- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
Om een visum voor China van langer dan 20 dagen te kijgen moet je een "medical check" ondergaan. Paul had dit al eerder meegemaakt begin september, nu was het mijn beurt. Paul vertelde dat het helemaal niet lang duurde, enkel wat bloed trekken en gedaan. Gelukkig, want ik had een afspraak om 10:30 u en moest nuchter zijn. Vermits ons Matske, sinds we hier zijn, 's nachts een redelijk wakker en hongerig ventje is, ging ik zowat dood van de honger.
Het Suzhou Quarantine Center bestaat uit een rechthoekige wachtzaal waar verschillende onderzoeksruimten in uit komen. De onderzoekslokalen waren uitgerust met toestellen die bij ons al lang afgeschreven waren en waarvan je er in het UZ nog enkele in de kelder kan vinden, waar ze staan te wachten om gedumpt te worden of als goed werk naar de arme landen gestuurd te worden.
Eerst werd er bij mij wat bloed afgetapt. Ik was al op mijn hoede voor eventueel onhygiënische toestanden, want de eerste indruk was niet echt positief. De verpleegster had vuile vingers, de gaasjes die er lagen waren volgens mij niet echt wit, maar de naald kwam gelukkig wel uit een plastiekje. Ik dacht dat ik er nu van af was, maar niets was minder waar. Blijkbaar zag ik er niet te betrouwen uit, want ze waren vastbesloten mij binnenste buiten te keren. Het tweede onderzoek was een oogtest: eens kijken of ik op die blaadjes met gekleurde bollekes de nummers kon lezen. Daarna moest ik op een versleten lijn op de grond gaan staan en schotelde de verpleger mij zowaar een pollepel voor. Ik had hoegenaamd geen idee waarvoor deze kon dienen. Eventueel om mijn reflexen te testen ? Maar ze gebruiken normaal gezien toch zo'n hamertje om op de knieën te tikken? Na veel gegesticuleer had ik het door: ik moest met de pollepel mijn ene oog bedekken en de openingen van de "E" aantonen die op het lichtbord aan de muur stonden. Ik vraag mij wel af waarom hij die pollepel niet zelf eens voor zijn oog hield, op die manier had ik het toch sneller begrepen ? Had men misschien eerder met dit alaam vieze dingen geschept ? Was er voor mij iemand met etterende oogjes onderzocht ? Enfin, ik zal de gevolgen binnenkort waarschijnlijk wel zien (of misschien helemaal niet meer....). Daarna werd gewicht, lengte en bloeddruk gecontroleerd. Vervolgens kreeg ik een echo, daarna een ECG. Tot slot moest nog een RX thorax genomen worden. De kinderen mochten hier niet mee en moesten in de wachtzaal blijven. Matske sliep, Timon speelde wat met de bloembakken, maar Lowiekje zag dat hoegenaamd niet zitten en zette zijn keel open. Van zodra een verpleegster hem wou troosten, weende hij nog harder en schudde hevig met zijn hoofd. Na nog meer geween, werd de snottebel die ondertussen uit zijn neusje te voorschijn was gekomen, langer en langer en lieten ze hem uiteindelijk met rust. De verpleger van de RX werd een beetje zenuwachtig van al dat gehuil en duwde mij wat hardhandig tegen de beeldbuis. Hij verdween, kwam echter ogenblikkelijk terug en gaf nog een fikse stamp tegen mijn schouders. Hij rende naar buiten, de RX werd genomen, liep weer naar binnen en stuurde mij wat onvriendelijk weer naar Lowiek. Ik had alle onderzoekslokalen nu gehad. behalve dat van gynaeco, maar daar brandde gelukkig geen licht zodat ik daar kon aan ontsnappen. Ze hadden echter nog een verrassing voor mij in petto: de tandarts! Er waren daar 2 onderzoeksruimten. Boren ed. lagen al klaar. In de ene onderzoeksruimte waren ze in de muil van een hond aan het boren, slijpen, en andere maneuvers aan het uitvoeren. Ik mocht alweer gaan liggen, maar goed ook, want ik voelde me niet echt op mijn gemak. De verpleegster had een masker aan, en keek eens met een spiegeltje in mijn mond. Mijn gebit werd goedgekeurd. Bij het buitengaan zag ik dat die hond eigenlijk het gecrepeerde kapsel van een dame was. Haar gebit moest duidelijk wat bijgewerkt worden. De medical check was afgelopen en ik werd aanvaard.
Vooraleer ik met de kinderen naar China kwam had Paul enkele ziekenhuizen bezocht, waar zogenaamde afdelingen voor expats waren. Hij had mij verzekerd dat alles er gloednieuw en kraaknet uit zag. Na mijn medical check begint er bij mij toch enige twijfel te groeien. Vanavond, als hij thuis is, ga ik hem hierover toch wel eens interpelleren. Dat hij zijn kieten al maar smeert !
Hello Paul, i am so sorry that because there are only a few people entering for Hainan trip, and the number of people is quite limited, this touring line might be cancelled.
B R Fatima
We kunnen dus niet naar Hainan volgende week, en vermits de alternatieven niet echt ideaal zijn voor kinderen (bergbeklimmen, Bejing, ..) zou het kunnen zijn dat we maar in Suzhou blijven. Jammer!
Schooltjes. Dat dacht ik toch... Het zijn uiteindelijk 2 gigantisch grote internationale scholen geworden: Dulwich College Suzhou en Suzhou Singapore International School ofte SSIS. Beide hebben de allure van een universiteitscampus, een beetje overweldigend voor Timon die de gezelligheid van "het Lindenhoeksken" gewend is.
In Dulwich worden we ontvangen door een echte Brit die ons eerst in zijn kantoor ontvangt. Timon en Lowiek hebben al direct zachte zetels ontdekt, waar je heerlijk kan in springen. Niet echt een ideale intro als je 't mij vraagt. Ik zie "de Master" al denken: "oei, hier is wat werk aan". Ikzelf voel me ook wat rood worden en probeer ze wat in te tomen. Het lukt wonderwel. Daarna krijgen we een rush rush rondleiding van de campus. We zien de klassen, de bibliotheek, de eetzaal enz. Als ik de meer dan 20000 m² sportterrein vergelijk met de zandbak en de overdekte speelplaats van de Lindenhoek, kan je je wel inbeelden dat ik me een beetje zorgen maak. Timon zou echter Timon niet zijn als hij niet zou zeggen "Pfff, ik vind dat voetbalveld toch maar klein zu!". Het eten lijkt me okay en alle gebouwen zijn heel erg netjes. Ik had vooraf al gepland om met Timon eens naar het toilet te gaan. Eens zien hoe het achter de schermen met de hygiëne was gesteld. Een onnodige strategie zo blijkt.
Volgens de Master moeten we hem uiteraard zo snel mogelijk iets laten weten, want er zijn niet veel plaatsen vrij. Voor 120.000 RMB (of 12.000 euro) /jaar zonder lunch, uniform, vervoer e.d. kan je uiteraard niet sukkelen (??!!!!!) en zijn de plaatsen snel ingenomen.
SSIS is vrij gelijkaardig aan Dulwich. We zien er ook de klasjes, sportfaciliteiten, bibliotheek, enz... Bij het bezoek aan het auditorium (uitgerust met de allerlaatste snufjes) vraag ik me wel af of ze de kleutertjes nog ooit terugvinden nadat ze in de reuzegrote cinemazetels hebben plaatsgenomen. Timon begint zich wel wat zorgen te maken wanneer we passeren aan het zaaltje met een 30-tal bedjes. Hier kunnen de kleutertjes een tukje doen na de maaltijd. Als hij hier nu ook al moet blijven slapen ziet hij het helemaal niet meer zitten. De onrust is compleet wanneer we het olympisch zwembad te zien krijgen.
Ik vind het allemaal ook wel wat spannend, zeker nadat men mij gezegd heeft dat er eerst nog een interview komt met "parents and child". Hopelijk staan er in de interview ruimte geen springzetels...
Tijdens de terugrit naar huis is het opvallend stil en Timon vraagt hoelang we eigenlijk nog in China blijven.
Voorlopig is de schoolkeuze nog niet gemaakt en het kan zijn dat hij pas naar school zal gaan wanneer we in februari terugkomen naar Suzhou. Eind november keren we even terug naar Belgie en het is niet zo dat je vandaag inschrijft en morgen al naar school kan.We zien wel. Waar ik eerlijk gezegd wel al naar uitzie is het uniformpje dat hij zal moeten aandoen!
Eén ding weet ik zeker: wat is België toch een heerlijk land wat het onderwijs betreft, en wat is het toch leuk in de Lindenhoek! Dankjewel juf Hilde en juf Evelyn en juf....!!
We zouden graag Beijing eens zien, maar met de 3 kadeekes vraag ik me af of dit niet een beetje te hoog gegrepen is. Bovendien wordt het een treinreis van 13 uur. Onze trip van vorige week hangt nog in de kleren en rekening houdend met het feit dat op die trein nog honderden chinezen gaan zitten die blonde jongetjes als een curiosum beschouwen, bedank ik daar voor. Waarschijnlijk wordt het dus Hainan. Dit zou een pachtig eiland moeten zijn in het zuiden van China en ideaal om met kinderen naartoe te gaan. Het wordt voor ons alweer een grote verhuis, maar we zien er wel naar uit.
ze hier onze wittekopkes in het vizier krijgen...
