Ontwaken doe ik ergens in een bosrijk gelegen laaggebergte in het oostelijke deel van België. Kortom, de Ardennen, waar ik met de familie het weekend heb doorgebracht. Na het ontbijt spring ik de fiets op en doe ik een toertje van een tweetal uur richting Aywaille, Harze, Stoumont om zo over de Côte de la Vecquée terug richting Remouchamps te rijden. Weliswaar heel rustig! Gezien de tijd van het jaar en wat me door Paul is opgelegd, vertik ik het boven hartslag 145 te komen, wat in de Ardennen niet makkelijk is.
Hoogdag vandaag voor elke sportliefhebber! Met Milaan - San Remo staat de eerste wielerklassieker van het jaar op het menu en verder op de dag de bekerfinale voetbal met een gedroomde affiche, Club Brugge - Anderlecht.
La Primavera is een wedstrijd van bijna 300km die uiteraard start in Milaan en vervolgens via de Ligurische kust, de Riviera, San Remo bereikt. Een wedstrijd waar altijd reikhalzend naar uitgekeken wordt maar die uiteindelijk quasi elk jaar op hetzelfde scenario uitdraait. Saai? Wat mij betreft niet. Wel is het zo dat ondanks het feit dat het een wedstrijd is van haast 7 uur, de spanning samen gebundeld zit in het laatste uur. En dat merk je opnieuw, na ongeveer 245 km zie je de zenuwachtigheid groeien in het peloton. Links die van BMC, rechts van Etixx-Quickstep, doormidden Sagan-Cancellara ... en van dan af aan stopt het niet meer om vervolgens over de Capo Mele, Cervo en de Capo Berta richting Cipressa en Poggio te stuiven! Wachten vol ongeduld, wie durft er, wie gaat er ... Maar veel gebeurt er niet, wat meteen het bewijs is dat de afstand de grootste moeilijkheid van deze koers is. Dus we stevenen opnieuw af op een spurt met een uitgedund groepje op de Via Roma. Degenkolb klopt Kristoff en Matthews; eerste landgenoot is Jurgen Roelandts op plaats 11. Met andere woorden, het wordt uitkijken naar de echte Vlaamse klassiekers van bij ONS.
Moet ik echt nog vertellen wie de clash voor de beker van België voetbal heeft gewonnen? Club Brugge, uiteraard
Het is een grijze, miezerige, koude dag. Eerder guur herfstweer dan een mooie winterdag, en dat terwijl de lente vandaag in het land zou moeten zijn..Niets is minder waar. Languit lig ik op de zetel naar buiten te staren.. Ineens, een ingeving. Moest ik nu eens een dagboek beginnen? Het "wielrennersleven" van een veldrijder in kaart brengen, het dagdagelijkse doen en laten, meningen delen omtrent nieuwsberichten of gebeurtenissen. Of misschien nog belangrijker, mijn eventuele laatste jaar als wielrenner op papier neer zetten! Ik denk even na .. Staar nog wat verder.. Maar met een brede zwaai grabbel ik dan toch mijn laptop vast en schrijf dit alvast neer.
Alleen, slaat er dan wat twijfel doe. Zou ik.. Wat als.. Hoe..Want uiteindelijk heb ik daar geen enkele ervaring mee! Maar één iemand die me daarmee kan helpen. Paul Van Den Bosch, niet enkel mijn coach maar ondertussen ook een sterk vertrouwenspersoon waar ik evenveel naast de fiets kan op rekenen dan op de fiets. Paul, die ook kennis heeft in dat soort zaken want schrijft naast trainingsschema's ook boeken, columns, voordrachten en tal van andere zaken. "Hey Paul, wat denk je? Sven, wat houdt je tegen? Ja, niets eigenlijk. Wel dan, doen!! "
