Jinji Lake is een echte trekpleister voor jonge koppeltjes. Als je als inwoner van Suzhou een beetje met jouw trouwalbum wil pronken, dan moeten de foto’s zeker hier gemaakt zijn.

Vorige zondag maakten we een wandeling aan het meer en Timon besloot de koppeltjes te tellen. “Als ik aan 10 kom, ben ik gewonnen!”, vond hij. Wat de prijs zou zijn voor de winnaar, of wat wij zouden krijgen als hij verloor, deelde hij voor afloop niet mee. Dat gebeurt trouwens wel meer wanneer hij de spelregels mag bepalen. In alle geval riskeerde hij niet al te veel, want nog voor we de dijk verlieten telden we er al vlotjes een stuk of  20. Eigenlijk is dit ook niet zo verwonderlijk: in een stad met 8 miljoen inwoners is er allicht wel altijd iemand die zijn jawoord geeft. Bovendien worden de foto’s niet perse op de trouwdag zelf getrokken, zodat je op zondag de indruk krijgt dat de koppeltjes in bussen naar het meer afzakken.

Het ontbreekt me hier zelf aan foto’s, maar als ik één stelletje beschrijf, weet je meteen ook hoe alle andere er uit zien. Eerst en vooral worden ze thuis opgehaald door een stoet zwarte auto’s die versierd zijn met rode bloemen. Dit gebeurt nogal luidruchtig, niet alleen door het getoeter en getromp, maar vooral door de hele reeks firecrackers die daarbij worden afgeschoten. Met z’n allen gaat het dan richting meer . De bruidegom zelf heeft steevast een pak aan met roze of paarse das, afhankelijk van de kleur van het boeket. Wat echter nog een grotere constante is, is dat de bruidegom permanent aan het telefoneren is. Het huwelijk is nog maar pas een feit of de bruid wordt dus al expliciet genegeerd. De bruid heeft een kleed aan, zoals we het bij ons een 30-tal jaar terug gewend waren: smal bovenlijfje met daaronder een heel wijde rok, hoepel incluis. Meestal bloemen in het haar en het gezicht opvallend gemaquilleerd. Daarbij vallen vooral de rode lippen op, temeer omdat meisjes hier, misschien enkel voor de gelegenheid, een tamelijk lichte huidskleur hebben. De kleur van de lippen is alweer asortie met het boeket zodat ze ook veel weg hebben van een roosje.

Misschien komt het doordat ik zelf een bloedhekel heb aan poseren, maar het valt me hier op dat vooral de meisjes de meest vrouwelijke houdingen willen aannemen. Ook als ze niet trouwen. Je weet wel, armen wat schuin in de lucht zodat ze lijken te gaan vliegen, bij het ene been de knie wat geplooid en zo schuin voor het ander been gehouden. Soms wel een eigenaardig zicht, zeker als je weet dat de mode hier een beetje naar newwave ruikt. Het zal je dus niet verwonderen dat menig paartje hier de meest romantische poses uit de “Titanic” wil nabootsen. Waar ik wel een beetje van schrok was dat, vermits het zondag toch wel aan de frisse kant was, de bruidjes warmte boven alles verkozen en gewoon een paar zwarte collants en dito winterlaarzen onder de witte bruidsjurk aandeden. Zie je het plaatje al voor je ?  Een verliefd bruidspaartje op een bankje? Hij met telefoon, zij met Damartkousen en cowboybotten en een weerbarstige hoepeljurk die ervoor zorgt dat iedereen die laatste te zien krijgt?

Timon was in alle geval wel onder de indruk want hij vergat de prijzenpot. Ik was er tamelijk zeker van dat hij oorspronkelijk als hoofdprijs een ijsje van Goldhorn (een ijssalon met wel héééle lekkere marchandise) in gedachten had. We hebben het hem ook niet helpen herinneren. Hij zal er één dezer dagen wel zelf mee op de proppen komen...

13-11-2008 om 04:08 geschreven door timonlowiekmats  

Horison Resort, de compound waarin wij leven, bestaat uit een 30-tal appartementsblokken van elk zo'n 20 à 30 verdiepingen hoog. Ofschoon er in Suzhou overal wordt bijgebouwd, staat een groot deel van deze appartementen leeg. De appartementen die wel bewoond zijn, zijn vermoedelijk telkens voor kortere periodes verhuurd, meestal aan expats. Dat maakt dat het telkens de komende en de gaande man is. Het is hier dan ook een permanente bedrijvigheid van verhuizers en een constante aanvoer van nieuwe meubels en andere huisraad.
Daarnet heb ik mogen aanschouwen hoe men een lattenbodem, tenminste zo leek het me toch, naar boven heeft gesleurd. Het ding was bestemd voor naar schatting de 20ste verdieping en was duidelijk te groot voor de lift. Heel simpel, met een touw kan het ook. Een touw voor 20 verdiepingen is natuurlijk wat lang, maar kan je ook maken door verschillende stukjes korter touw aan elkaar te knopen. Van de 3 werkmannen, hoogstwaarschijnlijk waren er meer, maar er stonden er maar 3 op het balkon, was er één aangeduid die de klus mocht klaren. De andere zouden superviseren. Zo'n rolverdeling heb ik hier trouwens al vaker opgemerkt. De arme stakker begon vol goeie moed aan het touw te trekken, maar op zijn weg naar boven kwam de lattenbodem hier en daar wel wat obstakels, zoals balkonnetjes, tegen. Aan het tweede verdiep was het al prijs. De lattenbodem had zich, waarschijnlijk uit schrik voor de grote hoogte, vastgehaakt achter één van de balkonnetjes. De twee supervisors wezen de werker er op dat hij wat harder moest trekken. Die nam zijn taak zodanig ter harte dat, u kan het al raden, het touw brak en het geheel terug op de grond lag. Ik zeg wel "het geheel", maar echt zeker ben ik er na die kwak niet van. De 2 supervisors stuurden de werker terug naar beneden. Die gaf enkele ferme tikken tegen de lattenbodem, alsof het diens fout was, en maakte het touw en bijhorende knopen wat steviger vast. Na enkele minuten kon het hijsen verder gezet worden. Het ging tamelijk goed, maar mij leek het toch alsof de lattenbodem bij elk balkon iets van zijn waarde verloren had. De balkonnen waarschijnlijk ook. Maar goed, de opdracht was : "breng die meubels naar boven" en die taak was volbracht.
Wat is dan nog het probleem ?

10-11-2008 om 07:18 geschreven door timonlowiekmats