Wie Gent-Wevelgem op tv heeft gezien zal met volle teugen genoten hebben. Wie Gent-Wevelgem gereden heeft, hebben ze allicht niet moeten in slaap wiegen. Maar wie Gent-Wevelgem uitgereden heeft ... dat zijn helden!!
Wat begon met: "Is dit nog wel verantwoord?", eindigde uiteindelijk in een heroïsche koers met een finale om duimen en vingers van af te likken. Er zal een groot deel renners in het peloton geweest zijn dat er geen beginnen aan zag maar al degenen die de finish bereikt hebben zullen zich een beetje winnaar gevoeld hebben en zullen dit nog lang kunnen navertellen. Gent-Wevelgem staat op de tabellen en daar kan niks meer aan veranderd worden. De winnaars hebben altijd gelijk.
Mijn zondag heb ik afgesloten met een kartsessie onder wat vrienden. Een wedstrijdje in een"Go-cart" op een rondje van iets minder dan een minuut. De adrenaline komt dan een beetje boven, wat competitie, de snelheid, ... Het was al een tijdje geleden dat ik dat had gedaan dus was het wel leuk om het nog eens terug te doen. Daarbij zie je nog eens wat vrienden die je gedurende het seizoen niet ziet of nauwelijks hoort, dus dat maakt het nog aangenamer. In alle verlegenheid moet ik zeggen dat ik laatste ben geworden!! Slechte kart zeker? ;-)
We hebben er eentje in huis die fier als een gieter rond loopt. Stan, mijn jongste zoon heeft vandaag zijn eerste doelpunt gescoord in een wedstrijdje tegen KSK Steenbrugge! Nu niet dat dit wereldnieuws is, maar voor jongens van die leeftijd is dat altijd wel leuk uiteraard. Hij speelt bij de U7, wat in mijn tijd 'duiveltje' was. Het is wel leuk om die mannekes bezig te zien. Met enige speelsheid zie je ook meteen wat ze in zich hebben, ondanks hun jonge leeftijd. De ene al wat meer gedreven dan de andere, hier en daar eentje die de weg naar de goal blindelings vindt ... Je kan ze er zo uithalen. Al is op die leeftijd vooral het plezier belangrijk, leren samen spelen een doel, ze op een gezonde manier aan wat sport laten doen of ze gewoon graag leren sporten. Zelf heb ik ook gevoetbald, als ik me niet vergis tot mijn 14de zelfs, het jaar voor ik begon te koersen moet ik zowat gestopt zijn. Al zeg ik zelf, niet onaardig. Mijn positie was meestal centraal midden en ik werd ook vaak als kapitein aangewezen. We speelden met ons ploegje een aantal keer kampioen wat het uiteraard nog aangenamer maakte. En ik moet zeggen, niet dat ik de grootste voetballiefhebber ben, maar als ik een bal zie liggen kan ik het niet laten er tegen te trappen. Uiteindelijk is het toch de wielermicrobe die het gehaald heeft en me op mijn 15de aanzette tot wielrennen. Ik heb er nog geen seconde spijt van ...
Naast het trainingsprogramma afwerken was het vandaag vooral, zoals elke wielerliefhebber uitkijken naar de E3 prijs Harelbeke.
Een koers die deel uit maakt van de World Tour en die ervoor zorgt dat de spanning aan de start al iets hoger ligt dan anders, een koers waar de toppers zijn herenigd en die de degens kruisen, een koers die de barometer is voor de Ronde van Vlaanderen waar we nog een dikke week van verwijderd zijn. En dat merk je, door de zenuwachtigheid in het peloton zijn er tal van valpartijen. Grootste slachtoffer daarvan is Fabian Cancellara die bij een tuimeling er een gebroken ruggenwervel aan overhoudt. Fabian, die net als Tom Boonen eerder dit seizoen zo zijn voorjaar de mist ziet ingaan. En dat is sneu, want dit zijn toch dé klassieke renners van het laatste decennium.
En toch zit ik te genieten, als renner-wielerfanaat weet je hoe het aanvoelt om in zo'n peloton te zitten en als Vlaming weet je dan ook perfect waar ze zich op het parcours bevinden. Slingerend over de Vlaamse(Ardennen) wegen, heuvel op-heuvel af, kasseien, wind, ... Het peloton, dat steeds dunner en dunner wordt zonder dat er demarrages plaatsvinden. Vooraan rijdt het peloton in een bolletje breed over de weg wat makkelijk lijkt te gaan maar achteraan staat de poort wagenwijd open. Renners die ineens 2 m moeten loslaten - 5m- 10m, het gat niet meer dicht krijgen en dan ineens 100 m terugwaaien om vervolgens het peloton steeds kleiner en kleiner te zien worden. Ik hoor het de mensen al zeggen "allee hoe kan dat nu, hij zat er juist nog bij". Wel dat is koersen, en vooral in Vlaanderen.
Stomverbaasd en met veel ongeloof heb ik zitten kijken naar het extra journaal op één. Blijkt nu dat het vliegtuigongeval van een paar dagen terug helemaal geen ongeval was, maar dat de oorzaak van de crash bij de copiloot lag. Sterker nog, handmatig en moedwillig zou de copiloot de Airbus 320 van Germanwings tegen een berg aangestuurd hebben. Onwaarschijnlijk!! Wat bezielt een 27-jarige jongeman - in de fleur van zijn leven en met een job waar velen van hebben gedroomd als kind - om zoiets te doen? Wanhoopsdaad? Neen, als je 149 mensen van het leven berooft is zelfmoord niet op zijn plaats. Verschrikkelijk moet het zijn voor de nabestaanden, zelfs voor de familie van de copiloot moet het nieuws als een bom zijn ingeslagen.
s'Morgens werk ik een looptraining af van een uur om vervolgens richting de Godefriduskaai in Antwerpen te vertrekken waar ik mijn wekelijkse afspraak heb in de (kine) praktijk van Lieven Maesschalk, Move To Cure. Het is nu ongeveer anderhalf jaar geleden dat ik er terecht ben gekomen na dat er spondylolyse(rug) werd vastgesteld gepaard met een hernia L5-S1. Het was het seizoen '13-'14 waar het na elke cross niet te houden was van de pijn. Drie of vier uur aan 40 per uur rijden was geen probleem maar korte hevige inspanningen die elkander snel opvolgden, waren dodelijk voor mijn rug. En dan heb je in het veldrijden wel een dik probleem! Het was Paul (coach) die me bij Lieven in de praktijk heeft ondergebracht en waar ik door Bert Driesen, één van Lieven zijn assistenten dagelijks werd onder handen genomen. De eerste 3 maand was ik tot 5 keer per week daar aan het werk. Jawel, aan het werk.... Het is niet dat je daar op een tafel gaat liggen en enkele behandelingen krijgt. Neen, oefeningen doen waarbij de lat week per week hoger komt de liggen. Trillen op de benen, zweten als een rund, een leeg gevoel krijgen....Topsporter; amateursporter of niet-sporter, allen gelijk voor de wet. Het is er keihard werken. Gelukkig is de positieve vibe die daar in de zaal hangt een goeie motivator. Want Lieven en zijn team kan je goed vergelijken met Paul, mijn coach. Dat zijn mensen die energie uitstralen, mensen waar je goesting in sporten van krijgt, mensen die je helpen de limieten opzoeken, mensen die mij gewoon liggen ...
Daarnaast was het ook uitkijken naar de "Heilige Vlaamse Wielerweek" die van start gaat in Waregem. Dwars door Vlaanderen is zowat de opener richting Vlaanderens mooiste, de Ronde! Voor de renners was het geen pretje, regenen en een graad of 5 warm bij de aanvang van een 200km lange wedstrijd. De Flandriens rijden met de borst vooruit het startpodium op maar de Spanjaarden, Colombianen en ander Zuiderse coureurs doen dit eerder met het hoofd al diep tussen de schouders, kippenvel over hun benen en gekleed als eskimo's. Maar dat hield de jongens van Topsport Vlaanderen niet tegen om er een heus huzarenstukje van te maken. Met Jelle Wallays en Edward Theuns bezetten ze de eerste 2 podiumplaatsen en dit na een meer dan verdienstelijke koers!
Het was fris deze morgen maar met het zonnetje en een licht briesje was het aangenaam fietsweer. Zo is de verleiding ook groot om de vooraf geplande 2 een half uur fietsen uit te breiden naar meer. Maar ik laat, wat niet altijd gebeurt, mijn verstand spreken en draai binnen na 2u40'. Even had ik ook het gezelschap van de beloften wereldkampioen veldrijden, mijn neef Michael Vanthourenhout. Ook hij is - net zoals de meeste veldrijders veronderstel ik - ontwaakt uit zijn "winterslaap". De tijd van 4 à 6 weken rust na het seizoen ligt immers al ver achter ons.
In de namiddag gaat het richting Deinze waar de service course van Trek Factory Team is. Trek, onze fietsenleverancier van het team, legt ons opnieuw goed in de watten. Ik ga er ons materiaal voor de komende zomermaanden afhalen en we worden weer goed verwend. Bij Trek heerst er immers een soort familiegevoel. Zo komt ook in elke slogan van hen de "Trek Family" aan bod. En dat hebben we binnenin ons team al meermaals mogen ondervinden.
Dat was dan het leuke nieuws van vandaag. Want in de late namiddag zie ik een extra journaal verschijnen en dat belooft meestal niet veel goeds. Zo geschiedde. Een vliegtuigcrash in de Franse Alpen, het traject Barcelona-Dusseldorf, Germanwings... Wetende dat je zelf al meermaals op dat traject hebt gevlogen doet je toch wel even slikken en stilstaan bij de feiten. Zo gaan mijn gedachten ook uit naar alle slachtoffers, alle nabestaanden ...
Na een periode waarin er al iets meer mocht dan anders, waarin evenveel dagen niet sporten als wel gelijk waren, waarin de teugels wat minder strak gespannen staan is het vandaag weer in één rechte lijn richting september wanneer het veldritseizoen van start gaat. Al ben ik niet iemand die me volledig laat gaan, er 5kg laat bijkomen of mijn conditie laat herleiden tot nul. Neen, wanneer de zon schijnt een 2 tal uurtjes fietsen, of een jogging doen van een 10tal km brengt mijn lichaam nog altijd meer tot rust dan een weekend of 3 a 4 in een discotheek doorbrengen.
Zo stond er vandaag een specifieke fietstraining en looptraining gepland. De looptraining werd er eentje van 45min waarin ik exact 10km afleg. Lopen heb ik altijd graag gedaan, ook heb ik lopen altijd aanzien als een goeie training. Uiteraard moet je als wielrenner er mee op letten naar blessures toe maar het is en blijft een fysieke parameter. Dat zie ik ook bij mijn hartslag. Je levert net iets meer spierarbeid bij het lopen waardoor het kan zijn dat je met dezelfde inspanning als bij het fietsen toch een 5 a 10 hartslagen hoger zit.
Ik vind het trouwens een mooie sport, atletiek. Het heeft me altijd al kunnen bekoren. Zo was Tom Compernolle een goeie vriend van me, ex Belgisch kampioen op de 5000m en in het veldlopen. Ook nam hij deel aan de OS van Athene in 2004. Tom overleed na een tragisch ongeval in 2008, 32 was hij. Dikwijls heb ik hem aan het werk gezien. In het bos van Beernem, of op de piste van Sankt Moritz waar ik dan op hoogtestage was net zoals Tom. Mooie herinneringen ... Hij heeft me destijds leren houden van de atletiek.
