Dit is Babe mijn vorige cavia. Ze is maar twee jaar oud geworden en gestorven aan klierkanker. Het was een kleine tiran, die mij goed in't oog hield dat ik niks at zonder haar. Ze vond dat we alles moesten delen, wat ik dan ook maar deed. Ik mis haar nog steeds...
Vandaag 1 juli, is hier de wekelijkse rommelmarkt gestart. Ik weet, sommigen zullen hier zeggen: pfffftt... niks voor mij. Oke, dat kan, maar voor mij is het een fijne invulling van mijn zondagvoormiddag. Natuurlijk heb ik niets nodig, maar het rondslenteren op zich is voor mij ontspannend. In de eerste plaats zie je zeker véél rommel. Mensen die jarenlang vanalles bijeen gespaard hebben en er nu zelf staan om te verkopen. Misschien zijn ze ondertussen kleiner gaan wonen of wat de reden ook moge zijn. Er zijn er zelfs die er een beetje aan verslaafd zijn. Maar goed, wat de ene niet meer nodig heeft, is soms net wat de andere aan 't zoeken was. Er loopt ook een late paashaas rond, samen met een vlaamse leeuw, het kan ook Loekie de leeuw zijn, de bedoeling ontgaat mij, misschien zijn ze ontsnapt uit Disneyland, maar de kinderen vinden het hilarisch. Je ziet ook mooie dingen, zoals bvb. een oude koffiemolen in hout en koper. Mijn oma bezat er zo een, maar eigenlijk mijn moeder ook, toen ik nog klein was. De koffie werd thuis gemalen, om het aroma, pure nostalgie. In mijn verbeelding kan ik het ruiken. Nu vind ik dat prachtig, maar ik herinner mij mijn moeder nog met haar eerste elektrische koffiemolen, hoe blij ze daarmee was.
Er is maar één ding waar ik mee moet oppassen: porseleinen poppen. Daar kan ik soms moeilijk aan weerstaan. Maar omdat ik al een hele verzameling heb, koop ik zelden een bij. Het zou al een echt mooi gezichtje moeten zijn, picobello in orde en een koopje. Ja dan laat ik mij nog wel eens verleiden.
Het gebeurt ook dat ik een bekende tegen het lijf loop en dan samen een terrasje met een geurig kopje troost, meer moet dat niet zijn. Op het podium van de kiosk staat een groepje tirolers te jodelaietiën, het klinkt zo aanstekelijk dat veel mensen de bekende melodietjes zachtjes meezingen.
Geheel onverwacht gaan de hemelsluizen open, ik heb een regenjas aan (wel warm) en een regenscherm. Maar ik kan ook even schuilen, niemand gebiedt mij om nat te worden. Tegen dat de meesten hun meegebracht stuk plastiek opengespreid hebben, komt de zon er al weer door. Euh... zouden dit de maartse buien soms zijn, die ergens zijn blijven hangen?
Voor een appel en een ei , waar ik nog iets van terug krijg, koop ik een stevige rechthoekige microgolf-schotel. Die kan ik steeds gebruiken. Tot ik thuis ontdek dat hij wel in de micro kan, maar te groot is om rond te draaien. Haha... Maar geen nood, hij past wel in de koelkast, fijn om het zachte fruit en groenten in te bewaren, tegen het kneuzen. Voilà, opgelost!
Tegen het middaguur ga ik bij Tony een lekker frietje halen in een puntzakje, ze hebben gewoon een andere smaak dan in een bakje! Mmm... zalig! Dan wandel ik op mijn gemak weer naar huis (1km). Nog wat bloggen en andere blogs lezen.
Zondagavond klaarde de lucht plots op en kwam waarempel de zon erdoor! Dus ging het toch richting 'Genk on stage'. Voor alle zekerheid wel gewapend met regenjas en paraplu. Er is geen drup gevallen, maar af en toe werd de lucht heel dreigend donker. Een vriendin gebeld, die er af en toe ook eens uit moet en samen gingen we op de Grote Markt kijken naar 'Zo is er maar één' . Miguel Wiels, een uitstekende musicant, had een heel orkest meegebracht. Als eerste Dana Winner, die ik (sorry) een beetje passé vind. Els De Schepper zie ik liever in haar eigen podiumshows, dan als zangeres. Alhoewel ze erg sterk overkwam, een beetje 'jazzy' Ja en Andrea Croonenberghs, dat is een straffe madam, die kan zingen. Daar komt nog bij dat ze 'van hier' is, duidelijk te merken aan het enthousiaste publiek. Voor mijn part hadden ze Bart Herman en Udo aan het lijstje mogen toevoegen, maar je kan niet alles hebben hé! Het werd ook kiezen of delen, want de meesten waren toch gekomen voor Belle Perez. Haar show ging door op de Fruitmarkt. Vorig jaar stond ze ook op het programma, maar madam had geweigerd om op te treden. Het was regenachtig en de kiosk te tochtig en haar aparatuur te kostbaar om het risico te lopen nat te worden. Veel boze mensen die avond! Dus had de stad nu gezorgd voor een kasteel van een podium, voorzien van alle comfort. Ja, als je een diva bent, dan mag je al eens complimenten hebben. Nu, om eerlijk te zijn, Belle is een echt showbeest. Ze heeft het beste van zichzelf gegeven, een uur en vijfenveertig minuten. Zij en haar groep brachten de Spaanse zon mee en ze deed zeker vele mannenharten sneller slaan. Muziek met zoveel ritme, daar word je blij van, jong en oud, eigenlijk stond niemand stil. Er gaat het gerucht dat 'Genk on stage' voor de laatste keer gratis was. Vanaf volgend jaar zal er moeten betaald worden voor het spektakel. Denkelijk is het toch een heel dure bedoening, die artiesten moeten ook betaald worden, zeker als je wilt uitpakken met grote namen. Want zondag was maar één van de drie dagen muziek. Er zijn heel wat bekende en minder bekende groepen aan bod gekomen. Maar ze zullen er wel een oplossing voor vinden. Dit evenement, dat gestart is met straatorkestjes en cafémuziek, is gewoon niet klein te krijgen!
Ja het wordt misschien eentonig, maar het weer hangt mij de keel uit. Ik word er depri van. Heb je het niet nodig, is het snikheet. Als er interessante optredens zijn (gratis), dan stopt het niet met regenen en onweders. Morgen staat Belle Perez in 'Genk on stage', vorig jaar ook, maar ze stuurde haar kat omdat... het regende.
Veel mensen hebben open-tuin-dagen, waar ze immens veel werk hebben ingestoken... en alles verzuipt. Nu gaat het ook nog afkoelen. Wat voor abnormaals zal het volgende maand zijn? Zo, ik wilde alleen maar effe mijn hart luchten, al zal het niet veel helpen...
Vorige week vrijdag was er onweer voorspeld. (tegenwoordig alle dagen, maar soit) Door de dag had het al af en toe even fiks geregend, maar nooit lang. De voormiddag was gewijd aan tai-chi, en de namiddag aan een vergadering, dus de hele dag binnen. Rond vier uur besloot ik dan om toch maar enkele boodschappen te doen. Als ik een regenscherm bij heb, ben ik niet bang voor wat regen. Ik kom net buiten en ben misschien... minder dan vijftig meter ver. Als ik in de verte een donderslag hoor. Het ziet er daar ook wat donker uit en ik vind dat ik best even terug binnen ga om de kabel en de TV uit te trekken, voor alle zekerheid. Op het ogenblik dat ik mij omdraai, steekt er plots een wind op, die zo in kracht vermeerdert, dat het lijkt op een kleine tornado. Daarbij brengt hij ook nog een wolk van zand mee, van de bouwwerf hiernaast. Ik zie even niets meer, ondanks dat ik probeer mijn rgenscherm voor mij te houden als beschutting. De wind (met zand) draait gewoon rond mij en prikt aan alle kanten. Halfblind zoek ik mijn sleutel in mijn handtas en wil de achterdeur opendoen, als er plots grote dikke druppels uit de lucht vallen. Met volle kracht op mij, het zand meebrengend wat rond mij waait. Dus voor ik veilig binnen ben, hang ik van boven tot onder vol modder. Ik was echt even bang, het leek wel of de draaiende wind mij ging opnemen... en dan die modder!
Daarmee was het nog niet afgelopen. Toen ik de deur van mijn appartement opendeed stond mij daar ook een verrassing te wachten. In het toilet was met geweld het rooster uit de luchtkoker gevlogen, met een deel van het zand dat mij beneden al omringd had en vuil uit de koker. (ik woon op het hoogste verdiep). De deur van het toilet had de druk niet kunnen houden en stond groot open, zodat de hele hal ook bezaaid was met vanalles wat er normaal niet ligt. De moed zonk mij even in mijn schoenen, maar ik heb dan eerst maar alles opgeruimd. Het rooster heb ik vastgeplakt met brede tape, bij gebrek aan iets anders. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees, want hiervoor moest ik de ladder op tot op de bovenste trede. Ja toen had ik zelf ook een douche nodig, het leek wel of er op mijn hoofd een halve tuin zand lag. Zelfs het regenscherm heb ik onder de douche afgespoten want er zat een dikke laag modder op.
Mijn vrees is dat dit meer gaat gebeuren deze zomer. Hete dagen en dan zware onweders. Alles wat nu valt of waait is zo extreem. Dit was een klein wervelwindje, maar stel je voor dat je het dak van een huis ziet omhoog gaan... en een eind verder weer neerkomen... bangelijk! =============================
Gieren hebben niet zo'n sympathieke reputatie, maar in hun natuurlijke omgeving zijn het toch prachtdieren. Hoog en vrij in de bergen, drijvend op de wind. Maar als deze vogels vanuit de Pyreneeën naar hier moeten vliegen omdat ze aan 't verhongeren zijn... (ik weet, het komt door die nieuwe wet dat ze geen eten meer vinden) Wie weet hoe lang dat ze op die manier al aan eten kwamen. Zij ruimen de dode dieren op, zo heeft de natuur het beslist. Plots mogen er geen krengen meer gedropt worden. We moeten ons toch gaan afvragen waar we mee bezig zijn...
Wat er toen met haar gebeurde, had ze met geen woorden kunnen beschrijven. De lelijke mensen grepen haar bij handen en voeten vast en deden afschuwelijke dingen met haar. Overal over haar jonge lichaam voelde ze de grijpende handen.Een vuile doek werd voor haar mond gebonden om haar het schreeuwen te beletten. De vieze geur ervan benam haar de adem en deed haar kokhalzen. Na een tijd, die wel een eeuwigheid leek, lieten de knokige handen haar los. Ze voelde zich gekneusd in ziel en lichaam. Struikelend en wankelend bereikte ze tenslotte toch haar huis. Gelukkig was het ondertussen al donker genoeg om niet gezien te worden, zodat die vernedering haar tenminste bespaard bleef. Haar moeder bekeek het meisje met een blik van ontzetting in haar ogen. 'Lieve hemel Maya, wat is er met jou gebeurd?' 'Mama... het is verschrikkelijk, snikte ze, ik was per ongeluk te ver gelopen en die vieze mannen hebben mij erg pijn gedaan.' Ze wilde zich in de armen van haar moeder werpen. Als ze al iets troostends verwacht had, dan mocht ze dat wel vergeten. De vrouw die altijd voor haar had gezorgd week geschrokken achteruit en riep met schrille stem: 'Waarom ben je dan naar hier teruggekomen? Misschien heb je in je buik wel 'het kleine leven'', wat voor ons de dood betekent. Ik kan je niet binnenlaten, je bent nu een van 'hen', je moet gaan.' Vol onbegrip liep Maya achteruit, ze herkende haar moeder niet meer. Weg... weg uit haar vertrouwde omgeving. De hete tranen die uit haar ogen drupten lieten weggetjes na in het stof op haar gelaat. Hoe moest dat nu met haar? Onder de grond leven zoals die vreselijke wezens die ze gezien had? Haar moeder keek haar een ogenblik dreigend na en ging gevoelloos het huis binnen. Dan gaf ze de computer opdracht om het volledige voetpad te ontsmetten.
Na een hele poos bereikte Maya snikkend de plaats van haar schokkende belevenissen. In het rond kijkend, vergewiste ze zich ervan dat ze alleen was. Er lag een hoop afgedankte planken waar ze tussenkroop om tenslotte moegehuild en uitgeput in een onrustige slaap te sukkelen. Haar papieren kleedje bood maar weinig bescherming tegen de nachtelijke koude. Zelfs met haar knieën hoog opgetrokken voelde ze de wind die door de kieren waaide. Hoelang ze daar zo gelegen had wist ze niet, tot ze gewekt werd door een zoemend geluid. Oh nee, dacht ze, wat was dat weer. Vol angst probeerde ze dichter tegen de muur achter haar te kruipen. Een helder lichtschijnsel verblindde een moment haar pijnlijke ogen. Toen ze durfde opkijken, ontwaardde ze plots twee mooie oude mensen die haar vriendelijk toelachten. De vrouw had een blank gezicht met veel groefjes, omlijst door een grijs, lichtgolvend kapsel. De man een volle grijze baard en een zachte blik in zijn ogen. Een gevoel van warmte kwam over haar, enkel door naar hen te kijken. 'Wie zijn jullie?' 'Wij zijn de erzats-grootouders, wij werden uit het verleden gehaald om kinderen zoals jij te troosten.' 'Komen jullie mij halen?' De vrouw zuchtte. Met spijt in haar hart zei ze: 'Neen meisje, dat kunnen wij helaas niet. Maar hier is iets wat je goed moet bewaren en als je het koud hebt, zal het je verwarmen. En heb je verdriet, sluit dan je ogen en denk aan ons.' De oude vrouw gaf haar een kleine glazen knikker, die een geheimzinnig blauw licht uitstraalde. En inderdaad, nog maar net lag hij in Maya's hand of ze voelde zich al helemaal warm worden. 'Nu moeten wij weer verder. Het ga je goed kindje!' Maar zo snel gaf het meisje zich niet gewonnen. 'Neen, laat me hier niet achter... alsjeblieft neem mij mee!' Smeekte ze. De twee bekeken elkaar een beetje besluiteloos en met een zucht zei de oude vrouw: 'Al goed,... kom maar mee, ze zullen het daar wel begrijpen.' Ze negeerde het bezorgde hoofdschudden van de man en deed alsof ze het niet gezien had. Toen ze Maya tussen hen in namen, overviel haar een enorm geluksgevoel, ze wist onmiddellijk dat ze het nooit meer koud zou hebben.
's Morgens kwam de opruimdienst langs en scande een lijk onder de stapel planken. De operator stuurde de robot er op af en zoemde in met de camera. Hij zag dat het een 'witte' was. Enigszins verwonderd bekeek hij het stralende gezichtje, met glimlachende mond. Ze leek wel gelukkig. Hoofdschuddend vroeg de man zich af hoe dat kon, dit was de eerste keer dat hij zoiets zag.
Toen de robot haar optilde, bemerkte niemand dat er uit haar handje een kleine glazen knikker viel, die langzaam tot onder het puin rolde, waar het blauwe lichtje langzaam uitdoofde.
Twaalf was ze, de kleine Maya. De leeftijd waarop ze voorgelicht werden over de grote geheimen. Duizend jaar geleden kwamen de kinderen op een andere manier ter wereld dan nu. Maar de mensen waren zo bandeloos geweest, dat er hele bevolkingsgroepen gewoon uitgeroeid waren door allerhande verschrikkelijke ziektes. De enige remedie om nog iets te redden was de seks verbieden. (zo werden de kinderen toen verwekt) Op korte tijd ontstond er dan een volledig nieuwe wereld, steriel en zuiver. Met als voornaamste kleur: wit. De dokters deden zware selectieproeven om de gezonden en de zieken van elkaar te scheiden. De kleingeworden groep uitverkorenen werd in speciaal daarvoor gebouwde wijken ondergebracht. Ze moesten zich aan strenge gedragsregels onderwerpen, de enige mogelijkheid om te overleven. Niemand mocht nog intiem contact hebben met het andere geslacht, om de kans op besmettingen te verkleinen. Overal werden er computergestuurde ontsmettingselementen ingebouwd. Met een druk op de knop kon men in een mum van tijd een ganse straat kiemvrij maken. De anderen werden afgezonderd in onderaardse gangen, zoals de metro. Zonder verzorging werden ze aan hun lot overgelaten, in de hoop dat na verloop van tijd het probleem zich vanzelf zou klaren. Eens ze allen dood waren, zou de wereld gezuiverd zijn.
De 'witte' mensen leefden gevoelloos en koud in de wetenschap dat zij het tenminste gehaald hadden. Alle dagen werd hun huis van boven tot beneden automatisch ontsmet en de papieren kleding die ze droegen, vernietigd. De mannen reden naar kantoor in geluidloze wagens welke zich voortbewogen op lucht. De groep ongelukkigen onder de grond was een verschrikking om aan te zien, maar ze wisten dat ze niet uit hun schuilplaats mochten komen en daar hielden ze zich strikt aan, uit angst voor de hun beloofde straffen. 's Morgens kwam er een speciale wagen langs om de doden op te halen welke er die nacht weer bijgekomen waren. Ze werden door hun volk gewoon door de rioolgaten omhoog geduwd. Deze wagen was bemand door robotten, die elk lijk apart in plastiek verpakten. Gewoon door met een toestelletje over het lichaam te wijzen. Dan werden ze afgevoerd en verbrand. De wezens onder de grond waren afzichtelijke creaturen met rottende ledematen en etterende puisten. Maar ondanks alles bleven ze langer dan voorzien in leven... en plantten zich zelfs nog voort.
De 'witten' merkten na een tijdje wel dat ze er iets op moesten vinden, wilden ze niet uitsterven. Een heel slim team vond een machine uit, waarmee ze met chemische preparaten kinderen konden laten groeien in glazen bokalen. Het was nu heel gemakkelijk geworden, men bestelde gewoon telefonisch, met de catalogus in de hand, rechtstreeks aan de fabriek, het type van kind dat men wenste, met alle kenmerken naar keuze.
Enkele jaren verder liepen er de mooiste exemplaren rond, met goudblonde lokken, helderblauwe ogen en een huidje als room. Zo een meisje was Maya, verwonderd de lessen in geschiedenis aanhorend. Wat verschrikkelijk dat er een soort mensen leefde, als dieren onder de grond. Huiverend besprak ze met haar vriendinnetjes de hoop uit om nooit zo iemand tegen te komen. Na schooltijd speelde ze wat met met het kleine witte katje, dat ze voor haar twaalfde verjaardag gekregen had. Op die manier vergat ze een beetje de verschrikkelijke verhalen van die dag. Op een gegeven moment verloor ze Chika uit het oog en begon ongerust te zoeken onder de struiken in de tuin. Dan zag ze de kat over de straat lopen en ging er achteraan. Met moeite hield ze het snelle diertje bij. Geheel buiten adem bemerkte Maya plots dat ze zich in verboden gebied bevond. De angst overviel haar toen ze de ruïnes zag van wat eens huizen geweest waren. De dierlijke stank van rottend afval en halfvergane lichamen maakte haar misselijk. Ze moest hier zo snel mogelijk vandaan, instinctief voelde ze het gevaar. Misschien dat de kat toch nog de weg naar huis alleen terugvond. Met een ijselijke gil van angst voelde ze plots twee handen die haar bij de enkels grepen, zodat ze voorover viel in de modder, haar witte jurk scheurend en bevuilend. De afgrijselijke kop van een man, bedekt met etterende gezwellen en een smerige grijns op zijn geschonden gelaat, dook boven haar op. In het nauw gedreven keek ze schichtig rond of er een mogelijkheid was om te ontsnappen, maar er kwamen nog een paar van die onguren op haar af, zodat ze het wel kon vergeten.
En hedde gij meubelen... en alle gerief... dan kunde gij trouwen met uw lief! Laurent haalde zijn meubelen bij de marine. En Philip, hij leende de meubelen van Napoleon! Het schijnt zelfs dat hij er niet aan denkt om ze terug te geven. Wat is er toch aan de hand met ons koningshuis? Met al die miljoenen die ze ontvangen van de Belgische staat... geen geld om eigen huisraad te kopen? Ze zijn goe bezig hoor! Papa Albert zal weer mogen opdraaien voor de kosten zekers. Maar die heeft net een yacht gekocht. Hij heeft tenminste één dochter die werkt voor hare boterham, al heeft hij daarvoor buiten de pot gepist. Zou Astrid ook zo'n duister verhaal hebben? Zijn haar meubelen misschien betaald door het Rode Kruis? En Fabiola? Zou die een klooster leeggeplunderd hebben?
Maar als ik daar zo wat dieper over nadenk... wie wil er nu slapen in het bed van Napoleon? Ik zeker niet. In die tijd wasten de mensen zich niet of amper. En al die maitresses... en al die ziektes... luizen...vlooien...
Er is toch één man die blij is dat ze zich zo belachelijk maken, nl. Geert Hoste! Heeft die man weer stof voor een nieuwe show! Ik hoor hem al bezig: gegeven is gegeven... nè!!!
Neem je 'het stokje' aan, dan wordt er van je verwacht dat je vertelt wat je nog verwezenlijkt wil zien, voor je naar de eeuwige jachtvelden trekt.
Ja dat fameuze stokje heeft al vele blogs gepasseerd. Zapnimf swingde het mij toe. Goh... ik schreef al eens zoiets. Niet zo echt uitzonderlijke dingen. Maar ik heb nog steeds geen duo-sprong gedaan, heb nog niet in een luchtballon gevaren en boekte nog geen reis naar Canada. Terug jong zijn en opnieuw beginnen hoort ook niet bij mijn wensen. Wat geweest is, is voorbij en moet je loslaten. En als jong mens moet je toch fouten maken om daaruit te kunnen leren, eer je oud en wijs bent. (ahum)
Dus zal ik hier iets anders moeten verzinnen... Zoals iedereen wil ik de lotto winnen. (niet geloven wanneer iemand zegt: ik niet!) Maar... niet zomaar de lotto, ik wil schandalig rijk worden. Dit is een pracht van een slogan. Schandalig rijk worden ... en dan schandalig alles kunnen weggeven, want ik kom er wel met wat ik heb. Dat moet toch een WAUW-gevoel zijn? Als tweede... zou ik misschien nog eens verliefd willen worden. Zo ècht... met vlinders en zenuwen en momenten van groot geluk of diep verdriet. Want verliefd zijn is precies een beetje ziek zijn. Alle gevoelens dwarrelen door elkaar. Ze zeggen toch dat daar geen leeftijd op staat? Het is ook een goede afslankkuur. Als derde... wil ik op een ochtend eens ontwaken met een mooie platte, gladde buik. En niet enkel dat buikgedeelte aan de voorkant, maar ook dat deel welk opzij uitloopt waar het eigenlijk niet thuishoort. De kans bestaat wel dat de verhoudingen met de rest dan niet meer volledig kloppen, maar ik denk dat ik daar al heel tevreden mee zou zijn.
En voor de rest mag eigenlijk alles blijven gelijk het nu bolt. Er zijn al die kleine dingen waar ik nog van kan genieten. Gezond blijven en mobiel, ja dat is wel belangrijk... en dat magere Hein nog niet te snel langskomt!
Wel, wie waagt het om het stokje op te vangen? Ik denk daarbij aan... Alex?... Raf?... Tom?... (Duvel start ook maar een blog)
Het was al een tijdje geleden dat ik nog aan zee geweest ben. Ik had er zin in en mijn vriendin M. had niet veel overtuiging nodig om mee te gaan. Wij nemen de trein omdat het wegens de afstand voor ons goedkoop is met een tien-ritten kaart. De gemakkelijkste badstad is Blankenberge, niet overstappen, geen uurplanning, IC trein met airco. We vertrekken hier met keuze genoeg om te zitten. In Landen wordt er omgeroepen dat het treinstel vanuit Luik zoveel vertraging heeft dat er een wijziging komt in de planning. Alleen de twee laatste wagons rijden door naar Blankenberge, terwijl wij in de voorste zitten. Ofwel blijven we zitten tot Brugge of we gaan naar achter met het risico te moeten rechtstaan in deze volle trein. We kiezen voor het eerste want hier geldt: opstaan is plaats vergaan!
In Brugge moet ik effe mijn zeebenen zoeken, om mijn evenwicht te bewaren tussen enkele kinderwagens met bijbehorende koppels, waarvan een Franssprekend. Hun baby huilt voortdurend en de man doet niets dan sakkeren. Het is weeral zover en het zal wel weer voor de hele nacht zijn. Hetgeen mij een beetje verbaast is dat hij om de haverklap het woordje 'puteine' gebruikt. Ik zie niet goed in wat dat met de baby te maken heeft. De vrouw zegt niets. We hoeven maar enkele minuten recht te staan.
Aangekomen hebben we een soort van routine, eerst lekkere sterke koffie in de eerste zaak die we tegenkomen, aan het begin van de winkelstraat. Dan een bezoek aan het kleinste kamertje, (in dit geval héél klein). We gaan geen winkels binnen, doen eerder aan 'windowshopping'. Een grote schoenwinkel krijgt steeds onze uitgebreide aandacht. Nergens anders vind je zoveel keuze in deze bekende merken. Maar hier kom je kopen in de soldentijd. (haha). Vóór de trap naar de dijk ligt de snack-inn waar we lekker en goedkoop gaan eten. Je moet er ook nooit lang wachten. Dan de dijk op, richting pier. Daar even op een bank liggen uitrusten (ja waarom niet?). We hebben bekijks, maar het kan evengoed dat de mensen denken: durfde ik dat ook maar! We slenteren terug langs de kledingzaakjes die allen op elkaar lijken. Een rok met bloemetjesmotief trekt mijn aandacht, eerst 16 euro, wat verder 15 en nog verder 20 euro. Maar ik weersta aan de verleiding. Dan een grote Ice Thea, op een terras, achter glas, met uitzicht op zee. Zááálig! Normaal gezien gaan we dan de andere richting uit naar de Vénétienne, voor een heerlijke pannenkoek. M. zegt dat het niet zo ver was. Ik zeg van wel, zeker tot aan die rode parasol daarachter. Maar de zaak is niet te vinden. Heel raar! Vorig jaar waren ze bezig met verbouwingen en als ze de voorkant én de naam veranderd hebben, ja... en toch denk ik aan die rode parasol... Dus maar geen pannenkoek, we nemen straks een broodje mee bij Panos, lekker om in de trein op te smikkelen. We vertrokken deze morgen een uur vroeger om zo een langere dag te hebben... wat maakt dat we vroeger moe zijn. Op tijd aan het station zijn betekent een zitplaats hebben op weg naar huis. Maar eerst wil ik nog een softijs. De dame die ons bedient zegt afkeurend: jullie willen water met poeder en een kleurtje? Wij hebben veel beter, zelfgemaakt ijs! Even sta ik met mijn mond vol tanden, maar wat ze ècht wil zeggen is: jullie boeren weten niet wat lekker is! Ik neem toch twee bollen sorbet. Lekker is het wel, maar mijn ogen weer groter dan mijn maag, één bol was ook genoeg geweest.
Wat mij deze keer opvalt in de trein is dat zoveel mensen aan 't bellen zijn. Aan alle kanten klinken andere GSM-melodietjes. De ene belt om afgehaald te worden, de andere doet een heel verslag over de voorbije dag. Een boze man, een Rus ofzo, snauwt iets onverstaanbaars naar het meisje achter hem. Hij had al verschillende keren boos haar richting uitgekeken. Van het verschieten stopt ze onmiddellijk met bellen. Ik zie een man met een grote puntzak schepsnoep, misschien wel een kilo. Genietend zit hij al die kleurtjes naar binnen te spelen, ben benieuwd of hij alles gaat opeten. Er is ook nog het jonge koppeltje, zij hoogzwanger en misschien zestien jaar. Ze hebben geen voornaam, want ze noemen elkaar alleen maar schatje. Haar kwebbeltje staat geen ogenblik stil. Ik heb zo'n stil vermoeden dat ze binnen een jaar volledig uitgepraat zijn. Giechelend zegt ze dat ze maandag examens heeft, maar nog niets geleerd. (ahum) Hopelijk zal het met haar baby beter gaan.
Voortdurend wordt er in de twee talen omgeroepen dat onze wagons doorrijden naar Genk en de andere nummers naar Luik. In Landen voelen we een schokje wanneer de trein gesplitst wordt. Plots springt er een man recht en vraagt in het Frans of dit deel naar Genk gaat. Oui monsieur, maar om naar Luik te kunnen moet u nu via het perron overstappen. Hij grabbelt zijn valies, vrouw, kind en buggy bijeen en begint te hollen. Sliep hij toen er omgeroepen werd? Hopelijk is zijn trein nog niet vertrokken.
Het was een hele fijne dag... moe maar tevreden komen we thuis... yep...
Nog een ps'je: de nieuwste rage aan zee: hondenbuggy's, de arme dieren moeten (mogen) niet meer lopen... Wie bedenkt het allemaal...
De vrouw zei overtuigend: "ik kan u verzekeren dat het de volle waarheid is.' Ik liet mij ook overtuigen en knikte begrijpend. 'Als ik een meubelzaak binnenkom, begin ik mij al op voorhand schuldig te voelen.' ging ze verder. Nu werd er natuurlijk van mij verwacht dat ik geïnteresseerd zou vragen: 'waarom dan?' En omdat ik ook echt nieuwsgierig ben, voldeed ik tenvolle aan haar verwachtingen. 'Sinds wij getrouwd zijn en begonnen meubelen te kopen, ging er keer op keer iets mis met de winkel waar wij onze keuze gemaakt hadden.' Dat klonk toch een beetje eigenaardig en daarom voelde ze zich nu verplicht om een woordje uitleg te geven. 'Ja kijk, het begon met de slaapkamer. We woonden een tijdje bij de schoonouders en daarom hadden we alleen nog maar een slaapkamer. En enkele dagen later: vlam! De winkel failliet! Toen we gingen verhuizen kochten we eetkamer en salon en weer prijs! De dag na de levering hoorden we dat de baas van de zaak ervandoor was, zonder zijn vrouw en kinderen uiteraard.' Haar blik ging nu zoekend door het interieur. 'Ah ja, dat hoeksalon. Gekocht een heel eind van hier. Grote meubelzaak, in die tijd enig in zijn soort. Met dancing en cafetaria. Men was al dadelijk een dagje uit. Eerst meubelen kijken en dan koffietje drinken met stukje taart en genieten van optredens met bekende vedetten. Dan, een week of twee later.' 'Wham, zeker?' Ze bekeek mij een beetje verwonderd. 'Neen, grote reclamecampagne: één hoeksalon kopen, tweede gratis. Wij gingen kijken, ongelooflijk, maar het was waar! Al gaf de toonzaal een beetje een lege indruk. Zeker veel verkocht... Om naar het toilet te kunnen, gingen we naar het cafetaria. Daar was niets meer. Het water liep de trappen af omdat het toilet verstopt was. En na een tijdje deed het bericht de ronde dat de baas naar het buitenland gevlucht was.' Ik dacht dat ze nu wel aan het eind van haar verhaal gekomen was, maar neen, haar peinzende blik rustte op het bruine salon. 'Deze hier, nog maar pas gekocht. Nieuwe zaak, grote reclame, schappelijke prijs en de tafel gratis. De koop was snel geregeld. Maar om dat spel hier te krijgen... dat bleef maar duren... maandenlang. Ik maar bellen en bellen, alle mogelijke excuses vonden ze uit. Tot ik op een bepaald moment een ingeving kreeg. Het leek wel of de Heilige Geest over mij neerdaalde. Ik vertelde die verkoper via de telefoon, dat ik eens zou zorgen voor wat anti-reclame, omdat ik zogezegd iemand kende bij de redactie van het krantje waar elke week hun reclame uitgebreid in verscheen. De verkoper haalde de baas erbij. Was die man klein! Plots bleek er toch nog een salon voorradig en het zou mij 's anderendaags geleverd worden. En inderdaad zo gebeurde het ook.' 'Dus die zaak bestaat nog?' waagde ik. 'Oh neen, ik heb het nog maar onlangs vernomen. Twee dagen nadat ze hier geleverd hadden, hebben ze de winkel leeggemaakt en zijn met de noorderzon vertrokken, vele gedupeerden achterlatend. Mensen die hun voorschot kwijt waren. Gelukkig heb ik voorlopig niets nodig. Alhoewel, ik ben zo'n beetje aan 't sparen voor een boekenkast, ik heb ergens een hele mooie zien staan.'
Dus als er binnenkort in de buurt een grote meubelzaak op de fles gaat, weet ik dat de dame hoogstwaarschijnlijk haar kast gekocht heeft!...
Ja dè Jef Cassiers stierf twintig jaar geleden. We leerden hem kennen als het 'manneke'. De rare vogel, eigenlijk helemaal geen mooie man. Daaraan zie je maar dat schoonheid niet belangrijk is maar talent alles overtreft! Hij had ook een broer waarmee hij het duo De Woodpeckers vormde. Maar die broer was minder bekend. Het manneke was zo geloofwaardig, dat hij zelfs zonder tekst de mensen al aan het lachen bracht. Je hoefde zijn kop maar te zien en het kon al niet meer mis gaan. Alhoewel hij eigenlijk weinig of nooit lachte. Zijn mimiek had eerder iets triest, ook zielig, vooral in zijn ogen zag je dat. Hij trad vroeger ook op in het theater, maar ik ken hem alleen van TV. De korte filmpjes waren zonder tekst, omdat hij enkel Antwerps praatte. Spijtig genoeg werd hij bedrogen door een impressario die zelf stinkend rijk werd, maar de Jef aan de bedelstaf bracht. Dan werd hij door de BRT gevraagd om 'de Alverman' te spelen. Voor de jeugd van toen onvergetelijk! De dood van zijn broer Cois heeft hem sterk aangegrepen, daardoor verdween hij van het scherm. Hij werd regisseur en maakte verschillende programma's. Er bestaan veel anekdotes over hem, hij was een man die nogal dwars steeds zijn eigen zin wilde doen. Maar voor mij zal hij steeds het onvergetelijke 'manneke' blijven... enig in zijn soort...
Mijn woonkamer krijgt een nieuwe vloer. Een goed idee, het was nodig. Na veel gedril en geboor en wolken stof, ligt de bodem ineens tien centimeter lager. Buurman komt eens kijken waarom de hele omgeving zo trilt. Goede buren moeten steeds met elkaar sympathiseren bij veranderingswerken, dat hoort zo. Wanneer na een emmer zweet en verschillende aanhangwagens wegrijdend afval, de mist, (in dit geval het stof) is opgeklaard, bekijk ik de maagdelijke ruimte. Mijn eerste indruk is een omgeploegd en mooi egaal geharkt stuk woestijnlandschap. Eigenlijk een ietsje deprimerend, maar vatbaar voor een lichte fantasie. Met een beetje goede wil kan ik mij hier wel een zacht wiegend korenveld voorstellen. Dat moet toch zalig zijn, daarin 's avonds op je rug liggen in de malse halmen, TV-kijkend. Misschien een beetje onpraktisch als ik daartussen mijn snurkende (in slaap gevallen) echtgenoot moet gaan zoeken. Te hoog dus! Dan zie ik wat anders... als we daar nu eens gras zaaiden? Je hebt de keuze tussen groen sappig dunsprieterig gazongras of stevig gespierd voetbalveld-begroeisel. Wellicht ideaal als ik veel bezoek krijg. Of willen we het duur doen... instant grasmatten, al gegroeid en netjes in rolletjes geleverd. Na drie dagen regen... (kan niet in de woonkamer) Ik begin opnieuw, na drie dagen mijn super-nieuwe grasveld besproeid te hebben, kan het bemeubeld worden. Best niet te veel stukken, want de bodem moet optimaal benut worden. Daar in die hoek wil ik wat kleur, dus zetten we daar drie zonnebloemen. Omdat die zo hoog zijn, moet er nog wat bijkomen om een zacht glooiend geheel te krijgen. Ik denk dat een tomatenplant het daar wel goed zou doen... Verder twee struiken prinsesbonen, gewoon omdat ik dat graag eet, en een krop sla, voor het frisse nootje. Naast de zitbank zie ik plaats voor radijsjes, maar wegens beperkingen in ruimte moeten we dat bedje houden op vijftien bij vijftien centimeter. Geen nood, de helft inzaaien, radijsjes groeien snel. Wanneer dat deel klaar is voor consumptie, de andere helft zaaien, zodat er een wisselwerking ontstaat. Er is altijd een partij eetklaar en een andere in wording. Oh ja, bieslook mag ik niet vergeten! Ik zie mij 's morgens daar al zitten met mijne plattekaas-boterham en hoef mijn hand maar uit te steken om mijn eten op smaak te brengen. De soepgroenten kan ik in de andere hoek zetten, alles mooi bijeen. Dan neem ik in één beweging porei, selder en een wortel mee. Ik zou er nog een dennetje kunnen bijzetten voor de heerlijke bosgeur en als bijdrage aan de zuurstoftoevoer, kan ook meteen dienen voor Kerstmis, geeft minder gesleur. Het plafond zullen we maar best in 't blauw schilderen, zo'n azuurblauw, gelijk in het zuiden. Misschien met hier en daar een klein wit wolkje, tegen de eentonigheid. Als we nu een druivenstruik langs de muur omhoogleiden, vallen in oktober de rijpe druiven recht in onze mond. Inplaats dat ik 's morgens rondga met de stofzuiger, doe ik een toertje met de gieter, vol heerlijk fris water, ruikt als in de zomer, wanneer het net geregend heeft. Het gras zal natuurlijk wel groeien en een grasmachine lijkt me toch wat ongemakkelijk. Dus schaffen we ons een konijn aan, dat ik eerst nog moet opvoeden. Het beestje moet het verschil leren kennen tussen gras en groenten. Ik ga het hersenspoelen tot het ervan overtuigd is dat alleen gras eetbaar is. Er zal wel een probleem zijn met de paternosterbollekes die het achterlaat, maar daar vind ik wel iets op. Vertel ik nu dit alles aan mijn echtgenoot, lacht hij zich hoogstwaarschijnlijk een breuk. Maar ik zou toch niet te vroeg lachen, want wat twintig jaar geleden futuristisch klonk, is op de dag van vandaag de gewoonste zaak van de wereld. Wie weet of er binnen evenveel jaren niet iemand op het idee komt om een woonkamertuin aan te leggen. Want als de mens zo voortgaat wordt het buiten onleefbaar. Dan zullen we zeggen: hadden we toen maar een patent genomen op die tuin van mijn fantasie. Maar dan is het te laat, dan gaat iemand anders met het grote geld lopen. Maar ja, het zal wel bij fantasie blijven, het wordt een mooie praktische tegelvloer, glanzend en geurend naar bruine zeep.
Het is beangstigend, ik heb voorspellende dromen. Vorige week heb ik twee nachten na elkaar gedroomd over een vreemd huis, ik ruimde papieren op en mijn schoondochter E. was gedurig in beeld. Uit ondervinding weet ik dat het dan om een sterfgeval gaat, het is mij al meerdere malen gebeurd. Mijn gevoel zei me ook dat ik er niet rechtstreeks bij betrokken was. Zondag zei ik nog tegen mijn zoon: verschrik je niet, ik denk dat er iemand sterft, maar ik weet nog niet wie.
Daarnet hoorde ik tot mijn ontzetting dat de regisseur van onze toneelgroep, deze namiddag overleden is. En dan pas weet ik hoe het allemaal ineen zit. Deze morgen was ik papieren aan 't opruimen en daarbij kwam ik uit op een script dat wegens omstandigheden niet gespeeld is geweest. Ik dacht nog: dat moet ik eens terugbezorgen, kan nog gebruikt worden. Het waren de papieren uit mijn droom. Zijn dochter heet ook E. net als mijn schoondochter, welke dus enkel in mijn droom voorkwam als naam.
Het is geen toeval, het is al vele keren gebeurd. Niet iedereen zal mij geloven en ik kan het ook niet bewijzen. Maar ìk weet dat het de waarheid is.
Ik wenste dat ik die gave beter kon gebruiken... of ik er dan meer aan heb?...
Nadenkend bekeek de agent het dametje dat ineengedoken voor hem zat. Ze was volledig overstuur en beefde nog na door het gebeuren, maar ze wilde haar best doen om een zo compleet mogelijk verslag uit te brengen over wat ze had meegemaakt. 'Ik lag dus in mijn bed, mijnheer de agent, toen ineens drie mannen in het zwart vóór mij stonden. Ik schrok mij een ongeluk maar vroeg toch wat ze van mij wilden. Ene deed het woord, de twee anderen zwegen. Alleen hun ogen kon ik zien. Ze hadden zo'n muts op hun kop, ik weet niet hoe dat heet, zo met gaten.' De agent knikte en noteerde alles. 'Toen zei die ene: geld ouwe, we weten dat je er hebt! Hij had een knuppel vast en zwaaide ermee, vlak voor mijn neus. Mijnheer de agent, ik was echt bang, men hoort tegenwoordig zoveel en ik woon alleen. Allee, ik stond op en nam uit de kast onder de lakens 150 euro, meer had ik niet in huis. De man met de knuppel trok het uit mijn handen en schreeuwde dat ze meer wilden. Dan zweeg hij plots omdat de bel ging. Met zijn hand brutaal achter in mijn nek, vroeg hij wie dat ik verwachtte. Ik dacht dat het mijn dochter was en zei dat ook. Die ene schrok precies en trok de muts van zijn hoofd, waarop de andere dan boos zei: stommerik, zo zal ze je herkennen Rudy!'
'Kan je die man beschrijven?' 'Die Rudy? Jazeker, ik zie zijn gezicht nog duidelijk vóór mij. Misschien twintig, kort blond haar,... oh ja... en een bleek gezicht, zoals iemand die lang heeft binnengezeten. Hij zette onmiddellijk zijn muts weer op en zwaaide met de knuppel voor mijn gezicht. Dan zei hij dat ik moest wachten tot ze weg waren eer ik mijn dochter binnenliet. Ja, ik had ook geen keus, ik was al een beetje opgelucht dat het zo afliep. In een wip waren ze verdwenen, ik denk langs de achterdeur. De deurbel heeft zeker nog tweemaal gegaan, eer ik durfde opstaan. Mijn dochter heeft toen de politie gebeld.'
De agent leek tevreden met haar relaas, ze was heel koelbloedig gebleven. 'Zo gauw we iets weten mevrouwtje, hoort u ervan.'
Nadat de man vertrokken was, praatten moeder en dochter nog wat na over de gebeurtenissen. 'Natuurlijk blijf ik nu een paar dagen bij je, ma. Dan kan je een beetje bekomen van de schrik. Ik denk niet dat ze nog eens zullen terugkomen.' prbeerde ze het vrouwtje gerust te stellen. Alhoewel ze er zelf ook niet zo gerust in was.
Twee dagen later kregen ze een telefoontje van de politie, of ze misschien naar het bureel wilden komen, er waren drie verdachten opgepakt. De dienstdoende agent wilde weten of de oude dame zich opgewassen voelde voor een confrontatie met de mogelijke daders. Voor haar veiligheid was natuurlijk gezorgd, de mannen konden haar niet zien. Voor een raam mocht ze plaatsnemen op een stoel en wachtte ze gespannen tot de drie figuren in de andere plaats binnengevoerd werden. Door een waas van tranen die ze plots in haar ogen kreeg, knikte ze dat ze de blonde jongeman herkende, hij was degene die haar bedreigd had. Haar dochter steunde zwaar ademend op haar moeder's schouders. De figuur ernaast herkenden ze ook... Danny... de achttienjarige zoon en kleinzoon...
Het moet zo'n drie jaar geleden zijn. Een zaterdagochtend, acht uur, nog wat nasoezelen in bed. Luisterend naar de radio. Het leek die dag wat drukker in het gebouw, meer geluiden dan anders. Wie was er nu weer zo vroeg bezig? Een stem die riep... was dat nu buiten of was dat binnen... De tweede keer hoorde ik duidelijk: brand!... Lieve hemel, toch niet waar zeker? Iemand belde beneden aan en nog iemand aan de gangdeur. Snel mijn peignoir aan en de deur open... De trappenhal stond vol rook. Ik hoorde roepen, iedereen naar buiten! Mijn verstand stond precies stil... hoe... in mijn slaapkleed, zomaar de straat op... Ik nam mijn GSM en sloot de deur achter mij en begon de trap af te dalen, je mag in zo'n geval de lift niet gebruiken. Er was veel rook, maar ik wist niet eens of er vuur was... zou ik er wel doorgeraken? Op het verdiep lager kwam ik mensen tegen, de jonge man die daar woonde vol roet, hoestend en naar adem happend, enkel gekleed in zijn onderbroek, in gezelschap van zijn buurvrouw, die hem gewekt had door op zijn deur te bonzen. Daarmee had ze eigenlijk zijn leven gered. Niemand wist wat er juist aan de hand was. Beneden gekomen, was de brandweer al daar met drie wagens. We moesten allemaal verzamelen om te controleren of iedereen aanwezig was. Enkel de meneer van het bovenste verdiep ontbrak nog, maar die wilde op zijn terras blijven staan, omdat hij de trap niet kon doen. Als het nodig was moesten ze hem daar maar afhalen. Daar sta je dan, op een drukke zaterdagmorgen, op straat in slaapkledij. Hetgeen ik toen voelde zal ik nooit kunnen beschrijven. Mijn verstand stond op nul. Het leek wel alsof ik alleen en verlaten was. Het vuur was in het appartement onder mij. Als verloren schapen zagen we de brandweermannen het gebouw ingaan met brandslangen en nadat ze boven het venster hadden opengedaan, kwam de rook naar buiten, terwijl ze hun ladders ertegen plaatsten. De pikzwarte rook ging recht omhoog, langs mijn ramen. De vensters waren met een dikke laag roet bedekt, zwart als de hel. Een smeulende TV werd in een tapijt gedraaid naar buiten geworpen. Dat was de schuldige: een implosie. Gelukkig was er weinig waterschade, alleen veel roet. Ik moest mijn vensters openzetten, want bij mij was er ook veel rook. Maar net daarvoor dacht ik plots aan mijn cavia, door het schrikken was ik haar vergeten, ik had haar nog maar twee weken. Ik wilde haar per se redden en een van de brandweermannen was zo goed om met mij mee naar boven te gaan. Gelukkig was het arme beestje niet gestikt. Maar misschien heeft ze toch rook ingeademd, want twee jaar later heeft ze klierkanker gekregen. Ik had ook nergens aan gedacht, alleen mijn GSM, om mijn zoon te kunnen bellen. Op zo'n moment heb je gewoon een blackout.
Nadat iedereen terug naar binnen mocht, heb ik eens rondgekeken, ben in snikken uitgebarsten en heb zeker een uur gehuild. Toen ben ik begonnen met alles af te wassen. Gewoon verstand op nul en poetsen maar. De stress geeft je een onvermoede kracht.
Maar daarna stond er mij nog een koude douche te wachten. Mijn verzekeringsagent vertelde mij dat ik geen brandverzekering had. Wat was er gebeurd? Voor mijn verhuis was er een vergissing gebeurd, ik was zonder het te weten dubbel verzekerd. Een van de twee zou een jaar geschrapt worden en als de ene verlopen was, begon de andere weer. Ik weet nog dat ik zei: hopelijk vergeten we dat niet. Waarop de man: neenee, ik zet het in de computer, geen probleem. Maar er ging dus toch iets mis. Alhoewel ik heel precies ben met mijn betalingen, is mij dat ontgaan. (ik hou niet van doorlopende opdrachten) Gelukkig zat ik niet met de schade, want dat zou pas een ramp geweest zijn. Het is onbegrijpelijk hoe het verstand kan stilvallen door paniek. Alleen mijn GSM had ik mee, geen papieren, geen geld, geen kleding... niets... Het heeft nog lang geduurd eer ik mijn klokradio terug durfde te laten spelen. Ik wilde alle geluiden horen, wilde allert blijven.
Waar gaat het naartoe en waar gaat het eindigen? Een jong meisje wordt dood uit het kanaal gehaald. Wie deed dit? Wat een leed voor die ouders en familie en kennissen. Als een geknakte roos uit het leven gerukt... Niets of niemand kan ooit dit verdriet goedmaken.
In de metro wordt een man vóór het oog van de camera in coma geschopt, door drie jonge gasten... Dat laten ze dan zien in het avondnieuws op VTM. Wat verwachten ze hiervan? Dat ze die jongeren spijt doen krijgen? Ik ben bang van niet. De normen en waarden zijn bij sommigen zo laag dat ze over zulke beelden fier zijn en erover opscheppen. Geen medeleven met de slachtoffers, integendeel, velen keuren dit goed en zeggen dat ze hetzelfde zouden doen. Vooraleer ik hier alle commentaar over mijn schrijven krijg, wil ik wel duidelijk stellen dat niet alle jeugd zo is. Maar ik heb het over die welke al dat geweld normaal vinden, en die zijn er, dat weten we maar al te goed!
Waar ik ook tegen ben is dat zomaar alles op TV getoond wordt. Ik weet dat er persvrijheid is, maar hoeveel zijn er niet die deze daden willen imiteren? Gisteren werd er een overval op een krantenwinkel getoond, gefilmd door hun eigen camera. Op 45 seconden tijd werd de deur geramd, en in een tafellaken de hele voorraad sigaretten meegenomen. Weer een idee hoe simpel dat het kan zijn... 45 seconden! De eigenaars die boven de zaak slapen hadden zelfs niet de tijd om iets te doen, zo snel ging het. Deze wereld maakt mij angstig... en heel verdrietig...
