- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
16-10-2008
Medical check
Om een visum voor China van langer dan 20 dagen te kijgen moet je een "medical check" ondergaan. Paul had dit al eerder meegemaakt begin september, nu was het mijn beurt. Paul vertelde dat het helemaal niet lang duurde, enkel wat bloed trekken en gedaan. Gelukkig, want ik had een afspraak om 10:30 u en moest nuchter zijn. Vermits ons Matske, sinds we hier zijn, 's nachts een redelijk wakker en hongerig ventje is, ging ik zowat dood van de honger.
Het Suzhou Quarantine Center bestaat uit een rechthoekige wachtzaal waar verschillende onderzoeksruimten in uit komen. De onderzoekslokalen waren uitgerust met toestellen die bij ons al lang afgeschreven waren en waarvan je er in het UZ nog enkele in de kelder kan vinden, waar ze staan te wachten om gedumpt te worden of als goed werk naar de arme landen gestuurd te worden.
Eerst werd er bij mij wat bloed afgetapt. Ik was al op mijn hoede voor eventueel onhygiënische toestanden, want de eerste indruk was niet echt positief. De verpleegster had vuile vingers, de gaasjes die er lagen waren volgens mij niet echt wit, maar de naald kwam gelukkig wel uit een plastiekje. Ik dacht dat ik er nu van af was, maar niets was minder waar. Blijkbaar zag ik er niet te betrouwen uit, want ze waren vastbesloten mij binnenste buiten te keren. Het tweede onderzoek was een oogtest: eens kijken of ik op die blaadjes met gekleurde bollekes de nummers kon lezen. Daarna moest ik op een versleten lijn op de grond gaan staan en schotelde de verpleger mij zowaar een pollepel voor. Ik had hoegenaamd geen idee waarvoor deze kon dienen. Eventueel om mijn reflexen te testen ? Maar ze gebruiken normaal gezien toch zo'n hamertje om op de knieën te tikken? Na veel gegesticuleer had ik het door: ik moest met de pollepel mijn ene oog bedekken en de openingen van de "E" aantonen die op het lichtbord aan de muur stonden. Ik vraag mij wel af waarom hij die pollepel niet zelf eens voor zijn oog hield, op die manier had ik het toch sneller begrepen ? Had men misschien eerder met dit alaam vieze dingen geschept ? Was er voor mij iemand met etterende oogjes onderzocht ? Enfin, ik zal de gevolgen binnenkort waarschijnlijk wel zien (of misschien helemaal niet meer....). Daarna werd gewicht, lengte en bloeddruk gecontroleerd. Vervolgens kreeg ik een echo, daarna een ECG. Tot slot moest nog een RX thorax genomen worden. De kinderen mochten hier niet mee en moesten in de wachtzaal blijven. Matske sliep, Timon speelde wat met de bloembakken, maar Lowiekje zag dat hoegenaamd niet zitten en zette zijn keel open. Van zodra een verpleegster hem wou troosten, weende hij nog harder en schudde hevig met zijn hoofd. Na nog meer geween, werd de snottebel die ondertussen uit zijn neusje te voorschijn was gekomen, langer en langer en lieten ze hem uiteindelijk met rust. De verpleger van de RX werd een beetje zenuwachtig van al dat gehuil en duwde mij wat hardhandig tegen de beeldbuis. Hij verdween, kwam echter ogenblikkelijk terug en gaf nog een fikse stamp tegen mijn schouders. Hij rende naar buiten, de RX werd genomen, liep weer naar binnen en stuurde mij wat onvriendelijk weer naar Lowiek. Ik had alle onderzoekslokalen nu gehad. behalve dat van gynaeco, maar daar brandde gelukkig geen licht zodat ik daar kon aan ontsnappen. Ze hadden echter nog een verrassing voor mij in petto: de tandarts! Er waren daar 2 onderzoeksruimten. Boren ed. lagen al klaar. In de ene onderzoeksruimte waren ze in de muil van een hond aan het boren, slijpen, en andere maneuvers aan het uitvoeren. Ik mocht alweer gaan liggen, maar goed ook, want ik voelde me niet echt op mijn gemak. De verpleegster had een masker aan, en keek eens met een spiegeltje in mijn mond. Mijn gebit werd goedgekeurd. Bij het buitengaan zag ik dat die hond eigenlijk het gecrepeerde kapsel van een dame was. Haar gebit moest duidelijk wat bijgewerkt worden. De medical check was afgelopen en ik werd aanvaard.
Vooraleer ik met de kinderen naar China kwam had Paul enkele ziekenhuizen bezocht, waar zogenaamde afdelingen voor expats waren. Hij had mij verzekerd dat alles er gloednieuw en kraaknet uit zag. Na mijn medical check begint er bij mij toch enige twijfel te groeien. Vanavond, als hij thuis is, ga ik hem hierover toch wel eens interpelleren. Dat hij zijn kieten al maar smeert !
Hello Paul, i am so sorry that because there are only a few people entering for Hainan trip, and the number of people is quite limited, this touring line might be cancelled.
B R Fatima
We kunnen dus niet naar Hainan volgende week, en vermits de alternatieven niet echt ideaal zijn voor kinderen (bergbeklimmen, Bejing, ..) zou het kunnen zijn dat we maar in Suzhou blijven. Jammer!
Schooltjes. Dat dacht ik toch... Het zijn uiteindelijk 2 gigantisch grote internationale scholen geworden: Dulwich College Suzhou en Suzhou Singapore International School ofte SSIS. Beide hebben de allure van een universiteitscampus, een beetje overweldigend voor Timon die de gezelligheid van "het Lindenhoeksken" gewend is.
In Dulwich worden we ontvangen door een echte Brit die ons eerst in zijn kantoor ontvangt. Timon en Lowiek hebben al direct zachte zetels ontdekt, waar je heerlijk kan in springen. Niet echt een ideale intro als je 't mij vraagt. Ik zie "de Master" al denken: "oei, hier is wat werk aan". Ikzelf voel me ook wat rood worden en probeer ze wat in te tomen. Het lukt wonderwel. Daarna krijgen we een rush rush rondleiding van de campus. We zien de klassen, de bibliotheek, de eetzaal enz. Als ik de meer dan 20000 m² sportterrein vergelijk met de zandbak en de overdekte speelplaats van de Lindenhoek, kan je je wel inbeelden dat ik me een beetje zorgen maak. Timon zou echter Timon niet zijn als hij niet zou zeggen "Pfff, ik vind dat voetbalveld toch maar klein zu!". Het eten lijkt me okay en alle gebouwen zijn heel erg netjes. Ik had vooraf al gepland om met Timon eens naar het toilet te gaan. Eens zien hoe het achter de schermen met de hygiëne was gesteld. Een onnodige strategie zo blijkt.
Volgens de Master moeten we hem uiteraard zo snel mogelijk iets laten weten, want er zijn niet veel plaatsen vrij. Voor 120.000 RMB (of 12.000 euro) /jaar zonder lunch, uniform, vervoer e.d. kan je uiteraard niet sukkelen (??!!!!!) en zijn de plaatsen snel ingenomen.
SSIS is vrij gelijkaardig aan Dulwich. We zien er ook de klasjes, sportfaciliteiten, bibliotheek, enz... Bij het bezoek aan het auditorium (uitgerust met de allerlaatste snufjes) vraag ik me wel af of ze de kleutertjes nog ooit terugvinden nadat ze in de reuzegrote cinemazetels hebben plaatsgenomen. Timon begint zich wel wat zorgen te maken wanneer we passeren aan het zaaltje met een 30-tal bedjes. Hier kunnen de kleutertjes een tukje doen na de maaltijd. Als hij hier nu ook al moet blijven slapen ziet hij het helemaal niet meer zitten. De onrust is compleet wanneer we het olympisch zwembad te zien krijgen.
Ik vind het allemaal ook wel wat spannend, zeker nadat men mij gezegd heeft dat er eerst nog een interview komt met "parents and child". Hopelijk staan er in de interview ruimte geen springzetels...
Tijdens de terugrit naar huis is het opvallend stil en Timon vraagt hoelang we eigenlijk nog in China blijven.
Voorlopig is de schoolkeuze nog niet gemaakt en het kan zijn dat hij pas naar school zal gaan wanneer we in februari terugkomen naar Suzhou. Eind november keren we even terug naar Belgie en het is niet zo dat je vandaag inschrijft en morgen al naar school kan.We zien wel. Waar ik eerlijk gezegd wel al naar uitzie is het uniformpje dat hij zal moeten aandoen!
Eén ding weet ik zeker: wat is België toch een heerlijk land wat het onderwijs betreft, en wat is het toch leuk in de Lindenhoek! Dankjewel juf Hilde en juf Evelyn en juf....!!
We zouden graag Beijing eens zien, maar met de 3 kadeekes vraag ik me af of dit niet een beetje te hoog gegrepen is. Bovendien wordt het een treinreis van 13 uur. Onze trip van vorige week hangt nog in de kleren en rekening houdend met het feit dat op die trein nog honderden chinezen gaan zitten die blonde jongetjes als een curiosum beschouwen, bedank ik daar voor. Waarschijnlijk wordt het dus Hainan. Dit zou een pachtig eiland moeten zijn in het zuiden van China en ideaal om met kinderen naartoe te gaan. Het wordt voor ons alweer een grote verhuis, maar we zien er wel naar uit.
Eerder deze week hadden we een strijkplank gekocht in de Auchan. De duurste die er was. Hoewel de ayi ook wel graag wil strijken, wil ik er toch wel liever zelf aan beginnen. Van zodra ik het ding had uitgepakt viel mij al de onwaarschijnlijke labiliteit ervan op. Ik mag er nog maar aankomen of ik word al zeeziek. Paul besluit dat euvel 's avonds eens vlug op te lossen, maar van zodra hij het ding nog maar heeft opengedaan, springt er al een lasnaad kapot. Hij besluit er voor de rest maar van te blijven en komt met het lumineus idee een talloor onder één van haar poten te steken. Echt stabiel staat ze niet, maar het is al een tikkeltje beter. Het strijkijzer dat Paul eerder al gekocht had is van Philips. Het heeft bij het eerste gebruik ook al een klein mankementje. Het plast het water sneller uit dan ik het er kan ingieten... In België zouden we het waarschijnlijk terug naar de winkel brengen. In China zijn we iets minder mondig, en bovendien zouden we onmogelijk de kastiketten kunnen terugvinden waarop die zaken in het chinees worden vermeld. Ik wacht wel met strijken tot onze verhuis er aan komt!
Om 9 uur stipt staat de ayi aan de deur. Ze begint direct te werken en is bijzonder vriendelijk tegen de kinderen. Ze leert ze goeiedag zeggen in het Chinees (ni hao), maar herhaalt dat zodanig vaak dat ze me wel een beetje aan een poes doet denken.
Binnen het domein waarop de appartementsblokken staan, zijn verschillende speeltuintjes. Timon en Lowiek kunnen er spelen met andere kinderen (chinese en expats). Het weer is trouwens prachtig: zonnig en 25 °c.
Samen om boodschappen naar Auchan is op zijn zachtst gezegd een belevenis en niet op zijn minst voor de Chinezen zelf. Een gezin met drie kinderen, dan nog drie jongens, dat moeten ze allemaal gezien, gefotografeerd of betast hebben. Vooral onze Mats wordt gekeurd. Zouden Chinese baby's dan zoveel groter geboren worden? Ook wij waren verrast door zoveel "aardigheidjes" die in de rekken liggen of hangen: varkens- en kiekepoten, beestentongen en andere onderdelen van levende wezens, enz... Al wat ooit warm heeft gehad blijkt hier voor consumptie vatbaar. Terwijl Paul aan het viskraam staat, gaan Timon en ik eens naar de levende kikkers en schildpadden kijken.Springt daar toch wel een vis uit het aquarium pardoes voor onze voeten zeker! Noch Timon noch ik voelen ons geroepen om het beestje te pakken. Volgens Timon is het trouwens een haai. Hij kijkt dan ook vol verwondering toe hoe een kreupel vrouwtje het gespartel beëindigt en de vis met een fikse plets weer in het water gooit.
Om 18:00 uur zou een ayi (huishoudhulp) zich komen voorstellen samen met Jason van Maxelli Real Estate die tolk zou spelen en het verder zou afhandelen. De ayi stond er al om 17:30, Jason uiteraard nog niet. Zijn sprak geen woord Engels, wij geen woord Chinees. Paul haalde dan ook een beetje zenuwachtig zijn cursusblaren van Berlitz boven, waar enkele woordjes Chinees op stonden, maar geen enkel daarvan kon blijkbaar in dit gesprek worden gebruikt. We belden Jason of die ons zo snel mogelijk kon komen assisteren, want verder dan wat gegiechel van beide kanten kwamen we niet. Hij zou 20 minuten later bij ons arriveren. We probeerden de ayi duidelijk te maken dat Jason (zou ze toch moeten kennen) die we net aan de telefoon hadden (wijzen naar een telefoon is volgens mij ook redelijk straightforward) om 17:50 uur (tonen op mijn horloge en opgeschreven op een blad papier) zou komen (molenwiekend met de armen en wijzend naar de deur). Dat wijzen naar de deur was waarschijnlijk fout, want prompt stelde ze zich recht en maakte aanstalten om te vertrekken. Paul kon ze nog net tegenhouden en terug naar de zetel verwijzen. Na een 10-tal minuten kwam Jason er dan toch aan. De ayi zou op woensdag en op zaterdag komen. Morgen is het woensdag: ik ben eens benieuwd hoe dat zal aflopen. Aiiiieeee!
's Avonds blijkt er op het meer een vuurwerk-waterballet-spektakel te zijn. We krijgen dit trouwens verschillende keren per week te zien.
De rit naar Suzhou blijkt nog eens 2 uur te duren en omdat je na de landing denkt er eindelijk te zijn, is die rit er wel te veel aan. Het appartement valt beter mee dan wat we via de skype sessies met papa hadden kunnen vermoeden. Bij het uitpakken zien we dat de fles roos vicée onderweg gebroken is, en dat in de valies waar mijn schoenen en de chocoladekadootjes zitten. Als dat geen reden is om de verzameling schoenen uit te breiden. Ik ben zeker dat mijn "shopping sister" mij hierbij groot gelijk geeft. Jammer dat onze zending van begin september nog steeds niet aangekomen is. Daarin zaten de kinderbedjes, kinderstoelen, autostoelen en vooral speelgoed voor de kinderen.
Enfin, het was een beetje hectisch. De kinderen voelden dat ook wel. Maar het was uiteindelijk wel gelukt. Toen de taxichauffeur aankwam moest die even slikken: 4 grote koffers, 5 stukken handbagage, een kinderwagen en last but not least 3 kakelende kinderen en wij. Dan maar even nog een aanhangwagen halen! Om 12:15 sloegen we de deuren toch wel voor een tijdje achter ons dicht en reden we naar Zaventem. Timon en Lowiek keken al lang niet meer achterom want ze vonden het heerlijk om zo hoog in de auto te zitten en echt alles te zien.
Vooraleer 5 personen en dubbel zoveel bagage (inclusief medicatie!!) ingecheckt en voorbij de security geraakt zijn, gaat er toch wel wat tijd overheen. Bovendien begon het boeltje te piepen telkens ik de security voorbij moest. Timon was er niet heel gerust in dat ik telkens door de politie aan de kant werd gezet. Papa keek ook wat raar: Ik heb geen pacemaker, gouden tanden of prothesen en die exuberante hoeveelheid juwelen moet ik nog altijd krijgen.
Op het vliegtuig naar Franfurt zat Timon gelukkig aan het raampje en maakte volgende opmerkingen:
- de huisjes zijn zo klein als muisjes - de vleugels zijn nog groter dan onze living - ik heb een chinees vliegtuig gezien, en ook één uit Afrika: dat was een beetje bruinachtig - mama, hoe zijn wij eigenlijk ooit op die wereldbol gekropen?
Lowiekje had het wel wat lastiger. Waarschijnlijk deden zijn oortjes wel wat pijn, was hij wat moe en had hij toch ook wel wat schrik. Op de volgende vlucht richting Shanghai was er voor Mats een bedje beschikbaar. Daardoor bleef zijn zetel vrij en kon Timon neerliggen. Naast Lowiek bleef ook een zetel vrij (waarschijnlijk de enige van het volledige vliegtuig). Lowiekje bleef behoorlijk stil liggen, maar Timon neemt tijdens het slapen allerhande posities aan (hoofd aan de ene kant, hoofd aan de andere kant, knietjes op de grond en hoofd en armen op de zetel, voeten bij de buren, ...). Gevolg: hij valt enkele keren van de zetels en vindt dat dat mijn fout is. Aan het einde van de vlucht weet hij me te vertellen dat hij wat ongemakkelijk is. Met schrik in het hart hou ik hem een plastiek zakje voor. Het blijkt uiteindelijk niet nodig te zijn, maar van zodra alle passagiers van het vliegtuig zijn, laat hij toch wel zijn stempel achter op het tapijt van de middengang...
Het heeft niet veel gescheeld of we waren niet vertrokken. Lowiekje had sinds een week last van een verkoudheid en woensdag bij de pediater bleek dat hij een zware oorontsteking had. De antibiotica bleek niet echt aan te slaan. Bovendien begon ons Matske ook te snotteren, te hoesten en een beetje te piepen bij het ademen. Voor alle zekerheid gingen we zaterdag toch nog naar de dokter van wacht. Die constateerde dat onze junior ook al met een keelontsteking zat en raadde ook voor hem antibiotica aan. Hij wou liever ook nog eens Lowiekje onderzoeken om te zien of de reis wel verantwoord was. Lowiekje had nog steeds een ontstoken oor en bleek nu ook gezwollen amandeltjes te hebben. Zouden we de reis dan niet beter wat uitstellen ? Paul zou eventueel dan toch vertrekken en mij 2 weken later komen oppikken. Zaterdagnacht bleek zowel Mats als Lowiek goed te slapen. Zondag om 9:30 uur opperde Paul dat het wat simpeler zou zijn als we toch maar zouden vertrekken. Hallooooo ? Om 11:45 uur zou men ons al komen ophalen en ik moest nog aan alle bagage beginnen....
ze hier onze wittekopkes in het vizier krijgen...
