- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
05-10-2008
5 okt: We left
Enfin, het was een beetje hectisch. De kinderen voelden dat ook wel. Maar het was uiteindelijk wel gelukt. Toen de taxichauffeur aankwam moest die even slikken: 4 grote koffers, 5 stukken handbagage, een kinderwagen en last but not least 3 kakelende kinderen en wij. Dan maar even nog een aanhangwagen halen! Om 12:15 sloegen we de deuren toch wel voor een tijdje achter ons dicht en reden we naar Zaventem. Timon en Lowiek keken al lang niet meer achterom want ze vonden het heerlijk om zo hoog in de auto te zitten en echt alles te zien.
Vooraleer 5 personen en dubbel zoveel bagage (inclusief medicatie!!) ingecheckt en voorbij de security geraakt zijn, gaat er toch wel wat tijd overheen. Bovendien begon het boeltje te piepen telkens ik de security voorbij moest. Timon was er niet heel gerust in dat ik telkens door de politie aan de kant werd gezet. Papa keek ook wat raar: Ik heb geen pacemaker, gouden tanden of prothesen en die exuberante hoeveelheid juwelen moet ik nog altijd krijgen.
Op het vliegtuig naar Franfurt zat Timon gelukkig aan het raampje en maakte volgende opmerkingen:
- de huisjes zijn zo klein als muisjes - de vleugels zijn nog groter dan onze living - ik heb een chinees vliegtuig gezien, en ook één uit Afrika: dat was een beetje bruinachtig - mama, hoe zijn wij eigenlijk ooit op die wereldbol gekropen?
Lowiekje had het wel wat lastiger. Waarschijnlijk deden zijn oortjes wel wat pijn, was hij wat moe en had hij toch ook wel wat schrik. Op de volgende vlucht richting Shanghai was er voor Mats een bedje beschikbaar. Daardoor bleef zijn zetel vrij en kon Timon neerliggen. Naast Lowiek bleef ook een zetel vrij (waarschijnlijk de enige van het volledige vliegtuig). Lowiekje bleef behoorlijk stil liggen, maar Timon neemt tijdens het slapen allerhande posities aan (hoofd aan de ene kant, hoofd aan de andere kant, knietjes op de grond en hoofd en armen op de zetel, voeten bij de buren, ...). Gevolg: hij valt enkele keren van de zetels en vindt dat dat mijn fout is. Aan het einde van de vlucht weet hij me te vertellen dat hij wat ongemakkelijk is. Met schrik in het hart hou ik hem een plastiek zakje voor. Het blijkt uiteindelijk niet nodig te zijn, maar van zodra alle passagiers van het vliegtuig zijn, laat hij toch wel zijn stempel achter op het tapijt van de middengang...
Het heeft niet veel gescheeld of we waren niet vertrokken. Lowiekje had sinds een week last van een verkoudheid en woensdag bij de pediater bleek dat hij een zware oorontsteking had. De antibiotica bleek niet echt aan te slaan. Bovendien begon ons Matske ook te snotteren, te hoesten en een beetje te piepen bij het ademen. Voor alle zekerheid gingen we zaterdag toch nog naar de dokter van wacht. Die constateerde dat onze junior ook al met een keelontsteking zat en raadde ook voor hem antibiotica aan. Hij wou liever ook nog eens Lowiekje onderzoeken om te zien of de reis wel verantwoord was. Lowiekje had nog steeds een ontstoken oor en bleek nu ook gezwollen amandeltjes te hebben. Zouden we de reis dan niet beter wat uitstellen ? Paul zou eventueel dan toch vertrekken en mij 2 weken later komen oppikken. Zaterdagnacht bleek zowel Mats als Lowiek goed te slapen. Zondag om 9:30 uur opperde Paul dat het wat simpeler zou zijn als we toch maar zouden vertrekken. Hallooooo ? Om 11:45 uur zou men ons al komen ophalen en ik moest nog aan alle bagage beginnen....
