Dag 153.  Vandaag heb ik wel gedacht aan de yoga.  Ik vind er meer en meer plezier in.  Het rekken tijdens een zonnegroet, geeft zelfs al wat resultaat.  Ik kan eigenlijk na deze korte periode met zo weinig oefening al wat soepeler de rug buigen en dus bijna mijn tenen raken.  Tja, echt een lenige ben ik nooit geweest, maar iets soepeler kan ik nog wel zijn.

De meditatie ging gisteren heel erg goed.  Ik heb er al mee opgeschept, maar de liefdesmeditatie ligt me heel goed.  Ik zoek een liefdevol moment in mijn leven, dank je wel voor de vele momenten die ik al heb mogen meemaken.  Zo heb ik vandaag een onbekende mama doorverwezen naar een kinderpsycholoog, zij was zo blij.  Ook dat zijn momenten dat ik liefde voel stromen.  De ene persoon, zomaar om te helpen, de andere omdat die zich geholpen voelt.  Dat is liefde, elkaar zien en helpen en bewust bedanken.  Het gevoel van liefde huist bij mij in mijn hart en in mijn maagstreek, daar kan ik het gevoel het snelste vinden en oproepen.  Dan blijf ik erbij, minuten en minuten en de tijd vliegt.  Als de stem zegt de meditatie af te breken, heb ik even spijt, maar dan doe ik lekker niet wat ze zegt, zet mijn mp3 af en doe verder zonder haar, totdat ik het volledige onbewuste van de slaap binnenduikel.  Wat een manier om in slaap te vallen.  Ik voel het aan de kwaliteit en diepgang van mijn slaap. Het is, ja zo gevoelig ben ik dan wel, een heel andere slaap dan diegene die ik heb indien ik na een avond tv kijken in slaap vallen.  Dat is al 1 voordeel.

Vandaag bemerkte ik nog een nieuw voordeel. Ik vertelde reeds dat mijn intuïtie met stappen vooruit gaat en ik veel meer aanvoel, besef, weet, zonder dat ik weet waar het vandaan komt, laat staan dat ik het zou bedacht hebben.  Met mijn verstand bedoel ik dan.  Ik heb meer het gevoel dat deze kennis naar boven komt, zo zonder mijn verstand.  Mijn verstand vertaalt de kennis in woorden, maar ze creëert deze kennis niet.  Althans zo ervaar ik het. 

Het nieuwe element is dat ik begin te voelen welke weg ik dien te nemen, letterlijk, op straat. Indien ik op een nieuwe plek rijd, krijg ik plots het gevoel, het is naar daar.  Soms volg ik dit gevoel, soms vertrouw ik er niet op.  Maar het blijkt tegenwoordig steeds correct te zijn.  Vergis je niet, indien je me vraagt om met mijn richtingsgevoel of met logisch verstand mijn weg te vinden, dat blijft nog steeds een echte ramp.  Ik denk dat je me best niet meeneemt naar een onbekende plek want dan lopen we compleet verkeerd.  Echter mijn intuïtie is een andere stem.  Het is niet een zoeken, het is een weten.  Het is niets opgewonden, maar vredig.  Het is geen twijfelend besluit maar een zekerheid.  Daar is het.  Hoe zegt mijn verstand, wat weet jij daarvan.  Maar het is waar wat de stem van de intuïtie zegt, zoals vandaag voor de zoveelste keer bleek.  De voordelen blijven zich opstapelen he.  Ben dankbaar dat ik deze uitdaging ben aangegaan.   

Dank je dat het verstand beter en beter mijn intuïtie vertaalt en minder en minder censureert.  Dank je dat ik meer en meer vertrouwen heb in mijn onbewuste weten.  Dank je voor de overgave.  Dank je.  

Dag 154.  Hallo iedereen, de zon maakt me vrolijk en energiek.  Bovendien heb ik een paar dagen vakantie dagen in het vooruitzicht dus sowieso spat de vreugde er vanaf.  Hopelijk hebben jullie ook echt genoten van het zonnetje. 

Als ik zo de boeken van verlichte geesten lees, komt er vaak een gemeenschappelijk element in terug.  Het komt steeds neer op: het maakt niet uit.  Om het even hoe je externe omstandigheden zijn, het maakt niet veel uit wat ze zijn. Belangrijker is hoe jij ermee om gaat.  Om het even hoe je interne omstandigheden zijn, gevoelens en gedachten bedoel ik dan, het maakt niet veel uit wat ze zijn.  Belangrijker is hoe jij ermee om gaat.   Oorspronkelijk vond ik dat toch wel serieuze zever.  Als je iets ergs meemaakt, zoals je liefke dat het uitmaakt, dan is dat toch gewoon erg, niet iets wat niet uitmaakt.  Hoe kon het nu waar zijn wat die mensen vertellen. 

Maar hoe langer ik mediteer, hoe meer ik als psycholoog werk en hoe dieper mijn inzichten worden, hoe meer ik begin te begrijpen wat ze bedoelen.  Daarstraks wandelde ik in het bos, met mijn schat van een hond, het weer was prachtig en mijn dag nokvol gevuld met af te handelen taken.  Ik stresseerde me.  Daar, in de pracht van de rust, tussen de krachtige stilte van de bomen, werd ik wakker.  Ik zag mijn gedachten me opjagen en het maakte eigenlijk allemaal plots niet meer uit.  Ik zag dat gedachten maar gedachten zijn, ik hoef me niet druk te maken over het feit dat ik ze heb of niet heb.  Ik kan ze gewoon laten voorbij drijven en niets mee doen.  Ik zag vogels rustig eten zoeken, of fladderend rond elkaar en ik wist, zo is het leven, vrij, zonder gedachten.  Dankbaar altijd.  Is dat dan alles dacht ik.  Is wakker zijn niet meer dan dat?  (Zie hier komt het verstand alweer terug)  Zien dat gedachten maar gedachten zijn, weten dat gevoelens maar gevoelens zijn en weten dat ik de observator ben die enkel door mijn ogen kijkt, niet door die van een ander. 

Het moeilijke is niet het wakker zijn, eigenlijk is dat zo simpel en gewoon.  Het moeilijke is het wakker blijven.  Want voor ik het weet begint mijn verstand zijn verhaaltjes te vertellen en ben ik mee weg, de droomwereld van de woorden in.  De droomwereld van de verhaaltjes in.  Terug volop in het lijden, druk maken en stressen. 

Dus whatever, wat maakt het uit.  Als je wakker bent, is alles goed omdat alles is wat het is.  Gedachten, gebeurtenissen, gevoelens zijn voorbijgaand en slechts informatie.  Ik ben ik en blijf ik.  Ik ben de observator die niet veranderd, alleen meer constant aanwezig blijft. 

Dank je voor de prachtige wandeling, met haar prachtige inzichten met haar prachtige warmte over mijn dag.  Dank je. 

Dag 155.  Genezen of helen is een beetje een omstreden thema.  Zoals bij alles zijn er zoveel interpretaties mogelijk.  De klassieke geneeskunde beweert alles te moeten splitsen en apart te behandelen, de homeopathie beweert verdunde triggers te moeten geven om zelfgenezing tot stand te brengen, de fytogeneeskunde baseert haar kennis op planten die lijken op onze lichaamsdelen of organen, acupunctuur ziet verbindingen en stromen van energie die geblokkeerd zijn, cranio-sacrale therapie poogt het stromen van het hersenvocht te herstellen, engazomaardoor.  Hoe vind je in hemelsnaam je weg in al die interpretaties?  In al die mogelijkheden?  Mensen ontdekken het lichaam, haar gebreken, haar problemen en willen deze oplossen.  Een goed plan vind ik wel.  Maar vanaf iemand het genezen heeft ontdekt, wil die er natuurlijk woorden opplakken.  En daar loopt het, volgens mij, mis.  Vanaf er woorden zijn, zijn er interpretaties.  En vanaf er interpretaties zijn, zijn er meningen.  En vanaf er meningen zijn, zijn er conflicten.  Conflicten om te dwingen de ander zijn mening over te nemen. 

Deepak spreekt over homeostase.  Het lichaam keert terug naar zijn oorspronkelijke vorm.  Het komt in rust en herstelt zichzelf in al haar wijsheid.  Indien we stil worden in ons hoofd en ons lichaam ruimte geven, kan het zichzelf herstellen.  Uiteraard zijn er grenzen aan zelfherstel, wat echt weg is, komt niet meer terug.  Maar wat beschadigd is of versleten, kan met de juiste rust zijn weg terug vinden.  Je kan bewust je lichaam helpen zichzelf te herstellen.  Tijdens meditatie kom je in de staat van homeostase.  Bijvoorbeeld, je volgt je ademhaling, op en neer, je volle concentratie volgt de golven en je voelt je langzaam wegzakken in de rust en trance. Een optillen van je energie, een stroming overal.  Een hoofd dat even stil blijft.  Dit is de homeostase.  De basislijn van het lichaam.  Vind je deze basislijn, dan kan het lichaam haar ingebouwde functie van zelfreparatie in gang zetten.  Selfrepair. 

Ik weet dat er veel interpretaties zijn en ik weet dat als ik mijn arm breek, ik naar het ziekenhuis rijd.  Maar in het ziekenhuis zetten ze een gips rond mijn arm en wachten ze 6 weken tot deze genezen is om hem eraf te halen.  Wie geneest dan het lichaam?  Zij of mijn lichaam zelf? 

Deze zelf genezing voelt voor mij juist aan.  Ik vertrouw hier al jaren op.  Soms kan je best deze genezing te ondersteunen door veel te slapen of wat voedingssupplementen te nemen, of gewoon door luisteren naar waar je zin in hebt om te eten, vaak zegt dat wat je nodig hebt.  Dus, als je door het bos de bomen niet meer ziet over hoe je jezelf kan helpen genezen.  Wordt dan stil, mediteer, breng je geest en lichaam tot rust en vertrouw op haar kennis. 

Dank je voor ons prachtige lichaam.  We behandelen haar niet altijd goed, maar we doen haar het meeste plezier door haar naar basis te laten gaan.  Dank je.  

Dag 156.  Gisteren sprak ik over homeostase.  Ons lichaam heeft alle kennis in zich om zichzelf te genezen.  Het enige wat we moeten doen is de weg vrijmaken voor deze reparatie en vertrouwen hebben, vooral niet panikeren.  Tijdens de meditatie gisteren, kwam opeens het besef bovendrijven dat dat eigenlijk met emoties hetzelfde gaat.  Maar laat me het verduidelijken met een paar voorbeelden.

Stel, je hebt een virus in je lichaam.  Je lichaam heeft de indringer gezien en wil hem weg.  Hiervoor gaat je lichaam, in al zijn wijsheid, koorts maken.  Koorts brengt de temperatuur van je lichaam hoger, veel hoger.  Het virus houdt niet van deze warmte, meer nog, het virus gaat dood door deze warmte.  Ons lichaam kan deze temperaturen maar even aan, dus de koorts komt met vlagen.  De bedoeling is echter duidelijk.  Het lichaam warmt zichzelf op tot temperaturen waar het virus verzwakt of sterft en onze witte bloedcellen alles kunnen opruimen en verwijderen.  Dus ons lichaam heeft zichzelf genezen.  Indien wij er niet tussen komen en voldoende rusten en zweten, brengt het lichaam de zaak terug in orde. 

Nu geldt hetzelfde met emoties.  Stel, je hebt een vriendin waarmee de vriendschap verwaterd is en die je uiteindelijk dient los te laten.  Dat is een verdrietige zaak.  Het is een afscheid, na jaren lief en leed gedeeld te hebben.  En een afscheid, een onthechten doet pijn.  Onze geest moet wennen aan de nieuwe, aangepaste situatie.  We dienen te onthechten en daarvoor kregen we de emotie verdriet ingeschreven.  Nu komt het punt.  Om te genezen van deze verlieswonde moeten we de wonde aandacht en ruimte geven.  Dus we geven tijd en rust aan de wijsheid van ons lichaam om te repareren wat er stuk is gegaan.  Een onthechting, dus verdriet.  We blijven bij het verdriet en vertrouwen erop dat het lichaam weet wat het doet.  Net zoals wanneer het koorts maakt, we erop vertrouwen dat het dat met een gegronde reden doet.  Emoties zijn net zo, het zijn de zelfreparatie mechanismen van het lichaam. 

En terwijl wij stil worden en vertrouwen en bij onszelf blijven als observator zal in deze fase de homeostase zijn werk doen.  We hoeven helemaal niets te veranderen, weg van te lopen of iets in te nemen.  Alles wat we nodig hebben om te genezen van onze tegenslagen, is de homeostase en de wijsheid van ons lichaam die de reparatie reeds in gang heeft gezet.  Stil zijn, het verstand loslaten en tot volledige ontspanning komen, het is het antwoord op lichamelijke en geestelijke heling.  Nu snap ik waarom emoties die je aandacht geeft wegebben en plaats maken voor evenwicht.  Indien je observator wordt van je emoties, neemt de homeostase over en repareert ze wat stuk is, namelijk het emotioneel onevenwicht.  Dit mooie inzicht, zomaar uit het niets, verschenen tijdens mijn meditatie over de liefde.  Ik heb heerlijk geslapen vannacht. 

Dank je mijn mooie dag gisteren.  Ontspannende dagen brengen heel wat inzichten met zich mee.  Dank je.

Dag 157.  Ben vandaag zo dankbaar.  Zo ongelooflijk dankbaar.  Ben voor zoveel dankbaar.  Ik ban dankbaar dat ik gezonde kids heb.  Kids die altijd speels rondlopen, vol energie, vol liefde en vol verwondering over het leven.  Ik ben dankbaar dat ik een man heb die me aanvaard zoals ik ben en me de ruimte geeft om mezelf, mijn denken, al mijn vragen en mijn ziel te zoeken.  Ik ben dankbaar dat ik een gezond lichaam heb.  Een lichaam dat zichzelf herstelt zo gauw het van mij de kans krijgt.  Ik ben dankbaar dat ik intuïtie heb en durf te vertrouwen op dit weten van de buik, want zij leidt me naar alle plekken waar ik wil komen en waar ik kan groeien tot het beste van mezelf, ten dienste van anderen.  Ik ben dankbaar dat ik een fantastisch werk heb met authentieke mensen en authentieke ervaringen.  Ik ben dankbaar voor de zinvolheid van mijn beroep om deel te nemen aan levens van mensen en hen naar verbetering te helpen zoeken.  Ik ben dankbaar dat ik een huisje heb, waar we een paradijsje maakten vol groen, groenten en rust.  Ik ben dankbaar dat mijn brein me uiteindelijk geleid heeft naar de vele antwoorden op de grote vragen van mijn ziel. 

Ik ben dankbaar dat ik, onbewust, de kunst versta om te weten welk pad ik het beste bewandel, al is dat pad er eentje waar niemand op te vinden is.  Tenminste dat dacht ik toch dat ik er alleen was, maar terwijl ik hier wandel zie ik toch best veel volk meewandelen.  Ik ben dankbaar te ontdekken dat ik niet alleen ben. 

Ik ben dankbaar dat ik dieren in mijn leven heb.  Zij laten me dagelijks voelen hoe liefde eigenlijk in elkaar zit.  Wat onvoorwaardelijke liefde is en hoe mooi leven is zonder de last van je verstand.  Ik ben dankbaar voor mijn vriendinnen, die luisteren en begripvol zijn.  Wat ben ik dankbaar voor alle mensen in mijn leven.  Soms is het moeilijk te begrijpen waarom ik toch zoveel geluk heb. 

Wij mensen zouden zo een grote voorhoofdskwab gekregen hebben om woorden te kunnen formuleren.  Niet voor de woorden op zich maar omdat woorden intenties kunnen vormen.  Geen enkel ander dier kan met woorden intenties vormen.  En deze intenties bepalen niet alleen hoe we de wereld interpreteren en dus voelen.  Intenties zouden eveneens bepalen hoe we ons leven en onze toekomst vorm geven. Door wat we verlangen en als intentie vorm geven in ons hoofd, creëren we ons leven.  Soms creëren we een mooi leven voor onszelf, soms een hel.  Maar mijn gedachten kunnen niet anders dan zuiver zijn, anders zou ik zoveel niet hebben om dankbaar voor te zijn.  Zelfs mijn grootste droom om schrijver te worden, lijkt vorm te krijgen. 

Meditaties helpen me bij zuivere gedachten.  Ik ben bovenal mijn meditaties dankbaar.  Dank je voor de zuiverheid in mijn hoofd.  Ik zal ernaar streven, elke dag van mijn leven.  dank je.  

Dag 158.  Deze ochtend werd ik wakker met pijn in mijn borstkast.  Een stekende pijn, aan de rechterkant, net boven de borst.  Ik probeerde te voelen wat er was maar aan de buitenkant was er niets te vinden.  Ik kon eveneens niet ontdekken of er iets aan mijn rib opnieuw was, ik was zeker niet gevallen of had me nergens bezeerd.  Dus de pijn moest van binnenin komen.  Vanuit mijn long, concludeerde en voelde ik.  De steken bleven komen en er was bijna geen positie in mijn bed die nog comfortabel was.  Elke houding deed pijn.  Ik moest echt moeite doen om niet in paniek te schieten.  Maar ik bleef liggen, na wat gezoek naar een houding die houdbaar was.  Uiteindelijk, zo begon ik te denken, zo werken de zenuwen van ons lichaam.  De zenuwen zijn aandachtsgevers.  Zij laten weten dat er een plek is in ons lichaam waar we aandacht aan dienen te geven.  Onze zenuwen leiden ons naar daar, door onaangename sensaties te sturen. 

Wat indien we ons lichaam zo serieus nemen dat we doen wat het vraagt?  Wat indien we inderdaad aandacht geven, zuivere, pure aandacht, aan de plek waar de zenuwen van zich laten horen?  Ik besloot het experiment aan te gaan.  Ik mediteerde volledig op deze plek.  Ik ging met mijn volledige aandacht naar de steken en bleef erbij.  Ik voelde me wegzakken in de aangename trance van de meditatie.  Mijn gedachten maakten plaats voor stilte.  Ik bleef mijn aandacht sturen naar de pijnlijke plek.  Ik zakte weg in een korte slaap en kwam even later verkwikt terug. 

Hoe was het met de pijn?  Mijn pijn was gezakt.  Niet weg, dat kan ik niet beweren, maar wel minder.  Laat ons zeggen, de pijn was na de meditatie en de overdadige aandacht toch 60% weggezakt.  Echt wel veel.  Ik stond op en begon aan de dag.  Tijdens de uren die volgden, verdween de pijn nog verder.  Nu zitten we op 80% vermindering van waarschuwingssignalen.  Mijn zenuwen kunnen tevreden zijn.  Zij hebben hun werk gedaan.  Ik heb geluisterd.  Dank je.

Dag 159.  Zoals in mijn verslag gisteren, mediteer ik momenteel via aandachtsmeditaties.  Ik mediteer op een plek in mijn lichaam waar ik pijn voel.  De stekende pijn in mijn borstkas bijvoorbeeld was deze ochtend gelukkig al bijna helemaal weg.  Het is best simpel als principe, ik blijf zolang mogelijk op deze plek met mijn aandacht.  Maar het doen zelf lukt de ene dag veel beter dan de andere dag, vooral gedachten kunnen gemakkelijk de aandacht opeisen en dan ben je niet aan het mediteren maar aan het denken. 

De pijn kan puur lichamelijk zijn, maar bij mij vaak ook puur emoties.  Wat ben ik toch gevoelig aan emoties.  Vandaag is het de emotie afkeur.  Hebben jullie het ook zo moeilijk met afkeur?  Afkeur doet me in elkaar krimpen en geeft me het gevoel dat ik een klein kindje ben.  Om erbij te horen en niet alleen te komen staan, is mijn eerste reactie, er eentje van aanpassen.  Ze keuren me af, ik zal me aanpassen.  Of ze keuren me af, wat is er mis met mij?  Uiteraard, zeg je dan, dat is de reden waarom we gevoelig zijn voor afkeur.  Om ons aan te passen aan onze ouders, aan de groep waarin we leven, zodat we overleven als groep.  Maar het geldt uiteraard omgekeerd ook.  Indien jij anderen afkeurt, openlijk of verborgen, eis jij van hen dat ze zich aanpassen aan de groep, aan jou.

De vraag is dan, waarop is deze dwang tot aanpassing gebaseerd?  Is ze gebaseerd op het ego, op het verstand, op onze angsten?  Is ze gebaseerd op kennis, op gevoel, op warmte, op vrede?  Waarop baseren we ons indien wij anderen afkeuren en waarop baseren zij zich indien ze ons afkeuren? 

Terwijl ik mediteer op afkeur, besef ik dat het gaat over onzekerheid.  Uit angst om zelf niet goed genoeg te zijn, ga je de ander afkeuren.  Bah, zij heeft mij niet graag, dus zal ik haar eens leren om mij niet graag te hebben.  Of hij heeft te veel geluk, ik zal hem afkeuren zodat anderen het geluk niet zien.  Of die persoon bewandelt een ander pad, ik zal hem snel helpen om opnieuw het juiste te bewandelen.  Afkeur verbergt de eigen onzekerheid, het is een manier om het evenwicht te herstellen in jezelf.  Bij afkeur van de ander krijg je aandacht, erkenning, je gelijk en voel je je even beter.

Maar ik houd me eraan het evenwicht proberen te herstellen door mezelf te helen, zonder de ander af te keuren.  Ik geef mijn aandacht aan de geslagen wonde, dn blijf bij haar zolang mijn lichaam bezig is.  Het duurt even maar het is heel effectief. 

Dank je om te ontdekken dat afkeur onzekerheid verbergt.  Het geeft me het sterke gevoel niet mee in deze droom te stappen en bij mijn vredige zelf te blijven.  Indien ik onzekerheid en teleurstelling kan ombuigen naar vrede, kan ik heel misschien bijdragen tot een betere wereld waar aanvaarding de plaats kan innemen van afkeur zodat onzekerheid eigenlijk niet meer nodig is.  Dank je.  

Dag 159.  Dit weekend nam ik een zware beslissing.  Het is een onuitwisbare en zeer persoonlijke beslissing.  Ik ga het bijzonder moeilijk hebben om me hieraan te houden, maar ik wil elke dag deze belofte maken en houden.  Ik wil eraan werken om hier nooit meer tegen te zondigen.  Ik wil mezelf eraan herinneren, elke dag.  Totdat het een automatisme wordt en ik mezelf niet meer anders ken.  Tot ik vergeten ben dat het ooit anders was. 

Ik wil graag de belofte maken om vanaf nu onberispelijk te spreken.  Onberispelijk naar de ander, over de ander, naar mezelf en over mezelf.  Onberispelijk spreken is een term die ik haal bij Don Miguel Ruiz, een tolteekse sjamaan, die de wijsheden van de tolteken deelt in zijn boeken.  Zijn eerste inzicht is wees onberispelijk in je woorden.  En alhoewel dat natuurlijk voor zich spreekt, valt het me op dat mensen, inclusief mezelf, zich daar niet altijd aan houden.  Ik zondig hierop indien ik verwijtend word naar de kinderen.  Ik zondig hierop indien ik ruzie maak met mijn man en met mijn moeder.  Ik zondig hierop op momenten dat ik spreek over de daders van de slachtoffers die bij mij in therapie komen.  Ik zondig hierop als ik ergens niet in slaag en mezelf afbreek, verwijt en afkeur.  Ik zondig hierop als ik roddel.  En alhoewel ik niet zo een grote roddelaarster ben, vind ik toch dat ik het af en toe doe.  En indien ik achteraf kijk naar mezelf, ben ik niet tevreden. 

Of het nu ligt aan het feit dat ik ouder geworden ben of omdat ik het nooit vroeger heb opgemerkt, maar ik heb de indruk dat mensen tegenwoordig luisteren en onthouden wat ik zeg.  Nog een extra reden om onberispelijke woorden te zeggen. 

Maar de hoofdreden is en blijft, dat het voor mij en voor mijn omgeving de enige correcte manier van omgaan is.  Niet als verwijt, niet om iets te bereiken en niet voor mijn imago, wel omdat het een pad naar geluk en verlichting is.  Een juist pad.  Dit weekend, nadat ik iets had gezegd over iemand, vond ik het welletjes geweest.  Ik heb mijn besluit genomen.  Ik wens vanaf nu af aan altijd onberispelijk te spreken over en naar anderen, over en naar mezelf. 

Heb sinds het besluit al een paar keer op mijn tong moeten bijten, maar me snel herpakt.  Ik ben zo blij met mijn besluit.  Dank je voor de inzichten.  Dank je voor de wijsheid.  Dank je om vanaf nu nooit meer te vergeten dat ik onberispelijk wil zijn in mijn woorden.      

Dag 160.  Een mooi aantal dagen passeerde reeds.  De helft van 365 is 182, dus we zijn bijna in de helft.  Nadat ik de aandachtsmeditatie een paar dagen deed, vond ik het gisteren tijd om over te gaan naar een nieuwe meditatie soort.  Ben de 8 weken reeks naar vreugde aan het volgen van Deepak.  Deze week doe ik week 4.  Het is een beetje een speciale meditatie want dit keer doe je verschillende dingen ipv slechts eentje.  Dus niet enkel mantra’s om te herhalen maar ook andere zaken.  De meditatie start met de So Hum meditatie.  Je ademt in met het woord So in gedachten en uit met het woord Hum. So, in, Hum, uit. Dit doe je 5 minuten tot je hoofd helemaal leeg is en je in een zoete trance geraakt. 

Vervolgens breng je je aandacht naar je hart en probeer je enkele positieve emoties op te roepen.  Je start met liefde.  Je denkt aan een moment waar de liefde stroomde, bijvoorbeeld tussen jou en je kinderen, je geliefde of je huisdier.  En je blijft met je aandacht bij je hart en bij dit gevoel.  Na 3 minuten ga je over naar het gevoel medeleven.  Je denkt aan iemand die het minder heeft dan jou en blijft bij je hart, bij die persoon en bij je gevoel.  Dit doe je opnieuw 3 minuten en dan stuur je de intentie uit dat deze persoon verbetering mag ervaren.  Het volgende gevoel is dankbaarheid.  Je haalt een herinnering op van een dankbaar moment en blijft bij dit gevoel voor de volgende drie minuten.  Vervolgens vreugde, wat in het verleden of de toekomst maakt je echt blij?  Blijf bij dit gevoel voor drie minuten.  En als laatste, vrede.  Herinner je een vredig moment, herinner je dit gevoel en blijf het oproepen, drie minuten lang. 

Dit zijn allemaal verheven emoties: liefde, medeleven, dankbaarheid, vreugde en vrede.  Waar deze emoties zijn, is er geen ego.  Waar deze emoties zijn, is het verstand niet langer aan de leiding en neemt je ware zelf over. 

De eerste keer dat ik deze meditatie deed vond ik hem wat rommelig, raar om zo allerlei emoties af te wisselen.  Maar ik begrijp de bedoeling wel.  Zo kan ik deze week dagelijks oefenen met gevoelens die het ego weghouden.  Ik ben absoluut voor dit plan.

Dank je voor deze interessante meditatie.  Ik probeer ze graag uit en wil graag deze emoties diep ervaren en eigen maken.  Misschien zelfs zo eigen dat ik deze emoties snel kan op roepen wanneer ik ze nodig heb om mij te leiden.  Dank je.  

Dag 161.  Gisterenavond, voor het slapengaan, had ik een aangename meditatie.  Soms lukken de meditaties niet zo goed en blijf ik meer denken dan mediteren, maar gisteren ging het best goed.  Via de So Hum herhaling viel ik de trance binnen en riep ik onze zuiverste emoties op, zoals ik gisteren omschreef.  Toen ik kwam bij vreugde en ik mezelf een vreugdevol moment mocht voorstellen, merkte ik op dat ik geen grote dingen bedacht, zoals mijn trouw, of de geboorte van de kids of slagen in een groot project.  Neen, wat er op komt als ik aan vreugde denk zijn kleine dingen, zoals de zon op mijn gezicht tijdens een wandeling.  Of uitgeslapen wakker worden.  Of een uurtje ontspannen in bad.  Mijn meest vreugdevolle herinneringen hebben blijkbaar eerder te maken met in het hier en nu te blijven en te kunnen stilstaan bij het moment zelf, dan met grootse gebeurtenissen. 

De woorden hier en nu worden je tegenwoordig om de oren gesmeten en meestal zeggen deze me niet veel.  Woorden zijn maar woorden, ze kunnen je iets doen of helemaal niets. Hier en nu, tja, zoals met alles zijn ze grijs indien je ze niet met je volle aandacht bejegend.  Maar af en toe realiseer ik me wat ze betekenen.  Dat ik niet leef in mijn hoofd, met al zijn herinneringen, automatische gedachten, verhaaltjes die verteld worden, angsten en onzekerheden, plannen en analyses.  In het hoofd leven is grijs, wachtend op het volgende moment, afhandelen van taken, banaal. 

Daar tegenover staat wakker zijn.  Niet alles direct interpreteren maar nieuwsgierig gade slaan, in je opnemen, gevoelens ervaren.  Het leven is heel intens en vreugdevol, als je erin slaagt om uit je hoofd te blijven.  Een hoofd dat je bezig houdt en je tijd laat voorbijgaan zonder diepe vreugde te ervaren. 

Ik dank alle mensen en dieren die voordoen en voorleven hoe het is om uit je denken te blijven en iedereen eraan herinneren wat authentiek leven is.  Ik dank de pracht van het leven zelf en zijn volledige intensiteit.  Ik zocht deze intensiteit op zoveel plaatsen, terwijl ze voor mijn neus lag.  Gewoon, nu.  Dank je.

Dag 162.  Alhoewel de regen minder uitnodigt om in het hier en nu te blijven, is de rust van de zomervakantie een welkome en aangename gast.  Ik merk dat ik kalmer word, meer tijd in mijn leven ervaar en dat spanningen wegvallen.  Ik geniet van het gebrek aan ochtenddruk.  Heerlijk.  Nu gewoon opstaan en thuis me klaar maken zonder rush om op tijd op school te geraken.  Dat is voor mij al een serieuze vakantie.

Nu stond ik onlangs te kijken naar een concert en een sms te sturen met mijn dochter, die bij de oma was.  Twee jongemannen keken over mijn schouder mee en begonnen een praatje over het waarom ik op het concert was en mijn dochter niet had meegebracht.  Dat was echt de eerste keer dat jongemannen zo over mijn dochter spraken.  Een dochter die ze dus niet kennen, maar ervan uitgaan dat die wel mooi zal zijn, gezien de moeder die ze nu kunnen zien.  Nog los van het feit of ik er goed uit zie of niet, was ik toch echt in de war of ik dit als een compliment moet zien of juist niet.  Betekent dit dat ik er oud uit zie?  Als ze vragen om je dochter mee te brengen, de jongere versie van jezelf?  Of betekent dit dat ik er goed én oud uit zie?  Of gewoon dat mensen die mij zien ook mijn kinderen willen zien?

Het verwart me en maakt me vrolijk tegelijkertijd. Dit is weldegelijk een nieuwe situatie met totaal nieuwe elementen.  Vermits ze zo nieuw is, heb ik nu de kans om te oefenen in onberispelijk denken en spreken over mezelf of de ander.  Die twee jongens waren heel vriendelijk en bedoelden het zeker en vast als een compliment.  Maar ik heb de kans om hier oude patronen te volgen in de interpretatie van het gebeuren of nieuwe patronen te creëren.  Ik kan jaloers zijn op mijn dochter (wat zeker een mooi meisje is en een mooie vrouw zal worden), ik kan me druk maken in het feit dat ik zichtbaar ouder word, ik kan lastig zijn op die jongens met hun mislukte complimenten.  Of ik kan me verheugen over het verborgen compliment.  Of ik kan mezelf wegcijferen voor mijn dochter, en blij zijn voor haar.  Zoveel mogelijkheden.  Wat doe ik ermee?

Zoals altijd zoek ik de overstijging op van mijn gedachten.  Hoe kan ik dit interpreteren?  Of beter gezegd, hoe kan ik dit niet interpreteren?  En ik voel, … het maakt allemaal eigenlijk niet uit.  Het is een leuke anekdote in de voortgang van mijn leven.  Mijn dochter’s vorm neemt de plaats in van mijn vorm.  En terwijl ik verder groei, de diepgang in, begint zij aan een tijd van het doen, beleven en ervaren.  Mijn groei, haar groei, het maakt deel uit van het grotere geheel der dingen en is volledig in lijn met het universum.  Soms is het nog even moeilijk om te zien hoe mijn vorm minder soepel en aantrekkelijk wordt.  Maar ik heb altijd het geluk gehad een vorm te hebben die wat gemiddeld was.  Heb me dus nooit kunnen identificeren met uitzonderlijkheid van vorm.  En dus heb ik niet zo ontzettend veel om los te laten.  En al steekt loslaten even, ik merk dat ik het wel kan.

Dank je voor de innerlijke diepgang en wijsheid die opborrelt bij het loslaten van het doen en het uiterlijke.  Dank je voor de intensiteit van vreugde en liefde die stroomt door ze niet langer op de verkeerde plek te zoeken.  Eerlijk, de zachtheid van de liefdesstroom nu, ervaar ik als mooier dan de spanning van de aantrekkingskracht.  Dank je om dit te mogen ontdekken.  

Dag 163.  Gisteren was ik nog heel wakker tijdens de meditatie. Totaal niet slaperig want ik had heel erg goed nieuws gekregen.  Blijkbaar is er echte oprechte interesse voor mijn schrijven en zou ik hiermee professioneel aan de slag kunnen.  Nu ja, die dingen nemen hun tijd, dus het zal allemaal nog wel wat maanden in beslag nemen.  Maar ik houd jullie op de hoogte vanaf het moment ik zelf ook meer weet. 

De meditatie van gisteren was heel erg mooi.  Er vielen me twee dingen op.  Ten eerste komen de gevoelens van liefde als golven. Als ik denk aan de mooie momenten van liefde in mijn leven, dan denk ik aan de ogen van mijn kinderen, aan de knuffels van mijn man en aan de zachte blikken van mijn dieren.  Terwijl ik op deze herinneringen mediteerde, wat hier betekent deze herinneringen voortdurend in mijn aandacht houden en alert ervaren, merkte ik dat dit gevoel begon te golven.  De golven kwamen van beneden, langs mijn voeten, en golfden over mijn hele lichaam tot boven en weer terug naar beneden.  Het waren zachte, warme golven maar onmiskenbaar golven.  Het was zo speciaal dat ik er nu al naar hunker om straks opnieuw op deze gevoelens te mediteren. 

Ik hoop echt ook anderen te stimuleren om te mediteren.  De gevoelens die hierbij wakker worden, zijn zo speciaal en koesterend dat woorden altijd zo banaal en zweverig worden in hun bijzijn.  Golven van liefde.  Het maakt een mens nederig en vreugdevol.

Het tweede element is tijd.  Als mijn verstand de leiding heeft dan lijk ik altijd tijd te kort te hebben.  Ik moet nog zoveel taken verrichten, nog zoveel dingen doen, druk, druk, druk, en als er dan toch tijd over lijkt te blijven, dan vind ik nog wel een taakje uit om deze tijd volledig in te vullen.  Dus er is altijd en steeds tijd te weinig.  Om dan op vakantie te gaan en daar met mezelf geen blijf te weten omdat er plots zoveel tijd is om te niksen.  En niksen, dat kan mijn verstand echt niet goed.  Dan moet mijn echte zelf overnemen, die vaak ondergesneeuwd is onder vele lagen verplichtingen en zorgen.  Mijn echte zelf heeft stilte nodig en tijd om zichzelf terug te durven laten zien.  En dat zijn nu net de elementen die meditatie naar boven brengt.  Tijdens de meditatie wordt het verstand stil, heerlijk stil.  Het kost soms heel wat moeite maar als ik de juiste trance weet te bereiken, wordt het stil.  En daarna komt het gevoel van tijd.  Het is alsof er eindeloos veel tijd is.  Alsof de avond, de dag, het leven eindeloos lang duurt.  Geen haast, niets is nog echt belangrijk, alles is ok.  Tijd is onbelangrijk en overvloedig aanwezig.  En dat voelt eigenlijk aan als mijn beste omschrijving van geluk.  Dank je.

Dag 164.  Vandaag is een beetje een zorgendag.  De zorgen zijn gisterenavond begonnen en gaan nog steeds door vandaag.  Het zijn zorgen over een conflict tussen bekenden en wat ik hiermee zou willen doen?  Dien ik de psycholoog uit te hangen en hopen dat ik kan helpen?  Dien ik de mama uit te hangen en zaken te eisen?  Dien ik me ertussenuit te houden?  Het idee om ertussen te komen maakt me bang en geeft me een klein gevoel.  Maar er helemaal tussenuit blijven kan toch ook niet.  Wat zal ik doen?  Wat kan ik zeggen?  Hoe kan ik het oplossen? 

Ik speel voortdurend scenario’s, analyses en aanvallen in mijn hoofd af.  Ik pareer, argumenteer en pleit, allemaal helemaal alleen in mijn hoofd.  Er is geen ruimte om met de kinderen te spelen, er is geen ruimte om informele meditaties te doen, er is geen ruimte om bij de paarden te ontspannen, er is geen ruimte om van de zon te genieten.  Neen, het moet opgelost geraken, in mijn hoofd. 

Hoe voel ik me hierbij?  Bij deze zorgen?  Ongelukkig.  Gespannen.  Opgejaagd.  Nodeloos te zeggen dat deze gevoelens best onaangenaam zijn.  En vermoeiend. 

Het is vandaag een typische dag waar mijn verstand aan de leiding is.  Een typische dag, zoals er zovele waren in mijn leven.  Uiteindelijk komen er elke dag uitdagingen op je pad.  Elke dag zijn er zaken waar je je zorgen over kan maken.  Het kunnen zorgen zijn over je eigen leven of over dat van je naaste familie of vrienden of buren.  Zal deze mentale voorbereiding me iets opleveren?  Want zo doe ik het al jaren en jaren.  Als ik er nu naar kijk, levert het me inderdaad iets op? 

In alle eerlijkheid, weinig.  Want hoe meer argumenten ik bedenk, hoe zenuwachtiger ik word en hoe minder het voelt als iets goeds, eerder als iets gevaarlijks.  Ik voel me niet beter voorbereid.  Ik voel me eerder angstiger.  En hoe angstiger, hoe minder ongedwongen, vrij en open ik kan zijn om in gesprek te gaan.  Ik zal iets nieuws proberen.  In plaats van me voor te bereiden, me aan te sterken en mijn verdediging op te bouwen, zal ik erop vertrouwen dat de situatie zelf me de elementen zal aangeven die ik nodig heb om hier op de best mogelijke manier mee om te gaan.  Open, eerlijk, oprecht, niet verdedigend, in plaats van angstig, teleurgesteld, boos.  Ik kijk uit naar een leven vol met momenten waar ik onbevangen voor open kan staan.  In plaats van, wat moet ik afdwingen?  Wel, wat vraagt de situatie van me?  Elke situatie vraagt dat ik dicht bij mijn echte zelf blijf, observerend, niet-oordelend, nieuwsgierig.  Mijn intuïtie zal me de weg wijzen.  Want ik wil me houden aan mijn belofte.  Mijn belofte van onberispelijk spreken over en naar mensen.  Met liefde, openheid en aanvaarding. 

Dank je voor alle kansen die op mijn pad komen.  Alle kansen om te groeien en mijn beperkingen te overstijgen.  Alle kansen om warmte te brengen in de wereld van de vorm, discussie en woorden.  Dank je.  

Dag 165.  Gisteren had ik het heel moeilijk om opnieuw de rust en vrede binnenin te vinden.  Zelfs tijdens het mediteren lukte het me niet helemaal en het denken bleef maar razen en doemscenario’s verzinnen.  Dus heb ik de noodoplossing erbij moeten roepen.  Mijn persoonlijke noodoplossing.  Je hoort me al aankomen, … Eckhart Tolle.  Eerst las ik in zijn boek, een nieuwe aarde.  Een eerste stukje van de puzzel begon al te vallen.  Het stuk dat ik las ging over met je aandacht steeds naar buiten gericht zijn.  Naar de situatie gericht zijn i.p.v. naar binnen en je intuïtie.  Maar ik was nog niet helemaal gerustgesteld.  Dus ik besloot een audiofragment van hem te beluisteren over aanvaarding van het nu.  Een prachtig en wijs fragment, ontdekte ik.

Het meeste lijden komt voort uit het vechten met de situatie.  Ik wil dus niet dat dit conflict er is.  Ik wil er zo snel mogelijk vanaf en dat iedereen terug vriendjes is.  Ik wil iets anders dan er is, ik wil namelijk met de situatie niet omgaan en liever iets anders doen.  Maar het leven is wat het is.  Vechten tegen de is-heid geeft lijden.  Dus zolang ik me ongelukkig voel in de situatie en vind dat het niet ok is, zal ik me slecht en gespannen voelen.  Indien ik ze aanvaard, zelfs in alle lelijkheid van de woorden die gezegd worden, kan ik toch nog vrede bewaren in mezelf.  Gevoelens zitten aan de oppervlakte van ons zijn, wij zijn zelf veel dieper dan dat.  Wij zijn zoals een groot meer en onze gevoelens liggen aan de oppervlakte.  Natuurlijk zal het meer van tijd tot tijd golven, maar de diepte blijft rustig.  We hoeven niet te proberen de golven te vermijden, als wel de diepe stilte te bewaren. 

Maar wat met mensen die openlijk of verborgen agressief zijn naar mezelf of naar anderen?  Dien ik deze mensen niet op hun plaats te zetten?  Zullen ze me niet zwak vinden indien ik dit niet doe?  Mensen die agressief zijn, laten een uitvergroting van het ego zien.  Het ego is het stuk in jou dat het beter weet, altijd aan de leiding wil zijn en zich baseert op haar beperkte ervarings- en kennisgebied.  Of een andere vorm van het ego is het kind, bang, klein, onzeker.  Deze uitvergroting van het ego maakt je bewust van je eigen ego dat, al dan niet in een lichtere versie, ook in jou aanwezig is en vaak de leiding poogt te nemen.  Dus indien ik dit conflict niet uit de weg ga maar me ertussen begeef en heel, heel goed kijk, kan het goed zijn dat het me iets leert over mezelf.  Over mijn eigen ego stukken die zich wanhopig proberen vast te klampen aan de afbrokkelende kanten van mijn vorm.  Mijn vorm die meer en meer plaats maakt voor bewustzijn.  Het conflict is dus eigenlijk een uitnodiging om mijn eigen ego zichtbaar te krijgen zodat ik haar kan observeren en lieflijk loslaten. 

Het deed me beseffen dat ik echt mag stoppen met mezelf en mijn levenssituatie te veranderen.  Mijn gevoelens, mijn voortdurende gedachten, mijn ego, het zijn de eigenheden van mijn vorm.  Zij zullen altijd blijven, zij zullen altijd plaats innemen.  En dat is goed.  We willen onze structuur niet veranderen, want dat is zoals het is.  Wat ik wil is boven deze structuur uitstijgen en de leiding geven aan mijn bewustzijn in plaats van aan mijn kleine ik.  Ik hoef mijn ego niet te bevechten, enkel te observeren.  Aandacht geven aan een gevoel, aan een gebeurtenis, als observator is altijd een aanvaarding ten gronde.  En deze aanvaarding lost de spanning op, helpt de verkrampte energie loslaten en creëert ruimte voor onze zuivere kanten.  Uiteindelijk is het ego niet het echte ik van mensen.  Geef het ego aandacht, laat het zich ontspannen en vind de echtheid eronder.   Wees de observator en geniet van de rit.  Ook al lijken het de verkeerde zijpaden te zijn.  Er zijn geen verkeerde zijpaden, er is enkel het ego dat terugkeert en je dit wijsmaakt.  De zijpaden zijn immers gewoon de weg.  Zij zijn de eerste deur links, als je ze durft volgen.  Dank je.    

Dag 166.  We spraken al eens over dromen, dromen terwijl we wakker zijn.  Dat, indien ons verstand aan de leiding is, we eigenlijk constant in een droom leven.  De droom van ons denken.  Een droom die we kunnen zien als de waarheid.  Een droom die we delen met anderen of waarvan we anderen voortdurend van willen overtuigen.  Deze droom kan zeer destructief zijn.  Naar anderen toe, waarbij we ze met geweld willen overtuigen dat onze droom de enige juiste is, of naar onszelf waarbij we onszelf overtuigen dat we niets waard zijn en alle tegenslag verdienen die we tegenkomen.  En natuurlijk alle mogelijke combinaties of varianten. 

Je kan wakker worden uit deze droom.  Extreem lijden is vaak een manier om wakker te worden.  Mediteren is er ook eentje.  Zoeken naar de waarheid of geluk kan helpen.  Of vaak gebeurt het gewoon plots, opeens besef je dat jij het bent die door je eigen ogen kijkt en niemand anders.  En dat anderen door die van hen kijken.  Zo kan je niet eens zeker weten of het blauw dat ik blauw noem door anderen hetzelfde wordt gezien, misschien zien zij wel rood en noemen ze het blauw? 

Dus hoe kan ik nu weten of mijn droom, die zich in de loop van de jaren veranderde, de waarheid is?  Waarom zou mijn droom waar zijn en die van anderen niet?  Waaraan merk je of iets zuiver is of interpretatie? 

Uiteraard ben ik zeker niet altijd wakker.  Ik schiet nog regelmatig terug in mijn droom.  Een droom waar ik ongelukkig ben, ruzie maak, het beter weet dan anderen, dingen wil afdwingen, angstig ben, me klein en machteloos voel en wil vluchten of mezelf verstoppen.  Op dat moment leef ik in de droom van mijn verstand.  Elk element en elke beleving wordt hierdoor gekleurd en geïnterpreteerd, mijn aandacht is volledig naar buiten of naar mijn denken gericht.  Deze droom is verre van de Waarheid.  Ze is gewoon een andere interpretatie, zoals iedereen er eentje of meerdere heeft. 

Maar af en toe ben ik wel wakker.  Wakker zijn kenmerkt zich door een vrolijk tintelend stromen van energie door mijn lichaam.  Wakker zijn kenmerkt zich door weten, door rustig weten, zonder moeite, wat nu het gezondste voor mezelf is.  Wakker zijn is leven in mijn zintuigen met een voortdurend gevoel van stilte op de achtergrond.  Wakker zijn is als observator door het leven gaan en niet door alles meegesleurd worden.  Wakker zijn is weten dat het allemaal ok is, dat het er allemaal niet toe doet, dat eigenlijk, onderliggend, alles zo mooi is.  Wakker zijn is het gevoel van vrede binnenin.   Als je wakker bent wil je niemand overtuigen van deze vrede.  De vrede voelen is voldoende.  Dank je.   

Hey iedereen,

We hebben allemaal nood aan vakantie.  Ik gun mezelf er ook één.  Niet van het mediteren, want dat doe ik trouw elke dag, maar wel van het verslagen schrijven.  Het moment we terug zijn, schrijf ik verder.  Op vakantie schrijf ik misschien wel of niet. Ik gun het mezelf om mijn gevoel hierin volgen. Maar in augustus ben ik er weer, met mijn bedenkingen, verslagen en onderzoek naar geluk.

Dikke knuffel en tot later,

Searchesss