 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 07-02-2020 |
 CIUDAD DE PANAMA: snippers van de nieuwe stad |
We hebben nog 4 metroritten op onze herlaadbare kaart staan, waarvan we er 3 benutten (kost maar 0,35 dollarcent per rit). Die metro is trouwens in het algemeen erg proper en goed georganiseerd, een beetje verbazend toch. De eerste rit brengt ons linea recta aan de Iglesia del Carmen, waar we een stuk mis bijwonen. Van hieruit is de Sector Bancario vlakbij, met inbegrip van een poshy World Trade Center, maar voor wie de architectonische wonderen van New York en Chicago kent stelt dat toch niet veel voor. We verwijlen er niet te lang, alles is trouwens, net als in San José, op een hoopje gebouwd zonder veel stadsplanning, maar lopen nog wel eens een kleine kerk binnen, die toch weer een verdienstelijk altaar heeft, en een bijzonder broedende Christus. Een 2de metrorit brengt ons naar de La Loteria-wijk, die veel armoediger is maar toch een mooi plein bezit dat toegewijd is aan president Porras, de 2de na de onafhankelijkheid en de eerste echte Panamees, groot is zijn naam. Ook daar weer een ditmaal neoromantische kerk, waarin mooie glasramen en mozaïeken te vinden zijn (de mozaïeken beelden eerder volksverhalen af dan liturgische taferelen uit het Oud of Nieuw Testament, tenzij we iets gemist hebben en Jezus niet enkel op het water liep, maar ook een koorddanser was). Er is in deze wijk zowaar ook nog een (zeer klein) museum, het Museo Africo-Antilliano, dat in een ontheiligd kerkgebouw de geschiedenis brengt van de vele inwijkelingen uit Jamaica en Barbados, die eerst aan de spoorweg werkten en daarna door de kanaalautoriteiten werden aangetrokken. Ze kwamen graag, vanwege de miserie in hun thuislanden, al werden ze lang gediscrimineerd, racistisch bejegend en in ieder geval onderbetaald. Sympathiek museum, dat heel goed verklaart waarom het straatbeeld van Panama aanzienlijk zwarter oogt dan dat van Costa Rica. Terug aan het grote Cinco de Mayo-plein, vanwaar het slechts 15 minuten lopen is naar ons appartement komen we ook een curieuze mural tegen, die nogmaals wijst op de complexe verhouding tussen Panama en de USA, vooral waar het de invasie van 1989 betreft. Alleen is er van historisch besef toch weinig sprake bij de naieve maker, want Bush Senior worden hier zodat alle wandaden aangerekend, inclusief die van Nixon, Reagan en Saddam Hussein. Natuurlijk wel waar dat hij ooit directeur van de CIA was en in die hoedanigheid de werkgever was van de later versmade generaal Noriega.
Een besluit over Panama, voor zover wij het op 8 dagen hebben leren kennen, brengen we morgen wel, als we zijn aangekomen in Medellin, Colombia. Weggevertje vooraf: kunst is aan de Panamezen net zo min besteed aan als de Ticos van het buurland Costa Rica. In de bankenwijk kwamen we nochtans het MOMA/PANAMA tegen, maar het bord verborg slechts een kraakpand. Navraag bij een suppoost leerde ons dat het er ooit wel is geweest, maar al een hele poos opgedoekt wegens gebrek aan belangstelling. En toch timmeren sommigen aan de weg - met name de galerie Diablo Rojo, die niet Hazard of De Bruyne voor het voetlicht brengt, maar wel Donna Conlon, voor wie we eergisteren, remember, een lansje braken in het Museo Contemporaneo. In deze kleine galerie (die ons wel een mooie brochure met uitleg van de -Duitse?- curator Jens Hoffmann cadeau doet) zien we twee videos van deze Amerikaanse van Latijnse oorsprong, die inmiddels al 15 jaar in Panama City woont. En jawel, onze eerste indruk was juist, dit is een dame die verwant is met onze eigen Francis Alys en handig laveert tussen poëzie en politiek, met een strookje ecologie toe, maar nooit didactisch, en altijd fijnbesnaard. Een van de werken betreft de gentrificatie van met name de oude stad, Casco Viejo dus, die met veel geld van UNESCO werd uitgevoerd en een fraai stadsdeel heeft opgeleverd (Cfr de laatste foto, wij komen altijd graag terug thuis!), maar anderzijds, keerzijde van de medaille, ook tot gevolg had dat de lokale bewoners de snel stijgende grond- en huurprijzen niet meer konden betalen. En zo is het altijd wat. Maar nu gaan we naar ons laatste diner toe, om daarna nog wat nachtbeelden van Casco Viejo te maken, die we morgen vanuit Medellin zullen posten.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
