Ergens kan ik het schrijven op dit blog niet laten, maar de verplichting om elke dag te schrijven is tegelijkertijd zwaar.  Vanaf nu besluit ik tot een wekelijks verslag over hoe het verder gaat, de weken na het avontuur…

Het mediteren gaat een beetje op en af, als ik eerlijk ben.  Er zijn dagen dat ik er echt tijd voor maak.  Maar mijn verstand staat regelmatig wel een beetje in de weg.  Mijn verstand zegt namelijk dat het wel erg saai aan het worden is, zo altijd hetzelfde en dat ik beter iets anders zoek om te doen.  Mijn verstand heeft hiermee wel een punt.  Of ik moet zeggen, mijn verstand raakt me hier wel mee.  Ik ben altijd nieuwsgezind en steeds hetzelfde doen is voor mij heel moeilijk.  Mijn denken heeft dus weldegelijk ingang gevonden.  Gelukkig is er nog altijd Eckhart Tolle, die nieuwe filmpjes de wereld in stuurt en waar ik ten volle van geniet.  Zij brengen eenzelfde algemene tinteling teweeg bij mij dan een meditatie, gewoon door naar hem te luisteren en zijn ideeën te laten doordringen.  Ik voel de waarheid van deze ideeën ook echt, diep in mezelf.  Ik besef dat de formele meditatiemomenten dus beter kunnen, maar de informele ook.  De tinteling opzoeken, dagelijks en hierin leven, blijft een aandachtspunt.  Het kan dus beter. 

Maar het kan ook slechter.  In deze wereld van verlokkingen en afleiding, blijft bewust worden toch mijn rode draad, al is hij hier en daar wat ondergesneeuwd.

Tegelijkertijd dringt zich de vraag op… wat is nu een zinvolle tijdsbesteding?

Is dat lezen?  En wat dan lezen? Is tv kijken zinvol?  Puzzelen?  Gamen?  Moet ik mezelf wat rust gunnen en hoe?  Met vrienden afspreken?  Uitgaan?  Een glaasje drinken? 

En wat bedoel ik nu eigenlijk met zinvol?  Ja, dat is wel misschien de belangrijkste vraag in deze setting.  Wat is voor mij zinvol?  Moet mijn vrije tijd besteed worden aan bewust worden?  Aan ontspanning?  Aan sociale contacten? Aan huishoudelijke taken? Aan schrijven?  Aan lezen?  Aan mediteren?  Of misschien aan een beetje van dit alles?  Wat is dus voor mij de best bestede vrije tijd, waar kikker ik het meest van op, wat herbront me het meeste? 

Van deze lijst voelt tv kijken en gamen wel de minst effectieve weg om mezelf te herbronnen.  De rest geeft beter resultaat.  Soms is het brainless zijn wel aangenaam.  Maar ik moet zeggen, alhoewel ik het wel eens graag doe, ik het bijzonder onbevredigend vind, achteraf. 

Wat zal ik afspreken met mezelf?  Misschien 1 keer in de week en 1 keer in het weekend tv kijken, kort en wat ik wil zien.  Daarna filmpjes van Eckhart Tolle of super soul sunday of andere.  Of lezen in boeken die me bewuster maken.  En als afsluiter van de dag mediteren.  Elke dag.  Het voelt juist om het brainless zijn te beperken.  Het lijkt verloren tijd, al doe ik het van tijd tot tijd, want herbronnen doet het me niet.  Integendeel.  Zinvolle mijn tijd besteden, daar wil ik bewust mee omgaan.  

Hoe pijnlijk kan een afscheid zijn?  Zo verdrietig als iemand sterft.  Zeker als het een kind is.  Zeker als het een kind is dat je kent.  Zeker als het een kind is dat jouw kinderen kennen.  Het is niet mijn dochter, maar mijn hart breekt bij zoveel pijn en verdriet.  Ik kan me niet voorstellen dat er iets ergens is dan je meisje te moeten afgeven.  Plots, in een stom ongeluk.

Hoe kan je hier mee omgaan?  Ik voel me verslagen en verdrietig. 

Ik aanvaard de pijn en ga erin. De pijn zit ter hoogte van mijn hart en mijn keel.  Het doet daar enorm zeer en ik huil.  Ik huil een hele poos, even rusten en weer een huilbui.  Ik word moe en val in slaap.  Ik zie haar in mijn dromen, ik geef haar een mooie rode bloem.  Zo een stengel met verschillende bloemen op.  Ze is blij maar kan niet lang blijven.  Ze moet die nacht nog zoveel mensen bezoeken. 

De dag erna is de pijn even beter, in de ochtend.  Ik besef dat rouwen aanvaarden is.  Jezelf overgeven aan het verdriet zonder te panikeren en zonder ertegen te willen vechten.  ik probeer de feiten echt te aanvaarden.  Een jong leven, een zinloos ongeluk.  Gewoon, een ongeluk.  Waar waren haar beschermengelen?  Waarom waren ze er niet?  Of waarom heeft ze ze genegeerd?

Aanvaarden.  Er is niemand om boos op te zijn.  Er is geen manier om het te ontkennen, al is het zo moeilijk te geloven.  Aanvaarden.  Dat lieve meisje is er niet meer.  Ze was getalenteerd en behulpzaam.  Aanvaarden.  Vriendelijk en zelfstandig, nog een heel leven voor de boeg.  Aanvaarden.  Aanvaarden. Aanvaarden. 

Ik zit in strijd met mezelf tussen het stuk dat het niet wil geloven en het stuk dat de situatie aanvaardt.  Ik laat de emoties komen zoals ze zijn en maak er tijd voor.  Ik luister naar mezelf en het verdriet.  Zodat ik klaar ben om de ouders te steunen.  Hun verdriet te aanvaarden.  De ouders te aanvaarden. 

Lieve kleine meid, ik geef je hierbij nog een bloemetje.  Ik vergeet je nooit.  Deze zomer zal ik nog veel aan je denken.  Mijn hart blijft voor jou open staan en ik ontmoet je nog in onze dromen.   Ik zal je missen en ik zal je weerzien.  Dikke knuffel.  

Het lijkt wel of er bij mensen een genetische afwijking aanwezig is, die bitterheid noemt.  Met bitterheid bedoel ik, in alles het slechte zien.  Negatief over andere mensen spreken, achter hun rug.  Zichzelf gemeen verwoorden naar anderen, zodat die zich gekwetst voelen.  Als iemand blij is voor een eigen prestatie, die prestatie minimaliseren.  In plaats van grenzen aan te geven, achter de rug boos zijn, terwijl de eerste partij van niets weet.  Niet meer onthouden waarvoor je eigenlijk wel nog dankbaar bent.  Benadrukken wat er verkeerd gaat en niet wat er goed gaat.  Een lelijk en bitter gezicht trekken, de hele dag lang.  Zuchten.  Zuchten.  Zuchten.

Maar ik vind bitterheid vooral gemeen als je ermee anderen afkeurt, indien ze niet zijn of niet denken zoals jij.  Ooit leerden we allemaal dingen of trokken we ergens conclusies uit, maar om anderen te veroordelen als ze anders denken of anders leerden, dat gaat voor mij een brug te ver.  Anderen afkeuren, achter de rug of in het gezicht.  Terwijl het mensen zijn van vlees en bloed, met tranen en gevoelens. 

Ik ben gevoelig voor afkeur en gevoelig voor bitterheid.  Het raakt iets diep in mij.  Iets dat gekwetst is, misschien als ik klein was, want ik herinner het me niet.  Misschien is het wel een wonde die ik mee draag uit een ander leven?  Maar het raakt iets, diep in mij.  Ik voel dat deze manier van kijken en deze manier van zijn fout is, pijnlijk is, verkeerd is.  Maar ik voel me er zo machteloos tegen.  Ik sta met mijn mond vol tanden te lijden als ik dit zie gebeuren.  Naar mezelf én naar de ander.  Ik klem mijn tanden op elkaar om het verdriet niet te laten stromen.  Mijn kaken doen er pijn van. 

Waarom worden mensen niet wakker?  Zien ze het lijden niet dat ze veroorzaken met hun denken?  Met hun geloof dat hun visie de enige echte waarheid is, blijft het lijden maar toenemen.  Lijden emotioneel, lichamelijk, voor mensen, dieren en moeder aarde.  Ik voel me soms zo machteloos. Niet op een bittere manier of afkeurend, maar verdrietig en angstig.  Wat is mijn bijdrage klein tegenover de vele mensen die leven in de waarheid van hun denken. 

Afkeur is een belangrijke manier van het ego om de baas te blijven.  Misschien moet ik nog eens in Eckhart ’s boek een nieuwe aarde lezen om hier meer grip op te krijgen.  Want een mens wil overleven en afkeur vermijden.  Het kind in onszelf wil blijven bestaan, bij de groep horen.  Het kind in onszelf is heel gevoelig voor afkeur en past zich aan.  Het is een heel effectieve manier om jezelf te verliezen. 

Ik voel me rustiger nu.  Mensen die bitter zijn, ik kan er niets mee doen door zelf bitter te worden.  Of door er boos op te worden.  Ik kan alleen maar zelf oefenen in bewust zijn en hopen dat er ergens een vonk wordt aangestoken.  Je kan niemand dwingen wakker te worden uit hun denken.  Je kan ze enkel de weg duiden en hopen dat ze erop willen lopen.  Het universum leeft dit perfect voor en blijft eindeloze kansen geven.  Zelfs als je er geen enkele van gebruikt.  Was ik maar zo wijs.  Namasté.  

Ondertussen ben ik mee gestart met de reeks van Oprah en Deepak, manifesting true succes.  Elke dag uitleg over hoe je succesvol kan worden, op een zielvolle manier.  Interessant om de dingen anders te bekijken én inspirerend.  Maar wat het meest deugddoend is, is de combinatie van een mantra met new age muziek.  Het zijn mooie en nieuwe mantra’s. Ze zijn simpel genoeg om te onthouden maar toch krachtig. 

Ik vertelde in het verleden al over de beelden die komen als ik mediteer.  Het zijn flitsen, korte beelden.  Soms zijn het ogen, soms zijn het gezichten, mijn gezicht ook, soms huizen en straten, soms wormholes.  En de laatste weken ook het meisje dat stierf, waarover ik twee weken geleden sprak.  Ze komt, zomaar, op sommige momenten dat ik in trance ga.  Die eerste week dan toch, want sinds de begrafenis komt ze niet meer.  Ik heb ze op de begrafenis ook gezien.  Ze stond bij de urne te kijken naar iedereen die binnen kwam.  Volgens een vriendin van me is het normaal dat een geest vertrekt als de begrafenis voorbij is.  Ik hoop dat het bij haar ook het geval is, dat ze zich niet te schuldig voelt tegenover haar moeder.  Het meisje is wel nooit triest als ik ze zie.  Wie of wat ik ook zie of spreek in de trance, zijn die nooit triest of anderzijds emotioneel.  Die zijn altijd neutraal. 

Maar alleszins die beelden komen en ik begrijp ze niet altijd even goed.  Ik heb al aan meerdere mensen hierover uitleg gevraagd, maar de beste uitleg kreeg ik van, alweer, mijn osteopate.  Ze zei, nu zeggen die beelden niets omdat ze los staan van elkaar en het slechts flitsen zijn, maar hoe meer je derde oog open komt, hoe beter je zal begrijpen wat die beelden betekenen en komen zeggen.  Ja, dat is een zinvolle uitleg.  Dus, het is zaak om nu mijn derde oog verder open te krijgen.

Ik merk dat ik evolueer want in het begin van het meditatie avontuur ging ik uit angst direct uit de trance als ik beelden kreeg.  Zeker toen ik het beeld van mezelf tegen kwam, dan heb ik uit schrik dagen niet gemediteerd.  Nu kan ik zonder angst de beelden laten komen en naar kijken. 

Toen ik gisteren in trance ging bij het reciteren, in mijn hoofd, van de mantra, kwamen er opnieuw beelden.  Veel dit keer, allemaal mensen die voorbij kwamen, mannen en vrouwen.  En ik leerde iets nieuws.  Als ik kijk zonder te interpreteren, krijg ik beelden en worden deze zelfs nog scherper, maar vanaf ik begin woorden erop te plakken, verdwijnen ze.  Of zodra ik iets wil doen met die beelden zoals ze scherper krijgen of dichter krijgen, verdwijnen ze.  Het enige wat ik kan en mag doen is kijken, niets proberen te begrijpen en me volkomen overgeven aan wat er komt. Dan blijven de beelden komen. 

Totaal open staan en niet denken en niet interpreteren.  Ik probeer vanavond opnieuw.  Volgende week vertel ik hoe het gelopen is en of ik al wat vordering maakte in het openen van mijn derde oog.  Ben heel benieuwd.