- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
07-10-2008
7okt: met z'n allen naar Auchan
Samen om boodschappen naar Auchan is op zijn zachtst gezegd een belevenis en niet op zijn minst voor de Chinezen zelf. Een gezin met drie kinderen, dan nog drie jongens, dat moeten ze allemaal gezien, gefotografeerd of betast hebben. Vooral onze Mats wordt gekeurd. Zouden Chinese baby's dan zoveel groter geboren worden? Ook wij waren verrast door zoveel "aardigheidjes" die in de rekken liggen of hangen: varkens- en kiekepoten, beestentongen en andere onderdelen van levende wezens, enz... Al wat ooit warm heeft gehad blijkt hier voor consumptie vatbaar. Terwijl Paul aan het viskraam staat, gaan Timon en ik eens naar de levende kikkers en schildpadden kijken.Springt daar toch wel een vis uit het aquarium pardoes voor onze voeten zeker! Noch Timon noch ik voelen ons geroepen om het beestje te pakken. Volgens Timon is het trouwens een haai. Hij kijkt dan ook vol verwondering toe hoe een kreupel vrouwtje het gespartel beëindigt en de vis met een fikse plets weer in het water gooit.
Om 18:00 uur zou een ayi (huishoudhulp) zich komen voorstellen samen met Jason van Maxelli Real Estate die tolk zou spelen en het verder zou afhandelen. De ayi stond er al om 17:30, Jason uiteraard nog niet. Zijn sprak geen woord Engels, wij geen woord Chinees. Paul haalde dan ook een beetje zenuwachtig zijn cursusblaren van Berlitz boven, waar enkele woordjes Chinees op stonden, maar geen enkel daarvan kon blijkbaar in dit gesprek worden gebruikt. We belden Jason of die ons zo snel mogelijk kon komen assisteren, want verder dan wat gegiechel van beide kanten kwamen we niet. Hij zou 20 minuten later bij ons arriveren. We probeerden de ayi duidelijk te maken dat Jason (zou ze toch moeten kennen) die we net aan de telefoon hadden (wijzen naar een telefoon is volgens mij ook redelijk straightforward) om 17:50 uur (tonen op mijn horloge en opgeschreven op een blad papier) zou komen (molenwiekend met de armen en wijzend naar de deur). Dat wijzen naar de deur was waarschijnlijk fout, want prompt stelde ze zich recht en maakte aanstalten om te vertrekken. Paul kon ze nog net tegenhouden en terug naar de zetel verwijzen. Na een 10-tal minuten kwam Jason er dan toch aan. De ayi zou op woensdag en op zaterdag komen. Morgen is het woensdag: ik ben eens benieuwd hoe dat zal aflopen. Aiiiieeee!
's Avonds blijkt er op het meer een vuurwerk-waterballet-spektakel te zijn. We krijgen dit trouwens verschillende keren per week te zien.
De rit naar Suzhou blijkt nog eens 2 uur te duren en omdat je na de landing denkt er eindelijk te zijn, is die rit er wel te veel aan. Het appartement valt beter mee dan wat we via de skype sessies met papa hadden kunnen vermoeden. Bij het uitpakken zien we dat de fles roos vicée onderweg gebroken is, en dat in de valies waar mijn schoenen en de chocoladekadootjes zitten. Als dat geen reden is om de verzameling schoenen uit te breiden. Ik ben zeker dat mijn "shopping sister" mij hierbij groot gelijk geeft. Jammer dat onze zending van begin september nog steeds niet aangekomen is. Daarin zaten de kinderbedjes, kinderstoelen, autostoelen en vooral speelgoed voor de kinderen.
Enfin, het was een beetje hectisch. De kinderen voelden dat ook wel. Maar het was uiteindelijk wel gelukt. Toen de taxichauffeur aankwam moest die even slikken: 4 grote koffers, 5 stukken handbagage, een kinderwagen en last but not least 3 kakelende kinderen en wij. Dan maar even nog een aanhangwagen halen! Om 12:15 sloegen we de deuren toch wel voor een tijdje achter ons dicht en reden we naar Zaventem. Timon en Lowiek keken al lang niet meer achterom want ze vonden het heerlijk om zo hoog in de auto te zitten en echt alles te zien.
Vooraleer 5 personen en dubbel zoveel bagage (inclusief medicatie!!) ingecheckt en voorbij de security geraakt zijn, gaat er toch wel wat tijd overheen. Bovendien begon het boeltje te piepen telkens ik de security voorbij moest. Timon was er niet heel gerust in dat ik telkens door de politie aan de kant werd gezet. Papa keek ook wat raar: Ik heb geen pacemaker, gouden tanden of prothesen en die exuberante hoeveelheid juwelen moet ik nog altijd krijgen.
Op het vliegtuig naar Franfurt zat Timon gelukkig aan het raampje en maakte volgende opmerkingen:
- de huisjes zijn zo klein als muisjes - de vleugels zijn nog groter dan onze living - ik heb een chinees vliegtuig gezien, en ook één uit Afrika: dat was een beetje bruinachtig - mama, hoe zijn wij eigenlijk ooit op die wereldbol gekropen?
Lowiekje had het wel wat lastiger. Waarschijnlijk deden zijn oortjes wel wat pijn, was hij wat moe en had hij toch ook wel wat schrik. Op de volgende vlucht richting Shanghai was er voor Mats een bedje beschikbaar. Daardoor bleef zijn zetel vrij en kon Timon neerliggen. Naast Lowiek bleef ook een zetel vrij (waarschijnlijk de enige van het volledige vliegtuig). Lowiekje bleef behoorlijk stil liggen, maar Timon neemt tijdens het slapen allerhande posities aan (hoofd aan de ene kant, hoofd aan de andere kant, knietjes op de grond en hoofd en armen op de zetel, voeten bij de buren, ...). Gevolg: hij valt enkele keren van de zetels en vindt dat dat mijn fout is. Aan het einde van de vlucht weet hij me te vertellen dat hij wat ongemakkelijk is. Met schrik in het hart hou ik hem een plastiek zakje voor. Het blijkt uiteindelijk niet nodig te zijn, maar van zodra alle passagiers van het vliegtuig zijn, laat hij toch wel zijn stempel achter op het tapijt van de middengang...
Het heeft niet veel gescheeld of we waren niet vertrokken. Lowiekje had sinds een week last van een verkoudheid en woensdag bij de pediater bleek dat hij een zware oorontsteking had. De antibiotica bleek niet echt aan te slaan. Bovendien begon ons Matske ook te snotteren, te hoesten en een beetje te piepen bij het ademen. Voor alle zekerheid gingen we zaterdag toch nog naar de dokter van wacht. Die constateerde dat onze junior ook al met een keelontsteking zat en raadde ook voor hem antibiotica aan. Hij wou liever ook nog eens Lowiekje onderzoeken om te zien of de reis wel verantwoord was. Lowiekje had nog steeds een ontstoken oor en bleek nu ook gezwollen amandeltjes te hebben. Zouden we de reis dan niet beter wat uitstellen ? Paul zou eventueel dan toch vertrekken en mij 2 weken later komen oppikken. Zaterdagnacht bleek zowel Mats als Lowiek goed te slapen. Zondag om 9:30 uur opperde Paul dat het wat simpeler zou zijn als we toch maar zouden vertrekken. Hallooooo ? Om 11:45 uur zou men ons al komen ophalen en ik moest nog aan alle bagage beginnen....
