Ja dè Jef Cassiers stierf twintig jaar geleden. We leerden hem kennen als het 'manneke'. De rare vogel, eigenlijk helemaal geen mooie man. Daaraan zie je maar dat schoonheid niet belangrijk is maar talent alles overtreft! Hij had ook een broer waarmee hij het duo De Woodpeckers vormde. Maar die broer was minder bekend. Het manneke was zo geloofwaardig, dat hij zelfs zonder tekst de mensen al aan het lachen bracht. Je hoefde zijn kop maar te zien en het kon al niet meer mis gaan. Alhoewel hij eigenlijk weinig of nooit lachte. Zijn mimiek had eerder iets triest, ook zielig, vooral in zijn ogen zag je dat. Hij trad vroeger ook op in het theater, maar ik ken hem alleen van TV. De korte filmpjes waren zonder tekst, omdat hij enkel Antwerps praatte. Spijtig genoeg werd hij bedrogen door een impressario die zelf stinkend rijk werd, maar de Jef aan de bedelstaf bracht. Dan werd hij door de BRT gevraagd om 'de Alverman' te spelen. Voor de jeugd van toen onvergetelijk! De dood van zijn broer Cois heeft hem sterk aangegrepen, daardoor verdween hij van het scherm. Hij werd regisseur en maakte verschillende programma's. Er bestaan veel anekdotes over hem, hij was een man die nogal dwars steeds zijn eigen zin wilde doen. Maar voor mij zal hij steeds het onvergetelijke 'manneke' blijven... enig in zijn soort...
Mijn woonkamer krijgt een nieuwe vloer. Een goed idee, het was nodig. Na veel gedril en geboor en wolken stof, ligt de bodem ineens tien centimeter lager. Buurman komt eens kijken waarom de hele omgeving zo trilt. Goede buren moeten steeds met elkaar sympathiseren bij veranderingswerken, dat hoort zo. Wanneer na een emmer zweet en verschillende aanhangwagens wegrijdend afval, de mist, (in dit geval het stof) is opgeklaard, bekijk ik de maagdelijke ruimte. Mijn eerste indruk is een omgeploegd en mooi egaal geharkt stuk woestijnlandschap. Eigenlijk een ietsje deprimerend, maar vatbaar voor een lichte fantasie. Met een beetje goede wil kan ik mij hier wel een zacht wiegend korenveld voorstellen. Dat moet toch zalig zijn, daarin 's avonds op je rug liggen in de malse halmen, TV-kijkend. Misschien een beetje onpraktisch als ik daartussen mijn snurkende (in slaap gevallen) echtgenoot moet gaan zoeken. Te hoog dus! Dan zie ik wat anders... als we daar nu eens gras zaaiden? Je hebt de keuze tussen groen sappig dunsprieterig gazongras of stevig gespierd voetbalveld-begroeisel. Wellicht ideaal als ik veel bezoek krijg. Of willen we het duur doen... instant grasmatten, al gegroeid en netjes in rolletjes geleverd. Na drie dagen regen... (kan niet in de woonkamer) Ik begin opnieuw, na drie dagen mijn super-nieuwe grasveld besproeid te hebben, kan het bemeubeld worden. Best niet te veel stukken, want de bodem moet optimaal benut worden. Daar in die hoek wil ik wat kleur, dus zetten we daar drie zonnebloemen. Omdat die zo hoog zijn, moet er nog wat bijkomen om een zacht glooiend geheel te krijgen. Ik denk dat een tomatenplant het daar wel goed zou doen... Verder twee struiken prinsesbonen, gewoon omdat ik dat graag eet, en een krop sla, voor het frisse nootje. Naast de zitbank zie ik plaats voor radijsjes, maar wegens beperkingen in ruimte moeten we dat bedje houden op vijftien bij vijftien centimeter. Geen nood, de helft inzaaien, radijsjes groeien snel. Wanneer dat deel klaar is voor consumptie, de andere helft zaaien, zodat er een wisselwerking ontstaat. Er is altijd een partij eetklaar en een andere in wording. Oh ja, bieslook mag ik niet vergeten! Ik zie mij 's morgens daar al zitten met mijne plattekaas-boterham en hoef mijn hand maar uit te steken om mijn eten op smaak te brengen. De soepgroenten kan ik in de andere hoek zetten, alles mooi bijeen. Dan neem ik in één beweging porei, selder en een wortel mee. Ik zou er nog een dennetje kunnen bijzetten voor de heerlijke bosgeur en als bijdrage aan de zuurstoftoevoer, kan ook meteen dienen voor Kerstmis, geeft minder gesleur. Het plafond zullen we maar best in 't blauw schilderen, zo'n azuurblauw, gelijk in het zuiden. Misschien met hier en daar een klein wit wolkje, tegen de eentonigheid. Als we nu een druivenstruik langs de muur omhoogleiden, vallen in oktober de rijpe druiven recht in onze mond. Inplaats dat ik 's morgens rondga met de stofzuiger, doe ik een toertje met de gieter, vol heerlijk fris water, ruikt als in de zomer, wanneer het net geregend heeft. Het gras zal natuurlijk wel groeien en een grasmachine lijkt me toch wat ongemakkelijk. Dus schaffen we ons een konijn aan, dat ik eerst nog moet opvoeden. Het beestje moet het verschil leren kennen tussen gras en groenten. Ik ga het hersenspoelen tot het ervan overtuigd is dat alleen gras eetbaar is. Er zal wel een probleem zijn met de paternosterbollekes die het achterlaat, maar daar vind ik wel iets op. Vertel ik nu dit alles aan mijn echtgenoot, lacht hij zich hoogstwaarschijnlijk een breuk. Maar ik zou toch niet te vroeg lachen, want wat twintig jaar geleden futuristisch klonk, is op de dag van vandaag de gewoonste zaak van de wereld. Wie weet of er binnen evenveel jaren niet iemand op het idee komt om een woonkamertuin aan te leggen. Want als de mens zo voortgaat wordt het buiten onleefbaar. Dan zullen we zeggen: hadden we toen maar een patent genomen op die tuin van mijn fantasie. Maar dan is het te laat, dan gaat iemand anders met het grote geld lopen. Maar ja, het zal wel bij fantasie blijven, het wordt een mooie praktische tegelvloer, glanzend en geurend naar bruine zeep.
Het is beangstigend, ik heb voorspellende dromen. Vorige week heb ik twee nachten na elkaar gedroomd over een vreemd huis, ik ruimde papieren op en mijn schoondochter E. was gedurig in beeld. Uit ondervinding weet ik dat het dan om een sterfgeval gaat, het is mij al meerdere malen gebeurd. Mijn gevoel zei me ook dat ik er niet rechtstreeks bij betrokken was. Zondag zei ik nog tegen mijn zoon: verschrik je niet, ik denk dat er iemand sterft, maar ik weet nog niet wie.
Daarnet hoorde ik tot mijn ontzetting dat de regisseur van onze toneelgroep, deze namiddag overleden is. En dan pas weet ik hoe het allemaal ineen zit. Deze morgen was ik papieren aan 't opruimen en daarbij kwam ik uit op een script dat wegens omstandigheden niet gespeeld is geweest. Ik dacht nog: dat moet ik eens terugbezorgen, kan nog gebruikt worden. Het waren de papieren uit mijn droom. Zijn dochter heet ook E. net als mijn schoondochter, welke dus enkel in mijn droom voorkwam als naam.
Het is geen toeval, het is al vele keren gebeurd. Niet iedereen zal mij geloven en ik kan het ook niet bewijzen. Maar ìk weet dat het de waarheid is.
Ik wenste dat ik die gave beter kon gebruiken... of ik er dan meer aan heb?...
Nadenkend bekeek de agent het dametje dat ineengedoken voor hem zat. Ze was volledig overstuur en beefde nog na door het gebeuren, maar ze wilde haar best doen om een zo compleet mogelijk verslag uit te brengen over wat ze had meegemaakt. 'Ik lag dus in mijn bed, mijnheer de agent, toen ineens drie mannen in het zwart vóór mij stonden. Ik schrok mij een ongeluk maar vroeg toch wat ze van mij wilden. Ene deed het woord, de twee anderen zwegen. Alleen hun ogen kon ik zien. Ze hadden zo'n muts op hun kop, ik weet niet hoe dat heet, zo met gaten.' De agent knikte en noteerde alles. 'Toen zei die ene: geld ouwe, we weten dat je er hebt! Hij had een knuppel vast en zwaaide ermee, vlak voor mijn neus. Mijnheer de agent, ik was echt bang, men hoort tegenwoordig zoveel en ik woon alleen. Allee, ik stond op en nam uit de kast onder de lakens 150 euro, meer had ik niet in huis. De man met de knuppel trok het uit mijn handen en schreeuwde dat ze meer wilden. Dan zweeg hij plots omdat de bel ging. Met zijn hand brutaal achter in mijn nek, vroeg hij wie dat ik verwachtte. Ik dacht dat het mijn dochter was en zei dat ook. Die ene schrok precies en trok de muts van zijn hoofd, waarop de andere dan boos zei: stommerik, zo zal ze je herkennen Rudy!'
'Kan je die man beschrijven?' 'Die Rudy? Jazeker, ik zie zijn gezicht nog duidelijk vóór mij. Misschien twintig, kort blond haar,... oh ja... en een bleek gezicht, zoals iemand die lang heeft binnengezeten. Hij zette onmiddellijk zijn muts weer op en zwaaide met de knuppel voor mijn gezicht. Dan zei hij dat ik moest wachten tot ze weg waren eer ik mijn dochter binnenliet. Ja, ik had ook geen keus, ik was al een beetje opgelucht dat het zo afliep. In een wip waren ze verdwenen, ik denk langs de achterdeur. De deurbel heeft zeker nog tweemaal gegaan, eer ik durfde opstaan. Mijn dochter heeft toen de politie gebeld.'
De agent leek tevreden met haar relaas, ze was heel koelbloedig gebleven. 'Zo gauw we iets weten mevrouwtje, hoort u ervan.'
Nadat de man vertrokken was, praatten moeder en dochter nog wat na over de gebeurtenissen. 'Natuurlijk blijf ik nu een paar dagen bij je, ma. Dan kan je een beetje bekomen van de schrik. Ik denk niet dat ze nog eens zullen terugkomen.' prbeerde ze het vrouwtje gerust te stellen. Alhoewel ze er zelf ook niet zo gerust in was.
Twee dagen later kregen ze een telefoontje van de politie, of ze misschien naar het bureel wilden komen, er waren drie verdachten opgepakt. De dienstdoende agent wilde weten of de oude dame zich opgewassen voelde voor een confrontatie met de mogelijke daders. Voor haar veiligheid was natuurlijk gezorgd, de mannen konden haar niet zien. Voor een raam mocht ze plaatsnemen op een stoel en wachtte ze gespannen tot de drie figuren in de andere plaats binnengevoerd werden. Door een waas van tranen die ze plots in haar ogen kreeg, knikte ze dat ze de blonde jongeman herkende, hij was degene die haar bedreigd had. Haar dochter steunde zwaar ademend op haar moeder's schouders. De figuur ernaast herkenden ze ook... Danny... de achttienjarige zoon en kleinzoon...
Het moet zo'n drie jaar geleden zijn. Een zaterdagochtend, acht uur, nog wat nasoezelen in bed. Luisterend naar de radio. Het leek die dag wat drukker in het gebouw, meer geluiden dan anders. Wie was er nu weer zo vroeg bezig? Een stem die riep... was dat nu buiten of was dat binnen... De tweede keer hoorde ik duidelijk: brand!... Lieve hemel, toch niet waar zeker? Iemand belde beneden aan en nog iemand aan de gangdeur. Snel mijn peignoir aan en de deur open... De trappenhal stond vol rook. Ik hoorde roepen, iedereen naar buiten! Mijn verstand stond precies stil... hoe... in mijn slaapkleed, zomaar de straat op... Ik nam mijn GSM en sloot de deur achter mij en begon de trap af te dalen, je mag in zo'n geval de lift niet gebruiken. Er was veel rook, maar ik wist niet eens of er vuur was... zou ik er wel doorgeraken? Op het verdiep lager kwam ik mensen tegen, de jonge man die daar woonde vol roet, hoestend en naar adem happend, enkel gekleed in zijn onderbroek, in gezelschap van zijn buurvrouw, die hem gewekt had door op zijn deur te bonzen. Daarmee had ze eigenlijk zijn leven gered. Niemand wist wat er juist aan de hand was. Beneden gekomen, was de brandweer al daar met drie wagens. We moesten allemaal verzamelen om te controleren of iedereen aanwezig was. Enkel de meneer van het bovenste verdiep ontbrak nog, maar die wilde op zijn terras blijven staan, omdat hij de trap niet kon doen. Als het nodig was moesten ze hem daar maar afhalen. Daar sta je dan, op een drukke zaterdagmorgen, op straat in slaapkledij. Hetgeen ik toen voelde zal ik nooit kunnen beschrijven. Mijn verstand stond op nul. Het leek wel alsof ik alleen en verlaten was. Het vuur was in het appartement onder mij. Als verloren schapen zagen we de brandweermannen het gebouw ingaan met brandslangen en nadat ze boven het venster hadden opengedaan, kwam de rook naar buiten, terwijl ze hun ladders ertegen plaatsten. De pikzwarte rook ging recht omhoog, langs mijn ramen. De vensters waren met een dikke laag roet bedekt, zwart als de hel. Een smeulende TV werd in een tapijt gedraaid naar buiten geworpen. Dat was de schuldige: een implosie. Gelukkig was er weinig waterschade, alleen veel roet. Ik moest mijn vensters openzetten, want bij mij was er ook veel rook. Maar net daarvoor dacht ik plots aan mijn cavia, door het schrikken was ik haar vergeten, ik had haar nog maar twee weken. Ik wilde haar per se redden en een van de brandweermannen was zo goed om met mij mee naar boven te gaan. Gelukkig was het arme beestje niet gestikt. Maar misschien heeft ze toch rook ingeademd, want twee jaar later heeft ze klierkanker gekregen. Ik had ook nergens aan gedacht, alleen mijn GSM, om mijn zoon te kunnen bellen. Op zo'n moment heb je gewoon een blackout.
Nadat iedereen terug naar binnen mocht, heb ik eens rondgekeken, ben in snikken uitgebarsten en heb zeker een uur gehuild. Toen ben ik begonnen met alles af te wassen. Gewoon verstand op nul en poetsen maar. De stress geeft je een onvermoede kracht.
Maar daarna stond er mij nog een koude douche te wachten. Mijn verzekeringsagent vertelde mij dat ik geen brandverzekering had. Wat was er gebeurd? Voor mijn verhuis was er een vergissing gebeurd, ik was zonder het te weten dubbel verzekerd. Een van de twee zou een jaar geschrapt worden en als de ene verlopen was, begon de andere weer. Ik weet nog dat ik zei: hopelijk vergeten we dat niet. Waarop de man: neenee, ik zet het in de computer, geen probleem. Maar er ging dus toch iets mis. Alhoewel ik heel precies ben met mijn betalingen, is mij dat ontgaan. (ik hou niet van doorlopende opdrachten) Gelukkig zat ik niet met de schade, want dat zou pas een ramp geweest zijn. Het is onbegrijpelijk hoe het verstand kan stilvallen door paniek. Alleen mijn GSM had ik mee, geen papieren, geen geld, geen kleding... niets... Het heeft nog lang geduurd eer ik mijn klokradio terug durfde te laten spelen. Ik wilde alle geluiden horen, wilde allert blijven.
Waar gaat het naartoe en waar gaat het eindigen? Een jong meisje wordt dood uit het kanaal gehaald. Wie deed dit? Wat een leed voor die ouders en familie en kennissen. Als een geknakte roos uit het leven gerukt... Niets of niemand kan ooit dit verdriet goedmaken.
In de metro wordt een man vóór het oog van de camera in coma geschopt, door drie jonge gasten... Dat laten ze dan zien in het avondnieuws op VTM. Wat verwachten ze hiervan? Dat ze die jongeren spijt doen krijgen? Ik ben bang van niet. De normen en waarden zijn bij sommigen zo laag dat ze over zulke beelden fier zijn en erover opscheppen. Geen medeleven met de slachtoffers, integendeel, velen keuren dit goed en zeggen dat ze hetzelfde zouden doen. Vooraleer ik hier alle commentaar over mijn schrijven krijg, wil ik wel duidelijk stellen dat niet alle jeugd zo is. Maar ik heb het over die welke al dat geweld normaal vinden, en die zijn er, dat weten we maar al te goed!
Waar ik ook tegen ben is dat zomaar alles op TV getoond wordt. Ik weet dat er persvrijheid is, maar hoeveel zijn er niet die deze daden willen imiteren? Gisteren werd er een overval op een krantenwinkel getoond, gefilmd door hun eigen camera. Op 45 seconden tijd werd de deur geramd, en in een tafellaken de hele voorraad sigaretten meegenomen. Weer een idee hoe simpel dat het kan zijn... 45 seconden! De eigenaars die boven de zaak slapen hadden zelfs niet de tijd om iets te doen, zo snel ging het. Deze wereld maakt mij angstig... en heel verdrietig...
De meeste mensen weten wel dat 1 mei het feest is van de arbeid, maar hier uitleg over geven kunnen ze niet. Nu moet ik wel zeggen hier in Genk heeft 1 mei al lang niets politieks meer. 's Morgens begint het al: grote jaarmarkt, rommelmarkt, kermis, bloemenstoet... Van overal komt het volk, want deze dag is zelfs over de grens bekend. Ik begin met de markt. Het is er zo druk, dat je bij manier van spreken op de koppen kunt lopen. Waar de doorgang wat smaller is, heb je natuurlijk opstroppingen. De jonge mensen geven de schuld aan de bejaarden, want die blijven overal staan babbelen. De ouderen hebben het over al die kinderwagens die tegen je hielen rijden. Kinderen huilen dat ze naar de kermis willen. Vaders sakkeren dat hun vrouw treuzelt en willen eigenlijk naar huis. De moeders trekken een verongelijkt gezicht omdat ze nergens eens kunnen blijven staan om naar iets te kijken. Echte drama's kom je vaak tegen op zo'n momenten. Op de rommelmarkt zie ik porseleinen poppen, maar de prijs houdt mij tegen om er een te kopen. Als ik er teveel geld aan uitgeef, heb ik er minder voldoening van. Om vier uur namiddag, wordt de een-mei stoet samengesteld. Hebben die geluk met dit mooie weer! Vorig jaar was het regenachtig en twee jaar geleden was het 32gr. zodat de mensen met bosjes onwel werden. De ene ambulance achter de andere kwam langs-gezwaailicht. En waarschijnlijk heeft het ook met het weer te maken dat er in de stoet zoveel schaarsgeklede meisjes meelopen. Twee groepen met prachtige zwarte dansende in mini-bikini-met-pluimen geklede meisjes samba-ën over de weg. Met het opzwepende ritme van trommelende en andere geluiden-makende zwetende mooie zwarte jonge mannen. Fanfares zijn tegenwoordig show-orkesten. De menigte heeft geen gebrek aan sfeer. De bloemenstoet heeft precies een verjongingskuur ondergaan. Er zijn heel veel nieuwe groepen. Het steltenlopen schijnt wel ìn te zijn. Reuzegrote insecten in prachtige gewaden, jagen de kleine kinderen schrik aan. Een groep wekt afschuw, ik denk dat ze zich hebben laten inspireren door de films van Mad Max. Vieze gedrochten en vuile figuren rijden in rare dingen met wielen onder. Prinsessen en een koningin staan onbereikbaar hoog op hun wagen en strooien kwistig met bloemen, die dringend water nodig hebben. De dag wordt afgesloten met een immens vuurwerk. (ik vermeldde al eens eerder hoe hier voor elke gelegenheid een fortuin aan vuurwerk wordt gespendeerd.) Mijn besluit om op de brandtrap te gaan staan, blijkt een goede gok. Ik woon op het vijfde en sta zo met mijn neus op het gebeuren en het is bijna alsof ik het vuur kan aanraken. De brandtrap heb ik al eens goed bekeken en dan denk ik: wat als... er staat een heel gewicht aan mensen op. Ik kijk misschien een beetje teveel naar het nieuws, maar er gebeuren ook zoveel rampen tegenwoordig. Van hier uit heb ik zicht op de hele straat kermis, toch wel indrukwekkend. Dan begint het spektakel in de lucht. De pracht hiervan kan je in woorden niet beschrijven. Elk jaar zoeken de makers naar steeds weer nieuwe effecten om te verbazen. Soms denk ik dat ik al alles zag, maar elk jaar opnieuw kijk ik met de ogen van een kind naar boven en ben sprakeloos.
Terwijl de glinsters in de vorm van treurwilgen uiteenspatten en gouden slierten nog een tijdje blijven hangen, denk ik plots aan de eerste golfoorlog. Een van die piloten die zei: het lijkt wel Kerstmis als de bommen vallen, zo'n verlichting. Maar hij was een van de eersten die gevangen genomen werd en op TV getoond. Dit beeld is mij steeds bijgebleven.
De vuurshow gaat op de tonen van aangepaste muziek en als de finale begint klinkt er een juichend koor... het heeft iets hemels. Dit was een mooie dag... en volgende week sluit de kermis af met... een groot vuurwerk.
Als ik een boom was, zou ik je beschermen met mijn takken van liefde. Onder mijn bladerendak je koesteren tegen koude. Mijn schors zou je strelen, zachtjes over je huid.
Maar ik ben maar een mens, nietig en klein. Maar als mens kan ik je nog meer geven, beschermen, liefhebben en strelen. Nog veel meer... dan wanneer ik een boom was...
Deze morgen werd ik heel vroeg wakker, al ben ik helemaal geen ochtendmens. Omdat het vrij warm was op mijn kamer deed ik het raam groot open. Het was nog donker, alleen in het oosten begon het nog maar een beetje te klaren. Een goed moment om de zonsopgang te zien vanuit mijn liggende positie, ware het niet dat er bewolking was. Rustige geluiden van het ochtendgebeuren, de vogels waren al aan hun rituelen bezig, zingende merels (dacht ik vroeger) tot ik leerde dat ze zo hard zingen om hun concurenten weg te houden. Eigenlijk was het al lang geleden dat het bij het ontwaken zo stil was. Geen stenenslijpers, geen vrachtwagens, geen pletwalsen. Rust... In de straat aan de linkse kant zijn ze bezig de kermis op te bouwen. Maar ook daar geen roepende mensen of kloppende hamers... tot ik bedacht dat dat ook avondmensen zijn. Waarschijnlijk nog allemaal in diepe slaap. Ik ben terug ingedoezeld en toen ik weer wakker werd, voelde ik de zonnestralen op mijn huid kriebelen. Vandaag was er iets, maar ik kon er niet zo dadelijk opkomen... ach ja... ik was weer een jaartje ouder. Verjaardagen vieren is aan mij nooit besteed geweest, maar toch verlang je op zo'n dag naar een stevige knuffel. Ik kreeg een paar SMSjes, in mijn bus enkele mooie kaarten, je voelt dat ze aan je denken en dat doet toch plezier. Iin mijn woonkamer werd ik verwelkomd door het luide gepiep van de cavia. Het zou mooi geweest zijn als ze happy birthday had gezongen. Maar die blik die ze mij toewierp betekende alleen maar: ik-wil-witloof-en-liefst-nú.
Ik heb daarnet een bussel meiklokjes gekregen... èchte... pas geplukt in het bos... Wat een heerlijk parfum!
Ik mijmerde nog wat na over de zonsopgang en de frisse geuren van de ochtend... ach was ik maar een ochtendmens...
Eens dat je met Taiji begint, blijf je het doen. Het is ontspannend voor lichaam en geest. Zo is er volgende week op zaterdag 28 april een werelddag voor taiji. Op verschillende locaties komen mensen samen om in groep de taiji bewegingen uit te voeren. Voor mij is dat aan het zwembad in Hasselt, omdat mijn lesgeefster meedoet. Er is daar een grote evenementenweide (hopelijk is het mooi weer!) Als ik vertel dat deze dame bijna tachtig is, zullen jullie misschien vol ongeloof zijn. Maar het is een prachtig zicht om haar vloeiend en lenig bezig te zien Ik zal er maar bijvoegen dat ikzelf ook bijna eenenzestig ben, niet zo slank en heel goed mee kan. Na de 21 lessen die ik heb gehad ben ik natuurlijk maar een beginneling, eind juni kennen we de eerste reeks. In september begint de tweede reeks, die schijnt moeilijker te zijn. Het is de eerste keer dat ik zoiets in een grote groep zal meemaken en ben toch wel heel benieuwd naar het resultaat. Ik weet niet zeker welke de juiste schrijfwijze is, ik zag ook al Tai-chi. Voor meer info klik op: http://www.taiji.be/news.php
Update: er staan ook filmpjes van You-tube over Tai-chi.
Alhoewel ik haar jaren niet meer gezien had, herkende ik haar onmiddellijk. We hadden samen in dezelfde klas van de lagere school gezeten. In die tijd was ik een beetje jaloers op haar. Ze bezat alles wat een kind zich in mijn ogen maar kon wensen. Ze verbleef bij haar grootmoeder, (waarschijnlijk omdat deze naast de school woonde) die haar betuttelde als een baby. Eigenlijk had ze ook nog zoiets kinderachtigs. Terwijl de anderen al een BH droegen, was er bij haar nog niets te bespeuren van enige prille groei. Het schoolgerief dat ze bezat, moest iedereen de ogen uitsteken, want regelmatig had ze alles nieuw. (in die tijd al een zeldzaamheid!) Haar kleedjes vielen ook op. Niemand in de klas veranderde zo dikwijls van jurk als zij. Mooie, gesteven katoenen jurkjes, terwijl de meesten onder ons van die zwarte satijnen schorten droegen (om was te sparen). Onze moeders waren toen nog geen automatische wasmachine rijk, laat staan dat die al bestonden, neen, er werd gewoon een keer per week gewassen en dus moest je zuinig zijn op je kleding. Het meisje volgde pianoles, voor die tijd ook niet zo evident en waarschijnlijk had ze daardoor ook zo van die lange slanke vingers. Stiekem deed ik oefeningen in de stille hoop dat mijn vingers ook die vorm zouden krijgen. (tevergeefs natuurlijk) Ondanks dat ik de beste leerling van de klas was, bleef ik toch een beetje jaloers. Bij mij thuis ging het niet zo goed en er waren nog andere kinderen waar rekening mee moest gehouden worden.
Na al die jaren kwam ik haar dus onverwachts tegen in het grootwarenhuis waar ik mijn boodschappen deed. Zij zag er nog steed jong en fris uit, terwijl ik al twee peuters aan de hand had. De knappe man naast haar, met zijn arm rond haar schouders, was duidelijk heel verliefd. Ze negeerde mij maar ik hoorde hem duidelijk zeggen: is die even oud als jij? Dan zie jij er nog jong uit! Waarop zij voldaan giechelde. Dat deed pijn, maar wie heeft er in zijn leven nog nooit een kwetsende opmerking gemaakt, toch goed wetende dat de persoon in kwestie het kon horen? Maar alles gaat verder en zulke dingen worden naar de achtergrond verdrongen. Ze was al helemaal uit mijn gedachten toen ik haar weer eens tegen het lijf liep. Ik moest wel twee maal kijken om haar te herkennen, er was iets met haar, ze keek zo moe en lusteloos. Met gebogen rug sjokte ze vooruit. De vroeger zo knappe man naast haar, was nu helemaal grijs geworden. Op enkele jaren tijd? Hoe kon dit? Je kon goed zien dat hij lang niet meer geglimlacht had, zijn afhangende schouders spraken boekdelen. Mijn blik viel op de buggy welke hij voortduwde. Eigenlijk had die een abnormaal grote maat. Dan zag ik het jongetje dat erin zat in een heel verkrampte houding. Hij was misschien zo'n vier of vijf jaar oud, en het was duidelijk dat hij waarschijnlijk nooit zou kunnen lopen.
Ik moest eens stevig slikken... dit was pijnlijk... Mijn jongens voor mij uitduwend, vervolgde ik mijn weg, zonder nog om te kijken...
Ik weet het niet, maar is dit normaal? Vandaag dertig graden... dertig!... Je zal zeggen: wees blij met dat mooie weer. Ja oké, daar is een punt. Maar ik kan het niet laten, dit is bangelijk... Ik weet wel de opwarming enz. Maar ik voel een onbestemde angst, dat dit nu al slecht gaat aflopen. Nochtans ben ik niet zo'n doemdenker, maar nu swingt het toch de pan uit! Gaan we de prijs betalen in de zomer? Zware onweders... orkaanwinden... Of blijft de temperatuur stijgen naar nooit gekende hoogten? Net op TV: New Mexico kampt met sneeuwbuien, zoals ze er zelfs in de winter geen zien. Hagel als eieren zo groot en zware storm.
Maar zoals steeds... we zien wel... voor hetzelfde wordt het in putteke zomer een beetje winter... alles kan!
'Het trekt op niks.' Elke zin van de man begon of eindigde met dezelfde woorden. Hij zat met zijn wederhelft op een terrasje en strooide kwistig met commentaar. Zij was het blijkbaar gewoon en knikte eens af en toe met haar hoofd, een ja of een nee, het was niet zo belangrijk. Als hij maar het gevoel had dat ze luisterde. Zijn aandacht ging onmiddellijk naar iets anders dat in zijn blikveld kwam. 'Die winkel daarboven, met die bruidsjurken, dat trekt toch op niks, die etalages zo open en bloot. Ik zou dat zeker nooit zo doen! Iedereen ziet die jurken hangen en daardoor is de privacy er vanaf. Zoiets moet een beetje geheim blijven, de bruid moet een verrassing zijn voor haar toekomstige man.' Zij knikte, jaja, dat is zo. Dat geen enkele bruid tegenwoordig nog een verrassing was voor haar aanstaande, deed hier niets terzake. Hij duldde geen tegenspraak. 'Het trekt ook op niks dat men hier zolang op bediening moet wachten. Hiernaast bij de concurrentie gaat het precies sneller.' Terloops gluurde hij naar de knappe dienster met de lange benen, en of het nu door die benen kwam, was niet duidelijk, maar hij herpakte zich onmiddellijk. 'Och ja, ze heeft ook haar handen vol. Maar als ik hier de baas was dan nam ik toch meer personeel in dienst. Het trekt op niks dat dat meisje alles alleen moet doen!' Toen de lange benen zijn richting uit kwamen, bestelde de man zich een wafel met slagroom, maar omdat zijn vrouw enkel koffie wenste, vond hij het maar niks dat hij dan alleen moest eten. Hij drong er bij haar op aan dat ze ook iets zou nemen, maar deze keer hield ze voet bij stuk. Ze kon zelf wel bepalen wanneer ze honger had, of niet soms? Hij legde zich erbij neer en zijn aandacht ging meteen naar iemand anders die volgens hem op niks trok in zijn gemakkelijke short. Hij zou zoiets voor geen geld van de wereld dragen. Nadat hun bestelling op tafel stond, proefde hij aan zijn heerlijk geurende koffie, wat hem een onmannelijk kreetje ontlokte: 'Jak! Foei! Die koffie is puur vergif! Zo één kop bevat voldoende om een ganse pot te zetten. Misschien met suiker? Nee, nog niet te drinken. Wil jij hem misschien? Wat bezielt die mensen om zoiets te serveren?' Gelukkig bleek de wafel hem wel te bevallen, ondanks dat de slagroom volgens hem een beetje te koud was. Nadat hij genietend zijn lippen afgelikt had, zei hij met een diepe zucht: 'Toch best leuk, zo'n namiddagje terrassen, of niet soms?' De vrouw zuchtte eveneens en de blik welke zij terluiks op hem wierp, sprak boekdelen. Soms trok de commentaar van haar man... ook... op niks!...
Toen Marc naast haar kwam zitten, zodat hun schouders elkaar raakten, vond ze de hele situatie eigenlijk een beetje absurd. Zijn vingers omknelden de hare en ze dacht er aan dat er elk ogenblik iemand kon langskomen die haar kende. Elke bekende zou onmiddellijk de nodige conclusies trekken, zodat het nieuws dat ze hier met een andere man zat, wel snel aan de oren van haar echtgenoot zou komen. Wilde ze die moeilijkheden eigenlijk wel? Ze zuchtte even en besloot dan om er even niet aan te denken en simpelweg van deze warme ogenblikken te genieten. De blik in Marc's ogen sprak boekdelen. 'Cathy... ik zou met je alleen willen zijn... ik ken een plaats niet ver van hier... wat denk je?' 'Ik weet niet...' 'Ik wil je dicht bij me hebben, maar je moet het zelf ook wensen... ik push je niet.' Ze verdrong al haar schuldgevoelens toen ze zei: 'Oké... laat ons gaan.' '...denk je het aan te kunnen om de stomp van mijn arm onder ogen te krijgen?' 'Ja... ja natuurlijk, misschien is het de eerste keer wat moeilijk, maar ik denk wel dat ik er aan kan gewennen.' Terwijl ze naar de parking gingen, kwamen ze langs een bloemenkraam, waar Marc een langstelige bloedrode roos voor haar kocht. Het was een romantisch symbool. Ze zou de bloem meenemen en drogen om te bewaren als souvenir aan deze dag. In de wagen werd haast geen woord gesproken, tot Marc halt hield aan een soort bar. Met een beetje gêne bekeek Cathy de lichtreclame welke duidelijk aankondigde: kamers per uur. Het was blijkbaar niet druk, er stond slechts een wagen. Die auto... het bloed week uit haar gelaat toen ze die herkende, de auto van haar vriendin. 'Marc... ik kan hier niet naar binnen, dat is de wagen van iemand die ik ken.' Gefascineerd bleef ze naar de kleine blauwe wagen staren, dit had ze zeker nooit verwacht. Hier wilde ze zo snel mogelijk vandaan. Een beetje boos, een verwensing mompelend, reed Marc achteruit om de weg terug op te kunnen rijden. Cathy bekeek nog eens de gevel van het gebouw, de helle neonreclame kwam haar nu koud en gevoelloos voor. De spanning gaf haar een misselijkmakend gevoel. Aan de zijkant van het huis viel haar plots iets anders op... Een glanzend gepoetste fiets, verankerd met een stevige ketting, alsof hij daar nog wel een tijdje zou blijven staan... Het rijwiel van haar man, de wielerfanaat...
Heel opgewonden reed ze naar huis, waar ze snel iets ging koken voor haar echtgenoot die weldra van zijn fietstochtje ging arriveren. Verstrooid luisterde ze naar zijn saaie verhaal over het fietsen, dat zoals steeds hetzelfde klonk. Maar gelukkig was hij zozeer met zichzelf bezig, dat hij het toch niet merkte. Tot haar opluchting ging hij na het middagmaal een dutje doen, zodat ze met haar gedachten alleen kon zijn. De volgende dagen moest ze gedurig aan Marc denken, ze kreeg hem niet uit haar hoofd. Die gepijnigde blik van hem beheerste haar dagen en nachten. Op donderdagavond, ze was net aan de afwas, ging de telefoon. Het was Marc. Gelukkig was haar man buiten in de tuin druk bezig met zijn fiets te poetsen, zodat ze ongestoord kon praten. Het was net zoals ze gehoopt had, hij wilde haar terugzien. 'Ben je er volgende zondag weer?' 'Ja tegen negen uur kan ik er zijn. Laat ons afspreken aan het fonteintje, ken je dat terras?' 'Ik weet waar je bedoelt. Zie je Cathy, ik verheug me enorm op je gezelschap, het is een hele tijd geleden dat ik nog zo ontspannen met iemand heb kunnen praten.' Even was er een korte stilte. 'Ik kijk ook al uit naar zondag, Marc.' De krop in haar keel wilde zelfs na verscheidene malen slikken niet wijken.
De volgende dagen kropen tergend langzaam voorbij. Heel afwezig deed ze haar dagelijkse bezigheden, met haar gedachten ergens anders. Zelfs haar man had al iets gemerkt en bekeek haar onderzoekend. 'Scheelt er wat? Je bent zo stil?' 'Ach neen, maak je maar geen zorgen.' 's Avonds deed het gejammer van de kat haar plots beseffen dat ze totaal vergeten was het arme dier eten te geven. Terwijl ze zijn schoteltje vulde, vroeg ze zich een beetje bezorgd af waar deze situatie haar ging brengen.
Die zondag besteedde ze extra veel zorg aan haar opmaak Erg opgewonden besefte ze dat Marc's belangstelling haar diep raakte. Haar losse bloemetjesrok met het witte strakke ribbeltjesbloesje, zonder mouwtjes, accentueerde haar figuur. Ze zou hem zeker bevallen. Met blosjes op haar wangen van opwinding, kwam ze op de afgesproken plaats aan. Ze leek wel een tiener, op weg naar een eerste afspraakje. Het personeel op het pleintje was druk in de weer met het uitstallen van tafels en stoelen. De helderblauwe kussens en bijpassende parasols nodigden uit om plaats te nemen. Op dit vroege uur zaten er enkel nog maar twee oude dametjes met een kopje koffie en indroevige gezichten elkaars kwaaltjes af te meten. De ene was al zieker dan de andere, alhoewel ze er beiden toch zo slecht niet uitzagen. Getuige hiervan de dikke roomsoes, waarvan ze tussen elke klacht een flinke hap namen. Aan dit tempo zouden ze er vooraleer het middag was al een hele lading verorberd hebben. Zodat ze dan weer konden klagen over hun onbegrijpelijk gebrek aan eetlust. Ze aten gelijk mussen en toch vielen ze geen gram af. Om haar zenuwen een beetje de baas te blijven, besloot Cathy om nog niet te gaan zitten. Veronderstel eens dat Marc zich bedacht had, dan zat ze daar voor aap. Ze zou eerst de toer rond het pleintje doen en een voor een de winkeltjes bekijken, dan had ze ondertussen een houding. Voor een vitrine met allerlei gadgets stond ze even stil en keek naar de gekkigheden die daar tentoongesteld waren. Een superzot spaarvarken in bikini deed haar even glimlachen. Dan zag ze, zonder zich om te draaien, in het spiegelende glas, Marc langzaam naderen. Wellustig genoot ze van het beeld dat de ruit haar bood. Terwijl hij dichterbij kwam, leek het alsof hun silhouetten in elkaar overgingen. Zonder iets te zeggen legde hij zijn hand op haar linkerschouder, terwijl zijn duim zacht haar hals streelde. Genietend leunde ze tegen hem aan. Dan boog hij zich een beetje voorover en fluisterde in haar oor: 'Ik heb zin om je te kussen.' Tot haar eigen verbazing hoorde ze zichzelf antwoorden: 'Wat houdt je tegen?' Terwijl ze eigenlijk iets anders had willen of moeten zeggen. De daad bij het woord voegend drukte hij zijn mond heel kort op de hare. Het was niet eens een echte zoen, maar het gebaar maakte bij Cathy een stroom van gevoelens los, zodat er een lichte rilling over haar ruggegraat trok. Even later zaten ze zwijgend achter een kop koffie in elkaars ogen te kijken.
De plaatselijke middenstand heeft dit weekend als lente-koop-weekend uitgeroepen. Ze konden het niet beter gepland hebben, of zouden ze de weergoden omgekocht hebben? Met dit zonnetje moét je naar buiten, geen twijfel mogelijk. In 't centrum hebben ze ook voor animatie gezorgd. Enkele paashazen in rose of wit lopen chocoladen eitjes uit te delen. Je hoort ze zuchten onder hun vermomming, dat moet warm zijn! Dan hoor ik een éénmansfanfare, wat mijn nieuwsgierigheid wekt. Ik had er al over gelezen, maar nog nooit in 't echt gezien: marcherende ganzen. Een rij van zo'n tien of twaalf grote grijs-witte ganzen (echte!) loopt met flapperpoten netjes een vlaggenzwaaier achterna. Achter hen komt de trommel- en paukenklopper. Ik denk toch dat die dient om hen vooruit te jagen. Alhoewel, als er eentje weigert verder te gaan, ze allen blijven staan gaggelen. De vraag is hier: of die beestjes dat plezant vinden? Gaia... waar zijn jullie?
Binnenkort moet ik naar een avondfeestje en daarom ben ik aan 't kijken naar iets nieuws, want zoals de meeste vrouwen heb ik niets om aan te doen. Mijn keuze heeft echter beperkingen zoals daar zijn: mijn leeftijd, maat, idee, kleuren. De mode van het ogenblik kan mij maar weinig bekoren. Het meeste is voor jonge meisjes. Ook flodders wat ik Flintstonekleding noem. Dan heb je kleding die wel van voor de oorlog lijkt. De hotpants komen ook weer in beeld, net zoals een mengeling van Courrèges en Mary Quant.(heel kort). Ook de leggings die op ondergoed lijken, mag ik niet vergeten te noemen. Het echte chique opkleden vind ik alleen goed voor begrafenissen en trouwfeesten, ik ben niet zo'n chichi-madam. Streepjes mag ik niet nemen (ik kijk af en toe naar Vitaya), de safarikleuren zijn ook niet aan mij besteed. De schoenen die ik aan mijn voeten heb, (Rieker, antistress) zie ik in de etalage bij de nieuwe collectie staan. Ik kocht ze twee jaar geleden, samen met een paar witte, in de solden aan halve prijs. Dat moet pure voorzienigheid geweest zijn. Het geluk is met mij als ik een vrije plaats op een terrasje vind, met mijn gelaat in de zon... zaaalig! Ik bestel een Ice Tea, mét ijs, uit ondervinding weet ik dat je het moet vragen anders heb je kans dat er geen ijs inzit. En mij smaakt dat niet, de naam zegt het toch ook? Thee met ijs... Laat de mensen nu maar langsparaderen, kan ik ze bekijken. Voor het ogenblik zie je nog veel zwart en bruin, en natuurlijk de tijdloze jeans. Mijn laatste aankoop was een jeanspak, jasje licht getailleerd, rok in A-lijn en broek met niet te smalle pijpen. Voile rokjes heb ik ook nog van vorig jaar, alsook een jeansrok met uitgeschuinde panden.. T-shirts met lange of korte mouwen, effen of met geborduurde glitter aan de hals, in alle kleuren en lengtes. Linnen pakjes, heel fijn voor als het warm is. Enkele basisstukken zoals gewone broeken en rokken.
Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat alles wat ik in de winkels zie en mij ook maar enigszins aanstaat... zich ook in mijn kleerkast bevindt.
Een beetje lusteloos liep Cathy over de zondagsmarkt. Eigenlijk verveelde ze zich, maar alles was beter dan dat thuiszitten. Met een hand haar ogen beschuttend tegen het scherpe zonlicht, tuurde ze naar de kerktoren om te zien hoe laat het was. Door het omhoogkijken viel haar halflange blonde haar naar achter. Op haar fijngevormde gelaat verscheen een ontevreden uitdrukking. Ze was nog maar vijf jaar gehuwd en het leek wel of ze al in een sleur zaten. In haar strakke jeansbroek met rood topje zag ze er heel jong uit, alhoewel ze zich, ondanks dat ze nog maar vijfentwintig was, soms stokoud voelde. Het kwam waarschijnlijk ook omdat ze vaak eenzaam was. Haar echtgenoot was een wielerfanaat en ging op zondagmorgen de hele voormiddag fietsen. Hun conversaties begonnen zich ook stilaan te beperken tot het minimum. Zij had dan wel de wagen ter beschikking en daarom bezocht ze op zondag de zomerse rommelmarkt. Daar kon ze haar tijd verdrijven met naar de optredens te gaan kijken op de Grote Markt. Rond het podium stonden tafeltjes en stoelen waar je iets kon drinken. In de schaduw van de eeuwenoude linden was het zeer aangenaam om te zitten en zo vergat ze een beetje haar zorgen. Rondom stonden er gezellige groene bloembakken met kleurrijke geraniums, op een ondergrond van stralend blauwe lobelia's. Plots gleed ze bijna uit op een halve perzik, die iemand achteloos had weggegooid. De vieze brij van haar schoenen schrapend, zag ze nog net dat iemand anders er ook in trapte. Om niet te laten zien dat ze grinnikte, draaide ze vlug haar hoofd in de andere richting. Het was duidelijk dat die andere haar gevoel voor humor niet deelde, want ze hoorde hem een verwensing slaken. Dan liet ze haar blikken een beetje over de mensen dwalen, die net als zij rondslenterden. Ze wilde zien of ze geen bekenden tegenkwam, waar ze dan een praatje mee kon slaan. Plots meende ze iemand te herkennen die ze al jaren niet meer gezien had. Haar pas versnellend probeerde ze op gelijke hoogte te komen eer ze hem aansprak. Het kon immers ook dat ze zich vergiste, stel je voor dat het iemand anders was. Maar dan voelde ze een vreemde ontroering, die bruine haardos, geen twijfel mogelijk, dat was Marc, een vroegere vriend van haar. Heel onverwachts was hij uit haar leven verdwenen. Enige tijd later hoorde ze dat hij gehuwd was. Zenuwachtig streek ze haar blonde haren glad en slikte eens verwoed eer ze durfde zeggen: 'Hallo Marc, hoe maak je het?' De aangesprokene draaide zich verrast om bij het horen van haar stem. 'Cathy! Wat prettig om jou tegen te komen, je ziet er goed uit.' Onderzoekend bekeek ze zijn gelaat dat er bleek en vermoeid uitzag. De dikke snor welke hij had laten groeien, kon niet verhullen hoe hij gespannen zijn lippen opeenklemde. Pas toen hij haar zijn linkerhand toestak, bemerkte ze zijn loshangende rechtermouw. Een ogenblik staarde ze ontzet naar de plaats waar normaal een arm behoorde te zitten. 'Marc, je arm? Wat is er gebeurd?' liet ze zich ontglippen. Met een grimmige trek om zijn mond verklaarde hij: 'Een ongeval op het werk, maar bespaar me je medelijden, daar heb ik genoeg van. Iedereen beklaagt je, maar daar kan je niet van leven.' Het klonk heel erg verbitterd. 'Het is geen medelijden, ik verheug mij er echt op jou terug te zien. Laten we samen iets gaan drinken.' Toen ze tegenover elkaar op het terras zaten, probeerde ze een luchtige toon te vinden zodat hij een beetje meer op zijn gemak was. Zijn chocoladebruine ogen konden haar hart nog steeds wat sneller laten slaan, maar de warmte van vroeger had plaats gemaakt voor bittere ernst die ze van hem niet kende. 'Zo te zien heb je het ergste toch achter de rug. Waarschijnlijk ben je ondertussen al heel handig met je linkerhand. (ze besefte wel dat ze van de zenuwen maar wat zat te ratelen) Misschien wel handiger dan veel mensen met twee handen!' Het klonk een beetje schertsend, tenminste dat was de bedoeling, maar hij lachte niet. 'Ik wenste dat mijn vrouw er ook zo over dacht, ze heeft mij in de steek gelaten. We zitten midden in de echtscheiding, ze heeft al iemand anders. Blijkbaar had ze niet genoeg aan een hand.' Cathy voelde de tranen in haar ogen branden, hoe kon iemand zo gevoelloos zijn? In een gebaar van sympathie legde ze haar hand over de zijne en zo zaten ze een tijdje naar elkaar te kijken, terwijl het orkest luide muziek produceerde. Tot hij zijn hand wegtrok om zijn koffie te drinken. Hij had zich al aangewend om hem zwart te consumeren, zo kon hij het gefrutsel met suikerzakjes en verpakte melk omzeilen. Cathy liet haar vingers over het patroon van het tafelkleed glijden om niet te erg te staren hoe hij zich behielp. Ook toen hij een pakje sigaretten uit zijn jaszak viste en er een opstak, met lange halen diep inademend. Ze begreep dat hij het zeker niet prettig vond als iemand hem wilde helpen. Terwijl hij zwijgend rookte bestudeerde hij aandachtig haar gelaat, zodat ze tot haar eigen ergernis lichtjes bloosde. Het speet haar dat het bijna middag was, tijd om naar huis te gaan. Terwijl ze opstond en haar handtas nam zei ze: 'Bel me eens op, laat nog eens wat van je horen.' 'Doe ik' knikte hij. Aan de hoek van de straat keek ze nog eens om, maar hij was aan 't afrekenen, zodat het hem ontging.
Mensen die echt beminnen aanvaarden elkaars anders-zijn, ze geven alle vrijheid en ruimte om zichzelf te blijven zonder elkaar te hinderen. Ze aanvaarden ook de minder sympathieke kanten, hoe vervelend die soms zijn en hoeveel geduld ze ook vergen. Ze weten dat we allen, met de onvolkomenheden die we het liefst kwijt zouden zijn, moeten leven...
