Voor zover ze zich kon herinneren, had haar moeder ook altijd huisdieren gehad. Konijnen, kippen en kanaries, vooral katten, soms wel tien ineens. Met al die poezennamen was er ook een grapje ontstaan; (een kat reageert op alles, als het maar met eten te maken heeft.) Er werd gewoon geroepen: poezeloezemienesoese... en alsof het een toverwoord was, kwamen ze allemaal gezwind aangestormd.
Later, in haar eigen gezin, was er ook plaats voor dieren. Niet zóveel tegelijk, maar een kat of een hond of een papegaai, zelfs een pratende Beo hadden ze gehad en een handtamme kanarie. Toen zij en haar man uiteen gingen, liet ze haar kleine bruine hondje achter omdat dat de beste oplossing was. Hij had een tuin nodig en geen kleine studio waar amper plaats was. Niet lang daarna kreeg ze te horen dat ze het beestje hadden laten inslapen. Omdat ze geen afscheid had kunnen nemen, kwetste het haar enorm. Haar hart werd er kil van, heel bewust nam ze afstand van knuffels en warme gevoelens. Natuurlijk ging het niet alleen om het hondje, maar dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Dieren strelen deed ze niet meer, ze had daar geen behoefte meer aan. Was ze verbitterd? Zelf wist ze het ook niet zo goed.
Haar zoon die ook alleen woonde, had zo'n zwart-wit poezebeest. De dag dat hij plots naar het ziekenhuis moest, stelde zich het probleem dat die kat verzorgd moest worden. Ze nam het dier in huis omdat ze het toch niet kon laten verhongeren. Ze hield helemaal niet van de kat, overal vond ze haren en ze moest de deur van het terras dichtlaten, zodat hij niet zou kunnen ontsnappen. De geur van de kattenbak hing haar de keel uit en zelfs het propere kattenzand rook zo chemisch... Het toppunt was dat de kat krabte als ze haar wilde strelen. Dus de dag dat het dier terug naar baasje mocht, voelde ze alleen maar opluchting dat ze er van af was. Nog dagenlang bleef ze witte haren verwijderen en als souvenir bleek dan nog haar zetel serieus beschadigd te zijn aan de onderkant, dus hopelijk hoefde die kat nooit meer terug te komen. Dan kwam er weer een ander dier logeren. Haar vriendin ging voor een weekje naar zee en bracht de cavia met zijn hele hebben en houden naar haar. Dit kon zo erg niet zijn, dacht ze, zo'n grote bak, dat zat wel veilig. Het pittige diertje was heel handtam en erg aanhankelijk. Eigenlijk een grappig ding, goudbruin, met een witte rozet op zijn kopje, waaronder twee pientere oogjes haar nieuwsgierig aankeken. Ze vond het toch een beetje bedenkelijk toen haar vriendin vroeg om het caafje voldoende te knuffelen.
Omdat ze haar best wilde doen, nam ze het 's avonds toch maar op haar schoot. En terwijl ze behoedzaam het fluwelige pelsje streelde, kroop het genoeglijk tot in haar hals en begon daar kleine likjes en knuffeltjes te geven, ondertussen kirrende en knorrende geluidjes makend. Eigenlijk geurde het lekker naar hooi en houtkrullen. Ze voelde de warmte van het kleine lijfje door haar bloes tot op haar huid. Op dat ogenblik leek er in haar iets te breken en welde er een snik in haar keel. Wenen deed ze sinds lang niet meer, haar tranen waren zowat opgedroogd, maar een lang vergeten gevoel kwam naar boven.
Nadat de cavia terug naar haar baasje was, miste ze de geluidjes waarmee ze de hele voorbije week verwelkomd was geweest als ze in de keuken kwam. Toen nam ze een beslissing; ze wilde een cavia! In de bib haalde ze boekjes om goed op de hoogte te zijn over het verzorgen en zelfs over het karakter van de cavia. Heel interressante dingen kwam ze daarmee aan de weet.
Ja, ze zouden veel voor elkaar kunnen betekenen, beiden hadden ze evenveel behoefte aan warmte en vriendschap...
Het lijkt wel of ik iets heb met varende schepen. Heel toevallig. Gisterenavond trokken we (dat is de hele toneelgroep) naar Maastricht. We gingen poepchique dineren op een varend schip. Parking vinden ging heel snel, in de ondergrondse. Maar ik dacht dat alleen hier bij ons zoveel bouwwerven zijn. Dan is het in Maastricht nog erger. Vind daar je weg maar. Er is altijd wel iemand die de voorhoede neemt. Regelmatig werd er geroepen: nee, terug, het was rechts... of nee, het was toch links. Dan kwamen we aan de Maas en zagen van ver al de feestelijk verlichte schepen liggen. De hele bende er naartoe. Jawadde! Coffeeshops! Ik moet hier geen tekeningetje bij maken, dat was ook duidelijk als je zag wie daar rondhingen. Okee, brug over en ja daar was het. We zouden al smullend varen tot in Luik en terug. Een slaperige reiger op een staketsel keek ons verveeld na, daar had je weer van die gekken die zijn rust verstoorden. Het eten in buffetvorm was uitstekend. Een zelfzingende dj met synthesiser kreeg al snel de sfeer erin. Een paar meezingers en we waren al vertrokken. Ik heb altijd gedacht dat Hollanders vrij plezante mensen zijn. Maar de afkeurende blikken die de andere opvarenden ons toewierpen spraken boekdelen. 'Wat een zootje, die Belgen, zijn zeker al straalbezopen' Ook toen we met een ander schip aan onze zijde in de sluis lagen, waren er maar weinigen die terugzwaaiden. Maar we lieten het niet aan ons hart komen. Omdat ik alleen maar water en koffie drink, heb ik geen kater, maar ik vrees dat de meesten van de groep het anders ervaren vandaag. Ik heb me wel goed laten gaan in het eten, en vandaag moet ik dat compenseren. De hele dag alleen maar water en appelsienen. Awel, ik ben toch weer een plezante ervaring rijker. Volgend jaar zullen ze wel weer iets anders verzinnen om ons te verrassen. Fijn...
Al ooit een vakantie doorgebracht op een binnenschip? Ik wel! Een vrachtschip omgebouwd tot klein varend hotel, 'De vier Vaargetijden' genoemd. Er zijn maar vier kajuiten, zodat er hoogstens plaats is voor acht gasten. Daarmee hou je een familiale sfeer. Je wordt er verwend door het schipperskoppel die beiden een vaarlicentie hebben. Ik geloof zelfs dat ze de titel van kapitein mogen voeren. Het is gewoon zááálig, het weer was ook fantastisch. Ja, de zomer van 2003. Ik kreeg sms' jes van het thuisfront: we kunnen niet slapen, het is hier 36gr. terwijl daar op het water niets van te merken was. De bedden waren opgemaakt met heerlijk frisse witte lakens. Elke kajuit had ook zijn eigen douche en toilet. Meer heb je niet nodig. 's Morgens als we lekker uitgerust in de woonruimte kwamen, stond het ontbijt al op ons te wachten, de schipperin was al naar de bakker geweest om verse broodjes. Je kon het niet bedenken of het stond wel op tafel. En had je extra wensen dan werd daar ook in voorzien. Nooit eerder in mijn leven was ik zo verwend en in de watten gelegd als op dat schip. Na het ontbijt werd er meestal gevaren en tegen de middag stond er weer een eetfestijn in buffetvorm gereed. Beneden kon je je bord volscheppen en dat boven op het dek, aan de grote daarvoor voorziene tafel gaan opsmikkelen. Ondertussen zag je het landschap aan je voorbijglijden. We hebben ook aan de wal gelegen, drie dagen in Brugge en twee dagen in Gent, net toen daar de 'Gentse Fiesten' bezig waren. Fietsen waren er ook aan boord, dus keuze genoeg. Er lagen stadsplannen gereed en uitgestippelde routes, aan alles was gedacht. Heel mooi was ook de afvaart van de Leie. Achter elke bocht werd je verrast door ongelooflijk mooie villa's . Nooit eerder zag ik zoveel verschillende stijlen. Waar ik ook onder de indruk van was: de sluizen en de bruggen! Al die mensen die voor die ophaalbruggen moesten wachten tot wij daar voorbij waren. Wij in onze dekstoelen als koningen. We hoorden soms wel eens: oh... die zitten daar fijn! Misschien ook wel met een beetje afgunst. 's Avonds weer een rijkgedekte tafel, onze kokkin verraste ons telkens weer met de meest fantastische gerechten.
Veel te snel waren die dagen voorbij, ik hoop het nog eens te mogen meemaken. Ze doen ook andere routes.
Nog eens bedankt lieve mensen voor die fijne vakantie!
Onlangs zag ik een natuurfilmpje over hoe dieren de tijd beleven op verschillende manieren. Ik vond het fascinerend. Voor de schildpad gaat de tijd zo langzaam dat hij meestal niets gezien heeft als er iets gebeurt. Een sperwer ziet alles heel snel, omdat zijn leven er kan vanaf hangen hoe hij reageert. Dat gaat van verdediging tot voedsel ontdekken. Een vlieg is ook heel snelziende. Probeer er maar eens een te pakken met een hand. Dat zal moeilijk lukken. Maar met twee handen , elk uit een andere richting komend heb je al meer kans.
Mensen beleven de tijd ook op een verschillende manier en dat heeft dan meestal met leeftijd te maken. Ik las eens een vertaling uit het Chinees en dat ging ongeveer zo: De tijd is als een rivier, Een kind loopt snel en steekt het water voorbij. Eens volwassen blijft men gaan aan dezelfde snelheid als het water. Een oudere mens blijft achter en ziet het water voorbij stromen.
Ooit had ik iemand aan de deur die vroeg achter een vroegere bewoner. Gelukkig wist ik wie hij bedoelde en zei dat die persoon er al lang niet meer woonde. Heel verwonderd zei de man: maar veertig jaar geleden woonde hij hier toch nog! Als je jong bent dan lijkt 'binnen 40 jaar' nog heel ver, maar als de jaren al voorbij zijn...
Op TV: het is relatief rustig gebeleven in Parijs. Net of ze bedoelen: wat jammer! Horden journalisten die daar staan met de cameras in aanslag. Ja oké, het is hun broodwinning. Maar hopen dat er iets gebeurt? Het is zoals enkele jaren geleden, bij de landing van legertroepen op een strand. De eersten die daar stonden waren de journalisten. (in een land in volle oorlog) Zo konden we alles live meemaken. En in Parijs worden die twee jongens die (vrijwillig) in die elektriciteitskabine kropen, vereerd als slachtoffers, bijna als helden. Maar vergeten ze dan de echte reden: ze waren tenslotte op de vlucht voor de politie. En als je niets misdaan hebt, waarom zou je dan vluchten??? En dan die mentaliteit, 'het is toch normaal dat ze gaan stelen, ze willen ook mooie kleren en een GSM' Het is echt beangstigend dat zoiets als normaal wordt beschouwd, bangelijk!
Hier heb je ook wel van die toestanden. Er zijn ècht mensen die niet willen werken. Ik ga daar nu niet over uitweiden, maar ik weet dat het bestaat. Er zijn werklozen die met de duurste auto's rondrijden. Hoe komen ze er aan? Velen zijn ook bekend bij de politie, maar wat wordt er aan gedaan?
Hoe ze al deze problemen gaan oplossen, ik weet het niet hoor...
Ik heb al heel mijn leven een hekel aan de zondagen. Vraag me niet waarom, ik heb er geen zinnige verklaring voor. Waarschijnlijk zal de reden wel te vinden zijn in mijn verleden. Maar sinds ik naast een bouwwerf woon, ben ik blij als het einde van de week er aan komt. Ik zal het hier niet hebben over het lawaai de hele dag. Maar voor het ogenblik zijn ze bezig een straat af te werken. Dat betekent dus de hele dag blokken en stenen zagen en slijpen, of hoe dat stoffferige gedoe ook moge heten. En denk maar niet dat die snuiters iemand ontzien. Oh neen! Ze hebben een sadistische grijns op hun tronies als ze erin slagen iemand onder het stof te zetten .
Vandaag nog was ik er getuige van hoe een immense stofwolk een verhuiswagen binnenvloog, waar mensen net bezig waren hun meubels uit te laden. Door de dag kan ik dus ook niks openzetten, het is gewoon niet te doen. Mijn ramen zitten onder het stof, maar omdat ik niet het type ben dat nutteloos werk doet, wacht ik daarmee tot ze hun laatste steen gelegd hebben.
Dus als het vrijdagavond wordt en ze hun schup afkuisen om huiswaarts te trekken, naar moeder de vrouw, zucht ik van opluchting.
Ik zou het vroeger nooit geloofd hebben dat ik ooit nog eens blij zou zijn met het weekend voor de deur, zo zie je maar, zeg nooit... nooit.
Vorige zondag naar een sieradenbeurs geweest. Bij het binnenkomen had ik iets van: zo klein? We gaan hier rap alles gezien hebben. Ik verwachtte kant en klare versierselen, maar de eigenlijke bedoeling was: hoe worden ze gemaakt, die frulletjes en spulletjes. Ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten parels en bolletjes en allerlei andere dingen bstonden. Alles was netjes gerangschikt in vakjes en dan maar je ogen uitkijken. De materialen gingen van plastiek, steen, metaal, glas, parels, porselein naar weet ik veel wat nog allemaal. Er waren zelfs porseleinen bolletjes in Delftsblauw. Men kon er ook dingen kopen die al afgewerkt waren. In feite vielen de prijzen ook onverwachts nog mee.
Maar de meesten waren er toch op uit om zelf iets ineen te steken. Op een speciaal bord, met allerlei cijfers en letters op, en gangetjes en uitsnijdingen, kon je een halssieraad samenstellen zodat je dan al zag wat het eindresultaat ging zijn. De lengte kon je kiezen en dan van kleine bolletjes naar groot, met misschien nog andere dingetjes ertussen. Ik ben niet zo'n verzamelaar van die dingen. Ik koop wel eens wat en dan vergeet ik meestal om het te gebruiken. Tot ik bij een opruimbeurt dan plots erop uitkom ... ah ja... dat heb ik ook nog. Toch liet ik mij verleiden om een hangertje te kopen in glas. Mijn keuze viel vooral op het grote oog, waar alle koordjes doorheen kunnen. Maar ik vond het toch geslaagd. Het was iets met pauwenveertjes in kleur op een zwarte achtergrond.
De verkoopster legde mij uit dat het niet zomaar glas was, neen, het was Venetiaans glas. Als extra kreeg ik van haar nog de hele uitleg hoe ze het maakte. Er was iets met zilverpapier en dan het warme glas daarover uitstrijken en de verschillende kleurtjes erin verwerken. Aan zo één stukje had ze ongeveer een half uurtje werk .
Wat later die avond ging ik aan het denken, (dat komt bij mij wel eens met wat vertraging.) Zij maakte dat... hier ergens of aan de kanten van Maastricht... hoe... hoe kon dat dan Venetiaans glas zijn?
Ben vorige week aangaande een huurderscongres in Geel beland. Ik ga daar nu niet over uitweiden. Maar na de middag stond er een wandeling op het programma, onder begeleiding van een gids. Een enthousiaste verteller, ik had uren naar hem kunnen luisteren. De bedoeling was dat we uitleg kregen over de geschiedenis, waarom er in Geel geesteszieken verblijven. Het verhaal gaat heel ver terug in de tijd, het begon bij de H. Dimpna. Zij werd vermoord door haar krankzinnige vader en zo is de traditie gestart. Mensen begonnen op bedevaart te gaan voor genezing, en op de duur werd het gastenhuis, dat in hun opvang voorzag te klein. Daardoor werd er in de omgeving navraag gedaan om deze pelgrims onderdak te verlenen. Velen stemden daarin toe en alhoewel er officieel maar een kort verblijf voorzien werd, bleven veel van deze mensen in opvanggezinnen wonen, sommigen zelfs voor hun hele leven. De inwoners van Geel groeiden op met deze traditie en zo gebeurde het ook dat sommigen na de dood van hun ouders de 'gasten' bij hun in huis namen. De jonge mensen op de dag van vandaag zijn hier minder toe geneigd. Maar toch zijn er nog veel van deze patiënten die leven zoals het vroeger al was.
Het is toch fantastisch hoe zoiets kan groeien, eigenlijk door toedoen van goedwillende mensen. Ze zijn gewoon bewonderenswaardig.
De man was verzot op TV-reclame. Met de afstandsbediening in de hand, zapte hij van de ene zender naar de andere, uit angst om ergens een reclamespotje te missen. Met grote ogen nam hij alles in zich op. Maar daar bleef het niet bij, hij leefde ook volledig naar hetgeen hem aangeraden werd. 's Morgens waste hij zich met de zeep vol vochtinbrengende crème en schoor zich met het scheeraparaat dat een huid achterlaat als een babykontje. Zijn tandpasta was er een tegen tandbederf in drie kleuren.. Het hemd dat hij aantrok, witter dan wit, gewassen met een ietsie-pietsie poeder. Dan at hij zijn havervlokken, verrijkt met vitamines en dronk het fruitsap van de kampioenen. 's Middags frietjes waarvan je vergat te praten. Zo ging het dag in dag uit. De TV schreef hem voor hoe hij moest leven, maar hij genoot er van.
Tot op een rampzalige dag de kabel uitviel, een grote onvoorziene panne, welke zo snel nog niet opgelost zou zijn. Van 's morgens vroeg zat hij al voor zijn toestel, met de afstandsbediening in de hand, wachtend tot het eerste beeld zou verschijnen. Eten deed hij niet, want misschien was er ondertussen alweer iets nieuws op de markt, dat hij moest uitproberen.
Maar het scherm bleef donker... De arme man wond zich vreselijk op, hij miste de regelmaat waar hij al die tijd naar geleefd had.
Uren later kreeg hij een hartaanval en zakte langzaam achterover in zijn zetel...
Gelukkig had zijn vrouw een verzekering voor hem afgesloten bij de maatschappij die alles regelt en betaalt...
Je komt van een land dat ik niet ken. De taal die je spreekt is zo anders. Toch zijn je gedachten zoals de mijne. De woorden die je spreekt, begrijp ik, want ik heb hetzelfde geleerd.
Vandaag reiken we elkaar de hand, opdat er vrede over de wereld zou zijn.
De man deed geen vlieg kwaad, maar toch werd hij argwanend bekeken. In zijn manische periodes zette hij zijn Elvis-bril op en met zijn bakkebaarden en zijn lang loshangend haar waande hij zich ' the King himself' . Eigenlijk was er ook wel enige gelijkenis met zijn beroemde voorganger, zelfs de liedjes waar hij urenlang naar luisterde, kende hij vanbuiten. Hadden ze Elvis maar de wereld laten regeren, dan was alles beter geweest. De man begreep de mensen niet, of was het andersom? Zagen ze dan niet dat de wereld naar de knoppen ging? Waarom overal oorlog en ellende terwijl de oplossing zo voor de hand lag? Met muziek in je hart werd je toch een beter persoon?
Door het vele denken over alle mogelijke wereldproblemen vergat hij te zien dat er ook nog goede dingen bestonden. Na een tijdje kwam het depressieve weer naar boven en treurde hij om zijn twee kinderen die hij niet mocht zien omdat hij zo'n rare kwast was. Hij gaf altijd de anderen de schuld van zijn ellende en begreep niet dat hij zelf de grote reden was. Maar wie zou het verstaan hebben als hij geprobeerd had uit te leggen over de duivelse chaos in zijn hoofd welke zijn leven tot een hel maakte. Het enige verweer dat hij voor zichzelf had was de vlucht uit de werkelijkheid. Dan doolde hij maar rond en wenste zichzelf dood, omdat dat het enige was dat hij nog wensen kon. Regelmatig werd hij opgenomen en als er dan na een tijdje wat beterschap te bespeuren viel, mocht hij weer onder de mensen komen. Maar de verscheurende pijn van het bestaan bleef in zijn hart knagen en knagen. Met jonge mensen had hij graag contact, in hun gezelschap voelde hij zich goed. Zijn aanwezigheid tussen jongens van zestien wekte in dit Dutroux-tijdperk wel enige argwaan. Maar het was helemaal niet wat het misschien wel leek. Als hij zo'n jongen een colaatje trakteerde, was het enige wat hij deed: zich inbeelden dat hij daar zat met zijn eigen zoon en genoot er in stilte van. Een andere plaats waar hij regelmatig te vinden was: een terras, vanwaar hij heimelijk naar de winkel kon kijken waar zijn knappe dochter werkte als verkoopster, zodat hij af en toe een glimp van haar kon opvangen. Maar het bracht hem geen troost, de pijn in zijn hart groeide alleen maar.
Toen hij opgepakt werd met een speelgoedrevolvertje achter zijn broeksriem, was hij er zich niet van bewust in welke gevaarlijke situatie hij had kunnen geraken, indien iemand zich door hem bedreigd had gevoeld. Tegen de twee 'blauwjassen' die plots naast hem opdoken, zei hij met een onschuldige grijns dat hij alleen maar de reactie van de mensen had willen zien. De geschrokken blikken rondom hem hadden heel even gezorgd voor een gevoel van macht.
Die dag werd hij voor de laatste maal opgenomen, er was met hem niets aan te vangen. De woede welke diep in hem gebroeid had, vond nergens nog een uitweg. Ondanks al de medicatie die hem werd toegediend, kregen ze hem niet in slaap. Die toestand hield enkele dagen aan. Hij was gewoon bang om niet meer wakker te worden als hij zich liet gaan. Dan werd hij plots rustiger. Nadat ze hem geholpen hadden met douchen, wilde hij ook wel iets eten, daarna ging hij naar bed. Het leek of hij gewoon de strijd opgaf.
Toen is hij zachtjes ingeslapen en vond de rust waar hij zo naar verlangd had, voor altijd. Net zoals zijn grote idool Elvis in de film 'Flaming Star' trok hij naar het verre land achter de bergen waar rust en vrede is en waar niemand nog eenzaam is. Hopelijk komen ze elkaar daar ooit eens tegen, de twee Elvissen... wie weet... misschien.
Opgedragen aan F. voor een betere wereld. Overleden 14 juni 1999.
Af en toe steek ik wel eens een dvd'tje in mijn pc. Maar ik heb nog steeds mijn goeie ouwe video. Ik ben niet zo'n filmfreak, het zijn meer klassiekers die mijn aandacht krijgen en houden.
Zo is voor mij de beste film aller tijden: Gejaagd door de wind. Het zijn vooral de kleuren en de achtergronden die mij fascineren. Ik weet dat er veel trucage gebruikt is, maar het was wel 1939!! Die kleuren van de luchten, ik denk niet dat ze zoiets een tweede maal gemaakt hebben. Ja en de film zelf... elke keer als de laatste zin van Reth Butler klinkt... Frankly my dear, i dont give a damn. (mijn Engels is niet zo goed ) Dan heb ik zoiets van: neen niet weggaan, het verhaal is niet af...
Nog een van de besten is: The deer hunter. Prachtige muziek, en die sfeer! En als op t laatste dat hert gespaard wordt... ontroerend. Ik hou ook van: Once upon a time in the West, ja ik weet het is een spaghetti-western, maar ik vind dat daar soms zo'n spanning kan opgebouwd worden, terwijl er zo weinig gebeurt. Sergio Leone en Morricone, de perfecte combinatie. Niet te vergeten: Grease! Gezien in de bioscoop en minstens een uur aangeschoven. Ik word gewoon blij van die muziek. Als kind heb ik Bambi gezien, onvergetelijk! Ik vermoed dat ik ook niet de enige geweest ben die tranen gelaten heeft als de moeder van Bambi wordt doodgeschoten. Zelfs nu kan het mij nog ontroeren.
Ik kan ze hier niet allemaal opnoemen maar wie ik niet mag vergeten is natuurlijk: Sissi... de drie delen. Ik ben ook in Wenen geweest en kan mij die keizerin alleen maar voorstellen in de gedaante van Romy Schneider... onvergetelijk. Bij een bezoek in de opera ben ik eventjes de met rood fluweel beklede loge ingeglipt, om een beetje de sfeer uit de film op te snuiven. Maar als je de paleizen daar ziet was die tijd toch niet zo luxueus als ze ons willen laten geloven. En de echte Sissi was ook niet zo braaf als in de film.
De laatste bioscoopfilm die ik heb gezien was : I walk the line, over het leven van Jonnhy Cash. De acteur met de moeilijke naam die ik niet kan onthouden, zingt echt en goed. Het lijkt wel een reïncarnatie van Cash. .
Ooit hoop ik nog eens de Doornvogels te kunnen uitkijken, net zoals die boeken die ik opnieuw wil lezen of die schilderijen die ik nog plan... Ik ben nog wel effe bezig.
In mijn herinnering heb ik haar nooit ouder weten worden, dat is zo als je een klein meisje bent. Maar ik weet nog goed die zomer bij mijn oma op vakantie, ik was toen een uk van zes. Ze woonde in een oud hoevetje, met witgekalkte muren en groene luiken. Die zie je nu alleen nog maar in Bokrijk of op oude postkaarten. Mijn opa had een groot groentenveld, waarvan ik mij eigenlijk alleen de aardappelen nog herinner. Maar zíj had een eigen bloementuintje, in bonte kleuren, met bloemensoorten die nu misschien al uitgestorven zijn. Maar ik zie ze nog vóór mij en als ik mijn ogen sluit kan ik ze precies nog ruiken. De zomers roken toen ook anders dan nu. Rond het tuintje was er een omheining met een houten poortje. Dat had zo zijn reden: in het midden stond er een ouderwetse waterput. En dat was mij goed ingepeperd: ik mocht daar niet komen want dat was veel te gevaarlijk voor kleine meisjes. Wanneer zij erbij was, mocht ik wel eens in de diepte kijken, terwijl zij de emmer liet zakken en dan draaiend aan een piepend hengsel weer ophaalde, gevuld met kristalhelder water. En of dat diep was, echt geheimzinnig .
Naast het huis lag er een grote weide met wuivende graanhalmen, opgefleurd door blauwe korenbloemen, vuurrode klaprozen en grote witte margrieten, met lieve gele hartjes. Nergens ter wereld ga je zoiets nog vinden . En wanneer de boer dan met zijn volk het koren kwam maaien met een grote zeis, en de schoven graan rechtop stonden om te drogen in de zomerzon, liep ik met de kinderen uit de buurt over de stoppels, wat soms wel een beetje pijn deed. Maar dat kon de pret niet deren.We speelden verstoppertje tussen de graanbussels en negeerden de prikkende haartjes van het koren dat onder onze kleren kroop en daar een enorme jeuk veroorzaakten.
Wat mij het meeste is bijgebleven van geuren en smaken, dat is misschien wel de limonade die oma zelf maakte van rode besjes, aangelengd met ijskoud water uit de fameuze put. Ook de komkommers en de boontjes die op tafel kwamen groeiden in haar tuintje. Op zondag was er peperkoek. Een grapje van oma waar iedereen bereidwillig aan meedeed, was de vraag of je een stuk wilde om met één hand of met twéé handen vast te houden. Koos je voor het eerste dan kreeg je een dik stuk, terwijl het andere een flinterdun schijfje opleverde.
Ik wist niet dat ik bij oma logeerde omdat mijn vader toen niet lang meer te leven had. Zelfs nadat het zover was, werd ik niet ingelicht. Mijn Peter werd ingeschakeld om samen met mij een brief te schrijven naar 'Jesuke' , omdat mijn papa zoveel pijn had en hij beter in de hemel zou zijn. Ik kreeg zelfs antwoord en dacht dat ik het zo goed gedaan had. In mijn fantasie zag ik mijn vader, (die ik alleen maar ziek had gekend) met een zilveren vliegtuigje naar de hemel opstijgen. Zo'n klein vliegtuigje van de kermis. Toen ik na een tijdje terug thuis was, vertelde ik het aan mijn moeder, die hartverscheurend begon te wenen. Plots kreeg ik het gevoel dat ik schuldig was aan haar verdriet. Het was heel verwarrend, waar was het fout gegaan?
Nu, na al die tijd zijn de schuldgevoelens er niet meer, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van mijn vader. Ik neem niemand iets kwalijk, maar het blijft een gemis, diep in mij. Al die mensen van toen zijn er ook niet meer en ik weet zeker dat ze het met de beste bedoelingen zo gedaan hebben.
Zoals elk jaar werden we door de voorzitter van onze toneelvereniging vergast op een verrassingsavond. We gingen weer eens ferm feesten. Kwestie van het moreel op te krikken. Waar we voor gewerkt hadden, werden we ook voor beloond. Met twee gehuurde luxe monovolumes, reden we naar een onbekende bestemming. Even leek het wel de minder-mobielen-centrale, richting Antwerpen. Het gebouw waar we halt hielden was een Club in een afzichtelijke schreeuwerige kleur groen. En dan kwam het uur van de waarheid: een etentje met tussendoor een travestietenshow! Even had ik nog gehoopt dat we naar het liveoptreden van André Rieu gingen, maar dus niet. Dit was niet echt de verrassing welke ik zou gekozen hebben, maar een gegeven paard mag je niet in de bek kijken (of zoiets). En in het leven moet je eens alles gezien hebben, toch? Een struise potsierlijke 'dame' verwelkomde ons in het sappige 'Antwaarps' en leidde ons naar onze plaatsen. Er was een podium met wijnrode gordijnen en een catwalk tot in de zaal. De raarste kitscherige dingen bekleedden de muren. Grote schilderijen van dames met slangachtige benen en tentakels, met gekleurde nepjuwelen beplakt. Eigenaardige lusters moesten iets oosters voorstellen. Ik kwam gewoon ogen te kort om alles te zien.Ook een beetje door het halfduister dat de sfeer er moest inbrengen. (misschien ziet het er bij daglicht wat schraal uit?) Zelfs de toiletten leken op 'cabardoesjkes', zou ik even later ontdekken. Eigenlijk zat er veel volk in de zaal, zo'n 300 mensen. En het gekke was dat er een groot aantal hier hun vrijgezellenavond kwamen vieren, mannen èn vrouwen. Nadat het voorgerecht was opgediend, waar we wel heel lang op hadden moeten wachten, begon de show. Heel even leek het of we in de Moulin Rouge zaten. Grote vrouwenfiguren in de meest fantastische glitterkostuums in schreeuwerige kleuren en immens hoge pluimencreaties, brachten een playback van toepasselijke liedjes. Er was een 'dame' welke werkelijk als zodanig had kunnen doorgaan, met een heel mooi figuur en dito gelaat. Natuurlijk hadden ze ook gezorgd voor een tegenstelling met een dikke puntige buik en een kinnebak gelijk een paard, niet te vergeten een scheve mond (al of niet gespeeld) En toen zij dan ook in tutu over het podium huppelde, was het hilarische beeld compleet . Toen 'shaking Tina Turner' aan de beurt was, stonden er achter in de zaal twee obers met evenveel bravoure net dezelfde danspassen te showen. Het talent schuilt soms in een klein hoekje. Jammer dat de artiesten niet echt zongen, maar chapeau voor het hoge showgehalte en de glamour en de glitter van de prachtige kostuums. Al valt eten bij zo'n verlichting niet echt mee. Bij het spooklicht van de flikkerende laserstralen is het niet zo simpel een 'chateaubriand' te snijden. Er zat ook nog een koordje rond dat eerst wegmoest eer je aan je vlees kon. Als je dan goed oplette, zag je af en toe wat je aan het doen waart. Door het geflikker leek het of er leven in je stuk vlees zat. Je mes mocht ook niet uitschampen, want dan zat je schoot onder de roomsaus. Nu ben ik echt geen liefhebber van saus, maar als die veilig in mijn bord blijft is er geen probleem. Tijdens het dessert kregen we het laatste gedeelte. Met de gebruikelijke moppen over domme blondjes, het koningshuis, de Hollanders en natuurlijk de Limburgers. Sommige wat plat, maar eerlijkheidshalve moet ik toch bekennen dat er verrassend goede bij waren. Tot slot deden alle 'madammen' hun pruik af en... weg was de magie door die kale hoofden. Dan werd het ook duidelijk dat ze maar met vier waren, terwijl het geleken had dat er een ganse groep aan het werk was geweest, door het snelle omkleden en steeds wisselende pruiken. Toen de 'hoofdmadam' het publiek bedankte en met een snik en een traan in haar stem vertelde, hoe ze soms bespot en gediscrimineerd worden om hun 'anderszijn' , werd het even stil in de zaal. Dan viel het mij plots op dat ze geen grapjes gemaakt hadden over zichzelf, daar waren ze blijkbaar nog niet aan toe. Ooit zouden ze het misschien nog leren wat een kracht er in zit als je met jezelf kan lachen. Tot dan was het zoals de bekende clown met de tranen.
Hello Dolly... komaan meisjes... the show must go on...
Wat is er toch aan de hand met het weer dit jaar? Elke maand sneuvelt er een record. Juni was koud, juli droog en tropisch heet, augustus de natste. September dan weer de warmste. En meestal begint die weersverandering rond de eerste van de maand. Oeioei... oktober is begonnen met windhozen en onweer... Ik wil geen onheilsprofeet zijn, maar mensen houd u vast aan de takken van de bomen!!!
Onlangs moest ik een aangetekende brief verzenden en omdat er hier een straat verder een klein bijkantoortje ligt, ben ik daar 'klant.' Het is een oud nostalgisch gebouw en de mensen schuiven er gewoon aan op een manier zoals het vroeger ging. Geen nummers, geen dranghekken, niks van dit alles.
Normaal ga je voor een aangetekende zending even aan het loket een formuliertje vragen en nadat je het hebt ingevuld, wacht je achteraan in de rij op je beurt. Maar omdat er vóór mij slechts twee mensen waren, vond ik dat niet nodig. Net na mij kwam er een luidruchtige blonde dame binnen, die met het nodige kabaal haar formuliertje en nog enkele enveloppen ging vragen. Zodoende was ze dus nog voor mij aan 't schrijven. Het mijne was dadelijk ingevuld en dus ging ik mooi als een braaf meisje achteraan mijn beurt afwachten. Tot mijn grote pech was de rij ondertussen uitgegroeid tot een heuse file van zo'n man of acht. De blondine speelde het slimmer en ging gewoon onmiddellijk naar het loket. Toen ze ontdekte dat ze iets verkeerd had ingevuld, deed ze dat snel even over, zonder zich iets van de rij mensen aan te trekken . Op hetzelfde ogenblik ging luid rinkelend haar GSM af en begon ze hevig gesticulerend hardop aan een discussie over haar familiale problemen, zodat iedereen daar ook nog eens van mocht meegenieten. Het gesprek eindigde met een dreigement aan het adres van haar correspondent, die ze ging aanklagen wegens smaad. De aanwezigen wierpen elkaar veelbetekenende blikken toe, elkaar begrijpend zonder woorden. Het is eigenaardig hoe verschillende mensen in bepaalde situaties blijkbaar toch allemaal hetzelfde denken.
De loketdame beschikte duidelijk over een zeer grote dosis geduld en begrip, maar zuchtte eens diep van opluchting toen de lawaaiierige dame eindelijk door de deur naar buiten verdween. Toen viel haar blik op mij en riep ze dat ik mocht voorgaan omdat ik geen tweede maal hoefde aan te schuiven. Maar als ik nu ergens een hekel aan heb, dan is het wel: opvallen in een menigte, in dit geval een rij wachtende mensen. Minstens tien paar ogen keken plots mijn richting uit. Op dat ogenblik had ik een mug willen zijn, zodat ik had kunnen wegzoeven. Maar weigeren zou te gek geweest zijn, dus maakte ik van het aanbod gebruik. Vermoedelijk probeerde de dame achter het loket hiermee haar ergernis een beetje weg te werken.
Zo zie je maar dat je op verschillende manieren kan opvallen, het ligt er maar aan welke je zelf verkiest.
