Gisteren naar 't theater geweest. Een heel ernstig stuk, 't moet niet altijd klucht zijn. 'Glazen speelgoed' van Tennessee Williams. Het werd gespeeld door vier acteurs, waarvan er ene heel goed acteert, de dame uit het stuk kende haar tekst vloeiend en de twee anderen kwamen niet erg geloofwaardig over. Op een gegeven moment zegt de acteur dat hij een cursus radio-elektronica volgt, ter voorbereiding op TV en Internet. Daar ging mijn haar even recht omhoog, vermits het stuk geschreven is in 1944 (volgens het programma) Ik weet niet hoever het toen stond met de ontwikkeling van de TV, maar ik weet wel dat toen een computer een hele kamer in beslag nam. Terwijl er van internet waarschijnlijk nog geen sprake was. Nu lig ik daar niet wakker van, maar het viel mij wel op. Daaraan zie je dat geen enkel woord tekst mij ontgaat en de reden daarvan is waarschijnlijk omdat ik zelf ook meestal het souffleren van onze toneelgroep voor mijn rekening neem. Al bij al vond ik het geen denderend stuk, maar we hebben wel één hilarisch moment beleefd..
Mijn twee vriendinnen en ik schakelden heel braaf onze GSM uit, voor we de zaal binnengingen. Net toen de pauze begon zette degene die naast mij zat haar handtas op de grond, waardoor er een luid alarm afging. Had ze toch wel zo'n klein zakalarmpje bij, wat afgaat als je er op drukt. Voor ze het had kunnen afduwen had iedereen het gehoord. Alle blikken naar ons. Wij plezier natuurlijk. Ze bukte zich met een rood hoofd bijna onder haar stoel. Na afloop gingen we nog iets drinken en liepen op straat nog steeds luidop te lachen met het voorval. Stel je voor dat het gebeurd was op een heel dramatisch moment in het stuk. Zo eindigde de avond toch nog heel plezant.
We moesten elk een andere richting uit om naar huis te gaan. Plots hoorde ik iets raars. Het was kwart na twaalf, er hing een dichte mist en het was ijzig koud. Maar ik hoorde duidelijk een merel lustig kwelen. Tenminste voor mij klonk het als een merel, maar het kan ook een andere vogel geweest zijn. Maar welke? Op dat uur? In december? Ik zou 't echt niet weten. Daar komt nog bij dat op die plaats alle groen weggedaan is, er staat alleen een woud van hijskranen en takels. Mocht er iemand zijn die weet wat voor soort vogel zich zo kan inburgeren op een onmogelijke plaats en tijdstip, laat het mij aub. weten. Ik ben heel benieuwd.
Dit verhaal dateert al van jaren geleden. Toen het oude ziekenhuis nog hoofdzakelijk bestond uit immens grote zalen met eindeloos lange rijen bedden. Luxe was er niet, geen radio, geen tv, niets. Maar daardoor ontstond er wel een soort familiale sfeer. Nieuwkomers werden gewoon onmiddellijk aanvaard en er groeiden ook wel eens hechte vriendschappen. Wanneer er dan iemand na een week of zo genezen verklaard werd of gewoon naar huis vertrok, vloeiden er wel eens traantjes. Spijtig genoeg heb ik daar ook zes eindeloze maanden moeten blijven, zeer tegen mijn zin, maar je kan niet altijd kiezen. Van de eerste twee weken kan ik mij niet meer zoveel herinneren, omdat mijn dagen door de hoge koorts die ik had, hoofdzakelijk bestonden uit slapen en onderzoeken ondergaan. Net aan de ingang van de zaal, lag er een oudere, heel devote dame, die zeker al een jaar of nog langer aan haar bed gekluisterd was. Ze had een been moeten afgeven, maar deed haar uiterste best om met behulp van een prothese weer te leren lopen. Automatisch had ze zo'n beetje de leiding over de zaal genomen en begon dan 's avonds luidop voor te bidden.Hoeveel en hoe lang, dat weet ik niet precies meer, maar er was niemand die protesteerde, op dit tijdstip had men toch niets anders te doen. De meesten zullen ook gedacht hebben: baat het niet, dan schaadt het zeker niet. Daarna ging het licht uit en was het slaaptijd. Op een nacht werden we gewekt door gestommel en gepraat; zo ging dat als er iemand werd binnengebracht. Het was een heel jong, donkerharig meisje, bijna nog een kind. Bleek dat ze vertwijfeld een hoge dosis pillen had geslikt. Door de maagspoeling die men haar had gegeven voelde ze zich heel erg ziek. Ze weende en kreunde hardop van ellende. Niemand zei een woord en we probeerden ondanks de geluiden toch weer in slaap te geraken. Tot plots een schrille kreet van het meisje de aandacht trok: 'Jesus, waar zijt ge? Help mij toch!' De devote dame zat rechtop in bed en staarde met grote ogen vol verbazing in de richting van het meisje. Dat zo'n jong ding zo gelovig kon zijn! Het maakte op iedereen indruk en we waren allen ontroerd en werden er een beetje stil van. De rest van de nacht ging het zo verder en riep ze regelmatig om 'Jesus' Nog vóór het bezoekuur aangebroken was, ging langzaam de deur open. Eerst op een kier en dan wat verder. Aarzelend kwam een knappe donkere jongeman binnen. Een beetje twijfelend keek hij rond en toen hij het meisje herkende ging hij snel op haar af met een stralende glimlach. Waarop zij blij: 'Jesus! Eindelijk!' En hij 'Hier ben ik Maria! Zo werd alles plots duidelijk, de jongeman was een Spanjaard met de voornaam 'Jesus'
De oude mevrouw viel van verbazing achterover in haar kussens. Stel je voor: Jesus en Maria!!!
Gisteren gaan kijken naar Happy feet. En denk maar niet te snel: kinderfilm, want er zit heel veel ironische humor in en dubbelzinnigheid. Maar van in 't begin ging mijn hart helemaal open. Ik dacht even aan 'Grease' en 'Fame', ook rap en gospel komen aan bod. Je wordt volledig meegesleept. Als de pinguins in het water moeten springen krijg je muziek van de Beach Boys, heel hilarisch! Maar er zitten toch wel enkele kippenvelmomenten in. Ook het milieu komt aan bod.
Je kunt deze film niet vergelijken met de Disneyfilmen van vroeger, die met de hand gemaakt werden. Ik ben daar trouwens een fan van. Diep in mij heb ik nog een beetje kind bewaard. De gelaatsexpressie die hij in zijn tekeningen stak, kan geen computer namaken. Maar de film is een aanrader. Ik heb genóóóóten van Happy feet... je wordt er zo... happy van...
'Hé Bennie! Je gaat toch mee deze avond? We vieren de verjaardag van Frank.' De aangesprokene draait zich om. 'Ja graag, waar gaat de reis naartoe?' 'In H. heb je die nieuwe mega-dancing, nog niet van gehoord? De Rockway, of zoiets. Afspraak om negen uur aan de parking?' 'Oké ik zal er zijn!' Ben's vader kijkt een beetje bedenkelijk als hij over het geplande feestje hoort. 'Vergeet niet Said, dat wij Marokkanen geen alcohol drinken!' 'Maak je geen zorgen, ik hou me wel bij cola of limonade.' Toch lijkt zijn vader nog niet helemaal tevreden. 'Zou je niet beter een net pak aantrekken?' 'Maar iedereen loopt toch in jeans en een jekker? Ik wil er net zo uitzien als mijn Vlaamse vrienden!' De jongen begint een beetje zijn geduld te verliezen over zoveel onbegrip, wat is zijn vader toch antiek! Eindelijk kan hij dan vertrekken. Met zijn brommertje rijdt hij naar de plaats van afspraak. Enkele van zijn makkers zijn al aanwezig. Er volgt een uitbundige begroeting en ze besluiten in groep nog wat te praten tot iedereen er is. Ben kijkt een beetje nieuwsgierig naar de schreeuwerige lichtreclame van het immense gebouw. De buitenkant verraadt niet veel, maar elke keer de deur opengaat, klinken er flarden van loeiendharde muziek. Het lijkt er daarbinnen wel gezellig aan toe te gaan en zo te zien zullen ze zich best wel amuseren. Lachend en elkaar plagend begeven ze zich naar de ingang, waar een heuse portier hen een voor een doorlaat, maar elk ondertussen aandachtig bekijkt. Ben passeert als voorlaatste de imposante gestalte, die hem tegenhoudt. 'Jij mag er niet in.' De jongen bekijkt de man verwonderd en vraagt naar de reden. 'Ik hoef niemand een reden op te geven, ik ben hier de baas.' 'Toch zeker niet om mijn uiterlijk? Ik ben Belg, ik ben hier zelfs geboren.' 'Hou je praatjes maar, jij kan er niet in, de zaak zit vol en als je niet ophoepelt, bel ik de politie.' Achter Ben staat zijn vriend Guido, die het voor hem opneemt. 'Maar man toch, die jongen is echt waar Belg en hij hoort bij onze groep. Doe toch niet zo moeilijk man!' 'Bemoei je er niet mee, of je kan ook gaan, wij willen hier geen herrieschoppers.' 'Laat maar.'zegt Bennie, tot in het diepste van zijn ziel vernederd. Guido vindt de situatie erg vervelend en weet zich niet zo dadelijk een houding te geven. Hij heeft met zijn vriend te doen, maar kijkt ondertussen verlangend naar binnen. De anderen hebben van het voorval niets gemerkt en zijn al uit het zicht verdwenen. Ben wenkt even grimmig en keert op zijn stappen terug. Hij besluit een eindje de stad in te lopen, want als hij zo vroeg naar huis gaat, zal hij zijn vader een verklaring moeten geven en hij wenst hem dat te besparen. Eigenlijk is het ook niet de eerste keer dat zoiets voorvalt. Hij slentert wat over de parking en voelt zich wel erg boos om het onrecht dat hem hier wordt aangedaan. Kan hij het helpen dat zijn gelaat wat donkerder is dan dat van de anderen? Nadat hij enkele malen woedend tegen een leeg blikje heeft gestampt, is hij een beetje afgekoeld. Wat doet hij hier nog, hij kan beter naar huis gaan. Een eindje verder, achter enkele auto's, hoort hij eigenaardige geluiden, een gestommel, het lijkt wel een vechtpartij. Voorzichtig gaat hij dichterbij en schrikt wanneer hij een meisje hoort gillen. Een kerel met een donkere muts over zijn hoofd houdt haar in een greep, terwijl zij zich zo goed mogelijk probeert te verzetten. Hij heeft het op haar handtas gemunt, die zij nog met beide handen vasthoudt. Ben aarzelt geen ogenblik en springt de man op zijn rug. Hij klemt beide armen om de andere zijn hals, zodat die het meisje loslaat. Ze tuimelen beiden op de grond maar de kerel kan zich losrukken en zet het op een lopen. Het verschrikte meisje helpt hem recht en vraagt of alles in orde is. Gelukkig heeft geen van beiden zich bezeerd. Nadat ze een beetje bekomen zijn, stelt de jongen zich voor. 'Ik heet Ben Said, maar mijn Vlaamse vrienden noemen mij Bennie.' 'Ik vind anders Said ook wel mooi , mijn naam is Krista. Ik ben echt blij dat jij langskwam, wie weet wat er anders gebeurd was. Gelukkig heeft die kerel mijn handtas laten vallen.' 'Mag ik je naar huis vergezellen, ik wil zeker zijn dat je nu veilig bent. Je weet maar nooit of die vent wel echt weg is.' 'Nadat jij zo uit het duister op zijn rug sprong, zal hij zo geschrokken zijn dat hij al kilometers van hier is.' Ze kijken elkaar aan en schieten samen in de lach, de spanning is nu gebroken. De sterretjes in haar ogen geven hem een warm gevoel vanbinnen. Ze is zo sympathiek dat hij helemaal niet meer gehaast is om naar huis te gaan. 'Bennie, ik wil je voorstellen aan mijn vader, hij zal je zeker en vast persoonlijk willen bedanken.' 'Och jij had gewoon hulp nodig en ik was toevallig in de buurt.' 'Je hoeft niet zo bescheiden te doen, ik ben tenslotte zijn oogappel moet je weten.' grinnikt ze. Gezellig keuvelend lopen ze nog een eindje verder. Ben voelt zich plots verstijven als ze de richting neemt naar de ingang van de dancing waar men hem even daarvoor de toegang heeft geweigerd. Plots staat hij stil en vraagt: 'Je gaat nu toch niet beweren dat jij hier woont?' 'Oh neen, lacht ze, ik woon hier niet. Mijn vader is hier portier en af en toe hou ik hem gezelschap. Vind je dat erg? We kunnen toch een beetje gaan praten?' Ben schudt onwillig zijn hoofd, niet te geloven dat nu net zij... 'Het spijt me, Krista, maar ik denk er plots aan dat ik dringend weg moet.' Verbaasd kijkt ze hem aan en schrikt van de blik in zijn ogen. Zijn handen maken een gebaar van onmacht, terwijl hij een paar stappen achteruit zet en met een weemoedig glimlachje nog zegt: 'Laat maar, misschien zie ik je nog wel eens... ooit...' terwijl het duister van de nacht hem opslokt.
Hou een dagboek bij waarin je wekelijks een vijftal dingen opschrijft waarvoor je dankbaar bent. Dat kan gaan van alledaagse zaken (je pioenen staan in bloei) tot wonderbaarlijke gebeurtenissen (je kind doet zijn eerste pasjes). 2. WEES VRIENDELIJK VOOR ANDEREN
Doe dit op toevallige momenten (laat die gehaaste moeder voorgaan in de rij) én systematisch (breng je oude buurman zondagavond eten). Aardig zijn voor anderen, of het nu gaat om vrienden of onbekenden, heeft een hele rist positieve gevolgen; je vind jezelf heel geschikt en grootmoedig. Je voelt je meer verbonden met andere mensen en je krijgt er hun goedkeuring en vriendelijkheid bovenop.
3. PROEF DE GENEUGTEN DES LEVENS.
Heb aandacht voor kleine en vluchtige momenten van genot. Concentreer je op de zoetheid van een rijpe aardbei of de warmte van de zon wanneer je uit de schaduw stapt. Sommige psychologen raden aan om 'mentale foto's' te maken van zulke momenten, die je je dan in minder leuke tijden weer voor de geest kunt halen .
4. BEDANK JE MENTOR
Als je iemand dank verschuldigd bent voor de raad die hij of zij je op een cruciaal moment in je leven heeft gegeven, wacht dan niet om hem of haar te bedanken. Toon je dankbaarheid meteen, het liefst in zijn of haar aanwezigheid.
5. LEER TE VERGEVEN
Laat je boosheid en wrok achter en schrijf een vergiffenisbrief naar degene die je gekwetst of onrechtvaardig behandeld heeft. Wie niet kan vergeven, gaat zitten piekeren en broeden op wraak; wie wel vergeeft, krijgt een positief gevoel over het verleden en vindt gemoedsrust.
6. BESTEED TIJD EN ENERGIE AAN JE VRIENDEN EN FAMILIE
Waar je woont, welke baan je hebt, hoeveel je verdient en zelfs je gezondheid: het heeft allemaal verrassend weinig invloed op de tevredenheid over je leven. De belangrijkste factor, zo blijkt, zijn sterke persoonlijke relaties.
7. ZORG GOED VOOR JE LICHAAM
Veel slapen, veel bewegen en veel lachen, het kan op korte termijn je gemoedstoestand verbeteren. Op langere termijn kan het je gevoel van tevredenheid over je dagelijkse leven verhogen.
8. LEER OM TE GAAN MET STRESS EN TEGENSLAGEN
Tegenspoed valt niet te vermijden in het leven. Sommige mensen vinden dan steun in hun geloofsovertuiging, anderen in meer prozaïsche overtuigingen die zijn vastgelegd in stellingen als 'de tijd heelt alle wonden' of 'wat mij niet doodmaakt, maakt mij sterker'. De truc is dat je erin moet geloven.
(uit Knack, naar een onderzoek van psychologe Sonja Lyubomirski)
Ben gisteren naar de zo besproken film gaan kijken over de opwarming van de aarde. Het is zeker een indrukwekkend probleem, maar ik kan mij moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die hiervan niet op de hoogte zijn. Het is wel weer zo dat de groten der aarde hier het meeste kunnen aan doen. Wij kleine luizen sorteren ons afval, zorgen dat er minder is, besparen op brandstof, (noodgedwongen door de kostprijs.) Maar er mogen gerust strengere milieuwetten komen, zodat er een betere samenwerking komt.
Maar ik wou het hier eigenlijk hebben over de film zelf. Ik volg dagelijks het nieuws op tv en ik heb in de film geen enkel beeld gezien dat ik nog niet op tv had gezien. De overstromingen, het afbrokkelen van de ijsmassa's, de orkanen, tsunami's. Voor de rest alleen tabellen, grafieken en cijfers. (hopelijk de juiste). Al Gore die liet horen hoe het hem speet geen president geworden te zijn. Of het dan beter was geweest, dat weet niemand, en zullen we nooit weten.
Wat niet verteld werd was de slechte staat van de dijken in N. Orleans, al bekend vóór de orkaan Kathrina er passeerde. Alhoewel aangekondigd, was er geen enkel rampenplan voorzien. Natuurlijk konden ze niet weten dat de orkaan van route ging veranderen, maar dat gebeurt toch meer. Zo'n orkaan is onvoorspelbaar en neemt soms af in kracht, terwijl ze even later weer energie verzamelt. Het is wel bekend dat de dijken doorboord werden in de arme wijken om de dure huizen te sparen en dat het veel te lang geduurd heeft eer de hulporganisaties op gang kwamen.
Ooit hebben we achter elkaar enkele zeer strenge winters gehad. Ik herinner mij dat het Albertkanaal dichtgevroren was. Aan zee lagen dikke ijsschotsen op het strand. Dat hadden we ook nog nooit meegemaakt. Toen was er sprake van een nieuwe ijstijd. Na een tijd heeft zich dat vanzelf opgelost en werd alles weer normaal.
Ik bedoel hier niet mee dat deze opwarming overroepen wordt, maar met een goede samenwerking van de juiste mensen kan daar een oplossing op gevonden worden, het móet gewoon.
Maar de film... als ik niet gaan kijken was, had ik niks gemist...
Stilaan het jaar naar zijn einde gaat, Donkere dagen belasten ons gemoed. Een hunkering naar licht ontstaat, Bij alles wat je laat of doet.
*** Dit is de tijd van emoties en weemoed, Vergeten dingen worden naar boven gehaald, Goed beseffend waarom ons hart pijn doet, Ook waar ons kunnen heeft gefaald. *** Dan komt het Jesus-Kind als symbool van licht, Daar waar de sterre bleef stille staan. Dan sluit er weer een jaar achter ons dicht, en vangt een ander vol nieuwe moed aan.
'Neen,' kreunde Anita inwendig, niet haar man, niet Peter, het kon niet waar zijn. Haar vriendin moest zich vergist hebben. Anne had Peter gezien in een café met een andere vrouw, terwijl hij haar duidelijk kuste. En zoals het een 'goede vriendin' betaamt, had ze niet nagelaten het Anita te vertellen. De vrouw had er moeite mee om dit zomaar te aanvaarden. Ze zou Peter om een verklaring vragen en misschien zou het iets heel onschuldig zijn. Dan zou hij haar in zijn armen nemen en haar troosten. Hij had zeker een goede uitleg voor hetgeen haar vriendin meende gezien te hebben. Ja, praatte ze zichzelf moed in, zo zou het waarschijnlijk aflopen. Toen Peter thuiskwam zag hij onmiddellijk haar roodbehuilde ogen en meteen voelde hij zich slecht op zijn gemak. Wat had ze nu alweer? 'Hallo liefje, daar ben ik!' Ze keek hem even aan en barstte in tranen uit. 'Oh Peter, het is verschrikkelijk, ik hoop dat het niet waar is. Blijkbaar heb jij een verhouding met een andere vrouw. Ik wil dat je me niets voorliegt.' De man schrok zichtbaar. 'Maar liefje hoe kom je daarbij?' 'Het doet er niet toe, maar iemand heeft jullie samen gezien in een café en nu eis ik een verklaring van je!' Zijn gedachten gingen bliksemsnel, hier moest hij zich een weg uit vinden. Plots kreeg hij tranen in zijn ogen en begon zachtjes te huilen. 'Ik weet het, ik ben fout. Maar je moest eens weten hoezeer het me spijt. Die bewuste dame was iemand van kantoor die net een scheiding achter de rug heeft. Ze wilde gewoon maar even praten om haar hart te luchten. Ze was zo van streek dat ze mij om de hals viel. En toen heb ik haar uit medelijden gekust. Ik weet, ik had dat niet mogen doen, maar het ging zo snel dat ik de tijd niet had om er over na te denken.' 'Is het echt waar zo gegaan?' 'Ik zweer het je Anita, je weet toch dat jij de enige vrouw in mijn leven bent! Zeg dat je me vergeeft.' De vrouw aarzelde nog steeds, maar hij zag er zo oprecht uit dat ze ineens overtuigd was. 'Oké, maar je moet me beloven dat zoiets niet meer voorvalt.' 'Ja, ja! Ik beloof je alles wat je maar wilt, als je mij maar gelooft. Zonder jou zou ik niet kunnen leven, dat weet je toch?' Hij nam haar liefhebbend in zijn armen en kuste haar vurig. Met een tevreden zucht liet ze hem begaan. Zie je wel, zou ze tegen Anne zeggen, het was een ongelukkige vergissing. Even later trok Peter de voordeur achter zich dicht en kon de grijns op zijn gelaat niet onderdrukken. Hij moest voorzichtiger zijn! Morgen zou hij met Sandra ergens heen gaan waar niemand hen kende. Wat een geluk dat zijn vrouw zo goedgelovig was, erg handig!...
Tegenwoordig vind je te pas en te onpas overal kerstmarkten. Maar een aantal jaren geleden was dat zo niet. We wilden er ook wel eens een bezoeken en besloten om naar Monschau te rijden. Je hoefde alleen maar te weten welke de adventszondagen waren en dan kon je er naartoe. Het was een heel eind rijden, maar dat hadden we er voor over. De grote pret begon al wanneer je nog boven op de berg, als een sprookje het stadje daar beneden in de vallei zag liggen en meteen ontdekte dat je al in de file stond. Maar geen nood, het was nog niet donker en dat moest het toch zijn, wilde je tenvolle van de kerstverlichting kunnen genieten. Na zo'n drie kwartier aanschuiven, uiteraard in een slakkengangetje, waren we àl aan de parking. Dan mocht je zeker niet zo vermetel zijn van te denken: ik rij door, ben ik dichter bij het centrum, daar hangt onherroepelijk spijt aan vast! Want degenen die het ooit geprobeerd hebben, rukten zich even later de haren uit het hoofd van spijt en ellende. Als je dat waagde reed je beslist vast of verloren in een doodlopend straatje, zonder kans om de wagen te keren. Ze zijn nu nog steeds mensen aan 't zoeken die spoorloos verdwenen zijn. De enige mogelijkheid om je wagen kwijt te geraken was dus de parking oprijden en na een keer of zes dezelfde ronde te hebben gedaan, kon je het geluk hebben dat er net iemand wegreed. Dan snel parkeren, op voorwaarde dat niet een ander net vóór je neus met ware doodsverachting je plaats inpikte. Het verdere stuk legden we dan tevoet af. Was het glad? Geen probleem, want dan gleden we gewoon tot daar, het was heel erg bergaf. Even later stonden we dan voetje voor voetje te schuifelen tussen de massa. Bleek dat al die mensen uitgerekend vandaag besloten hadden om de kerstverlichting te komen bewonderen zeker, op onze dag! Aan de kraampjes werd glühwein en heerlijk ruikende Bockworst verkocht. Maar wij konden alleen maar watertandend de voorstuwende mensenmassa volgen. Slaagden we er toch in om aan de drom te ontsnappen en een worst bemachtigen, dan waren er weer problemen om die te verorberen. Want net op het ogenblik dat je wilde toehappen, liep er gegarandeerd iemand tegen je aan. Natuurlijk een kwak mosterd op je jas of in de hals van degene die het geluk had net vóór je te staan. Koffiehuizen waren er ook genoeg. De geurtjes van appelgebak en onbereikbare bakjes troost zweefden je rond de neusgaten. Maar ideeën daarover, vergeet het maar! Als er ergens ter wereld de kerstzin: 'er was geen plaats meer' van toepassing was, dan wel hier! Moegeschuifeld, maar niet echt voldaan, gingen we terug naar de parking. Ondertussen was er een laagje sneeuw gevallen, dus werd dat even zoeken naar de juiste auto. Dan namen we weer plaats in de file, maar in de andere richting. Ja zo'n bezoekje aan Monschau is de moeite waard... je moet het toch eens gezien hebben. Maar de volgende die dat nog in zijn hoofd krijgt... gaat wel zonder mij!
Vrijdag belt mijn zoon: jij wilde toch een nieuwe driezit kopen, vandaag heb ik vrij, ik kom je halen, we gaan samen. Ik ben geen perfectionist, maar hou er niet van om zo overvallen te worden, terwijl ik eigenlijk mijn dag al gepland heb. Er komt iets van een protest in mij op, maar hij heel kordaat: ja zeg, het is vandaag dat ik vrij heb en jij kan je toch wel aanpassen? Een beetje beschaamd geef ik onmiddellijk toe dat hij gelijk heeft. Hmm... hier moet ik nog wat aan werken. Uit ondervinding weet ik dat hij niet te veel winkels zal willen aflopen en dus kies ik voor een plaats waar er drie meubelzaken dicht bijeen liggen. Het eerste wat opvalt is dat je een driezit alléén maar heel moeilijk kunt krijgen. Ofwel is het 3-2, of 3-1-1. Ik ben in het bezit van 2-1-1, en sinds mijn verhuis heb ik meer plaats en wil ik dus 's avonds languit tv kijken. Maar omdat alles nog in goede staat is, moeten de twee kleine zeteltjes blijven. De kleur is blauw, dus moet ik ook nog iets vinden dat er bij past. Ik zie al snel mijn goesting: wit leder met smalle zijkanten. Maar ja, een zetel te veel. Na veel wikken en wegen zegt mijn zoon plots: maar als we nu eens deelden, ik zou wel een tweezit willen en dan heb jij de andere. Dat lijkt me een uitstekend idee, maar dan komt de aap uit de mouw, voor hem niet dat witte leder, de kussens zijn te mals. Ja nu zijn we nog niks verder. Nog wat rondkijken. Niks gebloemd, geen ruiten, de prijs moet ook binnen de perken blijven. Dan vinden we iets wat voor alle twee aanvaardbaar is. Een soort omgekeerd leder, lichtgrijs, maar... bestaat niet in die combinatie. De mevrouw heeft enkele verdiepingen lager een ander grijs staan, nee tè donker. Dan maar het lichte beige, mooi, past bij mijn blauw. Ik heb nog een hele verzameling kussentjes in blauw en beige, dus oké. Kussentjes in een salon vind ik zálig. Dan duurt de uitleg nog even dat de driezit naar mij moet en de andere naar mijn zoon. We gaan tevreden naar huis. Daar begin ik te schuiven en plaats te maken want ze komen op zaterdagvoormiddag al leveren. En natuurlijk, héél voorspelbaar, ik begin te meten. Ik kom tot de conclusie dat ik ze alle twee kan zetten. Telefoontje naar mijn zoon. Ja hij had het al halvelings verwacht, maar vindt het niet erg, hij kan altijd nog een 2-zit vinden (die vind je namelijk wèl apart) De mannen die 's morgens komen leveren snappen gelukkig onmiddellijk hoe de vork in de steel zit. Terwijl ze naar beneden zijn met de lift om de andere zetel te halen, krijg ik een lumineus idee! Ik bel mijn zoon: zeg, als ik nu die blauwe 2-zit van mij eens naar jou laat brengen? Het leveren is toch al in de prijs, en dan kan jij effe verder tot je er zelf een koopt. Hmm... ja misschien geen slecht idee... ja doe maar. De twee verhuizers hebben daar geen probleem mee en doen gewoon wat hen gevraagd wordt. Eigenlijk kunnen dingen toch wel gek lopen. Als ik nu alleen was geweest had ik die witte lederen genomen. Maar ik vind deze ook mooi. En nu kan ik kiezen hoe ik 's avonds tv kijk. Op mijn zij of op mijn rug met mijn knieën omhoog.
Klinkt dit verhaal een beetje prettig gestoord en ingewikkeld? Dan kan ik je verzekeren dat het in 't echt nog véél erger was!
* Eigen record: het meest uit openbare bibliotheken gestolen boek is het 'Guiness Book of Records'. * Foute bijbel: in 1805 verscheen er een druk van de bijbel waarin een foutje was geslopen in het gebod: 'Gij zult geen overspel plegen'. Het woordje 'geen'was weggevallen. * Goede diamant: een prima methode om de echtheid van een diamant te beproeven, is er op te ademen. Een echte diamant beslaat nooit. * Slimme stieren: stieren doen het maximaal zeven keer na elkaar met dezelfde koe. Daarna willen ze een andere sekspartner. * Oeps: vanaf je geboorte verlies je gemiddeld 500 hersencellen per uur. Gedurende een leven verdwijnt aldus 10% van de hersencellen. Gelukkig zijn er meer dan 100 miljard en worden kapotte gerepareerd. Ruimte dus voor nieuwe gedachten. * Wakker: het wereldrecord wakkerblijven bedraagt elf dagen. * Changez: oesters worden meestal als mannetje geboren en wisselen daarna meestal van geslacht.
Gisterenavond naar een filmvertoning geweest, naar aanleiding van een project om ziekenhuizen in Congo te steunen. Het heet ' ziekenhuis voor ziekenhuis' en de bedoeling is dat een Belgisch ziekenhuis een partnerschap aangaat met een ziekenhuis in het zuiden. Concrete acties zijn: financiele steun voor infrastructuur, aangepaste aparatuur, vorming aan medisch en administratief personeel.
Het was eigenlijk een documentaire film, gemaakt van aan de monding van de rivier tot aan de bron ervan. Voor de rivier uitmondt in de oceaan is ze op sommige plaatsen 30 km breed. En als je op het laatste aan de bron komt is het maar een kleine plas, onopvallend, tussen de bomen van het oerwoud.
Maar wat daar tussen ligt en de manier hoe de mensen daar leven is heel beklijvend. De rivier is voor hen het enige transportmiddel dat ze hebben, alhoewel ze niet overal bevaarbaar is. Hun schepen (eigenlijk wrakken) bestaan uit een aantal doorgeroeste vlotten aan elkaar vastgemaakt, geduwd door iets met een motor. Maar stel u de hierbij grootte van een dorp voor. Terwijl ze onderweg zijn gaat het leven gewoon verder. Hun hele hebben en houden wordt meegenomen. Ze zitten opeen gepakt in de meest schrijnende omstandigheden, en de dieren die ze bijhebben, zijn er nog slechter aan toe. De kapitein (?) gebruikt vaarkaarten uit de tijd van Livingstone, ze vallen gewoon dooreen. Hij heeft zelf wat kaarten getekend om sommige eilanden die er nog niet opstonden ook kenbaar te maken. Vooraan staan mannen met peilstokken om de diepte te meten, zodat ze tekens kunnen geven om niet vast te geraken op een zandbank. In het beste geval is dat 2 meter of iets meer, maar het kan ook één meter zijn. Je zou hier denken aan een GPS, maar er is niets grappigs aan. Er worden ook oudere beelden getoond uit de tijd dat de blanken Congo leeghaalden van alle rijkdommen. Nu is daar niets meer van over. In enkele openluchtmijnen zie je kinderen met de blote handen in zand en stenen wroeten om nog wat stukjes mineraal te vinden, wat het ook moge wezen. Als ze dan een potje vol hebben, kunnen ze er wat geld voor krijgen. Het zijn kleine kinderen met rode bloeddoorlopen ogen, omdat het stof erin prikt, maar ze blijven graven, want hun moeders moeten eten kunnen kopen.
Er is een man die zich herinnert hoe ze gefeest hebben, toen er pylonen geplaatst werden voor elektriciteit. Dat was 15 jaar geleden, maar ze wachten nog steeds op de kabels. Aan weerszijden van de rivier staan ruïnes van paleizen, ooit gebouwd door de machthebbers van het land, maar nu alweer overwoekerd door het oerwoud. Zij hebben hun zakken gevuld, maar de armen worden steeds armer, zeker na al die oorlogen. Een rebellenleider mag aan het woord. Wat die man vertelt, daar kan je geen enkele zinnige betekenis aan geven. Hij gebruikt teksten uit de bijbel om zijn woorden kracht bij te zetten, maar het is duidelijk dat hij zelf niet verstaat waar hij over praat. Oorlog is oorlog en dan is alles gepermitteerd! Wordt er verkracht? Eerst gebaart hij van krommenaas, maar dan zegt hij dat het erbij hoort. In de ziekenhuizen zie je verkrachte vrouwen en kinderen, verminkt naar lichaam en geest door de afschuwelijke dingen die ze hebben doorstaan. Er is ook nog veel bijgeloof en tovenaarsgedoe. Bij gebrek aan beter klampen ze zich daar aan vast. Ze kennen het niet anders, maar daardoor zijn er ook veel onnodige sterfgevallen.
Een kerkdienst voor de rijkeren, een predikant, op zijn Amerikaans, in een duur pak, jaagt de mensen angst aan door te verkondigen, dat hoe meer dollars ze schenken, hoe meer kans ze hebben om gezegend te worden. Met de nadruk op het geld. Hij houdt er een zak vol aan over. En toch wordt er in al deze ellende nog veel gelachen en gezongen. Het is hun uitlaat, met hart en ziel zingen, even al het leed kunnen vergeten.
Het is eigenlijk een prachtig land maar met weinig of geen toekomst. 's Nachts spoken de beelden nog door mijn hoofd. Wat blijft is een gevoel van schaamte, omdat alles in de wereld zo slecht verdeeld is.
Aangevraagd door Philou: maak met 15 beetje prettig gestoorde woorden, een even prettig gestoord verhaal.
Het was al heel laat toen Phil richting naar huis ging na een zware kroegentocht. Zijn twee vrienden was hij kwijtgeraakt, maar dat was niet zo erg. Hij zette zijn kraag recht omdat het wat fris was. Aan de Tolpoortstraat stond die rosse madelief. Ze stond daar wel meer, maar nu was er iets eigenaardigs mee. Ze sleepte namelijk een scheepsanker mee. Zou ze zwakzinnig geworden zijn? Phils nieuwsgierigheid was onmiddellijk gewekt, maar om niet op te vallen ging hij gewoon rechtdoor, ondertussen een liedje van Vaya Con Dios fluitend. Vooral niet opvallen. Toen hij de hoek om was, schoof hij voorzichtig langs de muur terug. Hij zou haar volgen, hij moest te weten komen waarom ze dat scheepsanker meesleurde. Tot zijn verwondering ging ze de zijdeur van de videotheek binnen, waarschijnlijk woonde ze daar boven. Hij stond even stil en krabte eens in zijn haar, had hij nu zijn inbrekersgerief maar bij. Maar dan merkte hij dat de deur niet in het slot gevallen was. Voorzichtig sloop Phil de donkere trap op. Plots stond ze vóór hem. Euh... ik... euh... ik wilde alleen maar weten waarom jij met dat anker rondzeult, hakkelde hij nerveus. Kom binnen, zei ze, ik zal het je uitleggen. Zie je hier die bult op mijn rug? Dat is een gedrocht van een steenpuist. Dat ding veroorzaakt bij mij ijzertekort, ondanks dat ik zevengranenbrood met brontosaurusburgers eet. En omdat dat anker uit ijzer bestaat, knabbel ik daar op zoveel als ik kan, en soms komt er ook een stukje vanaf. Maar nu dat jij hier bent kan je me misschien helpen. Als jij nu eens met die kaasboor die steenpuist opensteekt, dan ben ik er vanaf. Wie?... Ik?... Hij was een beetje geschrokken maar omdat hij medelijden had met haar, besloot hij haar te helpen. Toen hij de kaasboor in de puist stak, sprong ze onmiddellijk open met een ssplashhh, .. het bloed en de etter spatten in het rond, en toen hij de smurrie uit zijn haar schudde, viel zijn blik op het plafond. Waaw!! Net echt! Hij had het altijd geweten dat de horrorfilms zó gemaakt werden. Knap! Maar wacht eens... shit!... dit wàs echt. Aan zijn voeten lag de madelief te kreunen in een plas bloed. Oei... die ging hier haar laatste adem uitblazen. Phil.. zei ze fluisterend, ik moet je een geheim vertellen. Hij verstond haar met moeite en boog zich over haar heen. Phil... ik ben tante Claudine... Tante Claudine? ... hoe... maar dan ben jij op het verkeerde blog! Neen, ik ben ook jouw tante, familiebanden zijn soms ingewikkeld. Haar stem klonk zwakker en zwakker. Phil begon te wenen want hij was altijd een blèter geweest. Ach tante had ik je maar eerder leren kennen, snik, snik... Maar hoe ga ik dat hier straks uitleggen als jouw kaars uit is? Och zeg maar dat het euthanasie was, kon ze nog net rochelend uitbrengen. Hij moest hier weg, maar hoe? Hij zou best de kruipkelder nemen, dat viel het minste op. Nog even keek hij achterom en verdween dan snikkend in de donkere nacht.
Een professor in de wiskunde stuurde een fax naar zijn vrouw: - Geliefde vrouw, ik hoop uit de grond van mijn hart dat je je niet gekwetst of beledigd zult voelen, maar je bent nu 54 jaar oud en ik heb bepaalde behoeftes die jij me niet langer kunt geven. Voor de rest ben ik heel gelukkig dat jij mijn vrouw bent. Wees dus niet boos, als ik je zeg dat ik momenteel in het Grand Hotel ben met mijn 18-jarige assistente. Ik zal vóór middernacht thuis zijn. Je man.
Als de professor het hotel verlaat, ontvangt hij aan de balie een fax van zijn echtgenote met het volgende:
- Geliefde man, jij bent ook 54 jaar oud en wanneer jij deze fax ontvangt, zal ik in het Breakwater Hotel zijn met de 18 jaar oude zwembadjongen. Aangezien je een goede wiskundeleraar bent, weet je zelf ook wel dat 18 vaker in 54 kan dan 54 in 18... Je hoeft niet op te blijven!!!
De man nam plaats naast me op de bank in het park. Zwaar zuchtend keek hij af en toe mijn richting uit, zodat ik het gevoel kreeg dat hij iets op zijn lever had. En ja hoor, toen ik eventjes meevoelend knikte, begon hij zijn verhaal. Eigenlijk praatte hij niet echt tegen mij, het klonk meer alsof hij hardop mijmerde. Misschien dat mijn stille aanwezigheid hem wel troostte. 'Veertig jaar... veertig jaar ben ik met dat mens getrouwd geweest. Steeds heeft ze me uitgescholden. Doe dit niet, laat dat... er kwam geen einde aan. Na jaren had ik me aangewend om niet meer te luisteren naar wat ze zei. Ik gaf enkel maar nietszeggende antwoorden en knikte maar eens. Ze merkte het zelfs niet . Terwijl ze dacht dat ik in het schuurtje bezig was, ging ik een partijtje biljarten. Tot ze plots zwaar ziek werd, je weet wel, dat woord dat men niet uitspreekt. De dokters zeiden dat ze het niet lang meer ging maken. Ik deed mijn plicht en bezocht haar dagelijks in het ziekenhuis. Maar zelfs daar bleef ze mij met scheldnamen om de oren slaan. ...Het was verschrikkelijk...' Hier zweeg de man even. Een eenzame traan dobberde tergend langzaam haar weg tot in de stoppels van zijn drie dagen oude baard. Ja, het zal je maar overkomen!
'Jaja, twee jaar heeft die ellende geduurd. Toen ze eindelijk opkraste voelde ik mij plots zo opgelucht! Als een vrije vogel in de lucht. Na een tijdje maakte ik zelfs al eens een afspraakje. Ik kon uitgaan waar, wanneer en met wie ik wilde. Ik genóót. Maar na evenveel teleurstellingen als afspraken, begon ik mij te realiseren dat de ideale vrouw, zoals ik mij die voorstelde, gewoon niet bestond... Tenminste niet in mijn omgeving. Ik had er genoeg van en bleef weer aan huis. Ik kwam de deur niet meer uit.' Wat kon je daarop zeggen, zo'n doffe ellende! Samen bekeken we de eendjes aan de waterkant. Dan ging de man verder: 'Maar weet je wat ik nu het ergste vind? Nee hé, dat zal je nooit raden... Ik wenste hé, ik wenste dat plots de telefoon zou gaan. En als ik dan de hoorn opnam en haar vervloekte stem zou horen die me uitschold dat ik alweer te laat was voor het eten... dan hé, dan haastte ik mij met plezier naar huis, zo snel ik maar kon!'
De telefoon rinkelde in het plaatselijke politiekantoor en de agent die opnam, luisterde aandachtig. Ondertussen maakte hij enkele aantekeningen op een blocnote die voor hem lag. Met het afgescheurde blaadje in de hand begaf hij zich naar inspecteur Frank Baals en dropte het vóór zijn neus. 'Dode gevonden op de campus, chef, ene zekere Tony Swerts, eerstejaars. Heeft gisteren meegedaan aan de ontgroening en werd vandaag dood aangetroffen, buiten op een bank.' Baals had als bijnaam 'de slaver', afgeleid van 'slavendrijver'. Gewoon omdat hij met een lachend gezicht kon verkondigen dat er overuren moesten geklopt worden. Iemand die hem niet kende, verwachtte dat hij een mop ging vertellen. Maar zijn medewerkers wisten maar al te goed wat het betekende als hij op zo'n bepaalde manier, met zijn hoofd een beetje schuin, zei: 'mannen...' . Dan konden ze hun afspraken voor die avond wel vergeten. Hij nam de nota aan en wierp er een vluchtige blik op. 'Oké, er naartoe. Borgs trommel jij enkele agenten op en zorg er voor dat de plaats wordt afgezet, vóór alle sporen zijn uitgewist door nieuwsgierigen, als het al niet zo ver is! Jij komt ook mee met mij!' Kris Borgs zuchtte. 'Oké, chef!' Hij had er een hekel aan om met de baas mee te rijden omdat die het vertikte een dienstwagen te nemen. Enkel zijn eigen aftandse, bijna antieke Opel, van een onbestemde kleur blauw, vond in zijn ogen genade. Dat de anderen het ding smalend een vierwielig roestmonster noemden, liet hem koud. Hij had voor het werk geen statussymbolen nodig.
Op de campus aangekomen, zag hij onmiddellijk Eric Daniels en zijn 'snuffelhonden' (op twee benen) die de plaats al hadden afgezet en nauwkeurig naar sporen zochten. Eric die hem zag aankomen zei: 'Daar heb je de slaver en zijn rammelkar!' 'Hoy, Eric, al iets gevonden?' 'Niets speciaals, de directeur heeft al iedereen uit de buurt gejaagd en wacht op je in zijn kantoor met een paar gasten die er gisteren bij waren. Heeft zeker veel politiefilms gezien.' grinnikte de aangesprokene. Baals wierp een blik op het lijk in de plastiekzak en ging het gebouw binnen. Op een bank zaten enkele jongeren die hem wat schichtig aankeken. Nadat hij de directeur had begroet, besloot hij met het jonge meisje te starten. Ze zag erg bleek en was zeker van streek. Hij dacht dat hij met haar best de vaderlijke toer op kon gaan.
'Zo meisje, vertel mij eens hoe je heet en wat er gisteren gebeurd is.' 'Hanny Vanseer, mijnheer, ik ben... was de vriendin van Tony.' Hier begon ze plots te snikken, maar na een strenge blik van de man nam ze zich bijeen. 'Gisteren was er een ontgroeningsceremonie. Twee jongens moesten elk een ganse fles Jenever leegdrinken. Ik zei nog tegen Tony: niet doen! Maar hij wilde niet luisteren en noemde mij een flauwe trut. Dan ben ik weggegaan en toen ik na een tijdje terugkwam, lag Tony stomdronken op de bank. Ze kregen hem niet wakker en besloten hem daar te laten liggen, voor als hij soms... je weet wel.' 'Bleef je lang weg? En waar waren de anderen ondertussen?' 'Ik bleef niet zo lang weg, misschien een uur. De anderen probeerden hem wakker te krijgen, maar hij reageerde niet.' 'Bemerkte je iets abnormaals?' 'Nee, hij snurkte wel erg hard en ik ben dan een deken gaan halen omdat het wat fris was en heb hem daarmee toegedekt. Dan ben ik gaan slapen.'
Het verhoor van de vijf anderen bracht ook niet meer aan het licht. In grote trekken vertelden allen hetzelfde als het meisje. Rechercheur Borgs had alles genoteerd en samen overliepen ze nog eens het lijstje. 'Dit is bitter weinig. We zullen op de autopsie moeten wachten. Zogauw we de juiste doodsoorzaak hebben, kunnen we hier mee verder. Het was voor die gast misschien een overdosis. Hoe halen ze het in Godsnaam in hun stomme koppen! Een ganse fles Jenever!' Hij klakte met zijn tong en schudde afkeurend het hoofd. Buiten dwaalden ze nog wat rond over het terrein. Baals staarde een ogenblik nadenkend naar de nu lege bank en het platgetrapte gras errond. Dit zou nooit veranderen, in zijn tijd waren er ook al ongelukken gebeurd bij die flauwe kul. Op dit gebied leefden ze eigenlijk nog in de middeleeuwen. Met een diepe zucht ging hij er vandoor.
Enige tijd later kreeg Baals het rapport van de autopsie. Borgs was het persoonlijk gaan ophalen bij pathologie om het zo snel mogelijk in handen te hebben. Hoogst aandachtig begon Baals er in te lezen, tot hij op een gegeven moment zachtjes tussen zijn tanden floot. Dit was hoogst interressant! 'Kris, we gaan dadelijk naar de campus, die gasten nog eens tussenpakken, nu hebben we een been om op te staan!' De directeur stond er op om persoonlijk de bewuste getuigen op het appèl te roepen en stelde zijn bureau ter beschikking. Toen Baals het meisje zag was hij ervan overtuigd dat ze op het punt stond om in te storten. Hij sprak haar streng aan. 'Wel Hanny, is er niet iets dat je vergeten bent te vertellen?' Ogenblikkelijk barstte ze in tranen uit en verklaarde hortend: 'Het is mijn schuld... ik heb hem vermoord... het is mijn schuld dat hij dood is.' Baals keek haar een ogenblik verbaasd aan. 'Ah ja? Verklaar je eens nader?' 'Tony was erg bang voor wat ze met hem gingen doen... en daarom heb ik hem twee Valiums gegeven. Ik kon toch niet weten dat hij Jenever moest drinken... heeft hij een hartstilstand gehad ofzo?' Stilzwijgend nam hij haar even op, terwijl hij diep in gedachten verzonken met zijn vingers door zijn dunne haar streek. 'Neen, ik kan je verzekeren dat hij daaraan niet gestorven is.' Hij liet haar buiten wachten en riep de jongens samen binnen. Even speelde hij de truc van het grote zwijgen, terwijl hij met zijn balpen tegen zijn tanden tikte, kwestie van hen een beetje nerveus te maken. Dan viel hij bars met de deur in huis. 'Nu wil ik eens exact weten hoeveel flessen Tony Swerts van jullie heeft moeten drinken?' Ze keken elkaar wat schichtig aan en de moedigste zei: 'Een fles, mijnheer... ' 'Ach zo!... en welke idioot heeft hem nog meer drank in zijn keel gegoten toen hij al bewusteloos was?' Hij genoot een beetje sadistisch van de ontreddering die op hun gezichten verscheen. 'Ik kan jullie namelijk vertellen dat er bij de autopsie een grote hoeveelheid drank in zijn longen is gevonden. Iemand die bewusteloos is, slikt namelijk niet en daardoor loopt de vloeistof rechtstreeks in de longen. Wat Hanny voor snurken hield was die jongen zijn doodsreutel. Hij is gewoon gestikt, of mag ik zeggen: verdronken? Jullie worden alle vijf in voorlopige hechtenis genomen, tot de zaak opgehelderd is. Kris, zorg jij eens voor vervoer?' Met een imponerende klap sloot hij het dossier.
't Gebeurt wel eens dat ik aan 't fantaseren sla en mij zo voorstel hoe het had kunnen zijn als ik op een andere plaats, in een andere tijd was geboren.Bijvoorbeeld in Parijs..., Zo iets artistieks... Een artiestencafé, aan de piano een verlopen, vale figuur met roodomrande ogen. Ja, drank en sigaretten, een echte kettingroker. In zijn mondhoek bengelt een stompje van een zelfgerolde sigaret, waarmee hij, voordat ze vanzelf uitdooft, onmiddellijk weer een andere aansteekt. De asbak vóór hem walmt na van de peuken die daar achteloos in belanden. Zijn knokerige bruingevlekte vingers glijden strelend over de vergeelde toetsen. Met gesloten ogen luistert hij naar de klanken van de oude melodieën die hij als bij wonder uit de kreupele piano weet te ontfutselen. Niemand luistert, maar hij laat zich daardoor niet van de wijs brengen.
Zijn gedachten zijn ver van hier, in een ander land, waar hij ooit zijn glorietijd beleefde. Toen was hij beroemd, toen luisterde iedereen ademloos wanneer hij voor het voetlicht zijn geliefde muziek voor een uitverkochte zaal liet weerklinken.
Dan komt er iemand het rokerige lokaal binnen. Alhoewel ze toch een opvallende figuur is, kijken slechts enkelen verveeld en zonder interresse op. Haar make-up is eigenlijk veel te zwaar voor dit uur van de dag en ook al een beetje doorgelopen. Haar grote droeve ogen passen wel bij haar kleine smalle lippen, die nooit glimlachen. Zwart carré kapsel, zwarte rolkraag-pull zonder mouwen, kort spannend tricot rokje en zwarte netkousen, met onder de knie een flinke haak. Op onvaste benen en hoge hakken begeeft ze zich wiegend naar de toog. Daar vraagt ze 'un petit rouge' en slentert dan met het glas in de hand naar de pianist. Ze kent zijn muziek en begint zacht mee te neuriëen, ondertussen steun zoekend tegen de gammele piano. De man opent zijn ogen en geniet van de onverwachte aandacht. Met één hand bied hij haar een sigaret aan en terwijl hij haar van vuur voorziet, haken hun blikken heel even in elkaar, op het ogenblik dat ze zich voorover buigt. Wat later waagt ze zich er aan om de tekst mee te zingen. Het publiek is van geen belang, alleen zij beiden bestaan, zij samen... een toonbeeld van vergane glorie. Misschien groeit hier nog wat moois, gedeelde ellende is minder zwaar met twee. De patron brengt voor elk nog een glas wijn en een baguette met Camembert, waar ze samen van eten. Ze voelen zich eigenlijk een beetje gelukkig. Beiden weten wel dat de ontnuchtering nog zal volgen, maar hopelijk vandaag nog niet.
Ik betrap er mij op dat ik een liedje van 'Piaff' aan 't zingen ben, zo ging ik mee in mijn fantasie. Och ja, zo slecht heb ik het eigenlijk toch niet, maar af en toe moet ik mijzelf daaraan herinneren.
De volgende keer kan ik misschien een 'Hells-Angel' worden, met een echte 'Harley' Een lederen vest met franjes, een pothelm op, lederen laarzen en dan... vroemmm...
