Vorige zaterdag waren we uitgenodigd op een congres in Oostende. Wij, dat is de huurders adviesraad van Nieuwdak. Het onderwerp ging over bewonersparticipatie en inspraak in sociale woongelegenheden. Er waren afvaardigingen van verschillende Vlaamse provincies, wij dus voor Limburg. Het enige nadeel was het vroege opstaan, vermits het voor ons drie uren reizen is tot aan de kust. Maar de luxe reisbus maakte veel goed.
Onderweg hadden we niets dan regen, dat voorspelde niet veel goeds, omdat wij gekozen hadden voor een strandwandeling uit verschillende mogelijkheden om de namiddag door te brengen. De bus bracht ons tot voor de deur van het complex 'De Kinkhoorn' waar we verwacht werden. De ontvangst viel al onmiddellijk mee. De gedekte tafels met koffie en boterkoeken nodigden uit om plaats te nemen, fijn, met zicht op zee. Er was zelfs een muzikant een orgel aan 't bewerken, dus al een zachte sfeer, om te beginnen. Dan ging het richting congreszaal, voor de toespraken door twee voorzitters en een persoon (in hawaïhemdje, met bijpassend decor van palmbomen en zonnebloemen) die alles een beetje in goede banen moest leiden. Minister Marino Keulen, van huisvesting was ook aanwezig. Hij had zijn vragen al op voorhand gekregen, en was dus al goed voorbereid. Voor elke vraag was er tien minuten voorzien, wat zelfs met een minutenklokje getimed werd. Af en toe werd de minister zelfs onderbroken, omdat hij afdwaalde van het thema. Eigenlijk een goed systeem. Misschien iets voor op een debat waar sommigen eindeloos praten, zonder iets gezegd te hebben. Daarna gingen we naar de eetzaal, waar we een lekker middagmaal opgediend kregen. Na het dessert gingen we naar buiten en gelukkig was het gestopt met regenen. Maar het strand lag er toch wat nattekes bij, zodat we maar op de dijk bleven. De donkere wolken verdwenen in de verte en af en toe kwam er een klein straaltje zon door. Op een gegeven moment dook er iemand een koffieshop in en iedereen volgde. Ja een warme choco, dat paste bij het moment. Het viel mij op dat plots alle ogen op de ingang gericht waren en er gefluisterd werd. En wie kwam daar binnen? De Koen Wauters, samen met enkele mensen. Hij glimlachte een beetje verlegen toen hij al die blikken zag en we hoorden hem zeggen:' ze hebben mij weer gezien' Maar iedereen was zo fatsoenlijk om hem niet lastig te vallen, de man heeft toch ook het recht om op zijn gemak een pannenkoekje te eten? Om vier uur werden we verwacht voor de receptie, waar de Dixieland-band al voor ambiance zorgde. Op de terugweg naar huis heerste er een goede stemming.
Ik heb toch al geleerd dat congressen niet per se saai moeten zijn...
Al een hele tijd had Steven zijn grootvader van die kleine hintjes gegeven, zoals: 'Opa, tegenwoordig hebben alle kinderen een mountain-bike!' 'Wat is dat nu voor een ding?' had deze gevraagd. 'Een fiets?' Ongelooflijk! In zijn tijd heette een fiets gewoon een fiets. 'Jamaar, een mountain-bike heeft eenentwintig versnellingen en dikke banden met tappen om te crossen in het bos!' 'En denk je nu echt dat je met al die versnellingen beter kunt rijden jongen?' 'Ach toe nou opa, wees toch niet zo vreselijk ouderwets! En daarbij verjaar ik binnenkort.' Steven legde nog eens slimmetjes de nadruk op die datum. De oude man had binnenpretjes, hij deed of zijn neus bloedde. Reeds lang had hij beslist dat hij de wens van de jongen in vervulling zou laten gaan. Hij kon zich dat veroorloven, op zijn leeftijd had hij toch zo veel niet meer nodig.
Op weg naar de bank kwam hij niet geheel toevallig langs een fietsenhandelaar voorbij. Tevreden knikkend stond hij aan de etalage naar de prachtig glanzende tweewielers te kijken. Ja, hij had ook wel weer tien willen zijn, alleen maar om met zoiets te kunnen rijden. In gedachten kon hij zich het glunderende gezicht van Steven al voor de geest halen.
Aan de bank was het een drukte van belang en ongeduldig nam hij zijn plaats in aan het einde van de lange rij. Eigenlijk zou hij toch eens moeten leren gebruik maken van betaalkaarten, maar hij weigerde halsstarrig. Aan het lange wachten kwam een einde en reikhalzend zag hij het loket dichterbij komen. Met een zucht van opluchting nam hij de bankbiljetten in ontvangst, ter waarde van duizend euro en stak ze na enig gefriemel in zijn binnenzak. Aan de uitgang kreeg hij eventjes een benauwd gevoel, toen hij zich geklemd voelde in het gedrang. Nadat er ook nog iemand stevig tegen hem aanbotste stond hij even later buiten op de stoep, waar hij diep ademhaalde. Nu lag er niets meer in de weg om de fiets te gaan kopen. Al genietend van het idee, klopte hij eventjes op zijn binnenzak, waar de centjes veilig zaten te wachten om uitgegeven te worden. Maar op hetzelfde ogenblik stond zijn hart heel even stil... Daar waar hij een bobbel verwachtte... daar was er niets. Met een ruk schoot zijn hand in zijn jaszak... leeg! Dat kon toch niet waar zijn! Hij had het geld er net ingestoken en nu was het weg! Als een mallemolen tolden de gedachten door zijn grijze hoofd. Hij maande zichzelf aan om kalm te blijven... alles even op een rijtje zetten. De biljetten waren nog in zijn bezit geweest voor hij aan de uitgang was en daar in die drukte... die man... die man die daar zo hevig tegen hem aangelopen was... een zakkenroller! Ja, zo moest het wel gegaan zijn. Maar daar ging hij het niet bij laten, zowaar zijn naam Antoon Jans was, die duizend euro waren zijn eigendom en moesten terug in zijn bezit komen. Wat dacht zo'n kerel wel? Zomaar een oude man beroven van zijn zuurverdiende geld? Met alle chinezen maar niet met hem! Een beetje besluiteloos keek hij naar de ingang van de bank en ongelooflijk maar waar... nu was het geluk met hem. De bewuste kerel kwam daar net naar buiten. Hij zou die kleine donkere vent met zijn snorretje overal herkend hebben. Langzaam volgde hij de boef op zijn stappen. De woede om het onrecht die in hem opwelde, bezorgde hem een ongekend gevoel van kracht. De steken in zijn hartstreek negeerde hij, helder denken was er voor hem niet meer bij. Door een rood waas dat voor zijn ogen trok, zag hij de dief verdwijnen, maar geen nood, hij zat hem dicht op de hielen. De man met het snorretje bleef even staan en bukte zich een beetje voorover om een sigaret aan te steken.Hier zag hij zijn kans en greep de andere onverhoeds in zijn kraag. 'Als jij soms denkt dat ik jou niet meer aankan, dan heb je het mis. Hier met dat geld of ik breek je nek!' De kleine man schrok zodanig van de krachtige greep, waar hij ondanks verwoede pogingen niet aan ontkwam, dat hij dacht dat zijn laatste uur geslagen was. 'Vooruit man! Ik meen het, dat geld hier!' Compleet van slag greep snorremans in zijn binnenzak en overhandigde hem de samengevouwen biljetten. Toen hij onverwachts losgelaten werd, maakte hij zich bliksemsnel uit de voeten.
De opa wandelde tevreden naar huis, de opwinding had hem geen goed gedaan, maar de zaak was tenminste geregeld. Hij zou zich eerst een flinke borrel inschenken om een beetje te bekomen van de doorstane emoties. Gezeten in zijn gemakkelijke stoel zocht hij zijn tabaksdoos, met zijn handen over zijn zakken strijkend. Tot hij plots voor de tweede maal die dag zijn hart een slag voelde overslaan... Daat waar normaal één bobbel hoorde te zitten... waren er twee... Tot zijn grote afgrijzen haalde hij links én rechts een pakje bankbiljetten uit zijn jas. Dat was toch... hij had... Lieve hemel! Hij, Antoon, die nog nooit een vlieg had kwaad gedaan... was opgetreden als een ordinaire straatrover...
Zo'n prachtige dag vandaag, het leek wel een zomerdag op zijn best. Ik wilde naar buiten, voor de rest van de week was er al slecht weer voorspeld. Wanneer zou het nog zo mooi zijn? Ik had wel zin om naar Hasselt te gaan, de septemberkermis bezoeken. Met de bus maar twintig minuten. Mijn jeansjasje mocht ik al dadelijk uitdoen, zo warm was het. Als ik goed vroeg vertrok, kon ik de grote drukte een beetje vermijden. Want dat het druk ging zijn, leed geen twijfel. Blijkbaar hadden toch veel mensen hetzelfde idee, want er liep al veel volk. Ik wilde wel eens zien of er nieuwigheden waren, maar je zag toch zowat dezelfde attracties als op elke kermis. Wat mij wel opviel waren de kleine broertjes van de grote gevaarlijke vermakelijkheden. Omdat de kinderen niet meer tevreden zijn op een gewone draaimolen, en de grote te gevaarlijk zijn, beginnen ze nu alles na te maken op kindermaat. Er hangt dan een plaat bij: vanaf zes jaar. Bestaan er eigenlijk nog kinderen? Ze willen alles nadoen wat de groten doen. En de commercie speelt daar op in. Een ding had ik nog nooit gezien: het bord vermeldt: hier mag alles kapot gegooid worden. TV's met kapotte beeldschermen, allerlei glazen spul dat aan een koord hangt. Ik vermoed dat je punten krijgt volgens het aantal dingen dat je stuk gooit. Er blijkt maar weinig interesse voor te bestaan. De reuzegrote pluchen beren zijn ook minder in trek. Dat is toch logisch, na de euforie van er een gewonnen te hebben, komt de ontnuchtering... waar gaan we dat monster zetten? De Lunaparken trekken minder volk dan vroeger... eindelijk snappen de mensen dat je er meer geld uitgeeft dan de prullen die je er wint waard zijn. Ik hoorde vertellen dat ze er nu al bancontact hebben. Want als je een grote voorraad jetons koopt, krijg je er een deel extra. Eettentjes staan zij aan zij zodat alle geuren zich mengen tot een walgelijke hutsepot. Frieten, smoutebollen, vis, caracoles, zoetigheden, uitheemse gerechten waarvan ik de naam niet ken. Op de hoek ruikt het naar komijn, dat is er net teveel aan, dat vind ik een walgelijke specerij. Sommige kinderen hebben kleine aquariums met levende visjes gewonnen... tiens... ik die dacht dat zoiets verboden was op kermissen?
Een bepaalde geur kruist mij af en toe, een parfum waarvan ik na lang zoeken nog steeds niet weet welk het is. En neen, Sandrissimo het is niet 'Loulou van Cacherel' , maar toch bedankt voor de tip. Nadat ik tot aan het einde ben gewandeld en terug, brengen mijn voeten mij automatisch naar een terras. Ik plof daar neer in een gemakkelijke stoel en kom daar het eerste half uur niet meer uit. Ja, wij vrouwen hebben altijd dat leed dat we een plasstop nodig hebben.
Een Vespaclub vertrekt onder luid getoeter, je kan het ruiken dat er oldtimers bij zijn. De mannen dragen ook de bijpassende pothelmen.
Naast het terras zijn ze iets aan 't opbouwen. Als ze beginnen met een soort wedstrijd is mijn nieuwsgierigheid gewekt en ga ik kijken. Er wordt een onnozele quiz gespeeld, met al even onnozele prijzen, zoals jeansbroeken in onmogelijk grote maten. Maar dan begint het feest... Ik heb van zulke gekkigheden al gehoord, maar het was de eerste keer dat ik het in 't echt zag. Namelijk (hou je vast) een wedstrijd printerwerpen. Whaahawhoehaa... Oude printers moesten naar een tafeltje gemikt worden en degene van wie het spul er bleef op liggen was de winnaar. De eerste prijs was een spiksplinternieuw, laatste model, weetikveel welk merk, lettertjesverwerkend tuig. Ik had zo serieus mijn twijfels of dat kon lukken. Tot een van de deelnemers zei dat hij de winnaar was van vorig jaar. Maar zolang ik daar gestaan heb, slaagde er niemand in de opdracht. Die dingen kwamen met volle geweld neer waar ze niet moesten zijn en spatten in stukken uit elkaar. Dat kan daar nog uren geduurd hebben, maar ik had er genoeg van en vertrok weer naar de bushalte.
Tegen dat ik thuis was, voelde ik mijn voeten niet meer. Maar eigenlijk ben ik toch een beetje fier op mijn eigen dat ik, zelfs in mijn eentje, gewoon iets onderneem om een prettige namiddag te hebben, en daar ook nog in slaag ook...
Update printerwerpen. Volgens Het belang van Limburg zijn er uiteindelijk toch twee winnaars uit de bus gekomen, waaronder een jongen van acht jaar. Straf gastje!!!
Afgesproken met H., we gaan naar Maastricht met de bus. Geen files, geen parkeerplaats zoeken (ook niet betalen). Daar komt nog bij dat ik door mijn (ahum) eerbiedwaardige leeftijd, gratis kan bussen. Voor mij is het station de dichtstbije halte en H. wacht aan het shoppingcenter, zo'n vijfhonderd meter verder. Op woensdagmiddag, ai... natuurlijk krioelt het van de scholieren. Als ze nu nog het verstand hadden gehad om een dubbele bus in te zetten. Maar nee, meer volk dan plaatsen natuurlijk. Wanneer ik door het gangpad naar achter loop, voel ik al dat ik er eigenlijk terug af wil, maar ik kan niet meer terug. Geen paniek, ik bel H. wel dat ze best blijft staan. Natuurlijk duurt het even eer ze opneemt. Met een hand rond een baar hou ik mij amper recht in de draai (rotonde). In de andere hand mijn GSM. Het lijkt eindeloos eer ze opneemt. Dan moet ik mij een weg banen naar de uitgang. Sorry, sorry... terwijl ik wel op enkele tenen trap. Ik ben amper aan de deur als de bus al stopt. Aah... ik wil er uit!
Gelukkig vindt zij het ook een goed idee, over een uur is de volgende rit. Dus gaan we een kop koffie drinken, en kunnen we meteen ook even naar 't toilet. Dan gaat het verder van een leien dakje, voor we 't weten zijn we in Maastricht. Ik kom er niet zo vaak maar H. kent er goed haar weg. Zij leert mij een schoenwinkel kennen. Je vindt er alle bekende merken, die je hier bij ons een stuk duurder betaalt. Ja, ik en schoenen. Maar H. helpt er mij aan denken dat ik er geen nodig heb. (ze volgt mijn eigen instructies haha). Maar toch goed om weten voor volgende keer.
Tot mijn grote verbazing vind ik in een andere winkel een mooi pulletje. Volgens die twee trutten van Vitaya, mag je geen strepen dragen als je niet zo slank bent. Maar ik kan het niet helpen, ik hou van deze strepen in zachte kleuren. In het grijs zit een beetje Lurex, eigenlijk vrij feestelijk. Het past mij en ik neem het mee naar de kassa. De prijs valt ook mega-mee.
Na al dat gewinkel hebben we natuurlijk dorst. H. loodst mij ergens naartoe, ik volg haar en heb er geen ogenblik spijt van. Elk een dienblad met een grote heerlijke mok koffie en een tarteletje in zanddeeg met een torentje romig-bewerkte Riccotta, belegd met kleurig vers fruit, wat wil een mens nog meer? De juiste bushalte vinden, om terug naar huis te gaan is ook al geen probleem. Maar hij rijdt al langs ons door voor we er zijn. Gelukkig staat er een rijtje mensen die ook meewillen, anders hadden we hem niet tijdig gehaald. Wanneer er een vleugje wind een weeïge geur meebrengt, is het onmiddellijk duidelijk dat ze achter ons bezig zijn met het prepareren van jointjes. Dit is tenslotte de 'drugsbus'. Al lachend vragen we ons af of we niet 'high' gaan worden alleen van de geur. We dissen elk een verhaal op over iemand die eens 'spacecake' wilde proeven. En die twee die van Maastricht hallucinatie-opwekkende paddenstoelen meebrachten. Als H. op haar bestemming uitstapt, wenst ze mij nog een goede 'trip' naar huis. Whaaaahaaaahooee!!
Awel, ik moet zeggen, het was een prettige namiddag, dit moeten we nog eens overdoen, maar niet meer op een woensdag...
Twee buren,die ook heel goede vrienden waren, besloten samen om een oude camionnette om te bouwen tot een huis op wielen. Na lang zoeken kwamen ze uiteindelijk bij een afschuwelijk blauw geval dat mits veel verbeelding in aanmerking kon komen. Alhoewel, toen het scharminkel ontmanteld was, ze zelf toch een beetje schrokken. Het leek wel of ze aangegaapt werden door grote roestgaten, bijeen gehouden door flinterdunne stukjes ijzer.
Na twee jaar ongeveer was het lelijke eendje uitgegroeid tot een prachtige zwaan. De andere buren vonden dat dit niet zomaar ongemerkt mocht voorbij gaan en staken de koppen bij elkaar. De motorhome moest op fatsoenlijke wijze ingewijd worden. Er werd een waarachtig complot gesmeed. Een van hen zou aandringen op een flinke proefrit en ze moesten zeker vóór half acht vertrokken zijn. De rit mocht wel even duren, zeker tot een eindje achter Antwerpen.
De overbuurman, een aannemer van wegenwerken, kwam met gemak aan het materiaal dat ze nodig hadden om hun plannetjes uit te voeren. Wegens de hoogte van het vehikel, konden ze alleen maar door de achtertuin om op straat te geraken. Dus werd er daar een boog geplaatst die net dertig centimeter lager was dan het pronkstuk zelf. Daar werden dan nog slingers aangehangen en een grote plaat met de nodige opschriften, over uitgedroogde kelen enzo. Niemand zou die hint misverstaan. De dames haalden de tuintafel en stoelen naar achter zodat het op een tuinfeest begon te lijken. Champagne, speciaal gekoeld in meegebracht ijs, cake en chips stonden gereed. Allen zaten gezellig te keuvelen rond de tafel. Het fototoestel was ook opgesteld om de verraste gezichten te vereeuwigen.
Plots bemerkte iemand dat het al negen uur was. Maar ja, misschien file ofzo... Maar het werd later en later. Het gras begon al wat vochtig te worden en liet de voeten flink afkoelen. Het was al donker toen het eerste koppel afhaakte en opstapte. Om half elf hielden ze het allemaal voor bekeken en versteven van de kou, verdwenen ze een voor een naar huis.
Om twaalf uur kwam het feestvarken aangereden en de chauffeur kon nog net stoppen en de boog ontwijken die daar straks nog niet gestaan had. Ze waren zo laat omdat de radiator ineens begon over te koken. Hun poging om bij de koeien wat water te pikken was mislukt omdat de arme man die het probeerde, bijna verdronk in de beek die hij eerst niet had gezien. Bij een vriendelijke boer hadden ze dan toch een emmer water kunnen krijgen.
Ze lagen dubbel van het lachen toen ze de verlaten tuinmeubelen zagen, nu waren de grapjassen zelf gefopt. Maar omdat ze niet onder de boog doorkonden, moest de wagen noodgedwongen op straat blijven staan. Dus hebben ze maar meteen de nacht erin doorgebracht, zo was hij meteen goed ingewijd...
Ze zaten tegenover elkaar, de twee meisjes, ik schatte hen zo rond de achttien jaar. Twee heel verschillende types. Een was net een poppetje, met bestudeerde maniertjes en bewegingen. Haar kapsel, heel modern, in laagjes geknipt, met piekjes, glanzend bruin. Ze droeg een bruine voile rok, deftig lang. Maar doordat ze haar eindeloos lange benen heel elegant over elkaar kruiste, zat de voering van het kledingstuk tot halverwege haar dijen. Zodoende was er voldoende zicht vanwege het doorschijnend effect van de stof. Een bruin kort vestje met ruime boothals voltooide het geheel. Haar mooie schouders werden zelfs niet ontsierd door BH-bandjes. Ze had haar GSM in de hand, haar rug kaarsrecht. Haar stem klonk heel geaffecteerd: 'Oui maman, maak je niet ongerust, ik blijf bij Serge slapen.' Zou zulke elegantie aangeboren zijn? Misschien woonde ze wel op een kasteel. Hoe zou haar leven verdergaan? Om als luxepoppetje te leven zou ze best een rijke man aan de haak slaan. Of had ze plannen in de richting van modellenwerk of mannequin? En kwamen haar dromen niet uit, zou ze dan eindigen als call-girl of paaldanseres?
Het andere meisje was haar tegenpool. Zij nam haar GSM mee naar het halletje van de trein, waar ze op de trap aan de deur ging zitten. Haar kleding was heel casual, jeansbroek en pull. Haar lange kapsel met een lint in de hals bijeen gebonden. Op haar manier was ze ook mooi. Mooi op een ongekunstelde wijze, eenvoudig. Ze had verschillende winkeltassen bij, waarvan een doorschijnende plastiek zak. Daarin stak een grote frisse andijvie. Terwijl ze telefoneerde had ze de groente op haar schoot, het leek wel of zij ze liefdevol omhelsde. Toen ze de GSM wegstak hield ze haar armen om de andijvie en het leek of ze de blaadjes keurde. (even dacht ik dat ze ervan ging proeven) Zou het een studente zijn die op kot woonde en op bezoek was geweest bij haar ouders, of misschien wel bij haar grootmoeder? 'Je moet goed eten kind, neem maar wat verse groenten mee uit de tuin.' Wat zouden haar dromen zijn? Huisje -tuintje- kindje? Zou ze haar studies opgeven als ze de man van haar leven tegenkwam? Wanneer dan later de kinderen het huis uit waren, kon ze nog opnieuw beginnen met studeren en alsnog haar diploma halen.
Dit is allemaal fantasie van mijn kant, maar ik zou graag de beide meisjes eens terug zien na een jaar of tien... wie weet, misschien zit ik er toch niet zo ver naast.
Het gebouw rechts van mij is gereed. Dat kon je horen (en zien) aan de bulldozers en graafmachines, welke luidbulderend begonnen met de aanleg van de tuin. Eerst werd alles mooi plat en gelijk gemaakt. Daarna kwamen vrachtwagens aanvul- en tuingrond, met een hoog aantal decibels hun lading neerkieperen. Als de bak leeg is, laten ze hem zakken met een knal, die bijna de geluidsmuur doorbreekt. Deze bezigheden dan liefst 's morgens nog vóór acht uur. Onder het motto: wij wakker... iedereen wakker. Ik moet wel zeggen dat het werk goed opschoot. Het eerste wat er lag was de parking, met zo'n tegels waar het gras tussendoor kan omhoog schieten. Nu vraag ik mij soms af hoe ze dat doen als het groen erg hoog staat. Zouden ze dan toch moeten maaien? Och, met de tijd zal ik het wel zien. Dan was het de beurt aan de oprit in grijze klinkers. Hopelijk blijven ze stevig liggen en gaan ze niet, zoals in het centrum, een eigen leven leiden. De zwarte tuingrond werd rondom opengespreid en er kwamen al enkele lage struikjes (waarschijnlijk bodembedekkers) op hun plaats te staan. Dagelijks kon ik de vooruitgang bewonderen van op mijn vijf-hoog-uitzicht. Als laatste bleef de put over, welke ze gegraven hadden. Toen ze begonnen met de aarde er rond af te werken met grijs plastiek, werd mij duidelijk: dat leek op een vijver!. Aha! Dat zag ik wel zitten, een mooie vijver. Rondom zouden er planten groeien en riet, en heel misschien op het water mooie groepjes waterlelies. Dan nog enkele stevige gekleurde koi's er in, zodat er zeker reigers op af gingen komen. En zo'n luxe zou mijn dagelijkse uitzicht mogen opfleuren. Ik moet zeggen, ik genoot al op voorhand...
Maar het plezier duurde niet zo lang. Blijkt nu dat de put moet dienen om regenwater op te vangen en terug naar het grondwater te leiden. Het is hier moerasgebied en telkens er een nieuw gebouw wordt gefabriceerd, moeten hier ettelijke liters grondwater weggepompt, wat niet zo bevorderlijk is voor de omliggende gebouwen, gezien de vele barsten die er ontstaan. Lap... daar ging mijn vijver en de extra foto's, welke ik in gedachten al had voorzien.
Begrijpelijk dat het idee wel heel nuttig is, maar... ik had toch liever een vijver gehad...
De spookdrol. (ook wel duiker genoemd) Je voelt hem komen, je hoort hem plonzen, maar er ligt niets in de pot.
De 'Clean' keutel. Ligt te glunderen in de pot, geen spoor op het papier.
De eeuwige stront. Je veegt maar en je veegt maar. Toch blijft er steeds wat op het papiertje. Je besluit tenslotte je broek toch maar op te trekken en een papiertje in je onderbroek te stoppen, om remsporen te vermijden.
Poepje 'extra' De comeback of de wraak door tegenaanval: je bent klaar, maar als je je broek optrekt, stel je vast dat er nog een klein poepje valt.
De aderbreukdrol: Je moet zo hard drukken dat de aders op je voorhoofd zwellen, je vreest een hartaanval.
Big Mac. Hij is zo geweldig dat je bang bent om hem kapot te maken als je doortrekt. Je bent verbaasd en tegelijk trots dat je dit kunstwerk gebaard hebt!
De aso keutel (de mol) Je wilt schijten, je voelt hem zitten, maar er komen alleen maar krampen en scheten.
Keutel 'verkeerd' Doet zoveel pijn dat je zou zweren dat hij dwars zit of in stuit.
De canonball. Komt er met zo'n snelheid uit en is zo zwaar dat hij je kont natpletst.
De morning-afterstront. (napalmdrek) De geelbruine vloeistof die de hele pot besmeurt en brandt in je gat. De stank is om te snijden.
Konijnenkeutels Kleine bolletjes, sommige drijven, andere zinken. Ze zijn wel lief.
De verrassingdrol (flapdrol) Je dacht een scheet te laten, maar er is iets bij.
De time-out drol. Je bent goed bezig in een publiek toilet en je knijpt hem af omdat je iemand hoort in het toilet naast je.
Populaire poep. Zo luid dat iedereen in de buurt lacht.
Mexicano. Ruikt zo scherp dat het prikt in je neus. Familie van de napalmstront.
De Benji drol. Weigert te vallen, hoewel je weet dat hij eruit is. Je probeert hem met ritmische kontbewegingen af te schudden.
Tanga coupé 1/2. Zij vergat haar tangaslipje uit te trekken. Hij is in de lengte doorgesneden.
De zomer is voor mijn gevoel voorbij. Volgens de kalender nog niet, maar de dagen zijn serieus korter geworden, en er hangt al zoiets van kilte in de lucht. Tijd om mijn kleerkast eens na te kijken. Er moet een deel weg, zonder fout. Maar als er iets bestaat dat zeer moeilijk is, dan dat wel. Er hangen kledingstukken in welke ik lang niet meer heb gedragen, maar wat nog nieuw is en enigszins klassiek, kan ik niet wegdoen. Ik zoek en zoek... gooi enkele dingen op een hoop... en hang ze terug in de kast. Een voile bloes, bordeaux-bruin, om een topje onder te dragen.. Een zwarte voile bloes, een grijze kanten bloes. Als ik eens naar een receptie moet, ben ik misschien nog blij dat ik ze gehouden heb.
De oogst is eerder klein. Enkele oude t-shirten, een paar topjes, een oude fleece, enkele rokken, een rode anorak met kap. Wie draagt nog rood? Maar even later hangt hij weer op de kapstok. Dit is nu echt een jas voor het tussenseizoen, niet te dik, niet te dun. Bijhouden toch maar. Een dikke winteranorak... fuchsia, nogal opvallend... toch? Maar de ideale jas om mee te nemen op een winterdagje naar zee, als je zo schuins tegen de wind moet vechten. Of als het zeer koud is. Warm, lichtgewicht, regenkap, veel ritsen... je kan veilig vanalles in je zakken duwen. Portemonnee, GSM, sleutels. De warme fuchsia blijft.
Er zit nog niet zoveel in de afdankertjeszak, maar ik zal hem nog een tijdje laten staan... we zien wel.
Toen ik begon te bloggen, zaten er in deze categorie ongeveer tweehonderd schrijvers. Iets meer dan een jaar later zijn er dat bijna duizend. Ze zeggen soort zoekt soort, en dat is met bloggen toch ook het geval. Hoe komt het dat je sommige stukjesschrijvers bij je favorieten plaatst? Omdat je ze graag leest, tiens. Maar wat is het groepje dun geworden. Raf, (om persoonlijke redenen), Philou, die zijn handen meer dan vol heeft, Ncumisa,... Menck, (is gelukkig weregekeerd na lang zagen). Stien, (reageert af en toe nog eens). Artemis was bezig met een experiment, ( ik dacht al oei, als ze maar van delete afblijft). Moose is er nog wel, maar veel minder. (ja, begrijp ik, drukker leven). Alex, bij wie ik nooit weet welke reactie geven, maar hem wel lees, houdt het ook vrij rustig. Tom die in Spanje woont en ook maar weinig tekens van leven geeft. Zelfs de reacties van Duvel mis ik om eens af en toe te bekvechten. Gelukkig is Artiest er nog bij. Maar nu gebeurt het onvoorstelbare: Omdat ik deze nacht niet kon slapen, keek ik even wie er iets gepost had. Ah, Zapnimf,... fijn, gauw effe lezen. Jawadde,... ik voel mij niet goed worden... ze stopt ermee, ze gooit haar kap over de heg, ze hangt haar toetsenbord aan de kapstok... Allee jong, dat kan toch niet! De ster van Blogolië! De vrouw die haar belevenissen zo hilarisch mooi kan uitvergroten en zo grappig vertelt, dat je het uitschatert! Zij die mij leerde wat synoniemen kunnen zijn. Er blijft een kleine kans dat ze zich nog bedenkt, want waarschijnlijk kan ze het schrijven toch niet laten. En waar kan je dat beter kwijt dan op je blog? Ze heeft tenminste de delete-knop (nog) niet ingedrukt. Ondertussen zijn er natuurlijk ook weer andere bloggers bij gekomen die ik graag lees, ik zal ze eens aan mijn favorieten toevoegen. Maar het groepje waar je mee start... dat heeft toch een speciaal plaatsje in je hart...
Dit is een portret van de echte Speedy. Met pastel werk je van boven naar beneden. Dat maakte dat halverwege de ogen al gereed waren. Het leek of de blik mij verwijtend aankeek: 'jij hebt mij achtergelaten!' Voor wie het begrijpe, ik was sterk onder de indruk en kon niet verder werken. Het halve schilderij heeft er zeker zes maanden zo gestaan. Op een goede dag heb ik mij dan toch eens bijeengepakt en het verder afgewerkt.
Dit is een van mijn weinige olieverfschilderijen. Het is niet zo fijn om met olieverf te werken. Je hebt de geur en er is meer tijd nodig om de verschillende lagen te laten drogen. Acrylverf droogt sneller, maar je krijgt een ander effect in de kleuren. Had ik een kamer alleen maar om te schilderen, was er geen probleem, maar als je het niet kan laten staan is dat toch wel wat anders.
Of ik het al eerder heb vermeld? Ik weet het niet, maar ik heb dus ook een beetje leren schilderen. Ik werk graag met pastel. Dit schilderij is het laatste wat ik gemaakt heb, en tot mijn eigen verbazing zie ik dat het al dateert van 2003. Eigenlijk zou ik nog eens iets moeten maken. Het is al veel te lang geleden. Maar net zoals fietsen, verleer je dit ook niet.
Nadat ik enkele boodschappen gedaan had, zocht ik een terrasje op, om rustig van een Ice Teatje te genieten Er was zoveel plaats buiten, ondanks het mooie weer. Fijn, kon ik kiezen waar ik graag wilde zitten. Binnen was het heel druk, misschien een privé-feestje? Het was er duidelijk toch warm, want alle ramen stonden open. Tot plots... iedereen vloog juichend recht... ik schrok... wat was hier aan de hand? Ja toen zag ik het... voetbal. op groot scherm. Waarschijnlijk had Genk een goal gemaakt. Lieve hemel, wat een kabaal! Ik heb er niet lang gezeten, hier kon ik niet echt van genieten. Mijn glas leeg en weg. Gelukkig zal het morgen ook mooi weer zijn... en geen voetbal... hoop ik toch!
Ik wenste beide reportages te zien, daarom programmeerde ik de video. Toevallig (of niet) gaf mijn programmaboekje niet het juiste aan. Beide zenders brachten het verhaal van Natascha Kampusch, het meisje dat net een jaar geleden aan haar ontvoerder wist te ontkomen. Eerst bekeek ik VRT. Hier zag ik een mooi zelfzeker meisje aan het woord, dat zo te zien niet veel had overgehouden aan deze toch traumatische gebeurtenis. Het was treffend hoe goed en rustig haar taalvaardigheid overkwam. Toch verwonderlijk na acht jaren opgesloten te zijn geweest. De glimlach week geen ogenblik van haar gelaat. Toen ik daarna de reportage van VTM zag, was er wel een hemelsbreed verschil. Het viel dadelijk op dat hier een andere aanpak gebruikt was. De reporter probeerde wat dieperliggende vragen te stellen, maar ving telkens bot. Ze liet niets of weinig los over hetgeen ze had meegemaakt. Ze vertrouwt ook niemand. De weinige dingen die ze haar eigen moeder toevertrouwde, werden door de vrouw misbruikt in een boek. Volgens haar eigen zeggen heeft ze ook geen therapie nodig, ze zal het wel allemaal alleen oplossen. Maar af en toe, bij een voor haar pijnlijke vraag, werden haar ogen groot van angst en paniek. Dat ze afscheid heeft willen nemen van haar dode ontvoerder en kweller, betekent volgens mij dat ze er zeker van wilde zijn dat hij dood was. Toen ze daarover sprak, zag ik even een blik vol haat. Heel even maar. Deze reportage raakte mij erg en ik bleef er over nadenken. Plots werd het mij klaar, ze wist gewoon niet hoe ze haar emoties moest tonen. In die acht jaren heeft ze steeds haar gevoelens moeten verstoppen om de man niet boos te maken. Anders kreeg ze geen eten of andere dingen die ze nodig had om te overleven.
Een ander beeld kwam mij voor de geest: ikzelf bij de therapeut. Zij zei ook dat ik zo weinig emotie vertoonde, terwijl ik vanbinnen verteerde van verdriet. Toen begreep ik ook niet dat je zoiets moet leren. Het is pas na jaren en in een praatgroep dat voor mij alles een beetje duidelijker werd. Het meisje heeft nog een lange weg te gaan. Zolang ze alles blijft wegstoppen, verdwijnt de pijn niet. Er zullen nog veel tranen en woedeuitbarstingen moeten komen. Hopelijk wordt ze goed begeleid.
Een jaar geleden, ietsjes na mijn verhuis, is het begonnen. (ik beschreef het toen al) De versgeverfde muur van mijn badkamer: nat, vies, afgebladderd. Hoeveel telefoontjes ik gepleegd heb, weet ik niet meer. Ook tevergeefs geprobeerd hogerop te geraken, maar daar kom je niet! Ik voelde mij afgescheept, miskend en ellendig. Tot... Iemand mij op het idee bracht om een e-mail naar de directeur te sturen. Ook omdat ik ondertussen vernomen had dat dit probleem al jaren bestond, maar ze hadden het opgegeven om naar het lek te zoeken. Er werd wat afgekapt en terug bijgesmeerd, gewoon voor het oog, maar het vocht bleef komen. Dikke shit als je pas een hoop geld hebt uitgegeven om alles in een mooi kleurtje te hebben.
Maar die e-mail heeft het gelapt. De dag erna kreeg ik al antwoord. Ik mocht bezoek verwachten. Jawadde... de aannemer, de architect, de baas van de technische dienst, enkele werkmannen. Ze konden er niet allemaal in zoveel volk ineens. Dan zijn ze beginnen zoeken, écht zoeken. Alle geluiden die je op een bouwwerf vindt, passeerden boven mijn hoofd, op het plat dak. Kappen, schuren, slijpen, scheppen, kiezel versassen... enz. Het heeft bijna een jaar geduurd, maar... ze hebben de stoute spleet gevonden waar het regenwater doorheen sijpelde. Op korte tijd zag ik de natte vlekken minderen... joepie!!! Eindelijk!!!
Nu heb ik nieuw bezetsel op de muur en vandaag zijn ze alles mooi komen verven... Je ziet wel, de aanhouder wint. En nu ga ik weer een e-mail sturen naar de directeur... maar deze keer met een vriendelijk bedankt!!!
