Dag 143.  Ben nog steeds bezig met meditaties van Deepak Chopra.  De meditaties noemen transcendente meditaties.  Het betekent dat je jezelf en je vorm of je lichaam overstijgt.  Dit doe je door het denken te verstillen met een mantra.  Een mantra is uiteindelijk een intentie die je uitspreekt in sanskriet.  In theorie kan je dat natuurlijk in elke taal, maar sanskriet kent hele mooie, vrij korte woorden, die de intentie samenvatten.  Gisteren avond mediteerde ik met So Hum.  Daar sprak ik al eens over in het verleden, het is dan ook een klassieke mantra.  Je start met het zoeken van je ademhaling, je concentreert je op je ademhaling op en probeert vervolgens ten volle te leven in de aandacht van het uitspreken van deze woorden.  Ik hoorde dat je mantra’s ook kan uitspreken maar in dit geval wordt er gevraagd de mantra innerlijk te uiten.  Enkel in je hoofd dus.  Als je de ademhaling volgt en je er rustig bij voelt, aanvaardend, kan je starten met op de inademing So te denken, vervolgens op de uitademing Hum.  In So, uit Hum.  Je volgt met je volledige aandacht je ademhaling en denkt de sanskriet woorden erbij.  Ik merkte dat ik er steeds rustiger en rustiger van werd. Ik werd steeds meer ontspannen en So Hum nam volledig de plaats in van mijn gedachten die door mijn hoofd tollen.  Enkel deze twee woorden en de ademhaling bestonden nog.  En ze kregen mijn verstand stil (wat echt geen evidente zaak is).  De 15 minuten herhalen vlogen voorbij.  Dit is een mantra waar ik echt blij van wordt.  Zelfs als ik vandaag nog maar dacht aan de fijne herinnering van gisteren, voelde ik de kriebels al door mijn lichaam stromen.  Heerlijk.  Ja, transcendente meditatie is echt krachtig. 

Weet je, ik heb altijd van de zee genoten.  Ik denk wel dat ik haar al meerdere keren veel lof heb toegeworpen.  Voor ik meditatie kende, mediteerde ik al aan de zee.  Ik noemde dit voor mezelf de weidsheid.  Dat weidsheid je zo klein kan doen voelen dat plots al je kleine zorgen en preoccupaties verdwijnen en plaatsmaken voor een intense vorm van relativeringsvermogen.  Alles is toch zo erg niet, alles is best ok.  Daar zat ik dan, in het gezelschap van mijn vorige hond.  Uren te staren naar het water, vanop mijn duin.  Wij met zijn twee.  Volkomen gelukkig.  Volkomen Zen. 

Nu besef ik dat de zee hetzelfde met me doet als ruimte doet.  Plots voel je hoe je deel uitmaakt van het grotere geheel.  Maar vooral, plots ontstaat er ruimte.  Ruimte tussen de activiteiten.  Ruimte in mijn denken.  Ruimte in mijn leven.  Ruimte los van mijn gevoelens.  Maar vooral ruimte tussen de gedachten.  En ruimte tussen de gedachten is stilte.  Het heerlijke nu.  Er is niets anders dan het nu.  Ook straks zal het nu zijn en gisteren was dat moment ook het nu. 

Vandaag wil ik graag eindigen met een mooie indiaanse wijsheid: we moeten van tijd tot tijd een pauze inlassen en wachten tot onze ziel ons weer ingehaald heeft.  Dat doet ruimte met ons.  We stoppen met rennen en wachten tot we weer bij ons authentieke zelf komen. 

Dank je voor deze mooie en zonnige dag.  Dank je voor de ruimte.  Dank je voor de stilte.  Ik geniet zo van deze dagen.  Dank je.  

Dag 142.  Enige tijd terug las ik het boek van Frank Kinslow, quantum healing.  Het gaat over mensen helen.  Hun lichaam of hun geest helpen genezen.  Het is een mooi boek, en ik begreep wel wat hij bedoelt hierin, maar echt ten volle beseffen deed ik het niet.  De auteur heeft zich trouwens ook laten inspireren door Eckhart Tolle, dat even terzijde.  Maar indien we onszelf of de ander willen helpen genezen, helen of opnieuw balans vinden, kunnen we het beste vertrekken vanuit stilte in ons hoofd.  Maar hoe krijg je je hoofd nu stil?  Frank heeft daar een uniek idee voor, hij stelt voor om jezelf de volgende vraag te stellen: vanwaar komt mijn volgende gedachte?  Doe maar, sluit je ogen en stel jezelf de vraag: vanwaar komt mijn volgende gedachte? En weet je even, heel even, is er niets.  Je zoekt diep in jezelf naar een antwoord of een plek waar de volgende gedachte vandaan kan komen en tijdens deze zoektocht is het stil.  Er is niets in je hoofd, je wacht en je zoekt.  Deze stilte is de innerlijke ruimte.  Deze stilte geneest. 

Hoe loopt het bij jou?  Wordt het even stil in je hoofd?  Even maar, zo een of twee seconden?  Op het moment dat het stil is en het moment dat je zoekt ben je bewust.  Je beseft wie je zelf bent, namelijk de observator.  Diegene die zoekt, niet dat stemmetje in je hoofd.  En die observator rol bewaren, dat wordt de volgende, bijzonder moeilijke zoektocht. 

Het is net als bij mijn cliënten.  Ze vertellen en vertellen en dat doet deugd.  Plots begrijp ik wat ze echt bedoelen of proberen te zeggen en stel ik hen een vraag.  Een vraag waarvoor ze het antwoord binnenin moeten zoeken.  Een vraag waarvan ze het antwoord moeten laten opborrelen van diep, diep in zichzelf.  Dan zie ik de stilte verschijnen.  Ik zie hun blik zich naar beneden richten (naar boven probeer ik te corrigeren want dan is het het verstand dat een antwoord gaat geven).  Naar beneden, binnenin.  En wachten en zoeken.  Op dat moment heb ik even, heel even, deze mens gezien in zijn meest pure, echte, authentieke vorm.  Zoekend, wachtend, begrepen, echt gezien, opgelucht om zichzelf eindelijk helemaal te kunnen uiten.  Het pure antwoord uit te spreken.  En zichzelf hierdoor te helen.    

Dat jezelf voelen terwijl je spreekt, dit contact leggen met je innerlijke, het brengt wijsheid, kracht en heling met zich mee.  Het is een gemakkelijke insteek.  Vanwaar komt eigenlijk die volgende gedachte?  En moet ik deze gedachte eigenlijk wel zo serieus nemen?  Is deze gedachte echt zo belangrijk?  Want er komt alweer de volgende gedachte aan.  Oeps, ben aan het denken.  Vanwaar komt deze gedachte eigenlijk?

Dank je voor deze wijzen, die die weg tonen en hun ervaringen willen delen.  Ik volg ze gretig en deel ze graag met anderen.  Dank je.  

Dag 141.  Vanavond ga ik vroeg naar bed, want vorige avond viel ik tijdens de meditatie in en uit de slaap.  Ik was weg en kwam weer terug.  In de slaap en terug bij de meditatie.  Ik weet niet of het goed is of niet, de boodschappen dringen wel door denk ik, zelfs als we in slaap vallen.  Maar ik wil toch liever bij bewustzijn blijven.  Dus zal ik toch niet vlak voor het slapengaan moeten mediteren, maar ervoor.  En daarna nog even lezen tot aan de slaperigheid. 

Terwijl ik schrijf zoek ik de vrede in mezelf.  Dat tintelende, heerlijke gevoel op de achtergrond.  Het is er altijd en het is er aangenaam vertoeven.  Het enige wat je hoeft te doen is het vinden en als je het gevonden hebt, zo vaak als mogelijk, je aandacht erop richten.  Eckhart zegt dat innerlijke ruimte het bewust worden van jezelf is.  In het begin is het bijna onmogelijk omdat je je steeds bewust bent van iets anders, van geluiden, van gedachten, van lichamelijke sensaties.  Je wordt voortdurend afgeleid door de vorm rondom of in je.  Maar soms, heel even, merk je jezelf op en de het vredig stromen van het leven in jezelf.  De ruimte, het podium, waarin je leven zich afspeelt, is iets anders dan je gedachten erover of andermans gedachten erover.  Het is het bewust zijn dat je door je eigen ogen kijkt, naar je eigen adem luistert, je gedachten vluchtig zijn en emoties voorbij trekken, als golven. 

Indien je contact hebt met je innerlijke ruimte zijn er een paar kenmerken die kunnen opduiken, volgens Eckhart….   Plots ontstaat het vermogen om schoonheid te zien, om van de kleine dingen te genieten.  Zoals toen ik vandaag wandelde met de hond, hoe dankbaar ik was dat wij zo goed samenstromen en hoe heerlijk bewegen is, zeker tussen bomen en groen.  Wat er ook gebeurd is dat je plots je eigen gezelschap begint te waarderen.  Niet langer altijd bij anderen moeten zijn, niet langer altijd afleiding nodig hebben maar blij zijn met de stilte, het Zijn, de rust, zonder je eenzaam te voelen.  En daarnaast merk je dat je vriendelijk wordt.  Zomaar, voor niets.  Niet uit angst of uit dwang maar gewoon omdat het goed voelt om vriendelijk te zijn.  Omdat mensen uiteindelijk een warme toenadering beantwoorden met eenzelfde benadering.

Deze drie kenmerken hebben gemeen dat ze voortkomen uit een gevoel van tevredenheid, vrede en levendigheid binnenin je.  En laat dat nu net het gevoel zijn waar ik zo graag naartoe ga en waarvan ik merk dat het mijn leven elke dag nieuwe diepgang en groei brengt.  Ik word een beter mens indien ik contact heb met de innerlijke ruimte.  Niet omdat ik dan beter pas in de maatschappij maar omdat ik niet meer alles zo persoonlijk neem, het grotere geheel begrijp en aanvaard dat de dingen niet zijn zoals we denken dat ze moeten zijn.  Ze zijn namelijk zoals ze Zijn. 

Dank je voor het luisterende oor.  Dank je voor het vinden van de innerlijke ruimte.  En dank je dat ik daar mag vertoeven, zelfs zo lang ik zelf wil of kan volhouden.  Dank je.   

Dag 140.  De laatste dagen lukt de formele meditatie niet altijd goed.  Soms ben ik zo moe dat ik niet kan wakker blijven, soms heb ik geen zin, soms lig ik veel te veel te denken i.p.v. te mediteren.  En ondertussen heb ik al wel door dat denken en mediteren echt niet hetzelfde is.  Zo hoorde ik over het verhaal dat vroegere zen meesters rondgingen met een stok in de klas waar hun leerlingen aan het mediteren waren.  Met deze stok sloegen ze onverwacht op iemands rug.  Iemand die aan het denken is, ziet dit meestal niet aankomen en verschiet zich een bult.  Iemand die wel mediteert ziet het ofwel gebeuren en reageert op tijd, vanuit bewustzijn, of als die echt helemaal in trance is, reageert die niet.  Een wreed verhaal en dat om aan te tonen dat liggen denken en mediteren echt niet hetzelfde is en echt niet dezelfde reacties met zich mee brengt. 

De informele meditaties daarentegen lukken me beter en beter, meer en meer stukken van de dag ben ik in contact met de vrede in mezelf.  Misschien moet ik er maar eens een percentje op plakken.  Toen ik startte met dit project was ik, ruw geschat, 10% van de tijd vredig.  Ik vind dat ik nu al naar de 40% aan het gaan ben.  Ok, niet elke dag is het even goed, zeker de dagen dat de formele meditatie niet lukt is het waarschijnlijk wat minder, maar er zijn ook dagen dat het meer is.  Fijn he.

Tijdens één van mijn vele gesprekken overviel me een nieuw beeld.  Ik was aan het spreken met mensen over hoe uitputtend en veeleisend hun werk kan zijn.  En ik moest denken aan oude fabriekstoestanden.  Iedereen kent de beelden van de film Daens, waar de mensen hun lichaam werd misbruikt en gebruikt in fabrieken om te produceren voor grote bazen, met verminking, uitputting en zelfs de dood tot gevolg.  Vreselijk wantoestanden.  Dat is nu niet meer, lichamen worden niet meer zo misbruikt.

Maar door huidige economische toestand lijkt het alsof we opnieuw naar deze tijden terugkeren.  Niet echt door lichamelijk misbruik, waar de mens werd gezien als een robot die prestaties moest leveren, maar we gaan meer en meer naar een situatie waar er hersenmisbruik wordt gepleegd.  Mensen dienen uren aan een stuk, zonder rust, zonder pauze, zonder voeding, zonder stilte te presteren, niet lichamelijk, maar mentaal.  De mens wordt opnieuw gereduceerd tot een robot waarvan het nuttige, de hersenen, mogen uitgeperst worden.  Vond dit inzicht wel wat angstaanjagend.  En hoe bewijs je zo een hersenmisbruik?  De eersten die hier last van krijgen zijn de hoog gevoeligen.  Zij vallen als eersten uit.  Misschien dienen we als hoogsensitieven onszelf dan ook niet te verstoppen of te schamen, maar het hersenmisbruik aan te kaarten.  Het is een nadenkertje.

Dank je om meer en meer tijd in de vrede te mogen doorbrengen.  Het brengt onverwachte inzichten en realiteiten met zich mee.  Het smaakt naar meer.  Dank je.  

Dag 139.  Gisterenavond mediteerde ik.  Ik koos ervoor mijn chakra’s af te gaan.  Dat is eigenlijk je aandacht brengen op verschillende plaatsen in je lichaam, vooral je ruggegraat volgend.  Eerst heb je het basischakra, onderaan je ruggegraat, je staartbeentje, daar stel ik de kleur rood voor, vervolgens ter hoogte van mijn lies, oranje.  Daarna aan de maag, geel, zonlicht.  Het hart vul ik vervolgens met groen licht.  Mijn keel met lichtblauw.  Mijn voorhoofd, of derde oog, vul ik met donkerblauw of paars en als laatste stel ik mijn kruin open met violetachtige, parelmoere kleur die alles doordringt en het universum in stroomt.  Ik vind het heerlijk om de chakra’s af te gaan.  Ik had gisterenavond serieuze maagpijn en hoe meer ik de chakra’s vond en afliep hoe meer mijn lichaam opnieuw in balans kwam.  Ik voelde het zo genezen.  Toen ik moe genoeg was om te gaan slapen, was het zuur nog slechts een zacht gloeien.  De slaap en de rust heeft het verder genezen.  Ik ervaar het als fijn om te vertrouwen op het zelfgenezende vermogen van mijn lichaam.  Eigenlijk neem ik nooit medicatie om te genezen.  Ik durf wel wat voedingssuplementen nemen, maar ik vertrouw meestal enkel op mijn lichaam en haar wijsheid om het op te lossen. 

Momenteel herlees ik het boek van Eckhart Tolle, een nieuwe aarde, voor de vierde keer.  Ik kwam uit bij het stuk over object bewustzijn en ruimte bewustzijn.  Je kan je dus bewust zijn van objecten, dit is mijn stoel, dit is mijn laptop, dit is mijn bureau.  Je kan ze zien en voelen.  Of je kan ze horen, zoals muziek, zoals kinderen die spelen, zoals mensen die over straat lopen.  Maar je kan ook de ruimte tussen de verschillende elementen ervaren.  Toen ik dat de eerste keer las, vond ik dat een vreselijk, frustrerend idee.  Welke stilte tussen de muziek?  Welke ruimte tussen objecten?   Eckhart verhaalt over de stilte van de nacht, waarbij je onder de indruk bent van de hemel.  Je ziet de sterren  en de maan en dat is mooi, maar als je naar de nachtelijke hemel kijkt, is het vooral de diepte van de ruimte die indrukwekkend is.  Het geeft je een gevoel van nietigheid, in de positieve zin, het ego wordt nietig, niet het gevoel van stilte in jezelf.  Dit begreep ik wel een beetje, maar ik maakte het nooit mee.  Ik frustreerde me erover. 

Tot ik echt elke dag begon te mediteren.  Tot ik de leiding van mijn verstand leerde loslaten.  Eerst had ik enkel oog en oor voor de dingen van het leven, maar door stilte te ervaren in je hoofd, ervaar ik ook meer en meer ruimte tussen geluid, tussen elementen, door de chaos door.  Het is alsof ik meer op de stilte heb leren letten, alsof die me meer opvalt.  Net zoals het moment dat je een nieuwe auto wenst, je hem overal ziet rijden.  Momenten van stilte, van ruimte verschijnen plots en dan reageer ik verrukt en verwelkom ik deze.  Oh, denk ik dan, wat is het stil.  Wat is het heerlijk stil.

Dank je om de momenten tussen het lawaai op te mogen merken.  Ik wist helemaal niet dat ze er waren.  En ze zijn heerlijk.  Ik ben dankbaar dat ik erover kan vertellen en je erop kan duiden.  Geniet ervan.  Dank je.  

‘We bepalen onze grenzen en ons beeld van wie we zijn door aspecten van onszelf af te wijzen.  Als we de diversiteit van ons innerlijke leven ontkennen, verkommert onze spirituele dimensie en zullen anderen ons oppervlakkig, moeilijk bereikbaar of koud vinden.’  John Selby.

Dag 138.  Ik vond deze mooie spreuk in een van de 365 dagen happinez kalender van enige jaren geleden.  Vond het de moeite om deze met jullie te delen.  Want wat is spiritualiteit?  Zo veel mensen, tenminste de mensen  die ik ontmoet, staan wat achterdochtig tegenover religie en geloof.  Ze hebben iets van, hoe kan één man of god dit alles gedaan hebben?  Spiritualiteit daarentegen bloeit ongelooflijk.  Overal zie je sites, zijn er verkondigers, worden er boeken over geschreven en doen mensen aan yoga of meditatie.  Maar wat betekent dit eigenlijk, spiritualiteit?  Spiritualiteit is het zoeken van de spirit, de geest in dingen.  Niet gewoon het object maar waaruit het nu wezenlijk bestaat?  Deze spirit wordt soms verbonden met godsdienst of met bovennatuurlijke krachten maar in wezen is het een puur persoonlijke innerlijke ervaring van vreugde of liefde.  De geest van objecten, de geest van situaties, de geest van emoties, maar vooral de geest van jezelf. 

Spiritualiteit is dus je eigen verscheiden, diepgang ontdekken.  Deze onverschrokken bekijken en niet ontkennen.  De pijn die ermee verbonden is toelaten en door je heen laten stromen.  En vervolgens alle kanten van jezelf aanvaarden.  Je kan deze zoektocht hels noemen of je kan ze omarmen als de levende werkelijkheid van je groei.  Ik vind het altijd heerlijk, pijn of geen pijn, confronterend of niet, bij elke nieuwe ontdekking maak ik een vreugdedansje.  De spirit van zaken, diepgang in jezelf, dit voelen, de geest voelen stromen, ik vind er moeilijk woorden voor, maar het is eerlijk, authentiek en heeft niets met oplichterij te maken. 

Indien we allemaal diep in onszelf duiken vinden we niet iemand die goed is of slecht, maar iemand die prachtig is en echt.  Ik wil altijd die persoon zijn en als het nodig is om hiervoor de hele diversiteit van mijn innerlijke leven te doorwaden, dan doe ik dat zonder aarzeling en met veel vreugde.  Want het pad is even leuk als de bestemming.  Het pad is de bestemming.

Dank je voor deze mooie spreuk over aanvaarden en omarmen.  Ik aanvaard en omarm mezelf.  Ik aanvaard en omarm alle dieren en moeder aarde.  Ik aanvaard en omarm jou.  Dank je.  

Dag 137.  Gisteren avond tijdens de meditatie was ik verbaasd aan het kijken naar de beelden die zich ontvouwden voor mijn geestesoog.  Het was alsof ik in een heerlijk, majesteus bos liep.  Ik zag geen echte bomen maar energetische bomen, volledig opgetrokken uit vlokken energie of vlokken licht.  Zoals die schilderijen die volledig uit puntjes bestaan, bestonden deze bomen volledig uit lichtvlokjes.  Het was zo mooi om ertussen te lopen.  Verwonderd.  Verbaasd.  Klein.  Overal oplichtende bomen.  Toen begon ik te denken, het fenomeen in mijn hoofd te omschrijven, het beeld vervaagde snel en verdween.

Daarnaast heb ik nog goed nieuws.  Ik ben trots op mijn groei.  Ik las ooit dat je jezelf vergelijken met anderen eigenlijk totaal zinloos is, je kan jezelf enkel vergelijken met jezelf.  En dat wil ik graag vandaag doen.  Want al jaren en jaren flip ik als ik iets organiseer.  Een feest, een evenement, een bijeenkomst.  Weken op voorhand slaap ik niet, lig ik te draaien en me zorgen te maken.  Angst dat het zal mislopen.  Angst om te falen.  Nachtmerries.  Lijstjes met taken maken, in mijn hoofd, ’s nachts, de hele nacht.  En dit keer, ongelooflijk maar waar, echt waar, een procentuele daling van wel 90% zorgen.  Als ik mezelf vergelijk met mezelf uiteraard.  Wat ben ik trots.  Ik heb zelfs de nacht voor het feest, ten eerste, geslapen (wauw) en ten tweede lang geslapen, wel bijna 10 uur.  Niet te geloven.  Daar zou ik nooit in geslaagd zijn vorig jaar, helemaal niet. 

Ik wijd dit enkel en alleen aan de meditatie.  Echt.  Het is de meditatie die maakt dat mijn hoofd gezuiverd is van negatieve en zinloze gedachten.  Het is de meditatie die maakt dat ik moeilijke gedachten, die moeilijke emoties oproepen voorbij kan laten gaan zonder erin verstrikt te geraken, zonder ze te geloven.  Het is de meditatie die ervoor zorgt dat ik rust voel in plaats van angst omdat ik de observator ben, niet het verstand.  En het is de vreugde die meditatie met zich mee brengt omdat ik weet wie ik echt ben en dat ook kan voelen stromen.

Amai, wat ben ik blij dat ik de eerste deur links ben beginnen nemen.  Al blijft het elke dag een keuze om te maken, het is zeker niet automatisch.  Meerdere keren per dag herinner ik mezelf eraan hoe intens en opbouwend deze deur is.  Zodat ik ze blijf nemen.  Begrijp me niet verkeerd, het loopt zeker en vast regelmatig nog eens mis.  Maar ik ken de weg eruit en dat is al een hele geruststelling.

Dank je voor het mooie beeld tijdens de meditatie.  Dank je voor de pracht van de natuur.  Dank je voor het geschenk van de meditatie.  Dank je voor het fijne feest.  Dank je.  

Dag 136.  Toen we bijeen kwamen in de vrouwengroep kon ik het me toch niet laten om te vragen of er de andere vrouwen mediteren samen met hun kinderen?  Doen ze dat?  En vooral, hoe doen ze dat?  Ik hoopte hier wat tips te vinden.  Het bleek al snel niet zo te zijn dat hier tips over te vinden waren.  Ook de andere kinderen konden het zeker niet lang volhouden of waren hierin niet geïnteresseerd.    

Maar het antwoord van alle vrouwen was eenduidig en wijs.  Je biedt zaken aan.  En de kinderen kunnen van alle zaken proeven.  Maar zij groeien uiteindelijk naar waar ze groeien en dat bepalen ze totaal en volledig zelf.  Je kan het enkel aanbieden en hen hun eigen weg laten kiezen.  Hoe hard ik ook zou willen dat ze mijn pad bewandelen, hoe heel hard ik ze de wijsheden van de ziel zou willen leren kennen.  Ik zie toch hoe hun verstand het over neemt en hun gedrag begint te bepalen.  Het stemt me somber dat ze zelf ook de hele, moeilijke weg moeten bewandelen.  Terwijl het al bij al, maar de eerste deur links is.  Maar ja, ik heb ook eerst alle andere deuren moeten openen voor ik de eerste links wilde proberen.  Ze moeten hun eigen weg bewandelen.  Hoe verschrikt ik ook aan de zijkant sta te kijken.  Met lede ogen.

Maar een van de vrouwen was gisteren echt wijs en dicht bij zichzelf.  Ze zei, jouw opdracht is uiteindelijk om zich dicht mogelijk bij je echte zelf geraken, je eigen zuivere zelf.  En dat te Leven.  Dat te Zijn.  Daar doe je genoeg mee.  Dat is voldoende les.  Uiteindelijk leren kinderen het meeste uit wat je voorleeft en totaal niet uit wat je zegt.  En ja, daar ben ik druk mee bezig.  Om mezelf te worden.  Mezelf te zijn.  Mezelf te vinden. 

Via formele en informele meditatie.  Dit schrijven is een vorm van informele meditatie.  Terwijl ik schrijf voel ik het leven in me stromen en tevreden kronkelen rond de liefde in mezelf.  In mijn lichaam kronkelen, ter hoogte van mijn maag en mijn hart.  Ik voel me vreugdevol en gelukkig.  Mezelf zijn is heerlijk.  Niet ego heerlijk omdat ik iets bereik of beteken of heb gekocht.  Maar zomaar heerlijk omdat ik het leven voel.  Contact met het leven stemt vreugdevol.  Zonder meer. 

Dank je voor deze lieve vriendinnen.  Dank je voor hun bij Zijn.  Dank je voor hun liefde. Dank je voor hun wijsheid.  Dank je.  

Dag 135.  Soms vraag ik me af, hoe het is om een kind te zijn, dat woont bij een moeder die naar verlichting streeft?  Zou het mijn kinderen aanspreken?  Zouden zij hier ook mee bezig zijn?  Gaan zij daar later iets mee doen?

Maar ik vraag me ook af hoe ik hen dit alles kan leren?  Zou ik hen uitleg moeten geven of met hen samen moeten mediteren? Heb al een boekje met kinder mindfulness oefeningen gekocht, ze vonden het saai.   Toch wil ik graag met hen mediteren.  Dit keer vind ik weinig bij Eckhart.  Hij heeft immers geen eigen kids.  Spijtig.  Al zijn dit vaak vragen die aan hem gesteld worden en hij poogt hierop wel antwoorden te formuleren.   Daarnaast heeft hij de mensen met deze vragen op het spoor van Susan Stiffelman gezet.  Een heel goed spoor trouwens.

Onlangs leek het of mijn droom uitkwam.  De kids vroegen of ze met mij mee mochten mediteren.  Mijn hart sprong hoog.  Mijn hoofd vulde zich met beelden van mezelf en de kids in meditatie en in perfecte harmonie.  Oh, ik direct een aantal attributen gaan halen, kussens en muziek, zodat we lang kunnen samen mediteren.  In gedachten was ik al een bodyscan aan het doen met hen en me aan het voorbereiden hoe ik het zou uitleggen.  Een bodyscan is, zoals je wellicht weet, je met je aandacht terugtrekken in je lichaam in plaats van in je hoofd te blijven leven.  Je brengt je aandacht naar al je lichaamsdelen zodat je meer en meer ontspannen en in rust terecht komt.  Je leert bij je lichaam te blijven, zelfs als het pijn doet, zelfs als het roept, zelfs al ben je gespannen.  Je probeert niets te veranderen, je blijft erbij.  Als observator. 

Dus.  De kids zaten klaar op hun meditatie kussentjes.  Perfect in houding.  Lotushouding (kleermakerszit), ogen gesloten, handen open op hun schoot.  Compleet in orde, zonder enige instructie van mijn kant.  Tot de glimlach op hun lippen toe.  Beangstigend eigenlijk.  Hoe vaak hebben ze al staan kijken zodat ze dit weten?  Dus ik begin: ‘We zuchten eerst eens heel diep en ontspannen ons.  Nu brengen we onze aandacht, langs binnen naar onze voeten.’  Mijne zoon begon al te draaien.  Met zijn handen ging hij naar zijn voeten om te voelen waar ze waren.  Mijn dochter zat nog stil.   Ik ging verder: ‘We voelen hoe onze voeten zijn.  Liggen ze tegen elkaar?  Kunnen de grond voelen waarop ze rusten?  Voelen we onze kous spannen?  Probeer gewoon te voelen, niets te veranderen.  Nu gaan we omhoog naar onze knie.’ 

Tijdens deze woorden, die toch maar enkele seconden duren.  Was mijn zoon al uit zijn houding gekomen en bij de hond gaan liggen.  (Mijn hond die nooit een kans om te mediteren laat liggen.)  Hij was haar aan het strelen.  Mijn dochter begon ondertussen ook te draaien.  Had haar ogen al open.  ‘Mama’, zei ze.  ‘dank je wel voor de heerlijke meditatie.  Wij gaan slapen nu.  Dank je.  Kusje.  Tot morgen’.  De meditatie heeft al bij al toch een 30 seconden geduurd.  Tja.  

Daar zat ik dan.  Met al mijn hoop en fantasie over een lange, diepgaande trance te bereiken met ons drie.  Maar glimlachend over hoe liefdevol we waren geëindigd.  Tja, het is wat het is. 

Dank je voor deze grappige anekdote.  Dank je voor de warme genegenheid die stroomde tussen ons.  Wie weet hebben kids wel geen meditatie nodig zoals ikzelf.  Misschien leven zij wel altijd in het nu, zoals het soms lijkt in hun spel.  Dank je.            

Dag 134.  Gisteren had ik een heerlijk, aangename en diepgaande sessie met een cliënt.  We spraken over deuren die we kunnen kiezen indien we een uitdaging tegen komen.  Stel, we zijn teleurgesteld omdat mensen hun beloftes niet nakomen, dat kwetst, je had erop gerekend en zelfs als je ze ermee confronteert reageren ze niet.  Je voelt je niet gezien, niet begrepen, niet erkend.  Je trekt je terug in jezelf om te genezen van de wonde die je voelt.  Vervolgens sta je voor een gang met tal van mogelijkheden.  Een lange gang vol deuren.   Er is de deur van ontkenning, zo belangrijk is dat niet, kom ga dit of dat maar doen.  Er is de deur van vluchten, ik werk harder en harder, dan moeten ze me wel erkennen en zien.  Er is de deur van verdoven, ik neem alcohol tot mij of sigaretten of sanax (kalmeringsmedicatie), dan voel ik niets meer.  Er is de deur van de woede, ik haat iedereen, ik zal ze ervoor doen bloeden, mijn wraak zal zoet zijn.  Er is de deur van het slachtofferschap, waarom ik, waarom nu, waar heb ik dit aan verdiend?  Er is de deur van de hulpeloosheid, wie zal me helpen, wie zal met hen praten, wie zal hen dwingen mijn verhaal serieus te nemen?  Er is de deur van de hooghartigheid, bon, ze weten niet beter, ze kunnen niet beter, zij zijn diegenen die falen.  Goh,  er zijn nog zoveel deuren om te openen en telkens nieuwe strategieën in te ontdekken om met een moeilijk moment om te gaan.

En dan is daar een deur, direct aan het begin van de gang links.  Het is een gewone deur, natuurlijk hout, een onopvallende klink, zacht gesmeerd en soepel draaiend.  Het is de deur van de rust, van de stilte, van de aandacht.  In plaats van dingen te doen, kan je je ook terugtrekken in het zijn.  En daar de heling laten plaatsvinden.  Het is geenszins een moeilijke deur om te openen, ze staat evenmin echt verstopt, ze is niet onaantrekkelijk ofzo.  En erachter ligt een heerlijk paradijs.  Waarom lopen wij daar eigenlijk allemaal gewoon voorbij?  We doen alle deuren open, ikke toch alleszins, in mijn zoektocht naar antwoorden heb ik echt alle deuren die ik kon vinden open getrokken.  En deze deur niet.  Is ze onzichtbaar?  Neen, want ze heeft er altijd gestaan, meerdere tekenen wezen op haar.  Maar ik wilde deze deur eerst niet nemen, was wantrouwig naar haar toe.  Ondertussen probeerde ik ze wel, daar hebben jullie van kunnen mee genieten. 

Toch blijft de vraag, waarom kiezen we voor alle deuren behalve voor die van de vrede?  Kent iemand het antwoord?  Iemand? 

Ik denk dat we kiezen voor de andere deuren omdat ons verstand er alles aan doet om deze deur te verbergen of gevaarlijk te maken.  Immers indien we de deur van het bewustzijn in wandelen, verliest het verstand haar alleen-heerschappij.  Dan krijgt ze maar een kleine plaats meer in het geheel en dat vind ze een bijzondere bittere pil om te slikken.  Dus ze verleid ons weg van de deur die het meest gezond is, naar alle andere deuren.  Mijn vraag is eigenlijk niet zozeer waarom ze dat doet, als wel, waarom ik mijn verstand toch maar blijf geloven dat de andere deuren beter zijn?  Overgave is gewoon direct naar de deur van de stilte lopen, vol vertrouwen dat alles perfect is zoals het is.   

Dank je voor de mooie inzichten.  Dank je voor het mooie gesprek gisteren.  Dank je voor de deuren en dank je voor de ene, speciale deur.  Ik hoop dat ik, in tijden van emotie, kan herinneren welke deur het meest geschikt voor me is.   Dank je.     

‘I hate myself when I am drunk.  I hate myself when I am sober.  Ik hate myself, period.’ 

Dag 133.  Maar wat haat ik dan van mezelf?  Ik haat altijd hetzelfde.  Ik haat mijn onbewuste momenten.  Momenten dat ik vertel wat er op mijn lever ligt, zonder dat ik wil dat anderen het weten.  Ik haad de  momenten dat ik boos wordt om dingen die er eigenlijk niet toe doen.  De momenten dat ik eenzaam ben maar roep dat ik met rust wil gelaten worden.  De momenten dat ik nog meer prikkels zoek ipv ze te verminderen.  De momenten dat ik me ellendig voel omdat ik denk dat mijn verstand gelijk heeft.  De momenten dat oude herinneringen mijn leven bepalen, terwijl ze toch al lang voorbij zijn. 

Ik vind deze onbewuste momenten vreselijk.  Ik ben ze zo beu.  En tegelijkertijd zijn ze zo vertrouwd en gemakkelijk bereikbaar.  Soms wil ik voor altijd opnieuw onbewust zijn.  Het lijkt zo gemakkelijk.  Maar andere momenten haat ik het onbewust zijn.  Hoor mij, haten, het klinkt alsof ik terug 15 ben en de wereld haat omdat ze me niet geeft wat mijn kleine ik wil op dat op moment.  Maar de situatie blijft hetzelfde, het is het onbewust zijn dat ik haat.  Niet mezelf.  Niet mijn tijdelijke momenten van verlies aan zelfbeheersing.  Niet de kleine tegenslagen die het leven zowiezo brengt.  Niet de overprikkeling en mijn nood aan rust en stilte.  Ik haat het stuk in mezelf dat me steeds weglokt bij de heerlijke vrede diep in mezelf.  Ze lokt me weg, niet met beloftes, maar met afkeur.  Ze keurt af wie ik ben en wat ik doe indien ik bewust ben.  En soms geloof ik haar.  Verkies ik de onzekerheid van het verstand boven dat van de vrede.          

Ik mediteer met Eckhart nu.  Heb ingesproken meditaties van hem gevonden op het net.  Ik begrijp hem, diep.  Ik leer van hem.  Hij kan zo goed verwoorden en me herinneren wat ik voel en weet binnenin. 

Wat dank ik mijn leven voor bewustzijn.  Het is het heerlijkste wat er bestaat.  En dank aan zoveel mensen die de boodschap van bewustzijn verspreiden.  Niet voor eigenbelang.  Niet voor geld.  Niet voor het imperium of het ego.  Maar om bewustwording te verspreiden.  Om meer mensen ermee te besmetten.  En vrede over te dragen, als een gift, een cadeau.  Ik hoop dit cadeau te eren.  Ik hoop dit cadeau op mijn eigen manier te verspreiden.  Dank je.     

“Today, become aware of your resistance to surrendering yourself—whether to a Higher Power or to the normal restrictions of life. Notice what the basis of your resistance is and work on that today. (Understanding the Enneagram, 348)”

Dag  132.  Bovenstaande raad, gekregen via de enneagram waarheden, is zeer toepasselijk vandaag want ik ben het noorden even kwijt.  Ik kan me moeilijk overgeven aan mijn slechte kantjes.  Dit weekend had ik weer een reden gevonden om mezelf af te breken.  Eerst omdat ik vind dat ik te weinig zelfbeheersing getoond heb wat betreft eten en drinken, vervolgens omdat ik me schuldig voel en vind dat ik faal.  Indien ik me schuldig voel, dan wil ik alleen zijn om het te verwerken en ben ik niet te genieten.  Slechtgezind en afstandelijk.  En vervolgens heb ik daar weer schuldgevoelens over.  En terwijl mijn innerlijke wereld in elkaar stort, merkt mijn omgeving niets op en voel ik me eenzamer dan ooit.  Natuurlijk, niemand kan mee in de fantasie van mijn verstand komen, het is daar bijzonder eenzaam.

En plots schiet ik, gelukkig, opnieuw weg uit deze sombere gedachten.  Plots word ik opnieuw wakker.  Waar was ik toch allemaal mee bezig?  Wat is het leven veel te mooi voor al deze sombere gedachten.  Ik ben toch zo streng voor mezelf en tegelijkertijd heb ik nog veel niet in de hand.  De regen striemt neer maar de warmte blijft, waarom zou ik leven in mijn hoofd, het is daar zo druk en bijna niets van wat daar verteld wordt heeft waarde.  Overgave is zeker het antwoord op alle vragen.  Sommigen noemen het overgave aan god, anderen aan het lot, of het hogere plan, waarschijnlijk bedoelt iedereen hetzelfde. 

Het leven brengt me alles wat ik nodig heb.  Mijn lijden komt niet voort uit mijn leven, enkel vanuit mijn verstand.  Kan ik mezelf vergeven voor mijn kleine misdaden van ongeduld en (zelf)afwijzing?  Natuurlijk kan ik dat.  Ik groei, maar ik kom van ver.  Mijn zelfbeheersing is al bij al ok.  En er komt een dag dat mijn zelfbeheersing uit de volle vrede van aanwezigheid stroomt.

Mediteren helpt me om de vrede te vinden.  Het is een baken van licht in de volle wirwar van het verstand.  Laat overgave mijn weg bepalen, de rest kan alleen maar gezond voor me zijn.  Ik omarm het allemaal.  Dank je iedereen om mee door mijn eigen, persoonlijke, drama te worstelen.  Ik kan begrijpen dat het soms zwaarmoedig wordt en soms te licht is.  

Mijn oprechte dank.  

Dag 131.  Eckhart Tolle is en blijft toch mijne favoriet.  Er zijn natuurlijk ook andere spirituele leraren die ik interessant vind zoals Krischnamurti, Deepak Chopra, de dalai lama en ga zo maar door.  Maar met geen enkele spiritual teacher heb ik zo een gevoel van synchroniciteit als met Eckhart.  Zo was ik vandaag een stuk aan het beluisteren van een interview met hem en wonderbaarlijk genoeg bracht het me opnieuw een heel stuk verder in de kennis over overprikkeling en wat ik ermee kan doen.

Uiteraard is overprikkeling een situatie die wordt opgeroepen door te veel prikkels van buitenaf.  Maar ik doe er twee verkeerde dingen mee.  Ten eerste interpreteer ik het als verschrikkelijk en ellendig en wil ik ervan wegvluchten, terwijl ik ook gewoon zou kunnen zeggen, hey, kijk, mijn vorm is overprikkeld.  Zonder meer, gewoon een observatie.  Ik hoef helemaal niet te panikeren of direct verandering te realiseren.  Ik kan het ook gewoon vaststellen en rustig uitzoeken hoe ik deze overprikkeling kan verminderen.  Waar ik stilte kan vinden.  Hoe ik mijn vorm kan helpen hier los van te geraken.  Dat is eigenlijk alles. 

Het tweede wat ik vergeet is hoe zeer lijden ons bewust kan maken.  In mijn huidig leven lijd ik niet onder liefdesverdriet, niet onder een zwaar verlies, noch onder moeilijke levensomstandig-heden, dat geluk heb ik, zeker en vast.  Maar ik lijd wel onder overprikkeling. 

Het is nu dat lijden dat me ellendig kan doen voelen of het kan me net tot bewustzijn brengen.  Het is maar wat ik ervan maak.  De overprikkeling is een hulpmiddel om wakker te worden en te blijven.  Want uiteindelijk is het dit lijden dat me doet streven naar gekke dingen zoals elke dag mediteren en hierover de ervaringen opschrijven in een blog, tja.  Het is het lijden en de vermoeidheid na het lijden van overprikkeling die me doen nadenken over hoe ik mijn leven leid, wat echt belangrijk is en wat geluk eigenlijk is.  Het is omdat de wereld en alle taken me overweldigen dat ik zoek naar een andere wereld met andere taken waar ik me wel altijd energiek en gelukkig voel. 

Lijden is niet goed of slecht.  Het is wat je ervan maakt.  Het kan je brengen naar de meest heroïsche daden of net naar de donkerste krochten.  Heb de donkerste krochten allemaal al doorzocht.  En ik heb dat niet alleen gedaan, ben daar een heleboel cliënten mee naartoe gevolgd.  Er is daar niets te vinden.  Helemaal niets.  Het zijn lege grotten, zonder uitgang of lichtpuntjes.  Enkel doffe ellende.

Ik hou het bij heroïsche daden tegenwoordig. Met een gezonde dosis zelfrelativatie.  Ik zoek diepte op de juiste plek nu, namelijk niet in het verstand maar in het heden.  In het ongelooflijke gevoel van vrede dat komt indien ik dicht bij mezelf leef.  Het gevoel van vrede dat in mezelf groeit hoe meer aandacht ik eraan geef.  Het gevoel van vrede dat ontstaat indien ik contact leg met het stromen van het innerlijke leven in mezelf. 

Dank je voor dit lijden.  Dank je voor dit inzicht. Dank je zo erg voor de synchroniciteit met Eckhart en dank je vooral voor de vrede, diep in mezelf.  Dank je.  

Dag 130.  In mijn zoektocht naar omgang met overprikkeling, krijg ik regelmatig tips van mensen.  Tips die nieuw zijn voor me, tips die bekend zijn voor me, en zelfs tips die ik ooit zelf gaf en die mensen me teruggeven.  Soms onbewust, soms bewust. 

Maar ik ben eigenlijk best vaak overprikkeld.  De dag, mijn werk, met de vele intense verhalen, de intense informatie, de intense emoties.  Vervolgens de kids, hun spel, hun lawaai.  De verplichtingen, de poets.  En tv maakt het vaak nog erger.  Zoals ik gisteren zei, als ik overprikkeld ben, heb ik de neiging om nog meer prikkels te zoeken.  En tv is daar een perfect voorbeeld van. Vervolgens slaap ik helemaal niet meer.  Overprikkeld zijn is precies alsof mijn hoofd op springen staat  en draait tegen 400 km per uur, zo snel denk en voel ik me dan.  Dit zijn de beta golven.  De overlevingsmodus.  De gevaarsmodus.  Stress.  Mijn ogen en gedachten flitsen van hier naar ginder.  Mijn lichaam botst heen en weer en voelt zich helemaal ontdaan. 

Een vriend van me herhaalde deze week mijn eigen woorden.  Het is eigenlijk allemaal slechts informatie.  Ja, dit lichaam kan al die prikkels niet aan.  Het schiet in de overleving en komt niet meer tot rust.  Maar het is slechts informatie van mijn lichaam.  Ik hoef het paniekerige zoeken naar een oplossing niet te volgen.  Ik kan het zachte gevoel zoeken, de trance en tot rust komen.  En vervolgens uitzoeken wat de oplossing van het probleem is. Het is enkel informatie, slechts een boodschap gezonden door mijn lichaam.  Het kan een emotie zijn, het kan een lichamelijke klacht zijn, het kan een onrust zijn, het kan pijn zijn.  En toch is het allemaal slechts informatie.  Soms is het informatie gebaseerd op gegevens buitenaf, soms op gegevens binnenin.  Zoals wanneer ik me doemscenario’s voorstel en me vervolgens angstig voel. 

Ik kies wat ik doe met deze  informatie.  Is het informatie van binnenuit en dus van mijn verstand, heb ik geleerd deze informatie minder en minder serieus te nemen, omdat mijn verstand er toch meestal naast zit.  Is het informatie gebaseerd op gegevens van buitenaf, kan het nog heel vaak mijn interpretatie zijn van de feiten die me van streek maakt.  Is er echt een probleem van buitenaf, dan moet ik dat enorm serieus nemen en een oplossing zoeken.  Tenminste als ik kalm ben, want dan komt mijn intuïtie en verreweg de beste oplossing naar boven.

Het is een mooi streven om alles als slechts informatie te zien.  De afstand hiervan te bewaren en te kiezen voor wat gezond is.   Spijtig genoeg vergeet ik het vaak, als ik in overlevingsmodus geraak.   En dit herleert meditatie me steeds.  Meditatie herinnert me aan afstand te bewaren van de informatie van mijn lichaam.  Zodat we vanuit onze ziel deze informatie kunnen verwerken en aanpakken.  En een mens wordt er vanzelf gelukkig van indien je niet meegaat in het drama en de intense emoties gecreëerd door het verstand.    

Dank je voor de heerlijke wetenschap dat overprikkeling niet langer mijn leven hoeft te regelen.  Het is maar informatie.  Indien ik vertoef bij het leven in mezelf, weet ik ogenblikkelijk wat ik echt nodig heb. Dank je.  

Dag 139.  Grapje.  Dag 129.  Ik kreeg een mail van een lezer van dit blog.  Een lieve mail waarin ze me ook graag een tip wilde aanreiken.  Een lieve tip.  Ze vertelde me dat ze elke avond, na het thuiskomen en voor het koken, een kwartier op haar bed gaat liggen om de overprikkeling van de dag te laten wegzakken en plaats te laten maken voor ontspanning en rust.  Haar kinderen kennen het ritueel ondertussen en laten haar even alleen.  Hierdoor begint haar avond niet met een rush maar met kalmte en aandacht.  Een mooi ritueel en waardevol om te delen.  Zeker. 

Het doet me denken aan hoe omgekeerd we ons leven leven.  Dit nog en dat nog en nog zus en zo, en dan pas helemaal op het einde in de zetel neerploffen, uitgeput, overprikkeld en slechtgezind.  We hebben het allemaal wel eens gedaan.  Hoe ver af staat het van het idyllische beeld van een zachtaardige, vrolijke moeder die met liefde en aandacht voor het gezin zorgt?  Heel ver af, eigenlijk.

Is het enkel een gewoonte om niet eerst tot rust te komen of is het meer dan dat?  Hoe meer prikkels er op een dag komen, hoe meer verslaafd ik lijk te worden aan deze prikkels.  Indien er een rustmoment komt, neem ik geen rust, maar zoek ik koortsachtig naar nieuwe prikkels.  Wat kan ik nog doen, waar kan ik nog mee bezig zijn, wat moet er nog gebeuren, wat staat er nog op mijn lijst?  Boem, boem, boem.   Laat me allemaal met rust, ik ben bezig.  Bah, als ik het zo op schrijf, wat staat het ver af van wie ik wil zijn.  Liever ben ik iemand die geniet van het geluid dat door de bladen ruist, die geniet van het zonlicht dat alles laat schitteren, die de vogels opmerkt en geniet van het heerlijke fantasie spel van de kids.  Maar ik vergeet soms wie ik ben en wie ik wil zijn. 

Hoe meer prikkels, hoe wilder ik word en hoe minder gericht.  Hoe meer chaos en hoe minder intentie.  Niet lang erna begin ik te knoeien en mezelf te stoten en vanalles uit mijn handen te laten vallen.  Het is dus tijd om rust te nemen.  De stilte op te zoeken. Me op mijn bed leggen, of misschien wel op mijn terras in de ligzetel en tot mezelf te komen.  De zelf die ik wil zijn.  De zelf waar ik open sta en warm ben.  De zelf die positieve energie brengt en geen gejaagde. 

Ik wil mezelf proberen te belonen met wat stilte voor elke activiteit.  Zodat ik contact kan leggen met het stromen van leven in mezelf.  En deze energie kan brengen in al mijn activiteiten.  Hoeveel waardevoller zullen deze activiteiten zijn?  En hoeveel gelukkiger zal ik zijn en mijn omgeving? 

Dank je voor de inspiratie.  Dank je voor de aandacht.  Dank je voor de grootsheid die te vinden is in diepgang en stilte.  Dank je.  

Ben even een weekend weg.  Geen wifi beschikbaar.  Het mediteren zal ik niet stoppen en verslagen schrijven ook niet.  Zal ze echter met wat vertraging pas kunnen open stellen.  Tot snel.  

Dag 128.  Gisteren lukte de meditatie niet.  Mijn denken stond op 400 km per uur en kon niet stilgekregen worden.  Mediteren ging niet, slapen nog minder.  De gedachten vlogen rond in mijn hoofd.  Te veel gedachten.  Te veel te doen.  Te veel afspraken.  Mijn hoofd staat op springen. 

Het lijkt wel dat elke keer ik wil versimpelen en mijn leven rustiger wil maken, het drukker en drukker wordt.   In mijn hoofd, maar ook in mijn leven.  Elke keer dat ik denk, ik ga minderen met afspraken en mijn werk, komen er zoveel aanvragen dat ik niet meer weet hoe ze in mijn agenda te passen.  Toeval?  Zoals gezegd geloof ik niet in toeval, dus ik moet het antwoord vinden op dit probleem, anders blijft het zich herhalen en herhalen.  En, naar mijn gevoel, alleen maar erger worden.  Wat is nu het probleem? 

Moet ik meer op mijn grenzen staan en minder werk aannemen?  Is het vooral een test om mijn grenzen te zetten en krachtiger te worden?  Maar hoe belangrijk kan het zijn voor mijn groei om mensen met pijn stop te zetten?  Is het vooral een test om beter voor mezelf te zorgen?  Goed af te wisselen tussen rust en uitdaging?  Een beter evenwicht te vinden?  Ik weet het niet, help. 

Gisteren in al mijn gewoel en gedraai en gezucht om de slaap te vinden, besefte ik dat het niet zo aards is wat ik hoor te leren.  Het gaat niet om met de wilskracht en het verstand grenzen te trekken of mensen te helpen.  Het gaat erom dat ik in contact dien te blijven met de wijsheid van het universum.  Dat ik in contact dien te blijven met de wijsheid van mijn intuïtie. 

Elke keer komen de uitdagingen in mijn leven  sterken naar boven.  Niet om me te pesten of om me te vermoeien maar om me te leren contact te bewaren met het stromen van het leven, vooral als het moeilijker is.  Toen ik dit gisteren besefte, begon de ontspanning eindelijk op te komen.  Ik moet niet iets doen, stoer zijn, me hard maken.  Neen, ik mag voelen wat ik voel, bij mezelf en mijn ziel blijven en de intentie uitsturen dat dat mijn prioriteit is.  Mijn prioriteit is (zoals onze Eckhart het zo mooi zegt) wakker worden en wakker blijven.  Vanaf ik het bewust Zijn verlies wordt mijn leven een strijd, zwaar en vermoeiend.  In plaats van een lichte en blije doorgang. 

Ik hoef dus niets te doen.   Enkel de intentie voor ogen te houden dat ik vooral bewust wil zijn en bewustzijn wil brengen in de wereld.  Heb ik daarvoor rust nodig of een slapeloze nacht?  Dan aanvaard ik alles als een herinnering om me bij de les te houden.  Want uiteindelijk is mijn leven fantastisch, zijn de mensen en de dieren en de omstandigheden vlak rondom me fantastisch.  Het lijden komt voort uit mijn hoofd.  Omdat ik vecht tegen wat is.  Ok, ik mag versimpelen, maar ik hoef niet te lijden om dit te realiseren.  Ik besluit dit gewoon en vertrouw erop dat het universum me zal volgen. 

Dank je voor de wakkere inzichten, zelfs als ik wil slapen.  Dank je voor de zon, die mijn lichaam en ziel verwarmt.  En dank voor het lange weekend om wakker aan deel te nemen.  Net op tijd.  Dank je.  

Dag 127.  Ben gisteren in slaap gesukkeld tijdens de meditatie.  Maar heb wel heel goed geslapen.  Nog een gunstig neveneffect van mediteren.  Vanavond uiteraard een nieuwe poging. 

Toen ik mijn opleiding volgde voor therapeut, kregen wij les over sociale vaardigheden.  Nand Cuvelier was een van mijn leraren.  Een heel rustige en wijze man, heb zoveel van hem geleerd.  Één van de eerste lessen die je daar leerde ging over erkennen.  Een mooi oud-nederlands woord dat heel goed de lading dekt van wat het poogt aan te geven.  Erkennen is eigenlijk: serieus nemen van iemand, echt luisteren naar iemand en deze persoon echt proberen te begrijpen.  Erkennen start lichamelijk, de mama erkent de baby door hem bij zich te dragen, zijn moeilijkheden serieus te nemen en proberen te begrijpen wat de baby nodig heeft.  Knuffelen is erkenning, want je voelt je gezien, serieus genomen en niet alleen.  Zo blijkt zelfs in weeshuizen dat baby’s die wel eten krijgen en warmte toch sterven indien ze niet worden vastgehouden.  Zo diep zit onze nood aan erkenning, aan nabijheid, aan niet alleen zijn.  In de loop van ons leven breidt deze lichamelijke erkenning zich uit naar woordelijke erkenning. 

Toen ik dit concept leerde kennen, tijdens de opleiding, gingen mijn ogen open.  Ja, dat was zo waar.  Iemand die echt naar je luistert, echt interesse toont in je verhaal, je echt wil leren kennen.  Niet zelf aan haar eigen verhaal begint en het woord overneemt.  Niet iemand die een mening geeft en jouw verhaal hierbij vergeet.  Geen dooddoeners die het gesprek doen stokken.  Maar echte, warme betrokkenheid.  Heerlijk.  Een mens doet daar veel voor, heel veel.  Ik vermoed zelfs dat veel soorten streven hun oorsprong hierin vinden, zoals beroemd willen worden of rijk of heel goed worden in je vak.   

Ik heb gemerkt dat ik heel graag erkenning wil.  Dat ik daar naar streef.  Vroeger, dacht ik dat erkenning van buitenaf moest komen, dat anderen daarvoor moesten zorgen.  Eerst voor mijn prestaties.  Vervolgens voor mijn emoties.  Daarna voor mijn kennis.  Maar ik voel dat het niet juist is om anderen verantwoordelijk te maken voor mijn geluksgevoelens.  En ik weet ondertussen ook dat je erkenning kan geven aan jezelf.  Natuurlijk kan je dat in een gesprek, hardop tegen jezelf of in een dagboek, of in een blog.  Maar ik bedoel eigenlijk tijdens meditaties.  Erkennen is aandacht geven aan, serieus nemen van.  Als je mediteert, geef je aandacht aan het stromen van je lichaam, aan het stromen van je innerlijke leven, aan het stromen van je ziel.  En ook wel aan je emoties.  In plaats van te doen, te rennen, afleiding te zoeken of te verdoven.  Blijf je bij jezelf.  Altijd.  Als dat geen erkenning is.

Dank je voor de eindeloze erkenning tijdens meditatie.  Het eindeloos serieus nemen van wie we echt zijn.  Het eindeloos aandachtig zijn voor wat belangrijk is.  En de eindeloze groei die hierdoor ontstaat.  Ik ben zo eindeloos gelukkig hiermee.  Dank je.  

Dag 126.  Hallo iedereen.  Het is mijn dag niet vandaag.  Het begon best aangenaam, met een leuke wandeling in het oude bos vlak bij ons. Tot daar was de balans nog goed.  Daarna nog wat mails beantwoorden en mijn blog bestuderen op verbeteringen met een lekker theetje in de hand.  Tot zover, een aangename dag.  Maar er zijn daarnaast de verplichtingen.  Namelijk de poets.  Het opkomende feest en het huis dat liefst tegen dan in orde is.   En ik merk, druk op mezelf zetten brengt onbalans.  En om te poetsen moet ik druk op mezelf zetten. 

Soms lukt het wel, echt waar, om eer te betonen aan mijn huis en te beseffen hoe dankbaar ik kan zijn voor alle materialen we hebben om ons leven te versimpelen of luxueuzer te maken.  En om vervolgens te zien dat poetsen een daad van eer betonen is.  Maar dat lukt echt niet elke keer.  Soms denk ik, misschien moet ik iemand zoeken om het voor mij te doen.  Maar er komt eigenlijk niemand permanent op mijn pad,  Dus ben ik weer naar af. 

Terug naar vandaag.  Ik was volkomen onbewust.  Niets meer te bekennen van informele meditatie momenten, geen stromen van innerlijk leven in mezelf, geen vreugde, geen balans. Ik dwing mezelf, via doemscenario’s, om af te werken wat ik plande.  En ik word slechtgezinder en slechtgezinder.  Ik werk het wel af, dat wel.  Maar wat is de kwaliteit van wat ik aflever?  En wat is de prijs die ik betaal, die mijn gezinsleden betalen?  Ik vind, achteraf bekeken, de negatieve energie en sfeer is een prijs die te hoog is om te betalen. 

Is er een juist evenwicht tussen netheid en chaos?  Want ik weet ook wel dat ik niet alles kan laten aanmodderen.  Ik heb dat al geprobeerd, het bracht echt enkel ellende.  Wat is het juiste evenwicht? 

En dan is er nog een vraag.  Komt het lijden voort uit het poetsen zelf of uit de druk die ik op mezelf of op de gezinsleden zet?  Wat is er eigenlijk erg aan poetsen? 

Eigenlijk denk ik niet dat een van deze vragen het antwoord herbergt.  Het is niet het poetsen, het is niet, rechtstreeks, de druk.  Het is de tijd.  Om zelf in balans te zijn heb ik tijd nodig.  Om bij mezelf te komen, om me te verbinden met wat ik echt ben.  En niet alleen tijd, bewuste tijd.  En op dit moment kost het me een hele tijd om bewuste tijd te realiseren.  Ik mag mijn eigenlijke doel niet uit het oog verliezen, namelijk bewust zijn en daar voldoende tijd voor maken. 

Momenteel zijn mijn valkuilen, tijd verliezen en mezelf verplichten, zonder bewust te worden.  Vandaag heb ik het grondig gedaan, het onbewuste binnengelaten.  Gelukkig hoeft het niet helemaal een verloren dag te worden.  Want ik kan erover schrijven en terwijl ik schrijf bewust worden en terwijl ik bewust word dankbaar worden. 

Dank je voor je luisterende oor.  Dank je voor bewuste tijd.  Dank je om mijn valkuilen te zien.  Het maakt me blij dat ze me niet meer bezitten en ik er langer en langer van los geraak.  Dank je.    

Dag 125.  Mediteren gaat elke dag beter en dieper.  Ik geniet ervan.  Elk avond.  Dan bedoel ik het formele meditatie moment.  Maar daarnaast oefen ik ook steeds met de informele meditatie.  Hierbij ga ik naar het aangename, warme stromen van het leven in mezelf.  Ik loop de rug af en volg de warmte tot ik er helemaal mee doordrongen ben.  Stilletjes aan begin ik rare dingen te merken als ik dit gevoel oproep.  Ik vertelde al over de geluksgevoelens die vaak opduiken, tot zelfs gevoelens van extase die me overvallen.  Soms vraag ik me af hoe deze gevoelens overkomen bij anderen, want ik kan me voorstellen dat het moeilijk te vatten is indien je niet mee mediteert.  Ik bedoel: kan ik je raken met erover te vertellen, kan je het ook een beetje ervaren door hierover te lezen?  Of helemaal niet? Je mag het me altijd laten weten.  

Nu ja, wat is er nu raar aan?  Niet de heerlijke geluksgevoelens die door me stromen, dat is helemaal niet raar en zeker niet onaangenaam.  Maar als ik bij iemand ben en ik roep deze innerlijke stroom wakker, dan begin ik te voelen wat de ander voelt.  Niet gokken, niet een glimp, niet een schijn, neen echt voelen in mijn eigen lichaam.  Begrijp me niet verkeerd, ik kan dat niet altijd en overal en eendert met wie.  Ik voel dit in de beste omstandigheden, tijdens mijn werk, niet gestoord door anderen, met twee en ik geraak in deze lichte trance, ja dan voel ik echt compleet en volledig het lichaam van de andere. 

Zo ga ik in trance en voel ik mijn hals stijf worden, ik voel spanning naar boven stromen en ik voel een lichte hoofdpijn.  Even later vertelt de cliënt hoe ze in behandeling is bij een osteopaat om haar halspijnen en hoofdpijnen te laten behandelen.  Of iemand vertelt over zijn zenuwen, tijdens hun verhaal, zoek ik de trance op en ik voel pijn in mijn buik.  Zonder ik ernaar vraag, vertellen ze even later hierover.  Ik doe het speciaal, er niet achter vragen.  Nu vraag ik me af, wat doe ik met dit gevoel, met deze kennis.  Is de bedoeling dat ik hen dat vertel?  Is het de bedoeling dat ik hun aandacht ernaartoe breng?  Is het de bedoeling dat ik zelf probeer mijn trance te bewaren en hen zo te helpen of werkt het het beste dat ik het bij mezelf probeer aandacht te geven tot het ontspant en hen zo vooruit help?  Ik vraag het me af.   Ik merk het al van vorige week op maar deze week ben ik echt zeker en gebeurde het de hele dag lang.  Vanaf morgen zal ik experimenteren met wat ik er het beste mee doe.  Ik zal bovenstaande mogelijkheden uitproberen.  Ik denk te starten met het bij mezelf aandacht te geven.  Spannend.  Dus zo voelen lichamelijk healers zich.  Voor mij is het nieuw.

Dank je voor deze eigenaardige ervaringen.  Het maakt me blij steeds te groeien en nieuwe dingen te ontdekken.  Dank je.