We keken er met zijn allen al weken naar uit en was het eindelijk zover. We konden eindelijk aan ons aperitief beginnen vooraleer het hoofdgerecht in Italië geserveerd werd.

Op vrijdag 1 oktober werd er heel vroeg verzamelen geblazen om richting Zwitserland te vertrekken, voor onze deelname aan het tweejaarlijkse tornooi dat georganiseerd werd door de plaatselijke ploeg, de Iron Cats.

Na een lange busreis kwamen we aan in het Holiday Inn, dat voor dit weekend onze uitvalsbasis zou worden. Om de vermoeiende dag goed af te sluiten besloten we met zijn allen een plaatselijke pizzeria onveilig te maken. Na goed gegeten te hebben kropen diegene die zin hadden in hun bed, anderen brachten nog een bezoekje aan de bar.

’s Ochtends moesten we vroeg uit de veren omdat onze eerste match al geprogrammeerd stond om 10 uur. Na aangeschoven te hebben aan het uitgebreide ontbijtbuffet klommen we allemaal de bus in en met volle moed vertrokken we naar de sporthal. Ons sportieve menu bestond uit vier matchen waarvan we hoopten ze allen goed te verteren en geen indigestie op te lopen.

Voor Maarten kon het tornooi echter niet slechter beginnen. Bij de onschuldige opwarming voor onze eerste match brak zijn rechterwiel af. Gelukkig konden we snel een plaatselijke hersteller vinden om het euvel op te lossen.

Terwijl ze aan de rolstoel van Maarten aan het werken waren, begonnen wij aan onze eerste match. Onze tegenstander, Iron Cats I, was de organisator van het tornooi en die wilden hun tornooi met een mooi resultaat beginnen. We lieten ons echter niet uit ons lood slaan en begonnen heel geconcentreerd aan het tornooi. De combinaties waren er nog niet echt maar we konden toch snel de score openen via de onvermijdelijke Bjorn. De Zwitsers konden ons niet echt bedreigen en we door nog twee maal te scoren hadden we al een mooie marge opgebouwd om de wedstrijd af te maken. De Zwitsers slaagden er nog in om twee goals te maken maar we konden de wedstrijd al bij al gemakkelijk afsluiten met een 10-2-overwinning. Een goed begin is het halve werk!

Na een pauze van drie kwartier was de rolstoel van Maarten hersteld, waarvoor dank! Onze tweede tegenstander, Ancona Dolphins, was een totale onbekende voor ons en dat zouden we snel ervaren. In een mum van tijd stonden we 3-0 in het krijt. Na door te hebben hoe ze speelden en na het uitvoeren van een kleine aanpassing in ons spelsysteem namen we de wedstrijd over en konden we de schade ongedaan maken door ook drie keer te scoren. Nu was het een kwestie van doorduwen en dat deden we dan ook. An en Bjorn begonnen elkaar beter te vinden en de mooie combinaties vloeiden uit onze sticks alsof er een bestseller geschreven werd. De Italianen kregen een pak voor de broek en verloren de match uiteindelijk met overduidelijke 16-4-cijfers.

Na deze match hadden we twee uurtjes de tijd om te kunnen eten en de rolstoelen wat op te laden. De organisatie had voor een grill gezorgd waarop worsten, varkensvlees en dergelijke werden gebakken en er was zelfs een dessertbuffet!

Na dit intermezzo was het tijd voor onze derde match van de dag met opnieuw een Zwitserse tegenstander, Rolling Thunder uit Bern. Blijkbaar voelden ze zich op voorhand kansloos want ze spaarden hun beste spelers voor hun andere wedstrijd. Dit liet zich voelen en de match was dan ook snel gespeeld. Met mooi combinatiespel en snelle goals werd al vlug het verschil gemaakt. We wonnen de wedstrijd met 16-0.

Met het maximum van de punten was de top twee binnen. Het resultaat tegen de Munich Animals zou bepalen of we groepswinnaar zouden worden of niet. Door ziekte konden ze niet met hun sterkste ploeg aan het tornooi deelnemen, maar ze blijven een te duchten tegenstander, met enkele internationals in de ploeg. Bij ons lukte die dag echter alles. De goals werden vlot gescoord en de verdediging deed zijn job waardoor er van een echte match niet echt sprake was. Na 30 minuten stond er een 16-2 op het scorebord en werden we zo ongeslagen groepswinnaar.

We zijn dus heel goed aan het tornooi begonnen maar beseften ten volle dat de halve finale ontzettend zwaar zou worden. Maar dat waren zorgen voor morgen.

We keerden terug naar ons hotel om ons klaar te maken voor een avondje Zürich. Nico parkeerde onze bus aan het mooie meer van Zürich en we zochten iets om te eten. Rond het meer was het een vruchteloze poging iets betaalbaars te vinden, maar het leverde toch een mooie groepsfoto op met de besneeuwde Alpentoppen op de achtergrond.

Na lang zoeken hebben we een Chinees restaurant gevonden die ons met open armen ontving en ons erg lekker eten serveerde. Na een gezellig etentje met zijn allen besloten we terug te gaan naar het hotel. Het was immers een vermoeiende dag geweest en ’s anderendaags stonden er nog twee zware matchen geprogrammeerd.

Omdat we pas om 11 uur moesten spelen konden we een uurtje langer slapen en na een uitgebreid ontbijt met croissants, cornflakes en nog veel meer waren we er klaar voor.

De tegenstander in de halve finale was, met alle respect voor de andere ploegen, van een ander kaliber. Torpedo Ladenburg was zowat de hofleverancier van de nationale ploeg en we konden er tot nog toe geen enkele keer van winnen. Om daar verandering in te kunnen brengen moesten we met zijn allen top zijn en een sluitende tactiek hebben. Door op mandekking te spelen en de snelheid van Bjorn te gebruiken hoopten we ze zo te kunnen lamleggen.

De Duitsers lieten ons het balbezit en vingen ons op hun helft perfect op zodat de ruimte voor Bjorn en An bijna nihil was. Eens in balbezit braken ze met zijn allen uit waardoor we telkens zwaar onder druk kwamen te staan. Ze konden al snel de score openen door een loeihard schot dat los onder Robbes rolstoel door ging. Door die achterstand werd het voor ons moeilijker om onze tactiek te hanteren. We moesten scoren maar mochten de organisatie niet uit het oog verliezen.

Na een scrimmage voor hun doel slaagden we er in de gelijkmaker te scoren. Op dat moment een verdiende gelijkmaker omdat ze na hun goal niet echt meer konden dreigen. Vlak voor rust was het toch nog eventjes bibberen toen we een strafschop tegen kregen. Robbe trapte echter niet in de schijnbeweging van Paul Emmering zodat die begon te twijfelen en naast besloot.

Met een gelijke stand aan de rust waren we tevreden. Hugo zag dat het snor zat en dat we zo moesten verder doen. De coach van Ladenburg zou zijn ploeg furieus laten beginnen aan de tweede helft dus we gingen nog een zware periode tegemoet. We hielden vast aan onze tactiek maar kwamen nu pas echt onder druk te staan. Een positionele fout van mij leverde Emmering een klein gat op en dat was voldoende om Robbe te verschalken door de bal via zijn stick in doel te werken. Kort daarna werden we koud gepakt en voor het eerst echt uitgetikt met de 3-1 als gevolg. Met nog zo’n tien minuten op de klok probeerden we alles in de strijd te gooien maar blijkbaar was ons geluk gekeerd want wat de dag voordien blindelings lukte, mislukte nu keer op keer. De tijd tikte genadeloos weg en voor Ladenburg hoefde het niet meer. Zij monopoliseerden de bal en tikten de wedstrijd rustig uit.

We hadden onszelf niets te verwijten want we speelden een erg goede wedstrijd tegen een uitstekende tegenstander.

Na enkele uurtjes, letterlijk en figuurlijk, batterijen op laden stond de kleine finale tegen de verrassende Iron Cats I op het programma. In de poules wonnen we al bij al gemakkelijk, maar dit was een andere match. Voor het eerst in de geschiedenis van het tornooi speelden ze voor de derde plaats dus konden we een super gemotiveerde tegenstander verwachten. Hugo wilde die hoop meteen de kiem in smoren door ze meteen bij de keel te grijpen. We konden dan ook niet beter aan de match beginnen. Na welgeteld 12 seconden stond het al 1-0. Nu moesten zij komen en kwam er enorm veel ruimte voor ons. Aan de rust was het al gespeeld en stond het 10-1. De tweede helft speelden we rustig uit en konden nog vier maal scoren.

Ons doel voor het tornooi was een vierde plaats dus hebben we een meer dan geslaagd tornooi achter de rug.

Als afsluiter werd er voor alle ploegen een etentje georganiseerd en werd de avond afgesloten met de prijsuitreiking. Het werd een erg mooie avond met heel lekker eten en de beker voor de derde plaats en de prijs voor topschutter voor Bjorn!

We besloten om tamelijk vroeg naar het hotel te gaan omdat we ’s anderendaags al om kwart voor zeven wilden vertrekken.

Met kleine oogjes laadden we de bus vol en vertrokken we met een moe maar voldaan gevoel richting België.

We wensen de organisatie te bedanken voor dit perfecte tornooi. Zoals Kenny in zijn bedankingsspeech zei: het wordt alsmaar beter!

Voorts willen we zowel de trainer als onze begeleiders te bedanken. Zonder hun steun had onze deelname nooit kunnen plaatsvinden.

Lenoir Koenraad

06-10-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

02-09-2010, 10:39 geschreven door An Vanheusden  

23-08-2010, 15:44 geschreven door An Vanheusden