|
We zijn nu enkele weken verder al terug, en moet zeggen dat
de rust op gebied van ziekenhuis-gehol me wel goed doet. Al was het toch wel
eerst zorgelijk terug: mijn longen voelde ik meer en meer achteruit gaan, maar
in t ziekenhuis had de dokteres er dus niet echt verder bij stil gestaan,
behalve dat ze me een test ging laten doen om de longcapaciteit te meten. Maar
daar moest ik aan vijftal dagen op wachten, en ik voelde elke dag die longen
slechter worden: eerst enkel s avonds hoesten, dan begon het al van s
ochtends, dan begon het pijnlijk te worden, en ik dan voelde ik die pijn steeds
dieper gaan, enz enz. En dat allemaal op een dag of drie é. Tegen de
zaterdagochtend hield ik het niet meer, en heb dan de dokter van wacht
opgebeld. Die luisterde ook, zei ook dat hij geen aanwijzingen op infecties kon
horen, maar gaf me toch antibiotica, voor alle zekerheid. Ook zei ik hem dat ik
verrast was dat het zo snel merkbaar achteruit ging. Hij antwoordde dat dat
voor longen niet zo uitzonderlijk was: die kunnen op enkele uren tijd heel erg
veranderen. Oef, voelde me toch wat minder een aansteller dan! En gelukkig
maar, dacht ik achteraf: tegen zondagavond was er al een pak verbetering te
merken en had ik terug een beetje een normaal gevoel in de borstkas.
Ik was echt ongerust omdat ik me tot doel gesteld had een
weekendje naar zee te gaan, bij mijn beste vriendin en mn petekindje. Had ze
al zo lang niet gezien, het vorige bezoek was al half in duigen gevallen
omwille van die chemo die toen uitgesteld werd, en ik wou écht de zee nog es
zien. En ik weet ook dat ik dat niet in het midden van de winter moet gaan doen
é. En dan zeg ik nog niet wat we allemaal wel denken é, over laatste wensen en
zo
. Heb er niet veel, maar dat was er wel nog ééntje van J
Dus die longen ergerden me serieus, want ik wist als het
niet verbeterde, dat mijn weekendje in t water ging vallen. Ik wachtte een
beetje om alles beginnen te regelen, maar toch: ik keek er enorm naar uit. Wou
eerst per trein gaan (in alle hoogmoed en euforie dacht ik dat wel aan te
kunnen, hoe naïef), tot een vriendin me zei: Ilse, zou je dat wel doen? Ik wil
je echt wel brengen en komen halen, hoor
Nu ja, mijn onafhankelijke aard had
dus eerst aan openbaar vervoer gedacht, maar was toch blij dat ze dat zei: was
alsof er ineens nog een andere optie mogelijk was: me laten brengen
Soms denk
ik echt: Ilse, waarom denk je daar nu zelf niet aan? Overkomt me ook vaak met
andere dingen hoor J
Dus ja: optie vervoer : ok. Maar ik wou niet dat ze tweemaal
dezelfde lange route moest gaan doen, heen en terug dan nog. Dus had op
facebook een oproepje gedaan of er nog andere kandidaten waren? Ik dacht: baat
het niet, schaadt het niet! En wat ik merk op die manier: er reageren mensen
waar je het anders misschien niet aan zou vragen, niet aan zou denken, of niet
van zou weten dat ze dat voor je willen doen
En wat was ik blij dat alles
geregeld was: ik heb een superweekend gehad!!
Heb nog een volledige massage als cadeautje er bovenop
gekregen, dus was de energiemeter al wat hoger, en de lieve zorgen van mijn
petekindje en mijn vriendin hebben ook deugd gedaan. Niet dat er thuis niet
voor me gezorgd wordt hoor, het was gewoon effe vakantie snap je? We hebben
zowel zaterdag als zondag een wandelingetje gedaan op de dijk (al bleef
wandelen bij mij redelijk beperkt, maar toch), ijsjes gegeten (ja mama, het was
een ik-zondig-weekend, sorry J
), en ik heb rustig op het strand kunnen zitten, genieten van de geur en het
geluid van de golven, de frisse lucht opgesnoven en ineens ten volle begrepen
waarom men zegt dat zeelucht heel gezond is voor mensen met problemen aan de
luchtwegen. In vergelijking met thuis
heb ik niet eens echt veel gehoest, had meer longinhoud precies, en meer energie.
s Avonds was ik wel moe van al die gezonde lucht, maar een dutje lostte dat op
zodat we het toch erna nog gezellig hadden. Het was eigenlijk een weekendje dat
zo eenvoudig was, maar net daardoor zo enorm deugddoend! Het was ook het laaste
weekeind met mooi nazomer-weer, je kon echt op het strand zitten in een trui,
zonder een zuchtje wind. ZALIG!!
We hebben ook een deel fotos genomen aan de golfbreker, was
wel met een dubbel gevoel terug. Zeker voor mijn petekindje. Hij is nu 14;
heeft twee jaar geleden zn zus verloren en heeft daar nog veel moeite mee. En
nu begint hij ook te beseffen dat zn meter wel héél erg ziek is. Hij wil het
eigenlijk niet bevestigd horen, maar hij is verstandig genoeg
En zo begint het
ook te gaan bij de andere kids: de kinderen van David beginnen het ook te
beseffen, en mn neefje ook. En hoe hard het ook is voor de kinderen, ergens
ben ik er wel blij om dat ze beginnen te weten dat ik niet ga genezen. Was
altijd ongerust dat ik op een onbewaakt moment iets verkeerds ging zeggen,
waardoor ze te hard zouden schrikken. Of dat ze later boos zouden zijn omdat we
het verzwegen hadden. Nu gaat dat stilaan op zn plooi komen denk ik, en dat
voelt toch rustiger als ik met ze omga.
Eenmaal thuis gekomen had ik er nog energie van: heb zelfs
de strijk even willen afwerken. Toch al een ganse tijd geleden dat ik nog een
strijkijzer vast gehad had, maar heb halfweg de strijd toch moeten staken J Maar het voelde als
een overwinning: ik ben nog niet ten einde!
En wat de dagen erna nog betrof: ik heb de knop van de
ziekte even kunnen omdraaien, had voor mezelf soms af en toe het gevoel dat ik
misschien toch nog ging genezen? Het weekendje had me zo erg mentaal een boost
gegeven, dat ik het een beetje té positief inzag. Maar het was wel eens een
verademing, want de laatste drie weken of zo ervoor, waren te duister en te
zwart in mijn hoofdje. Niet dat dat niet kan, het is ook wel nodig, die ruimte
moet er zijn, maar zo eens een lichtere kijk was een welkome afwisseling. Nu
beginnen we opnieuw een week van ziekenhuisbezoek: heb een PET-scan en een
doktersafspraak lopen, en dus wordt het weer meer realiteit.
Weer tijd voor de K-planeet, maar ik kijk toch nog alle
dagen achterom naar mijn zee-gevoel. Dat kunnen ze me niet meer afnemen é ;-)
14-10-2013 om 00:00
geschreven door Ilse 
|
