel vriendelijk omhoog. Voor ons wordt het
millimeterwerk, maar we rijden een stukje achteruit, dieper in de
berm en passeren mekaar, met een glimlach en een groet; zonder
krassen. Goeie chauffeur heb ik bij zeg!
22 juni
Tarbert, een vissershaven. We
slaan proviand in en landen daarna op de eerste camping van onze
reis: Carradele, mooi gelegen halverwege het schiereiland
Kintyre.
Werk aan de winkel: alle kledij wat
gedragen is gaat de wasmachine en de droogkas in. De zon doet ook
zijn best. We eten buiten, ik knip en kleur mijn haar. Onze Buren
komen 'burten', ze kennen de streek hier op hun duimpje. Toch wel
zalig zeker zo'n camping als deze, de plekjes zijn zo groot als mijn
hof thuis en de zee is binnen hoorafstand. 13 pond.
23 juni
Campbeltown. We bezoeken er de
whisky stokerij 'Springbank' . Hier wordt nog op artisanale wijze het
lekkere brouwsel gemaakt. We proeven van de gerst die ligt te
kiemen, snuiven de hete turflucht op waarmee de korrels gedroogd
worden, steken onze neus in de grote houten vaten waar het
gistingsproces op gang komt. Na 5 dagen wordt dit 'biertje' naar de
destillatiekolven (alambics) gepompt. Het eindproduct (65 % alcohol)
wordt op Sherry of Portovaten opgeslagen.
We zien er vaten die sinds 1995 liggen
te rijpen, ze zijn nu pas klaar om gebotteld te worden.
Het laatste hoofdstuk is proeven, en ja
dit drankje dat meer alcohol bevat dan we verwachtten wordt door ons
goed bevonden. We vullen de lege plekjes in de Tipi op met Springbank
voor liefhebbers thuis!
In Killberry stallen we onze Tipi naast
een eenzame ruïne van een boerderijtje.
24 Juni
We vervolgen onze weg naar Mull of
Kintyre, de zuidelijkste punt. De laatste 7 km is de weg 2 meter
breed, het asfalt is uitgerafeld. Onderweg moeten we regelmatig
schapenhekken openen en sluiten. Nog 3 km te voet verder naar de
vuurtoren. Het landschap is puur en ruig, de vuurtoren is verlaten,
op 2 rammen na. Je kan hier wel kamers huren, prachtig. We nemen
onze tijd om de zee, de rotsen, de misthoorn, deze magische plaats in
ons op te nemen !
Onderweg in Point of Knap trekken we
mosseltjes van de rotsen. In Keilmore, een uithoekje van een
landtong, halen we tafel en stoelen buiten en genieten van een
heerlijk mossel souper.
26 juni
Crinan
Op de landengte tussen Crinan en
Lochgilphead (ten noorden van Kintyre), is een kanaal met 15
sassen over een lengte van 9 mijl gegraven. Er zit een hoogteverschil
van 33 meter op. De sassen, inclusief het openen en sluiten van de
poorten, worden met de hand bediend, meestal door de zeilers zelf.
Prachtig om te zien. Jos helpt af en toe en handje. We doen een
babbel met de zeilers, die ons doen denken aan onze dierbaren op de
Shetwins en de Sunshine! De sassen zijn 200 jaar oud en functioneren
nog prima. Velen verkiezen dit traject. Rond Mull of Kintyre zeilen
is meer dan 100 mijl! Als alles meezit klaren ze de klus door de
sassen hier in 7 uur.
Iets voor Oban draaien we het
eilandje Seil op. We zijn verwonderd over de historische boogbrug
die hier al staat van 1790. Ze hebben het hier over 'the Atlantic
Bridge!' (waar we ons toch wel iets anders bij voorstellen). We
parkeren er naast een bordje 'alleen voor klanten'. Na 1 Guinness in
de lokale Inn zijn we klanten, zegt de cafébazin en we mogen er
overnachten. Ook honden bestellen hier hun favoriete drank!
Hier beleven we een ongelooflijke
ontmoeting. 4 jonge zeilers die we ontmoetten in Crinan zitten hier,
na hun 15 sassen, Fish and Chips te eten. Er zijn ook nog 4 oudere
'getaaide' 60 plussers in de Pub, onderweg met hun kajaks. 's Nachts
slapen ze in hun tentjes op de oever . Na de nodige drank volgt een
een levendige conversatie over de Brexit. Dit had ik ik niet willen
missen. De jonge gasten vertelden dat dit aanvoelt als een
aardbeving. Dat ze het niet kunnen geloven, dat ze hopen dat
Schotland, na een nieuw referendum, van Engeland kan afscheuren zodat
er nog een kansje bestaat om weer met de EU scheep te gaan. 62 % van
de Schotten was voor Europa. De kajakkers, zeggen veel rustiger op
hun manier dat ze zo hadden gehoopt om bij Europa te blijven. Niemand
weet precies waar ze nu aan toen zijn! Als ik later hun kajaks
voorzichtig van de kant duw heb ik heel erg met deze mensen te doen.
Schotten van alle leeftijden maar wat een fijne mensen met een
persoonlijke mening. We beginnen van Schotland te houden !
Met pijn in ons hart verlaten we onze
klif in North Berwick, waar we ons al thuis voelden.
We rijden een stukje landinwaarts en
bezoeken het Museum of Flight, op oude militaire luchthaven, die een
belangrijke rol speelde in WO II.
In de oorlogsafdeling zien we nog een
Spitfire, hier hoorde ik ons va zo vaak over vertellen, de Engelse
stalen vogels die aan de bevrijding vooraf gingen. Foto's en beelden
brengen je weer terug in de eerste en tweede wereldoorlog. Gruwelijk
!
In het stuk van de burgervliegtuigen
staan nog een Concorde, een paradepaardje van het Engelse en Franse
vliegverkeer. Maar hoe elegant deze stalen vogel ook mag zijn, het is
en blijft een prestigeproject, waar destijds de vluchten al 5000 £
kosten. Ok de Concorde ging dan wel mach 2, maar verbruikte wel 25000
L brandstof per uur ( een gewoon vliegtuig 5000 liter per uur).
17 juni
In Edinburgh blijven we een paar dagen
hangen.
We vinden een plekje voor de nacht aan
de Ocean Terminal. Onze Italiaanse buurtjes komen op de koffie. We
wisselen gegevens uit over camperplekjes, waterbevoorrading en lozen.
We weten nu ook waar de mooiste roze stranden van Schotland zich
bevinden. Hun dochter woont in hier in de buurt en als we over de
kinderen beginnen is het 12 uur voor we het weten.
18 juni
We stappen op de bus, die ons voor 1,6
£ naar het centrum van Edinburgh brengt. De stad heeft veel te
bieden. Vandaag bezoeken we het kasteel want ze hebben hier boven de
hemelsluizen opengezet.
Met onze pas 'Historic Scotland',
moeten we niet aanschuiven en mogen 'gratis' binnen (24 £ in the
pocket!!)
Aangrijpend was de tentoonstelling over
het leven van Mary, Queen of Scotland, die, enkele maanden oud als
koningin gekroond werd, op jeugdige leeftijd uitgehuwelijkt werd aan
de Franse kroonprins en na een turbulent leven, uiteindelijk door
haar nicht Elisabeth I (waar ze steun zocht), ter dood veroordeeld
werd!
Toen in 1707, na een bloedige strijd,
de Schotten bij Engeland ingelijfd werden, verstopten ze hun
kroonjuwelen in een kist, achter een dichtgemetste holte. 111 jaar
later, werd door Sir Walter Scott (schrijver van oa Ivanhoe), de
verzegeling verbroken. Ze zijn nu te bewonderen in het kasteel.
De straatanimatie waaronder ook de
doedelzakspelers trekken onze aandacht. Helemaal in tenue. In een
klein naaiatelier, hoorden we dat er 7 meter stof zit in 1 kilt, ze
hebben meer dan 3000 soorten Karrokes. Dus zeg niet zo maar een
schotse ruit!
Jos takteert in een van de vele
schattige restaurantjes. Eigenlijk trakteert er een wilde weldoener.
Hij vond in een boek uit een tweedehandswinkel, een stapeltje
biljetten dat bleek meer dan genoeg voor een heerlijk Mexicaans
dineetje met alles erop en eraan! 's Avonds staan we nog naast onze
Italianen. Toffe mensen, iets ouder ons. Jos en Ernesto hebben een
gemeenschappelijke droom : naar Mongolië met de motorhome! Die
hebben mekaar alvast gevonden .
's Morgens weer de dubbeldekker in,
boven op de eerste rij en de zon schijnt. Yes ! Dus het wordt een
buitendag. We klauteren de Calton Hill op oa, Het Nelson Monument ,
het Mational Monument
Maar voor mij is het uitzicht het
allermooiste. We kunnen bijna onze Tipi zien staan, 4 km verder aan
de haven.We dwarrelen door de Princess Street, werpen een blikje op
Camera Obscura, waar je als door een camera het leven op straat
waarneemt en met beelden een loopje wordt genomen. We stappen, na een
grondige controle het parlementsgebouw binnen, super elegant! We zijn
onder de indruk van de vriendelijke mensen . De overvolle terrasjes
in de zon !De groene Princess street Garden. Moe en voldaan met bijna
20 000 stappen op onze teller brengt de bus ons weer naar ons klein
huisje dat trouw op ons wacht!
20 juni
Als we Edinburgh verlaten passeren we
langs de Historische Forth Rail Bridge uit 1890. Ook een stopke waard
hoor. De brug was de eerste grote stalen brug ter wereld. Ze is 2 km
lang, hangt met 8 miljoen klinknagels aan mekaar en heeft een te
schilderen oppervlakte van 55 ha. To paint the Forth bridge is
hier synoniem voor een onmogelijke taak.
Onderweg doen we regelmatig stopkes die
in jullie bespaar, anders kan ik de rooie puntjes van Jos die onze
positie doorgeeft niet meer volgen.
Maar ik wil je toch nog even het
verhaal meegeven van een van de vele kastelen die we bezochten :
Hopetoun was gesloten. Er was een paarden evenement voor genodigden.
De bewaker liet horen dat er Belgen aan de toegangsweg stonden. Hij
zei dat de kasteelheer een vriendelijke man is, jullie mogen er vast
wel in. Jawatte we liepen dus zo wat alleen in het kasteel rond met
wat familie en genodigden, en ja de Kasteelheer vertelde dat er als
er mensen van zo ver kwamen die niet voor de deur kan laten staan. Er
hing een schat aan schilderijen met oa een Rubens van 2,5 op 4 m, een
Rembrandt en verschillende Italiaanse meesters!
De toffe zeehondjes van gisteravond,
hielden ons deze nacht wakker ze blaften niet maar brulden!
Het regent, maar in onze schuilhut is
het lekker warm. We stappen naar het zwembad een beetje verder op.
Baantjes trekken en 10 minuten onder een hete douche staan is altijd
een grote luxe na de kattewasjes in ons mini badkamer van de Tipi van
60 op 60 cm.
We volgen de kustlijn en landen in
Dunbar, geboorteplaats van John Muir. Met zijn ouders emigreerde hij
in 1839, als 11 jarige naar Californië. Hij besefte dat de natuur
beschermd moest worden tegen menselijke respectloosheid. Zo werd hij
de grondlegger van de Nationale Parken in Amerika, met Yosemite
National Park als boegbeeld.
Aan de haven vinden we een plekje voor
de nacht, we keuvelen met de vissers die vannacht op zee blijven.
Getaaide mannen in gore gele oliepakken met een sigaretje dat aan hun
onderlip hangt.
In het haven cafe zijn bijna zoveel
viervoeters dan tweevoeters aanwezig, wel grappig.
De sfeer is ok en de Guinness bitter en
goedkoop. Een van de locals zegt ons dat we ook de whisky eens
moeten proeven, 'good price and big shots!'. Als hij doorgaat kan hij
nog juist rechtop lopen!
Tantallon Castle 13-6-2016
We kopen er een
pas 'Historic Scotland', waarmee we alle kastelen kunnen bezoeken die
we onderweg tegenkomen.
Gebouwd op een 30
m hoge klif was dit kasteel, van de Douglas clan, bijna niet te
veroveren. Enkel Cromwell (Engeland) slaagde erin, na 12 dagen
belegering, de vesting in te palmen.
Elk kasteel
beschikte hier over een duiventil, waar zo'n 1000 duivenkoppels in
nestten. De jonge duiven werden, voor ze uitvlogen (omwille van het
malsere vlees) als delicatesse geconsumeerd!
De uitkijktoren
biedt een prachtig zicht op Bass Rock, een 100 m hoge basaltrots,
waar de grootste kolonie Jan van Genten een broedplaats heeft.
North Berwick 14-6-2016
We slapen op een plekje aan zee van
NKC.
Hier worden we ongelooflijk gecharmeerd
Het strand met rotsen, waar als het tij
keert de reiger, scholeksters, sterns op de eerste rij staan voor
iets lekkers. De Schotten, echte hondenliefhebbers zien we alle uren
van de dag, weer of geen weer langs de zee wandelen
Langs de koffiebar met lokale
koffiebranderij, kan je niet voorbij! Je gaat gewoon op de geur af.
Langs de kust, statige grote landhuizen
in groepjes van hetzelfde karakter. En nee het is nog niet plat
gelopen er zijn er zelfs nog te koop !
De gezellige shops met oude
etalageramen !
Maar op top één het Seabird Centrum,
Jos zegt dat dit het meest bezochte museum van Schotland is.
We komen er gauw achter waarom : we
zien via cameras, die op de eilanden zijn opgesteld, de vogels. Met
een joystick bedien je de camera en zoom je in op de broedende
vogels.
40 000 paartjes Jan van Genten (de
grootste kolonie ter wereld), broeden op het eiland Bass Rock.
Op eiland Firda zien we de Papegaai
duikers, zeehonden, aalscholvers en sternen
We zien een onderwater film op 3D waar
mijn zeehartje sneller van gaat slaan!
Wist je dat :
Een Jan van Gent ongeveer 20 jaar
wordt, en altijd bij zijn zelfde partner blijft ! Dat hij elk jaar
6000 km van en naar Bas Rock vliegt. Van januari tot oktober brengen
zie hier 1 jong groot. Zijn spanwijdte is 2 meter. Hij kan tot 60
meter diep in zee duiken om te vissen.
De papegaaiduiker kleiner maar ook een
overlever, die duikt tot 80 meter diep en kan 3,5 minuten onder water
blijven.
En dan de Stern ook een straffe vogel,
die is kampioen in migratie: hij vliegt tot 100 000 km per jaar van
Schotland naar de Zuidpool en terug.
Hier krijgen ze me niet meer weg. Maar
om 6 uur sluit het museum .
We blijven nog een dag langer in dit
zalige kustdorpje en begeven ons terug naar onze klif waar onze
schuilhut 'Tipi 'op ons wacht. Het grauwe weer kan onze euforie niet
bederven.
We zitten ondertussen in Schotland. Eyemouth, we staan er aan het haventje en genieten van de drukte van vissersboten die in en uitvaren en hun fuiken gaan zetten op zee. We spotten hier 3 zeehonden die regelmatig een show geven. Toch wel heerlijk dat Schotland campervriendelijk is en dat we ons hier gemakkelijk een plekje voor de nacht kunnen vinden. Hier mag je overal overnachten als er geen verbodsborden staan. In UK was het toch wel anders , maar.. oude rotten als wij vonden er al gauw onze weg. Met de hulp van ons boekje 'Brit Stop' en wat vragen links en rechts stonden we toch al 3 nachten wild, zelfs aan zee. Het stukje noord oost van Engeland wat we verkennen is heel mooi. In Alnwich, bezoeken we het Kasteel uit 1300 wat o.a. dienst deed bij de opnames van Harry Potter, Robin Hood en Downtown Abbey. We passeerden Kustdorpjes zoals Bamburgh met zijn historische kalkovens.
Craster waar we lekkere gerookte vis kopen, belanden we plots in een opnameset van 'Vera', een crimeserie van ITV.
We rijden naar Holy Island, bij laag tij dat is ongeveer 2 km door de zee. Bij hoog tij staat het water hier 1 meter hoog op de weg. Dus het is gewoon opletten dat je hier weet wanneer je toekomt en vertrekt. Het eiland is prachtig er wonen nog ongeveer 50 mensen er staat een oud kasteel en een kerk waar destijds het kristendom is binnen gekomen in UK.
Op het strand zien we oude boten. Haringsloepen buiten gebruik. In een ver verleden kregen ze een nieuw leven; mensen gingen erin wonen!
Onze overtocht vanuit IJmuiden was tof, we hadden een luxe versie van een overzetboot. Met de nodige life muziek en mooie eetgelegenheden. Rustige hut en 't is altijd zalig om te zien wat er allemaal op zo'n boot wordt ingescheept. De Moto met een Vouwtent aan zijn bol vond ik wel top
Afijn nu zijn we dus in Schotland en het weer valt mee met een trui in de buurt en ja Schotse rokken hebben we al gezien ook in Engeland.
