Bezoekje aan Tiger Hill:

Ooit zei Su Dongpo, een bekend schrijver tijdens de Song dynastie: "It would be a pity if you had been to Suzhou but didn't get to visit the Tiger Hill." En als zo’n wijs man iets gezegd heeft, dan moeten wij daar natuurlijk naar luisteren. Dus, vorig weekend (1/11), wij daar met z’n allen naartoe.

Het was de eerste keer dat ik een uitstap echt aangenaam vond. Misschien begin ik te wennen aan de drukte en aan de chinese paparazzi. Of misschien was het ook doordat het park echt wel groot is en het weer wat minder, zodat er minder volk op de been was. Bij (korte) momenten had ik zelfs het gevoel dat we eens gewoon met ons vijfjes aan het wandelen waren in een bos. Binnen het domein zijn prachtige paadjes tussen bamboebossen, een bonzaipark en prachtig aangelegde tuinpartijen met tempels en pagoden. Bovenaan staat, als absoluut pronkstuk, een toren. In de auto had Paul al verteld dat de toren zo scheef is als de scheve toren van Pizza. Toen we boven aan kwamen, bleek dat Timon zich daarbij al een echte pizzadozentoren had voorgesteld. Een serieuze teleurstelling, zeker omdat de honger op dat moment begon te knagen. Bij onze vorige uitstapjes waren we er telkens van uit gegaan dat er wel voldoende etablissementen zouden zijn om de beentjes onder tafel te schuiven. We waren echter telkens van een kale reis waren teruggekeerd. Etablissementen waren er inderdaad meestal genoeg, maar de geur die ze verspreidden was meestal van die aard dat we er snel voorbij waren. Deze keer hadden we ons dus voorzien van een echte knapzak. Wat is er leuker dan gezellig onder ons van een picknickje genieten onder aan de toren? Niets! Of toch ? Er was een klein minpuntje aan onze escapade, want ofschoon de regering naar het schijnt pogingen onderneemt om dit tegen te gaan, spuwen de Chinezen nog steeds. Man of vrouw, het maakt niet uit, ze kunnen er allebei wat van! Het spuwen komen jammer genoeg nog meer tot hun recht terwijl je aan het picknicken bent. Paul was daar zo van gedegouteerd dat hij het niet kon laten zijn afkeer duidelijk te laten merken. Althans, ik vond de afkeurende “éééééé” klanken die hij uitbracht toch redelijk duidelijk. De Chinezen klaarblijkelijk minder, want geamuseerd beantwoordden zij de oerklanken van Paul met een nieuwe vette klets spuw. Dat ontlokte bij Paul vanzelfsprekend een nieuwe oerkreet. En zo bleef het maar doorgaan. Tot overmaat van ramp besloten Timon en Lowiek zich in de “discussie” te mengen. Terwijl ik hun smakelijke gesprek zo gadesloeg, maakte ik mij de bedenking dat er zeker ergens op deze wereld een diersoort bestaat die op dezelfde manier communiceert, al was het maar tijdens hun loklied of paringsdans.

In alle geval, met onze maag nog wat overhoop, verlieten we het park. Probleem is wel dat alle parken die we totnogtoe gezien hebben, hun uitgang zo georiënteerd hebben dat je om terug aan de wagen te geraken, een wirwar van straatjes doormoet waar verschillende kraampjes met zijde, beeldjes en ook eetbaars te vinden zijn. Op die manier kan de plaatselijke middenstand ook nog een graantje meepikken. De mengelmoes van geuren, de één al wat erger dan de andere, zorgde ervoor dat onze appetijt nog niet was teruggekeerd toen we aan de auto terugkwamen.

Maar goed, de uitstap heeft me eerlijk gezegd wel deugd gedaan: nog van dat!! 

06-11-2008 om 06:31 geschreven door timonlowiekmats  

Suzhou werd 2500 jaar geleden gebouwd en wordt doorkruist door rivieren en grachten. Volgens Paul is Suzhou gekend omwille van zijn prachtige tuinen en vrouwen. Hij heeft dat van horen zeggen... Op het vlak van vrouwen ben ik geen expert, maar dat van die tuinen is wel waar.

Vorig weekend (ttz 25/10) bezochten we “The Humble Administrator’s Garden”. Dit is de grootste en meest gewaardeerde klassieke tuin van China. De tuinen zijn aangelegd gedurende de periode van Zhengde (1506-1521), in de Ming Dynasty (1368-1644). Initieel was het de privé tuin van een belangrijk magistraat nl. Wang Xianchen. Als gepensioneerde wou hij een tuintje aanleggen, hier en daar wat boompjes planten en wat groentekes kweken, zoals “a humble man” het doet, vandaar de naam. De tuin werd aangelegd op en rond de overblijfselen van het huis en tuin van een geleerde en van een tempel. Ondertussen werd hij een aantal keer verwaarloosd en terug in orde gebracht. De belangrijkste monumenten en paviljoenen zijn gebouwd aan de oever van meertjes en beekjes. Vanwege haar natuurlijke eenvoud en unieke stijl, wordt zij beschouwd als de “puurste der tuinen”. Ze staat ook als cultureel erfgoed op de UNESCO lijst.

De tuin is ongetwijfeld heel erg mooi. Alleen is het ontzettend moeilijk om er echt van te genieten als we er met de kinderen naartoe gaan. Ten eerste wordt de tuin doorkruist door verschillende, op zich heel mooie, paadjes, trapjes en bruggetjes. Je hebt wel al een 4*4 buggy nodig om overal te geraken. Bovendien was er heel veel volk. Op zich is dat niet zo erg, ware het niet dat die allemaal nog sterker geïnteresseerd zijn in onze kinderen dan in de tuin. Ik weet dat ik kan overdrijven, en niet op zijn minst in deze blog, maar ik zweer op het zieltje van onze kinderen dat wat ik nu schrijf helemaal waar is:  Het is onwaarschijnlijk hoe de kinderen hier achtervolgd worden door fotograferende Chinezen. Ze willen er ook telkens eens aankomen, eens zien of Timon zijn haar wel echt is, eens samen op de foto. Ze schrikken er helemaal niet voor terug plots Timon of Lowiek vast te grijpen en op te heffen voor die kiekjes. Dat de kinderen daarbij hun keel openzetten en ook op die manier gefotografeerd worden kan hun helemaal niet schelen. Onbegrijpelijk !

Ik voel mij dan ook helemaal niet op mijn gemak bij zulke toestanden en durf eigenlijk nergens van het uitzicht genieten, want van zodra we ook maar durven halt houden, hebben we het zittten en zijn we omsingeld. Matske zit meestal veilig in zijn maxicosi, maar zelfs als hij slaapt, moet ge niet denken dat ze er stillekes naar kijken. Neen, ze moeten er luidkeels tegen kakelen en aan zijn handjes prutsen. Om dat handjespakken te vermijden, had ik hem al een truitje aangedaan dat hem binnen een maand of 3 nog zal passen. Ewel, het haalt niets uit. Als ze de mouwkes opsloven kunnen ze er weer aan. Ik weet wel, ze bedoelen het allemaal goed en het is hun manier van vriendelijk zijn. En mocht ik nooit die uitzending van Koppen gezien hebben waar het ging over verdwenen chinese jongetjes, ik zou er allicht veel meer kunnen van genieten. Nu doe ik, waar ik ook ben, niets anders dan constant tot drie tellen (Timon, Lowiek en Mats, 1,2 en 3) en rare individuen in de gaten houden.

Ben ik paranoïde of gewoon wat overbezorgd ?

04-11-2008 om 07:00 geschreven door timonlowiekmats  

Ze zijn hier gek op alle soorten lichtjes en vuurwerk, maar de luchtlantaarntjes (tian deng) zijn toch wel iets speciaals. Deze worden gemaakt van ingeölied rijstpapier dat bevestigd wordt op een bamboe frame. Op dat papier worden allerlei wensen geschreven. In het midden van het  frame zit een soort kaarsje. Door dat vlammetje wordt de lucht in de lantaarn opgewarmd, waardoor die gaat stijgen. Het is dus eigenlijk niets anders dan een heteluchtballon. Van zodra het vlammetje gedoofd is, komt het geheel terug naar beneden. Op het rijstpapier worden allerlei wensen geschreven, vooral bij trouwfeesten, maar het kan ook bij andere gelegenheden gebruikt worden. Op een symbolische manier drijven alle zorgen weg, zodat alleen geluk overblijft.

Aan het meer is een groot plein, met trappen waar iedereen meer dan eens per week kan genieten van het waterballet / vuurwerk. Op dat plein worden ook vaak van die luchtlantaarntjes aangestoken. Een éénig schouwspel en dit niet alleen omwille van de lataarntjes zelf, maar vooral omdat het blijkbaar niet mag van de  politie. Iedereen heeft allicht al eens chinese politieagenten gezien in films. Zo van die kleine venijnige ventjes met een uniform en veel te grote kepie zodat hun toch al rood aangelopen hoofd nog wat groter lijkt. Ewel, ze bestaan echt en wij hebben ze hier ook. Maar wat je meestal niet ziet op de film is dat hun buikje dik is en hun beentjes kort. Dat maakt dat, vermits die lantaarntjes over het algemeen door jonge gasten worden aangestoken, ze meestal te laat zijn om het lichtje te confisceren en van Pier naar Pol (of van Li naar Lu) op het plein blijven rondlopen. Hilarisch!

Als het weer een beetje meezit en er zijn niet te veel flikjes gesignaleerd, laten we deze week ook een luchtlantaarntje op met als wens “Veel succes, oma! “. Ons moeder is immers op de leeftijd gekomen dat er wat kosten aan zijn. Vorig jaar had ze al een wisselstuk nodig voor haar ene knie. Eind deze week (6/11) gaat ze het zich weer laten “verwennen” en laat ze de andere remplaceren. Met haar twee nieuwe sportbenen gaat ze op Oudejaar ongetwijfeld nog de French CanCan dansen of samen met Timon een jumpoptreden geven. We verkneukelen er ons al op.

Vermits ons moeder moeilijk een computer addict kan genoemd worden, is er weinig kans dat ze dit berichtje leest. Aan ieder die haar eerstdaags nog tegen het lijf loopt: Wens haar veel succes en geef haar dikke zoenen van ons en van de ventjes! Die van de ventjes mogen gerust wat nat zijn, dat maakt het nog wat echter.

03-11-2008 om 07:06 geschreven door timonlowiekmats  

Ik kan het niet laten om het weer over onze ayi te hebben, maar ‘k zal het kort houden. Ze heeft zich duidelijk herpakt, weliswaar zonder de beminnelijke glimlach die ze meestal op haar gezicht wist te toveren, maar toch. Ze ging zelfs zodanig in haar job op dat ze vergat op de badkamerdeur te kloppen en de douche al wou kuisen terwijl ik er nog in stond.

Hoe lang ze gebleven is weten we niet want we waren, zoals we meestal in het weekend doen, zelf op uitstap. En eigenlijk doet het er ook niet toe, want toen we terug kwamen leek het ons, naar chinese normen, behoorlijk gekuist.

03-11-2008 om 07:03 geschreven door timonlowiekmats