27 Juli 2016 Applecross

Het eerste schiereiland van de 'Wester Ross' streek, volgens de meeste wandelaars, het mooiste gebied van Schotland en ja wij verliezen er ook ons hart.

De enige weg door het schiereiland, was vroeger een pad voor muilezels en werd verhard in 1975 (de bevoorrading gebeurde tot dan per boot).

Al snel krijg ik de stuipen op het lijf. Ik dacht dat ik al alles had meegemaakt hier, nee dus.

De weg door de bergen is steil, zeer smal met stukken van 25 %. Gelukkig zijn er hier en daar 'passing places', waar je induikt als je een tegenligger ziet (wat niet evident is op dit bochtig parcours). Het uitzicht is mooi, maar beperkt zich al snel tot een 10 tal meter (we rijden in de wolken), op 630 meter dalen we af naar het dorpje Applecross. We eten er duivenborstjes in het enige restaurantje; lekker, ik voel mijn hartslag weer normaal worden. Hier staan een paar huisjes. In het museum leren we dat het dorp pas in 1955 aangesloten werd op het elektriciteitsnetwerk; het veranderde de mensen hun leven (koelkasten, TV's, ovens, wasmachines werden massaal met kleine bootjes ingevoerd). De enige weg verder is langs de kust. Schilderachtig mooi, desolaat bijna geen huizen . De drukte van Skye is hier ver weg. Onderweg kopen we zalm, gerookt boven turf, besprenkeld met Whisky. De smaak dat kan ik hier niet beschrijven maar geloof me die is niet te vergelijken met onze gerookte zalm!

28 Juli 2016 Wester Ross

't Is droog en de zon doet moeite. Dus trekken we onze wandelschoenen aan. Jos heeft een route uitgestippeld van 16 km. Langs de rivier omhoog, die telkens weer voor nieuwe kreaties zorgt van watervallen. Hier leven nog edelherten, wilde geiten, wilde katten. De slechtvalk, steenarenden.

Mensen zien we niet. Of toch wel: Ruben en Greg die werken voor 'National Trust', en leggen wandelwegjes aan, maken de bergen begaanbaar. Als je een rivier door moet leggen zij daar op de juiste plaast stenen, als je een moeras doorgaat liggen er stapstenen. Mensen naar mijn hart ik; heb al mijn hele Schotlandreis afgevraagd: wie maakt deze bergwegen. Awel nu weet ik het, en ja alles met de hand. De grote keien rollen ze, kleine keien halen ze met een plastic mand uit de rivier. Zwaar labeur!

Ik vraag Ruben, de grappenmaker: “Hoe hou je dat vol ?”

Ik voel even aan zijn rug, hij geeft me een kus en zegt: “Ik ben van de Mackay Clan, een echte schotse hooglander”.

Ik vraag nog efkes door, “en als het nu regent”. “Dan worden we nat.”

“En als het sneeuwt?”

“Dat willen we niet, dan kunnen we niet werken, en dat krijgen we geen geld.”

Afijn we zitten hier dus niet in België !

Wester Ross

Gisteren, tegen avond landen we aan een zoetwater meer. Bezweet, moe van onze bergtocht. Het water is zo dichtbij en lonkt, dus ja ik kom. Jos zet ons warm water op ik ga het turf meer in. Koud Heel koud mijn armen en benen kleuren amber, heel schoon. Jos volgt, niet te geloven! We genieten van ons 11 liter warm water, douchen naast de camper en duiken in onze warme trainingspakken, fris beginnen we aan ons avondmaal.

29 Juli Beinn Eighe

De Mountain Trail staat vandaag op ons programma: 560 meter omhoog. Steil over de rotsen waar we de weg moeten zoeken. Langs steile afgronden, gevaarlijk, we zijn voorzichtig. De uitzichten zijn magisch mooi. Onderweg ontmoeten we 2 Denen met hoogtevrees, we sleuren ze mee omhoog. Ze zijn veel jonger dan wij, maar zijn bang. Boven omarmen we mekaar, zij zegt dank je. Ik zeg, you did it. We maken fotokes van mekaar. Na het hoogtemeer dalen we door een stukje Woodland met Schotse Pine , ze kunnen 600 jaar worden. Ooit werden ze massaal gekapt en vervangen door uitheemse soorten. Jammer, nu zijn ze volop bezig met een heraanplant.

Met knikkende knieën komen we weer thuis. Iets verder trakteren we ons op een verwenkoffie aan een oud statig jachthuis, nu uitgebaat als hotel. We voelen ons eventjes aristocraten.

30 Juli RedPoint

We landen tussen de schapen en stappen tussen de koeien en stieren naar het strand. Mooi, ik pak een steen mee, die zal er nog wel bij kunnen.