Dag 136.  Toen we bijeen kwamen in de vrouwengroep kon ik het me toch niet laten om te vragen of er de andere vrouwen mediteren samen met hun kinderen?  Doen ze dat?  En vooral, hoe doen ze dat?  Ik hoopte hier wat tips te vinden.  Het bleek al snel niet zo te zijn dat hier tips over te vinden waren.  Ook de andere kinderen konden het zeker niet lang volhouden of waren hierin niet geïnteresseerd.    

Maar het antwoord van alle vrouwen was eenduidig en wijs.  Je biedt zaken aan.  En de kinderen kunnen van alle zaken proeven.  Maar zij groeien uiteindelijk naar waar ze groeien en dat bepalen ze totaal en volledig zelf.  Je kan het enkel aanbieden en hen hun eigen weg laten kiezen.  Hoe hard ik ook zou willen dat ze mijn pad bewandelen, hoe heel hard ik ze de wijsheden van de ziel zou willen leren kennen.  Ik zie toch hoe hun verstand het over neemt en hun gedrag begint te bepalen.  Het stemt me somber dat ze zelf ook de hele, moeilijke weg moeten bewandelen.  Terwijl het al bij al, maar de eerste deur links is.  Maar ja, ik heb ook eerst alle andere deuren moeten openen voor ik de eerste links wilde proberen.  Ze moeten hun eigen weg bewandelen.  Hoe verschrikt ik ook aan de zijkant sta te kijken.  Met lede ogen.

Maar een van de vrouwen was gisteren echt wijs en dicht bij zichzelf.  Ze zei, jouw opdracht is uiteindelijk om zich dicht mogelijk bij je echte zelf geraken, je eigen zuivere zelf.  En dat te Leven.  Dat te Zijn.  Daar doe je genoeg mee.  Dat is voldoende les.  Uiteindelijk leren kinderen het meeste uit wat je voorleeft en totaal niet uit wat je zegt.  En ja, daar ben ik druk mee bezig.  Om mezelf te worden.  Mezelf te zijn.  Mezelf te vinden. 

Via formele en informele meditatie.  Dit schrijven is een vorm van informele meditatie.  Terwijl ik schrijf voel ik het leven in me stromen en tevreden kronkelen rond de liefde in mezelf.  In mijn lichaam kronkelen, ter hoogte van mijn maag en mijn hart.  Ik voel me vreugdevol en gelukkig.  Mezelf zijn is heerlijk.  Niet ego heerlijk omdat ik iets bereik of beteken of heb gekocht.  Maar zomaar heerlijk omdat ik het leven voel.  Contact met het leven stemt vreugdevol.  Zonder meer. 

Dank je voor deze lieve vriendinnen.  Dank je voor hun bij Zijn.  Dank je voor hun liefde. Dank je voor hun wijsheid.  Dank je.  

Dag 135.  Soms vraag ik me af, hoe het is om een kind te zijn, dat woont bij een moeder die naar verlichting streeft?  Zou het mijn kinderen aanspreken?  Zouden zij hier ook mee bezig zijn?  Gaan zij daar later iets mee doen?

Maar ik vraag me ook af hoe ik hen dit alles kan leren?  Zou ik hen uitleg moeten geven of met hen samen moeten mediteren? Heb al een boekje met kinder mindfulness oefeningen gekocht, ze vonden het saai.   Toch wil ik graag met hen mediteren.  Dit keer vind ik weinig bij Eckhart.  Hij heeft immers geen eigen kids.  Spijtig.  Al zijn dit vaak vragen die aan hem gesteld worden en hij poogt hierop wel antwoorden te formuleren.   Daarnaast heeft hij de mensen met deze vragen op het spoor van Susan Stiffelman gezet.  Een heel goed spoor trouwens.

Onlangs leek het of mijn droom uitkwam.  De kids vroegen of ze met mij mee mochten mediteren.  Mijn hart sprong hoog.  Mijn hoofd vulde zich met beelden van mezelf en de kids in meditatie en in perfecte harmonie.  Oh, ik direct een aantal attributen gaan halen, kussens en muziek, zodat we lang kunnen samen mediteren.  In gedachten was ik al een bodyscan aan het doen met hen en me aan het voorbereiden hoe ik het zou uitleggen.  Een bodyscan is, zoals je wellicht weet, je met je aandacht terugtrekken in je lichaam in plaats van in je hoofd te blijven leven.  Je brengt je aandacht naar al je lichaamsdelen zodat je meer en meer ontspannen en in rust terecht komt.  Je leert bij je lichaam te blijven, zelfs als het pijn doet, zelfs als het roept, zelfs al ben je gespannen.  Je probeert niets te veranderen, je blijft erbij.  Als observator. 

Dus.  De kids zaten klaar op hun meditatie kussentjes.  Perfect in houding.  Lotushouding (kleermakerszit), ogen gesloten, handen open op hun schoot.  Compleet in orde, zonder enige instructie van mijn kant.  Tot de glimlach op hun lippen toe.  Beangstigend eigenlijk.  Hoe vaak hebben ze al staan kijken zodat ze dit weten?  Dus ik begin: ‘We zuchten eerst eens heel diep en ontspannen ons.  Nu brengen we onze aandacht, langs binnen naar onze voeten.’  Mijne zoon begon al te draaien.  Met zijn handen ging hij naar zijn voeten om te voelen waar ze waren.  Mijn dochter zat nog stil.   Ik ging verder: ‘We voelen hoe onze voeten zijn.  Liggen ze tegen elkaar?  Kunnen de grond voelen waarop ze rusten?  Voelen we onze kous spannen?  Probeer gewoon te voelen, niets te veranderen.  Nu gaan we omhoog naar onze knie.’ 

Tijdens deze woorden, die toch maar enkele seconden duren.  Was mijn zoon al uit zijn houding gekomen en bij de hond gaan liggen.  (Mijn hond die nooit een kans om te mediteren laat liggen.)  Hij was haar aan het strelen.  Mijn dochter begon ondertussen ook te draaien.  Had haar ogen al open.  ‘Mama’, zei ze.  ‘dank je wel voor de heerlijke meditatie.  Wij gaan slapen nu.  Dank je.  Kusje.  Tot morgen’.  De meditatie heeft al bij al toch een 30 seconden geduurd.  Tja.  

Daar zat ik dan.  Met al mijn hoop en fantasie over een lange, diepgaande trance te bereiken met ons drie.  Maar glimlachend over hoe liefdevol we waren geëindigd.  Tja, het is wat het is. 

Dank je voor deze grappige anekdote.  Dank je voor de warme genegenheid die stroomde tussen ons.  Wie weet hebben kids wel geen meditatie nodig zoals ikzelf.  Misschien leven zij wel altijd in het nu, zoals het soms lijkt in hun spel.  Dank je.            

Dag 134.  Gisteren had ik een heerlijk, aangename en diepgaande sessie met een cliënt.  We spraken over deuren die we kunnen kiezen indien we een uitdaging tegen komen.  Stel, we zijn teleurgesteld omdat mensen hun beloftes niet nakomen, dat kwetst, je had erop gerekend en zelfs als je ze ermee confronteert reageren ze niet.  Je voelt je niet gezien, niet begrepen, niet erkend.  Je trekt je terug in jezelf om te genezen van de wonde die je voelt.  Vervolgens sta je voor een gang met tal van mogelijkheden.  Een lange gang vol deuren.   Er is de deur van ontkenning, zo belangrijk is dat niet, kom ga dit of dat maar doen.  Er is de deur van vluchten, ik werk harder en harder, dan moeten ze me wel erkennen en zien.  Er is de deur van verdoven, ik neem alcohol tot mij of sigaretten of sanax (kalmeringsmedicatie), dan voel ik niets meer.  Er is de deur van de woede, ik haat iedereen, ik zal ze ervoor doen bloeden, mijn wraak zal zoet zijn.  Er is de deur van het slachtofferschap, waarom ik, waarom nu, waar heb ik dit aan verdiend?  Er is de deur van de hulpeloosheid, wie zal me helpen, wie zal met hen praten, wie zal hen dwingen mijn verhaal serieus te nemen?  Er is de deur van de hooghartigheid, bon, ze weten niet beter, ze kunnen niet beter, zij zijn diegenen die falen.  Goh,  er zijn nog zoveel deuren om te openen en telkens nieuwe strategieën in te ontdekken om met een moeilijk moment om te gaan.

En dan is daar een deur, direct aan het begin van de gang links.  Het is een gewone deur, natuurlijk hout, een onopvallende klink, zacht gesmeerd en soepel draaiend.  Het is de deur van de rust, van de stilte, van de aandacht.  In plaats van dingen te doen, kan je je ook terugtrekken in het zijn.  En daar de heling laten plaatsvinden.  Het is geenszins een moeilijke deur om te openen, ze staat evenmin echt verstopt, ze is niet onaantrekkelijk ofzo.  En erachter ligt een heerlijk paradijs.  Waarom lopen wij daar eigenlijk allemaal gewoon voorbij?  We doen alle deuren open, ikke toch alleszins, in mijn zoektocht naar antwoorden heb ik echt alle deuren die ik kon vinden open getrokken.  En deze deur niet.  Is ze onzichtbaar?  Neen, want ze heeft er altijd gestaan, meerdere tekenen wezen op haar.  Maar ik wilde deze deur eerst niet nemen, was wantrouwig naar haar toe.  Ondertussen probeerde ik ze wel, daar hebben jullie van kunnen mee genieten. 

Toch blijft de vraag, waarom kiezen we voor alle deuren behalve voor die van de vrede?  Kent iemand het antwoord?  Iemand? 

Ik denk dat we kiezen voor de andere deuren omdat ons verstand er alles aan doet om deze deur te verbergen of gevaarlijk te maken.  Immers indien we de deur van het bewustzijn in wandelen, verliest het verstand haar alleen-heerschappij.  Dan krijgt ze maar een kleine plaats meer in het geheel en dat vind ze een bijzondere bittere pil om te slikken.  Dus ze verleid ons weg van de deur die het meest gezond is, naar alle andere deuren.  Mijn vraag is eigenlijk niet zozeer waarom ze dat doet, als wel, waarom ik mijn verstand toch maar blijf geloven dat de andere deuren beter zijn?  Overgave is gewoon direct naar de deur van de stilte lopen, vol vertrouwen dat alles perfect is zoals het is.   

Dank je voor de mooie inzichten.  Dank je voor het mooie gesprek gisteren.  Dank je voor de deuren en dank je voor de ene, speciale deur.  Ik hoop dat ik, in tijden van emotie, kan herinneren welke deur het meest geschikt voor me is.   Dank je.     

‘I hate myself when I am drunk.  I hate myself when I am sober.  Ik hate myself, period.’ 

Dag 133.  Maar wat haat ik dan van mezelf?  Ik haat altijd hetzelfde.  Ik haat mijn onbewuste momenten.  Momenten dat ik vertel wat er op mijn lever ligt, zonder dat ik wil dat anderen het weten.  Ik haad de  momenten dat ik boos wordt om dingen die er eigenlijk niet toe doen.  De momenten dat ik eenzaam ben maar roep dat ik met rust wil gelaten worden.  De momenten dat ik nog meer prikkels zoek ipv ze te verminderen.  De momenten dat ik me ellendig voel omdat ik denk dat mijn verstand gelijk heeft.  De momenten dat oude herinneringen mijn leven bepalen, terwijl ze toch al lang voorbij zijn. 

Ik vind deze onbewuste momenten vreselijk.  Ik ben ze zo beu.  En tegelijkertijd zijn ze zo vertrouwd en gemakkelijk bereikbaar.  Soms wil ik voor altijd opnieuw onbewust zijn.  Het lijkt zo gemakkelijk.  Maar andere momenten haat ik het onbewust zijn.  Hoor mij, haten, het klinkt alsof ik terug 15 ben en de wereld haat omdat ze me niet geeft wat mijn kleine ik wil op dat op moment.  Maar de situatie blijft hetzelfde, het is het onbewust zijn dat ik haat.  Niet mezelf.  Niet mijn tijdelijke momenten van verlies aan zelfbeheersing.  Niet de kleine tegenslagen die het leven zowiezo brengt.  Niet de overprikkeling en mijn nood aan rust en stilte.  Ik haat het stuk in mezelf dat me steeds weglokt bij de heerlijke vrede diep in mezelf.  Ze lokt me weg, niet met beloftes, maar met afkeur.  Ze keurt af wie ik ben en wat ik doe indien ik bewust ben.  En soms geloof ik haar.  Verkies ik de onzekerheid van het verstand boven dat van de vrede.          

Ik mediteer met Eckhart nu.  Heb ingesproken meditaties van hem gevonden op het net.  Ik begrijp hem, diep.  Ik leer van hem.  Hij kan zo goed verwoorden en me herinneren wat ik voel en weet binnenin. 

Wat dank ik mijn leven voor bewustzijn.  Het is het heerlijkste wat er bestaat.  En dank aan zoveel mensen die de boodschap van bewustzijn verspreiden.  Niet voor eigenbelang.  Niet voor geld.  Niet voor het imperium of het ego.  Maar om bewustwording te verspreiden.  Om meer mensen ermee te besmetten.  En vrede over te dragen, als een gift, een cadeau.  Ik hoop dit cadeau te eren.  Ik hoop dit cadeau op mijn eigen manier te verspreiden.  Dank je.     

“Today, become aware of your resistance to surrendering yourself—whether to a Higher Power or to the normal restrictions of life. Notice what the basis of your resistance is and work on that today. (Understanding the Enneagram, 348)”

Dag  132.  Bovenstaande raad, gekregen via de enneagram waarheden, is zeer toepasselijk vandaag want ik ben het noorden even kwijt.  Ik kan me moeilijk overgeven aan mijn slechte kantjes.  Dit weekend had ik weer een reden gevonden om mezelf af te breken.  Eerst omdat ik vind dat ik te weinig zelfbeheersing getoond heb wat betreft eten en drinken, vervolgens omdat ik me schuldig voel en vind dat ik faal.  Indien ik me schuldig voel, dan wil ik alleen zijn om het te verwerken en ben ik niet te genieten.  Slechtgezind en afstandelijk.  En vervolgens heb ik daar weer schuldgevoelens over.  En terwijl mijn innerlijke wereld in elkaar stort, merkt mijn omgeving niets op en voel ik me eenzamer dan ooit.  Natuurlijk, niemand kan mee in de fantasie van mijn verstand komen, het is daar bijzonder eenzaam.

En plots schiet ik, gelukkig, opnieuw weg uit deze sombere gedachten.  Plots word ik opnieuw wakker.  Waar was ik toch allemaal mee bezig?  Wat is het leven veel te mooi voor al deze sombere gedachten.  Ik ben toch zo streng voor mezelf en tegelijkertijd heb ik nog veel niet in de hand.  De regen striemt neer maar de warmte blijft, waarom zou ik leven in mijn hoofd, het is daar zo druk en bijna niets van wat daar verteld wordt heeft waarde.  Overgave is zeker het antwoord op alle vragen.  Sommigen noemen het overgave aan god, anderen aan het lot, of het hogere plan, waarschijnlijk bedoelt iedereen hetzelfde. 

Het leven brengt me alles wat ik nodig heb.  Mijn lijden komt niet voort uit mijn leven, enkel vanuit mijn verstand.  Kan ik mezelf vergeven voor mijn kleine misdaden van ongeduld en (zelf)afwijzing?  Natuurlijk kan ik dat.  Ik groei, maar ik kom van ver.  Mijn zelfbeheersing is al bij al ok.  En er komt een dag dat mijn zelfbeheersing uit de volle vrede van aanwezigheid stroomt.

Mediteren helpt me om de vrede te vinden.  Het is een baken van licht in de volle wirwar van het verstand.  Laat overgave mijn weg bepalen, de rest kan alleen maar gezond voor me zijn.  Ik omarm het allemaal.  Dank je iedereen om mee door mijn eigen, persoonlijke, drama te worstelen.  Ik kan begrijpen dat het soms zwaarmoedig wordt en soms te licht is.  

Mijn oprechte dank.  

Dag 131.  Eckhart Tolle is en blijft toch mijne favoriet.  Er zijn natuurlijk ook andere spirituele leraren die ik interessant vind zoals Krischnamurti, Deepak Chopra, de dalai lama en ga zo maar door.  Maar met geen enkele spiritual teacher heb ik zo een gevoel van synchroniciteit als met Eckhart.  Zo was ik vandaag een stuk aan het beluisteren van een interview met hem en wonderbaarlijk genoeg bracht het me opnieuw een heel stuk verder in de kennis over overprikkeling en wat ik ermee kan doen.

Uiteraard is overprikkeling een situatie die wordt opgeroepen door te veel prikkels van buitenaf.  Maar ik doe er twee verkeerde dingen mee.  Ten eerste interpreteer ik het als verschrikkelijk en ellendig en wil ik ervan wegvluchten, terwijl ik ook gewoon zou kunnen zeggen, hey, kijk, mijn vorm is overprikkeld.  Zonder meer, gewoon een observatie.  Ik hoef helemaal niet te panikeren of direct verandering te realiseren.  Ik kan het ook gewoon vaststellen en rustig uitzoeken hoe ik deze overprikkeling kan verminderen.  Waar ik stilte kan vinden.  Hoe ik mijn vorm kan helpen hier los van te geraken.  Dat is eigenlijk alles. 

Het tweede wat ik vergeet is hoe zeer lijden ons bewust kan maken.  In mijn huidig leven lijd ik niet onder liefdesverdriet, niet onder een zwaar verlies, noch onder moeilijke levensomstandig-heden, dat geluk heb ik, zeker en vast.  Maar ik lijd wel onder overprikkeling. 

Het is nu dat lijden dat me ellendig kan doen voelen of het kan me net tot bewustzijn brengen.  Het is maar wat ik ervan maak.  De overprikkeling is een hulpmiddel om wakker te worden en te blijven.  Want uiteindelijk is het dit lijden dat me doet streven naar gekke dingen zoals elke dag mediteren en hierover de ervaringen opschrijven in een blog, tja.  Het is het lijden en de vermoeidheid na het lijden van overprikkeling die me doen nadenken over hoe ik mijn leven leid, wat echt belangrijk is en wat geluk eigenlijk is.  Het is omdat de wereld en alle taken me overweldigen dat ik zoek naar een andere wereld met andere taken waar ik me wel altijd energiek en gelukkig voel. 

Lijden is niet goed of slecht.  Het is wat je ervan maakt.  Het kan je brengen naar de meest heroïsche daden of net naar de donkerste krochten.  Heb de donkerste krochten allemaal al doorzocht.  En ik heb dat niet alleen gedaan, ben daar een heleboel cliënten mee naartoe gevolgd.  Er is daar niets te vinden.  Helemaal niets.  Het zijn lege grotten, zonder uitgang of lichtpuntjes.  Enkel doffe ellende.

Ik hou het bij heroïsche daden tegenwoordig. Met een gezonde dosis zelfrelativatie.  Ik zoek diepte op de juiste plek nu, namelijk niet in het verstand maar in het heden.  In het ongelooflijke gevoel van vrede dat komt indien ik dicht bij mezelf leef.  Het gevoel van vrede dat in mezelf groeit hoe meer aandacht ik eraan geef.  Het gevoel van vrede dat ontstaat indien ik contact leg met het stromen van het innerlijke leven in mezelf. 

Dank je voor dit lijden.  Dank je voor dit inzicht. Dank je zo erg voor de synchroniciteit met Eckhart en dank je vooral voor de vrede, diep in mezelf.  Dank je.  

Dag 130.  In mijn zoektocht naar omgang met overprikkeling, krijg ik regelmatig tips van mensen.  Tips die nieuw zijn voor me, tips die bekend zijn voor me, en zelfs tips die ik ooit zelf gaf en die mensen me teruggeven.  Soms onbewust, soms bewust. 

Maar ik ben eigenlijk best vaak overprikkeld.  De dag, mijn werk, met de vele intense verhalen, de intense informatie, de intense emoties.  Vervolgens de kids, hun spel, hun lawaai.  De verplichtingen, de poets.  En tv maakt het vaak nog erger.  Zoals ik gisteren zei, als ik overprikkeld ben, heb ik de neiging om nog meer prikkels te zoeken.  En tv is daar een perfect voorbeeld van. Vervolgens slaap ik helemaal niet meer.  Overprikkeld zijn is precies alsof mijn hoofd op springen staat  en draait tegen 400 km per uur, zo snel denk en voel ik me dan.  Dit zijn de beta golven.  De overlevingsmodus.  De gevaarsmodus.  Stress.  Mijn ogen en gedachten flitsen van hier naar ginder.  Mijn lichaam botst heen en weer en voelt zich helemaal ontdaan. 

Een vriend van me herhaalde deze week mijn eigen woorden.  Het is eigenlijk allemaal slechts informatie.  Ja, dit lichaam kan al die prikkels niet aan.  Het schiet in de overleving en komt niet meer tot rust.  Maar het is slechts informatie van mijn lichaam.  Ik hoef het paniekerige zoeken naar een oplossing niet te volgen.  Ik kan het zachte gevoel zoeken, de trance en tot rust komen.  En vervolgens uitzoeken wat de oplossing van het probleem is. Het is enkel informatie, slechts een boodschap gezonden door mijn lichaam.  Het kan een emotie zijn, het kan een lichamelijke klacht zijn, het kan een onrust zijn, het kan pijn zijn.  En toch is het allemaal slechts informatie.  Soms is het informatie gebaseerd op gegevens buitenaf, soms op gegevens binnenin.  Zoals wanneer ik me doemscenario’s voorstel en me vervolgens angstig voel. 

Ik kies wat ik doe met deze  informatie.  Is het informatie van binnenuit en dus van mijn verstand, heb ik geleerd deze informatie minder en minder serieus te nemen, omdat mijn verstand er toch meestal naast zit.  Is het informatie gebaseerd op gegevens van buitenaf, kan het nog heel vaak mijn interpretatie zijn van de feiten die me van streek maakt.  Is er echt een probleem van buitenaf, dan moet ik dat enorm serieus nemen en een oplossing zoeken.  Tenminste als ik kalm ben, want dan komt mijn intuïtie en verreweg de beste oplossing naar boven.

Het is een mooi streven om alles als slechts informatie te zien.  De afstand hiervan te bewaren en te kiezen voor wat gezond is.   Spijtig genoeg vergeet ik het vaak, als ik in overlevingsmodus geraak.   En dit herleert meditatie me steeds.  Meditatie herinnert me aan afstand te bewaren van de informatie van mijn lichaam.  Zodat we vanuit onze ziel deze informatie kunnen verwerken en aanpakken.  En een mens wordt er vanzelf gelukkig van indien je niet meegaat in het drama en de intense emoties gecreëerd door het verstand.    

Dank je voor de heerlijke wetenschap dat overprikkeling niet langer mijn leven hoeft te regelen.  Het is maar informatie.  Indien ik vertoef bij het leven in mezelf, weet ik ogenblikkelijk wat ik echt nodig heb. Dank je.  

Dag 139.  Grapje.  Dag 129.  Ik kreeg een mail van een lezer van dit blog.  Een lieve mail waarin ze me ook graag een tip wilde aanreiken.  Een lieve tip.  Ze vertelde me dat ze elke avond, na het thuiskomen en voor het koken, een kwartier op haar bed gaat liggen om de overprikkeling van de dag te laten wegzakken en plaats te laten maken voor ontspanning en rust.  Haar kinderen kennen het ritueel ondertussen en laten haar even alleen.  Hierdoor begint haar avond niet met een rush maar met kalmte en aandacht.  Een mooi ritueel en waardevol om te delen.  Zeker. 

Het doet me denken aan hoe omgekeerd we ons leven leven.  Dit nog en dat nog en nog zus en zo, en dan pas helemaal op het einde in de zetel neerploffen, uitgeput, overprikkeld en slechtgezind.  We hebben het allemaal wel eens gedaan.  Hoe ver af staat het van het idyllische beeld van een zachtaardige, vrolijke moeder die met liefde en aandacht voor het gezin zorgt?  Heel ver af, eigenlijk.

Is het enkel een gewoonte om niet eerst tot rust te komen of is het meer dan dat?  Hoe meer prikkels er op een dag komen, hoe meer verslaafd ik lijk te worden aan deze prikkels.  Indien er een rustmoment komt, neem ik geen rust, maar zoek ik koortsachtig naar nieuwe prikkels.  Wat kan ik nog doen, waar kan ik nog mee bezig zijn, wat moet er nog gebeuren, wat staat er nog op mijn lijst?  Boem, boem, boem.   Laat me allemaal met rust, ik ben bezig.  Bah, als ik het zo op schrijf, wat staat het ver af van wie ik wil zijn.  Liever ben ik iemand die geniet van het geluid dat door de bladen ruist, die geniet van het zonlicht dat alles laat schitteren, die de vogels opmerkt en geniet van het heerlijke fantasie spel van de kids.  Maar ik vergeet soms wie ik ben en wie ik wil zijn. 

Hoe meer prikkels, hoe wilder ik word en hoe minder gericht.  Hoe meer chaos en hoe minder intentie.  Niet lang erna begin ik te knoeien en mezelf te stoten en vanalles uit mijn handen te laten vallen.  Het is dus tijd om rust te nemen.  De stilte op te zoeken. Me op mijn bed leggen, of misschien wel op mijn terras in de ligzetel en tot mezelf te komen.  De zelf die ik wil zijn.  De zelf waar ik open sta en warm ben.  De zelf die positieve energie brengt en geen gejaagde. 

Ik wil mezelf proberen te belonen met wat stilte voor elke activiteit.  Zodat ik contact kan leggen met het stromen van leven in mezelf.  En deze energie kan brengen in al mijn activiteiten.  Hoeveel waardevoller zullen deze activiteiten zijn?  En hoeveel gelukkiger zal ik zijn en mijn omgeving? 

Dank je voor de inspiratie.  Dank je voor de aandacht.  Dank je voor de grootsheid die te vinden is in diepgang en stilte.  Dank je.  

Ben even een weekend weg.  Geen wifi beschikbaar.  Het mediteren zal ik niet stoppen en verslagen schrijven ook niet.  Zal ze echter met wat vertraging pas kunnen open stellen.  Tot snel.  

Dag 128.  Gisteren lukte de meditatie niet.  Mijn denken stond op 400 km per uur en kon niet stilgekregen worden.  Mediteren ging niet, slapen nog minder.  De gedachten vlogen rond in mijn hoofd.  Te veel gedachten.  Te veel te doen.  Te veel afspraken.  Mijn hoofd staat op springen. 

Het lijkt wel dat elke keer ik wil versimpelen en mijn leven rustiger wil maken, het drukker en drukker wordt.   In mijn hoofd, maar ook in mijn leven.  Elke keer dat ik denk, ik ga minderen met afspraken en mijn werk, komen er zoveel aanvragen dat ik niet meer weet hoe ze in mijn agenda te passen.  Toeval?  Zoals gezegd geloof ik niet in toeval, dus ik moet het antwoord vinden op dit probleem, anders blijft het zich herhalen en herhalen.  En, naar mijn gevoel, alleen maar erger worden.  Wat is nu het probleem? 

Moet ik meer op mijn grenzen staan en minder werk aannemen?  Is het vooral een test om mijn grenzen te zetten en krachtiger te worden?  Maar hoe belangrijk kan het zijn voor mijn groei om mensen met pijn stop te zetten?  Is het vooral een test om beter voor mezelf te zorgen?  Goed af te wisselen tussen rust en uitdaging?  Een beter evenwicht te vinden?  Ik weet het niet, help. 

Gisteren in al mijn gewoel en gedraai en gezucht om de slaap te vinden, besefte ik dat het niet zo aards is wat ik hoor te leren.  Het gaat niet om met de wilskracht en het verstand grenzen te trekken of mensen te helpen.  Het gaat erom dat ik in contact dien te blijven met de wijsheid van het universum.  Dat ik in contact dien te blijven met de wijsheid van mijn intuïtie. 

Elke keer komen de uitdagingen in mijn leven  sterken naar boven.  Niet om me te pesten of om me te vermoeien maar om me te leren contact te bewaren met het stromen van het leven, vooral als het moeilijker is.  Toen ik dit gisteren besefte, begon de ontspanning eindelijk op te komen.  Ik moet niet iets doen, stoer zijn, me hard maken.  Neen, ik mag voelen wat ik voel, bij mezelf en mijn ziel blijven en de intentie uitsturen dat dat mijn prioriteit is.  Mijn prioriteit is (zoals onze Eckhart het zo mooi zegt) wakker worden en wakker blijven.  Vanaf ik het bewust Zijn verlies wordt mijn leven een strijd, zwaar en vermoeiend.  In plaats van een lichte en blije doorgang. 

Ik hoef dus niets te doen.   Enkel de intentie voor ogen te houden dat ik vooral bewust wil zijn en bewustzijn wil brengen in de wereld.  Heb ik daarvoor rust nodig of een slapeloze nacht?  Dan aanvaard ik alles als een herinnering om me bij de les te houden.  Want uiteindelijk is mijn leven fantastisch, zijn de mensen en de dieren en de omstandigheden vlak rondom me fantastisch.  Het lijden komt voort uit mijn hoofd.  Omdat ik vecht tegen wat is.  Ok, ik mag versimpelen, maar ik hoef niet te lijden om dit te realiseren.  Ik besluit dit gewoon en vertrouw erop dat het universum me zal volgen. 

Dank je voor de wakkere inzichten, zelfs als ik wil slapen.  Dank je voor de zon, die mijn lichaam en ziel verwarmt.  En dank voor het lange weekend om wakker aan deel te nemen.  Net op tijd.  Dank je.  

Dag 127.  Ben gisteren in slaap gesukkeld tijdens de meditatie.  Maar heb wel heel goed geslapen.  Nog een gunstig neveneffect van mediteren.  Vanavond uiteraard een nieuwe poging. 

Toen ik mijn opleiding volgde voor therapeut, kregen wij les over sociale vaardigheden.  Nand Cuvelier was een van mijn leraren.  Een heel rustige en wijze man, heb zoveel van hem geleerd.  Één van de eerste lessen die je daar leerde ging over erkennen.  Een mooi oud-nederlands woord dat heel goed de lading dekt van wat het poogt aan te geven.  Erkennen is eigenlijk: serieus nemen van iemand, echt luisteren naar iemand en deze persoon echt proberen te begrijpen.  Erkennen start lichamelijk, de mama erkent de baby door hem bij zich te dragen, zijn moeilijkheden serieus te nemen en proberen te begrijpen wat de baby nodig heeft.  Knuffelen is erkenning, want je voelt je gezien, serieus genomen en niet alleen.  Zo blijkt zelfs in weeshuizen dat baby’s die wel eten krijgen en warmte toch sterven indien ze niet worden vastgehouden.  Zo diep zit onze nood aan erkenning, aan nabijheid, aan niet alleen zijn.  In de loop van ons leven breidt deze lichamelijke erkenning zich uit naar woordelijke erkenning. 

Toen ik dit concept leerde kennen, tijdens de opleiding, gingen mijn ogen open.  Ja, dat was zo waar.  Iemand die echt naar je luistert, echt interesse toont in je verhaal, je echt wil leren kennen.  Niet zelf aan haar eigen verhaal begint en het woord overneemt.  Niet iemand die een mening geeft en jouw verhaal hierbij vergeet.  Geen dooddoeners die het gesprek doen stokken.  Maar echte, warme betrokkenheid.  Heerlijk.  Een mens doet daar veel voor, heel veel.  Ik vermoed zelfs dat veel soorten streven hun oorsprong hierin vinden, zoals beroemd willen worden of rijk of heel goed worden in je vak.   

Ik heb gemerkt dat ik heel graag erkenning wil.  Dat ik daar naar streef.  Vroeger, dacht ik dat erkenning van buitenaf moest komen, dat anderen daarvoor moesten zorgen.  Eerst voor mijn prestaties.  Vervolgens voor mijn emoties.  Daarna voor mijn kennis.  Maar ik voel dat het niet juist is om anderen verantwoordelijk te maken voor mijn geluksgevoelens.  En ik weet ondertussen ook dat je erkenning kan geven aan jezelf.  Natuurlijk kan je dat in een gesprek, hardop tegen jezelf of in een dagboek, of in een blog.  Maar ik bedoel eigenlijk tijdens meditaties.  Erkennen is aandacht geven aan, serieus nemen van.  Als je mediteert, geef je aandacht aan het stromen van je lichaam, aan het stromen van je innerlijke leven, aan het stromen van je ziel.  En ook wel aan je emoties.  In plaats van te doen, te rennen, afleiding te zoeken of te verdoven.  Blijf je bij jezelf.  Altijd.  Als dat geen erkenning is.

Dank je voor de eindeloze erkenning tijdens meditatie.  Het eindeloos serieus nemen van wie we echt zijn.  Het eindeloos aandachtig zijn voor wat belangrijk is.  En de eindeloze groei die hierdoor ontstaat.  Ik ben zo eindeloos gelukkig hiermee.  Dank je.  

Dag 126.  Hallo iedereen.  Het is mijn dag niet vandaag.  Het begon best aangenaam, met een leuke wandeling in het oude bos vlak bij ons. Tot daar was de balans nog goed.  Daarna nog wat mails beantwoorden en mijn blog bestuderen op verbeteringen met een lekker theetje in de hand.  Tot zover, een aangename dag.  Maar er zijn daarnaast de verplichtingen.  Namelijk de poets.  Het opkomende feest en het huis dat liefst tegen dan in orde is.   En ik merk, druk op mezelf zetten brengt onbalans.  En om te poetsen moet ik druk op mezelf zetten. 

Soms lukt het wel, echt waar, om eer te betonen aan mijn huis en te beseffen hoe dankbaar ik kan zijn voor alle materialen we hebben om ons leven te versimpelen of luxueuzer te maken.  En om vervolgens te zien dat poetsen een daad van eer betonen is.  Maar dat lukt echt niet elke keer.  Soms denk ik, misschien moet ik iemand zoeken om het voor mij te doen.  Maar er komt eigenlijk niemand permanent op mijn pad,  Dus ben ik weer naar af. 

Terug naar vandaag.  Ik was volkomen onbewust.  Niets meer te bekennen van informele meditatie momenten, geen stromen van innerlijk leven in mezelf, geen vreugde, geen balans. Ik dwing mezelf, via doemscenario’s, om af te werken wat ik plande.  En ik word slechtgezinder en slechtgezinder.  Ik werk het wel af, dat wel.  Maar wat is de kwaliteit van wat ik aflever?  En wat is de prijs die ik betaal, die mijn gezinsleden betalen?  Ik vind, achteraf bekeken, de negatieve energie en sfeer is een prijs die te hoog is om te betalen. 

Is er een juist evenwicht tussen netheid en chaos?  Want ik weet ook wel dat ik niet alles kan laten aanmodderen.  Ik heb dat al geprobeerd, het bracht echt enkel ellende.  Wat is het juiste evenwicht? 

En dan is er nog een vraag.  Komt het lijden voort uit het poetsen zelf of uit de druk die ik op mezelf of op de gezinsleden zet?  Wat is er eigenlijk erg aan poetsen? 

Eigenlijk denk ik niet dat een van deze vragen het antwoord herbergt.  Het is niet het poetsen, het is niet, rechtstreeks, de druk.  Het is de tijd.  Om zelf in balans te zijn heb ik tijd nodig.  Om bij mezelf te komen, om me te verbinden met wat ik echt ben.  En niet alleen tijd, bewuste tijd.  En op dit moment kost het me een hele tijd om bewuste tijd te realiseren.  Ik mag mijn eigenlijke doel niet uit het oog verliezen, namelijk bewust zijn en daar voldoende tijd voor maken. 

Momenteel zijn mijn valkuilen, tijd verliezen en mezelf verplichten, zonder bewust te worden.  Vandaag heb ik het grondig gedaan, het onbewuste binnengelaten.  Gelukkig hoeft het niet helemaal een verloren dag te worden.  Want ik kan erover schrijven en terwijl ik schrijf bewust worden en terwijl ik bewust word dankbaar worden. 

Dank je voor je luisterende oor.  Dank je voor bewuste tijd.  Dank je om mijn valkuilen te zien.  Het maakt me blij dat ze me niet meer bezitten en ik er langer en langer van los geraak.  Dank je.    

Dag 125.  Mediteren gaat elke dag beter en dieper.  Ik geniet ervan.  Elk avond.  Dan bedoel ik het formele meditatie moment.  Maar daarnaast oefen ik ook steeds met de informele meditatie.  Hierbij ga ik naar het aangename, warme stromen van het leven in mezelf.  Ik loop de rug af en volg de warmte tot ik er helemaal mee doordrongen ben.  Stilletjes aan begin ik rare dingen te merken als ik dit gevoel oproep.  Ik vertelde al over de geluksgevoelens die vaak opduiken, tot zelfs gevoelens van extase die me overvallen.  Soms vraag ik me af hoe deze gevoelens overkomen bij anderen, want ik kan me voorstellen dat het moeilijk te vatten is indien je niet mee mediteert.  Ik bedoel: kan ik je raken met erover te vertellen, kan je het ook een beetje ervaren door hierover te lezen?  Of helemaal niet? Je mag het me altijd laten weten.  

Nu ja, wat is er nu raar aan?  Niet de heerlijke geluksgevoelens die door me stromen, dat is helemaal niet raar en zeker niet onaangenaam.  Maar als ik bij iemand ben en ik roep deze innerlijke stroom wakker, dan begin ik te voelen wat de ander voelt.  Niet gokken, niet een glimp, niet een schijn, neen echt voelen in mijn eigen lichaam.  Begrijp me niet verkeerd, ik kan dat niet altijd en overal en eendert met wie.  Ik voel dit in de beste omstandigheden, tijdens mijn werk, niet gestoord door anderen, met twee en ik geraak in deze lichte trance, ja dan voel ik echt compleet en volledig het lichaam van de andere. 

Zo ga ik in trance en voel ik mijn hals stijf worden, ik voel spanning naar boven stromen en ik voel een lichte hoofdpijn.  Even later vertelt de cliënt hoe ze in behandeling is bij een osteopaat om haar halspijnen en hoofdpijnen te laten behandelen.  Of iemand vertelt over zijn zenuwen, tijdens hun verhaal, zoek ik de trance op en ik voel pijn in mijn buik.  Zonder ik ernaar vraag, vertellen ze even later hierover.  Ik doe het speciaal, er niet achter vragen.  Nu vraag ik me af, wat doe ik met dit gevoel, met deze kennis.  Is de bedoeling dat ik hen dat vertel?  Is het de bedoeling dat ik hun aandacht ernaartoe breng?  Is het de bedoeling dat ik zelf probeer mijn trance te bewaren en hen zo te helpen of werkt het het beste dat ik het bij mezelf probeer aandacht te geven tot het ontspant en hen zo vooruit help?  Ik vraag het me af.   Ik merk het al van vorige week op maar deze week ben ik echt zeker en gebeurde het de hele dag lang.  Vanaf morgen zal ik experimenteren met wat ik er het beste mee doe.  Ik zal bovenstaande mogelijkheden uitproberen.  Ik denk te starten met het bij mezelf aandacht te geven.  Spannend.  Dus zo voelen lichamelijk healers zich.  Voor mij is het nieuw.

Dank je voor deze eigenaardige ervaringen.  Het maakt me blij steeds te groeien en nieuwe dingen te ontdekken.  Dank je. 

Dag 124.  Gisterenavond mediteerde ik.  De meditatie ging over het hart chakra openen, een mooie en passende meditatie nadat ik zo heerlijk wist mooie veranderingen te omschrijven in mijn leven.  De ervaring was opnieuw intens.  Geen lichtflitsen deze keer, maar golven die voor mijn geestesoog verschenen, mooie, trage golven van beneden naar boven.  En ik kreeg het warm, zo warm, dat ik lag te zweten en te zweten.  Amai wat een ervaring.  Heb het deken van me afgeworpen. Het leek wel een vuur dat in me intens brandde.  Heb nog de hele nacht liggen zweten alsof ik hoge koorts had.  Maar de dag erna was ik niet ziek.  Weet niet goed wat het betekent. Dat zal wel duidelijk worden, ik vertrouw erop.

De nacht verwelkom ik steeds.  Tijdens het eerste deel van de nacht, de eerste vier uren, slapen we diep en lang achter elkaar.  Tijdens dit slaapgedeelte herstelt ons lichaam zichzelf van alle schade die het opliep overdag.  Alles wordt gerepareerd.  Dit is ook het moment dat alles vernieuwd en verjongd wordt.  Elk celletje wordt gepoetst, eruit geknipt en vervangen.  Het lichaam, en haar ongelooflijke hoeveelheid cellen, werkt hard en intens om zo lang te kunnen leven en samen te werken op een onwaarschijnlijk harmonische manier.  En ze doet het meeste werk ’s nachts.  Soms vraag ik me af of wij tijdens onze slaap in diepe trance gaan. 

Toen ik het boek las, de hele olifant in beeld, stond er uitleg over hersengolven.  Ik sprak reeds over de beta en de alfa golven, maar er zijn er nog.  Hersenactiviteit kan nog lager en trager, de hersengolven kunnen nog op minder hertz golven.  Grote yogi of grote healers, kunnen hun hersenactiviteit gewoon bijna afzetten terwijl ze ‘werken’, merkten onderzoekers.  Deze trances lijken hetzelfde als een diepe slaap.  Dus als wij slapen, stopt ons bewuste denken, onze hersenactiviteit en neemt de wijsheid van de nacht over.  Of mag ik zeggen, de wijsheid van het universum?  Tijdens de nacht verbinden wij ons met wat alles weet zonder het te moeten bedenken en doet het wat het moet doen, zonder het te weten, gewoon pure overgave aan de slaap.  In de slaap neemt de wijsheid over die weet hoe alles werkt, niet weten als buitenstaander, maar weten als het Zijn en het uitvoeren zonder meer.  Het maakt me nederig deze wijsheid.  Maar al te vaak onderschatten of vergeten we de intense wijsheid rondom ons.  Hoe wonderbaarlijk is het niet dat ons lichaam perfect weet hoe het alles moet repareren, doen en de harmonie herstellen.  Zolang wij ons er maar niet mee moeien. 

Tijdens het mediteren krijg ik soms een glimp van hoe het voelt om te ‘Zijn’.  Het maakt alles zo gemakkelijk en het ego of denken valt weg om plaats te maken voor iets groter en ‘juister’.  Ik wist niet hoe liederlijk ik zou worden van deze gevoelens.  Ik zocht naar permanent geluk en ik vond extase.  Best een verrassing. 

Dank je voor de wijsheid.  Dank je voor overgave.  Dank je voor de nacht.  Dank je voor formele meditatie.  Dank je voor de kundalini en het Zijn.  Dank je.        

Dag 123.  De avond mediteren dat gaat me nog het beste af van allemaal.  Een ochtendmeditatie vind ik hels, want ik kan zolang niet stil zitten, de middag gaat al beter, maar dan heb ik nog zoveel plannen dat ik maar half de trance in geraak, maar de avond, de lieve avond, dat is echt mijn moment.  Net voor het slapengaan, alles gedaan en achterlatend kan ik me helemaal laten gaan en de trance in duiken.  Waarschijnlijk is het de discipline van echt elke dag te oefenen, formeel, voor het slapen gaan en informeel, elke keer ik eraan denk.  Deze discipline gecombineerd met het avond uur geeft echt intense resultaten.  De trance gaat steeds dieper en dieper.  Gisteren voelde ik niet alleen die heerlijke wolk rondom me, waarbij het lijkt alsof ik uit-dein en groter wordt, verbonden en één met de omgeving.  Gisteren zag ik ook lichtflitsen overal in die wolk.  Het was alsof ik in een sterrenregen lag.  Het was geen fel geflits, verblindend was het niet.  Het was zacht en mooi.  Het rare was dat ik de sterrenregen zelf was en tegelijkertijd keek ik ernaar.  Ik zag de flitsen en tegelijkertijd was ik de flitsen.  Raar en bijzonder aangenaam.  Ik lag er verbaasd naar te kijken.  En van te genieten.  Ik was zo teleurgesteld toen de bel ging.  Het leek niet of er 10 minuten voorbij waren, voor mij leek het maar 1 seconde.  Nog niet eens.  Ben zo benieuwd naar vanavond, kijk uit naar de volgende meditatie.

De informele meditatie momenten maken mijn dagen aangenaam en veel rustiger.  Zo vaak ik eraan denk, ga ik naar het gevoel van het leven in mijn ruggegraat.  Laat ik de kundalini stromen langs mijn rug en maak ik contact met deze tinteling.  Plots wordt dan alles veel rustiger, echter, aangenamer en minder erg.  Gisteren avond heb ik nog een paar uur op spoed gezeten, mijn man had zich diep gesneden, in zijn vinger, het moest genaaid worden.  Wij uren, echt uren, aan het wachten in een, bijna, lege wachtzaal op iemand die de vinger wilde naaien.  De paar anderen, die er waren, werden steeds lastiger.  Het lukte ons echter heel goed om de energie niet over te nemen en bij onze eigen zachte, humorvolle energie te blijven.  We hebben elkaar wat geplaagd, hebben gebabbeld en wat gelezen. Het was al bij al een gezellige avond onder ons. 

Ook tijdens het gekibbel van de kids lukt het me steeds beter om bij het gevoel te blijven.  Vaak valt het gekibbel dan gewoon dood.  Tegen deze energie zijn dieren en kinderen niet lang bestand.  Zij zijn niet lang in staat om bij hun denken te blijven indien de juiste energie in hun omgeving gebracht wordt.  Ik weet dat dat niet zal blijven, als ze tiener worden, zal deze energie alleen niet meer helpen.  Maar voorlopig nog wel.  Het maakt me allemaal zo gelukkig en dankbaar.

Dankbaar voor de diepte van de meditaties.  Dankbaar voor de sterrenregen.  Dankbaar voor de mooie en liefdevolle momenten.  Dankbaar voor de juiste energie in ons leven.  

Dag 122.  Vandaag is het geen zuiver verlicht onderwerp.  Ik wil gewoon iets kwijt.  Ik wil iets kwijt over slakken.  Onze moestuin, zo prachtig aangelegd door mijn man, en voller en voller met de heerlijkste groenten, wordt belaagd door slakken.  Het idee om gif te strooien steekt me tegen, vooral het ecologische luik ervan.  Ok, ja, er zijn biologische varianten, maar toch.  Dus wij ‘plukken’ slakken.  Na een regenbui komen ze naar boven en daarnaast ook in het donker.   Op deze momenten begeven wij dus op jacht.  Op het eerste zicht lijkt dit wel een lastige taak.  Banaal en redelijk stom.  Maar van alles, werkelijk alles, kan je een uitdaging maken.  Zo samen met mijn man in het donker op jacht, eigenlijk is het wel een gezellige bezigheid.  Samen op jacht, samen de plantjes beschermen, samen in beperkt licht zoeken, samen plannen smeden om het op te lossen en ondertussen buiten leven, geeft balans en betrokkenheid. 

Het doet je ook beseffen nederig te zijn tegenover moeder natuur.  Want moeder natuur voorziet onstuitbaar in een eindeloze stroom van leven.  Het voelt zo juist en echt om met de natuur te leven.  Het volgen van zaad tot een plant, de blijdschap terwijl ze opgroeien, de vreugde en dankbaarheid bij het oogsten, de explosie van smaken tijdens het eten.  Het is zo echt.  Maar ook het jagen op deze mee-eters, het besef dat je er nooit van kan winnen en in de plaats van moedeloos te worden, word ik er blij van.  Ten eerste omdat de jacht oerinstincten wakker roept, waarbij je bloed stroomt van trots om je ‘gezin’ te beschermen.  Ten tweede omdat je als gezin een samenhorigheid ontdekt.  Ten derde omdat je leert te ‘delen’, niets in de moestuin zal ooit alleen van ons zijn.  Moeder natuur geeft en neemt.  Ze geeft een deel en ze neemt een deel.  En daar dienen we rekening mee te houden.  Dus ik hoop dat onze planten groot en sterk worden.  Dat de slakken kunnen mee eten, zonder de planten te laten sterven.  En ik hoop ook dat elke mens dit kan ervaren, het heerlijke leven dicht bij planten en moeder natuur.

De lente en haar lokroep naar het buitenleven, het laat mijn hart zingen.  Ik voel me zo dankbaar voor alle mooie dagen nu en in het vooruitzicht.  Wat heb ik een geluk om een tuin te bezitten waar ik moeder natuur elke dag kan zien schitteren in volle glorie.  De groei van de planten, het rijpen van de vruchten, haar volle gulheid, maar ook het ruisen van de bamboe, het knisperen van alle nieuwe bladen die open springen, de bloemen die elke dag zich openen en sluiten en de vlierbloesem die heerlijk geurt.  Ik kan het grotere geheel zien, ook de insecten, die grotendeels helpen om alles te laten ontstaan.  De wespen, bijen, vliegen, wormen, hommels, allen welkom.  Maar de slakken, tja, jullie worden vooral voer voor onze gulzige kipjes.

Dank je lente, dank je zonneschijn, dank je wind, dank je water, dank je.  

Dag 121.  Ooit was ik een niet-gelover, een atheïst.  Wist niet wat het woord echt betekende maar ik was het wel.  Wantrouwig was ik naar alles wat te maken had met God, want het was me herhaaldelijk verteld dat God niet te vertrouwen was en dat ik zeker niet moest geloven.  Ik nam aan dat dat mijn pad was.  Maar af en toe kreeg ik een glimp van een hogere realiteit.  Zoals tijdens een episode als kind waar ik zo bang was om te sterven.  Ik lag ’s nachts te huilen in mijn bed uit pure doodsangst.  Ik kan nog niet zo oud geweest zijn, een jaar of 8 a 9 denk ik.  En zoals het universum zo vaak doet, kreeg ik op dat moment een tijdschrift in handen met getuigenissen van kinderen over reïncarnatie.  Zij verhaalden over terugkomen en herinneringen, die de ouders checkten en als waarheid bestempelden.  Mijn leven was gered.  Nu kon ik gerust zijn.  Mijn ziel leeft verder, enkel mijn vorm veranderd.  Ik voelde tot in de puntjes van mijn tenen dat het waar was. 

Trouwens hoe ongelovig ik ook was, mijn intuïtie ben ik nooit verloren.  Heb altijd op dat contact blijven vertrouwen.    

Tijdens mijn eerste jaar vol meditatie ervaringen kreeg ik twee gidsen.  Eentje is een man, die aan mijn linkerschouder staat en waar ik altijd en altijd bij terecht kan.  Ik kwam hem tegen tijdens een sessie bij mijn osteopaat.  Zij zag dezelfde man.  Hij liet zich kennen aan ons beide.  De tweede is mijn vorige hond.  Hij kwam tijdens de opleiding telepathisch contact met dieren.  Allez, kwam, hij was er altijd al, mijn vorm had nog te veel verdriet om het aan te kunnen hem te ontmoeten op zielsniveau. 

Dus ik heb twee gidsen. En ik geloof niet eens in gidsen.  Maar ja, het heeft niets te maken met geloven, ik kan ze voelen, ik voel hun steun, krijg hun raad, voel hun liefde en aanwezigheid.  Telkens ik open sta voor hen voel ik hun onvoorwaardelijkheid.  Zij helpen mij tijdens slechte nachten, als ik ze aanroep.  Zij helpen mij met zoveel kleine waarschuwingen als ik te snel of te gevaarlijk leef.  Zij laten me dingen vergeten, zodat ik andere dingen tegenkom die ik zeker niet mag vergeten.  Zij staan daar dag en nacht.  Soms word ik er een beetje verlegen van.  Zoveel geven ze en ik kan niets terug geven.  Behalve mijn dankbaarheid.

Dank je sterke man aan mijn zijde voor je raad die naar boven komt in de stilte van mijn brein.  Dank je lieve hond voor de liefde die naar boven komt als mijn denken zwijgt.  Dank je om me te begeleiden.  Het is mooier met jullie erbij.  Dank je.  

Dag 120.  We zitten bijna in een derde van de uitdaging.  Het is met momenten zwaar om elke dag tijd te vinden om te schrijven en te mediteren.  Ik ben toch algauw een uur of langer kwijt met beide.  Soms vind ik het best moeilijk om de tijd hiervoor te maken.   Maar uiteindelijk was het mijn bedoeling om mezelf te verplichten via deze weg.  Anders gebruikte ik deze tijd om te verliezen, nu gebruik ik ze om diepgang te vinden.  Best een geslaagde inruilactie, al zeg ik het zelf.  Er zijn zelfs dagen dat ik helemaal ervoor ga en naast de vele informele meditatie momenten, een ochtend én een avond meditatie doe.  Je weet wat ze zeggen he: je zou elke dag een halfuur moeten mediteren, behalve als je stress hebt, dan zou je een uur moeten mediteren.

Vanochtend lag ik, alweer, vroeg wakker in mijn bed, het huis was nog stil, geen geluidje te  horen, binnen noch buiten.  Ik besloot de tijd te gebruiken voor een ochtendmeditatie.  Een heerlijk, zachte en ontspannen chakra meditatie, waarbij ik de verschillende chakra’s activeer door met mijn aandacht erbij te blijven net zolang tot ik ze voel tintelen.  Vervolgens neemt de kundalini over en voel ik elektriciteit stromen helemaal naar boven en naar beneden.  Toen de elektriciteit boven aan mijn lichaam kwam had ik een eigenaardige ervaring.  Plots voelde ik mijn hoofd opengaan, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.  Toen begon ik te denken: oh wat gebeurd er?  En mijn hoofd ging terug toe.  Het was alsof mijn energie zich openstortte in een opengaande straal naar boven.  Smal aan mijn hoofd en steeds breder een breder bovenaan.  Als ik begon te denken stopte de openheid en beperkte deze zich tot een bol rond mijn hoofd.  Dicht bij mijn hoofd.  Maar als ik terug ging naar het meditatie gevoel, ging de aandacht opnieuw in een straal naar buiten.  Echt open en vervolgens alweer beperkt de aandacht, heb het een paar keer gedaan, het was een grappig spel.   Toen nam het denken opnieuw over.  Gedaan met open staan voor de energie en wijsheid van het universum. Maar toch een aangename herinnering, vastgelegd om niet te vergeten.

Het schrijven van dit blog, mezelf uitdrukken en mensen hebben die volgen en er zelfs inspiratie uit op doen.  Ik ben er zo dankbaar voor.  Dank je aan ieder die me steunt.  Dank aan de mogelijkheid om te schrijven en alles te delen.  Dank je zo heel erg hard.  

Dag 119.  Ondertussen begin ik een onderscheid te maken tussen formeel mediteren en informeel mediteren.  Elke moment dat ik bewust contact leg met de kundalini, de zachte stroom van leven in mijn lichaam, noem ik informeel mediteren.  Dat kan elk moment van de dag zijn, als ik wandel met de hond, als ik eer betoon aan mijn huis en het poets, als ik praat met mensen, als ik werk en dus praat met mensen, als ik in de tuin onkruid wied, als ik de slakken pluk die onze groenten komen opeten.  Dat zijn allemaal oefeningen in informele meditatie.  Het staat los van de formele meditatie waarbij ik een 15 minuten tot een halfuur echt niets anders probeer te doen dan te mediteren.  Het is niet zo dat ik niet meer denk, de gedachten komen en gaan en leiden me af van de meditatie.  Het lukt me meestal wel om me er niet meer druk om te maken.  Soms lukt het me zelfs om het me echt niets meer te kunnen schelen, zo het gevoel van, wat maakt het uit. Als ik dat gevoel ervaar, dit super-relativeren zal ik het maar noemen, dan weet ik dat ik in trance ben en de alfa golven over hebben genomen.

Toch merk ik dat ik soms er ook van hou om tijd te verliezen.  Onder tijd verliezen bedoel ik dan dingen zoals tv kijken, een roman lezen, een spel op de computer spelen, alcohol drinken en wegzinken in het niet-denken.  Het is anders dan mediteren, daar stijg je boven het denken uit, het is meer wegzinken onder het denken.  (zo verwoordt Eckhart dit)  Het is het luieren van het denken, niet het openen van het denken.  Ik vind het best leuk om te doen, tijdens, maar ik voel me de dag erna meestal niet zo fantastisch.  De herinnering aan al die tijd dat je onbewust, onder je denken uitzakte en zomaar wat deed, is meestal naar.  En het voelt echt als verloren tijd, achteraf.  Op het moment zelf, denk ik niet. 

Waarom, vroeg ik me af, vind ik hier vreugde in?  Het antwoord is niet ver te zoeken, het is de voorbode van de stilte.  De stilte in mijn hoofd, de heerlijke stilte waar ik al jaren naar op zoek ben.  Je kan er een glimp van op vangen door onder het denken uit te zakken, door tijd te verliezen, maar het is niet the real deal.  Het is een surrogaat van wat ik echt zoek en tegelijkertijd is het zo gemakkelijk.  Je hoeft niets te doen, geen moeite, je laat je meenemen in het niets, tot je het beu bent en je losmaakt waar je aan vastgekluisterd was.  En vervolgens ben je moe of slechtgezind.  Of misschien niet iedereen, maar ik wel, ik ben ontevreden erna.  En toch laat ik me af en toe overhalen om tijd te verliezen.  Gewoon kwijt te zijn, mijn verstand kwijt te zijn. 

Dank je voor de stilte in mijn hoofd.  Dank je voor de rust en ontspanning dat de stilte brengt.  Dank je.    

Dag 118.  De zenuwen voor het feest blijven zich vermeerderen.  Ik lig vaak te piekeren over alles wat nog dient te gebeuren.  Ik zeg piekeren, want organiseren durf ik het niet noemen.  Piekeren betekent voor mij dat ik alles nog eens opnieuw en opnieuw doorloop, terwijl ik het eigenlijk allemaal al eens gepland heb.  Of in plaats van het op te schrijven en los te laten, blijf ik er maar over malen en malen en malen. Vermoeiend, echt. Als ik wakker word, vroeg in de ochtend, begint het al en in plaats van te slapen, lig ik te piekeren.  Nu ja, troost ik mezelf dan, uiteindelijk zal ik binnenkort zo moe zijn dat ik wel moet slapen, willen of niet.  Dan neemt mijn lichaam over en dwingt het me om te slapen ipv te piekeren.  Dan kan ik me overgeven aan haar wijsheid.  Duidelijk veel wijzer dan mijn denken dat me voortdrijft en voortdrijft. 

Een van mijn cliënten noemde gisteren het zachte gevoel van leven in het lichaam, een koude rilling. Een koude rilling door zijn ruggegraat.  Dat doet me denken aan kundalini. Kundalini is een woord dat in de yoga gebruikt wordt om deze rilling doorheen het lichaam, langs de ruggegraat, te omschrijven.  Het kan starten bovenaan of onderaan, volgt een weg net naast, volgens sommigen, maar volgens mij, langs de chakra’s en voelt aan als een stromen van vreugde, liefde en energie doorheen het lichaam.  In veel tradities wordt dit stromen aangeduid met een slang, die rond de ruggegraat kronkelt.  Het voelt idd ook wel een beetje als een slang, het slaat plots toe, alsof het opeens in gang schiet, van niets naar honderd.  Waarna het zich uitbreidt over het hele lichaam.  Ik las ooit een interview van mensen die vertelden dat zij soms lichtflitsen zien verschijnen, kleine flitsjes alsof het elektrische schokjes zijn die verschijnen.  Bij mij is het meer een voelen van elektriciteit doorheen mijn rug en golven van warmte en tinteling. 

De eerste keer verschoot ik wel, het was een paar jaar geleden, terwijl ik aan het mediteren was om in trance te komen teneinde een telepathische sessie te doen met een dier.  Het voelde alsof het dier en ikzelf versmolten en ik, met een schok, meegenomen werd met de energie van deze hond.  Het was niet onaangenaam, gewoon nieuw.  Niet geleidelijk, maar opeens meegesleurd.  Pas achteraf hoorde ik over kundalini en de slang en begreep ik dat er een naam bestond voor mijn ervaring.  Dat deze ervaring ook bij anderen reeds voorkwam en zelfs een streven is voor vele yogi.  Bij mij kwam het zonder voorbedachte rade, en dat is het juist!.  Het is vanuit een overgave en een niet-weten of niet-denken dat je bij je energie lichaam komt.  Dat je open staat voor wat er leeft in je.  Het is deze levensenergie, ook wel qi genoemd, waar ik altijd zoek contact mee te houden, bij alles wat ik doe.  Ik laat deze levensenergie meer een meer mijn leven in goede banen leiden. 

Dank je voor deze slang met opwekkende maar ook rustgevende energie doorheen mij.  Dank je voor haar wijsheid en kracht.  Dank je.