- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
27-02-2009
Timon zijn poep
Tijdens het tanden poetsen kreeg Timon gisteren te kampen met een enorm praktisch probleem. Zijn poep begon toch wel verschrikkelijk te jeuken zeker! En ik moest dat oplossen. Ik moest dus tegelijkertijd met mijn rechterhand de tanden van Timon te poetsen en met mijn linkerhand aan zijn poep te krabben. En het was niet gelijk hoe! Niet tussen zijn spleetjes (gelukkig maar), maar wel aan zijn linker poephelft. Niet zo hard van krabberdekrab, maar wel zachtjes zo van wrijverdewrijf. Wat een moeder lijden kan. Hij moest er na afloop wel eens vet om lachen, den patee!
De eerste week dat we hier waren was het prachtig weer: zon en 20 °c. Gelukkig waren we toen ziek en moesten we binnen blijven. Sinds 2 weken is het hier onophoudelijk aan het regenen en de komende 10 dagen blijft dat voorlopig al zo. Het gevolg is dat Lowiekje zich te pletter begint te vervelen nu Timon overdag naar school gaat. Met triestige oogskes en met zijn schoentjes in de hand staat hij voor het venster en zegt constant: "Mama, peetuin gaan ?" La mama begint het hier trouwens ook op haar heupen te krijgen: het is te slecht weer om met de ventjes naar buiten te gaan en internet blokkeert permanent....Tiktak, Bob De Bouwer en kabouter Plop is wat de dag ons momenteel biedt. Ik ben al blij als ik mag koken, wassen en strijken.
Ik zou mij een week bezig houden met de lettertjes van zijn naam, de week erna met die van Mats (dat zijn maar 2 nieuwe), daarna Lowiek, enz.... Na één week blijkt echter al dat ik mijn plannen wat moet bijschaven en dat ik nog wat de letters van Timon doe (of helemaal geen).
Gisterenavond zei hij nog: Wat is dat hier nu eigenlijk: ik moet ontbijten, de hele dag mijn best doen op school, thuiskomen, eten, in mijn bad en daarna hup in mijn bed. Ik heb niet eens met mijn lego kunnen spelen ! En dan heb ik zijn "huiswerkingen", want zo noemt hij ze, zelfs laten vallen.
's Anderendaags trekt hij alweer dapper en blij de bus op.'s Namiddags krijg ik telefoon van Paul. De juf heeft gebeld. Mijn hart staat stil. Ofwel is er iets ergs gebeurd, ofwel zijn er al klachten. De juf vroeg zich af "if we were used to the homework system ". Duidelijk niet dus.Timon had reeds zo'n achterstand opgelopen dat het misschien niet zo'n slecht idee zou zijn hem 18 maand in het zelfde klasje te houden. De tweede dag en die van ons heeft al een slecht rapport!!Paul zegt dat het probleem zich niet stelt want dat hij binnen 3 maand terug naar Belgie gaat. In dat geval gaan ze met zijn punten niet al te veek rekening houden (?). Voor de rest zijn er helemaal geen problemen. He is very happy and hasn't stopped talking yet. A little problem: he speaks Dutch and supposes Mrs. Melody understands it all.
Welbesteekt! Ze zullen dan eens weten hoe moeilijk dat Engels voor Timon wel moet zijn.
Maar dan gaat me een lichtje op. Toen ik hem gisteren vroeg of hij flink en beleefd geweest was, twijfelt hij niet bij het "flink" en zegt volmondig "ja". Bij "beleefd" merk ik een kleine aarzeling op. En dan komt het dus: "Ik heb een keer gezegd: dag mevrouw met choco op uw hoofd".Nu moet ge weten dat dit één van dé jokes is die bij de kleutertjes van het Lindenhoekske de ronde doen. Als ik hem daarop zei dat Mrs Melody dat allemaal heel goed begrijpt, trok hij een beetje bleek weg. Aan de ene kant is dat een probleem,aan de andere kant vindt hij dat best okay, want als ze het toch begrijpt kan hij er vanaf nu lekker de hele dag Mels tegen kwebbelen.
Ik zie het trouwens al voor me: Hij met zijn guitige oogskes: "dag mevrouw met choco op uw hoofd", en Mrs Melody al lachend maar knikken van ja.
Er is nog wat werk aan.
Na het telefoontje nam ik me voor vanavond wel zijn huiswerk te doen. Bovendien zit er in zijn rugzakje nog wat meer werk: een oefenschrift met de opmerking "perhaps he could begin some handwriting at home" en een omslagje met kaartjes met letters en bijhorende woordjes-prentjes op ("letters flash cards for homework"). Hoe begin je daar nu aan. Hij verstaat geen woord Engels, kan geen letter lezen of schrijven, heeft een pietje-de-dood aan tekenen, kleuren en in het verlengde allicht ook aan schrijven en het allerergste moet nog komen: hij heeft in Belgie gehoord dat huiswerk pas is voor kinderen vanaf 6 jaar en hij is er nog maar 4, dus..... !!!!!!!!!
Ik laat hem wat schrijfoefeningetjes doen, probeer eens die kaartjes uit en zoek de gemakkelijkste woordjes (apple, fish, wheel, ...). Ik merk algauw dat zowel zijn als mijn geduld op raakt. Ik schrik er trouwens van hoe snel dat van mij al op was. Er staat mij en de jongens later nog wat te wachten.
Ik eindig wel met een notain de agenda met de vraag hoeveel tijd een kind verondersteld wordt 's avonds te werken. Ik heb weinig zin hem nu al te degouteren met huiswerk. Hij kan het volgende voorlopig toch nog niet lezen: ik ga der mijnen slets aan vagen, aan dat huiswerk!(Slechte moeder die ik ben )
Eigenlijk vind ik dat hij al heel erg flink geweest is. Hij gaat naar een school waar niemand hem verstaat, waar hij niemand kent, waar hij niemand begrijpt en hij doet het nog met de glimlach ook. Goed gedaan ventje !
