Vandaag staat in teken van rust!! Ik wil mijn lichaam laten herstellen van een kleine verkoudheid en luister dan ook naar wat de coach me opdraagt. We bevinden ons in de Ardennen, Remouchamps ... Samen met het gezin brengen we hier een paar dagen door. De bedoeling is om hier wat te trainen en wat qualitytime met het gezin door te brengen want vanaf volgende week gaat het richting Mallorca tot het einde van de maand. Hopelijk voel ik me morgen terug beter en kan ik mijn planning hervatten!
Opstaan met keelpijn, snotterig en een lichte hoest is niet fijn. Waarschijnlijk opgelopen van onze kleinste Stan die al een paar dagen met een verkoudheid rond loopt. Ik ga wel fietsen maar niet met het gevoel dat ik de afgelopen dagen wel had. Zo breng ik de coach op de hoogte en ik krijg het volgend terug gestuurd: "Sven, lang genoeg wachten. Op dit ogenblik is het absoluut niet nodig om wat dan ook te forceren. Geen keelpijn meer en normale ochtendpols, dan pas trainen. Ik bel je nog, Paul."
Na een weekendje in de Vlaamse Ardennen kan ik me weer volop op mijn trainingsschema smijten. Krachttraining op rollen en wat duurtraining zorgen ervoor dat ik zo een 3-tal uurtjes heb afgewerkt. Krachttraining op rollen? Bestaat al eeuwenlang vrees ik en is absoluut in het wielrennen geen nieuwtje meer. Het is een specifieke training die zijn vruchten afwerpt en die je standaard in een voorbereiding voorgeschoteld krijgt. De bedoeling is gewoon dat je met weinig omwentelingen een hoog vermogen trapt enkele minuten lang en dat verdeeld in een paar blokjes. Bv. 5x4min, 6x3min, 3x8 min, ... afhankelijk van je conditie en tijdstip van het jaar. Dit hoeft niet persé op rollen, wanneer je een beklimming van enkele minuten lang in de buurt liggen hebt, is dat perfect te doen. Maar wanneer je zoals ik langs een kanaal woont en enkel de brug over de snelweg als hoogste punt hebt ja dan heb je niet veel keuze, rollen dus!
D-day!! Dagen-, weken-, maandenlang hebben de meeste van onze Belgische toppers toegeleefd naar deze dag. De Ronde van Vlaanderen!
Sinds januari stomen de meesten zich via rittenkoersen en Vlaamse eendagskoersen klaar voor die ene week. De afgelopen klassiekers waren uiteraard belangrijk, wie zich daar niet heeft laten zien zal dit vandaag wellicht ook niet doen. Maar toch, de Ronde blijft er bovenuit steken. Het is een koers van wereldformaat, waar veel meer dan elke Vlaming voor de buis zit. Dat merkten we gisteren al waar er zich enorm veel buitenlanders op onze Vlaamse wegen bevonden. Het is een wereldkoers!
Zelf heb ik een fantastische dag gehad. Samen met Jan Verstraeten en Sven Nys waren we uitgenodigd bij de mensen van Trek Factory om van boven op de Kanarieberg de Ronde mee te beleven. Met tal van anderen zaten we gekluisterd voor het grote scherm en zaten we te wachten op de passage van de Kanarieberg. Uiteindelijk is het zo ver. Neutrale wagens, vips, pers, ploegauto's, ... om dan vervolgens dé koers te zien passeren. Een knipoog van Van Avermaet liet daar al zien dat hij later op de dag nog wel een rol zou spelen. Naast hier en daar een zwoegende coureur, was zijn frisheid na 200 km moeilijk te verbergen. Helaas, hij was niet alleen. Een tijdje later laten Terpstra en Alexander Kristoff het peloton, of wat daar nog van overschiet, ter plaatse en al vrij snel is duidelijk dat de winnaar voorin zit. De Noor, met een enorme body en grote motor beschikt ook nog eens over een stel snelle benen. Moeilijk te kloppen, of beter ... niet te kloppen.
Het gaat richting Kruishoutem waar ik samen met een paar vrienden heb afgesproken om een deel van de ronde te doen. Sven, Jan, Matt en Scott zijn naast die andere 17000 fietsers mijn fietsvrienden voor vandaag. 17000 zal je wel denken, maar het is een jaarlijkse traditie geworden dat de dag voor de ronde bijna gans Vlaanderen zijn tweewieler uithaalt om de sfeer te gaan opsnuiven. Matt en Scott, beiden Trek Factory én vooral ook gepassioneerde wielerliefhebbers. Vandaag maakten ze kennis met dé Ronde: fietsen over de Vlaamse heuvels, slingerende wegen en bonkige kasseistroken... Van bij het begin zat de vaart er goed in en werd het steeds plezanter. Door de menigte slingeren en wurmen we ons de kuitenbijters op en dat geeft een zalig gevoel. Ze kunnen me trouwens nauwelijks verrassen, ik ken er iedere bult, lastig punt of gelijk wat dan ook.
De ene al iets meer uitgeput dan de andere, maar samen bereiken we terug onze startplaats en klokken we toch dik 5 uur af en een dikke 150 km. Nog wat navertellen met een koffie, maar vooral voldaan huiswaarts en ik denk zonder enige moeite goed te kunnen slapen vanavond
Goede vrijdag, Pasen komt dus snel weer dichtbij. Wat nog maar eens een bewijs is dat de weken razendsnel voorbij gaan. Je komt uit het veldritseizoen, je plant van alles, ... maar je bent zo snel een x aantal weken verder en plots merk je dat van al die plannen niet veel in huis is gekomen en dat je met je hoofd alweer richting het volgende seizoen zit. Naast mijn training afwerken lees en bekijk ik de voorbeschouwingen op Vlaanderens Hoogdag komende zondag. Ja, het is Pasen ... maar het is vooral de Ronde van Vlaanderen.
Opstaan was net iets minder prettig als anders. Of het was het lopen van gisteren, of het was die laatste reeks bij Move to Cure die er net teveel aan was. In elk geval, er is iets blijven hangen en dat voel ik wanneer ik de trap af ga. Maar vandaag staat er een rustdag gepland dus meer dan wat losfietsen staat er niet op het programma en zo krijgen de stijve-pijnlijke spieren de kans om te herstellen.
Neen, geen aprilgrap vandaag! Een stevig dagje voor de boeg. Om 6 uur uit de veren om vervolgens mijn weg naar Lichtaart in te zetten. Daar heb ik samen met coach Paul, Sven Nys en Jan Verstraeten afgesproken om een training af te werken. Door de slechte weersomstandigheden werken we een looptraining af doorheen de bossen. Heuvel op - heuvel af, versnelling hier - versnelling daar, ... vrij stevig als je het mij vraagt. Hartslag 188 laat ik optekenen wat gedurende de laatste 2 maand niet meer is voorgevallen. Na een dik uur houden we het voor bekeken en zoals gewoonlijk volgt dan de koffie bij Paul thuis wat altijd gezellig is. Navertellen over de training, vooruitkijken naar wat komen gaat, planningen maken ... of gewoon eens goed lachen en plezier maken!
Vanuit Lichtaart gaat het richting Antwerpen. Om 14u stond de volgende opdracht al te wachten, een uurtje of 2 arbeid bij Move to Cure. En ook daar van hetzelfde laken een broek! Stabiliteit, kracht, explosiviteit, ... Bert Driesen (kine bij Lieven M.) had niet veel medelijden. No pain no gain! En ik vrees dat hij gelijk heeft ...
Het was geen pretje om er vandaag op uit te trekken met de fiets! In totaal ben ik zo'n 3 uur (94 km) weg geweest maar met een wind die aan 90-100km/u blaast, is aangenaam iets anders; ik had soms echt het gevoel dat ik een col aan het opfietsen was. Maar toen ik Oostende passeerde en de zee zag, besefte ik wel weer dat de "hoogste col" in West-Vlaanderen ergens in het Heuvelland op 150 m hoogte moet liggen.
Oudercontact, ook dat moet gebeuren als je twee kinderen hebt. De oudste in het 4de leerjaar en de jongste in zijn 1ste leerjaar. Dat begint dus stilletjes aan te tellen. We hebben heus geen klagen, ze doen beiden hun best en ze gaan elke dag opnieuw met plezier naar school. Hun rapport mag er dan ook zijn ... Tevreden ouders!
Het is altijd uitkijken op maandagmorgen naar mijn mailbox om te zien of de coach weer zijn inspiratie en kennis op papier heeft gezet. Elke week krijg ik gedetailleerd mijn oefenschema doorgestuurd dat dan nog eens telefonisch wordt overlopen. En doordat er bijna dagelijkse feedback gevraagd wordt, kan dit gedurende de week nog gewijzigd worden naargelang het gevoel, het weer of andere argumenten. In deze periode van het jaar is het vooral werken aan de basis en dit met zeer gevarieerde schema's. Kilometers malen, krachttraining, stabiliteit, lopen, ...
Persoonlijk vind ik dat één van de mooiste periodes van het jaar.
Zo stond er vandaag krachttraining/rollen op het programma waar ik ongeveer een anderhalf uur mee bezig ben. Rollen nu niet echt bepaald mijn ding, maar doordat er wat specifiek werk in komt zitten en omdat je voelt gestructureerd te werk te gaan, vlot de tijd al wat sneller. In de late namiddag heb ik dan nog eens de loopschoenen aangetrokken om er 45min rustig op uit te trekken.
Wie Gent-Wevelgem op tv heeft gezien zal met volle teugen genoten hebben. Wie Gent-Wevelgem gereden heeft, hebben ze allicht niet moeten in slaap wiegen. Maar wie Gent-Wevelgem uitgereden heeft ... dat zijn helden!!
Wat begon met: "Is dit nog wel verantwoord?", eindigde uiteindelijk in een heroïsche koers met een finale om duimen en vingers van af te likken. Er zal een groot deel renners in het peloton geweest zijn dat er geen beginnen aan zag maar al degenen die de finish bereikt hebben zullen zich een beetje winnaar gevoeld hebben en zullen dit nog lang kunnen navertellen. Gent-Wevelgem staat op de tabellen en daar kan niks meer aan veranderd worden. De winnaars hebben altijd gelijk.
Mijn zondag heb ik afgesloten met een kartsessie onder wat vrienden. Een wedstrijdje in een"Go-cart" op een rondje van iets minder dan een minuut. De adrenaline komt dan een beetje boven, wat competitie, de snelheid, ... Het was al een tijdje geleden dat ik dat had gedaan dus was het wel leuk om het nog eens terug te doen. Daarbij zie je nog eens wat vrienden die je gedurende het seizoen niet ziet of nauwelijks hoort, dus dat maakt het nog aangenamer. In alle verlegenheid moet ik zeggen dat ik laatste ben geworden!! Slechte kart zeker? ;-)
We hebben er eentje in huis die fier als een gieter rond loopt. Stan, mijn jongste zoon heeft vandaag zijn eerste doelpunt gescoord in een wedstrijdje tegen KSK Steenbrugge! Nu niet dat dit wereldnieuws is, maar voor jongens van die leeftijd is dat altijd wel leuk uiteraard. Hij speelt bij de U7, wat in mijn tijd 'duiveltje' was. Het is wel leuk om die mannekes bezig te zien. Met enige speelsheid zie je ook meteen wat ze in zich hebben, ondanks hun jonge leeftijd. De ene al wat meer gedreven dan de andere, hier en daar eentje die de weg naar de goal blindelings vindt ... Je kan ze er zo uithalen. Al is op die leeftijd vooral het plezier belangrijk, leren samen spelen een doel, ze op een gezonde manier aan wat sport laten doen of ze gewoon graag leren sporten. Zelf heb ik ook gevoetbald, als ik me niet vergis tot mijn 14de zelfs, het jaar voor ik begon te koersen moet ik zowat gestopt zijn. Al zeg ik zelf, niet onaardig. Mijn positie was meestal centraal midden en ik werd ook vaak als kapitein aangewezen. We speelden met ons ploegje een aantal keer kampioen wat het uiteraard nog aangenamer maakte. En ik moet zeggen, niet dat ik de grootste voetballiefhebber ben, maar als ik een bal zie liggen kan ik het niet laten er tegen te trappen. Uiteindelijk is het toch de wielermicrobe die het gehaald heeft en me op mijn 15de aanzette tot wielrennen. Ik heb er nog geen seconde spijt van ...
Naast het trainingsprogramma afwerken was het vandaag vooral, zoals elke wielerliefhebber uitkijken naar de E3 prijs Harelbeke.
Een koers die deel uit maakt van de World Tour en die ervoor zorgt dat de spanning aan de start al iets hoger ligt dan anders, een koers waar de toppers zijn herenigd en die de degens kruisen, een koers die de barometer is voor de Ronde van Vlaanderen waar we nog een dikke week van verwijderd zijn. En dat merk je, door de zenuwachtigheid in het peloton zijn er tal van valpartijen. Grootste slachtoffer daarvan is Fabian Cancellara die bij een tuimeling er een gebroken ruggenwervel aan overhoudt. Fabian, die net als Tom Boonen eerder dit seizoen zo zijn voorjaar de mist ziet ingaan. En dat is sneu, want dit zijn toch dé klassieke renners van het laatste decennium.
En toch zit ik te genieten, als renner-wielerfanaat weet je hoe het aanvoelt om in zo'n peloton te zitten en als Vlaming weet je dan ook perfect waar ze zich op het parcours bevinden. Slingerend over de Vlaamse(Ardennen) wegen, heuvel op-heuvel af, kasseien, wind, ... Het peloton, dat steeds dunner en dunner wordt zonder dat er demarrages plaatsvinden. Vooraan rijdt het peloton in een bolletje breed over de weg wat makkelijk lijkt te gaan maar achteraan staat de poort wagenwijd open. Renners die ineens 2 m moeten loslaten - 5m- 10m, het gat niet meer dicht krijgen en dan ineens 100 m terugwaaien om vervolgens het peloton steeds kleiner en kleiner te zien worden. Ik hoor het de mensen al zeggen "allee hoe kan dat nu, hij zat er juist nog bij". Wel dat is koersen, en vooral in Vlaanderen.
Stomverbaasd en met veel ongeloof heb ik zitten kijken naar het extra journaal op één. Blijkt nu dat het vliegtuigongeval van een paar dagen terug helemaal geen ongeval was, maar dat de oorzaak van de crash bij de copiloot lag. Sterker nog, handmatig en moedwillig zou de copiloot de Airbus 320 van Germanwings tegen een berg aangestuurd hebben. Onwaarschijnlijk!! Wat bezielt een 27-jarige jongeman - in de fleur van zijn leven en met een job waar velen van hebben gedroomd als kind - om zoiets te doen? Wanhoopsdaad? Neen, als je 149 mensen van het leven berooft is zelfmoord niet op zijn plaats. Verschrikkelijk moet het zijn voor de nabestaanden, zelfs voor de familie van de copiloot moet het nieuws als een bom zijn ingeslagen.
s'Morgens werk ik een looptraining af van een uur om vervolgens richting de Godefriduskaai in Antwerpen te vertrekken waar ik mijn wekelijkse afspraak heb in de (kine) praktijk van Lieven Maesschalk, Move To Cure. Het is nu ongeveer anderhalf jaar geleden dat ik er terecht ben gekomen na dat er spondylolyse(rug) werd vastgesteld gepaard met een hernia L5-S1. Het was het seizoen '13-'14 waar het na elke cross niet te houden was van de pijn. Drie of vier uur aan 40 per uur rijden was geen probleem maar korte hevige inspanningen die elkander snel opvolgden, waren dodelijk voor mijn rug. En dan heb je in het veldrijden wel een dik probleem! Het was Paul (coach) die me bij Lieven in de praktijk heeft ondergebracht en waar ik door Bert Driesen, één van Lieven zijn assistenten dagelijks werd onder handen genomen. De eerste 3 maand was ik tot 5 keer per week daar aan het werk. Jawel, aan het werk.... Het is niet dat je daar op een tafel gaat liggen en enkele behandelingen krijgt. Neen, oefeningen doen waarbij de lat week per week hoger komt de liggen. Trillen op de benen, zweten als een rund, een leeg gevoel krijgen....Topsporter; amateursporter of niet-sporter, allen gelijk voor de wet. Het is er keihard werken. Gelukkig is de positieve vibe die daar in de zaal hangt een goeie motivator. Want Lieven en zijn team kan je goed vergelijken met Paul, mijn coach. Dat zijn mensen die energie uitstralen, mensen waar je goesting in sporten van krijgt, mensen die je helpen de limieten opzoeken, mensen die mij gewoon liggen ...
Daarnaast was het ook uitkijken naar de "Heilige Vlaamse Wielerweek" die van start gaat in Waregem. Dwars door Vlaanderen is zowat de opener richting Vlaanderens mooiste, de Ronde! Voor de renners was het geen pretje, regenen en een graad of 5 warm bij de aanvang van een 200km lange wedstrijd. De Flandriens rijden met de borst vooruit het startpodium op maar de Spanjaarden, Colombianen en ander Zuiderse coureurs doen dit eerder met het hoofd al diep tussen de schouders, kippenvel over hun benen en gekleed als eskimo's. Maar dat hield de jongens van Topsport Vlaanderen niet tegen om er een heus huzarenstukje van te maken. Met Jelle Wallays en Edward Theuns bezetten ze de eerste 2 podiumplaatsen en dit na een meer dan verdienstelijke koers!
Het was fris deze morgen maar met het zonnetje en een licht briesje was het aangenaam fietsweer. Zo is de verleiding ook groot om de vooraf geplande 2 een half uur fietsen uit te breiden naar meer. Maar ik laat, wat niet altijd gebeurt, mijn verstand spreken en draai binnen na 2u40'. Even had ik ook het gezelschap van de beloften wereldkampioen veldrijden, mijn neef Michael Vanthourenhout. Ook hij is - net zoals de meeste veldrijders veronderstel ik - ontwaakt uit zijn "winterslaap". De tijd van 4 à 6 weken rust na het seizoen ligt immers al ver achter ons.
In de namiddag gaat het richting Deinze waar de service course van Trek Factory Team is. Trek, onze fietsenleverancier van het team, legt ons opnieuw goed in de watten. Ik ga er ons materiaal voor de komende zomermaanden afhalen en we worden weer goed verwend. Bij Trek heerst er immers een soort familiegevoel. Zo komt ook in elke slogan van hen de "Trek Family" aan bod. En dat hebben we binnenin ons team al meermaals mogen ondervinden.
Dat was dan het leuke nieuws van vandaag. Want in de late namiddag zie ik een extra journaal verschijnen en dat belooft meestal niet veel goeds. Zo geschiedde. Een vliegtuigcrash in de Franse Alpen, het traject Barcelona-Dusseldorf, Germanwings... Wetende dat je zelf al meermaals op dat traject hebt gevlogen doet je toch wel even slikken en stilstaan bij de feiten. Zo gaan mijn gedachten ook uit naar alle slachtoffers, alle nabestaanden ...
Na een periode waarin er al iets meer mocht dan anders, waarin evenveel dagen niet sporten als wel gelijk waren, waarin de teugels wat minder strak gespannen staan is het vandaag weer in één rechte lijn richting september wanneer het veldritseizoen van start gaat. Al ben ik niet iemand die me volledig laat gaan, er 5kg laat bijkomen of mijn conditie laat herleiden tot nul. Neen, wanneer de zon schijnt een 2 tal uurtjes fietsen, of een jogging doen van een 10tal km brengt mijn lichaam nog altijd meer tot rust dan een weekend of 3 a 4 in een discotheek doorbrengen.
Zo stond er vandaag een specifieke fietstraining en looptraining gepland. De looptraining werd er eentje van 45min waarin ik exact 10km afleg. Lopen heb ik altijd graag gedaan, ook heb ik lopen altijd aanzien als een goeie training. Uiteraard moet je als wielrenner er mee op letten naar blessures toe maar het is en blijft een fysieke parameter. Dat zie ik ook bij mijn hartslag. Je levert net iets meer spierarbeid bij het lopen waardoor het kan zijn dat je met dezelfde inspanning als bij het fietsen toch een 5 a 10 hartslagen hoger zit.
Ik vind het trouwens een mooie sport, atletiek. Het heeft me altijd al kunnen bekoren. Zo was Tom Compernolle een goeie vriend van me, ex Belgisch kampioen op de 5000m en in het veldlopen. Ook nam hij deel aan de OS van Athene in 2004. Tom overleed na een tragisch ongeval in 2008, 32 was hij. Dikwijls heb ik hem aan het werk gezien. In het bos van Beernem, of op de piste van Sankt Moritz waar ik dan op hoogtestage was net zoals Tom. Mooie herinneringen ... Hij heeft me destijds leren houden van de atletiek.
Ontwaken doe ik ergens in een bosrijk gelegen laaggebergte in het oostelijke deel van België. Kortom, de Ardennen, waar ik met de familie het weekend heb doorgebracht. Na het ontbijt spring ik de fiets op en doe ik een toertje van een tweetal uur richting Aywaille, Harze, Stoumont om zo over de Côte de la Vecquée terug richting Remouchamps te rijden. Weliswaar heel rustig! Gezien de tijd van het jaar en wat me door Paul is opgelegd, vertik ik het boven hartslag 145 te komen, wat in de Ardennen niet makkelijk is.
Hoogdag vandaag voor elke sportliefhebber! Met Milaan - San Remo staat de eerste wielerklassieker van het jaar op het menu en verder op de dag de bekerfinale voetbal met een gedroomde affiche, Club Brugge - Anderlecht.
La Primavera is een wedstrijd van bijna 300km die uiteraard start in Milaan en vervolgens via de Ligurische kust, de Riviera, San Remo bereikt. Een wedstrijd waar altijd reikhalzend naar uitgekeken wordt maar die uiteindelijk quasi elk jaar op hetzelfde scenario uitdraait. Saai? Wat mij betreft niet. Wel is het zo dat ondanks het feit dat het een wedstrijd is van haast 7 uur, de spanning samen gebundeld zit in het laatste uur. En dat merk je opnieuw, na ongeveer 245 km zie je de zenuwachtigheid groeien in het peloton. Links die van BMC, rechts van Etixx-Quickstep, doormidden Sagan-Cancellara ... en van dan af aan stopt het niet meer om vervolgens over de Capo Mele, Cervo en de Capo Berta richting Cipressa en Poggio te stuiven! Wachten vol ongeduld, wie durft er, wie gaat er ... Maar veel gebeurt er niet, wat meteen het bewijs is dat de afstand de grootste moeilijkheid van deze koers is. Dus we stevenen opnieuw af op een spurt met een uitgedund groepje op de Via Roma. Degenkolb klopt Kristoff en Matthews; eerste landgenoot is Jurgen Roelandts op plaats 11. Met andere woorden, het wordt uitkijken naar de echte Vlaamse klassiekers van bij ONS.
Moet ik echt nog vertellen wie de clash voor de beker van België voetbal heeft gewonnen? Club Brugge, uiteraard
Het is een grijze, miezerige, koude dag. Eerder guur herfstweer dan een mooie winterdag, en dat terwijl de lente vandaag in het land zou moeten zijn..Niets is minder waar. Languit lig ik op de zetel naar buiten te staren.. Ineens, een ingeving. Moest ik nu eens een dagboek beginnen? Het "wielrennersleven" van een veldrijder in kaart brengen, het dagdagelijkse doen en laten, meningen delen omtrent nieuwsberichten of gebeurtenissen. Of misschien nog belangrijker, mijn eventuele laatste jaar als wielrenner op papier neer zetten! Ik denk even na .. Staar nog wat verder.. Maar met een brede zwaai grabbel ik dan toch mijn laptop vast en schrijf dit alvast neer.
Alleen, slaat er dan wat twijfel doe. Zou ik.. Wat als.. Hoe..Want uiteindelijk heb ik daar geen enkele ervaring mee! Maar één iemand die me daarmee kan helpen. Paul Van Den Bosch, niet enkel mijn coach maar ondertussen ook een sterk vertrouwenspersoon waar ik evenveel naast de fiets kan op rekenen dan op de fiets. Paul, die ook kennis heeft in dat soort zaken want schrijft naast trainingsschema's ook boeken, columns, voordrachten en tal van andere zaken. "Hey Paul, wat denk je? Sven, wat houdt je tegen? Ja, niets eigenlijk. Wel dan, doen!! "
