Dag 147.  Gisteren had ik opnieuw een bijzonder fijne meditatie.  Voor mijn geestesoog ontstond een grote witte wolk, vooral in het centrum van mijn zicht.  Deze wolk was pluizig en zacht.  En terwijl ik probeerde gewoon ernaar te kijken, zonder ook maar iets van omschrijving of interpretatie te volgen, besefte ik dat ik de wolk was.  De wolk kwam uit mijn lichaam en groeide weg.  Niet weg om weg te gaan, eerder om zich te vermengen met mijn omgeving.  Ik probeerde te observeren en niet te denken, want ik vond het een eigenaardige en nieuwe situatie.  Echter niet lang erna begon ik toch in mijn hoofd een omschrijving te maken van het gebeuren en floepte ik weg, mijn geestesoog sloot zich. 

Het moet lukken dat vandaag meerdere mensen met dezelfde problemen langskomen als waar ik momenteel mee worstel.  Namelijk hoe blijf je wakker in een omgeving die zelf heel erg in zijn eigen realiteit leeft?  Nu ja, we leven allemaal in onze eigen realiteit, we interpreteren allemaal ons leven en de gebeurtenissen erin op onze eigen, unieke manier.  Soms is deze interpretatie kracht gevend en opbouwend.  Vaak is deze destructief en depressief makend.  Soms willen we anderen overtuigen van onze realiteit.  Soms willen anderen ons ten alle koste overtuigen van hun juiste realiteit.  En de vraag is, welk van deze interpretaties is waar?

Zoals bij alle spirituele vraagstukken, is het antwoord nooit te vinden op het niveau waar de vraag zich stelt.  Het antwoord is niet te vinden in het onderzoeken van de interpretaties om dan de ‘beste’ te ontdekken.  Het antwoord is te vinden in het overstijgen van de interpretaties.  Is er echt een goed of fout?  Of gaat het om het gelijk krijgen?  Indien we willen overstijgen, hoe doen we dit dan?  Je hoort me al komen…. Je mediteert natuurlijk.  Je laat je vragen los, je laat je interpretaties los, je laat het gevecht los.  En je wordt stil vanbinnen, misschien door op je ademhaling te letten, misschien door je chakra’s af te lopen, misschien door mantra’s op te zeggen of misschien zelfs door 16 zaken op te sommen waar je dankbaar voor bent.  Terwijl je stil wordt en beseft hoe onbeduidend je eigen droom of realiteit is, word je wakker.  Ben je gewoon in het hier en nu.  Voel je hoe alles op dit moment eigenlijk mooi is en vreugdevol.  Het Nu is heerlijk, warm, mooi.  Plots stellen interpretaties en realiteiten niets meer voor.  Het is gewoon wat het is.  Meer niet.  Er ontstaat vertrouwen, dat de antwoorden en de oplossingen zullen komen op het juiste moment.  En op dat moment besef je, ik wil nooit meer vastzitten in mijn eigen, kleine interpretaties.  Ik wil deze vrijheid altijd blijven bewaren. 

Vervolgens stop je met mediteren.  Je wrijft je ogen uit en gaat je dagtaken doen.  Algauw vult je hoofd zich opnieuw met denken en met interpretaties.  Maar elke keer duurt het net iets langer voor het onbewuste de baas wordt. 

Dank je voor de realiteit van de meditatie, het vertrouwen, de relativering en de schoonheid die ermee gepaard gaat.  Dank je om dit te laten doorwerken in mijn dagelijkse leven.  Dank je.   

Dag 146.  We leven in een wereld waar weinig mensen bewust aanwezig zijn.  Ofwel maken ze zichzelf iets wijs, ofwel gaan ze enorm in de verdediging, ofwel vermijden mensen het om hun gevoelens of wonden te voelen.  Mensen gaan vaak hiervoor alles en iedereen uit de weg.  Zoals Don Miguel Ruiz zegt, mensen leven in hun eigen droom.  En beseffen niet dat ze dromen.  We dromen elk onze eigen droom, daarom begrijpen we elkaar niet. 

Eigenlijk heb ik echt zo veel geluk.  Mijn werk is er eentje met mensen die wakker geworden zijn of die op zijn minst wakker wensen te worden.  Ik werk met mensen die zich ‘anders’ voelen en zichzelf en hun gevoelens durven bekijken, bevragen, doorwerken en overstijgen.  Dus ik heb geluk me dagelijks onder bewuste mensen te bevinden.  In mijn geïsoleerde wereldje vergeet ik soms dat niet iedereen zo bewust bezig is met zelfreflectie en persoonlijke groei.  Voor mij, uiteraard, het meest fascinerende thema aller tijden.  Maar mensen rondom zijn daar niet mee bezig en zitten nog vast in hun eigen, specifieke droom.  Ze zien niet dat je daaruit wakker kan worden.  Ze zien niet dat er een hele wereld zich afspeelt die groter is dan die van hun eigen enge interpretatie. 

Soms verdedigen mensen hun eigen droom, met kracht, met geweld, met stoute woorden, omdat hun droom opgeven voorlopig nog bedreigend is.  Omdat uit hun droom stappen simpelweg nog niet kan.  Soms, sta je aan de zijkant van de droom te kijken en weet je dat deze mensen dromen.  Je zou ze willen wakker schudden en tegen ze roepen dat ze dromen, maar dan schudden ze je weg, als een lastige vlieg.  Hoe hard je ook roept. 

Je kan niets anders doen dan zelf bewust uit je eigen droom blijven.  Je droom van angsten en woede.  Je droom van je onvolkomenheden en je onzekerheden.  Je droom in onbewustheid.  En bewust aanwezig zijn.  Misschien kan je wakker worden gewoon niet uitleggen, omdat het altijd verkeerd begrepen wordt en in de droom verwerkt tot een gevecht.  Misschien kan je wakker worden daarom alleen voorleven.  Niet in woorden, niet in een poging om zoiets onvatbaars te vatten.  Maar door het te Zijn.  Wakker te Zijn. 

Zo voel ik me, ik wil niet langer de situaties ontleden en vernauwen tot een psychologische duiding, nu ja, af en toe kan het nog leuk zijn.  Maar ik wil dieper in mijn leven leven.  Steeds proberen, onder alle omstandigheden, bewust te zijn, wakker te zijn.  Als mensen boos op me zijn, me niet terug te trekken in mijn droom, maar meegaan in die van hen.  Want mijn ervaring leert me dat meegaan in de ander zijn droom, en daar bewustzijn Zijn, hen de grootste kans geeft om zelf wakker te worden.  Ik wil deze kans, dit conflict gebruiken om wakker te Zijn en wakker te blijven.  Dus niet in mijn veilige droom te schieten.  Het wordt een uitdagende taak. 

Dank je voor de uitdagingen om wakker bij te worden.  Dank je om te beseffen dat we allemaal dromen.  Dank je om uit mijn droom te kunnen stappen.  Niet om andermans droom als waarheid te vieren, maar om mee te deinen tot we allemaal beseffen dat we dromen.  Dank je.  

Dag  145.  Hallo iedereen.  Je zal wel benieuwd zijn hoe het deze morgen gelopen is.  Heb ik de zonnegroet 1 maal gedaan of niet?  Tromgeroffel… het antwoord is …. Ja.  Nu ja, ik lach er een beetje mee want zo een zonnegroet 1 maal doen duurt maar enkele minuten, drie max.  Dus echt veel is er niet aan, eigenlijk.  Maar ik deed het toch.  Bij wijze van teaser, als start van een grotere oefening.  Nu moet ik wel zeggen dat deze drie minuten investeren echt geen probleem was en daarnaast kon ik duidelijk opmerken dat ik goed stijf ben na al die jaren geen yoga meer te doen.  Het is niet zo dat ik jarenlange ervaring heb, maar ik heb toch wel een zekere periode elke dag yoga gedaan.  En dat soepele resultaat was er vandaag verre van niet meer. 

Ik merk dat ik de laatste dagen veel bezoek krijg van mijn protest kind.  Dat is een stukje in mezelf dat regelmatig eens opspeelt en tegen alles neen wil zeggen.  Het komt vooral op indien ik langere periodes ‘braaf’ ben geweest of ‘volgzaam’.  Net zoals een dieet volgen dat je vandaag zegt, vandaag niet, ik eet wat ik wil.  Heb ik ook zo een stemmetje dat zegt, al dat meditatie gedoe, zou je niet beter gewoon nergens meer aan denken, vrij zijn, je zin doen, je laten meeslepen in de heerlijk onbewuste roes van tv kijken en alcohol drinken?  Gewoon geen verplichtingen, alles vergeten en korte termijn bevrediging zoeken.  Ja, dat lijkt me best heerlijk.

Maar ik weet dat het een illusie is van mijn protest kindje.  In werkelijkheid voel ik me helemaal niet goed bij volledig mijn zin doen en alle zelfdiscipline laten varen.   Ik voel me lichamelijk en geestelijk ellendig na een tijd volledig onbewust zijn.  Dus alle teugels laten vieren, werkt duidelijk niet.  Maar mijn protestkind wil duidelijk aandacht.  Ze wil de banden losgooien en lekker ‘stout’ zijn.  Dus ik moet een manier vinden om haar wel aandacht te geven maar niet haar zin. 

Ja, het is niet gemakkelijk, vertel ik haar, om elke dag de discipline te hebben om te mediteren en te schrijven.  Het is niet gemakkelijk om lekkere kaas te laten vanwege je allergie.  Het is niet gemakkelijk om elke keer de rommel van mezelf en de rest van mijn gezin op te ruimen.  Ja, het is niet plezant om te poetsen en eer te betonen aan je huis.  Het is niet gemakkelijk om verantwoordelijk te zijn voor een heel huishouden en je werk.  Ik begrijp dat het veel is.  Maar ik ben trots dat je het toch allemaal doet.  En je doet het eigenlijk best goed.  Mijn protestkind glimlacht nu.  Ze is tevreden en gezien. 

Om die reden sus ik haar door 1 zonnegroet te doen, dat ze zeker niet het gevoel krijgt dat ze nog meer zelfdiscipline aan de dag moet leggen.  Die drie minuten, dat is niks, misschien krijg ik nog wel zin om er meer te doen? 

Dank je om te beseffen dat het mijn protest kind is en haar niet langer zomaar te volgen.  Dank je om mijn protest kind te kunnen troosten zonder haar zin toe te laten.  Dank je dat ik al zoveel zelfkennis heb dat ik haar aanvaard en verwelkom zonder haar af te wijzen.  Ik voel me gezien nu.  Dank je.  

Dag 144.  Deze ochtend was het een prachtige ochtend.  De zon scheen, de temperatuur was zacht, de vogeltjes floten en onze tuin was in al zijn pracht wakker aan het worden.  Heb me in onze schommelstoel gezet en genoten van de rust in een wereld die de slaap nog uit zijn ogen aan het wrijven is.  Nadat ik een heerlijk theetje had gedronken en er nog steeds niemand wakker was in huis, besloot ik een extra ochtend meditatie te doen.  Een chakra meditatie.  Terwijl ik de chakra’s afliep voelde ik de liefde en dankbaarheid door me stromen om dit moment.  Voor deze heerlijke dag.  En terwijl ik zo rustig werd en genoot van het moment, hoorde ik de kids opstaan en een plaatsje zoeken in de living.  Ik ging helemaal gelukkig naar binnen.  De reacties op de Zen-mama van de kids vind ik steeds heerlijk.  Ze komen vaak rustig naar mij en geven me een lieve knuffel.  En dan… begint de dag, ze vertellen en vertellen en vragen en vragen.  En ik probeer de herinnering vast te houden van dit ochtend moment.  Deze zachte liefde dichtbij te houden en me niet opnieuw te verliezen in het doen en het denken. 

Ik acht de tijd eigenlijk wel rijp om een ochtend en avond ritueel te doen.  Het dilemma is echter dat ik de ochtend mediteren heel erg moeilijk vind.  Ik zit dan vol energie en wil volle bak dingen beginnen doen, maar vooral bewegen, bewegen, bewegen.  Na een nacht rust, hou ik bijvoorbeeld enorm van mijn ochtendwandeling met de hond.  Dus tegelijkertijd ligt in de beweging ook het antwoord voor een ochtendritueel besloten.  Wat indien ik het eens probeer?  Elke ochtend de zonnegroet.  Misschien 1 keer de reeks?  Om te starten.  Zou het me bewuster maken?  Zou het mijn lichaam versoepelen?  Zou ik me hierdoor lichamelijk nog beter voelen?  De zonnegroet is een reeks bewegingen, achter elkaar, die eigenlijk je hele lichaam rekken, soepeler maken en de spieren opwarmt.  Met dit heerlijke ochtendweer, zou ik het eigenlijk zelfs buiten kunnen doen.  Maar om dit echt goed te doen, dien ik ook de ademhaling echt juist te hanteren.  Elke beweging omhoog is een inademing.  Elke beweging omlaag een uitademing.  Of beter, elke keer je een beweging maakt weg van jezelf een inademing, elke beweging naar jezelf toe een uitademing.  En sommige momenten, blijf je zelfs enkele ademhalingen rekken.  Ik ga vanaf morgen 1 keer de zonnegroet opzetten.  Gewoon als teaser, gewoon als start.  Indien het bevalt, en ik beschrijf zeker en vast mijn beleving, dan ga ik misschien wel meerdere yoga oefeningen doen de ochtend. 

Eigenlijk is het wel een ideaal moment om hiermee te starten.  Want vanaf volgende week is er geen school meer en kunnen we hier allemaal wat uitslapen.  Dus heb ik tijd en ruimte om yoga erbij te nemen. 

Zo, het is een extra uitdaging.  En ik neem de handschoen op.  Dank je voor de aandacht.  Dank je voor deze ongelooflijk aangename dag.  Dank je voor rust op zondag.  Dank je.  

Dag 143.  Ben nog steeds bezig met meditaties van Deepak Chopra.  De meditaties noemen transcendente meditaties.  Het betekent dat je jezelf en je vorm of je lichaam overstijgt.  Dit doe je door het denken te verstillen met een mantra.  Een mantra is uiteindelijk een intentie die je uitspreekt in sanskriet.  In theorie kan je dat natuurlijk in elke taal, maar sanskriet kent hele mooie, vrij korte woorden, die de intentie samenvatten.  Gisteren avond mediteerde ik met So Hum.  Daar sprak ik al eens over in het verleden, het is dan ook een klassieke mantra.  Je start met het zoeken van je ademhaling, je concentreert je op je ademhaling op en probeert vervolgens ten volle te leven in de aandacht van het uitspreken van deze woorden.  Ik hoorde dat je mantra’s ook kan uitspreken maar in dit geval wordt er gevraagd de mantra innerlijk te uiten.  Enkel in je hoofd dus.  Als je de ademhaling volgt en je er rustig bij voelt, aanvaardend, kan je starten met op de inademing So te denken, vervolgens op de uitademing Hum.  In So, uit Hum.  Je volgt met je volledige aandacht je ademhaling en denkt de sanskriet woorden erbij.  Ik merkte dat ik er steeds rustiger en rustiger van werd. Ik werd steeds meer ontspannen en So Hum nam volledig de plaats in van mijn gedachten die door mijn hoofd tollen.  Enkel deze twee woorden en de ademhaling bestonden nog.  En ze kregen mijn verstand stil (wat echt geen evidente zaak is).  De 15 minuten herhalen vlogen voorbij.  Dit is een mantra waar ik echt blij van wordt.  Zelfs als ik vandaag nog maar dacht aan de fijne herinnering van gisteren, voelde ik de kriebels al door mijn lichaam stromen.  Heerlijk.  Ja, transcendente meditatie is echt krachtig. 

Weet je, ik heb altijd van de zee genoten.  Ik denk wel dat ik haar al meerdere keren veel lof heb toegeworpen.  Voor ik meditatie kende, mediteerde ik al aan de zee.  Ik noemde dit voor mezelf de weidsheid.  Dat weidsheid je zo klein kan doen voelen dat plots al je kleine zorgen en preoccupaties verdwijnen en plaatsmaken voor een intense vorm van relativeringsvermogen.  Alles is toch zo erg niet, alles is best ok.  Daar zat ik dan, in het gezelschap van mijn vorige hond.  Uren te staren naar het water, vanop mijn duin.  Wij met zijn twee.  Volkomen gelukkig.  Volkomen Zen. 

Nu besef ik dat de zee hetzelfde met me doet als ruimte doet.  Plots voel je hoe je deel uitmaakt van het grotere geheel.  Maar vooral, plots ontstaat er ruimte.  Ruimte tussen de activiteiten.  Ruimte in mijn denken.  Ruimte in mijn leven.  Ruimte los van mijn gevoelens.  Maar vooral ruimte tussen de gedachten.  En ruimte tussen de gedachten is stilte.  Het heerlijke nu.  Er is niets anders dan het nu.  Ook straks zal het nu zijn en gisteren was dat moment ook het nu. 

Vandaag wil ik graag eindigen met een mooie indiaanse wijsheid: we moeten van tijd tot tijd een pauze inlassen en wachten tot onze ziel ons weer ingehaald heeft.  Dat doet ruimte met ons.  We stoppen met rennen en wachten tot we weer bij ons authentieke zelf komen. 

Dank je voor deze mooie en zonnige dag.  Dank je voor de ruimte.  Dank je voor de stilte.  Ik geniet zo van deze dagen.  Dank je.  

Dag 142.  Enige tijd terug las ik het boek van Frank Kinslow, quantum healing.  Het gaat over mensen helen.  Hun lichaam of hun geest helpen genezen.  Het is een mooi boek, en ik begreep wel wat hij bedoelt hierin, maar echt ten volle beseffen deed ik het niet.  De auteur heeft zich trouwens ook laten inspireren door Eckhart Tolle, dat even terzijde.  Maar indien we onszelf of de ander willen helpen genezen, helen of opnieuw balans vinden, kunnen we het beste vertrekken vanuit stilte in ons hoofd.  Maar hoe krijg je je hoofd nu stil?  Frank heeft daar een uniek idee voor, hij stelt voor om jezelf de volgende vraag te stellen: vanwaar komt mijn volgende gedachte?  Doe maar, sluit je ogen en stel jezelf de vraag: vanwaar komt mijn volgende gedachte? En weet je even, heel even, is er niets.  Je zoekt diep in jezelf naar een antwoord of een plek waar de volgende gedachte vandaan kan komen en tijdens deze zoektocht is het stil.  Er is niets in je hoofd, je wacht en je zoekt.  Deze stilte is de innerlijke ruimte.  Deze stilte geneest. 

Hoe loopt het bij jou?  Wordt het even stil in je hoofd?  Even maar, zo een of twee seconden?  Op het moment dat het stil is en het moment dat je zoekt ben je bewust.  Je beseft wie je zelf bent, namelijk de observator.  Diegene die zoekt, niet dat stemmetje in je hoofd.  En die observator rol bewaren, dat wordt de volgende, bijzonder moeilijke zoektocht. 

Het is net als bij mijn cliënten.  Ze vertellen en vertellen en dat doet deugd.  Plots begrijp ik wat ze echt bedoelen of proberen te zeggen en stel ik hen een vraag.  Een vraag waarvoor ze het antwoord binnenin moeten zoeken.  Een vraag waarvan ze het antwoord moeten laten opborrelen van diep, diep in zichzelf.  Dan zie ik de stilte verschijnen.  Ik zie hun blik zich naar beneden richten (naar boven probeer ik te corrigeren want dan is het het verstand dat een antwoord gaat geven).  Naar beneden, binnenin.  En wachten en zoeken.  Op dat moment heb ik even, heel even, deze mens gezien in zijn meest pure, echte, authentieke vorm.  Zoekend, wachtend, begrepen, echt gezien, opgelucht om zichzelf eindelijk helemaal te kunnen uiten.  Het pure antwoord uit te spreken.  En zichzelf hierdoor te helen.    

Dat jezelf voelen terwijl je spreekt, dit contact leggen met je innerlijke, het brengt wijsheid, kracht en heling met zich mee.  Het is een gemakkelijke insteek.  Vanwaar komt eigenlijk die volgende gedachte?  En moet ik deze gedachte eigenlijk wel zo serieus nemen?  Is deze gedachte echt zo belangrijk?  Want er komt alweer de volgende gedachte aan.  Oeps, ben aan het denken.  Vanwaar komt deze gedachte eigenlijk?

Dank je voor deze wijzen, die die weg tonen en hun ervaringen willen delen.  Ik volg ze gretig en deel ze graag met anderen.  Dank je.  

Dag 141.  Vanavond ga ik vroeg naar bed, want vorige avond viel ik tijdens de meditatie in en uit de slaap.  Ik was weg en kwam weer terug.  In de slaap en terug bij de meditatie.  Ik weet niet of het goed is of niet, de boodschappen dringen wel door denk ik, zelfs als we in slaap vallen.  Maar ik wil toch liever bij bewustzijn blijven.  Dus zal ik toch niet vlak voor het slapengaan moeten mediteren, maar ervoor.  En daarna nog even lezen tot aan de slaperigheid. 

Terwijl ik schrijf zoek ik de vrede in mezelf.  Dat tintelende, heerlijke gevoel op de achtergrond.  Het is er altijd en het is er aangenaam vertoeven.  Het enige wat je hoeft te doen is het vinden en als je het gevonden hebt, zo vaak als mogelijk, je aandacht erop richten.  Eckhart zegt dat innerlijke ruimte het bewust worden van jezelf is.  In het begin is het bijna onmogelijk omdat je je steeds bewust bent van iets anders, van geluiden, van gedachten, van lichamelijke sensaties.  Je wordt voortdurend afgeleid door de vorm rondom of in je.  Maar soms, heel even, merk je jezelf op en de het vredig stromen van het leven in jezelf.  De ruimte, het podium, waarin je leven zich afspeelt, is iets anders dan je gedachten erover of andermans gedachten erover.  Het is het bewust zijn dat je door je eigen ogen kijkt, naar je eigen adem luistert, je gedachten vluchtig zijn en emoties voorbij trekken, als golven. 

Indien je contact hebt met je innerlijke ruimte zijn er een paar kenmerken die kunnen opduiken, volgens Eckhart….   Plots ontstaat het vermogen om schoonheid te zien, om van de kleine dingen te genieten.  Zoals toen ik vandaag wandelde met de hond, hoe dankbaar ik was dat wij zo goed samenstromen en hoe heerlijk bewegen is, zeker tussen bomen en groen.  Wat er ook gebeurd is dat je plots je eigen gezelschap begint te waarderen.  Niet langer altijd bij anderen moeten zijn, niet langer altijd afleiding nodig hebben maar blij zijn met de stilte, het Zijn, de rust, zonder je eenzaam te voelen.  En daarnaast merk je dat je vriendelijk wordt.  Zomaar, voor niets.  Niet uit angst of uit dwang maar gewoon omdat het goed voelt om vriendelijk te zijn.  Omdat mensen uiteindelijk een warme toenadering beantwoorden met eenzelfde benadering.

Deze drie kenmerken hebben gemeen dat ze voortkomen uit een gevoel van tevredenheid, vrede en levendigheid binnenin je.  En laat dat nu net het gevoel zijn waar ik zo graag naartoe ga en waarvan ik merk dat het mijn leven elke dag nieuwe diepgang en groei brengt.  Ik word een beter mens indien ik contact heb met de innerlijke ruimte.  Niet omdat ik dan beter pas in de maatschappij maar omdat ik niet meer alles zo persoonlijk neem, het grotere geheel begrijp en aanvaard dat de dingen niet zijn zoals we denken dat ze moeten zijn.  Ze zijn namelijk zoals ze Zijn. 

Dank je voor het luisterende oor.  Dank je voor het vinden van de innerlijke ruimte.  En dank je dat ik daar mag vertoeven, zelfs zo lang ik zelf wil of kan volhouden.  Dank je.   

Dag 140.  De laatste dagen lukt de formele meditatie niet altijd goed.  Soms ben ik zo moe dat ik niet kan wakker blijven, soms heb ik geen zin, soms lig ik veel te veel te denken i.p.v. te mediteren.  En ondertussen heb ik al wel door dat denken en mediteren echt niet hetzelfde is.  Zo hoorde ik over het verhaal dat vroegere zen meesters rondgingen met een stok in de klas waar hun leerlingen aan het mediteren waren.  Met deze stok sloegen ze onverwacht op iemands rug.  Iemand die aan het denken is, ziet dit meestal niet aankomen en verschiet zich een bult.  Iemand die wel mediteert ziet het ofwel gebeuren en reageert op tijd, vanuit bewustzijn, of als die echt helemaal in trance is, reageert die niet.  Een wreed verhaal en dat om aan te tonen dat liggen denken en mediteren echt niet hetzelfde is en echt niet dezelfde reacties met zich mee brengt. 

De informele meditaties daarentegen lukken me beter en beter, meer en meer stukken van de dag ben ik in contact met de vrede in mezelf.  Misschien moet ik er maar eens een percentje op plakken.  Toen ik startte met dit project was ik, ruw geschat, 10% van de tijd vredig.  Ik vind dat ik nu al naar de 40% aan het gaan ben.  Ok, niet elke dag is het even goed, zeker de dagen dat de formele meditatie niet lukt is het waarschijnlijk wat minder, maar er zijn ook dagen dat het meer is.  Fijn he.

Tijdens één van mijn vele gesprekken overviel me een nieuw beeld.  Ik was aan het spreken met mensen over hoe uitputtend en veeleisend hun werk kan zijn.  En ik moest denken aan oude fabriekstoestanden.  Iedereen kent de beelden van de film Daens, waar de mensen hun lichaam werd misbruikt en gebruikt in fabrieken om te produceren voor grote bazen, met verminking, uitputting en zelfs de dood tot gevolg.  Vreselijk wantoestanden.  Dat is nu niet meer, lichamen worden niet meer zo misbruikt.

Maar door huidige economische toestand lijkt het alsof we opnieuw naar deze tijden terugkeren.  Niet echt door lichamelijk misbruik, waar de mens werd gezien als een robot die prestaties moest leveren, maar we gaan meer en meer naar een situatie waar er hersenmisbruik wordt gepleegd.  Mensen dienen uren aan een stuk, zonder rust, zonder pauze, zonder voeding, zonder stilte te presteren, niet lichamelijk, maar mentaal.  De mens wordt opnieuw gereduceerd tot een robot waarvan het nuttige, de hersenen, mogen uitgeperst worden.  Vond dit inzicht wel wat angstaanjagend.  En hoe bewijs je zo een hersenmisbruik?  De eersten die hier last van krijgen zijn de hoog gevoeligen.  Zij vallen als eersten uit.  Misschien dienen we als hoogsensitieven onszelf dan ook niet te verstoppen of te schamen, maar het hersenmisbruik aan te kaarten.  Het is een nadenkertje.

Dank je om meer en meer tijd in de vrede te mogen doorbrengen.  Het brengt onverwachte inzichten en realiteiten met zich mee.  Het smaakt naar meer.  Dank je.  

Dag 139.  Gisterenavond mediteerde ik.  Ik koos ervoor mijn chakra’s af te gaan.  Dat is eigenlijk je aandacht brengen op verschillende plaatsen in je lichaam, vooral je ruggegraat volgend.  Eerst heb je het basischakra, onderaan je ruggegraat, je staartbeentje, daar stel ik de kleur rood voor, vervolgens ter hoogte van mijn lies, oranje.  Daarna aan de maag, geel, zonlicht.  Het hart vul ik vervolgens met groen licht.  Mijn keel met lichtblauw.  Mijn voorhoofd, of derde oog, vul ik met donkerblauw of paars en als laatste stel ik mijn kruin open met violetachtige, parelmoere kleur die alles doordringt en het universum in stroomt.  Ik vind het heerlijk om de chakra’s af te gaan.  Ik had gisterenavond serieuze maagpijn en hoe meer ik de chakra’s vond en afliep hoe meer mijn lichaam opnieuw in balans kwam.  Ik voelde het zo genezen.  Toen ik moe genoeg was om te gaan slapen, was het zuur nog slechts een zacht gloeien.  De slaap en de rust heeft het verder genezen.  Ik ervaar het als fijn om te vertrouwen op het zelfgenezende vermogen van mijn lichaam.  Eigenlijk neem ik nooit medicatie om te genezen.  Ik durf wel wat voedingssuplementen nemen, maar ik vertrouw meestal enkel op mijn lichaam en haar wijsheid om het op te lossen. 

Momenteel herlees ik het boek van Eckhart Tolle, een nieuwe aarde, voor de vierde keer.  Ik kwam uit bij het stuk over object bewustzijn en ruimte bewustzijn.  Je kan je dus bewust zijn van objecten, dit is mijn stoel, dit is mijn laptop, dit is mijn bureau.  Je kan ze zien en voelen.  Of je kan ze horen, zoals muziek, zoals kinderen die spelen, zoals mensen die over straat lopen.  Maar je kan ook de ruimte tussen de verschillende elementen ervaren.  Toen ik dat de eerste keer las, vond ik dat een vreselijk, frustrerend idee.  Welke stilte tussen de muziek?  Welke ruimte tussen objecten?   Eckhart verhaalt over de stilte van de nacht, waarbij je onder de indruk bent van de hemel.  Je ziet de sterren  en de maan en dat is mooi, maar als je naar de nachtelijke hemel kijkt, is het vooral de diepte van de ruimte die indrukwekkend is.  Het geeft je een gevoel van nietigheid, in de positieve zin, het ego wordt nietig, niet het gevoel van stilte in jezelf.  Dit begreep ik wel een beetje, maar ik maakte het nooit mee.  Ik frustreerde me erover. 

Tot ik echt elke dag begon te mediteren.  Tot ik de leiding van mijn verstand leerde loslaten.  Eerst had ik enkel oog en oor voor de dingen van het leven, maar door stilte te ervaren in je hoofd, ervaar ik ook meer en meer ruimte tussen geluid, tussen elementen, door de chaos door.  Het is alsof ik meer op de stilte heb leren letten, alsof die me meer opvalt.  Net zoals het moment dat je een nieuwe auto wenst, je hem overal ziet rijden.  Momenten van stilte, van ruimte verschijnen plots en dan reageer ik verrukt en verwelkom ik deze.  Oh, denk ik dan, wat is het stil.  Wat is het heerlijk stil.

Dank je om de momenten tussen het lawaai op te mogen merken.  Ik wist helemaal niet dat ze er waren.  En ze zijn heerlijk.  Ik ben dankbaar dat ik erover kan vertellen en je erop kan duiden.  Geniet ervan.  Dank je.  

‘We bepalen onze grenzen en ons beeld van wie we zijn door aspecten van onszelf af te wijzen.  Als we de diversiteit van ons innerlijke leven ontkennen, verkommert onze spirituele dimensie en zullen anderen ons oppervlakkig, moeilijk bereikbaar of koud vinden.’  John Selby.

Dag 138.  Ik vond deze mooie spreuk in een van de 365 dagen happinez kalender van enige jaren geleden.  Vond het de moeite om deze met jullie te delen.  Want wat is spiritualiteit?  Zo veel mensen, tenminste de mensen  die ik ontmoet, staan wat achterdochtig tegenover religie en geloof.  Ze hebben iets van, hoe kan één man of god dit alles gedaan hebben?  Spiritualiteit daarentegen bloeit ongelooflijk.  Overal zie je sites, zijn er verkondigers, worden er boeken over geschreven en doen mensen aan yoga of meditatie.  Maar wat betekent dit eigenlijk, spiritualiteit?  Spiritualiteit is het zoeken van de spirit, de geest in dingen.  Niet gewoon het object maar waaruit het nu wezenlijk bestaat?  Deze spirit wordt soms verbonden met godsdienst of met bovennatuurlijke krachten maar in wezen is het een puur persoonlijke innerlijke ervaring van vreugde of liefde.  De geest van objecten, de geest van situaties, de geest van emoties, maar vooral de geest van jezelf. 

Spiritualiteit is dus je eigen verscheiden, diepgang ontdekken.  Deze onverschrokken bekijken en niet ontkennen.  De pijn die ermee verbonden is toelaten en door je heen laten stromen.  En vervolgens alle kanten van jezelf aanvaarden.  Je kan deze zoektocht hels noemen of je kan ze omarmen als de levende werkelijkheid van je groei.  Ik vind het altijd heerlijk, pijn of geen pijn, confronterend of niet, bij elke nieuwe ontdekking maak ik een vreugdedansje.  De spirit van zaken, diepgang in jezelf, dit voelen, de geest voelen stromen, ik vind er moeilijk woorden voor, maar het is eerlijk, authentiek en heeft niets met oplichterij te maken. 

Indien we allemaal diep in onszelf duiken vinden we niet iemand die goed is of slecht, maar iemand die prachtig is en echt.  Ik wil altijd die persoon zijn en als het nodig is om hiervoor de hele diversiteit van mijn innerlijke leven te doorwaden, dan doe ik dat zonder aarzeling en met veel vreugde.  Want het pad is even leuk als de bestemming.  Het pad is de bestemming.

Dank je voor deze mooie spreuk over aanvaarden en omarmen.  Ik aanvaard en omarm mezelf.  Ik aanvaard en omarm alle dieren en moeder aarde.  Ik aanvaard en omarm jou.  Dank je.  

Dag 137.  Gisteren avond tijdens de meditatie was ik verbaasd aan het kijken naar de beelden die zich ontvouwden voor mijn geestesoog.  Het was alsof ik in een heerlijk, majesteus bos liep.  Ik zag geen echte bomen maar energetische bomen, volledig opgetrokken uit vlokken energie of vlokken licht.  Zoals die schilderijen die volledig uit puntjes bestaan, bestonden deze bomen volledig uit lichtvlokjes.  Het was zo mooi om ertussen te lopen.  Verwonderd.  Verbaasd.  Klein.  Overal oplichtende bomen.  Toen begon ik te denken, het fenomeen in mijn hoofd te omschrijven, het beeld vervaagde snel en verdween.

Daarnaast heb ik nog goed nieuws.  Ik ben trots op mijn groei.  Ik las ooit dat je jezelf vergelijken met anderen eigenlijk totaal zinloos is, je kan jezelf enkel vergelijken met jezelf.  En dat wil ik graag vandaag doen.  Want al jaren en jaren flip ik als ik iets organiseer.  Een feest, een evenement, een bijeenkomst.  Weken op voorhand slaap ik niet, lig ik te draaien en me zorgen te maken.  Angst dat het zal mislopen.  Angst om te falen.  Nachtmerries.  Lijstjes met taken maken, in mijn hoofd, ’s nachts, de hele nacht.  En dit keer, ongelooflijk maar waar, echt waar, een procentuele daling van wel 90% zorgen.  Als ik mezelf vergelijk met mezelf uiteraard.  Wat ben ik trots.  Ik heb zelfs de nacht voor het feest, ten eerste, geslapen (wauw) en ten tweede lang geslapen, wel bijna 10 uur.  Niet te geloven.  Daar zou ik nooit in geslaagd zijn vorig jaar, helemaal niet. 

Ik wijd dit enkel en alleen aan de meditatie.  Echt.  Het is de meditatie die maakt dat mijn hoofd gezuiverd is van negatieve en zinloze gedachten.  Het is de meditatie die maakt dat ik moeilijke gedachten, die moeilijke emoties oproepen voorbij kan laten gaan zonder erin verstrikt te geraken, zonder ze te geloven.  Het is de meditatie die ervoor zorgt dat ik rust voel in plaats van angst omdat ik de observator ben, niet het verstand.  En het is de vreugde die meditatie met zich mee brengt omdat ik weet wie ik echt ben en dat ook kan voelen stromen.

Amai, wat ben ik blij dat ik de eerste deur links ben beginnen nemen.  Al blijft het elke dag een keuze om te maken, het is zeker niet automatisch.  Meerdere keren per dag herinner ik mezelf eraan hoe intens en opbouwend deze deur is.  Zodat ik ze blijf nemen.  Begrijp me niet verkeerd, het loopt zeker en vast regelmatig nog eens mis.  Maar ik ken de weg eruit en dat is al een hele geruststelling.

Dank je voor het mooie beeld tijdens de meditatie.  Dank je voor de pracht van de natuur.  Dank je voor het geschenk van de meditatie.  Dank je voor het fijne feest.  Dank je.  

Dag 136.  Toen we bijeen kwamen in de vrouwengroep kon ik het me toch niet laten om te vragen of er de andere vrouwen mediteren samen met hun kinderen?  Doen ze dat?  En vooral, hoe doen ze dat?  Ik hoopte hier wat tips te vinden.  Het bleek al snel niet zo te zijn dat hier tips over te vinden waren.  Ook de andere kinderen konden het zeker niet lang volhouden of waren hierin niet geïnteresseerd.    

Maar het antwoord van alle vrouwen was eenduidig en wijs.  Je biedt zaken aan.  En de kinderen kunnen van alle zaken proeven.  Maar zij groeien uiteindelijk naar waar ze groeien en dat bepalen ze totaal en volledig zelf.  Je kan het enkel aanbieden en hen hun eigen weg laten kiezen.  Hoe hard ik ook zou willen dat ze mijn pad bewandelen, hoe heel hard ik ze de wijsheden van de ziel zou willen leren kennen.  Ik zie toch hoe hun verstand het over neemt en hun gedrag begint te bepalen.  Het stemt me somber dat ze zelf ook de hele, moeilijke weg moeten bewandelen.  Terwijl het al bij al, maar de eerste deur links is.  Maar ja, ik heb ook eerst alle andere deuren moeten openen voor ik de eerste links wilde proberen.  Ze moeten hun eigen weg bewandelen.  Hoe verschrikt ik ook aan de zijkant sta te kijken.  Met lede ogen.

Maar een van de vrouwen was gisteren echt wijs en dicht bij zichzelf.  Ze zei, jouw opdracht is uiteindelijk om zich dicht mogelijk bij je echte zelf geraken, je eigen zuivere zelf.  En dat te Leven.  Dat te Zijn.  Daar doe je genoeg mee.  Dat is voldoende les.  Uiteindelijk leren kinderen het meeste uit wat je voorleeft en totaal niet uit wat je zegt.  En ja, daar ben ik druk mee bezig.  Om mezelf te worden.  Mezelf te zijn.  Mezelf te vinden. 

Via formele en informele meditatie.  Dit schrijven is een vorm van informele meditatie.  Terwijl ik schrijf voel ik het leven in me stromen en tevreden kronkelen rond de liefde in mezelf.  In mijn lichaam kronkelen, ter hoogte van mijn maag en mijn hart.  Ik voel me vreugdevol en gelukkig.  Mezelf zijn is heerlijk.  Niet ego heerlijk omdat ik iets bereik of beteken of heb gekocht.  Maar zomaar heerlijk omdat ik het leven voel.  Contact met het leven stemt vreugdevol.  Zonder meer. 

Dank je voor deze lieve vriendinnen.  Dank je voor hun bij Zijn.  Dank je voor hun liefde. Dank je voor hun wijsheid.  Dank je.  

Dag 135.  Soms vraag ik me af, hoe het is om een kind te zijn, dat woont bij een moeder die naar verlichting streeft?  Zou het mijn kinderen aanspreken?  Zouden zij hier ook mee bezig zijn?  Gaan zij daar later iets mee doen?

Maar ik vraag me ook af hoe ik hen dit alles kan leren?  Zou ik hen uitleg moeten geven of met hen samen moeten mediteren? Heb al een boekje met kinder mindfulness oefeningen gekocht, ze vonden het saai.   Toch wil ik graag met hen mediteren.  Dit keer vind ik weinig bij Eckhart.  Hij heeft immers geen eigen kids.  Spijtig.  Al zijn dit vaak vragen die aan hem gesteld worden en hij poogt hierop wel antwoorden te formuleren.   Daarnaast heeft hij de mensen met deze vragen op het spoor van Susan Stiffelman gezet.  Een heel goed spoor trouwens.

Onlangs leek het of mijn droom uitkwam.  De kids vroegen of ze met mij mee mochten mediteren.  Mijn hart sprong hoog.  Mijn hoofd vulde zich met beelden van mezelf en de kids in meditatie en in perfecte harmonie.  Oh, ik direct een aantal attributen gaan halen, kussens en muziek, zodat we lang kunnen samen mediteren.  In gedachten was ik al een bodyscan aan het doen met hen en me aan het voorbereiden hoe ik het zou uitleggen.  Een bodyscan is, zoals je wellicht weet, je met je aandacht terugtrekken in je lichaam in plaats van in je hoofd te blijven leven.  Je brengt je aandacht naar al je lichaamsdelen zodat je meer en meer ontspannen en in rust terecht komt.  Je leert bij je lichaam te blijven, zelfs als het pijn doet, zelfs als het roept, zelfs al ben je gespannen.  Je probeert niets te veranderen, je blijft erbij.  Als observator. 

Dus.  De kids zaten klaar op hun meditatie kussentjes.  Perfect in houding.  Lotushouding (kleermakerszit), ogen gesloten, handen open op hun schoot.  Compleet in orde, zonder enige instructie van mijn kant.  Tot de glimlach op hun lippen toe.  Beangstigend eigenlijk.  Hoe vaak hebben ze al staan kijken zodat ze dit weten?  Dus ik begin: ‘We zuchten eerst eens heel diep en ontspannen ons.  Nu brengen we onze aandacht, langs binnen naar onze voeten.’  Mijne zoon begon al te draaien.  Met zijn handen ging hij naar zijn voeten om te voelen waar ze waren.  Mijn dochter zat nog stil.   Ik ging verder: ‘We voelen hoe onze voeten zijn.  Liggen ze tegen elkaar?  Kunnen de grond voelen waarop ze rusten?  Voelen we onze kous spannen?  Probeer gewoon te voelen, niets te veranderen.  Nu gaan we omhoog naar onze knie.’ 

Tijdens deze woorden, die toch maar enkele seconden duren.  Was mijn zoon al uit zijn houding gekomen en bij de hond gaan liggen.  (Mijn hond die nooit een kans om te mediteren laat liggen.)  Hij was haar aan het strelen.  Mijn dochter begon ondertussen ook te draaien.  Had haar ogen al open.  ‘Mama’, zei ze.  ‘dank je wel voor de heerlijke meditatie.  Wij gaan slapen nu.  Dank je.  Kusje.  Tot morgen’.  De meditatie heeft al bij al toch een 30 seconden geduurd.  Tja.  

Daar zat ik dan.  Met al mijn hoop en fantasie over een lange, diepgaande trance te bereiken met ons drie.  Maar glimlachend over hoe liefdevol we waren geëindigd.  Tja, het is wat het is. 

Dank je voor deze grappige anekdote.  Dank je voor de warme genegenheid die stroomde tussen ons.  Wie weet hebben kids wel geen meditatie nodig zoals ikzelf.  Misschien leven zij wel altijd in het nu, zoals het soms lijkt in hun spel.  Dank je.            

Dag 134.  Gisteren had ik een heerlijk, aangename en diepgaande sessie met een cliënt.  We spraken over deuren die we kunnen kiezen indien we een uitdaging tegen komen.  Stel, we zijn teleurgesteld omdat mensen hun beloftes niet nakomen, dat kwetst, je had erop gerekend en zelfs als je ze ermee confronteert reageren ze niet.  Je voelt je niet gezien, niet begrepen, niet erkend.  Je trekt je terug in jezelf om te genezen van de wonde die je voelt.  Vervolgens sta je voor een gang met tal van mogelijkheden.  Een lange gang vol deuren.   Er is de deur van ontkenning, zo belangrijk is dat niet, kom ga dit of dat maar doen.  Er is de deur van vluchten, ik werk harder en harder, dan moeten ze me wel erkennen en zien.  Er is de deur van verdoven, ik neem alcohol tot mij of sigaretten of sanax (kalmeringsmedicatie), dan voel ik niets meer.  Er is de deur van de woede, ik haat iedereen, ik zal ze ervoor doen bloeden, mijn wraak zal zoet zijn.  Er is de deur van het slachtofferschap, waarom ik, waarom nu, waar heb ik dit aan verdiend?  Er is de deur van de hulpeloosheid, wie zal me helpen, wie zal met hen praten, wie zal hen dwingen mijn verhaal serieus te nemen?  Er is de deur van de hooghartigheid, bon, ze weten niet beter, ze kunnen niet beter, zij zijn diegenen die falen.  Goh,  er zijn nog zoveel deuren om te openen en telkens nieuwe strategieën in te ontdekken om met een moeilijk moment om te gaan.

En dan is daar een deur, direct aan het begin van de gang links.  Het is een gewone deur, natuurlijk hout, een onopvallende klink, zacht gesmeerd en soepel draaiend.  Het is de deur van de rust, van de stilte, van de aandacht.  In plaats van dingen te doen, kan je je ook terugtrekken in het zijn.  En daar de heling laten plaatsvinden.  Het is geenszins een moeilijke deur om te openen, ze staat evenmin echt verstopt, ze is niet onaantrekkelijk ofzo.  En erachter ligt een heerlijk paradijs.  Waarom lopen wij daar eigenlijk allemaal gewoon voorbij?  We doen alle deuren open, ikke toch alleszins, in mijn zoektocht naar antwoorden heb ik echt alle deuren die ik kon vinden open getrokken.  En deze deur niet.  Is ze onzichtbaar?  Neen, want ze heeft er altijd gestaan, meerdere tekenen wezen op haar.  Maar ik wilde deze deur eerst niet nemen, was wantrouwig naar haar toe.  Ondertussen probeerde ik ze wel, daar hebben jullie van kunnen mee genieten. 

Toch blijft de vraag, waarom kiezen we voor alle deuren behalve voor die van de vrede?  Kent iemand het antwoord?  Iemand? 

Ik denk dat we kiezen voor de andere deuren omdat ons verstand er alles aan doet om deze deur te verbergen of gevaarlijk te maken.  Immers indien we de deur van het bewustzijn in wandelen, verliest het verstand haar alleen-heerschappij.  Dan krijgt ze maar een kleine plaats meer in het geheel en dat vind ze een bijzondere bittere pil om te slikken.  Dus ze verleid ons weg van de deur die het meest gezond is, naar alle andere deuren.  Mijn vraag is eigenlijk niet zozeer waarom ze dat doet, als wel, waarom ik mijn verstand toch maar blijf geloven dat de andere deuren beter zijn?  Overgave is gewoon direct naar de deur van de stilte lopen, vol vertrouwen dat alles perfect is zoals het is.   

Dank je voor de mooie inzichten.  Dank je voor het mooie gesprek gisteren.  Dank je voor de deuren en dank je voor de ene, speciale deur.  Ik hoop dat ik, in tijden van emotie, kan herinneren welke deur het meest geschikt voor me is.   Dank je.     

‘I hate myself when I am drunk.  I hate myself when I am sober.  Ik hate myself, period.’ 

Dag 133.  Maar wat haat ik dan van mezelf?  Ik haat altijd hetzelfde.  Ik haat mijn onbewuste momenten.  Momenten dat ik vertel wat er op mijn lever ligt, zonder dat ik wil dat anderen het weten.  Ik haad de  momenten dat ik boos wordt om dingen die er eigenlijk niet toe doen.  De momenten dat ik eenzaam ben maar roep dat ik met rust wil gelaten worden.  De momenten dat ik nog meer prikkels zoek ipv ze te verminderen.  De momenten dat ik me ellendig voel omdat ik denk dat mijn verstand gelijk heeft.  De momenten dat oude herinneringen mijn leven bepalen, terwijl ze toch al lang voorbij zijn. 

Ik vind deze onbewuste momenten vreselijk.  Ik ben ze zo beu.  En tegelijkertijd zijn ze zo vertrouwd en gemakkelijk bereikbaar.  Soms wil ik voor altijd opnieuw onbewust zijn.  Het lijkt zo gemakkelijk.  Maar andere momenten haat ik het onbewust zijn.  Hoor mij, haten, het klinkt alsof ik terug 15 ben en de wereld haat omdat ze me niet geeft wat mijn kleine ik wil op dat op moment.  Maar de situatie blijft hetzelfde, het is het onbewust zijn dat ik haat.  Niet mezelf.  Niet mijn tijdelijke momenten van verlies aan zelfbeheersing.  Niet de kleine tegenslagen die het leven zowiezo brengt.  Niet de overprikkeling en mijn nood aan rust en stilte.  Ik haat het stuk in mezelf dat me steeds weglokt bij de heerlijke vrede diep in mezelf.  Ze lokt me weg, niet met beloftes, maar met afkeur.  Ze keurt af wie ik ben en wat ik doe indien ik bewust ben.  En soms geloof ik haar.  Verkies ik de onzekerheid van het verstand boven dat van de vrede.          

Ik mediteer met Eckhart nu.  Heb ingesproken meditaties van hem gevonden op het net.  Ik begrijp hem, diep.  Ik leer van hem.  Hij kan zo goed verwoorden en me herinneren wat ik voel en weet binnenin. 

Wat dank ik mijn leven voor bewustzijn.  Het is het heerlijkste wat er bestaat.  En dank aan zoveel mensen die de boodschap van bewustzijn verspreiden.  Niet voor eigenbelang.  Niet voor geld.  Niet voor het imperium of het ego.  Maar om bewustwording te verspreiden.  Om meer mensen ermee te besmetten.  En vrede over te dragen, als een gift, een cadeau.  Ik hoop dit cadeau te eren.  Ik hoop dit cadeau op mijn eigen manier te verspreiden.  Dank je.     

“Today, become aware of your resistance to surrendering yourself—whether to a Higher Power or to the normal restrictions of life. Notice what the basis of your resistance is and work on that today. (Understanding the Enneagram, 348)”

Dag  132.  Bovenstaande raad, gekregen via de enneagram waarheden, is zeer toepasselijk vandaag want ik ben het noorden even kwijt.  Ik kan me moeilijk overgeven aan mijn slechte kantjes.  Dit weekend had ik weer een reden gevonden om mezelf af te breken.  Eerst omdat ik vind dat ik te weinig zelfbeheersing getoond heb wat betreft eten en drinken, vervolgens omdat ik me schuldig voel en vind dat ik faal.  Indien ik me schuldig voel, dan wil ik alleen zijn om het te verwerken en ben ik niet te genieten.  Slechtgezind en afstandelijk.  En vervolgens heb ik daar weer schuldgevoelens over.  En terwijl mijn innerlijke wereld in elkaar stort, merkt mijn omgeving niets op en voel ik me eenzamer dan ooit.  Natuurlijk, niemand kan mee in de fantasie van mijn verstand komen, het is daar bijzonder eenzaam.

En plots schiet ik, gelukkig, opnieuw weg uit deze sombere gedachten.  Plots word ik opnieuw wakker.  Waar was ik toch allemaal mee bezig?  Wat is het leven veel te mooi voor al deze sombere gedachten.  Ik ben toch zo streng voor mezelf en tegelijkertijd heb ik nog veel niet in de hand.  De regen striemt neer maar de warmte blijft, waarom zou ik leven in mijn hoofd, het is daar zo druk en bijna niets van wat daar verteld wordt heeft waarde.  Overgave is zeker het antwoord op alle vragen.  Sommigen noemen het overgave aan god, anderen aan het lot, of het hogere plan, waarschijnlijk bedoelt iedereen hetzelfde. 

Het leven brengt me alles wat ik nodig heb.  Mijn lijden komt niet voort uit mijn leven, enkel vanuit mijn verstand.  Kan ik mezelf vergeven voor mijn kleine misdaden van ongeduld en (zelf)afwijzing?  Natuurlijk kan ik dat.  Ik groei, maar ik kom van ver.  Mijn zelfbeheersing is al bij al ok.  En er komt een dag dat mijn zelfbeheersing uit de volle vrede van aanwezigheid stroomt.

Mediteren helpt me om de vrede te vinden.  Het is een baken van licht in de volle wirwar van het verstand.  Laat overgave mijn weg bepalen, de rest kan alleen maar gezond voor me zijn.  Ik omarm het allemaal.  Dank je iedereen om mee door mijn eigen, persoonlijke, drama te worstelen.  Ik kan begrijpen dat het soms zwaarmoedig wordt en soms te licht is.  

Mijn oprechte dank.  

Dag 131.  Eckhart Tolle is en blijft toch mijne favoriet.  Er zijn natuurlijk ook andere spirituele leraren die ik interessant vind zoals Krischnamurti, Deepak Chopra, de dalai lama en ga zo maar door.  Maar met geen enkele spiritual teacher heb ik zo een gevoel van synchroniciteit als met Eckhart.  Zo was ik vandaag een stuk aan het beluisteren van een interview met hem en wonderbaarlijk genoeg bracht het me opnieuw een heel stuk verder in de kennis over overprikkeling en wat ik ermee kan doen.

Uiteraard is overprikkeling een situatie die wordt opgeroepen door te veel prikkels van buitenaf.  Maar ik doe er twee verkeerde dingen mee.  Ten eerste interpreteer ik het als verschrikkelijk en ellendig en wil ik ervan wegvluchten, terwijl ik ook gewoon zou kunnen zeggen, hey, kijk, mijn vorm is overprikkeld.  Zonder meer, gewoon een observatie.  Ik hoef helemaal niet te panikeren of direct verandering te realiseren.  Ik kan het ook gewoon vaststellen en rustig uitzoeken hoe ik deze overprikkeling kan verminderen.  Waar ik stilte kan vinden.  Hoe ik mijn vorm kan helpen hier los van te geraken.  Dat is eigenlijk alles. 

Het tweede wat ik vergeet is hoe zeer lijden ons bewust kan maken.  In mijn huidig leven lijd ik niet onder liefdesverdriet, niet onder een zwaar verlies, noch onder moeilijke levensomstandig-heden, dat geluk heb ik, zeker en vast.  Maar ik lijd wel onder overprikkeling. 

Het is nu dat lijden dat me ellendig kan doen voelen of het kan me net tot bewustzijn brengen.  Het is maar wat ik ervan maak.  De overprikkeling is een hulpmiddel om wakker te worden en te blijven.  Want uiteindelijk is het dit lijden dat me doet streven naar gekke dingen zoals elke dag mediteren en hierover de ervaringen opschrijven in een blog, tja.  Het is het lijden en de vermoeidheid na het lijden van overprikkeling die me doen nadenken over hoe ik mijn leven leid, wat echt belangrijk is en wat geluk eigenlijk is.  Het is omdat de wereld en alle taken me overweldigen dat ik zoek naar een andere wereld met andere taken waar ik me wel altijd energiek en gelukkig voel. 

Lijden is niet goed of slecht.  Het is wat je ervan maakt.  Het kan je brengen naar de meest heroïsche daden of net naar de donkerste krochten.  Heb de donkerste krochten allemaal al doorzocht.  En ik heb dat niet alleen gedaan, ben daar een heleboel cliënten mee naartoe gevolgd.  Er is daar niets te vinden.  Helemaal niets.  Het zijn lege grotten, zonder uitgang of lichtpuntjes.  Enkel doffe ellende.

Ik hou het bij heroïsche daden tegenwoordig. Met een gezonde dosis zelfrelativatie.  Ik zoek diepte op de juiste plek nu, namelijk niet in het verstand maar in het heden.  In het ongelooflijke gevoel van vrede dat komt indien ik dicht bij mezelf leef.  Het gevoel van vrede dat in mezelf groeit hoe meer aandacht ik eraan geef.  Het gevoel van vrede dat ontstaat indien ik contact leg met het stromen van het innerlijke leven in mezelf. 

Dank je voor dit lijden.  Dank je voor dit inzicht. Dank je zo erg voor de synchroniciteit met Eckhart en dank je vooral voor de vrede, diep in mezelf.  Dank je.  

Dag 130.  In mijn zoektocht naar omgang met overprikkeling, krijg ik regelmatig tips van mensen.  Tips die nieuw zijn voor me, tips die bekend zijn voor me, en zelfs tips die ik ooit zelf gaf en die mensen me teruggeven.  Soms onbewust, soms bewust. 

Maar ik ben eigenlijk best vaak overprikkeld.  De dag, mijn werk, met de vele intense verhalen, de intense informatie, de intense emoties.  Vervolgens de kids, hun spel, hun lawaai.  De verplichtingen, de poets.  En tv maakt het vaak nog erger.  Zoals ik gisteren zei, als ik overprikkeld ben, heb ik de neiging om nog meer prikkels te zoeken.  En tv is daar een perfect voorbeeld van. Vervolgens slaap ik helemaal niet meer.  Overprikkeld zijn is precies alsof mijn hoofd op springen staat  en draait tegen 400 km per uur, zo snel denk en voel ik me dan.  Dit zijn de beta golven.  De overlevingsmodus.  De gevaarsmodus.  Stress.  Mijn ogen en gedachten flitsen van hier naar ginder.  Mijn lichaam botst heen en weer en voelt zich helemaal ontdaan. 

Een vriend van me herhaalde deze week mijn eigen woorden.  Het is eigenlijk allemaal slechts informatie.  Ja, dit lichaam kan al die prikkels niet aan.  Het schiet in de overleving en komt niet meer tot rust.  Maar het is slechts informatie van mijn lichaam.  Ik hoef het paniekerige zoeken naar een oplossing niet te volgen.  Ik kan het zachte gevoel zoeken, de trance en tot rust komen.  En vervolgens uitzoeken wat de oplossing van het probleem is. Het is enkel informatie, slechts een boodschap gezonden door mijn lichaam.  Het kan een emotie zijn, het kan een lichamelijke klacht zijn, het kan een onrust zijn, het kan pijn zijn.  En toch is het allemaal slechts informatie.  Soms is het informatie gebaseerd op gegevens buitenaf, soms op gegevens binnenin.  Zoals wanneer ik me doemscenario’s voorstel en me vervolgens angstig voel. 

Ik kies wat ik doe met deze  informatie.  Is het informatie van binnenuit en dus van mijn verstand, heb ik geleerd deze informatie minder en minder serieus te nemen, omdat mijn verstand er toch meestal naast zit.  Is het informatie gebaseerd op gegevens van buitenaf, kan het nog heel vaak mijn interpretatie zijn van de feiten die me van streek maakt.  Is er echt een probleem van buitenaf, dan moet ik dat enorm serieus nemen en een oplossing zoeken.  Tenminste als ik kalm ben, want dan komt mijn intuïtie en verreweg de beste oplossing naar boven.

Het is een mooi streven om alles als slechts informatie te zien.  De afstand hiervan te bewaren en te kiezen voor wat gezond is.   Spijtig genoeg vergeet ik het vaak, als ik in overlevingsmodus geraak.   En dit herleert meditatie me steeds.  Meditatie herinnert me aan afstand te bewaren van de informatie van mijn lichaam.  Zodat we vanuit onze ziel deze informatie kunnen verwerken en aanpakken.  En een mens wordt er vanzelf gelukkig van indien je niet meegaat in het drama en de intense emoties gecreëerd door het verstand.    

Dank je voor de heerlijke wetenschap dat overprikkeling niet langer mijn leven hoeft te regelen.  Het is maar informatie.  Indien ik vertoef bij het leven in mezelf, weet ik ogenblikkelijk wat ik echt nodig heb. Dank je.  

Dag 139.  Grapje.  Dag 129.  Ik kreeg een mail van een lezer van dit blog.  Een lieve mail waarin ze me ook graag een tip wilde aanreiken.  Een lieve tip.  Ze vertelde me dat ze elke avond, na het thuiskomen en voor het koken, een kwartier op haar bed gaat liggen om de overprikkeling van de dag te laten wegzakken en plaats te laten maken voor ontspanning en rust.  Haar kinderen kennen het ritueel ondertussen en laten haar even alleen.  Hierdoor begint haar avond niet met een rush maar met kalmte en aandacht.  Een mooi ritueel en waardevol om te delen.  Zeker. 

Het doet me denken aan hoe omgekeerd we ons leven leven.  Dit nog en dat nog en nog zus en zo, en dan pas helemaal op het einde in de zetel neerploffen, uitgeput, overprikkeld en slechtgezind.  We hebben het allemaal wel eens gedaan.  Hoe ver af staat het van het idyllische beeld van een zachtaardige, vrolijke moeder die met liefde en aandacht voor het gezin zorgt?  Heel ver af, eigenlijk.

Is het enkel een gewoonte om niet eerst tot rust te komen of is het meer dan dat?  Hoe meer prikkels er op een dag komen, hoe meer verslaafd ik lijk te worden aan deze prikkels.  Indien er een rustmoment komt, neem ik geen rust, maar zoek ik koortsachtig naar nieuwe prikkels.  Wat kan ik nog doen, waar kan ik nog mee bezig zijn, wat moet er nog gebeuren, wat staat er nog op mijn lijst?  Boem, boem, boem.   Laat me allemaal met rust, ik ben bezig.  Bah, als ik het zo op schrijf, wat staat het ver af van wie ik wil zijn.  Liever ben ik iemand die geniet van het geluid dat door de bladen ruist, die geniet van het zonlicht dat alles laat schitteren, die de vogels opmerkt en geniet van het heerlijke fantasie spel van de kids.  Maar ik vergeet soms wie ik ben en wie ik wil zijn. 

Hoe meer prikkels, hoe wilder ik word en hoe minder gericht.  Hoe meer chaos en hoe minder intentie.  Niet lang erna begin ik te knoeien en mezelf te stoten en vanalles uit mijn handen te laten vallen.  Het is dus tijd om rust te nemen.  De stilte op te zoeken. Me op mijn bed leggen, of misschien wel op mijn terras in de ligzetel en tot mezelf te komen.  De zelf die ik wil zijn.  De zelf waar ik open sta en warm ben.  De zelf die positieve energie brengt en geen gejaagde. 

Ik wil mezelf proberen te belonen met wat stilte voor elke activiteit.  Zodat ik contact kan leggen met het stromen van leven in mezelf.  En deze energie kan brengen in al mijn activiteiten.  Hoeveel waardevoller zullen deze activiteiten zijn?  En hoeveel gelukkiger zal ik zijn en mijn omgeving? 

Dank je voor de inspiratie.  Dank je voor de aandacht.  Dank je voor de grootsheid die te vinden is in diepgang en stilte.  Dank je.  

Ben even een weekend weg.  Geen wifi beschikbaar.  Het mediteren zal ik niet stoppen en verslagen schrijven ook niet.  Zal ze echter met wat vertraging pas kunnen open stellen.  Tot snel.