Was voornamelijk stil omdat er niet zo heel veel speciale dingen te melden waren eigenlijk, en hoe meer de tijd verstreek, hoe beter ik me voelde en mijn dagen stilaan kon beginnen vullen met andere bezigheden dan bloggen

Wat op zich wel heel positief is natuurlijk!

Heb wel gemerkt dat jullie soms nog komen piepen, en ben voor mezelf ook weer in een nieuwe fase aan het komen, vandaar toch nog de tijd genomen om even bij te 'bloggen'.

Zoals gezegd, stilaan komen de dingen in een beetje 'normaler' vaarwater, en komen we weer voor nieuwe uitdagingen te staan. En komt ook stress terug, merk ik soms Wat me dan zo'n dubbel gevoel geeft: is dit nu iets om blij om te zijn?

Rico heeft er ondertussen een speelkameraadje bij: Reba, ook een chihuahua-reutje, die enkele maanden jonger is. Gezien ik vaker in beweging kwam en minder met hem bezig was, werd het beestje er wat ongelukkig van. Want ja, bazinnetje was ineens alle dagen de afwas aan het doen, en aan het opruimen, en zo. Wel rustig aan, maar toch, er was minder tijd voor hem, hé. En dan begon ze dan ook de strijk nog zelf te doen! 

Rusten was er ook nog wel bij, maar minder lang en minder vaak, vergeleken met de constante rust zijn eerste weken hier.

Had wel een beetje onderschat wat een tweede puppy in huis allemaal met zich meebrengt: merkte toch weer harder mijn beperkingen op, maar daar zijn we ondertussen wel weer overheen...

De uitslag in mijn hals waar ik het de laatste post over had, is opgelost geraakt na een bezoek aan de dermatoloog. Eerst sprak hij over: één per één uitsnijden... Euh, pardon? Dat maar niet. Maar hij wou eerst iets anders proberen: een antibioticakuur van twee maand. En effectief, na enkele weken was er nauwelijks nog acné te zien, en nu ben ik eigenlijk puistjes-vrij.

En weet je wat de oorzaak bleek? De Betnelan-crème, die ik gekregen had om de acné die ik kreeg van de bestralingen te behandelen. Dat was een zalf met cortisonen, en de radiotherapeute had me gezegd deze niet te lang te gebruiken. Wat ik naar mijn mening ook gedaan had: na een week of twee was ik er mee gestopt. Nu blijkt dat twee tot drie dagen het maximum is dat je de zalf mag gebruiken, anders krijg je net het omgekeerde effect: hardnekkige acné die heel erg kan jeuken... Maar zoals gezegd: problem solved!

Ook mijn evenwichtsproblemen door mijn zenuwen die af en toe falen, verbeteren. Doordat ik veel vaker beweeg, zijn mijn spieren wat getrainder, en die vangen dat grotendeels op. Met het douchen en zo is het nog een beetje opletten, maar ik kan wel redelijk goed mijn evenwicht houden in normale omstandigheden nu

Er zijn nog wel paar dingen die nog niet helemaal zijn zoals het hoort, en waar ik me soms van afvraag of dat ooit helemaal weg gaat, maar de meeste ben ik ondertussen al zodanig gewend dat het me nog nauwelijks opvalt. Zoals het tuiten in mijn oren bv als ik moe ben, soms denk ik ineens: hé, ja da's waar, dat had ik vroeger niet... Maar op de duur is alles een gewoonte, en sta je er zo niet meer bij stil.

Het enige wat me wél nog frequent stoort, is mijn energie-limiet. Als ik daar over ga, word ik heel ongezond en moet ik overgeven. Eenmaal de maag leeg, is de ongezondheid weg, en kan ik weer verder. Dat is soms wel heel frustrerend... Maar nu voel ik het al makkelijker aan wanneer de grens eraan komt, en probeer er al meer rekening mee te houden als ik aan iets begin. Ik kan makkelijker inschatten wat mogelijk is die dag, en wat niet... Want dingen onafgewerkt laten, doe ik niet graag.

Nu, ondertussen ben ik ook al een paar keer langs geweest bij de psycholoog. Ik wist niet echt waar beginnen te zoeken, ik wou iemand nederlandstalig en in de buurt, maar die ook wel een beetje kon inschatten wat een kankerbehandeling inhoudt en dergelijke. Dus heb ik advies gevraagd aan de huisarts, en die verwees me door naar een man, die overdag op de oncologie-afdeling werkt in een ziekenhuis in de buurt, en 's avonds nog patiënten thuis ziet. Leek me wel een geschikt persoon... En heb de indruk dat het me wel helpt af en toe, want het besef van de laatste maanden overvalt me soms heel erg. Zoals vandaag bv: moest in het ziekenhuis zijn bij de chemotherapeut op controle, en het is dan al een tijdje geleden, en dan is het soms wel confronterend om ineens terug daar aanwezig te zijn, de patiënten te zien, de dokters, de omgeving.

Ik hoop er ook een beetje te kunnen vinden waar ik nu wel naar op zoek ben: in hoeverre ik veranderd ben, en mijn nieuwe ik beter te leren kennen. Want ik heb het gevoel dat ik een beetje op ontdekkingsreis ben naar mezelf, schrik soms van mijn denken, doen, voelen, omdat ik het niet herken van mezelf. Sommigen onder jullie zullen misschien wel begrijpen wat ik bedoel Dat is niet constant en niet allesoverheersend, hé, maar toch leef ik precies een beetje met 'iets vreemds' in mij, dat ik me nog eigen moet zien te maken...

Ik zei dus al dat ik vandaag bij de chemotherapeut was: die is heel tevreden met hoe alles eruit. Littekens mooi genezen, in de mond alles mooi genezen, acné weg, bloeddruk en gewicht ok, vermoeidheid is nog normaal, allez, 't was allemaal dik ok. Ben goedgekeurd

Volgende bezoek is in augustus bij de chirurge, en dan pas november bij de radiotherapeute. En zo volgen ze mekaar steeds op, voor de komende jaren. In november wordt er eerst nog een MRI gemaakt van de tong, nek en omgeving. Wordt weer effe spannend, maar is nog ver genoeg weg, eerst nog een leuke zomer door

Mijn tanden en kaakgewrichten: da's een ander verhaal. Die gaan er niet zo goed uitkomen, vrees ik. De pijn in de gewrichten is redelijk hard verergerd bij het eten en zo. Ik neem nu dubbele dosis Myolastan, wat goed helpt tegen de pijn, maar waar je dan wel slaperig van bent. Vind ik niet zo leuk, dus op een goeie dag durf ik wel al eens een pilletje minder te nemen. Beetje vals spelen mag soms wel...

Ben vandaag dus ook naar stomatoloog en tandarts geweest. Moest normaal gezien alles beginnen aanvragen bij de mutualiteit voor de terugbetaling van het plaatsen van protheses. Eenmaal dat ok is, krijg ik een deel valse kiezen. In de hoop dat beter kauwen, de pijn in de kaakgewrichten vermindert. Want prutsen aan het mondje mag nog enkele jaren niet, en het alternatief is met pijn blijven lopen.

Twee weken geleden was ik op vrijdagavond gezellig een filmpje aan het kijken, en voor de televisie bedien ik me graag van wat chocolade Deze keer dus ook, alleen was het stukje nogal hard, en ineens zei een tand: krak! Halve tand weg, ander stuk hing nog met een millimetertje vast. Toch wel wat paniek, want wat nu? Ben de dag erna naar de spoedafdeling gegaan, daar hebben ze voorzichtig het losse stukje weggenomen. Maar de wortel zit er nog steeds... Vandaag is dat bijgeslepen (zaten wat scherpe kantjes aan), en gelukkig is dat een tand die al ontzenuwd was, dus pijn is er niet. Maar die wortel moet dus nog zo lang mogelijk blijven zitten...

Ben bang dat dit ook nog met andere tanden gaat gebeuren, en dat niet zo goed gaat aflopen. In mijn dromen laat ik gewoon al mijn tanden trekken, en plaats overal protheses. Gewoon al om van die angst vanaf te zijn. Als ik dat vandaag tegen de stomatoloog zei, lachte hij heel vriendelijk, nam me bij m'n hand en zei: mevrouw, we willen niet dat we uw kaak moeten vervangen door stukken uit uw knie of dergelijke toch? In die mond mag juist NIETS gebeuren, want anders is dat wel het resultaat...

Ja, dat weet ik ook wel, maar een mens mag dromen, zeker? Da's toch wel iets waar ik spijt van heb, als ik nu terugkijk, dat ik niet ineens alles heb laten trekken. Weet het, klinkt raar é, maar nu is er de ongerustheid en het besef dat mijn tanden niet veel meer waard zijn, en er niet veel moet gebeuren om in de problemen te zitten. Met een lege mond rondlopen is ook niet alles, maar achteraf bekeken: eten was toch al zo moeilijk, het kon er nog wel bij. En dan had ik nu, nu ik terug begin te werken, al vooruitzicht gehad op een nieuw gebit...

Want ja: ik herbegin 1 juni! 1 jaar na de diagnose, 11 maand na de operatie, 8 maand na de laatste chemo/bestralingen. Flink hé

Maar wacht hoor: er hoort uitleg bij!

Ik herbegin niet ineens full-time, hé. Voorlopig staat het op drie dagen per week, telkens vier uur. Maandag, woensdag en vrijdag. Dus totaal twaalf uur per week. Klinkt als weinig, maar zal om te beginnen al meer dan voldoende zijn! En ik keer niet terug in mijn oude job, maar ga nu licht administratie-werk doen, beetje helpen op diensten die af en toe wat hulp kunnen gebruiken.

Mijn job die ik deed is heel hectisch: weekendwerk en ploegenwerk (deed voornamelijk avond- en nachtshiften), en steeds werken tegen de tijd en met deadlines, en nogal druk voor 't hoofd en lichaam. Vaak met heel veel verschillende dingen tegelijk bezig zijn en zo. Heb het altijd heel graag gedaan, en misschien kan ik er ooit terug instappen, maar nu is dat niet aan de orde, dat besef ik wel. Heb dat ook met de bedrijfsarts en mijn manager besproken: zij begrijpen ook dat ik zo'n job zeker nog niet aan kan, en ben wel heel blij dat ze de moeite gedaan hebben om plaatsen te zoeken waarin ik wel nuttig kan zijn, al is het maar enkele uren. Want een beetje nuttig bezig zijn, en het sociale contact dat er bij hoort, zal me wel goed doen denk ik. Misschien is het nog wat te vroeg (denk ik soms wel als ik naar mijn lichaam luister), maar anderzijds is het niet slecht om in het diepe te springen en proberen te zwemmen. Zwemmen leer je immers toch niet vanzelf. En soms hou ik er wel van mezelf wat uit te dagen

Heb ook ontdekt dat er nieuwe haren aan het groeien zijn in de nek. De radiotherapeute had me voor de behandeling begon, gezegd dat het mogelijk was dat ik haar verloor in het bestralingsgebied. Maar had eerlijk gezegd nooit gemerkt dat dat ook effectief gebeurd was...Nu, ik draag mijn haren vaak in een staart, op hoog bijeengeknoopt, en het begon me op te vallen dat er steeds zo'n kleine haartjes loskwamen of eruit piepten. En ineens viel de frank: hé, had zij dat niet gezegd? Zou ik toch haar verloren hebben?? Is vanachter in mijn nek, dus het kon wel dat ik dat zelf niet gezien heb... Kon nauwelijks wachten tot David thuis was: ik moest weten of hij dat opgemerkt had of niet. Kon me dat nu écht volledig ontgaan zijn?? Hij zei doodleuk dat hij dat gezien had, en ook dat ze opnieuw begonnen te groeien. Maar hij heeft me er niets van gezegd, om me te sparen. Best wel lief, maar toch ineens 'shocking' Heb hem voor alle zekerheid gevraagd of er nog zo'n dingen zijn waar ik geen weet van had? Volgens hem in elk geval niet...

En... er komen twee kleine tattoo's. Omdat ik mezelf er wil aan herinneren, als het moeilijk gaat, dat er als het nodig is, veel kracht in een mens aanwezig is. En dat er na regen zonneschijn komt...

De enige reden dat ze er nog niet staan, is dat ik nog niet volledig aan het ontwerp uit ben Maar het begint allemaal stilaan vorm te krijgen, tegen de zomer staan ze er denk ik. Op een subtiele plaats, op een subtiele manier, maar wel iets voor en van mezelf. Had ze aan mezelf beloofd, had drie doelstellingen die ik voor mezelf bepaald had voor 2011. Als ik er in slaagde ze te halen, kwamen de tattoo's er als beloning. De kanker de baas worden was er de grootste van. De andere twee zijn ook behaald. Dus mag dit wel  

De pijn, dat zal wel meevallen zeker, daar zijn we NU toch niet bang meer voor, hé