Onlangs begreep ik iets.  Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen piekeren.  Want piekeren is zo negatief.  Piekeren is eigenlijk niet meer of niet minder dan altijd hetzelfde filmpje of woorden afspelen, je daar ongelukkig, beschaamd of angstig bij voelen en dat eindeloos herhalen. Zo kan ik me nog helder gebeurtenissen voor de geest halen waar ik verkeerde dingen gezegd heb of gedaan heb en waar ik mezelf mee kwel.  Opnieuw en opnieuw en opnieuw.  Zoals die keer dat ik in een café binnenkwam en stomweg tegen een tafel liep in plaats van errond.  Iedereen schoot in de lach.  Of die keer dat iemand me aansprak op een fuif, ik vriendelijk antwoordde en hij zich direct omdraaide, om mij vernederd te laten staan.  Soms zijn het ook doemscenario’s die maar blijven komen.  En gelukkig word ik er niet van.  Waarom doe ik het dan?

Volgens mij is piekeren gewoon een manier van mensen om om te gaan met moeilijke situaties.  Het is geen goede manier.  Het is zelfs een vreselijke manier.  Maar het is een manier.  Een poging om iets opgelost te krijgen dat ons emotioneel maakt.  Uiteraard zijn er betere oplossingen, zoals jezelf erkennen, maar het is wel een poging om opnieuw grip op de situatie te krijgen.  Als we onszelf veroordelen, zo zegt de psychologie, dan hebben we het gevoel opnieuw zelf de situatie in handen te hebben.  Want als Ik iets verkeerd deed, dan kan IK het volgende keer ook anders doen.  Dus de situatie lijkt opnieuw onder controle.  Maar waarom ik het scenario dan moet blijven herhalen, dat is me een raadsel?

Ik weet niet waar we deze slechte manier, om emotionele problemen op te lossen, gevonden hebben.  Weet jij dat? 

Maar we geven hem door van generatie naar generatie.  En we houden onszelf er klein mee. 

Nu ja, er is ook het alternatief om je eigen negatieve gevoelens op anderen te projecteren of te steken.  Dan zouden we het recht hebben om die mensen te veroordelen.  Opnieuw en opnieuw.  Dan houden we anderen er klein mee.  Niet speciaal beter en eigenlijk hetzelfde.  Al is piekeren naar jezelf gericht en veroordeling naar de ander. 

Laten we daar dus collectief mee stoppen.  Laat ons onze lijdensafdruk drastisch verminderen en onze emoties positief benaderen in plaats van negatief.  Onze emoties aanvaarden, naar ze luisteren en met mildheid leren uit onze ervaringen.  En zal ik er al zelf mee beginnen, zonder anderen te veroordelen of ze hierin mee gaan of niet.  Moest ik hierin slagen, dat zou op zich al een wereld van verschil betekenen. Namasté.  

Week 6.  Voor jezelf zorgen.

Zowaar piekeren een onaangename manier is om met moeilijke emotionele situaties om te gaan, zou het toch ook beter zijn om te zoeken naar nieuwe manieren om met deze situaties om te gaan.  Hoe zouden we dat kunnen doen?  Moeilijke emotionele momenten anders aanpakken? 

Misschien moeten we het begin hierbij ontleden?  Wat is een moeilijk emotioneel moment?  Ik maak iets mee, iets kleins of iets groots en dat raakt me.  Het maakte me bang of verdrietig of misschien wel boos.  De emoties stromen door mijn lichaam.  Nu heb ik de keuze: ik kan mezelf hiervoor veroordelen, of een ander veroordelen.  Ik kan mezelf hiervoor verantwoordelijk stellen of de ander. 

Vaak, zo vaak, als het al niet altijd is, steken we de schuld op iemand.  Ofwel zijn de anderen stom en onattent, ofwel zijn we zelf stom.  Zijn we het slachtoffer van wat anderen zeggen of denken of doen en willen we de anderen overtuigen om iets anders te willen, denken, zeggen of doen.  Maar we vergeten dat echt geluk er niet in ligt om anderen te veranderen, of om hen te dwingen om onze wil te volgen. Net als zij trouwens willen, dat wij hun wil volgen. 

Echt voor jezelf zorgen zonder anderen verantwoordelijk te maken is het antwoord op gezond omgaan met je gevoelens.  Erken eerst jezelf.  Ik erken eerst mezelf.  Ik luister naar wat mijn lichaam en mijn emoties me te vertellen hebben.  Ik neem dat serieus.  Ik neem dat waar.  Ik zie mezelf.

Ikzelf, en waarschijnlijk met mij zoveel anderen, neem meestal de omweg.  De ander mij laten erkennen of zichzelf laten veranderen of mijn manier ook willen volgen.  En soms doet de ander het wel, en veel vaker doet de ander het niet.  En wat dan?  Moet ik mezelf dan voor altijd ongelukkig voelen?  Ik ken wel mensen die dat doen, zich altijd ongelukkig voelen, maar ik wil zo graag niet in deze val trappen.

Dus is het zaak om de omweg niet langer te gebruiken.  En geluk te zoeken waar die altijd en altijd te vinden is.  Binnen in mezelf.  Eerst liefde en aandacht aan mezelf geven.  Mijn midden opnieuw vinden.  De vreugde voelen stromen als de aandacht niet langer naar buiten is gericht.  Golven van blijdschap ervaren door te mediteren.  En te beseffen, dat al mijn zorgen niet zo belangrijk zijn en dat ik mezelf ervoor absoluut niet moet laten lijden.  Ik ben blij niet langer de omweg te moeten gebruiken. En ik raad iedereen aan om dit te beseffen. 

Geluk, is an inside job, niet meer of niet minder. Het zijn niet de anderen die je ongelukkig maken, maar jij zelf die jezelf de vreugde van verwerking, rust en liefde niet geeft.  En jij zelf die je denken en het piekeren de leiding geeft, die je helemaal niet kunnen gelukkig maken en dat zelfs heel slecht doen.  En als jij zelf die muren hebt veroorzaakt, kan jij er zelf ook me stoppen.  Nu zelfs. Enkel en alleen maar door dit te realiseren.  Heerlijk toch.  Niet vergeten: geluk heeft niets te maken met de buitenwereld maar wel alles met je binnenwereld.  Namasté. 

Mijn paard is een ongelooflijk intelligente, mooie en fantastische vriend.  Maar eigenlijk is hij het meest van al enorm geduldig met me.  Als paarden naar ons kijken, ben ik er zeker van dat ze ons bijzonder onontwikkelde wezens vinden.  Ze zien wel dat wij kracht hebben, dingen kunnen met onze handen die zij niet kunnen en over een oneindige bron van eten beschikken.  Dat waarderen ze ongetwijfeld.  Maar als ik even door hun ogen kijk, dan moeten wij toch vaak heel stom overkomen.

Indien ze naar ons kijken zien ze mensen die haast hebben, geen tijd hebben om stil te staan en van al het goeds te genieten.  Geen tijd om met elkaar te hangen en elkaar lief te kozen.  Geen tijd om gelukkig te zijn.  Dat is al raar. Ze zien ongetwijfeld ook hoe wij ons volledig laten leiden door ons verstand en niet door onze ogen of onze intuïtie en nog veel minder door telepathie.  Toch zijn paarden duidelijk goed in gesprekken via telepathie of als dat niet lukt, via lichaamstaal. 

Maar het is zelden dat ik ze versta.  Hoe duidelijk zo ook proberen te zijn.  Mijn paard vindt het toch maar zielig dat wij mensen zo weinig snappen.  Toch probeert hij met eindeloos veel geduld me wijzer te maken. 

Mijn paard was ziek deze week.  Heel ziek.  In mijn hoofd had ik gestoken dat hij iets vast had zitten in zijn keel.  Dat heeft hij namelijk nog een keer voorgehad.  De eerste vee arts kwam en gaf hem spierontspanners.  Nu geduldig zijn, deze nacht zal het wel losgekomen.  Maar dat deed het niet.  Mijn paard stond er ’s morgens nog steeds pijnlijk gespannen bij. 

Opzoeken op het internet dan maar, ontspanning brengen en masseren, ja dat kan helpen.  Mijn paard liet ons doen, hij ontspande zelfs een beetje van onze strelingen en massages, maar als we de slokdarm masseerden vond hij het na een tijdje toch genoeg geweest.  De tweede vee arts geroepen om met een darm in zijn slokdarm te gaan om te spoelen.  Mijn paard weigerde enorm om mee te werken.  Terwijl hij vorige keer, een paar jaar geleden, niets van protest vertoonde.  Zelfs als we met twee aan zijn hoofd hingen en hem beperkten, weigerde hij.  We kregen de darm er wel in, maar het werkte niet. 

De veearts onderzocht vervolgens niet langer de slokdarm maar de keel.  Oei, zijn hals bleek geblokkeerd te zijn.  De veearts is gelukkig ook een osteopaat voor paarden en deblokkeerde vervolgens zijn hals en tongbeen.  Mijn paardje was dat al zolang aan het duidelijk maken.  Er zit niets in mijn keel, ik moet geen slang in mijn neus, het is mijn hals.  Mijn haaals.  Mijn hals.  En niet luisteren he, wij mensen. 

Gelukkig is hij nu beter en kan hij terug eten.  Maar zo zie je maar weer hoe ik mezelf met mijn denken en ook de anderen om de tuin leidde, zonder verder te onderzoeken wat er eigenlijk aan de hand is… terwijl het antwoord eigenlijk kon gevonden worden, als het denken even zou zwijgen.

Ik leer, maar heel traag, om beter te luisteren.  Dank je voor deze wijze les.  Ik ga hem inprenten en opener in het leven staan.  Zonder het denken zal dit open staan meer juistere informatie met zich mee brengen.  Namasté en tot volgende week.  

Deze week en ook de vorige weken werd ik heel vaak geconfronteerd met lange lijstjes en tijdsgebrek.  De lange lijsten waren niet eens zo’n vreselijke dingen.  Soms noodzakelijke dingen, dat wel, maar geen erge dingen.  Enkel veel, enorm veel.  En ik niet alleen, met mij zoveel andere mensen die hun lijstjes willen gedaan krijgen. 

Dus lopen we en lopen we en lopen we.  Want het lijkt wel het doel te zijn om het lijstje af te krijgen.  Hoe meer er op het lijstje komt, hoe sneller we proberen te gaan en hoe sneller we alles proberen af te krijgen.  Soms lijkt het wel dat we het lijstje af gaan krijgen, dit nog en dat nog.  Bijna alles klaar.  Oef.  Maar wacht eens, …. Ben ik nu dit vergeten of dat?  Oh terug zoveel te doen.  Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar?  Nu ja, niet zagen, verder doen, hop, hop.  En ja zo voelt het wel.  De enige oplossing die lijkt te kloppen.  De enige oplossing is het verdomde lijstje afkrijgen.  Maar is dat eigenlijk wel de enige oplossing?  Werkt dit wel?  Geraakt dat ding ooit af?

Bij mij eigenlijk niet.  Net als ik wat stukjes gedaan krijg, merk ik dat er gewoon terug nieuwe bij zijn gekomen.  Het waren er even, heel even, maar vijf meer en nu, enkele minuten later, blijkbaar terug 20.  Geraakt jouw lijstje ooit af?

Ik vrees dus dat eerst de lijst afkrijgen en dan rusten of genieten, geen haalbare kaart is.  Ik en vele anderen hebben het al jaren geprobeerd en weet je wat er wel gebeurd?  Ik voel me ongelukkig, opgejaagd en kan nooit meer genieten van mijn leven.  Het werkt gewoonweg niet om eerst de lijst af te werken en dan te rusten.

Dus moet het anders lopen, anders kunnen.  Ik dacht, misschien moeten we ons dagelijks lijstje gewoon beperken en het lange lijstje goed verstoppen.  Ik dacht ook dat ik gewoon tevreden mag zijn als er twee dingen van mijn lijstje gedaan zijn.  Of ik dacht gewoon te doen waar ik zin in heb, als ik zin heb om iets te doen.  En al die maniertjes helpen wel.  Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er nog meer is dan dat.

In al die hectiek van een gezinsleven, werken, vrienden, familie en een huishouden, moet er gewoon vooral tijd zijn om bij onszelf te Zijn.  Om te voelen wat voor ons prioriteit is. Om te voelen wat er echt belangrijk is.  Om dicht bij onszelf te ervaren wat het meest dringend is. Om naar onszelf te luisteren alsof dat het belangrijkste is van allemaalen van alles.  Niet op een verwende manier natuurlijk maar op een authentieke.  En laat mediteren nu net zo een fantastische manier zijn om te luisteren naar jezelf.  Maar dat vertelde ik al …. Namasté.  

Ik ontdekte deze week hoe snel een mens bittere gevoelens kan hebben.  Ik merk het al regelmatig op bij anderen en voelde me vervolgens slecht en ongelukkig.  Maar nu merkte ik het ook op bij mezelf.  Damn. 

Mijn man had, bij het werken in huis, per ongeluk, iets nogal cruciaals stuk gemaakt.  Plots hadden we geen water meer.  Hij deed het natuurlijk volkomen onvoorzien en vol met goede bedoelingen, maar desalniettemin was het stuk.  Gecombineerd met een slechte timing, want het was zondag.  Nergens een winkel open om wisselstukken te halen.  

Ik zou hier gracieus mee kunnen omspringen.  Begripvol of spontaan.  Liefdevol en creatief, maar niets van dat alles kwam naar boven.  Ik voelde daarentegen wrevel en irritatie en had zin om tegen hem tekeer te gaan over zijn fout.  Ik werd bitter en wilde hem wijzen op alle mogelijkheden ter wereld die hij beter had genomen in plaats van ons in dit probleem vast te zetten.  Ik wilde hem verwijten, de huid vol schelden en al zijn fouten en mijn frustraties bloot leggen.  Het was een drang die bijna van me had overgenomen.  Maar gelukkig voor hem én voor mij, zweeg ik.  Het had niet veel gescheeld of ik had eraan toegegeven.  Maar ik deed het niet.  Ik observeerde mijn gedachten en bitterheid en besefte hoe dicht deze aan de oppervlakte liggen.  Hoe snel zij zich meester kunnen maken van een mens in plaats van vrolijk en mild de werkelijkheid te aanvaarden. 

Ik besefte nog eens dat het zinloos is andere mensen te verwijten wat ze doen of niet doen naar mij, want ik zelf heb het zeker ook niet altijd onder controle.

Die dag keek ik vol verbazing naar de negatieve gedachten die door mijn hoofd schoten, zonder eraan toe te geven.  Deze gedachten waren stout en lelijk, kwetsend zelfs.  Na mijn eerste schok en besef moest ik er eigenlijk een beetje om lachen.  Gelukkig was toen de betovering op mij verbroken.  Ik hoop echt enorm hard (en ik zal er blijven op oefenen) dat ik dit besef kan bewaren en niet langer mijn gedachten laat doen.  Mezelf is zijn goed, maar mijn gedachten spuien, lijkt me al langer hoe meer niet aangewezen.  Dank je voor het observatie vermogen.  Uiteindelijk had het niets met zelfbeheersing te maken maar alles met blijvende observatie.  Namasté.