Overal zie je ze in beeld: rode hartjes, ballonnen, bloemen, je kan er echt niet naastkijken. Vroeger bestond dat niet: Valentijn vieren. Maar ik vind het toch mooi voor verliefden dat ze elkaar op die dag eens extra verwennen en knuffelen. Vooral dat laatste is belangrijk. De eerste keer dat ik van mijn ex bloemen kreeg voor Valentijn, ging hij al vreemd. (sinds toen ben ik wat achterdochtig geworden als ik zie dat een vrouw zomaar bloemen krijgt) Misschien ten onrechte, maar dat is zo gegroeid door de omstandigheden. De bedrieger informeerde bij mij over de juiste dag, want hij moest zeker op tijd zijn met zijn bloemen. Eigenaardig genoeg houden snijbloemen het ook nooit lang uit bij mij. Dat komt misschien door de negatieve gevoelens die ze bij mij oproepen. Maar ik gun het anderen wel, gelukkig bestaat er ook nog oprechtheid. Aan alle verliefden: een fijne dag gewenst!!!
Een beetje zenuwachtig hoorde Christina hem thuiskomen. Jack begroette haar met een zoen in haar hals en verraste haar met de rozen die hij achter zijn rug verborgen had gehouden. 'Wel meisje, ik ben er weer!' zei hij een beetje overbodig. 'Hallo Jacko, bedankt voor de bloemen, ik ga ze dadelijk in het water zetten.' 'Blijf niet te lang weg, want ik wil van je gezelschap genieten, ik heb je gemist de hele week.' In de keuken zette ze een vaas onder de kraan en keek in gedachten verzonken hoe hij zich langzaam vulde met water. Als alles naar wens verliep zat haar opdracht er bijna op. Er mocht gewoon niets verkeerd gaan, niet na al die moeite die ze gedaan hadden. Zes maanden voorbereiding was niet niks. Niemand wist dat ze voor het narcoticabureau werkte en zeker Jack niet. Het was algemeen bekend dat Jack Palmer van mooie vrouwen hield. Mooi wàs ze en daarom was het niet moeilijk geweest om met hem aan te pappen. Hij was onmiddellijk gecharmeerd door het meisje met de lange donkere haren en had haar aangesteld als zijn persoonlijke secretaresse. Dat hij waanzinnig verliefd op haar zou worden, had niemand kunnen voorzien, maar in dit geval was het mooi meegenomen. Koudweg had ze het spelletje meegespeeld en omdat liefde nog altijd blind is, was ze ook betrekkelijk veilig. Hij zou nooit vermoed hebben dat zij heel professioneel de microfoons verborgen had, waardoor het bureau zijn doen en laten kon nagaan. Vandaag was dus de grote dag, er zou een belangrijke transactie plaatsvinden in de namiddag. Een grote partij drugs ging hier verhandeld worden. Op het geschikte ogenblijk zouden ze dan binnenvallen. Het was een kwestie van seconden, er mocht gewoon niets misgaan.
Christina zette de bloemen voorzichtig op een klein tafeltje voor het raam en ving een drupje op met haar vinger, dat langs de vaas afliep. Ze tilde het gordijn even omhoog, om een blik op straat te werpen. Ja hoor, de haar bekende wagen stond paraat. Nu was het absoluut nodig dat ze kalm bleef. Jack mocht helemaal niks merken. 'Chrisje, kom hier bij me zitten en vertel me eens wat je zo de hele week gedaan hebt.' 'Ik heb jou ook gemist Jack! Maar ik ben enkele keren de stad ingetrokken met mijn vriendin Anne, je kent haar wel.' 'Prima! Heb je ook veel geld uitgegeven? Je weet, voor mij is dat geen probleem, je kan alles kopen wat je maar wilt. Jack Palmer kan zijn meisje alles geven!' 'Ja dat weet ik wel, je bent een schat!'
Stipt twee uur ging de deurbel en Jack ging persoonlijk opendoen. Christina was blij dat ze naar de keuken kon verdwijnen, ze zou koffie gaan zetten, zodat ze niet bij het gesprek aanwezig hoefde te zijn. Het waren de verwachte vrienden van Jack, die ze al eens eerder ontmoet had. Met een arrogante genre kwamen ze binnen, elk een zwart koffertje in de hand. Ongure sujetten waar ze maar liefst niets mee te maken kreeg. Ze gunden haar ook geen blik, dat lag duidelijk beneden hun waardigheid. Alleen de laatste man die binnenkwam, loerde eens gemeen naar haar, zodat ze zich niet erg op haar gemak voelde. De spanning in haar lichaam deed haar maag samenkrimpen. Een blik op haar uurwerk toonde dat de tijd van actie aangebroken was. Het kon nu alle momenten gebeuren. Even later vloog de voordeur open en klonk er luid tumult. Verschillende stemmen riepen door elkaar: 'Handen omhoog! Drugsbrigade! Wapens op tafel en handen omhoog!' De vier mannen waren zo verrast dat ze zich zonder tegenstribbelen lieten boeien. De chef keek goedkeurend naar Christina. 'Alles oké? Prachtig werk!' Ongelovig keek Jack haar aan. 'Jij?... heb jij me dit gelapt?... en ik vertrouwde je zo! Ik hield zelfs oprecht van je. Waren het echt allemaal leugens?' 'Ik deed slechts mijn werk Jack, meer niet.' zei ze koel en afgemeten. Met een onverschillig gebaar gooide ze haar lange haar met een ruk naar achter. De gekwetste blik in zijn ogen negerend verliet ze de woning. Bij haar thuis aangekomen zat ze lange tijd mijmerend voor zich uit te staren en nam toen een besluit. Ze nam briefpapier en schreef een officieel-uitziende brief: haar ontslag. Haar opleiding had gefaald. Nooit had ze verliefd mogen worden op de man, en hoe ze dit moest aanpakken, dat wist ze niet. Daarna huilde ze zich in slaap.
's Morgens vraag ik mij af wie er een plank in mijn luchtwegen heeft gestopt. Als ik kuch klinkt het of er cement wordt gemalen. Een blik door het raam geeft mij zicht op een dikke erwtensoep zoals ons moeder die vroeger maakte. Ja lap... 't is weer marktdag en slecht weer. Maar ik besluit toch maar om te gaan. Al was het maar omdat de berg niet naar Mohammed komt. Buiten ademen... is dat wel lucht? Manmanman... Ik bekijk de groentenkraam diagonaal en zie onmiddellijk dat de prijzen goed gestegen zijn. Omdat ik toch eerst naar de GB moet, besluit ik mijn fruit en groenten daar maar te kopen, ben ik tenminste binnen. Ja sorry, marktkramers, ik weet dat jullie het moeilijk hebben. Ik hoor er net nog iemand zeggen dat ze het zout op hun patatten niet meer verdienen. Dat komt niet alleen door het weer, maar door al die werken die hier momenteel bezig zijn, is er gebrek aan standplaatsen en parkings. Ik haast mij naar huis en ga straks kippensoep maken. Eigenaardig dat kippensoep bij ziek zijn hoort. Plots besef ik dat er nog nooit iemand mij iets op bed heeft gebracht. Geen koffie 's morgens, kippensoep al helemaal niet. Eigenlijk zou ik eens een man willen leren kennen die pannenkoeken kan bakken. Gekke gedachte... maar ja... waarom niet...
Ik kende de man amper. Gewoon van hier in onze refter. Er staan allemaal grote tafels voor zes personen, zodat je als nieuwkomer al snel contacten legt. Je gaat in het begin gewoon zitten waar plaats is. Daarna merk je dan dat sommige mensen je minder liggen dan andere en na een tijdje zit je 's middags bij een vast groepje. Hij was de grappenmaker en heeft ons dikwijls de slappe lach doen krijgen. Maar toch was er in zijn blik steeds een ondertoon van onuitgesproken verdriet. Zijn hobby was vissen, op zee nog wel, want andere vis vond hij oneetbaar. 'De visser' was ook zijn bijnaam. Regelmatig bracht hij gebakken vis mee om uit te delen. Er werd ook steeds bij gezegd: gebakken in goei olijfolie, het beste wat er is . Over zijn privé leven weet ik eigenlijk weinig of niets. De laatste tijd zag hij er niet zo goed uit, hij had griep, die maar bleef duren. Het eten smaakte hem ook niet meer zo goed. Ik herinner mij nog hoe hij zijn halfvolle bord spaghetti aan de kant schoof en eens over zijn maag wreef . Dat was de laatste keer dat ik hem zag. Na het weekend hoorde ik het tragische nieuws dat ze hem dood gevonden hadden, met zijn hoofd in het bad, waarvan het water overliep en al van de trappen stroomde. Even leek het een verdacht overlijden, maar hij zal waarschijnlijk iets gekregen hebben en heeft de kracht niet meer gehad om zich recht te trekken.
Een kerkganger ben ik niet, maar je gaat uit respect voor de persoon naar de begrafenis. Iemand had een goede muziekkeuze gedaan: Stef Bos, met het liedje 'papa' , een kippenvelmoment. Het doet je toch wat als je voor een mens die je steeds alleen hebt gezien, plots een volle kerk ziet. Nog niet zo lang geleden maakte hij nog grappen over doodgaan en koffietafels, hij wist niet hoe dicht hij er zelf bij stond. In mijn fantasie zag ik hem daarboven met zijn ondeugende lach, ziet ze daar eens zitten allemaal, seffens kunnen ze naar de koffietafel. Hopelijk hebben ze daar waar hij nu is ook goeie vis en echte olijfolie...
Op een verlaten stukje woestijnland stond een glanzende cactus heel fier te pronken. Net na een fikse regenbui, wat hier al erg zeldzaam was. Maar dan gebeurde telkenmale weer het grote wonder: Door de gulzig opgezogen waterdruppels kreeg hij de kracht om prachtige rode bloemen uit zijn huid te persen. Het kostte wel wat moeite, maar het resultaat mocht er wezen: Schitterende bloemen als vuurbakens. Omdat de cactus daar in zijn eentje stond, viel hij natuurlijk onmiddellijk in het oog. Ook bij de grote vogel die speurend overvloog en in een duikvlucht rakelings over hem heen scheerde, en passent de mooie bloemen meehappend, omdat die zo lekker zoet smaakten. Elke keer opnieuw hetzelfde scénario met als resultaat: dikke cactustranen. Een egel die langsgesloeft kwam, deed zijn best om hem op te beuren. 'Jij hebt goed praten, had ik maar zo'n huid als jij om mij te verdedigen.' snikte de cactus vertwijfeld. 'Wacht eens even, zei de egel, jij brengt me op een idee, ik ben zo snel mogelijk terug.' En hij verdween uit het zicht. Maar de cactus was niet te troosten en huilde en huilde. Als dat hier nog lang ging duren, zou hij tenslotte totaal verschrompelen, want de volgende regenbui kon nog lang uitblijven.
Enige tijd later was de egel terug daar. Hij had een pakje bij, dat hij voorzichtig openvouwde. De cactus was gestopt met huilen en keek nieuwsgierig naar wat er te voorschijn kwam. De egel was naar de kapper geweest en had de afgeknipte stekeltjes meegebracht. Met een engelengeduld begon hij nu de stukjes één voor één op de cactushuid aan te brengen, zodat die er erg stekelachtig begon uit te zien. Nu leken ze een beetje familie van elkaar. De cactus begreep onmiddellijk de bedoeling en begon al te glunderen. Laat nu de grote vogel maar komen, die beleeft de verrassing van zijn leven, dacht hij.
Later gaf hij de pinnetjes ook mee aan zijn kinderen, zodat ze zich konden beschermen. Zo komt het dat alle cactussen nu stekeltjes hebben, door die kleine slimme egel.
Wist ik maar wat ik zeggen moet. Woorden zijn zo machteloos, geen taal die zin heeft. Lijden in stilte, alleen maar zwijgen, genezen kan niet.
Ik wil weg, het heeft geen zin, ik verdwijn in onbeholpen stilte.
Maar dan weet ik als ik blijf, zijn woorden overbodig. Gewoon aanwezig, als grote steun. Ik streel je hand tot je laatste zucht. Want genezen kan niet.
Welke minister was het ook alweer die een verbod wilde op chocoladesigaretten? Juist ja, die...! Misschien konden ze net zogoed een wet stemmen die enkel volwassenen toelaat om er te kopen, mits bewijs een verstokte roker te zijn. Chocoladesigaretten zouden dus de aanzet zijn naar de echte stinkstokken? Wat een nonsens! Wie heeft er als kind nooit 'gesnoeprookt' ? Ik ook... maar voldoe dus niet aan het cliché, vermits ik niet-roker gebleven ben. Nee voor mij hangt er aan chocoladesigaretten een ander indrukwekkend verhaal vast.
Heel wat jaartjes geleden, ik was misschien zo'n jaar of zes, liep ik door de winkelstraat naar school. (toen konden kinderen nog alleen naar school gaan). In mijn zak zat een pakje van het nu zo veelbesproken snoepgoed. Een van de sigaretten bengelde nonchalant tussen mijn lippen. Een zekere Maria, stond voor het café dat haar naam droeg, de stoep te borstelen. Heel afkeurend keek ze mij aan en zei met een Antwerps accent: 'Bah! Gooi weg, daar heeft een hond op gepiest!' Ik keek terug met een tevreden grijns: mijn opzet was geslaagd, ze dacht warempel dat ik ergens een sigaret had gevonden en in mijn mond gestoken. Mijn dag kon niet meer stuk!
Enkele dagen later hoorde ik vertellen dat er iets vreselijks gebeurd was. Diezelfde Maria was vermoord teruggevonden op de heide. Ze was met een kerel naar de bioscoop geweest en niet meer naar huis gekeerd. Hij had haar koelbloedig gewurgd met zijn eigen sjaal, wat al meteen een bekentenis was. Veel details kreeg ik toen als 'snotneus' niet te horen. Het enige wat ik kon opvangen was het gruwelverhaal van een tante die net tegenover het logementshuis woonde waar de dader verbleef. Ze kende hem van ziens en fietste hem regelmatig voorbij als hij zich tevoet naar zijn werk begaf. Maar volgens mij was ze nooit in gevaar geweest, want ze zag er in de verste verte ook niet uit als Maria, dus weinig kans.
Na al die tijd denk ik er soms aan dat ik Maria nooit de waarheid heb kunnen vertellen. Zou ze het ondertussen van ergens daarboven al ontdekt hebben? Snoepen doe ik nog steeds graag, maar roken, ... daar ben ik nooit aan begonnen...
Wat doe je als je zin hebt om iets op je blog te zetten en merkt dat je een inspiratieloze dag hebt? Mijn humeur is vandaag gezakt samen met de barometer. Waarschijnlijk heeft het weer toch invloed op ons gevoel. Windkracht tien wil al heel wat zeggen. In verschillende landen zijn er al doden gevallen. Ik heb even het nieuws bekeken op de duitse TV, daar hebben ze het over een orkaan. Ze verwachten het ergste tegen deze avond en voor de nacht. Golven van zeven meter hoog, met alle gevolgen van dien. Via mijn raam kijk ik uit op vier grote bouwkranen. Moet het toch lukken zeker dat ik vorige nacht droomde dat er een omgewaaid was. Maar er was weinig schade, ze lag tussen de gebouwen, waar een kleine straat doorloopt. Ook was ze blauw, terwijl deze allemaal gelig-oranje zijn. Het bulderen van de wind boezemt mij angst in, maar wat doe je tegen dat natuurgeweld? Laat ons het einde van de storm maar afwachten en hopen dat het allemaal nog meevalt. Zeker daar waar het zo hevig is.
Vorige zaterdag begaf mijn microgolfoven het. Na ja, begeven is niet het juiste woord, maar ik bemerkte barstjes in de bovenkant van de deur. Ik hoefde geen roosterbeurt door ontsnappende straling, en wegens de leeftijd van het ding vond ik het toch maar best om een nieuwe te kopen. Ik naar 't centrum, grote electrowinkel, veel keus. Ja daar stond wel iets dat mijn goedkeuring kreeg. Omdat er geen prijs opplakte moest de verkoper eerst eens gaan kijken. Hij kwam terug met de mededeling dat het 150 euro was. Niet direct goedkoop, maar omdat ik een combi wilde, dus een normale prijs. 's Avonds werd hij al geleverd, ik heel tevreden, goede service! Zondag was het mooi weer en besloot ik een fijne wandeling te doen. Toevallig kwam ik langs dezelfde winkel en naar gewoonte kijk ik dan zo eens wat er allemaal in de etalage staat. Nee, dat kon niet... aaaaaaaaaaaaaaargh! Mijn microgolfoven in solden aan de prijs van 99euro! Natuurlijk winkel dicht. Misschien maar goed ook want als ik op dat moment had binnen kunnen gaan... ik kookte. Het duurde lang eer het maandagnamiddag was, om te kunnen gaan reclameren. Maar ondertussen was ik wel al wat afgekoeld. In mijn fantasie had ik al gerepeteerd wat ik allemaal ging zeggen. Meestal geven ze geen geld terug, dan krijg je een bon. Maar ik was van plan om voet bij stuk te houden, ik wilde geld zien. Er was ook al een scenario waar ik desnoods de politie belde. Ik zou dreigen met testaankoop, soms zeg ik wel eens dat ik daar iemand goed ken. Dat heeft toch al een paar maal indruk gemaakt! Toevallig was het net de baas zelf die mij bediende. Gelukkig had ik besloten om eerst heel beleefd te vragen of er soms een vergissing was gebeurd. De man zijn ogen werden groot van verbazing. Neen, dat kon niet, zóveel had ik betaald? Dat ging hij eens dadelijk oplossen, via de computer met terugwerkende kracht, zei hij met een glimlach. Zonder problemen kreeg ik de 50euro in handen, met een verontschuldiging vanwege de zaak. Zo simpel ... Toen de deur achter mij dichtviel... pffffffffffft... wat een opluchting! Maar als ik het nu niet had gezien?
Na het krokusverlof zie je ze lopen, fier als een gieter; als ze van hun skivakantie een trofee hebben kunnen meebrengen: nl. een gipsvoet. Het is een beetje een statussymbool, en met of zonder krukken, de bedoeling is om gezien te worden. Want wanneer er iemand medelevend vraagt wat er gebeurd is, wordt er uitgebreid verslag uitgebracht over het hotel waar ze gelogeerd hebben en de kwaliteit van de sneeuw en zeker de plezante après-ski. Het vallen en breken wordt dan terloops wel vermeld, maar vanwege al die andere prettige dingen een beetje naar de achtergrond verdrongen.
Ik was hen vóór, namelijk in januari al, notabene op tweede nieuwjaarsdag. Niet dat ik was gaan skiën, oh nee, verre van. Domweg uitgegleden op de mooie blauwe stenen, waar het centrum hier 'rijk' aan is. Om te glijden hoef je niet naar Oostenrijk te gaan! Die stenen hebben 'iets'. Ze sparen de koude na een periode van vorst zodanig op, dat zelfs wanneer het niet meer vriest, je tegen de avond het ijs uit de grond omhoog ziet komen. Zo brak ik mijn rechterpols en kreeg een gips waar èchte skiërs alleen maar eens smalend naar konden kijken.
Voor mij voelde het ook niet aan als een trofee, er zat iets goed fout. Dat omhulsel spande te hard. Maar in het ziekenhuis werd mijn klacht met enkele kwinkslagen weggelachen. Ach mevrouwtje, u moet een beetje geduld hebben en eens op uw tanden bijten. Jawadde!! Hoe los je zoiets op? Hoe stout mag je zijn als je wenst dat er naar je geluisterd wordt? Klop je op tafel of op die grapjassen? Ik deed geen van beide en verdroeg. Af en toe vroeg mij wel eens iemand of mijn arm al jeukte... ik kon mij dat met de beste wil van de wereld niet voorstellen, ik had alleen maar pijn en nog eens pijn. De dag dat mijn kwelgeest er af mocht, begon de ellende pas goed. Mijn hand en vingers zwollen op en verkleurden tot zo'n soort rode-kool-tint. Nu mag dat wel de modekleur zijn, maar ik heb toch liever dat mijn ledematen daar niet aan meedoen. De mij toegewezen assistent schrok zichtbaar, maar zweeg wijselijk. De behandelende specialist maakte zich geen zorgen en vond dat alles wel zou opgelost zijn met enkele ontstekingsremmers en een paar beurten kine. Waarschijnlijk dacht hij dat huisdokters er ook voor iets zijn.
Na twee maanden was mijn hand nog niet opgeknapt. Ik telde mijn vingers en was blij dat ik ze nog allemaal had. Maar het leek er niet op dat het nog ooit terug goed ging worden.
De behandeling heeft twee jaar geduurd, beste lezers, zestig kine-beurten, vijfenveertig spuiten calcium+vit.d, mijn arm ontstoken tot aan mijn hals en zelfs nu is mijn hand nog lichtjes stijf. Hopelijk hoef ik zoiets nooit meer mee te maken, want het is een onbeschrijflijk leed. Nu weet ik dat ik een sudeck heb gehad, maar geen kat die mij dat toen vertelde en niemand was verantwoordelijk. En dan te bedenken dat ik die dag gewoon met mijn laatste 79fr. een kop koffie wilde gaan drinken! (De euro weet je nog?) Maar misschien dat ik in 't vervolg toch maar beter ga skiën, want daar wéét je tenminste dat het glad is. En zo'n ski-gips lijkt toch wat chiquer, of ligt het gewoon aan het decor?
Toen ik ging kijken op Menck' s blog, die de top tien van Zapnimf had samengesteld, was ik aangenaam verrast door haar muziekkeuze. Lang geleden dat ik nog aan 'Carmina Burana' heb gedacht. Maar ik heb er een speciale herinnering aan. Ik heb een tijdje toneelklassen gevolgd. Zonder veel betekenis. Gewoon wat basiselementen in een notendop. Maar alles kwam zowat aan bod, in ingekorte versie. Een semester deden we Griekse tragedie en kozen voor Medea. Het boek werd gelezen, de tekst besproken en ontleed. Als opdracht moest elk van ons een klein stukje opvoeren, zonder tekst, enkel lichaamstaal en expressie. Ik besloot onmiddellijk dat ik hierbij muziek moest gebruiken. Muziek werkt uitstekend om emoties teweeg te brengen en vooral om de juiste timing te houden. Enkele minuten kunnen lang lijken als je een publiek hebt. Ik ga hier de hele Medea niet vertellen. Maar ik gebruikte een kleine rose teddybeer, die de kinderen moest voorstellen die door hun moeder worden vermoord. Dan had ik nog een klein zwaard en een lange zwarte cape. Om spijt en rouw uit te beelden. 'Oh Fortunat' leek mij duivels genoeg klinken om te gebruiken. Ik had alles wat ingestudeerd en richtte mij op de klanken van de muziek. Op het moment dat Medea het zwaard opheft, was de muziek ook heel dramatisch. De emotie die daardoor werd opgewekt is gewoon onbeschrijflijk. Er tussenin had ik (op een cassette) een heel droevig stukje uit de cd genomen. De titel ontsnapt mij nu even, maar het is heel hoog en aangrijpend gezongen. Op dat moment laat Medea het zwaard vallen en wordt heel verdrietig, wanneer ze beseft wat ze gedaan heeft zakt ze in elkaar. Dan slaat ze de zwarte cape over haar rug en gaat statig rechtop verder met de blik op oneindig, want ze zal nooit meer lachen. Dan begon 'Oh Fortunat' weer, de finale. Ik liet mij zo meeslepen door de muziek dat er echte tranen over mijn wangen liepen. Soms hoor je acteurs zeggen dat ze aan verdrietige dingen denken om tranen te kunnen produceren, maar bij mij werkt dat met muziek. Na afloop bleef het even stil en ik merkte dat ik iedereen had weten te ontroeren. Mijn opdracht was meer dan geslaagd.
De dag voor nieuwjaar, besloot ik om smoutebollen te bakken. Het juiste woord is zeker oliebollen, maar wij zeggen smoutebollen. Deeg maken valt wel mee, ik heb een automatische broodmachine, dus geen probleem. Een friteuse heb ik al lang afgeschaft, omwille van de geur die dagenlang in je appartement blijft hangen en frieten eet ik dus op een ander. Maar daar is een mouw aan te passen. Ik kon een kookpot nemen, daar olie in doen, maar ik besloot om een hoge braadpan te nemen. Dáár een flinke bodem olie in zou ook wel goed zijn. Nu moet het lukken dat ik eens bij Blokker zo'n ding heb gekocht, waar je het deeg kan indoen en dan duw je daarop en kan je van die mooie ronde donuts maken, met een gat in het midden. Maar om het deeg een beetje vlotjes eronder uit te laten lopen, rechtstreeks in de olie, mag het niet te stevig zijn. Geen probleem, ik maak gewoon gistdeeg met wat meer water bij, zodat het een beetje vloeibaar is. Tot zover alles oké. Mijn deeg was heel mooi gerezen en mals. 't Was effe sukkelen om het in dat smalle ding te krijgen, een hele hoop erlangs (goed vloeibaar) maar ze vielen goed in model en de eerste mooie donuts lagen al te bakken. Maar ik had het geluk dat ik met een lepel in het deeg was geweest waar zeker wat water aanhing, dus ineens begint dat daar in die pan te spetteren en te spetteren. Ik wilde al om hulp roepen of weglopen, maar dat zou niet veel geholpen hebben. Snel legde ik een deksel op de pan om de spatten een beetje tegen te houden. Jawadde... het deksel maakte condens en toen ik het optilde... begon het pas tegoei te spetteren. Lieve hemel! Het kookvuur, de frigo, koffiemachien, broodrooster, waterkoker, ikzelf... allemaal olie. Zelfs mijn pols was wat verbrand. Gelukkig had ik in de frigo nog wat Flamazine, natuurlijk over datum, want die had ik nog uit een vorig leven, in de horeca. Maar het was beter dan niks. Wat overbleef was een berg afwas, want vloeibaar deeg plakt ook nog overal in. Plus het vet dat ik aan alle kanten moest verwijderen, en de vloer dweilen. Maar... ik had wel smoutebollen, echte gelijk op de kermis! Ik kan wel zeggen, dat stom aparaatje van Blokker vloog onmiddellijk de vuilbak in, ik wil dat ding niet meer zien. En de volgende keer dat ik nog eens bakideeën krijg, maak ik van die gewone ronde bollekes met stevig gistdeeg. Voor mij genen truut meer. Donuts gedaan! En degene die er toch een gat inwil, maakt er maar zelf een met de appelboor!
Toen ik klein was, euh... in de jaren vijftig. Zaten we te wachten en te fantaseren over het jaar 2000. Dat getal had iets magisch. Wat ze ons toen allemaal voorspelden, je houdt het niet voor mogelijk. In het jaar 2000, zou de weerman, ons aller geliefde Pien, (we keken toen naar het weerbericht als naar een show, wat het ook was) dus dat Pien zou kunnen kiezen welk weer er ging komen, volgens behoefte van het moment. (nu kunnen ze nog steeds geen juiste voorspelling doen). Op school zei een non: er komt nog een tijd dat je ouders thuis op een scherm kunnen zien wat jullie op school uitspoken. (die was wel goed). Ja en natuurlijk het cliché: de wereld zou vergaan in dat jaar. Het was de tijd van de SF-filmen. Marsmannetjes en vliegende schotels en wij geloofden erin! Die gingen komen! Maar toen in 2000 de tellers van de pc's op het nieuwe jaar sprongen was er nog steeds een doemscenario, (milleniumbug). Met angst werd de tijdzone gevolgd, of er iets gebeurde. Ik had ook een zaklampje in mijn tas, want de stroom ging uitvallen en we zouden in het pikkedonker zitten. Ah ja, alles ging tilt slaan. Eigenlijk hebben ze de mensen écht bang gemaakt. Maar niemand heeft toen kunnen voorzien wat het écht geworden is. Iedereen die op straat loopt te telefoneren! En als je iets koopt het al zo snel terug 'out' is. Mensen vervangen hun spullen zo snel dat het niet mooi meer is. En het gaat steeds sneller en sneller. Wat zal het volgende grote moment zijn? Misschien zullen we ooit kunnen zeggen: 'beam me up Scotty!'
In onze familie is het altijd zo geweest om kerstávond te vieren, inplaats van kerstdág. Eigenlijk is het pure traditie. Na al die jaren is het aantal aanwezigen wel erg uitgedund. Waar is de tijd dat ik kookte voor een dertgtal gasten... Velen zijn overleden, of hebben afstand genomen door een scheiding of andere omstandigheden. Maar zo is het leven. Maar als je kertsavond viert, kan je op kerstdag zelf heel rustig uitbollen. En dat is wat ik vandaag doe. Lang in bed, luisteren naar de radio. Rustig opstaan en toilet maken. De boel opruimen, wat vrij snel gaat. En dan? Het namiddag-tv-programma lijkt wel naar mijn keuze gemaakt. Behaaglijk installeer ik mij met mijn kusselige kussentjes in mijn nieuw salon. Om te beginnen kan ik genieten van een concert van André Rieu, in New York. Die man stráált muziek uit. Zijn répertoire bestaat zoals meestal uit vrij bekende stukken. Als gast heeft hij een violist (je) van misschien een halve meter hoog, ik geloof verstaan te hebben dat hij zo'n zes jaar is. Maar een echt wonderkind, zelden gezien. De nokvol gevulde zaal gaat volledig uit de bol. In de finale komt er ook nog een beroemd gospelkoor bij. Eerst zingen en swingen zij alleen en dan samen met de dames uit het eigen orkest. Prachtige momenten, beklijvende muziek... Mijn lichte hoofdpijn is verdwenen. en heeft plaats gemaakt voor een vredig gevoel, rust en peace. Alsof ze overlegd hebben, begint vijf minuten later op de andere zender een concert van Andrea Boccelli. Ik heb wel geluk vandaag. Dit is genieten met heel veel kippenvelmomenten. De man zingt met gesloten ogen, maar zijn gezicht toont heel veel expressie, passend bij de diepgaande teksten. Zijn stem heeft iets bovenaards mooi en aangrijpend. Het optreden is in openlucht, op een meer in Las Vegas. Het water geeft een speciale sfeer aan de beelden. Tot mijn grote verbazing en verrassing zingt hij 'Les feuilles mortes' een van mijn lievelingsklassiekers. Hij geeft er een eigen dimensie aan, maar elk haartje op mijn lichaam reageert. De finale is groots met een prachtig vuurwerk, wat mede door het water en het nachtelijke uur onmenselijk mooi is.
Dan overvalt mij plots wat weemoed en eenzaamheid. Degene die ik vandaag het meeste mis is mijn moeder. Melancholie mag, maar niet te lang laten aanslepen... Zo bolt mijn kerstdag langzaam uit...
'Mam! Ik ben thuis!' erg lawaaierig stormt Annelies de keuken binnen, nadat ze eerst haar jas op de kapstok gemikt heeft en haar boekentas slordig eronder. Als ze bemerkt dat ze een spoor van modder achterlaat, keert ze op haar stappen terug om haar voeten af te vegen aan de mat. Haar moeder kijkt verstrooid op, ze is bezig met het vullen van de kalkoen voor morgen, kerstavond. Ze blaast even schuin omhoog een lok van haar bezwete voorhoofd. 'Ha Liesje, ik verwacht dat jij me een beetje gaat helpen, zodat alles klaar is wanneer oma aankomt, dan hebben we het samen gezellig. Je weet toch hoe ze zich er op verheugt.' Er verschijnt een verveelde trek op het jonge gezichtje. 'Moet dat nou per se met oma? Oude mensen zijn zo saai!' De moeder schrikt even, maar wordt dan wat boos. 'Hoe kom je erbij om zo te praten? We zijn haar enige familie en zorg maar dat je je gedraagt zoals het hoort. Ik wil er niets meer over horen!' Mokkend kijkt het meisje rond; haar vader is al begonnen met het schillen van de aardappelen. Ze kijkt hem smekend aan, meestal kan ze hem wel vermurwen. Maar hij kijkt niet op. Van hem moet ze duidelijk geen medeleven verwachten. Haar broer Peter is buiten het tuinpad aan 't borstelen. (alsof dat helpt, de wind waait de bladeren onmiddellijk terug.) Ja, ze ziet het al: de afwas is voor haar! Met een diepe zucht van zelfmedelijden, laat ze het warme water lopen en terwijl haar vingers door het zachte schuim glijden, prikt ze met haar wijsvinger een zeepbel kapot en begint aan de vaat, nog steeds met een pruillip.
Wat is haar moeder antiek! Haar vriendinnetje Kimberly, die krijgt tenminste een prettige Kerst! Twee weken skivakantie in de bergen, terwijl zij hier thuis zitten, notabene met oma!
's Anderendaags gaat vader oma ophalen met de wagen. Als ze er dan na een uurtje is, laadt ze voorzichtig enkele pakjes uit. Ze glimlacht een beetje geheimzinnig. Nieuwsgierig drommen Annelies en Peter rond een kartonnen doos, waar een eigenaardig krabbend geluid uitkomt. Voorzichtig gaat het deksel er vanaf en wat er dan tevoorschijn komt ontlokt kreten van verrassing. Een klein grijs gestreept poesje vliegt met een gilletje op de divan. Het maakt gekke sprongetjes en lonkt uitdagend om opgepakt te worden. 'Jij hebt geluk kind, ik kon moeilijk wachten tot morgen om je cadeautje uit te pakken,' zegt oma lachend. Annelies zit met de poes op schoot, het gespin en geknor heeft haar hartje al ingepalmd. Het beestje geeft kopjes en aaitjes dat het een lust is om te zien.
Dan staat het meisje op en slaat haar armen om haar grootmoeder's hals. Ze geeft haar een dikke zoen. 'Ach oma, eigenlijk hou ik toch erg veel van je. Ik zou je niet ruilen, voor geen enkele skivakantie in de wereld!' Al klinkt dit voor oma misschien een beetje verwarrend, zijzelf weet heel goed wat ze bedoelt!...
