Dag 92 en mag ik nu officieel zeggen, drie maanden bezig.  En eigenlijk gaat het best vlot om dit vol te houden, het mediteren en het schrijven.  Deze ochtend was ik bijzonder vroeg wakker, spijtig genoeg, want op deze feestdag kan ik zo laat uitslapen als ik nodig had, niet dus.  Heb de kans genomen om vroeg in de ochtend te mediteren op een moment dat iedereen in huis nog ver weg was in droomland.  In contrast met het stille huis, ging het mediteren niet zo fantastisch.  Mijn hond lag de hele tijd te kronkelen voor aandacht.  Nu ja, het is niet alleen haar schuld, ik bleef mezelf deze ochtend maar betrappen op denken en denken ipv op mediteren.  Elke keer terug naar de mantra en elke keer opnieuw weg.  Was blij dat het belletje luidde zodat ik kon stoppen. 

Maar kon moeilijk mijn frustratie aan mijn hart laten komen toen ik in de ogen van mijn hond keek.  Een tijd geleden vroeg me iemand, wat heb je nu aan een hand hebben?  Ik was ontdaan achteraf, door deze vraag, die duidelijk overliep van afkeur en walging naar een hond toe.  Niet nodig te vermelden dat ik voortaan deze man niet meer echt vertrouwde.  Maar de vraag bleef wel, waarom wil een mens samenleven met een hond? 

In eerste instantie lijkt het onlogisch.  Ze rieken, kosten geld en verliezen overal haar.   En puur rationeel gezien zijn er enkel zinloze argumenten aan te halen.  Dus de reden om een hond te hebben is puur emotioneel.  Honden zijn roedeldieren en roofdieren.  Dus tegelijkertijd zijn ze loyaal, warm en ongelooflijk liefdevol voor hun roedel en ze zijn stoer, sterk en beschermend naar de buitenwereld toe.  Een prachtige combinatie.  Je voelt je voelt je veilig, dat is leuk.  Maar je voelt je vooral met liefde omringt.

Een hond is zo vol liefde.  Ze staat daar elke ochtend vol liefde en verwachting te wachten en zo begint elke ochtend met een warm welkom.  Haar ogen stralen van vriendschap en aanvaarding.  Een hond is een vat vol warmte.  Je kan het bijna niet uitleggen zonder het zelf mee te maken.   Je weet pas echt wat liefde is als je een baby vasthoudt en die volle overgave aan de mama voelt, en bij een hond gaat dat nooit in hun hele leven voorbij.  Alles voor de roedel, alles voor de roedelleider.  Alles is goed, zolang de roedel bij elkaar is. 

Dank je voor alle honden ter wereld.  Dank je dat ik de liefde van het universum kan ervaren via de ogen van de hond.  Dank je om de warmte van moeder aarde te laten stromen via deze weg.  Het enige wat we moeten doen is ons hart ervoor open stellen.  

Dag 93.  Ben nu 3 maanden aan het mediteren elke dag en ondertussen eveneens aan dag 17 van de meditatie reeks van Deepak en Oprah.  Het zijn een mooie drie maanden geweest.  Echter, helemaal anders dan ik had voorspeld.  Oorspronkelijk probeerde ik elke dag te mediteren om permanent geluk te vinden.  Of permanente verlichting, zoals bij goeroes.  Om me permanent in de staat van welzijn te bevinden, vol vreugde en vrede. Maar het loopt niet zoals ik had verwacht.  Het is eerder een zachtere overgang.  Niets wereldschokkend.  Niets plots.  Het zijn eerder zachte verschuivingen naar tja, zachtheid, vertrouwen, overgave. 

Vandaag ging de meditatie over kracht.  Niet de kracht om dingen te creëren, maar de kracht om dingen te genezen.  En genezen doe je vanuit overgave, zowel bij de ander als bij jezelf.  Vertrouw op de antwoorden die komen, zoals bij conflicten tussen kinderen, kreeg ik plots het idee: roep ze apart, weg van de andere kinderen, en laat ze beide hun verhaal doen, vervolgens vraag je aan hen hoe we het zelf gaan oplossen?  Dit inzicht lijkt gemakkelijk, maar elk die met kinderen leeft, weet dat voor kinderen de emoties heel hoog oplopen en het niet gemakkelijk is als ouder om geen partij te trekken.  Toch wil ik dit graag testen.  Meestal blijken deze plotse, ongevraagde, inzichten zeer waardevol te zijn en wil ik deze leren vertrouwen. 

Zachtheid, of ik denk dat dit gevoel onder de noemer liefde valt, begin ik overal te ervaren.  Sinds enige jaren reeds bij dieren maar nu ook bij mensen, mijn vriendinnen en mijn kinderen en mijn man.  Ik zie ze in de lente, want ik ervaar deze zachtheid in de bloesems die overal wakker schieten. Als laatste ervaar ik deze zachtheid meer en meer in mijn lichaam, zacht en krachtig tegelijk, in het stromen van haar energie. 

Leven vol overgave.  Met enthousiasme, creativiteit en volledige aanvaarding naar wat er op je af komt.  Het lukt me meer en meer te zien dat er een groter plan is dan mijn verstand kan vatten.  Dingen die in eerste instantie lastig lijken, zijn vaak achteraf de meest interessante momenten in mijn leven.  Zoals kinderen krijgen voor mij heel moeilijk was omdat de tijd voor jezelf zo beperkt wordt, maar nu weet ik hoe sterk ik gegroeid ben in aanwezig blijven en mijn tijd organiseren.  Mijn overgave blijkt ook uit het feit dat ik dit blog opstartte vanuit een gevoel, niet wetende waar het me zal brengen.  Maar het is een richting waar ik me zonder meer aan heb overgegeven. 

Als laatste kan ik zo slecht mijn oude interpretaties nog volgen.  Ik noemde het al, mezelf nog iets wijsmaken.  Ik zie meer en meer het verschil tussen oude voorgeleefde ideeën en waarheid.  Ik kan slechter en slechter wat er gebeurd als bewijzen zien voor wat ik vroeger dacht of leerde, want ik voel dat dat zinloos is.  Het is gewoonweg niet zo.  Alles is wat het is.  En is goed zoals het is.  Wat vroeger was, is nu niet meer en wat komt, is afhankelijk van de eigen mate van bewustzijn.  Dus ben ik nu hier, zonder verwachting, zal alles in de toekomst daar perfect aan beantwoorden. 

Dank je voor zachtheid.  Dank je voor overgave.  Dank je voor vertrouwen.    Dank je voor deze vooruitgang, anders maar waar.  Dank je.  

Dag 94.  Vandaag ging de meditatie over liefde laten stromen in de wereld.  Liefde wordt vaak enkel verbonden met romantische liefde.  De man die je leven gaat beter maken.  De man die je zo graag ziet dat je je nooit meer alleen voelt.  De man die je laat voelen dat je belangrijk bent.  Die je  kan vertrouwen.  Waarvoor je je hart zou kunnen openstellen.  Maar ik begin te beseffen dat liefde meer is dan dat.  Het gevoel van alleen te zijn en niet serieus genomen te worden, wordt eigenlijk enkel gecreëerd door je gedachten.  Je bent nooit alleen.  Liefde is nooit ver weg.  Ze zit in de hele natuur, in de zonneschijn, in het eten dat je opneemt, in de hond die naast je ligt in de zetel.  Ze zit overal als je het lawaai van je denken kan overstijgen en jezelf de liefde kan laten ervaren. 

Het ging beter vandaag om me te concentreren tijdens de meditatie.  Het was voorbij voor ik er erg in had.  Ik liet de groene kleur van het hartchakra door mijn lichaam stromen, van beneden naar helemaal boven en daarna terug langs mijn hart de wereld in.  Terwijl herhaalde ik heel traag de mantra Om Maha.  Het belletje kwam en ik keerde terug in de wereld. 

Vandaag rook ik de lente opnieuw in de dauw van de dag.  Na mijn zachte contact met de liefde van het universum, genoot ik van de zon die me koesterde en de bomen die hun mooie lied zongen.  Vandaag gingen we wandelen voor een organisatie, spaanse honden (in nood).  Als sympathisant.  Allemaal geredde honden, overal liefde, warmte en hondvriendelijkheid. 

De locatie was een heerlijk, prachtig bos, wijds en groen.  Ik voelde me meer dan ooit gekoesterd en liefdevol tegelijkertijd.  Ik was omringd door honden met hun rechtstreeks open hart, waardoor de warmte stroomt zonder enige restrictie.  Op het laatst liepen ze in roedel te spelen, heerlijk spontaan.  Heb vandaag met gul hart gegeven en nog veel meer gekregen. 

Ik begreep ook dat ik heel Zen was vandaag, want mijn hond heeft geen kik gegeven naar andere honden.  In haar rust zie ik mijn rust weerspiegeld. 

Dank je voor de zon.  Dank je voor de bossen.  Dank je voor groene weiden.  Dank je voor honden, dieren met een open hart.  Dank je.  

Dag 95.  De hele dag loopt al slecht.  Eerst was ik al heel vroeg wakker van de pijn aan mijn borstkas, rib, spierscheur.  Er stond nog maar 6u op mijn wekker.  Heb nog geprobeerd om te slapen maar tegen 7u heb ik het opgegeven.  Ik dacht te mediteren maar de kids stonden er al.  Nadat ik opgeruimd had en wat taken had gedaan vond ik mezelf even later huilend terug in bad. 

Mijn hoofd volle bak in staat van opgejaagdheid.  Mijn hele lichaam gespannen.  Pijn overal.  En verdriet.  En dan plots weer frustratie.  Ik kan moeilijk winnen.  Ofwel ben ik onbewust en ongelukkig, ofwel ben ik me ervan bewust en gefrustreerd om er altijd in en uit te schieten.  Ok, laat ik er maar het beste van maken en hier iets uit leren.  Heb vandaag nergens een plek waar ik kan mediteren, overal zitten of liggen mensen.  Dus probeer ik het met schrijven.  En straks zal er wel een moment ontstaan om me neer te zetten en de ogen te sluiten.

Waarom kon ik gisteren zo bijzonder goed bewust Zijn? En vandaag compleet het tegenovergestelde: vroeg wakker, gespannen, zenuwachtig, rusteloos?  Welke elementen triggeren mijn denken, mijn niet aanwezig Zijn? Door welke elementen beland ik opnieuw in de droom der onwetendheid? 

Even een opsomming: weinig slapen, koemelkproducten eten (ja, echt waar), een drukke dag hebben of morgen een drukke dag hebben, me overvraagd voelen, niet gegeten hebben, lichamelijke pijn hebben, emotionele pijn hebben, me afgewezen voelen, veel lawaai en gekibbel rondom mij.  Ja dat zijn allemaal triggers om in overlevingsmodus te schieten en mijn dankbaarheid helemaal te verliezen. 

Wat is er vandaag aanwezig?  Heb te weinig geslapen (al bijna de hele week door de pijn), heb gisteren kaas van de koe gegeten, moet keiveel doen vandaag en morgen ook een volle dag, voel me overvraagd, had nog niet gegeten, heb pijn in mijn lichaam, ben verdrietig omdat de kids een week weg zijn en ik vind dat ik geen goede moeder ben (tja, ik maak fouten en daar ben ik altijd enorm teleurgesteld door).  Ben niet afgewezen, geen lawaai en gelukkig momenteel geen gekibbel.  Alhoewel, mijn zoon zijn gebas (hoesten) wel overprikkelend werkt.  Heb ik nu de reden(en) waarom het niet goed gaat vandaag?   Misschien moet ik vandaag maar gewoon wat lief zijn voor mezelf.

Dank je voor het besef.  Dank je voor meditatie.  Dank je dat de andere dagen anders zijn dan vandaag.  Dank je.  

Dag 96.  Deze nacht heb ik een vlotte 9 uur geslapen en ik voel me lekker herboren.  Wat een lange nacht niet kan betekenen voor het gemoed van een mens.  Maar dat is niet het enige dat ik anders heb gedaan gisteren.  Ben heel lief geweest voor mezelf, niet te veel druk gezet en mezelf ruimte gegeven om toch nog van de drukke dag te genieten.  En hoe later op de dag hoe beter dat lukte.  Mensen met een depressie zeggen dat ook heel vaak, dat de depressie het ergste is de ochtend en betert en betert tot het avond is en het gemoed losser.  Er wordt gezegd dat dat komt omdat de komende verplichtingen van de dag de geest zo zwaar maakt dat je tot niets kan komen en totaal blokkeert, terwijl het in de avond normaal is om te ontspannen.  Awel zo voelde ik me gisteren, ik zag zo op tegen een zondag hard werken, presteren en alles in orde krijgen, dat ik depressief en wanhopig de dag gestart ben.  Om deze later toch positief te eindigen. 

Wat ik nog veranderd had is het tijdstip van de meditatie.  Meestal mediteerde ik de reeks van Deepak de ochtend als ik wakker word, ik was dan ook vaak vroeg wakker en kon in het stille huis mediteren.  Of de namiddag een vrij uurtje.  Maar als ik nu achteraf erover evalueer vind ik geen van beide echt een goed tijdstip.  De ochtend niet omdat ik dan bruis van energie en plannen en de wil om zoveel mogelijk uit de dag te halen, te bewegen en mijn lichaam te laten verbranden.   Dus ben ik meer aan het wachten tot ik kan gaan bewegen in plaats van diep te mediteren.  Tijdens een vrij uurtje vind ik uiteindelijk ook niet zo zinvol om te mediteren want ik ben meer bezig met wat ik nog moet doen en dat ik straks terug moet beginnen werken, dat ik niet diep kan en durf gaan. 

Maar dan komt de avond, de heerlijke avond, van stilte, van ontspanning, van plichteloos zijn.

Gisteren tijdens de finding your flow, expressing you, i express my uniqueness into the world, ging ik er helemaal in.  Ik stortte mezelf in de mantra, Om Janaha, en voelde een warme gloed trekken over mijn lichaam.  Niet gewoon langs mijn ruggegraat, zoals vaak, maar als een gloed over en door mij hele lichaam en zelfs in de vorm van een soort zak rondom mijn lichaam.  Alles vlak bij mij zat vervat in een lichtgroene waas van energie.  En ik voelde me heerlijk.  Had geen enkele moeite om me hieraan over te geven.  Had spijt dat de bel rinkelde.  Heb daarna heerlijk geslapen.  En vandaag al de hele dag Zen.

Ja, ik ben er zeker van, de avond is mijn beste moment, ook om te mediteren. 

Dank je voor de avond.  Dank je voor de versterking van de nacht.  Dank je voor de overgave aan ontspanning die de avond mee brengt.  Dank je.   

Dag 97.  Vandaag tijdens een gesprek begreep ik plots iets.  Het was het antwoord op een vraag die ik gisteren stelde en vervolgens losliet.  De vraag was, wat hebben psychologie en spiritualiteit met elkaar gemeen?  Of juist niet?  Vullen ze elkaar aan of juist niet?  Ik las bij de enneagram tips dat spiritualiteit zonder psychologie gronding mist en psychologie zonder spirit, diepgang mist.  En ik begreep dit wel, maar tegelijkertijd ook niet helemaal.  Dus ik wilde wel eens weten, wat is het een zonder het ander? 

Bij de AA hanteren ze een 12 stappen programma, niet dat ik alle stappen ken, maar het programma is heel erg populair en succesvol, dus er zit een hogere waarheid in, verkregen door de stichter Bill, waarschijnlijk op een verlicht moment.  Dit stappen programma kent verschillende elementen, maar als je het nader onderzoekt, kan ik er twee elementen uithalen die voor mijn vraag van belang zijn.   

Confrontreer jezelf, je karakter en al je daden met alle moed in je.  Loop er niet langer van weg en kijk naar jezelf en wie je bent.  Of liever gezegd naar wat je doet en wie je bent.  Dit onbevreesd kijken, maakt je bewust, maakt dat je zelfkennis opbouwt.  Dat is uiteindelijk psychologie: jezelf leren kennen, je verleden en je daden onder ogen komen en verwerken.  Zelfkennis en begrip is je gronding, je fundament om op te bouwen.  Zonder confrontatie geen zelfkennis, zonder zelfkennis geen basis om op te groeien.  Hiervoor hou ik van psychologie, het is heerlijk analytisch en boeiend. 

En daarna komt de volgende stap, de overgave.  De diepe wetenschap dat er iets groters is dan jezelf, waar je op mag vertrouwen, dat er altijd zal zijn en voor altijd weet wat het beste is voor jouw groei. Deze overgave geeft vertrouwen, maakt dat je kracht groeit en roept je intuïtie wakker.  Het maakt je nederig en blaast je ego weg.  Het maakt je gedienstig want alle kracht die door je stroomt, wil je gebruiken voor het welzijn van ieder.  Dat is dan ook de laatste stap.  Je kennis bouw je op en vervolmaak je met overgave, om al dit moois door te geven en anderen te inspireren.

Heb mijn hele werkende leven gewerkt aan zelfkennis en de zelfkennis van anderen.  Ik wil nu werken aan de overgave en deze in zijn volle kracht ervaren in mijn leven en deze laten schijnen in dat van anderen. 

Dank je voor zelfkennis.  Dank je voor overgave.  Dank je voor het twaalf stappen plan.  Dank je voor de inspiratie.  Dank je.

Dag 98.  Hallo mensen, gisteren was een inspiratie volle dag.  De woorden stroomden en het gevoel zat goed.  Vandaag is het wat inspiratieloos.  Ik zal dit gewoon nederig aanvaarden.  Ik gun mezelf een dagje rust.  Mijn derde oog kan niet altijd open staan he.

Was aan het denken om ook eens met een andere vorm van meditatie te experimenteren.  Heb dus mindfulness meditatie gedaan, chakra meditatie, ademhalingsmeditatie, transcendente meditatie (mantra’s) en nu dacht ik eens yoga te doen of misschien eerst nog een gratis reeks mantra’s van Deepak.  Zal ik eerst die 6 weken volgen en de resultaten ervan te omschrijven of eerst Yoga? 

Ik ga de vraag vanavond stellen, loslaten, tot stilte komen en het antwoord afwachten.  We zien wat het resultaat wordt. 

Dank je voor de gegunde rust van vandaag.  Dank je.

Dag 99.  De laatste meditatie van Deepak, de finding your flow reeks is vandaag officieel voltrokken.  Het was een meditatie voor wereld vrede.  Mijn vrede is de vrede van de wereld.  Deepak zegt dat in ons lichaam duizenden celletjes samenwerken in harmonie en op elkaar blindelings vertrouwen.  Zonder dit vertrouwen en deze harmonie zou ons lichaam maar drie seconden overleven.  Elke reden van ziekte kan teruggebracht worden tot een verstoring van deze harmonie, vooral door ontsteking, of vlammen. 

Klopt dat?  Indien ik vrede en harmonie ervaar i.p.v. ontvlambaarheid, loopt dan alles beter, loopt mijn wereld en die van mijn omgeving dan beter?  Als je erover nadenkt, zit er dan iets in. 

De meeste conflicten ontstaan toch wel omdat er een misverstand is.  Iemand zegt iets en je wordt razend. Je zou ook kunnen de woorden laten bezinken, overwegen en zachter herformuleren zodat je het conflict ogenblikkelijk in goede banen kan leiden.  Of je kan vriendelijk vragen, wat de ander juist bedoeld.  De ander kan zich dan gezien weten en zich herformuleren.  Dus de vlammen hier laten plaatsmaken voor milde luisterbereidheid helpt. 

Wat indien je grenzen moet trekken, kan dat zonder vlammen, kan dat in vrede?  Ja, dat denk ik wel, iemand die rustig zijn woorden doorgeeft en beheerst duidelijk maakt wat voor hem kan en niet kan, zal meer impact hebben dan iemand die onbeheerst loopt te roepen.  Bovendien weet je beter waar je je tegen moet verdedigen of weet je beter hoe je moet reageren indien je kalm de situatie bekijkt en niet overhaast. 

Wat indien de ander je kwetst en je pijn voelt, emotioneel of lichamelijk?  Ook dan is vrede behulpzaam want je kan door je vrede de ander inspireren rustig te blijven.  Je wil dat de ander je ziet en erkent, maar door rustig te blijven ga je daar veel beter ruimte voor creëren en luisterbereidheid.  Of je kan de gevraagde aandacht aan jezelf geven, dat kan je enkel als je rustig bent. 

Wat met kinderen die zichzelf verliezen, moet je daar geen vlammen hebben om ze te doen stoppen?  Neen, eigenlijk, vastberaden zijn en consistent en rustig zodat je kan zien wat er nodig is, zal meer effect verkrijgen.  Bovendien blijf je dan verbonden met hen, en die verbondenheid creëert meer bereidheid. 

Dus heb je ontvlambaarheid helemaal niet nodig?  Is dat een grote bron van disharmonie?  Het lijkt er wel op.  Dus als de ontvlambaarheid opkomt, kijk ernaar, voel het, geef ze aandacht, blijf erbij tot ze wegzakt en ze alle aandacht kreeg die ze verdient en nodig heeft.  En reageer vervolgens in vrede naar de ander toe.  Breng wereldvrede en begin bij jezelf.  Niet door onderdrukken maar door aandacht en liefde naar jezelf en de ander te richten.

Dank je voor de mooie meditatie.  Dank je voor de stroom van vrede in en door mezelf.  Dank je.  Namasté.

Dag 100.  Mooi rond getal.  De dagen beginnen te tellen.  Vandaag waren we een dag weg met de camper, we sliepen op een parking en toen ik wakker werd, telde ik de kerkslagen, 8 waren het er.  De rest in de camper sliep nog, ik besloot vandaag een stille ademhalingsmeditatie te doen in mijn bed. 

Ademhalingsmeditatie is eigenlijk enkel je adem volgen.  Telkens je andere gedachtegangen opstart, merk je deze (vaak pas na een zekere periode) op en probeer je opnieuw enkel op je ademhaling te letten.  In en uit.  In en uit.  In en uit.  Gewoon volgen.  Het lijkt wel wat saai als ik het vertel, maar eigenlijk is het vreselijk krachtig.  Het feit dat je je adem volgt en niets anders denkt, brengt je helemaal in je lichaam.  Ik voelde het overal tintelen of stromen.  Ik bedacht hiervoor nog een andere benaming.  Het lijkt alsof je lichaam slaapt en je geest wakker is.  Je lichaam slaapt en je geest is volkomen gelukkig.  Je lichaam is dus helemaal ontspannen en je geest vrij van gedachten, verleden of toekomst.  Bij mij is het niet zo dat mijn geest weg vliegt, (anderen vermelden dat soms wel) want daar ben ik eigenlijk nogal bang van als dat gebeurd en ik breek dat ogenblikkelijk af. 

Volgens Deepak is deze staat van ontspanning de homeostase, waar je lichaam in volledige balans is en zichzelf hernieuwd of geneest.  Een zeer aangenaam gevoel.

Na de meditatie stonden we op, blablabla, en ging ik wandelen.  En alles was zo prachtig.  Alles was zo prachtig.  Het gras, zo mooi groen, de bomen ruisten zo heerlijk, oh en toen vond ik een meer, met wilde zwanen en alle zijkanten van het meer waren bedekt met prachtige, wilde, witte bloemen.  Ik voelde de tranen branden van geluk en schoonheid.  Ik bedacht mezelf dat het leven is als de ademhalingsmeditatie als je gewoon observeert verandert het van goed of slecht, verkeerd of goed, fout of juist, naar prachtig zoals het is.  De natuur is prachtig zoals zij is.  Werkelijk prachtig.  Ik voel me zo gezegend.  Mediteren maakt zo gelukkig.  Aanvaarden wat is, waarnemen zoals het is, wat heerlijk.

Dank je voor de ervaring van vandaag.  Dank je voor de mooie witte bloemen. Dank je.  

Dag 101.  Yoga oefeningen gecombineerd met ademhaling geeft meditatie in beweging.  Het is belangrijk een ritme van ademen te creëren want die brengt je in trance tijdens de uitoefening van de oefeningen.  Zal wel even wennen zijn om dat te realiseren.  Dus heb besloten het nog even uit te stellen, vooral vanwege het genezingsproces van mijn rib.  Ook de 6 weken reeks ven Chopra ligt klaar, maar aandacht voor het ademen spreekt me het meest aan op dit moment.  Ga hier dus mee starten. 

Aandacht voor de ademhaling is niet alleen een meditatie, het is een manier van leven.  Het is immers een aanvaardingsproces.  Indien het me lukt, gewoon bij de ademhaling te zijn, zonder te denken, zonder het te willen veranderen, zonder iets anders te willen doen, kan ik dit realiseren bij alles.  Ik kan op deze manier oefenen in het aanvaarden van hoe de emoties door mijn lichaam gieren en erbij blijven, ze bekijken en beseffen wat ze komen vertellen.  Ik kan de pijn in mijn lichaam ervaren, aanvaarden, aandacht geven en geen overhaaste conclusies trekken, maar voelen wat deze situatie van me vereist.  En, dat is mijn uitdaging, ik kan mijn gedachten aanvaarden, zien voorbij trekken en enkel bewaren wat schoonheid is of groei. 

Ik kan het zelfs extern aanvaarden wat er op me afkomt van lawaai, uitdaging, afwijzing of conflict.  Ik kan het bekijken, aanvaarden, en rustig voelen wat deze situatie het best van reactie verdient, en natuurlijk of het een reactie verdient?  En dat allemaal vanuit de ademhaling volgen.  Wonderbaarlijk, niet? 

Zoals eckhart zegt, je kunt niet twisten met wat is.  Hoewel, je kunt het wel, maar dan lijd je. 

Dank je voor meditatie.  Dank je voor aanvaarding.  Dank je voor het prachtige nu, de enige plek waar ik wil zijn.  Dank je.

Dag 102.  In mijn verbeelding is verlichting simpel.  Niet iets ingewikkelds met verschillende rituelen, geen hele leer die studie behoeft, geen verschillende elementen om te onthouden.  In mijn verbeelding is ontwaken, gelukkig zijn simpel.  Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen expert, heb niet alle leren bestudeerd, noch alle spirituele of religieuze teksten, dus ik kan me niet uitspreken wat de waarheid is en wat niet.  Maar ik weet 1 ding, het kan niet zijn dat het ingewikkeld is.   

Als je bedenkt dat dieren verlicht zijn, altijd volledig in lijn met de natuur en het universum, volledig in staat om natuurrampen te voorvoelen, dan kan het echt niet zo moeilijk zijn.  Ik ben dus op zoek naar de meest simpele manieren om verlicht te geraken.  En daar past de ademhalingsmeditatie prachtig in.  Ben deze nu reeds een paar dagen aan het inoefenen en het gaat me wonderwel goed af.  Vandaag dacht ik te mediteren bij de paarden, te oefenen in het aanvaarden wat is.  Heb proberen te Zijn, het ruisen van de bladeren, het subtiele zonlicht over het gras, de vogels vrolijk rond vliegend, de paarden vredig grazend.  Alles laten zijn, me verbonden voelen.  Het lukte me vandaag echter niet.  Was te vaak aan het denken wat de plannen nog zijn voor vandaag en voor de rest van de week.  Heb het maar opgegeven en ben gaan bewegen. Mediteren is echt is voor ’s avonds bij mij als de dag gedaan is en ik geen neiging meer heb om te willen gaan.  Ik herneem mijn meditatie deze avond. 

Maar ik herinnerde me wel nog een uitspraak van Eckhart Tolle over de frequentiehouders.  Dit zijn mensen die eigenlijk altijd Zen zijn, zonder dit te willen delen, zonder dit creatief te uiten, zonder het aan anderen te willen aanleren.  Zij zijn dit gewoon.  Soms denk ik dat mijn echtgenoot een frequentiehouder is, niet dat ik hem dat zal zeggen, want dan komt zijn ego naar boven.  Maar als ik hem vraag waar hij aan denkt, dan denkt hij nooit aan iets.  Als hij bij zijn kippen zit, zit hij daar uren zonder te piekeren, gewoon te zijn, hen te observeren, te genieten van hun bewegingen, zonder te oordelen, zonder te willen, zonder te veranderen.  Hij is ook iemand die een probleem voor zichzelf duidelijk maakt en het vervolgens loslaat, stil is, tot het antwoord vanzelf komt bovendrijven.  Maar bovenal, omdat hij zo ongelooflijk weinig last heeft van het gekwetter in zijn hoofd, komt zijn intuïtie zonder moeite naar boven.  Hij gelooft, zonder last te hebben van zijn tussenkomend verstand, wat zijn intuïtie hem vertelt.  En dat allemaal zonder enige zichtbare moeite in schril contrast met mijn ingewikkelde zoektocht.  Een frequentiehouder is iemand die kan Zijn, in alle stilte, maar daarmee anderen kan inspireren. 

Ik zag ooit nog zo iemand.  Het was een visser in Kroatië.  Hij stuurde zijn vissersboot intuïtief de zee op, waar hij de vissen voelde.  Maar wat me vooral intrigeerde was zijn effect op mijn hond.  Ze blafte op elke visser die aan ons huis meerde, behalve naar hem.  Hij deed niets speciaals naar haar toe.  Hij Was gewoon en mijn hond was nederig en volkomen beheerst in zijn bijzijn.  Verbazingwekkend om te zien. 

Dank je voor de frequentiehouders.  Dank je om te laten zien dat het ook simpel kan.  Dank je om te weten dat mijn verstand me veel woorden brengt maar weinig verlichting.  Dank je.   

Dag 103.  Als ik vandaag mijn blog van gisteren herlees, vind ik deze niet zo goed.  Ik vind dat er ego tussendoor sijpelt.  Heb lang zitten twijfelen of ik woorden zou veranderen of zinnen, uiteindelijk zijn het soms een paar kleine aanpassingen in taal alleen, die een wereld van verschil maken, maar ik heb me besloten om het niet te doen.  Eigenlijk  ervaar ik dit als onderdeel van het leerproces.  Ik ben niet superwoman, ik probeer bewust te leven en soms lukt dat min of meer goed en soms lukt dat helemaal niet.  Onderdeel van mijn groeiproces is dit weldegelijk onder ogen komen.  Mijn interpretaties zijn niet altijd de waarheid, het zijn momentopnames van hoe ik denk op dat moment.  En het kan zijn dat, op dat moment, dat het ego aan het woord is en niet het bewustzijn.

De avondmeditatie lukte daarna wel redelijk goed.  Geen diepe trance, waar ik maar blijf naar verlangen en tegelijkertijd tegen vechten, maar een zachte, aangename, warm, tintelende ervaring.  Het leek wel of daarna mijn intuïtie wat meer open stond.  Op dag 97 sprak ik over zelfkennis versus spirit.  Zelfkennis kan je misschien wel wat fictief opsplitsen in drie elementen, kennis over emoties, over gedachten en over het lichaam.  Maar uiteindelijk blijft de oplossing voor elk hetzelfde, geef het signaal dat je krijgt milde en nieuwsgierige aandacht, blijf erbij, tot het zacht wordt en zijn geheimen mede deelt. 

Zelfs al is het het ego.   Blijf erbij tot het ego zijn harde schelp niet meer nodig heeft en plaats ruimt voor haar boodschap.  Waarom kwam gisteren mijn ego, mijn ‘beschermer’ naar boven?  Ik voelde me duidelijk onveilig.   Dit onveilige gevoel komt wel eens naar boven als ik het gevoel heb dat anderen me afkeuren, of op momenten dat ik anderen als negatief ervaar, of ook als ik weinig vrijheid ervaar en veel druk.   Dan komt mijn ‘beschermer’, met zijn grote mond, veel lawaai maken en de stoere uithangen.  En vervolgens keur ik mezelf af.  Ik wil die stoere niet meer zijn, hard en onbeweeglijk, doen alsof niets me raakt.  Ik wel mezelf zijn, kwetsbaar maar tegelijkertijd krachtig, gevoelig maar tegelijkertijd grenzen bewakend, liefdevol, beseffend dat de ander ook reageert vanuit zijn ego en niet vanuit zijn echte zelf.  

Dank je ego, maar het is niet meer nodig nu, ik kan mezelf beschermen.  Ik wil rusten in het vertrouwen en de overgave dat wat ik tegenkom op mijn lijf geschreven is. Zoals gisteren, zoals vandaag, als ik het snap.  Dank je voor deze subtiele les en dank je om wakker genoeg te zijn en ze te herkennen.  Dank je.  

Dag 104.  Het is zo moeilijk om uit mijn hoofd te blijven op drukke dagen.  Het is niet zozeer de wereld die zwaar op mijn schouders drukt, het is veeleer mijn verstand dat te zwaar op mijn gemoed drukt.  Als ik druk bezig ben, gaat al mijn energie naar de overleving en naar mijn denken. Het lijkt alsof ik geen bewustzijn meer heb en mijn denken het volledige leiderschap op zich heeft genomen.  En dat denken is tot nog toe echt geen goede leider gebleken. 

Mijn denken laat zich leiden door oude conclusies die niets meer ter zake doen, of laat zich leiden door doemscenario’s die wel of niet kunnen uitkomen.   Mijn denken geniet trouwens enorm van verhaaltjes vertellen en is daar uren mee bezig, al mijn tijd opvullend of moet ik zeggen, verkwistend?  Vroeger dacht ik dat mijn denken gelijk had, dat alles kon verklaard worden met kennis en met mijn verstand.  En vaak zie ik de logica van mijn verstand in. Te vaak zie ik de logica van het denken in.  Het maakt alles simpel, begrijpelijk, eenvoudig, gestructureerd.  Gemakkelijk.  Maar niet waar. 

Het denken maakt me ongelukkig.  Het is niet zo dat externe dingen me ongelukkig maken, het is echt het denken dat me zo ongelukkig maakt.  Vooral de verwijten die ik naar mezelf gooi.  Ik had het egoïstische stuk in mezelf onder controle moeten houden, of ik had mezelf beter moeten beheersen, of ik had het beter moeten doen, ik ben te bruut, te direct, te aandachtseisend, te spontaan.  En dan keur ik mezelf af, voel ik me klein en de hele episode dat ik gevangen zit in deze verwijten, voel ik me ellendig en angstig. 

Ik heb het mediteren echt nodig want als ik mediteer stopt die verwijtende stem naar mezelf even en maakt ze plaats voor stilte.  Dan kan ik in mijn lichaam zijn, mijn zintuigen gebruiken, diep in het leven staan en zien hoe mooi alles is.  Ik moet ervan huilen, van het idee dat de verwijtende stem zou kunnen stoppen en me met rust zou kunnen laten.  Wat zou het leven mooi zijn zonder haar. 

Maar zo werkt het niet.  Ik dien te leren deze stem te aanvaarden als deel van mezelf, mild en open toe te laten en als observator haar boodschap te aanhoren.  Zo verliest ze pas echt haar macht over me.  Want uiteindelijk is ze maar een gedachte, geen waarheid.  Het is zo moeilijk ze niet te geloven.  Ik voel mijn verdriet.  Ik voel wat het effect is op mezelf na al die verwijten en dan weet ik, tot in het diepst in mijn cellen, dat de waarheid nooit pijn brengt, enkel vrede.  Voel ik schaamte, vernedering, dan is wat ik denk nooit ten diepste waar, het is enkel waar volgens mijn verstand.  Wat heb ik echt nodig als ik fouten maak?  Wat brengt me echt vrede als ik het denk?

Het valt me moeilijk mijn verwijtende verstand te danken.  Maar ik wil wel het denken overstijgen.  Ik dank het verdriet om de wonden te helen die het verstand slaat.  Ik dank de vrede die komt tijdens de meditatie.  Ik dank mijn pad om me te helpen de vredespijp te willen roken met het verstand.  Al smaakt de tabak voorlopig bijzonder bitter.  Dank je.  

Dag 105.  De resultaten van het bloedonderzoek zijn binnen.  Er is geen afwijking in het bloed te vinden.  De calcium en magnesium waarden zijn allemaal goed.  Ben ongerust geweest voor niets.  Moet er wel aan toevoegen wat ik van beide wat extra heb genomen en dat dat wel deugd deed.   

Maar wil mijn lichaam me nu eigenlijk iets vertellen?  Ja, zeker en vast wel.  Volgens mijn osteopaat betekent het dat mijn wilskracht toch nog wat te bruut is voor mijn gevoelige lichaam.  Dat ik teveel van mijn lichaam verwacht.  De schade is steeds beperkt, pijnlijk maar beperkt, waardoor deze ongelukken het vermoeden doen rijzen dat ze gebeuren om eruit te leren.  De les zal waarschijnlijk zijn om bewuster te worden in mijn bewegingen, dat ik schade aanricht als ik mijn onbewustzijn mijn leven laat leiden.  Dat ik schade aanricht als ik mijn wilskracht mijn leven laat leiden.    

Uiteindelijk ervaar ik dat echt heel vaak.  Ja, ik zal me stoten als ik me haast.  En ik zal zeker en vast zaken laten vallen als ik te snel wil zijn.  Vandaag zal onderdeel van mijn meditatie bewust handelen zijn.  Woensdag is het een beetje poetsdag bij ons thuis, dus zal ik er ineens een meditatie praktijk van maken. 

Na bewust denken, bewust voelen, bewust eten, ook bewust handelen.  Waarom niet.  Want bewust zijn is eigenlijk ziel brengen in de dagelijkse zaken.  En ziel brengen in zaken betekent niet dat het intens of groots moet zijn, wel dat je er ten volle bewust in aanwezig kan zijn.  Alles in je leven is intens als je er aandacht aan geeft, de verdoving komt niet omdat het saai of gewoon is, maar komt vanuit het denken dat tussen jou en het bewust beleven zit.  Het denken, dat alles direct classificeert, schuift tussen de werkelijkheid en de intensiteit van het leven en maakt alles grijs en gewoon en bekend. 

Maakt het uit waar je bewustzijn in brengt?  Moet dat in de emoties zijn, of mag het ook in de beweging zijn, de beweging op zich?  Laat ons het onderzoeken, als een echte wetenschapper en het proberen.  

Dag 106.  Ben toch opnieuw begonnen met de reeks van Deepak en Oprah, ik vond deze zo krachtig dat ik ze heb gekocht.  Gisteren ben ik met de 22 dagen herstart.  Tijdens de meditatie merk ik dat het energieveld dat vroeger enkel langs mijn ruggegraat omhoog stroomde en een heerlijk en ontspannen gevoel geeft, nu meer en meer aan het uitbreiden is naar een veld van energie dat rond me hangt.  Alsof ik in een soort cocon van zachte, groene energie gehuld lig.  Deze energie begint uit te stralen van in mijn lichaam naar een veld errond.  Ik vroeg me af of dat de aura is waar veel mensen over spreken?  Niet dat ik het kan zien, of kleuren zien bewegen, maar bij mij voelt het als een groene warme kleur (groen staat bij de chakra’s voor liefde), een zachtgroen, bijna doorschijnend.  Weet niet wat het betekent, of welke naam anderen eraan geven en misschien moet ik dat ook niet weten, een naam is maar een bedenking van het verstand om alles te kunnen klasseren en grijs te maken.  Het veld wordt groter en krachtiger en komt sneller. 

Daarnaast bracht ik gisteren mijn aandacht naar bewust handelen.  Eigenlijk verschoot ik hiervan wel.  Hoeveel een mens probeert te doen op een dag en hoe weinig het lichaam daar in mee kan of wilt gaan. Eigenlijk heb ik gisteren ervaren hoe ik mijn lichaam dwing, ja dwing, om van het een op het ander te springen.  Nu eerst de keuken opruimen, neen, eerst een nieuwe zak halen voor het papier, nu stofzuigen, neen eerst het leeggoed uit de keuken weg, dan nog de poezen eten geven, de kinderen corrigeren, ja nu stofzuigen, oei het is al 13u, eerst eten en de postbus leegmaken, oei telefoon en ga zo maar door.  Ook als ik met de auto rijd, als je bewust handelt is het moeilijk om zo snel te rijden, dan wil je bewust kijken naar je omgeving en bewust de auto en de andere weggebruikers voelen.  Alles gaat veel trager en aandachtiger bij bewust handelen. 

Het doet me wel wat nadenken over hoe ik mezelf opjaag.  Wat voor effect zou dat hebben op mijn gevoelige lichaam en zenuwstelsel?  Dit doorjagen?  Als ik erover nadenk, begrijp ik eigenlijk wel dat het me soms met de voeten op de grond wil zetten door pijn te laten doorsluimeren.  En pijn, daar ben ik best gevoelig voor.  Ze kent me hihi. 

Mijn vriendin vertelde me onlangs dat ze, vanwege een infectie, het gedwongen kalm aan moest doen.  Vroeger was zij altijd kalm, nu laat ze zich meer opjagen en de prijs daarvoor kon niet uitblijven.  De les voor haar, telt zeker en vast ook voor mij.  Ik zet vandaag de oefening in bewust handelen verder.  Niet evident want mijn geest is heel hevig. 

Dank je voor deze mooie lessen.  Ik zal proberen te luisteren naar jouw zachte raad.  En je koesteren in de warme, groene energie van de meditatie.  Dank je.

Dag 107.  Toen ik de behoefte kreeg om aan dit blog te beginnen had ik geen idee waar ik naartoe wilde.  Ik voelde dat ik dit zo graag wilde doen, het schrijven en mediteren, maar waarom, daar had ik niet echt een antwoord op.  Als mensen me vragen, wat is de bedoeling ervan, kan ik enkel naar waarheid antwoorden dat ik het niet weet, dat ik het gewoon moest doen, dat ik wel zal zien waar het me brengt.  De meesten aanvaarden deze uitleg zonder commentaar.

Toch spookt deze vraag al een paar dagen in mijn hoofd.  Mijn verstand wil nu echt wel eens weten waar ik naartoe wil?  Ik stelde deze vraag al een paar keer.  Vervolgens liet ik ze los en ging ik in de stilte van de meditatie.  Maar een antwoord kwam er niet.

Gisteren mediteerde ik met onze vrouwengroep.  Een groepje vriendinnen die elkaar een warm hart toedragen en samen ervaringen en wijsheid delen.   Maar vooral samen mediteren en deze energie sterker maken in en door elkaar.  Tijdens onze stilte meditatie kreeg ik plots mijn antwoord op de vraag.  De vraag, waar wil ik naartoe?  Wat is mijn bedoeling?

Ik wil het zachte en warme deken van de energie die door me stroomt ervaren.  Ik wil deze niet ervaren om altijd gelukkig te zijn, zoals mijn verstand dacht en duidelijk toch een goede reden vond, maar ik wil deze energie ervaren om door de wereld te laten stromen.  Dit zachtgroene licht vol kracht en evenwicht wil ik voelen en vervolgens brengen in alles wat ik doe.  Ik wil deze energie doorgeven via mijn woorden, via mijn daden, via het voedsel dat ik bereid, via mijn schrijven, via mijn werk, via mijn opvoeding, via mijn lichaam, via mijn uitstraling.  Uiteindelijk gaat het er niet om of ik visioenen krijg van het verleden of de toekomst.  Het gaat er niet om of ik altijd deze energie kan vasthouden en in kan leven.  Het gaat er zelfs niet om of ik altijd gelukkig ben of niet.  Het gaat erom dat ik deze energie kan laten stromen, in mezelf met als reden het door te geven aan de wereld.  Zodat iedereen dit kan ervaren, kort of lang, krachtig of zwak.  Ik wil dit doorgeven zodat elk wezen, elke dag, overal, deze zachte liefde kan voelen. 

Zodat de hele wereld doordrongen wordt met deze energie.  Ik wil ze oproepen en eindeloos uitdelen.  Het plan om mezelf gelukkig te maken is een onzinnig plan.  Ik en de ander, wij zijn één.  Het is vanuit het stromen en het samen versterken dat geluk en liefde ontstaat.  En de liefde is er altijd, je dient jezelf alleen te herinneren aan hoe je haar toelaat. 

Indien ik in de juiste trilling ben, kan ik anderen helpen om deze trilling terug te vinden.  Het maakt niet langer uit of ik erin en eruit ga of niet.  Wat maakt het uit, het is niet goed of slecht, ik wil graag vanaf nu de tijd nemen om bij alles, werkelijk alles, wat ik nog onderneem in mijn leven, de juiste energie door te geven.  Niets anders. 

Goh, wat kijk ik ernaar uit.  Eerst de trilling vinden, vervolgens de trilling brengen in wat ik zeg, doe, onderneem, schrijf, kook, poets, help groeien.  En ik wil het laten stromen naar iedereen, want het stroomt door deze woorden.  Het stroomt door mijn aanrakingen, het stroomt door mijn bereidingen, het stroomt door mijn hulp. 

Het betekent dat hoeveel ik doe, hoeveel mensen ik bereik, hoeveel ik gedaan krijgt, hoe fantastisch het georganiseerd is, niet uitmaakt.  Gewoon deze zachte bries van liefde contacteren en erin gieten. 

Goh, dank je voor vandaag.  Dank je voor dit antwoord.  Dank je om open te staan voor de energie.  Ik verslaag later verder waar ik de liefde in heb gebracht en wat het resultaat ervan is.  Dank je.  

Dag 108.  Gisteren was ik nogal euforisch en heb daarnaast bijna de hele nacht wakker gelegen van hevigheid.  Ik weet wat me te doen staat.  Eerst contact zoeken met die zachte energie in mezelf en vervolgens deze gieten in alles wat ik doe.  Een strak plan, al zeg ik het zelf.  En daarbij nog het voornemen om me niet te frustreren over het feit dat het niet elk moment lukt en ik dus ook nog dingen zal doen en zeggen zonder deze zachte energie.  (Waarbij de kans dat mijn verstand of ego het dan overneemt wel een stuk groter is.) Maar ik zal me niet meer frustreren, dat dient tot niets en is puur tijdsverlies. 

Nu vandaag en de komende dagen is het voor mij de uitdaging om een benaming te vinden voor deze zachte energie.  Een benaming waarbij de gemiddelde mens niet met zijn staart tussen zijn benen gaat lopen.  Ik bedoel, ik wil mijn lichaam, dat in balans is indien ze overstroomt met deze zachte energie, kunnen beschrijven.  Ik wil deze zachte energie kunnen verwoorden zodat ik het aan mensen kan vertellen en kan leren.  Zonder woorden te gebruiken als een violette vlam of wit licht of bewustzijn of ego of trilling.  Niet dat het lelijke woorden zijn, maar als ik een rationele mens wil uitleggen wat ik bedoel, moet die het kunnen en vooral willen begrijpen.  Ik zou voor de bovenstaande omschrijvingen nooit opengestaan hebben een paar jaar geleden. 

En ja, je hebt gelijk, het is niet iets dat je enkel moet zeggen, je kan dit gevoel slechts begrijpen als je het voelt.  Echt voelt.  Diep doorvoelt. 

Hoe kan ik dat dus doen?  Iemand een suggestie?  Welkom per mail trouwens en in het gastenboek. 

Ik ga even naar het gevoel en probeer het te omschrijven.  Het is een rustig gevoel, mijn lichaam voelt in balans.  Zo zou je kunnen starten met het uit te leggen.  Als je een gebalanceerde geest wil, dien je een gebalanceerd lichaam te hebben.  En er is een truuk om te weten of je lichaam in balans is.  Je gaat met je aandacht naar je maagstreek en je blijft daar tot je voelt dat je meer ontspannen wordt.  Vervolgens laat je deze ontspanning uitbreiden naar onder en naar boven.  Op het moment dat dit zachte en warme gevoel overal zit, ben je in balans en in staat om te handelen met liefde naar jezelf en naar de ander. 

Dus balans.  Ja, voorlopig noem ik het zo.  Ik breng de aandacht naar binnen tot ik voel dat mijn lichaam ontspannen en in balans is.  Vervolgens breng ik deze staat van zijn in de wereld.

Dank je voor mijn project. Dank je voor alle hulp bij mijn project.  Dank je.   

Dag 109.  Vandaag is het een warm en prachtig weer.  Zoals bij iedereen springt ook mijn hart van vreugde als je wakker wordt in volle zon en warmte.  De dag begint met een berg energie en zin.  Vooral zin om buiten de tuin paradijselijk te maken en daarvan te genieten.  Onze moestuin wordt volop beplant met de plantjes die mijn man heeft opgekweekt.  Met liefde en geduld, als kleine baby’s.  Spannend om ze te zien groeien.  Weet je, onze plantjes groeien beter als je ze, na het planten en water geven, verzorgd met de zachte energie.  Ze maken me zo gelukkig als ik kan oogsten.  Ik probeer steeds te oogsten met een lichaam in balans en dank ze voor hun gulheid.  Vaak ontroerd hun gulheid mij en soms lijkt het echt wel of zij geraakt worden door mijn dankbaarheid en nog guller worden.  Wat stroomt er een overvloed van de natuur naar jou als je je ogen ervoor opent.

Een van mijn vriendinnen herinnerde me eraan dat je het gevoel, de zachte energie, de balans, ook nog kan omschrijven als de alfa golven.  Onze hersenen werken op verschillende golven.  Indien we gestresseerd zijn, gaan de golven heel snel en fel golven en wat door elkaar.  Indien we kalmeren en in balans zijn, ontspannen zijn, vertragen de hersengolven naar de alfa.  Alfa hersengolven golven op 7,6 tot 14 hertz en op die momenten hebben we toegang tot onze beste lichamelijke en geestelijke vermogens.  Onze intuïtie en ons immuunsysteem werkt op dat moment het krachtigst.  Nog een manier om woorden te geven aan deze zachte energie, heerlijk niet?  Indien de alfa golven stromen, geven we het beste van onszelf aan onszelf en aan de wereld.  Weet je trouwens dat de natuur golft op 7.6 hertz?  Ben je lang genoeg buiten, op het strand, in het bos of in de bergen, dan golf je op den duur automatisch mee.  Tenminste als het lukt om je verstand stil te krijgen.  Je verstand stil krijgen doe je door je aandacht naar je lichaam te brengen in plaats van te houden bij je denken.  Een bodyscan is een ideale methode hiervoor. 

Nu even, lijkt alles simpel, dus alle methoden die ik al probeerde, zijn allemaal technieken om in balans of bij de alfa golven te komen.  Yoga, je komt in een ritme en in balans.  Dankbaarheid betonen, overgave ervaren geeft als resultaat deze zachte energie.  Meditatie hetzelfde.  Healen, hetzelfde.  Je zoekt de zachte liefde in jezelf en je kan praten met je lichaam, met dat van een ander, de dieren, de natuur.  Indien je lichaam deze energie ervaart, is het beter in staat zichzelf te genezen, situaties te lezen en beslissingen te nemen. 

Vannacht, na mijn meditatie, verwacht ik een heerlijke nacht slaap.  Indien ik eerst naar de alfa ga en zo inslaap, slaap ik diep en verkwikkend.  Indien ik niet vanuit deze alfa vertrek, loopt de slaap nogal chaotisch en kort.  En morgen heb ik volop de kans om mensen te helpen mee naar de alfa te komen.  Deze bijzonder aangename manier van zijn. 

Dank je om deze extra woorden te vinden.  Dank je voor de prachtige zonnige dag.  Dank je voor de verbinding met planten, zij voelt zo heerlijk bekend.  Dank je.  

Dag 110.  De dagen vliegen voorbij.  Het zijn mooie dagen, waarbij ik zo vaak als mogelijk in het gevoel probeer te stappen en dit in elke situatie vol te houden.  Zoals te verwachten gaat het op en af, ik vergeet het weer en kom weer terug.  Maar het voelt goed en juist.  Alsof alles zin heeft gekregen en mijn doel eindelijk duidelijk is.  Ook het mediteren gaat goed.  Ik voel me dieper en dieper zakken tijdens de meditaties van Deepak.  Het zachte, liefdevolle gevoel wordt sterker en duidelijker. 

Ik begrijp nu ook meer en meer van wat beschreven staat in verschillende boeken over spiritualiteit. Neem nu Eckhart Tolle, een nieuwe aarde, plots begrijp ik dat het hele boek bijna gaat over zelfkennis.  Om de vele vormen die we aannemen om geluk te zoeken op de verkeerde plaats te begrijpen en te duiden.   Hoe we geregeerd worden door ons denken ipv door een lichaam en geest in balans.  Vervolgens legt hij uit hoe je contact legt met deze manier van Zijn.  Om te eindigen met het tot doel stellen van deze vorm van bewustzijn steeds te dieper te bewaren in elke situatie.  Nu pas begrijp ik het pas echt, al voelde ik al zo vaak de diepere waarheid. 

Ik probeer dit gevoel te bewaren onder stress.  Zoals wanneer ik mezelf opjaag om alles gedaan te krijgen en even later, wonderwel, zakt de stress weg en maakt die plaats voor een gevoel van … waar heb ik mij druk over gemaakt?  Vaak voel ik me namelijk overweldigd door alle taken die op me afkomen.  Als mama van twee kinderen, een huishouden, familie, vriendenkring en bijzonder uitdagend werk, zou ik soms in een hoekje wenend willen wegkruipen omdat ik het niet aan kan.  Het sluit me in en ik wil vluchten.  Maar indien ik mijn lichaam in balans breng, zakt dit hopeloze gevoel weg en maakt het plaats voor rust en stilte.  En ja, ik doe zeker nog dingen, maar zie tegelijkertijd ook dat niets blijvend is en gezelligheid niet veel te maken heeft met perfectie.

Vandaag oefende ik bij een cliënt om haar naar dit gevoel te brengen.  Het was moeilijk omdat we elkaar niet zo goed begrepen en plots zag ik in dat zij dat gevoel omschreef als het leven dat stroomt in haar.  Dat kon ze heel goed voelen.  Ja zegt ze, dat is alsof ik bij mezelf kom.  Mijn echte zelf.  Ja een betere omschrijving is er uiteraard niet.  Heb haar aangemoedigd dat gevoel veel vaker op te roepen.  Dat zag ze goed zitten, zo een heerlijk gevoel.

Ben blij om deze boodschap te leven.  Ben heel blij om ze te kunnen delen en ik ben helemaal blij dat er zelfs mensen zijn die naar deze boodschap willen luisteren.  Dank je.

Dag 111.  Het was een lange en zware dag.  Bij het oefenen in mijn boodschap over brengen bij mijn cliënten, (amai, dat klinkt een beetje profeetachtig eigenlijk) namelijk zoeken naar een lichaam in balans om een geest in balans te vinden, zei iemand dat bij dit gevoel komen haar wel lukt indien ze het niet te druk heeft of als er niet te veel drukte is, maar dat het heel slecht lukt onder druk.  Ze heeft een punt.  Ik merkte vandaag ook hoe het gevoel steeds een verdere herinnering wordt terwijl de vermoeidheid toeneemt.  Misschien is het niet zozeer lichamelijke vermoeidheid die de herinnering doet vervagen, als wel geestelijke vermoeidheid. 

Hoe meer prikkels mijn geest te verwerken krijgt, hoe moeilijker de toegang tot deze aangename en warme liefde, die balans brengt en vertrouwen.  Hoe meer prikkels me teisteren, hoe verder weg het vertrouwen in het geheel der dingen.  Hoe meer mijn hoofd begint te kloppen, hoe meer wanhoop en hoeveel minder waarheid er door mijn hoofd gaat.  Overleven wordt mijn manier van doen, in plaat van Zijn. 

Heb in het verleden al meerdere keren gemerkt dat hoe drukker mijn hoofd, hoe minder bewustzijn of relativeringsvermogen ik bezit.  En omgekeerd natuurlijk ook.  Overprikkeling is mijn opposite van bewustzijn, mijn omgekeerde van aandachtig en gebalanceerd zijn.  Weet niet of dat bij iedereen zo is?  Het is maar in stilte, in weinig druk, in rust, in versimpeling, dat echt geluk te vinden is voor mij.  Ik mag mijn geest niet overvragen.   Ik mag mijn vorm niet overprikkelen want dan verdwijnt het heerlijke gevoel van zachte trilling.  Niet evident om dit te bewaken, pfff. 

Gisteren, voor het slapengaan, mediteerde ik via de mantra, Ham.  In plaats van het traag te doen, zoals gewoonlijk, volgde ik een sneller ritme, zoals Deepak even daarvoor aangaf.  Ham, ham, ham, ham, zeer snel achter elkaar.  Ik merkte trouwens op dat ik daarnaast nog vlotjes een denkpatroon kon volgen over het verloop van de dag erna.  Maar hoe meer het me lukte om me te concentreren op de mantra, hoe dieper ik zakte.  Ham, ham, ham, ham, ham, ham.  Plots steeg ik uit mijn lichaam uit.  Niet ver weg, gewoon erboven.  Het deken van energie waar ik al over sprak, werd groter en dikker en breidde zich uit tot boven mijn liggende lichaam .  En plots was alles goed, alles was ok.  In plaats van dit te willen, liet ik het mezelf overkomen.  Ik deed niets, wilde niets veranderen, concentreerde me op de mantra en steeg boven mezelf uit.  Of ik kan het nog beschrijven als de wolk van energie, die ik ben, werd gewoonweg een stuk groter dan mijn lichaam.  Heb niets gedaan, niets gedacht, enkel heel snel de mantra opgezegd.  Toen de bel ging, heb ik gewoon gedaan wat de stem zei en ben ik terug naar mijn lichaam gekeerd. 

Vanavond mediteer ik opnieuw. 

Dank je voor de ervaring en dank je voor de overprikkeling van vandaag, ze leerde me wat ik moet leren over bewust kunnen blijven.  Dank je.  

Dag 112.  Mediteren is gisteren helemaal niet gelukt.  Het was daarenboven een ellendige nacht.  Heb voor moederdag een mp3 speler gekregen om mijn meditaties te beluisteren, op zich aangenamer dan via de computer, echter de speler valt steeds uit. Weet niet om welke reden, want de batterij is helemaal vol, maar plots, in het midden van een zin, lang voor de meditatie start… niets meer.  Na een tiental pogingen heb ik het opgegeven.   Echter, vervolgens was ik nog overprikkeld van de dag en zenuwachtig door de mp3, ik kon helemaal de slaap niet vatten. 

Dus zover geen herhaling van de speciale ervaring maandagavond. 

Heb nog wel proberen te vatten waarom overprikkeling van de geest zoveel impact heeft op me.  Er bestaat een diagnose hoogsensitiviteit.  Je kan hsp  zijn (hoog sensitieve persoon) en dit betekent dat je meer  prikkels binnenkrijgt dan de gemiddelde persoon.  Deze prikkels kunnen binnenkomen via de zintuigen (heel sterk gehoor) of via het aanvoelen van gevoelens of sferen.  Al deze prikkels samen geven overprikkeling.  Bij mij voelt overprikkeling alsof mijn hoofd elk moment zal ontploffen.  Het is mijn vorm, die het allemaal niet aan kan en indien mijn vorm vluchtreacties vertoont, kan mijn geest niet in balans blijven. 

De weg terug naar de alfa hersengolven is nooit evident.  Liever blijf ik weg van overprikkeling dan de hele weg terug te moeten ondernemen.  Deze weg terug gaat over wanhoop, paniek en frustratie.  Niet bepaald verlichte emoties.  Maar wat is er nu zo erg aan overprikkeling vraag ik me af? In theorie zou ik gewoon kunnen denken, mijn vorm is overprikkeld, ik dien een tijd de prikkels te beperken.  Kinderen voelen dat ook van nature en trekken zich terug om een tijd met autootjes of poppen te spelen, tot de overprikkeling weggezakt is.  Zo erg is het eigenlijk niet.  Maar bij mij lijkt het zo lang te duren voor ze weg is, indien ik ze niet gekalmeerd krijgt, slaap ik niet en als ik toch inslaap, slaap ik licht en onrustig. 

Moet ik een leven leiden van totale prikkelbeperking?  Of kan ik leren omgaan met deze overprikkeling.  Trouwens, om eerlijk te zijn, ik kan deze overprikkeling moeiteloos zelf creëren door te piekeren.  Maar dat is het kip en het ei, was ik overprikkeld en kwam hierdoor de paniek?  Of was ik aan het piekeren en werd ik hierdoor overprikkeld?  Tja, het antwoord is beide waarschijnlijk. 

De kunst is om mild met mijn overprikkelde vorm om te gaan.  Wat heb ik nodig?   Tv helpt me eigenlijk totaal niet.  Een mooi boek.  Eckhart Tolle.  Mediteren.  De dankbaarheidsoefening.  Het besef dat het maar overprikkeling is en ik de keuze heb om over de rooie te gaan of om mijn vorm haar vraag naar stilte en diepgang te respecteren. 

Dank je, vorm, om me te waarschuwen indien ik te veel verlang van mezelf.  Dank je om me stilte te geven, zelfs indien ik er niet achter vraag.  Dank je om hier wijs mee om te springen.  Dank je.  

Dag 113.  Vandaag zal ik beginnen met vertellen over de meditatie van gisteren, ik kan kort zijn, het is opnieuw niet gelukt.  Ben in slaap gevallen voor ik kon mediteren, want ik was zo moe.  Het heeft echter niet veel slaap opgeleverd, maar dat is een niet-relevant verhaal.  Vandaag heb ik mijn schade ingehaald tijdens het bezoek bij mijn osteopaat, zij kan steeds heel goed mijn lichaam in balans brengen.  We spraken vandaag over grenzen trekken.  Ben nogal gevoelig voor mensen die zich niet sterk genoeg voelen om in het leven hun mannetje te staan, dan probeer ik hen te helpen, maar net iets te veel.  Net iets te veel omdat ik vervolgens mijn eigen grenzen verwaarloos om hen te helpen.  En ik leerde vandaag, dat ik daar mee kan stoppen.  Waarom zou ik mensen onvoorwaardelijk helpen?  Helpen ja, maar onvoorwaardelijk? 

Als je het zo samenvat is het best banaal, maar voor mij was het een ware openbaring.  En plots begon de tinteling overal tegelijk.  Ik liet het inzicht zich inschrijven in mijn lichamelijk geheugen.  Tijdens mijn werk vraag ik me vaak af waarom soms inzichten inzinken tot daadwerkelijke en permanente veranderingen in iemand zijn leven en andere inzichten weer verdwijnen.  Volgens verscheidene bronnen hangt het inschrijven in je geheugen samen met de status van je hersenen.  M.a.w. zitten je hersenen in de alfa, dan schrijven ze in, anders niet. Dus mediteren voor je iets leert over jezelf, vergroot de kans dat het permanente verandering met zich mee brengt.  En deze boodschap werd duidelijk diep ingeschreven, terwijl ik in de alfa ging tijdens de behandeling. 

Dagelijks probeer ik me te herinneren altijd het zachte, liefdevolle gevoel op te roepen en mijn hele leven zo te leiden,  Ik realiseerde me eveneens vandaag dat de oefening in dankbaarheid hetzelfde doel stelt.  Indien je deze oefening doet, namelijk 16 elementen van dankbaarheid opsommen, en je doet ze met overgave.  Dan kom je ook uit bij dit warme gevoel van verwondering en vreugde.  Indien je alles ziet en eert in je leven waar je dankbaar voor bent, stroomt de trilling overvloedig.  Zoveel manieren leiden naar hetzelfde. 

Dank je zo heel erg hard voor de diepgang in mijn leven.  Dank je dat ik zo snel leer en dank je voor dit blog, dit luisterende oor, ik leer zoveel over mezelf.  Dank je.  

Dag 114.  Het contact met de stroom van energie binnenin was heel intens vandaag.  Tijdens de gesprekken stroomde het goed van beneden naar boven en weer terug.  Mijn osteo heeft hem goed losgemaakt gisteren.  De toegang ertoe vandaag was heel vrij en gemakkelijk.  Nochtans gisteren avond was ik moe en blafte ik mijn omgeving min of meer toe om me meer ruimte te geven. 

Vandaag tijdens de gesprekken en terugdenkend aan gisteren daagde plots een nieuw inzicht.  Naast mijn sprankelende persoonlijkheid (ahum), komen mijn cliënten waarschijnlijk ook naar mijn begeleiding omdat ik erin slaag deze stroom van energie bij mezelf op te roepen en door te geven aan anderen.  Op deze manier heb ik een helende werking op de ander.  Het is niet het enige wat ik doe, maar het is er weldegelijk deel van.  Indien ik het druk heb, verlies ik zelf het contact met deze stroom.  Indien mijn vorm moe is en overprikkeld (laat ons hongerig zijn zeker niet vergeten!) dan verlies ik eveneens het contact hiermee. 

Mijn cliënten komen grotendeels binnen in onbalans, ik probeer balans te brengen door zelf geestelijk en lichamelijk deze balans te bewaren en door te geven.  Maar indien ik te veel onbalans krijg op een dag, geraak ik er soms ook door bevangen en heb ik tijd, stilte en rust nodig om de balans te herstellen.  Pas op, ook zaken in mijn eigen leven kunnen deze balans verstoren én uiteraard ook mijn eigen persoonlijke piekeren en veeleisendheid.  Dus dien ik de onbalans telkens opnieuw te herstellen.  Op een paar vrije dagen kan dat al aardig lukken.  Tijdens vakantie met veel rust, slaap, ontspanning en totaal geen verantwoordelijkheden, lukt dat vaak bijzonder grondig.  En ben ik weer voor een heel tijd opgeladen. 

Het is deze balans zoeken en vervolgens in de wereld gaan om de onbalans bij anderen recht te zetten, waar ik me zo hartstochtelijk mee bezig houd.  Dat is mijn grote passie.  Waar ik voor leef en naar streef.  Ik laat me op, zoek de interne stroom, voel de energie branden en geef ze door tot ik zelf opnieuw in  onbalans geraak en moet herbronnen. 

Dankbaar ben ik voor dit ongelooflijke inzicht.  Waarom heeft niemand me eerder uitgelegd dat dit warme gevoel van balans binnen in me, datgene was waar ik zo naarstig naar op zoek was?  Dank je om dit te ontdekken.  Dank je om dit in de wereld te kunnen zetten.  De puzzel valt in elkaar.  Dank je.  

Dag 115.  Tijdens een meditatie voel ik het leven in me stromen.  Het gemakkelijkste is dit leven te voelen in je handen.  Als je je ogen sluit en je concentreert op hen kan je voelen hoe het bloed en het leven stroomt door je handen.  Het is moeilijk om te omschrijven, voor mij voelt het als een tinteling.  Alsof alles zachtjes trilt.  En als ik het verstand er niet laat tussen komen, breidt dit zich uit tot mijn hele lichaam.  En als ik het nog volhoudt, breidt het zich uit rond mijn lichaam en als ik echt niets denk en niets wil, overstijgt het zelfs mijn lichaam tot een deken dat zich rondom mij verspreid.  Dit bereik ik heel uitzonderlijk en enkel tijdens een diepe en gelukte meditatie.  Tijdens deze meditatie mag ik niets willen en observeer ik mild, onbevangen alles wat er gebeurd.  Op zich zou dat ook moeten lukken tijdens het leven, alles aanvaarden, puur zoals het op je af komt en telkens de pracht van elk moment zien.  Maar zo ver zijn we nog niet.  Lang nog niet. 

Wat me wel opvalt is het verschil tussen dieren en mensen als het gaat over deze energie.  Dieren nemen nu wel heel gemakkelijk deze energie over.  Indien ik mediteer en deze energie vind, kan ik daar heel goed mee terecht bij mijn hond, mijn poezen en mijn paard.  Zij reageren daar onvoorwaardelijk op.  Dan komen zij zeer snel ook in deze zijnstoestand.  Tenminste als ze daar al niet zelf in zaten, bedenk ik me net.  Soms loopt het ook omgekeerd, zeker bij de paarden.  Zij leven grotendeels zelf in deze trance en proberen vaak het gevoel door te geven, dat is hun cadeau aan ons.  We kunnen dit aanvaarden of evengoed totaal niet zien. 

Gevoelige mensen voelen het wel, dat tijd doorbrengen in de natuur of bij dieren die zich veilig voelen, maakt dat ze ontspannen worden en naar de alfa golven gaan.  Maar meestal begrijpen mensen het niet en laten ze zich hier helemaal niet door beïnvloeden.  Het verstand staat tussen de mens en zijn natuurlijke, ontspannen, meditatieve staat van  bewust zijn.  En het verstand heeft ontelbaar veel manieren om een mens te verschalken en in haar ban te houden. 

Het is toch nogal een worsteling he om deze staat van zijn te bereiken.  Zo erg dat ik er constant mee bezig ben geweest, al 6 jaar lang.  Maar de echte inzichten en bereikbaarheid komen maar als ik er me echt elke dag een hele tijd in onderdompel.  Het vergt zoveel oefening en discipline en tegelijkertijd ook helemaal niet, want het is een staat van zijn die je maar bereikt door niets te willen.  Paradoxaal he.  En de dieren rondom ons laten het elke dag zien, zonder moeite.  Het is bijna niet te begrijpen dat ze zoveel geduld met de mens en zijn onwetendheid hebben. 

Dank je voor alle schoonheid en echtheid in mijn leven.  Dank je dat de liefde voor dieren me brengt bij deze inzichten.  Dank je om een bewust mens te worden en dit te kunnen delen met anderen.  Dank je.

Dag 116.  Vannacht was het nog eens zo ver, ik had een angstaanval.  Dit zijn momenten in mijn slaap waar ik plots wakker schiet, mijn hart heel hard bonkt en ik angstig ben.  Er zijn verschillende aanleidingen hiertoe, de eerste en belangrijkste is overprikkeling, op de hielen gevolgd door het organiseren van activiteiten, vervolgens de angst om iets verkeerd gedaan of gezegd te hebben en uiteraard ook bij grote veranderingen, inclusief reizen.  Op zich valt zo een aanval nog wel mee.  Daarom ben ik er in het verleden misschien wat licht mee omgegaan.  Maar aangenaam is iets anders.  Ik schiet wakker en kan aan niets anders denken, voel me vreselijk angstig en wil weglopen uit mijn bed.  Ik voel me heel onveilig en heb het bijzonder sterke gevoel dat ik iets verkeerd zei of deed.  Brrr.

Vannacht gebeurde het ook.  Ik schoot wakker, vol overprikkeling, vol verwijten aan mezelf dat ik gisteren anders had moeten spreken of zijn en dat al na een drie uurtjes slaap.  Ik voelde paniek maar ook wanhoop omdat ik zo graag opnieuw wilde slapen.  Toen dacht ik, zou dit gevoel hier ook bij helpen?   Ik besloot te vertrouwen op mijn lichaam in balans, niets te verwachten en de innerlijke rust op te zoeken.  Gewoon af te wachten wat voor effect dit zou geven. 

Welke weg zou ik nemen om de stilte in mezelf te vinden?  Ik besloot de weg van de dankbaarheid te nemen.  Ik heb een kralenketting, waarbij ik elke kraal af ga en een element kies waar ik dankbaar voor ben.  Zo koos ik ervoor om dankbaar te zijn voor mijn bed en mijn heerlijke deken, mijn man die naast me ligt te slapen, mijn lichaam dat het eten zo goed verteert, de zachte liefde van mijn dieren, de vriendschap van mijn vriendinnen, mijn werk, …. En bij elke stap in dankbaarheid, voelde ik mijn lichaam verder ontspannen en vooral de angstige gedachten stoppen en plaats ruimen voor mooie gedachten.  En plots … was het 9u.  Ik werd wakker met de glimlach op mijn gezicht.  Ik bleef nog even liggen, tevreden over dit volkomen geslaagde experiment.  Met een ontspannen lichaam en open ogen.  Plots, helemaal onverwacht, viel ik in de trance die ik al eens eerder omschreef.  Een zachte wolk omhulde mijn lichaam, een wolk van warmte, geluk en complete tevredenheid.  Wat een manier om wakker te worden.  En dat een paar uur na een angstaanval, zonder formele meditatie.  

Dank je voor de ervaring.  Dank je voor het inzicht.  Dank je voor de overgave aan het stromen van het leven in mijn lichaam.  

Dag 117.  Ik volg nog steeds de meditatie reeks van Deepak, finding your flow.  Tijdens deze reeks open je alle chakra’s en dat creëert heel veel innerlijke ruimte bij mij.  Gisteren avond tijdens de avondmeditatie vond ik zeer snel de zachte trance van het mediteren.  De wolk kwam en breidde zich uit over mijn hele lichaam, daarna leek het of mijn zintuigen veranderden.  Mijn oren werkten anders, ik hoorde de muziek van de meditatie maar die was zo mooi en zo zuiver. Mijn huid voelde alles zo puur, het was alsof alles voor de eerste keer echt gebruik werd. Het is zo moeilijk om te omschrijven.  Het is alsof er rond het geluid een glitter hangt die er anders niet is.  Alsof je voor de eerste keer een prachtig lied hoort en verwonderd bent over de schoonheid van het samenstromen van de melodieën.  Ook vandaag nog zijn mijn ogen anders, ik zie overal de bloemen, hoe klein ook, ik zie meer en meer vogels en blaadjes aan de bomen.  Niet zien met het verstand, maar zien met het hart, het maakt alles zoveel puurder.  Ik leef meer en meer in deze ‘verlichte wereld’.  Ah, zou dat de betekenis zijn van verlichting?  Plots lijkt er rond alles meer licht te hangen, een aureool van licht en schittering.  Zou het echt zo simpel zijn?

Binnenkort organiseren we een feest.  Zoiets organiseren is voor mij bijzonder stresserend.  Ik heb de neiging om daar echt op te freaken, dat mag je gerust bij mijn gezinsleden eens checken.  Ik ben zo angstig dat er niet genoeg gaat zijn, dat de mensen niet blij gaan zijn, dat het niet leuk zal zijn, dat ik nachten wakker lig en uren pieker.  Nu vroeg ik me af, wat is er eerst?  Is er eerst de gebeurtenis, een feest organiseren, wat me stress bezorgd en ik daardoor begin te piekeren en me zorgen te maken?  M.a.w. het is de gebeurtenis die me van streek maakt en dien ik deze te vermijden?  Of is het omgekeerd, ik maak me zorgen en daardoor word ik zenuwachtig?  Dus de zorgen geven stress en niet de gebeurtenis.  De kip of het ei?

Ooit stelde ik deze vraag tijdens een meditatie.  Toen kreeg ik beelden van mezelf in een vorig leven waarbij mijn keel werd doorgesneden omdat het feest niet in orde was.  Tijdens de meditatie was dit gevoel heel sterk, maar achteraf vindt mijn verstand dat dit toch niets met mijn leven van nu te maken heeft.  Ik weet het dus niet goed maar het blijft wel wat raar dat een feest organiseren bij mij doodsangsten oproept. 

De kip of het ei?  Waarschijnlijk ligt het antwoord in het midden.  De gebeurtenis is de trigger maar het zijn vooral de (onbewuste) zorgen die me doen lijden.  Na grondige bezinning over deze vraag besluit ik dat het niet uitmaakt wat de start is en wat het gevolg.  Het zal een hele uitdaging zijn om de komende weken het innerlijke gevoel van balans te bewaren bij deze uitlokker en dat is uiteindelijk het enige wat ik wil bereiken.  Altijd en overal in balans zijn en dit ‘lichte’ leven ervaren.

Dank je voor de zenuwen zodat ik kan oefenen.  Dank je voor de balans om verder te groeien.  Dank je voor het besef dat het er allemaal niet toe doet, alles is goed.  Dank je.

Dag 118.  De zenuwen voor het feest blijven zich vermeerderen.  Ik lig vaak te piekeren over alles wat nog dient te gebeuren.  Ik zeg piekeren, want organiseren durf ik het niet noemen.  Piekeren betekent voor mij dat ik alles nog eens opnieuw en opnieuw doorloop, terwijl ik het eigenlijk allemaal al eens gepland heb.  Of in plaats van het op te schrijven en los te laten, blijf ik er maar over malen en malen en malen. Vermoeiend, echt. Als ik wakker word, vroeg in de ochtend, begint het al en in plaats van te slapen, lig ik te piekeren.  Nu ja, troost ik mezelf dan, uiteindelijk zal ik binnenkort zo moe zijn dat ik wel moet slapen, willen of niet.  Dan neemt mijn lichaam over en dwingt het me om te slapen ipv te piekeren.  Dan kan ik me overgeven aan haar wijsheid.  Duidelijk veel wijzer dan mijn denken dat me voortdrijft en voortdrijft. 

Een van mijn cliënten noemde gisteren het zachte gevoel van leven in het lichaam, een koude rilling. Een koude rilling door zijn ruggegraat.  Dat doet me denken aan kundalini. Kundalini is een woord dat in de yoga gebruikt wordt om deze rilling doorheen het lichaam, langs de ruggegraat, te omschrijven.  Het kan starten bovenaan of onderaan, volgt een weg net naast, volgens sommigen, maar volgens mij, langs de chakra’s en voelt aan als een stromen van vreugde, liefde en energie doorheen het lichaam.  In veel tradities wordt dit stromen aangeduid met een slang, die rond de ruggegraat kronkelt.  Het voelt idd ook wel een beetje als een slang, het slaat plots toe, alsof het opeens in gang schiet, van niets naar honderd.  Waarna het zich uitbreidt over het hele lichaam.  Ik las ooit een interview van mensen die vertelden dat zij soms lichtflitsen zien verschijnen, kleine flitsjes alsof het elektrische schokjes zijn die verschijnen.  Bij mij is het meer een voelen van elektriciteit doorheen mijn rug en golven van warmte en tinteling. 

De eerste keer verschoot ik wel, het was een paar jaar geleden, terwijl ik aan het mediteren was om in trance te komen teneinde een telepathische sessie te doen met een dier.  Het voelde alsof het dier en ikzelf versmolten en ik, met een schok, meegenomen werd met de energie van deze hond.  Het was niet onaangenaam, gewoon nieuw.  Niet geleidelijk, maar opeens meegesleurd.  Pas achteraf hoorde ik over kundalini en de slang en begreep ik dat er een naam bestond voor mijn ervaring.  Dat deze ervaring ook bij anderen reeds voorkwam en zelfs een streven is voor vele yogi.  Bij mij kwam het zonder voorbedachte rade, en dat is het juist!.  Het is vanuit een overgave en een niet-weten of niet-denken dat je bij je energie lichaam komt.  Dat je open staat voor wat er leeft in je.  Het is deze levensenergie, ook wel qi genoemd, waar ik altijd zoek contact mee te houden, bij alles wat ik doe.  Ik laat deze levensenergie meer een meer mijn leven in goede banen leiden. 

Dank je voor deze slang met opwekkende maar ook rustgevende energie doorheen mij.  Dank je voor haar wijsheid en kracht.  Dank je.     

Dag 119.  Ondertussen begin ik een onderscheid te maken tussen formeel mediteren en informeel mediteren.  Elke moment dat ik bewust contact leg met de kundalini, de zachte stroom van leven in mijn lichaam, noem ik informeel mediteren.  Dat kan elk moment van de dag zijn, als ik wandel met de hond, als ik eer betoon aan mijn huis en het poets, als ik praat met mensen, als ik werk en dus praat met mensen, als ik in de tuin onkruid wied, als ik de slakken pluk die onze groenten komen opeten.  Dat zijn allemaal oefeningen in informele meditatie.  Het staat los van de formele meditatie waarbij ik een 15 minuten tot een halfuur echt niets anders probeer te doen dan te mediteren.  Het is niet zo dat ik niet meer denk, de gedachten komen en gaan en leiden me af van de meditatie.  Het lukt me meestal wel om me er niet meer druk om te maken.  Soms lukt het me zelfs om het me echt niets meer te kunnen schelen, zo het gevoel van, wat maakt het uit. Als ik dat gevoel ervaar, dit super-relativeren zal ik het maar noemen, dan weet ik dat ik in trance ben en de alfa golven over hebben genomen.

Toch merk ik dat ik soms er ook van hou om tijd te verliezen.  Onder tijd verliezen bedoel ik dan dingen zoals tv kijken, een roman lezen, een spel op de computer spelen, alcohol drinken en wegzinken in het niet-denken.  Het is anders dan mediteren, daar stijg je boven het denken uit, het is meer wegzinken onder het denken.  (zo verwoordt Eckhart dit)  Het is het luieren van het denken, niet het openen van het denken.  Ik vind het best leuk om te doen, tijdens, maar ik voel me de dag erna meestal niet zo fantastisch.  De herinnering aan al die tijd dat je onbewust, onder je denken uitzakte en zomaar wat deed, is meestal naar.  En het voelt echt als verloren tijd, achteraf.  Op het moment zelf, denk ik niet. 

Waarom, vroeg ik me af, vind ik hier vreugde in?  Het antwoord is niet ver te zoeken, het is de voorbode van de stilte.  De stilte in mijn hoofd, de heerlijke stilte waar ik al jaren naar op zoek ben.  Je kan er een glimp van op vangen door onder het denken uit te zakken, door tijd te verliezen, maar het is niet the real deal.  Het is een surrogaat van wat ik echt zoek en tegelijkertijd is het zo gemakkelijk.  Je hoeft niets te doen, geen moeite, je laat je meenemen in het niets, tot je het beu bent en je losmaakt waar je aan vastgekluisterd was.  En vervolgens ben je moe of slechtgezind.  Of misschien niet iedereen, maar ik wel, ik ben ontevreden erna.  En toch laat ik me af en toe overhalen om tijd te verliezen.  Gewoon kwijt te zijn, mijn verstand kwijt te zijn. 

Dank je voor de stilte in mijn hoofd.  Dank je voor de rust en ontspanning dat de stilte brengt.  Dank je.    

Dag 120.  We zitten bijna in een derde van de uitdaging.  Het is met momenten zwaar om elke dag tijd te vinden om te schrijven en te mediteren.  Ik ben toch algauw een uur of langer kwijt met beide.  Soms vind ik het best moeilijk om de tijd hiervoor te maken.   Maar uiteindelijk was het mijn bedoeling om mezelf te verplichten via deze weg.  Anders gebruikte ik deze tijd om te verliezen, nu gebruik ik ze om diepgang te vinden.  Best een geslaagde inruilactie, al zeg ik het zelf.  Er zijn zelfs dagen dat ik helemaal ervoor ga en naast de vele informele meditatie momenten, een ochtend én een avond meditatie doe.  Je weet wat ze zeggen he: je zou elke dag een halfuur moeten mediteren, behalve als je stress hebt, dan zou je een uur moeten mediteren.

Vanochtend lag ik, alweer, vroeg wakker in mijn bed, het huis was nog stil, geen geluidje te  horen, binnen noch buiten.  Ik besloot de tijd te gebruiken voor een ochtendmeditatie.  Een heerlijk, zachte en ontspannen chakra meditatie, waarbij ik de verschillende chakra’s activeer door met mijn aandacht erbij te blijven net zolang tot ik ze voel tintelen.  Vervolgens neemt de kundalini over en voel ik elektriciteit stromen helemaal naar boven en naar beneden.  Toen de elektriciteit boven aan mijn lichaam kwam had ik een eigenaardige ervaring.  Plots voelde ik mijn hoofd opengaan, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.  Toen begon ik te denken: oh wat gebeurd er?  En mijn hoofd ging terug toe.  Het was alsof mijn energie zich openstortte in een opengaande straal naar boven.  Smal aan mijn hoofd en steeds breder een breder bovenaan.  Als ik begon te denken stopte de openheid en beperkte deze zich tot een bol rond mijn hoofd.  Dicht bij mijn hoofd.  Maar als ik terug ging naar het meditatie gevoel, ging de aandacht opnieuw in een straal naar buiten.  Echt open en vervolgens alweer beperkt de aandacht, heb het een paar keer gedaan, het was een grappig spel.   Toen nam het denken opnieuw over.  Gedaan met open staan voor de energie en wijsheid van het universum. Maar toch een aangename herinnering, vastgelegd om niet te vergeten.

Het schrijven van dit blog, mezelf uitdrukken en mensen hebben die volgen en er zelfs inspiratie uit op doen.  Ik ben er zo dankbaar voor.  Dank je aan ieder die me steunt.  Dank aan de mogelijkheid om te schrijven en alles te delen.  Dank je zo heel erg hard.  

Dag 121.  Ooit was ik een niet-gelover, een atheïst.  Wist niet wat het woord echt betekende maar ik was het wel.  Wantrouwig was ik naar alles wat te maken had met God, want het was me herhaaldelijk verteld dat God niet te vertrouwen was en dat ik zeker niet moest geloven.  Ik nam aan dat dat mijn pad was.  Maar af en toe kreeg ik een glimp van een hogere realiteit.  Zoals tijdens een episode als kind waar ik zo bang was om te sterven.  Ik lag ’s nachts te huilen in mijn bed uit pure doodsangst.  Ik kan nog niet zo oud geweest zijn, een jaar of 8 a 9 denk ik.  En zoals het universum zo vaak doet, kreeg ik op dat moment een tijdschrift in handen met getuigenissen van kinderen over reïncarnatie.  Zij verhaalden over terugkomen en herinneringen, die de ouders checkten en als waarheid bestempelden.  Mijn leven was gered.  Nu kon ik gerust zijn.  Mijn ziel leeft verder, enkel mijn vorm veranderd.  Ik voelde tot in de puntjes van mijn tenen dat het waar was. 

Trouwens hoe ongelovig ik ook was, mijn intuïtie ben ik nooit verloren.  Heb altijd op dat contact blijven vertrouwen.    

Tijdens mijn eerste jaar vol meditatie ervaringen kreeg ik twee gidsen.  Eentje is een man, die aan mijn linkerschouder staat en waar ik altijd en altijd bij terecht kan.  Ik kwam hem tegen tijdens een sessie bij mijn osteopaat.  Zij zag dezelfde man.  Hij liet zich kennen aan ons beide.  De tweede is mijn vorige hond.  Hij kwam tijdens de opleiding telepathisch contact met dieren.  Allez, kwam, hij was er altijd al, mijn vorm had nog te veel verdriet om het aan te kunnen hem te ontmoeten op zielsniveau. 

Dus ik heb twee gidsen. En ik geloof niet eens in gidsen.  Maar ja, het heeft niets te maken met geloven, ik kan ze voelen, ik voel hun steun, krijg hun raad, voel hun liefde en aanwezigheid.  Telkens ik open sta voor hen voel ik hun onvoorwaardelijkheid.  Zij helpen mij tijdens slechte nachten, als ik ze aanroep.  Zij helpen mij met zoveel kleine waarschuwingen als ik te snel of te gevaarlijk leef.  Zij laten me dingen vergeten, zodat ik andere dingen tegenkom die ik zeker niet mag vergeten.  Zij staan daar dag en nacht.  Soms word ik er een beetje verlegen van.  Zoveel geven ze en ik kan niets terug geven.  Behalve mijn dankbaarheid.

Dank je sterke man aan mijn zijde voor je raad die naar boven komt in de stilte van mijn brein.  Dank je lieve hond voor de liefde die naar boven komt als mijn denken zwijgt.  Dank je om me te begeleiden.  Het is mooier met jullie erbij.  Dank je.  

Dag 122.  Vandaag is het geen zuiver verlicht onderwerp.  Ik wil gewoon iets kwijt.  Ik wil iets kwijt over slakken.  Onze moestuin, zo prachtig aangelegd door mijn man, en voller en voller met de heerlijkste groenten, wordt belaagd door slakken.  Het idee om gif te strooien steekt me tegen, vooral het ecologische luik ervan.  Ok, ja, er zijn biologische varianten, maar toch.  Dus wij ‘plukken’ slakken.  Na een regenbui komen ze naar boven en daarnaast ook in het donker.   Op deze momenten begeven wij dus op jacht.  Op het eerste zicht lijkt dit wel een lastige taak.  Banaal en redelijk stom.  Maar van alles, werkelijk alles, kan je een uitdaging maken.  Zo samen met mijn man in het donker op jacht, eigenlijk is het wel een gezellige bezigheid.  Samen op jacht, samen de plantjes beschermen, samen in beperkt licht zoeken, samen plannen smeden om het op te lossen en ondertussen buiten leven, geeft balans en betrokkenheid. 

Het doet je ook beseffen nederig te zijn tegenover moeder natuur.  Want moeder natuur voorziet onstuitbaar in een eindeloze stroom van leven.  Het voelt zo juist en echt om met de natuur te leven.  Het volgen van zaad tot een plant, de blijdschap terwijl ze opgroeien, de vreugde en dankbaarheid bij het oogsten, de explosie van smaken tijdens het eten.  Het is zo echt.  Maar ook het jagen op deze mee-eters, het besef dat je er nooit van kan winnen en in de plaats van moedeloos te worden, word ik er blij van.  Ten eerste omdat de jacht oerinstincten wakker roept, waarbij je bloed stroomt van trots om je ‘gezin’ te beschermen.  Ten tweede omdat je als gezin een samenhorigheid ontdekt.  Ten derde omdat je leert te ‘delen’, niets in de moestuin zal ooit alleen van ons zijn.  Moeder natuur geeft en neemt.  Ze geeft een deel en ze neemt een deel.  En daar dienen we rekening mee te houden.  Dus ik hoop dat onze planten groot en sterk worden.  Dat de slakken kunnen mee eten, zonder de planten te laten sterven.  En ik hoop ook dat elke mens dit kan ervaren, het heerlijke leven dicht bij planten en moeder natuur.

De lente en haar lokroep naar het buitenleven, het laat mijn hart zingen.  Ik voel me zo dankbaar voor alle mooie dagen nu en in het vooruitzicht.  Wat heb ik een geluk om een tuin te bezitten waar ik moeder natuur elke dag kan zien schitteren in volle glorie.  De groei van de planten, het rijpen van de vruchten, haar volle gulheid, maar ook het ruisen van de bamboe, het knisperen van alle nieuwe bladen die open springen, de bloemen die elke dag zich openen en sluiten en de vlierbloesem die heerlijk geurt.  Ik kan het grotere geheel zien, ook de insecten, die grotendeels helpen om alles te laten ontstaan.  De wespen, bijen, vliegen, wormen, hommels, allen welkom.  Maar de slakken, tja, jullie worden vooral voer voor onze gulzige kipjes.

Dank je lente, dank je zonneschijn, dank je wind, dank je water, dank je.