Dag 130.  In mijn zoektocht naar omgang met overprikkeling, krijg ik regelmatig tips van mensen.  Tips die nieuw zijn voor me, tips die bekend zijn voor me, en zelfs tips die ik ooit zelf gaf en die mensen me teruggeven.  Soms onbewust, soms bewust. 

Maar ik ben eigenlijk best vaak overprikkeld.  De dag, mijn werk, met de vele intense verhalen, de intense informatie, de intense emoties.  Vervolgens de kids, hun spel, hun lawaai.  De verplichtingen, de poets.  En tv maakt het vaak nog erger.  Zoals ik gisteren zei, als ik overprikkeld ben, heb ik de neiging om nog meer prikkels te zoeken.  En tv is daar een perfect voorbeeld van. Vervolgens slaap ik helemaal niet meer.  Overprikkeld zijn is precies alsof mijn hoofd op springen staat  en draait tegen 400 km per uur, zo snel denk en voel ik me dan.  Dit zijn de beta golven.  De overlevingsmodus.  De gevaarsmodus.  Stress.  Mijn ogen en gedachten flitsen van hier naar ginder.  Mijn lichaam botst heen en weer en voelt zich helemaal ontdaan. 

Een vriend van me herhaalde deze week mijn eigen woorden.  Het is eigenlijk allemaal slechts informatie.  Ja, dit lichaam kan al die prikkels niet aan.  Het schiet in de overleving en komt niet meer tot rust.  Maar het is slechts informatie van mijn lichaam.  Ik hoef het paniekerige zoeken naar een oplossing niet te volgen.  Ik kan het zachte gevoel zoeken, de trance en tot rust komen.  En vervolgens uitzoeken wat de oplossing van het probleem is. Het is enkel informatie, slechts een boodschap gezonden door mijn lichaam.  Het kan een emotie zijn, het kan een lichamelijke klacht zijn, het kan een onrust zijn, het kan pijn zijn.  En toch is het allemaal slechts informatie.  Soms is het informatie gebaseerd op gegevens buitenaf, soms op gegevens binnenin.  Zoals wanneer ik me doemscenario’s voorstel en me vervolgens angstig voel. 

Ik kies wat ik doe met deze  informatie.  Is het informatie van binnenuit en dus van mijn verstand, heb ik geleerd deze informatie minder en minder serieus te nemen, omdat mijn verstand er toch meestal naast zit.  Is het informatie gebaseerd op gegevens van buitenaf, kan het nog heel vaak mijn interpretatie zijn van de feiten die me van streek maakt.  Is er echt een probleem van buitenaf, dan moet ik dat enorm serieus nemen en een oplossing zoeken.  Tenminste als ik kalm ben, want dan komt mijn intuïtie en verreweg de beste oplossing naar boven.

Het is een mooi streven om alles als slechts informatie te zien.  De afstand hiervan te bewaren en te kiezen voor wat gezond is.   Spijtig genoeg vergeet ik het vaak, als ik in overlevingsmodus geraak.   En dit herleert meditatie me steeds.  Meditatie herinnert me aan afstand te bewaren van de informatie van mijn lichaam.  Zodat we vanuit onze ziel deze informatie kunnen verwerken en aanpakken.  En een mens wordt er vanzelf gelukkig van indien je niet meegaat in het drama en de intense emoties gecreëerd door het verstand.    

Dank je voor de heerlijke wetenschap dat overprikkeling niet langer mijn leven hoeft te regelen.  Het is maar informatie.  Indien ik vertoef bij het leven in mezelf, weet ik ogenblikkelijk wat ik echt nodig heb. Dank je.  

Dag 139.  Grapje.  Dag 129.  Ik kreeg een mail van een lezer van dit blog.  Een lieve mail waarin ze me ook graag een tip wilde aanreiken.  Een lieve tip.  Ze vertelde me dat ze elke avond, na het thuiskomen en voor het koken, een kwartier op haar bed gaat liggen om de overprikkeling van de dag te laten wegzakken en plaats te laten maken voor ontspanning en rust.  Haar kinderen kennen het ritueel ondertussen en laten haar even alleen.  Hierdoor begint haar avond niet met een rush maar met kalmte en aandacht.  Een mooi ritueel en waardevol om te delen.  Zeker. 

Het doet me denken aan hoe omgekeerd we ons leven leven.  Dit nog en dat nog en nog zus en zo, en dan pas helemaal op het einde in de zetel neerploffen, uitgeput, overprikkeld en slechtgezind.  We hebben het allemaal wel eens gedaan.  Hoe ver af staat het van het idyllische beeld van een zachtaardige, vrolijke moeder die met liefde en aandacht voor het gezin zorgt?  Heel ver af, eigenlijk.

Is het enkel een gewoonte om niet eerst tot rust te komen of is het meer dan dat?  Hoe meer prikkels er op een dag komen, hoe meer verslaafd ik lijk te worden aan deze prikkels.  Indien er een rustmoment komt, neem ik geen rust, maar zoek ik koortsachtig naar nieuwe prikkels.  Wat kan ik nog doen, waar kan ik nog mee bezig zijn, wat moet er nog gebeuren, wat staat er nog op mijn lijst?  Boem, boem, boem.   Laat me allemaal met rust, ik ben bezig.  Bah, als ik het zo op schrijf, wat staat het ver af van wie ik wil zijn.  Liever ben ik iemand die geniet van het geluid dat door de bladen ruist, die geniet van het zonlicht dat alles laat schitteren, die de vogels opmerkt en geniet van het heerlijke fantasie spel van de kids.  Maar ik vergeet soms wie ik ben en wie ik wil zijn. 

Hoe meer prikkels, hoe wilder ik word en hoe minder gericht.  Hoe meer chaos en hoe minder intentie.  Niet lang erna begin ik te knoeien en mezelf te stoten en vanalles uit mijn handen te laten vallen.  Het is dus tijd om rust te nemen.  De stilte op te zoeken. Me op mijn bed leggen, of misschien wel op mijn terras in de ligzetel en tot mezelf te komen.  De zelf die ik wil zijn.  De zelf waar ik open sta en warm ben.  De zelf die positieve energie brengt en geen gejaagde. 

Ik wil mezelf proberen te belonen met wat stilte voor elke activiteit.  Zodat ik contact kan leggen met het stromen van leven in mezelf.  En deze energie kan brengen in al mijn activiteiten.  Hoeveel waardevoller zullen deze activiteiten zijn?  En hoeveel gelukkiger zal ik zijn en mijn omgeving? 

Dank je voor de inspiratie.  Dank je voor de aandacht.  Dank je voor de grootsheid die te vinden is in diepgang en stilte.  Dank je.  

Ben even een weekend weg.  Geen wifi beschikbaar.  Het mediteren zal ik niet stoppen en verslagen schrijven ook niet.  Zal ze echter met wat vertraging pas kunnen open stellen.  Tot snel.  

Dag 128.  Gisteren lukte de meditatie niet.  Mijn denken stond op 400 km per uur en kon niet stilgekregen worden.  Mediteren ging niet, slapen nog minder.  De gedachten vlogen rond in mijn hoofd.  Te veel gedachten.  Te veel te doen.  Te veel afspraken.  Mijn hoofd staat op springen. 

Het lijkt wel dat elke keer ik wil versimpelen en mijn leven rustiger wil maken, het drukker en drukker wordt.   In mijn hoofd, maar ook in mijn leven.  Elke keer dat ik denk, ik ga minderen met afspraken en mijn werk, komen er zoveel aanvragen dat ik niet meer weet hoe ze in mijn agenda te passen.  Toeval?  Zoals gezegd geloof ik niet in toeval, dus ik moet het antwoord vinden op dit probleem, anders blijft het zich herhalen en herhalen.  En, naar mijn gevoel, alleen maar erger worden.  Wat is nu het probleem? 

Moet ik meer op mijn grenzen staan en minder werk aannemen?  Is het vooral een test om mijn grenzen te zetten en krachtiger te worden?  Maar hoe belangrijk kan het zijn voor mijn groei om mensen met pijn stop te zetten?  Is het vooral een test om beter voor mezelf te zorgen?  Goed af te wisselen tussen rust en uitdaging?  Een beter evenwicht te vinden?  Ik weet het niet, help. 

Gisteren in al mijn gewoel en gedraai en gezucht om de slaap te vinden, besefte ik dat het niet zo aards is wat ik hoor te leren.  Het gaat niet om met de wilskracht en het verstand grenzen te trekken of mensen te helpen.  Het gaat erom dat ik in contact dien te blijven met de wijsheid van het universum.  Dat ik in contact dien te blijven met de wijsheid van mijn intuïtie. 

Elke keer komen de uitdagingen in mijn leven  sterken naar boven.  Niet om me te pesten of om me te vermoeien maar om me te leren contact te bewaren met het stromen van het leven, vooral als het moeilijker is.  Toen ik dit gisteren besefte, begon de ontspanning eindelijk op te komen.  Ik moet niet iets doen, stoer zijn, me hard maken.  Neen, ik mag voelen wat ik voel, bij mezelf en mijn ziel blijven en de intentie uitsturen dat dat mijn prioriteit is.  Mijn prioriteit is (zoals onze Eckhart het zo mooi zegt) wakker worden en wakker blijven.  Vanaf ik het bewust Zijn verlies wordt mijn leven een strijd, zwaar en vermoeiend.  In plaats van een lichte en blije doorgang. 

Ik hoef dus niets te doen.   Enkel de intentie voor ogen te houden dat ik vooral bewust wil zijn en bewustzijn wil brengen in de wereld.  Heb ik daarvoor rust nodig of een slapeloze nacht?  Dan aanvaard ik alles als een herinnering om me bij de les te houden.  Want uiteindelijk is mijn leven fantastisch, zijn de mensen en de dieren en de omstandigheden vlak rondom me fantastisch.  Het lijden komt voort uit mijn hoofd.  Omdat ik vecht tegen wat is.  Ok, ik mag versimpelen, maar ik hoef niet te lijden om dit te realiseren.  Ik besluit dit gewoon en vertrouw erop dat het universum me zal volgen. 

Dank je voor de wakkere inzichten, zelfs als ik wil slapen.  Dank je voor de zon, die mijn lichaam en ziel verwarmt.  En dank voor het lange weekend om wakker aan deel te nemen.  Net op tijd.  Dank je.  

Dag 127.  Ben gisteren in slaap gesukkeld tijdens de meditatie.  Maar heb wel heel goed geslapen.  Nog een gunstig neveneffect van mediteren.  Vanavond uiteraard een nieuwe poging. 

Toen ik mijn opleiding volgde voor therapeut, kregen wij les over sociale vaardigheden.  Nand Cuvelier was een van mijn leraren.  Een heel rustige en wijze man, heb zoveel van hem geleerd.  Één van de eerste lessen die je daar leerde ging over erkennen.  Een mooi oud-nederlands woord dat heel goed de lading dekt van wat het poogt aan te geven.  Erkennen is eigenlijk: serieus nemen van iemand, echt luisteren naar iemand en deze persoon echt proberen te begrijpen.  Erkennen start lichamelijk, de mama erkent de baby door hem bij zich te dragen, zijn moeilijkheden serieus te nemen en proberen te begrijpen wat de baby nodig heeft.  Knuffelen is erkenning, want je voelt je gezien, serieus genomen en niet alleen.  Zo blijkt zelfs in weeshuizen dat baby’s die wel eten krijgen en warmte toch sterven indien ze niet worden vastgehouden.  Zo diep zit onze nood aan erkenning, aan nabijheid, aan niet alleen zijn.  In de loop van ons leven breidt deze lichamelijke erkenning zich uit naar woordelijke erkenning. 

Toen ik dit concept leerde kennen, tijdens de opleiding, gingen mijn ogen open.  Ja, dat was zo waar.  Iemand die echt naar je luistert, echt interesse toont in je verhaal, je echt wil leren kennen.  Niet zelf aan haar eigen verhaal begint en het woord overneemt.  Niet iemand die een mening geeft en jouw verhaal hierbij vergeet.  Geen dooddoeners die het gesprek doen stokken.  Maar echte, warme betrokkenheid.  Heerlijk.  Een mens doet daar veel voor, heel veel.  Ik vermoed zelfs dat veel soorten streven hun oorsprong hierin vinden, zoals beroemd willen worden of rijk of heel goed worden in je vak.   

Ik heb gemerkt dat ik heel graag erkenning wil.  Dat ik daar naar streef.  Vroeger, dacht ik dat erkenning van buitenaf moest komen, dat anderen daarvoor moesten zorgen.  Eerst voor mijn prestaties.  Vervolgens voor mijn emoties.  Daarna voor mijn kennis.  Maar ik voel dat het niet juist is om anderen verantwoordelijk te maken voor mijn geluksgevoelens.  En ik weet ondertussen ook dat je erkenning kan geven aan jezelf.  Natuurlijk kan je dat in een gesprek, hardop tegen jezelf of in een dagboek, of in een blog.  Maar ik bedoel eigenlijk tijdens meditaties.  Erkennen is aandacht geven aan, serieus nemen van.  Als je mediteert, geef je aandacht aan het stromen van je lichaam, aan het stromen van je innerlijke leven, aan het stromen van je ziel.  En ook wel aan je emoties.  In plaats van te doen, te rennen, afleiding te zoeken of te verdoven.  Blijf je bij jezelf.  Altijd.  Als dat geen erkenning is.

Dank je voor de eindeloze erkenning tijdens meditatie.  Het eindeloos serieus nemen van wie we echt zijn.  Het eindeloos aandachtig zijn voor wat belangrijk is.  En de eindeloze groei die hierdoor ontstaat.  Ik ben zo eindeloos gelukkig hiermee.  Dank je.  

Dag 126.  Hallo iedereen.  Het is mijn dag niet vandaag.  Het begon best aangenaam, met een leuke wandeling in het oude bos vlak bij ons. Tot daar was de balans nog goed.  Daarna nog wat mails beantwoorden en mijn blog bestuderen op verbeteringen met een lekker theetje in de hand.  Tot zover, een aangename dag.  Maar er zijn daarnaast de verplichtingen.  Namelijk de poets.  Het opkomende feest en het huis dat liefst tegen dan in orde is.   En ik merk, druk op mezelf zetten brengt onbalans.  En om te poetsen moet ik druk op mezelf zetten. 

Soms lukt het wel, echt waar, om eer te betonen aan mijn huis en te beseffen hoe dankbaar ik kan zijn voor alle materialen we hebben om ons leven te versimpelen of luxueuzer te maken.  En om vervolgens te zien dat poetsen een daad van eer betonen is.  Maar dat lukt echt niet elke keer.  Soms denk ik, misschien moet ik iemand zoeken om het voor mij te doen.  Maar er komt eigenlijk niemand permanent op mijn pad,  Dus ben ik weer naar af. 

Terug naar vandaag.  Ik was volkomen onbewust.  Niets meer te bekennen van informele meditatie momenten, geen stromen van innerlijk leven in mezelf, geen vreugde, geen balans. Ik dwing mezelf, via doemscenario’s, om af te werken wat ik plande.  En ik word slechtgezinder en slechtgezinder.  Ik werk het wel af, dat wel.  Maar wat is de kwaliteit van wat ik aflever?  En wat is de prijs die ik betaal, die mijn gezinsleden betalen?  Ik vind, achteraf bekeken, de negatieve energie en sfeer is een prijs die te hoog is om te betalen. 

Is er een juist evenwicht tussen netheid en chaos?  Want ik weet ook wel dat ik niet alles kan laten aanmodderen.  Ik heb dat al geprobeerd, het bracht echt enkel ellende.  Wat is het juiste evenwicht? 

En dan is er nog een vraag.  Komt het lijden voort uit het poetsen zelf of uit de druk die ik op mezelf of op de gezinsleden zet?  Wat is er eigenlijk erg aan poetsen? 

Eigenlijk denk ik niet dat een van deze vragen het antwoord herbergt.  Het is niet het poetsen, het is niet, rechtstreeks, de druk.  Het is de tijd.  Om zelf in balans te zijn heb ik tijd nodig.  Om bij mezelf te komen, om me te verbinden met wat ik echt ben.  En niet alleen tijd, bewuste tijd.  En op dit moment kost het me een hele tijd om bewuste tijd te realiseren.  Ik mag mijn eigenlijke doel niet uit het oog verliezen, namelijk bewust zijn en daar voldoende tijd voor maken. 

Momenteel zijn mijn valkuilen, tijd verliezen en mezelf verplichten, zonder bewust te worden.  Vandaag heb ik het grondig gedaan, het onbewuste binnengelaten.  Gelukkig hoeft het niet helemaal een verloren dag te worden.  Want ik kan erover schrijven en terwijl ik schrijf bewust worden en terwijl ik bewust word dankbaar worden. 

Dank je voor je luisterende oor.  Dank je voor bewuste tijd.  Dank je om mijn valkuilen te zien.  Het maakt me blij dat ze me niet meer bezitten en ik er langer en langer van los geraak.  Dank je.    

Dag 125.  Mediteren gaat elke dag beter en dieper.  Ik geniet ervan.  Elk avond.  Dan bedoel ik het formele meditatie moment.  Maar daarnaast oefen ik ook steeds met de informele meditatie.  Hierbij ga ik naar het aangename, warme stromen van het leven in mezelf.  Ik loop de rug af en volg de warmte tot ik er helemaal mee doordrongen ben.  Stilletjes aan begin ik rare dingen te merken als ik dit gevoel oproep.  Ik vertelde al over de geluksgevoelens die vaak opduiken, tot zelfs gevoelens van extase die me overvallen.  Soms vraag ik me af hoe deze gevoelens overkomen bij anderen, want ik kan me voorstellen dat het moeilijk te vatten is indien je niet mee mediteert.  Ik bedoel: kan ik je raken met erover te vertellen, kan je het ook een beetje ervaren door hierover te lezen?  Of helemaal niet? Je mag het me altijd laten weten.  

Nu ja, wat is er nu raar aan?  Niet de heerlijke geluksgevoelens die door me stromen, dat is helemaal niet raar en zeker niet onaangenaam.  Maar als ik bij iemand ben en ik roep deze innerlijke stroom wakker, dan begin ik te voelen wat de ander voelt.  Niet gokken, niet een glimp, niet een schijn, neen echt voelen in mijn eigen lichaam.  Begrijp me niet verkeerd, ik kan dat niet altijd en overal en eendert met wie.  Ik voel dit in de beste omstandigheden, tijdens mijn werk, niet gestoord door anderen, met twee en ik geraak in deze lichte trance, ja dan voel ik echt compleet en volledig het lichaam van de andere. 

Zo ga ik in trance en voel ik mijn hals stijf worden, ik voel spanning naar boven stromen en ik voel een lichte hoofdpijn.  Even later vertelt de cliënt hoe ze in behandeling is bij een osteopaat om haar halspijnen en hoofdpijnen te laten behandelen.  Of iemand vertelt over zijn zenuwen, tijdens hun verhaal, zoek ik de trance op en ik voel pijn in mijn buik.  Zonder ik ernaar vraag, vertellen ze even later hierover.  Ik doe het speciaal, er niet achter vragen.  Nu vraag ik me af, wat doe ik met dit gevoel, met deze kennis.  Is de bedoeling dat ik hen dat vertel?  Is het de bedoeling dat ik hun aandacht ernaartoe breng?  Is het de bedoeling dat ik zelf probeer mijn trance te bewaren en hen zo te helpen of werkt het het beste dat ik het bij mezelf probeer aandacht te geven tot het ontspant en hen zo vooruit help?  Ik vraag het me af.   Ik merk het al van vorige week op maar deze week ben ik echt zeker en gebeurde het de hele dag lang.  Vanaf morgen zal ik experimenteren met wat ik er het beste mee doe.  Ik zal bovenstaande mogelijkheden uitproberen.  Ik denk te starten met het bij mezelf aandacht te geven.  Spannend.  Dus zo voelen lichamelijk healers zich.  Voor mij is het nieuw.

Dank je voor deze eigenaardige ervaringen.  Het maakt me blij steeds te groeien en nieuwe dingen te ontdekken.  Dank je. 

Dag 124.  Gisterenavond mediteerde ik.  De meditatie ging over het hart chakra openen, een mooie en passende meditatie nadat ik zo heerlijk wist mooie veranderingen te omschrijven in mijn leven.  De ervaring was opnieuw intens.  Geen lichtflitsen deze keer, maar golven die voor mijn geestesoog verschenen, mooie, trage golven van beneden naar boven.  En ik kreeg het warm, zo warm, dat ik lag te zweten en te zweten.  Amai wat een ervaring.  Heb het deken van me afgeworpen. Het leek wel een vuur dat in me intens brandde.  Heb nog de hele nacht liggen zweten alsof ik hoge koorts had.  Maar de dag erna was ik niet ziek.  Weet niet goed wat het betekent. Dat zal wel duidelijk worden, ik vertrouw erop.

De nacht verwelkom ik steeds.  Tijdens het eerste deel van de nacht, de eerste vier uren, slapen we diep en lang achter elkaar.  Tijdens dit slaapgedeelte herstelt ons lichaam zichzelf van alle schade die het opliep overdag.  Alles wordt gerepareerd.  Dit is ook het moment dat alles vernieuwd en verjongd wordt.  Elk celletje wordt gepoetst, eruit geknipt en vervangen.  Het lichaam, en haar ongelooflijke hoeveelheid cellen, werkt hard en intens om zo lang te kunnen leven en samen te werken op een onwaarschijnlijk harmonische manier.  En ze doet het meeste werk ’s nachts.  Soms vraag ik me af of wij tijdens onze slaap in diepe trance gaan. 

Toen ik het boek las, de hele olifant in beeld, stond er uitleg over hersengolven.  Ik sprak reeds over de beta en de alfa golven, maar er zijn er nog.  Hersenactiviteit kan nog lager en trager, de hersengolven kunnen nog op minder hertz golven.  Grote yogi of grote healers, kunnen hun hersenactiviteit gewoon bijna afzetten terwijl ze ‘werken’, merkten onderzoekers.  Deze trances lijken hetzelfde als een diepe slaap.  Dus als wij slapen, stopt ons bewuste denken, onze hersenactiviteit en neemt de wijsheid van de nacht over.  Of mag ik zeggen, de wijsheid van het universum?  Tijdens de nacht verbinden wij ons met wat alles weet zonder het te moeten bedenken en doet het wat het moet doen, zonder het te weten, gewoon pure overgave aan de slaap.  In de slaap neemt de wijsheid over die weet hoe alles werkt, niet weten als buitenstaander, maar weten als het Zijn en het uitvoeren zonder meer.  Het maakt me nederig deze wijsheid.  Maar al te vaak onderschatten of vergeten we de intense wijsheid rondom ons.  Hoe wonderbaarlijk is het niet dat ons lichaam perfect weet hoe het alles moet repareren, doen en de harmonie herstellen.  Zolang wij ons er maar niet mee moeien. 

Tijdens het mediteren krijg ik soms een glimp van hoe het voelt om te ‘Zijn’.  Het maakt alles zo gemakkelijk en het ego of denken valt weg om plaats te maken voor iets groter en ‘juister’.  Ik wist niet hoe liederlijk ik zou worden van deze gevoelens.  Ik zocht naar permanent geluk en ik vond extase.  Best een verrassing. 

Dank je voor de wijsheid.  Dank je voor overgave.  Dank je voor de nacht.  Dank je voor formele meditatie.  Dank je voor de kundalini en het Zijn.  Dank je.        

Dag 123.  De avond mediteren dat gaat me nog het beste af van allemaal.  Een ochtendmeditatie vind ik hels, want ik kan zolang niet stil zitten, de middag gaat al beter, maar dan heb ik nog zoveel plannen dat ik maar half de trance in geraak, maar de avond, de lieve avond, dat is echt mijn moment.  Net voor het slapengaan, alles gedaan en achterlatend kan ik me helemaal laten gaan en de trance in duiken.  Waarschijnlijk is het de discipline van echt elke dag te oefenen, formeel, voor het slapen gaan en informeel, elke keer ik eraan denk.  Deze discipline gecombineerd met het avond uur geeft echt intense resultaten.  De trance gaat steeds dieper en dieper.  Gisteren voelde ik niet alleen die heerlijke wolk rondom me, waarbij het lijkt alsof ik uit-dein en groter wordt, verbonden en één met de omgeving.  Gisteren zag ik ook lichtflitsen overal in die wolk.  Het was alsof ik in een sterrenregen lag.  Het was geen fel geflits, verblindend was het niet.  Het was zacht en mooi.  Het rare was dat ik de sterrenregen zelf was en tegelijkertijd keek ik ernaar.  Ik zag de flitsen en tegelijkertijd was ik de flitsen.  Raar en bijzonder aangenaam.  Ik lag er verbaasd naar te kijken.  En van te genieten.  Ik was zo teleurgesteld toen de bel ging.  Het leek niet of er 10 minuten voorbij waren, voor mij leek het maar 1 seconde.  Nog niet eens.  Ben zo benieuwd naar vanavond, kijk uit naar de volgende meditatie.

De informele meditatie momenten maken mijn dagen aangenaam en veel rustiger.  Zo vaak ik eraan denk, ga ik naar het gevoel van het leven in mijn ruggegraat.  Laat ik de kundalini stromen langs mijn rug en maak ik contact met deze tinteling.  Plots wordt dan alles veel rustiger, echter, aangenamer en minder erg.  Gisteren avond heb ik nog een paar uur op spoed gezeten, mijn man had zich diep gesneden, in zijn vinger, het moest genaaid worden.  Wij uren, echt uren, aan het wachten in een, bijna, lege wachtzaal op iemand die de vinger wilde naaien.  De paar anderen, die er waren, werden steeds lastiger.  Het lukte ons echter heel goed om de energie niet over te nemen en bij onze eigen zachte, humorvolle energie te blijven.  We hebben elkaar wat geplaagd, hebben gebabbeld en wat gelezen. Het was al bij al een gezellige avond onder ons. 

Ook tijdens het gekibbel van de kids lukt het me steeds beter om bij het gevoel te blijven.  Vaak valt het gekibbel dan gewoon dood.  Tegen deze energie zijn dieren en kinderen niet lang bestand.  Zij zijn niet lang in staat om bij hun denken te blijven indien de juiste energie in hun omgeving gebracht wordt.  Ik weet dat dat niet zal blijven, als ze tiener worden, zal deze energie alleen niet meer helpen.  Maar voorlopig nog wel.  Het maakt me allemaal zo gelukkig en dankbaar.

Dankbaar voor de diepte van de meditaties.  Dankbaar voor de sterrenregen.  Dankbaar voor de mooie en liefdevolle momenten.  Dankbaar voor de juiste energie in ons leven.  

Dag 122.  Vandaag is het geen zuiver verlicht onderwerp.  Ik wil gewoon iets kwijt.  Ik wil iets kwijt over slakken.  Onze moestuin, zo prachtig aangelegd door mijn man, en voller en voller met de heerlijkste groenten, wordt belaagd door slakken.  Het idee om gif te strooien steekt me tegen, vooral het ecologische luik ervan.  Ok, ja, er zijn biologische varianten, maar toch.  Dus wij ‘plukken’ slakken.  Na een regenbui komen ze naar boven en daarnaast ook in het donker.   Op deze momenten begeven wij dus op jacht.  Op het eerste zicht lijkt dit wel een lastige taak.  Banaal en redelijk stom.  Maar van alles, werkelijk alles, kan je een uitdaging maken.  Zo samen met mijn man in het donker op jacht, eigenlijk is het wel een gezellige bezigheid.  Samen op jacht, samen de plantjes beschermen, samen in beperkt licht zoeken, samen plannen smeden om het op te lossen en ondertussen buiten leven, geeft balans en betrokkenheid. 

Het doet je ook beseffen nederig te zijn tegenover moeder natuur.  Want moeder natuur voorziet onstuitbaar in een eindeloze stroom van leven.  Het voelt zo juist en echt om met de natuur te leven.  Het volgen van zaad tot een plant, de blijdschap terwijl ze opgroeien, de vreugde en dankbaarheid bij het oogsten, de explosie van smaken tijdens het eten.  Het is zo echt.  Maar ook het jagen op deze mee-eters, het besef dat je er nooit van kan winnen en in de plaats van moedeloos te worden, word ik er blij van.  Ten eerste omdat de jacht oerinstincten wakker roept, waarbij je bloed stroomt van trots om je ‘gezin’ te beschermen.  Ten tweede omdat je als gezin een samenhorigheid ontdekt.  Ten derde omdat je leert te ‘delen’, niets in de moestuin zal ooit alleen van ons zijn.  Moeder natuur geeft en neemt.  Ze geeft een deel en ze neemt een deel.  En daar dienen we rekening mee te houden.  Dus ik hoop dat onze planten groot en sterk worden.  Dat de slakken kunnen mee eten, zonder de planten te laten sterven.  En ik hoop ook dat elke mens dit kan ervaren, het heerlijke leven dicht bij planten en moeder natuur.

De lente en haar lokroep naar het buitenleven, het laat mijn hart zingen.  Ik voel me zo dankbaar voor alle mooie dagen nu en in het vooruitzicht.  Wat heb ik een geluk om een tuin te bezitten waar ik moeder natuur elke dag kan zien schitteren in volle glorie.  De groei van de planten, het rijpen van de vruchten, haar volle gulheid, maar ook het ruisen van de bamboe, het knisperen van alle nieuwe bladen die open springen, de bloemen die elke dag zich openen en sluiten en de vlierbloesem die heerlijk geurt.  Ik kan het grotere geheel zien, ook de insecten, die grotendeels helpen om alles te laten ontstaan.  De wespen, bijen, vliegen, wormen, hommels, allen welkom.  Maar de slakken, tja, jullie worden vooral voer voor onze gulzige kipjes.

Dank je lente, dank je zonneschijn, dank je wind, dank je water, dank je.  

Dag 121.  Ooit was ik een niet-gelover, een atheïst.  Wist niet wat het woord echt betekende maar ik was het wel.  Wantrouwig was ik naar alles wat te maken had met God, want het was me herhaaldelijk verteld dat God niet te vertrouwen was en dat ik zeker niet moest geloven.  Ik nam aan dat dat mijn pad was.  Maar af en toe kreeg ik een glimp van een hogere realiteit.  Zoals tijdens een episode als kind waar ik zo bang was om te sterven.  Ik lag ’s nachts te huilen in mijn bed uit pure doodsangst.  Ik kan nog niet zo oud geweest zijn, een jaar of 8 a 9 denk ik.  En zoals het universum zo vaak doet, kreeg ik op dat moment een tijdschrift in handen met getuigenissen van kinderen over reïncarnatie.  Zij verhaalden over terugkomen en herinneringen, die de ouders checkten en als waarheid bestempelden.  Mijn leven was gered.  Nu kon ik gerust zijn.  Mijn ziel leeft verder, enkel mijn vorm veranderd.  Ik voelde tot in de puntjes van mijn tenen dat het waar was. 

Trouwens hoe ongelovig ik ook was, mijn intuïtie ben ik nooit verloren.  Heb altijd op dat contact blijven vertrouwen.    

Tijdens mijn eerste jaar vol meditatie ervaringen kreeg ik twee gidsen.  Eentje is een man, die aan mijn linkerschouder staat en waar ik altijd en altijd bij terecht kan.  Ik kwam hem tegen tijdens een sessie bij mijn osteopaat.  Zij zag dezelfde man.  Hij liet zich kennen aan ons beide.  De tweede is mijn vorige hond.  Hij kwam tijdens de opleiding telepathisch contact met dieren.  Allez, kwam, hij was er altijd al, mijn vorm had nog te veel verdriet om het aan te kunnen hem te ontmoeten op zielsniveau. 

Dus ik heb twee gidsen. En ik geloof niet eens in gidsen.  Maar ja, het heeft niets te maken met geloven, ik kan ze voelen, ik voel hun steun, krijg hun raad, voel hun liefde en aanwezigheid.  Telkens ik open sta voor hen voel ik hun onvoorwaardelijkheid.  Zij helpen mij tijdens slechte nachten, als ik ze aanroep.  Zij helpen mij met zoveel kleine waarschuwingen als ik te snel of te gevaarlijk leef.  Zij laten me dingen vergeten, zodat ik andere dingen tegenkom die ik zeker niet mag vergeten.  Zij staan daar dag en nacht.  Soms word ik er een beetje verlegen van.  Zoveel geven ze en ik kan niets terug geven.  Behalve mijn dankbaarheid.

Dank je sterke man aan mijn zijde voor je raad die naar boven komt in de stilte van mijn brein.  Dank je lieve hond voor de liefde die naar boven komt als mijn denken zwijgt.  Dank je om me te begeleiden.  Het is mooier met jullie erbij.  Dank je.  

Dag 120.  We zitten bijna in een derde van de uitdaging.  Het is met momenten zwaar om elke dag tijd te vinden om te schrijven en te mediteren.  Ik ben toch algauw een uur of langer kwijt met beide.  Soms vind ik het best moeilijk om de tijd hiervoor te maken.   Maar uiteindelijk was het mijn bedoeling om mezelf te verplichten via deze weg.  Anders gebruikte ik deze tijd om te verliezen, nu gebruik ik ze om diepgang te vinden.  Best een geslaagde inruilactie, al zeg ik het zelf.  Er zijn zelfs dagen dat ik helemaal ervoor ga en naast de vele informele meditatie momenten, een ochtend én een avond meditatie doe.  Je weet wat ze zeggen he: je zou elke dag een halfuur moeten mediteren, behalve als je stress hebt, dan zou je een uur moeten mediteren.

Vanochtend lag ik, alweer, vroeg wakker in mijn bed, het huis was nog stil, geen geluidje te  horen, binnen noch buiten.  Ik besloot de tijd te gebruiken voor een ochtendmeditatie.  Een heerlijk, zachte en ontspannen chakra meditatie, waarbij ik de verschillende chakra’s activeer door met mijn aandacht erbij te blijven net zolang tot ik ze voel tintelen.  Vervolgens neemt de kundalini over en voel ik elektriciteit stromen helemaal naar boven en naar beneden.  Toen de elektriciteit boven aan mijn lichaam kwam had ik een eigenaardige ervaring.  Plots voelde ik mijn hoofd opengaan, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.  Toen begon ik te denken: oh wat gebeurd er?  En mijn hoofd ging terug toe.  Het was alsof mijn energie zich openstortte in een opengaande straal naar boven.  Smal aan mijn hoofd en steeds breder een breder bovenaan.  Als ik begon te denken stopte de openheid en beperkte deze zich tot een bol rond mijn hoofd.  Dicht bij mijn hoofd.  Maar als ik terug ging naar het meditatie gevoel, ging de aandacht opnieuw in een straal naar buiten.  Echt open en vervolgens alweer beperkt de aandacht, heb het een paar keer gedaan, het was een grappig spel.   Toen nam het denken opnieuw over.  Gedaan met open staan voor de energie en wijsheid van het universum. Maar toch een aangename herinnering, vastgelegd om niet te vergeten.

Het schrijven van dit blog, mezelf uitdrukken en mensen hebben die volgen en er zelfs inspiratie uit op doen.  Ik ben er zo dankbaar voor.  Dank je aan ieder die me steunt.  Dank aan de mogelijkheid om te schrijven en alles te delen.  Dank je zo heel erg hard.  

Dag 119.  Ondertussen begin ik een onderscheid te maken tussen formeel mediteren en informeel mediteren.  Elke moment dat ik bewust contact leg met de kundalini, de zachte stroom van leven in mijn lichaam, noem ik informeel mediteren.  Dat kan elk moment van de dag zijn, als ik wandel met de hond, als ik eer betoon aan mijn huis en het poets, als ik praat met mensen, als ik werk en dus praat met mensen, als ik in de tuin onkruid wied, als ik de slakken pluk die onze groenten komen opeten.  Dat zijn allemaal oefeningen in informele meditatie.  Het staat los van de formele meditatie waarbij ik een 15 minuten tot een halfuur echt niets anders probeer te doen dan te mediteren.  Het is niet zo dat ik niet meer denk, de gedachten komen en gaan en leiden me af van de meditatie.  Het lukt me meestal wel om me er niet meer druk om te maken.  Soms lukt het me zelfs om het me echt niets meer te kunnen schelen, zo het gevoel van, wat maakt het uit. Als ik dat gevoel ervaar, dit super-relativeren zal ik het maar noemen, dan weet ik dat ik in trance ben en de alfa golven over hebben genomen.

Toch merk ik dat ik soms er ook van hou om tijd te verliezen.  Onder tijd verliezen bedoel ik dan dingen zoals tv kijken, een roman lezen, een spel op de computer spelen, alcohol drinken en wegzinken in het niet-denken.  Het is anders dan mediteren, daar stijg je boven het denken uit, het is meer wegzinken onder het denken.  (zo verwoordt Eckhart dit)  Het is het luieren van het denken, niet het openen van het denken.  Ik vind het best leuk om te doen, tijdens, maar ik voel me de dag erna meestal niet zo fantastisch.  De herinnering aan al die tijd dat je onbewust, onder je denken uitzakte en zomaar wat deed, is meestal naar.  En het voelt echt als verloren tijd, achteraf.  Op het moment zelf, denk ik niet. 

Waarom, vroeg ik me af, vind ik hier vreugde in?  Het antwoord is niet ver te zoeken, het is de voorbode van de stilte.  De stilte in mijn hoofd, de heerlijke stilte waar ik al jaren naar op zoek ben.  Je kan er een glimp van op vangen door onder het denken uit te zakken, door tijd te verliezen, maar het is niet the real deal.  Het is een surrogaat van wat ik echt zoek en tegelijkertijd is het zo gemakkelijk.  Je hoeft niets te doen, geen moeite, je laat je meenemen in het niets, tot je het beu bent en je losmaakt waar je aan vastgekluisterd was.  En vervolgens ben je moe of slechtgezind.  Of misschien niet iedereen, maar ik wel, ik ben ontevreden erna.  En toch laat ik me af en toe overhalen om tijd te verliezen.  Gewoon kwijt te zijn, mijn verstand kwijt te zijn. 

Dank je voor de stilte in mijn hoofd.  Dank je voor de rust en ontspanning dat de stilte brengt.  Dank je.    

Dag 118.  De zenuwen voor het feest blijven zich vermeerderen.  Ik lig vaak te piekeren over alles wat nog dient te gebeuren.  Ik zeg piekeren, want organiseren durf ik het niet noemen.  Piekeren betekent voor mij dat ik alles nog eens opnieuw en opnieuw doorloop, terwijl ik het eigenlijk allemaal al eens gepland heb.  Of in plaats van het op te schrijven en los te laten, blijf ik er maar over malen en malen en malen. Vermoeiend, echt. Als ik wakker word, vroeg in de ochtend, begint het al en in plaats van te slapen, lig ik te piekeren.  Nu ja, troost ik mezelf dan, uiteindelijk zal ik binnenkort zo moe zijn dat ik wel moet slapen, willen of niet.  Dan neemt mijn lichaam over en dwingt het me om te slapen ipv te piekeren.  Dan kan ik me overgeven aan haar wijsheid.  Duidelijk veel wijzer dan mijn denken dat me voortdrijft en voortdrijft. 

Een van mijn cliënten noemde gisteren het zachte gevoel van leven in het lichaam, een koude rilling. Een koude rilling door zijn ruggegraat.  Dat doet me denken aan kundalini. Kundalini is een woord dat in de yoga gebruikt wordt om deze rilling doorheen het lichaam, langs de ruggegraat, te omschrijven.  Het kan starten bovenaan of onderaan, volgt een weg net naast, volgens sommigen, maar volgens mij, langs de chakra’s en voelt aan als een stromen van vreugde, liefde en energie doorheen het lichaam.  In veel tradities wordt dit stromen aangeduid met een slang, die rond de ruggegraat kronkelt.  Het voelt idd ook wel een beetje als een slang, het slaat plots toe, alsof het opeens in gang schiet, van niets naar honderd.  Waarna het zich uitbreidt over het hele lichaam.  Ik las ooit een interview van mensen die vertelden dat zij soms lichtflitsen zien verschijnen, kleine flitsjes alsof het elektrische schokjes zijn die verschijnen.  Bij mij is het meer een voelen van elektriciteit doorheen mijn rug en golven van warmte en tinteling. 

De eerste keer verschoot ik wel, het was een paar jaar geleden, terwijl ik aan het mediteren was om in trance te komen teneinde een telepathische sessie te doen met een dier.  Het voelde alsof het dier en ikzelf versmolten en ik, met een schok, meegenomen werd met de energie van deze hond.  Het was niet onaangenaam, gewoon nieuw.  Niet geleidelijk, maar opeens meegesleurd.  Pas achteraf hoorde ik over kundalini en de slang en begreep ik dat er een naam bestond voor mijn ervaring.  Dat deze ervaring ook bij anderen reeds voorkwam en zelfs een streven is voor vele yogi.  Bij mij kwam het zonder voorbedachte rade, en dat is het juist!.  Het is vanuit een overgave en een niet-weten of niet-denken dat je bij je energie lichaam komt.  Dat je open staat voor wat er leeft in je.  Het is deze levensenergie, ook wel qi genoemd, waar ik altijd zoek contact mee te houden, bij alles wat ik doe.  Ik laat deze levensenergie meer een meer mijn leven in goede banen leiden. 

Dank je voor deze slang met opwekkende maar ook rustgevende energie doorheen mij.  Dank je voor haar wijsheid en kracht.  Dank je.     

Dag 117.  Ik volg nog steeds de meditatie reeks van Deepak, finding your flow.  Tijdens deze reeks open je alle chakra’s en dat creëert heel veel innerlijke ruimte bij mij.  Gisteren avond tijdens de avondmeditatie vond ik zeer snel de zachte trance van het mediteren.  De wolk kwam en breidde zich uit over mijn hele lichaam, daarna leek het of mijn zintuigen veranderden.  Mijn oren werkten anders, ik hoorde de muziek van de meditatie maar die was zo mooi en zo zuiver. Mijn huid voelde alles zo puur, het was alsof alles voor de eerste keer echt gebruik werd. Het is zo moeilijk om te omschrijven.  Het is alsof er rond het geluid een glitter hangt die er anders niet is.  Alsof je voor de eerste keer een prachtig lied hoort en verwonderd bent over de schoonheid van het samenstromen van de melodieën.  Ook vandaag nog zijn mijn ogen anders, ik zie overal de bloemen, hoe klein ook, ik zie meer en meer vogels en blaadjes aan de bomen.  Niet zien met het verstand, maar zien met het hart, het maakt alles zoveel puurder.  Ik leef meer en meer in deze ‘verlichte wereld’.  Ah, zou dat de betekenis zijn van verlichting?  Plots lijkt er rond alles meer licht te hangen, een aureool van licht en schittering.  Zou het echt zo simpel zijn?

Binnenkort organiseren we een feest.  Zoiets organiseren is voor mij bijzonder stresserend.  Ik heb de neiging om daar echt op te freaken, dat mag je gerust bij mijn gezinsleden eens checken.  Ik ben zo angstig dat er niet genoeg gaat zijn, dat de mensen niet blij gaan zijn, dat het niet leuk zal zijn, dat ik nachten wakker lig en uren pieker.  Nu vroeg ik me af, wat is er eerst?  Is er eerst de gebeurtenis, een feest organiseren, wat me stress bezorgd en ik daardoor begin te piekeren en me zorgen te maken?  M.a.w. het is de gebeurtenis die me van streek maakt en dien ik deze te vermijden?  Of is het omgekeerd, ik maak me zorgen en daardoor word ik zenuwachtig?  Dus de zorgen geven stress en niet de gebeurtenis.  De kip of het ei?

Ooit stelde ik deze vraag tijdens een meditatie.  Toen kreeg ik beelden van mezelf in een vorig leven waarbij mijn keel werd doorgesneden omdat het feest niet in orde was.  Tijdens de meditatie was dit gevoel heel sterk, maar achteraf vindt mijn verstand dat dit toch niets met mijn leven van nu te maken heeft.  Ik weet het dus niet goed maar het blijft wel wat raar dat een feest organiseren bij mij doodsangsten oproept. 

De kip of het ei?  Waarschijnlijk ligt het antwoord in het midden.  De gebeurtenis is de trigger maar het zijn vooral de (onbewuste) zorgen die me doen lijden.  Na grondige bezinning over deze vraag besluit ik dat het niet uitmaakt wat de start is en wat het gevolg.  Het zal een hele uitdaging zijn om de komende weken het innerlijke gevoel van balans te bewaren bij deze uitlokker en dat is uiteindelijk het enige wat ik wil bereiken.  Altijd en overal in balans zijn en dit ‘lichte’ leven ervaren.

Dank je voor de zenuwen zodat ik kan oefenen.  Dank je voor de balans om verder te groeien.  Dank je voor het besef dat het er allemaal niet toe doet, alles is goed.  Dank je.

Dag 116.  Vannacht was het nog eens zo ver, ik had een angstaanval.  Dit zijn momenten in mijn slaap waar ik plots wakker schiet, mijn hart heel hard bonkt en ik angstig ben.  Er zijn verschillende aanleidingen hiertoe, de eerste en belangrijkste is overprikkeling, op de hielen gevolgd door het organiseren van activiteiten, vervolgens de angst om iets verkeerd gedaan of gezegd te hebben en uiteraard ook bij grote veranderingen, inclusief reizen.  Op zich valt zo een aanval nog wel mee.  Daarom ben ik er in het verleden misschien wat licht mee omgegaan.  Maar aangenaam is iets anders.  Ik schiet wakker en kan aan niets anders denken, voel me vreselijk angstig en wil weglopen uit mijn bed.  Ik voel me heel onveilig en heb het bijzonder sterke gevoel dat ik iets verkeerd zei of deed.  Brrr.

Vannacht gebeurde het ook.  Ik schoot wakker, vol overprikkeling, vol verwijten aan mezelf dat ik gisteren anders had moeten spreken of zijn en dat al na een drie uurtjes slaap.  Ik voelde paniek maar ook wanhoop omdat ik zo graag opnieuw wilde slapen.  Toen dacht ik, zou dit gevoel hier ook bij helpen?   Ik besloot te vertrouwen op mijn lichaam in balans, niets te verwachten en de innerlijke rust op te zoeken.  Gewoon af te wachten wat voor effect dit zou geven. 

Welke weg zou ik nemen om de stilte in mezelf te vinden?  Ik besloot de weg van de dankbaarheid te nemen.  Ik heb een kralenketting, waarbij ik elke kraal af ga en een element kies waar ik dankbaar voor ben.  Zo koos ik ervoor om dankbaar te zijn voor mijn bed en mijn heerlijke deken, mijn man die naast me ligt te slapen, mijn lichaam dat het eten zo goed verteert, de zachte liefde van mijn dieren, de vriendschap van mijn vriendinnen, mijn werk, …. En bij elke stap in dankbaarheid, voelde ik mijn lichaam verder ontspannen en vooral de angstige gedachten stoppen en plaats ruimen voor mooie gedachten.  En plots … was het 9u.  Ik werd wakker met de glimlach op mijn gezicht.  Ik bleef nog even liggen, tevreden over dit volkomen geslaagde experiment.  Met een ontspannen lichaam en open ogen.  Plots, helemaal onverwacht, viel ik in de trance die ik al eens eerder omschreef.  Een zachte wolk omhulde mijn lichaam, een wolk van warmte, geluk en complete tevredenheid.  Wat een manier om wakker te worden.  En dat een paar uur na een angstaanval, zonder formele meditatie.  

Dank je voor de ervaring.  Dank je voor het inzicht.  Dank je voor de overgave aan het stromen van het leven in mijn lichaam.  

Dag 115.  Tijdens een meditatie voel ik het leven in me stromen.  Het gemakkelijkste is dit leven te voelen in je handen.  Als je je ogen sluit en je concentreert op hen kan je voelen hoe het bloed en het leven stroomt door je handen.  Het is moeilijk om te omschrijven, voor mij voelt het als een tinteling.  Alsof alles zachtjes trilt.  En als ik het verstand er niet laat tussen komen, breidt dit zich uit tot mijn hele lichaam.  En als ik het nog volhoudt, breidt het zich uit rond mijn lichaam en als ik echt niets denk en niets wil, overstijgt het zelfs mijn lichaam tot een deken dat zich rondom mij verspreid.  Dit bereik ik heel uitzonderlijk en enkel tijdens een diepe en gelukte meditatie.  Tijdens deze meditatie mag ik niets willen en observeer ik mild, onbevangen alles wat er gebeurd.  Op zich zou dat ook moeten lukken tijdens het leven, alles aanvaarden, puur zoals het op je af komt en telkens de pracht van elk moment zien.  Maar zo ver zijn we nog niet.  Lang nog niet. 

Wat me wel opvalt is het verschil tussen dieren en mensen als het gaat over deze energie.  Dieren nemen nu wel heel gemakkelijk deze energie over.  Indien ik mediteer en deze energie vind, kan ik daar heel goed mee terecht bij mijn hond, mijn poezen en mijn paard.  Zij reageren daar onvoorwaardelijk op.  Dan komen zij zeer snel ook in deze zijnstoestand.  Tenminste als ze daar al niet zelf in zaten, bedenk ik me net.  Soms loopt het ook omgekeerd, zeker bij de paarden.  Zij leven grotendeels zelf in deze trance en proberen vaak het gevoel door te geven, dat is hun cadeau aan ons.  We kunnen dit aanvaarden of evengoed totaal niet zien. 

Gevoelige mensen voelen het wel, dat tijd doorbrengen in de natuur of bij dieren die zich veilig voelen, maakt dat ze ontspannen worden en naar de alfa golven gaan.  Maar meestal begrijpen mensen het niet en laten ze zich hier helemaal niet door beïnvloeden.  Het verstand staat tussen de mens en zijn natuurlijke, ontspannen, meditatieve staat van  bewust zijn.  En het verstand heeft ontelbaar veel manieren om een mens te verschalken en in haar ban te houden. 

Het is toch nogal een worsteling he om deze staat van zijn te bereiken.  Zo erg dat ik er constant mee bezig ben geweest, al 6 jaar lang.  Maar de echte inzichten en bereikbaarheid komen maar als ik er me echt elke dag een hele tijd in onderdompel.  Het vergt zoveel oefening en discipline en tegelijkertijd ook helemaal niet, want het is een staat van zijn die je maar bereikt door niets te willen.  Paradoxaal he.  En de dieren rondom ons laten het elke dag zien, zonder moeite.  Het is bijna niet te begrijpen dat ze zoveel geduld met de mens en zijn onwetendheid hebben. 

Dank je voor alle schoonheid en echtheid in mijn leven.  Dank je dat de liefde voor dieren me brengt bij deze inzichten.  Dank je om een bewust mens te worden en dit te kunnen delen met anderen.  Dank je.

Dag 114.  Het contact met de stroom van energie binnenin was heel intens vandaag.  Tijdens de gesprekken stroomde het goed van beneden naar boven en weer terug.  Mijn osteo heeft hem goed losgemaakt gisteren.  De toegang ertoe vandaag was heel vrij en gemakkelijk.  Nochtans gisteren avond was ik moe en blafte ik mijn omgeving min of meer toe om me meer ruimte te geven. 

Vandaag tijdens de gesprekken en terugdenkend aan gisteren daagde plots een nieuw inzicht.  Naast mijn sprankelende persoonlijkheid (ahum), komen mijn cliënten waarschijnlijk ook naar mijn begeleiding omdat ik erin slaag deze stroom van energie bij mezelf op te roepen en door te geven aan anderen.  Op deze manier heb ik een helende werking op de ander.  Het is niet het enige wat ik doe, maar het is er weldegelijk deel van.  Indien ik het druk heb, verlies ik zelf het contact met deze stroom.  Indien mijn vorm moe is en overprikkeld (laat ons hongerig zijn zeker niet vergeten!) dan verlies ik eveneens het contact hiermee. 

Mijn cliënten komen grotendeels binnen in onbalans, ik probeer balans te brengen door zelf geestelijk en lichamelijk deze balans te bewaren en door te geven.  Maar indien ik te veel onbalans krijg op een dag, geraak ik er soms ook door bevangen en heb ik tijd, stilte en rust nodig om de balans te herstellen.  Pas op, ook zaken in mijn eigen leven kunnen deze balans verstoren én uiteraard ook mijn eigen persoonlijke piekeren en veeleisendheid.  Dus dien ik de onbalans telkens opnieuw te herstellen.  Op een paar vrije dagen kan dat al aardig lukken.  Tijdens vakantie met veel rust, slaap, ontspanning en totaal geen verantwoordelijkheden, lukt dat vaak bijzonder grondig.  En ben ik weer voor een heel tijd opgeladen. 

Het is deze balans zoeken en vervolgens in de wereld gaan om de onbalans bij anderen recht te zetten, waar ik me zo hartstochtelijk mee bezig houd.  Dat is mijn grote passie.  Waar ik voor leef en naar streef.  Ik laat me op, zoek de interne stroom, voel de energie branden en geef ze door tot ik zelf opnieuw in  onbalans geraak en moet herbronnen. 

Dankbaar ben ik voor dit ongelooflijke inzicht.  Waarom heeft niemand me eerder uitgelegd dat dit warme gevoel van balans binnen in me, datgene was waar ik zo naarstig naar op zoek was?  Dank je om dit te ontdekken.  Dank je om dit in de wereld te kunnen zetten.  De puzzel valt in elkaar.  Dank je.  

Dag 113.  Vandaag zal ik beginnen met vertellen over de meditatie van gisteren, ik kan kort zijn, het is opnieuw niet gelukt.  Ben in slaap gevallen voor ik kon mediteren, want ik was zo moe.  Het heeft echter niet veel slaap opgeleverd, maar dat is een niet-relevant verhaal.  Vandaag heb ik mijn schade ingehaald tijdens het bezoek bij mijn osteopaat, zij kan steeds heel goed mijn lichaam in balans brengen.  We spraken vandaag over grenzen trekken.  Ben nogal gevoelig voor mensen die zich niet sterk genoeg voelen om in het leven hun mannetje te staan, dan probeer ik hen te helpen, maar net iets te veel.  Net iets te veel omdat ik vervolgens mijn eigen grenzen verwaarloos om hen te helpen.  En ik leerde vandaag, dat ik daar mee kan stoppen.  Waarom zou ik mensen onvoorwaardelijk helpen?  Helpen ja, maar onvoorwaardelijk? 

Als je het zo samenvat is het best banaal, maar voor mij was het een ware openbaring.  En plots begon de tinteling overal tegelijk.  Ik liet het inzicht zich inschrijven in mijn lichamelijk geheugen.  Tijdens mijn werk vraag ik me vaak af waarom soms inzichten inzinken tot daadwerkelijke en permanente veranderingen in iemand zijn leven en andere inzichten weer verdwijnen.  Volgens verscheidene bronnen hangt het inschrijven in je geheugen samen met de status van je hersenen.  M.a.w. zitten je hersenen in de alfa, dan schrijven ze in, anders niet. Dus mediteren voor je iets leert over jezelf, vergroot de kans dat het permanente verandering met zich mee brengt.  En deze boodschap werd duidelijk diep ingeschreven, terwijl ik in de alfa ging tijdens de behandeling. 

Dagelijks probeer ik me te herinneren altijd het zachte, liefdevolle gevoel op te roepen en mijn hele leven zo te leiden,  Ik realiseerde me eveneens vandaag dat de oefening in dankbaarheid hetzelfde doel stelt.  Indien je deze oefening doet, namelijk 16 elementen van dankbaarheid opsommen, en je doet ze met overgave.  Dan kom je ook uit bij dit warme gevoel van verwondering en vreugde.  Indien je alles ziet en eert in je leven waar je dankbaar voor bent, stroomt de trilling overvloedig.  Zoveel manieren leiden naar hetzelfde. 

Dank je zo heel erg hard voor de diepgang in mijn leven.  Dank je dat ik zo snel leer en dank je voor dit blog, dit luisterende oor, ik leer zoveel over mezelf.  Dank je.  

Dag 112.  Mediteren is gisteren helemaal niet gelukt.  Het was daarenboven een ellendige nacht.  Heb voor moederdag een mp3 speler gekregen om mijn meditaties te beluisteren, op zich aangenamer dan via de computer, echter de speler valt steeds uit. Weet niet om welke reden, want de batterij is helemaal vol, maar plots, in het midden van een zin, lang voor de meditatie start… niets meer.  Na een tiental pogingen heb ik het opgegeven.   Echter, vervolgens was ik nog overprikkeld van de dag en zenuwachtig door de mp3, ik kon helemaal de slaap niet vatten. 

Dus zover geen herhaling van de speciale ervaring maandagavond. 

Heb nog wel proberen te vatten waarom overprikkeling van de geest zoveel impact heeft op me.  Er bestaat een diagnose hoogsensitiviteit.  Je kan hsp  zijn (hoog sensitieve persoon) en dit betekent dat je meer  prikkels binnenkrijgt dan de gemiddelde persoon.  Deze prikkels kunnen binnenkomen via de zintuigen (heel sterk gehoor) of via het aanvoelen van gevoelens of sferen.  Al deze prikkels samen geven overprikkeling.  Bij mij voelt overprikkeling alsof mijn hoofd elk moment zal ontploffen.  Het is mijn vorm, die het allemaal niet aan kan en indien mijn vorm vluchtreacties vertoont, kan mijn geest niet in balans blijven. 

De weg terug naar de alfa hersengolven is nooit evident.  Liever blijf ik weg van overprikkeling dan de hele weg terug te moeten ondernemen.  Deze weg terug gaat over wanhoop, paniek en frustratie.  Niet bepaald verlichte emoties.  Maar wat is er nu zo erg aan overprikkeling vraag ik me af? In theorie zou ik gewoon kunnen denken, mijn vorm is overprikkeld, ik dien een tijd de prikkels te beperken.  Kinderen voelen dat ook van nature en trekken zich terug om een tijd met autootjes of poppen te spelen, tot de overprikkeling weggezakt is.  Zo erg is het eigenlijk niet.  Maar bij mij lijkt het zo lang te duren voor ze weg is, indien ik ze niet gekalmeerd krijgt, slaap ik niet en als ik toch inslaap, slaap ik licht en onrustig. 

Moet ik een leven leiden van totale prikkelbeperking?  Of kan ik leren omgaan met deze overprikkeling.  Trouwens, om eerlijk te zijn, ik kan deze overprikkeling moeiteloos zelf creëren door te piekeren.  Maar dat is het kip en het ei, was ik overprikkeld en kwam hierdoor de paniek?  Of was ik aan het piekeren en werd ik hierdoor overprikkeld?  Tja, het antwoord is beide waarschijnlijk. 

De kunst is om mild met mijn overprikkelde vorm om te gaan.  Wat heb ik nodig?   Tv helpt me eigenlijk totaal niet.  Een mooi boek.  Eckhart Tolle.  Mediteren.  De dankbaarheidsoefening.  Het besef dat het maar overprikkeling is en ik de keuze heb om over de rooie te gaan of om mijn vorm haar vraag naar stilte en diepgang te respecteren. 

Dank je, vorm, om me te waarschuwen indien ik te veel verlang van mezelf.  Dank je om me stilte te geven, zelfs indien ik er niet achter vraag.  Dank je om hier wijs mee om te springen.  Dank je.