Eigenlijk heb ik al eindeloos veel gesproken over overprikkeling, tot vervelens toe.  Ik kan me voorstellen dat het thema een beetje afgezaagd wordt.  Maar voor mij blijft het een echte uitdaging om hiermee om te gaan.  En ik kan het niet laten om mijn weg hierin verder te zoeken, tot ik het eindelijk echt begrepen heb.  En ik moest denken: mijn kinderen zijn op mijn pad gekomen, dat kan geen toeval zijn.  De grootste bron van mijn overprikkeling zijn weldegelijk mijn kids, ook dat kan geen toeval zijn.  Wat heb ik dus te leren van mijn kids en wat heb ik te leren van overprikkeling?  Ik vroeg het thema te behandelen en te onderzoeken bij mijn osteo tijdens mijn behandeling.

We gingen met onze aandacht naar de overprikkeling, in mijn hoofd, vooraan, waar ik ze altijd voel en ik vroeg: wat kom je me vertellen?  Wat kan ik van je leren?

Het antwoord kwam dadelijk: je moet leren bij jezelf te blijven.  Bij mezelf leren blijven.  Ik voelde me ogenblikkelijk warm worden en de tintelingen ontstonden in mijn hoofd.  Bij mezelf blijven, moet dat dan echt met zoveel lawaai? Kan het niet anders?  Kan je niet anders dan met overprikkeling me uitnodigen om bij mezelf te blijven?  Neen, kwam het antwoord ontmiddellijk, geen tussenwegen, geen andere mogelijkheden, jij moet leren bij jezelf te blijven.  Ik moest een beetje lachen bij dit antwoord.

Toen ik bij mezelf kwam, ging mijn aandacht van de overprikkeling in mijn hoofd naar mijn oren.  Daar komt de meeste overprikkeling uiteindelijk vandaan.  Ik vroeg aan mijn oren: wat hebben jullie nodig om met overprikkeling om te gaan?  Maar terwijl ik dat vroeg, werd het stiller en stiller in mijn hoofd.  Ik voelde mezelf in een trance vallen, door aandacht te schenken aan mijn lichaam en door de energie van mijn osteo.  Zachtjes aan werd de vraag onbelangrijk, werd het antwoord onbelangrijk.  En ik wist, als ik bij mezelf ben, hoef ik helemaal geen oorstoppen of andere hulpmiddelen.  Bij mezelf zijn is het enige wat er echt nodig is. 

De tinteling stroomde verder van mijn hoofd, via mijn oren, naar onderen, mijn hele lichaam door.  Het was alsof ik een soort bel rond mezelf kreeg, waardoor de wereld en haar lawaai niet langer tot mij doordrong.  Het was een heerlijk zacht gevoel.  Ja, dit is zo aangeaam.  Waarom zou ik niet altijd in dit gevoel vertoeven?  Mijn osteo dacht dat het een goed idee zou zijn om hier veel vaak op te oefenen.  Niet enkel meer via mijn buik contact met mezelf leggen, maar ook via mijn hoofd en de overprikkeling van mijn oren, tot ik de trance voel overnemen.  Tot ik de bel over me voel vallen. 

Zou het leven echt zo simpel kunnen zijn? Natuurlijk, Searchesss, natuurlijk.  Je kent de weg, het is enkel zaak om het overal op te roepen en aandacht aan jezelf te schenken, oei en ook je aandacht daar te houden…  simpel?  Natuurlijk, Searchesss, natuurlijk.  Namasté. 

Deze week vond ik een prachtig geschenk en inzicht in de Happinez kalender van 2011.  Op de bladzijde met datum woensdag 30 november, ontdekte ik volgende spreuk:

“Het is vrijwel onmogelijk te peilen hoezeer alle bezittingen en ideeën over ‘mij’ en ‘mijn’ onze ware, heldere, bevrijde kijk op de wereld in de weg staan.  Gary Snyder.”

Met de volgende uitleg erachter: iets je eigendom noemen lijkt op het plaatsen van een stok in de rivier en jezelf wijsmaken de baas te zijn over het water dat langs stroomt.  De stroom van het leven zal zich weinig aantrekken van wat jij je bezit noemt en vroeg of laat de spullen die je vergaard hebt en ook jou, de bezitter ervan, weer opeisen.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het verkeerd is iets te bezitten of te vergaren en daarvan te genieten.  De valkuil opent zich pas als je jezelf met wat je vergaard hebt, gaat identificeren.  Door het woord ‘bezit’ al te letterlijk te nemen, schep je automatische een kloof tussen jezelf en de ander.  Het hoeft geen betoog dat deze tegenstelling gemakkelijk kan uitgroeien tot een bron van haat en nijd, onverdraagzaamheid, jaloezie of erger. (en nu komt het:) Het besef dat de mens geen enkele atoom in het universum zelf geschapen heeft, dat we alles in bruikleen gekregen hebben met het doel ervan te genieten, zal je leven alleen maar lichter en vreugdevoller maken. 

Eigenlijk heb ik hier niet veel aan toe te voegen ik vind deze manier van kijken naar de dingen zo mooi en zo waar.  Er is geen enkel atoom dat wij zelf geschapen hebben, alles hebben we gekregen en omdat we het bestuderen, of met ons verstand proberen te begrijpen, denken we plots dat wij het gemaakt hebben, maar niet dus.  Alles is ons gegeven.  Onze taak is niet bezitten, maar genieten van wat het universum ons zo liefdevol schenkt.  Onze taak is niet verwerven, maar bewustzijn brengen.  Uiteindelijk is onze taak om wakker te worden, om in onze ‘volwassene’ te leven. Elke dag opnieuw, meer en meer. 

Wij kunnen het mysterieuze ‘leven’ niet bepalen, we kunnen tegen de stroom vechten of ons eraan over geven, dat zijn uiteindelijk de enige keuzes.  En als we besluiten hieraan toe te geven en te stromen, loopt alles plots perfect zoals nodig om onze ziel gelukkig te maken.  Namasté. 

Ik las onlangs het nieuwe boek GELUK(T).  Daarin beweert Sophie Maes dat al onze gevoelens wegwijzers zijn naar geluk.  Ongelukkig zijn is eigenlijk een toestand van onbalans en deze onbalans maakt ons zo ongelukkig dat we eindeloos blijven zoeken naar oplossingen om deze onbalans opnieuw weg te krijgen. 

Ik voel me ook ongelukkig deze week.  Heel ongelukkig.  In lijn van het boek vraag ik mezelf af: Wat is nu de onbalans?  Welk evenwicht ben ik kwijt geraakt?  Ik kan al zeggen dat ik mijn gemoedsrust ben kwijt geraakt.  Want ik maak me zorgen.  Oei, de emotie die mijn geluk verstoort is dus angst.  Ik maak me zorgen.  Zorgen over de keuzes die ik maak. Zorgen of ik het huis wel opgeruimd krijg.  Zorgen of de dochter het goed gaat doen in de middelbare school.  Zorgen of de zoon zijn zelfbeheersing nog gaat verbeteren.  Zorgen of ik het eigenlijk wel goed doe als moeder.  Zorgen of ik niet minder alcohol moet drinken.  Zorgen over hoe ik minder koolhydraten kan eten.  Zorgen of ik afgekeurd zal worden.  En ga zo maar verder. 

Waarom maak ik me eigenlijk zoveel zorgen?  Waarom maak ik mezelf angstig met allemaal scenario’s die zich niet eens nu afspelen?  Maar de waarom vraag is niet eens belangrijk. Ik doe het in een zinloze poging om om te gaan met de uitdagingen die mijn leven me nu stellen.  En helpt het?  Wat denk je? 

Het enige resultaat is dat ik me erbij nog eens extra ongelukkig voel.  Dit ongelukkig voelen stimuleert me om te zoeken hoe ik weg kan van dit ongelukkige gevoel.  En hoe kan ik weg?  Door me te realiseren dat ik mezelf ongelukkig maak door me zorgen te maken.  Dit besef is voldoende om me in het wakker zijn te katapulteren.  Plots zijn de zorgen weg, de spanning weg, het ongelukkige gevoel weg.  Zou het echt zo simpel zijn?  Mezelf afvragen wat me ongelukkig maakt, daar aandacht aan geven en ik voel me opnieuw gelukkig… vandaag werkte het dus wel.  GELUK(T)!  Namasté.  

Gebed

Ik verbind mezelf met moeder aarde, ik aanvaard haar zorg en geef haar zuiverheid en soberheid terug.  Ik voed me enkel met wat mijn cellen vernieuwd.

Ik geef me over aan mijn kracht en aan de stroom van het leven. Ik aanvaard de lessen en voorzienigheid van het universum want mijn verstand kent het geheel der dingen niet.

Ik leef diep in mijn ervaringen en geef mijn gevoelens de aandacht die ze verdienen en nodig hebben om te helen.

Ik voel de liefde van het universum stromen door mijn lichaam, naar boven, naar beneden, naar alle wezens vanuit mijn hart.  Ik ben vervuld van dankbaarheid.

Ik spreek onberispelijk naar mezelf en naar anderen.  Mijn spreken is gericht op liefde en bewustzijn, niet op macht, dwang of angst.

Ik onderzoek het verschil tussen waarheid en interpretatie.  Het is mijn taak de wereld, de gebeurtenissen, mijn ervaringen en gevoelens als informatie te zien om mezelf en anderen te helpen wakker en in de volwassene te zijn.

Ik laat anderen los en volg mijn gids naar mijn ziel en naar de ziel van de wereld.

Dank je.