Dag 96.  Deze nacht heb ik een vlotte 9 uur geslapen en ik voel me lekker herboren.  Wat een lange nacht niet kan betekenen voor het gemoed van een mens.  Maar dat is niet het enige dat ik anders heb gedaan gisteren.  Ben heel lief geweest voor mezelf, niet te veel druk gezet en mezelf ruimte gegeven om toch nog van de drukke dag te genieten.  En hoe later op de dag hoe beter dat lukte.  Mensen met een depressie zeggen dat ook heel vaak, dat de depressie het ergste is de ochtend en betert en betert tot het avond is en het gemoed losser.  Er wordt gezegd dat dat komt omdat de komende verplichtingen van de dag de geest zo zwaar maakt dat je tot niets kan komen en totaal blokkeert, terwijl het in de avond normaal is om te ontspannen.  Awel zo voelde ik me gisteren, ik zag zo op tegen een zondag hard werken, presteren en alles in orde krijgen, dat ik depressief en wanhopig de dag gestart ben.  Om deze later toch positief te eindigen. 

Wat ik nog veranderd had is het tijdstip van de meditatie.  Meestal mediteerde ik de reeks van Deepak de ochtend als ik wakker word, ik was dan ook vaak vroeg wakker en kon in het stille huis mediteren.  Of de namiddag een vrij uurtje.  Maar als ik nu achteraf erover evalueer vind ik geen van beide echt een goed tijdstip.  De ochtend niet omdat ik dan bruis van energie en plannen en de wil om zoveel mogelijk uit de dag te halen, te bewegen en mijn lichaam te laten verbranden.   Dus ben ik meer aan het wachten tot ik kan gaan bewegen in plaats van diep te mediteren.  Tijdens een vrij uurtje vind ik uiteindelijk ook niet zo zinvol om te mediteren want ik ben meer bezig met wat ik nog moet doen en dat ik straks terug moet beginnen werken, dat ik niet diep kan en durf gaan. 

Maar dan komt de avond, de heerlijke avond, van stilte, van ontspanning, van plichteloos zijn.

Gisteren tijdens de finding your flow, expressing you, i express my uniqueness into the world, ging ik er helemaal in.  Ik stortte mezelf in de mantra, Om Janaha, en voelde een warme gloed trekken over mijn lichaam.  Niet gewoon langs mijn ruggegraat, zoals vaak, maar als een gloed over en door mij hele lichaam en zelfs in de vorm van een soort zak rondom mijn lichaam.  Alles vlak bij mij zat vervat in een lichtgroene waas van energie.  En ik voelde me heerlijk.  Had geen enkele moeite om me hieraan over te geven.  Had spijt dat de bel rinkelde.  Heb daarna heerlijk geslapen.  En vandaag al de hele dag Zen.

Ja, ik ben er zeker van, de avond is mijn beste moment, ook om te mediteren. 

Dank je voor de avond.  Dank je voor de versterking van de nacht.  Dank je voor de overgave aan ontspanning die de avond mee brengt.  Dank je.   

Dag 95.  De hele dag loopt al slecht.  Eerst was ik al heel vroeg wakker van de pijn aan mijn borstkas, rib, spierscheur.  Er stond nog maar 6u op mijn wekker.  Heb nog geprobeerd om te slapen maar tegen 7u heb ik het opgegeven.  Ik dacht te mediteren maar de kids stonden er al.  Nadat ik opgeruimd had en wat taken had gedaan vond ik mezelf even later huilend terug in bad. 

Mijn hoofd volle bak in staat van opgejaagdheid.  Mijn hele lichaam gespannen.  Pijn overal.  En verdriet.  En dan plots weer frustratie.  Ik kan moeilijk winnen.  Ofwel ben ik onbewust en ongelukkig, ofwel ben ik me ervan bewust en gefrustreerd om er altijd in en uit te schieten.  Ok, laat ik er maar het beste van maken en hier iets uit leren.  Heb vandaag nergens een plek waar ik kan mediteren, overal zitten of liggen mensen.  Dus probeer ik het met schrijven.  En straks zal er wel een moment ontstaan om me neer te zetten en de ogen te sluiten.

Waarom kon ik gisteren zo bijzonder goed bewust Zijn? En vandaag compleet het tegenovergestelde: vroeg wakker, gespannen, zenuwachtig, rusteloos?  Welke elementen triggeren mijn denken, mijn niet aanwezig Zijn? Door welke elementen beland ik opnieuw in de droom der onwetendheid? 

Even een opsomming: weinig slapen, koemelkproducten eten (ja, echt waar), een drukke dag hebben of morgen een drukke dag hebben, me overvraagd voelen, niet gegeten hebben, lichamelijke pijn hebben, emotionele pijn hebben, me afgewezen voelen, veel lawaai en gekibbel rondom mij.  Ja dat zijn allemaal triggers om in overlevingsmodus te schieten en mijn dankbaarheid helemaal te verliezen. 

Wat is er vandaag aanwezig?  Heb te weinig geslapen (al bijna de hele week door de pijn), heb gisteren kaas van de koe gegeten, moet keiveel doen vandaag en morgen ook een volle dag, voel me overvraagd, had nog niet gegeten, heb pijn in mijn lichaam, ben verdrietig omdat de kids een week weg zijn en ik vind dat ik geen goede moeder ben (tja, ik maak fouten en daar ben ik altijd enorm teleurgesteld door).  Ben niet afgewezen, geen lawaai en gelukkig momenteel geen gekibbel.  Alhoewel, mijn zoon zijn gebas (hoesten) wel overprikkelend werkt.  Heb ik nu de reden(en) waarom het niet goed gaat vandaag?   Misschien moet ik vandaag maar gewoon wat lief zijn voor mezelf.

Dank je voor het besef.  Dank je voor meditatie.  Dank je dat de andere dagen anders zijn dan vandaag.  Dank je.  

Dag 94.  Vandaag ging de meditatie over liefde laten stromen in de wereld.  Liefde wordt vaak enkel verbonden met romantische liefde.  De man die je leven gaat beter maken.  De man die je zo graag ziet dat je je nooit meer alleen voelt.  De man die je laat voelen dat je belangrijk bent.  Die je  kan vertrouwen.  Waarvoor je je hart zou kunnen openstellen.  Maar ik begin te beseffen dat liefde meer is dan dat.  Het gevoel van alleen te zijn en niet serieus genomen te worden, wordt eigenlijk enkel gecreëerd door je gedachten.  Je bent nooit alleen.  Liefde is nooit ver weg.  Ze zit in de hele natuur, in de zonneschijn, in het eten dat je opneemt, in de hond die naast je ligt in de zetel.  Ze zit overal als je het lawaai van je denken kan overstijgen en jezelf de liefde kan laten ervaren. 

Het ging beter vandaag om me te concentreren tijdens de meditatie.  Het was voorbij voor ik er erg in had.  Ik liet de groene kleur van het hartchakra door mijn lichaam stromen, van beneden naar helemaal boven en daarna terug langs mijn hart de wereld in.  Terwijl herhaalde ik heel traag de mantra Om Maha.  Het belletje kwam en ik keerde terug in de wereld. 

Vandaag rook ik de lente opnieuw in de dauw van de dag.  Na mijn zachte contact met de liefde van het universum, genoot ik van de zon die me koesterde en de bomen die hun mooie lied zongen.  Vandaag gingen we wandelen voor een organisatie, spaanse honden (in nood).  Als sympathisant.  Allemaal geredde honden, overal liefde, warmte en hondvriendelijkheid. 

De locatie was een heerlijk, prachtig bos, wijds en groen.  Ik voelde me meer dan ooit gekoesterd en liefdevol tegelijkertijd.  Ik was omringd door honden met hun rechtstreeks open hart, waardoor de warmte stroomt zonder enige restrictie.  Op het laatst liepen ze in roedel te spelen, heerlijk spontaan.  Heb vandaag met gul hart gegeven en nog veel meer gekregen. 

Ik begreep ook dat ik heel Zen was vandaag, want mijn hond heeft geen kik gegeven naar andere honden.  In haar rust zie ik mijn rust weerspiegeld. 

Dank je voor de zon.  Dank je voor de bossen.  Dank je voor groene weiden.  Dank je voor honden, dieren met een open hart.  Dank je.  

Dag 93.  Ben nu 3 maanden aan het mediteren elke dag en ondertussen eveneens aan dag 17 van de meditatie reeks van Deepak en Oprah.  Het zijn een mooie drie maanden geweest.  Echter, helemaal anders dan ik had voorspeld.  Oorspronkelijk probeerde ik elke dag te mediteren om permanent geluk te vinden.  Of permanente verlichting, zoals bij goeroes.  Om me permanent in de staat van welzijn te bevinden, vol vreugde en vrede. Maar het loopt niet zoals ik had verwacht.  Het is eerder een zachtere overgang.  Niets wereldschokkend.  Niets plots.  Het zijn eerder zachte verschuivingen naar tja, zachtheid, vertrouwen, overgave. 

Vandaag ging de meditatie over kracht.  Niet de kracht om dingen te creëren, maar de kracht om dingen te genezen.  En genezen doe je vanuit overgave, zowel bij de ander als bij jezelf.  Vertrouw op de antwoorden die komen, zoals bij conflicten tussen kinderen, kreeg ik plots het idee: roep ze apart, weg van de andere kinderen, en laat ze beide hun verhaal doen, vervolgens vraag je aan hen hoe we het zelf gaan oplossen?  Dit inzicht lijkt gemakkelijk, maar elk die met kinderen leeft, weet dat voor kinderen de emoties heel hoog oplopen en het niet gemakkelijk is als ouder om geen partij te trekken.  Toch wil ik dit graag testen.  Meestal blijken deze plotse, ongevraagde, inzichten zeer waardevol te zijn en wil ik deze leren vertrouwen. 

Zachtheid, of ik denk dat dit gevoel onder de noemer liefde valt, begin ik overal te ervaren.  Sinds enige jaren reeds bij dieren maar nu ook bij mensen, mijn vriendinnen en mijn kinderen en mijn man.  Ik zie ze in de lente, want ik ervaar deze zachtheid in de bloesems die overal wakker schieten. Als laatste ervaar ik deze zachtheid meer en meer in mijn lichaam, zacht en krachtig tegelijk, in het stromen van haar energie. 

Leven vol overgave.  Met enthousiasme, creativiteit en volledige aanvaarding naar wat er op je af komt.  Het lukt me meer en meer te zien dat er een groter plan is dan mijn verstand kan vatten.  Dingen die in eerste instantie lastig lijken, zijn vaak achteraf de meest interessante momenten in mijn leven.  Zoals kinderen krijgen voor mij heel moeilijk was omdat de tijd voor jezelf zo beperkt wordt, maar nu weet ik hoe sterk ik gegroeid ben in aanwezig blijven en mijn tijd organiseren.  Mijn overgave blijkt ook uit het feit dat ik dit blog opstartte vanuit een gevoel, niet wetende waar het me zal brengen.  Maar het is een richting waar ik me zonder meer aan heb overgegeven. 

Als laatste kan ik zo slecht mijn oude interpretaties nog volgen.  Ik noemde het al, mezelf nog iets wijsmaken.  Ik zie meer en meer het verschil tussen oude voorgeleefde ideeën en waarheid.  Ik kan slechter en slechter wat er gebeurd als bewijzen zien voor wat ik vroeger dacht of leerde, want ik voel dat dat zinloos is.  Het is gewoonweg niet zo.  Alles is wat het is.  En is goed zoals het is.  Wat vroeger was, is nu niet meer en wat komt, is afhankelijk van de eigen mate van bewustzijn.  Dus ben ik nu hier, zonder verwachting, zal alles in de toekomst daar perfect aan beantwoorden. 

Dank je voor zachtheid.  Dank je voor overgave.  Dank je voor vertrouwen.    Dank je voor deze vooruitgang, anders maar waar.  Dank je.  

Dag 92 en mag ik nu officieel zeggen, drie maanden bezig.  En eigenlijk gaat het best vlot om dit vol te houden, het mediteren en het schrijven.  Deze ochtend was ik bijzonder vroeg wakker, spijtig genoeg, want op deze feestdag kan ik zo laat uitslapen als ik nodig had, niet dus.  Heb de kans genomen om vroeg in de ochtend te mediteren op een moment dat iedereen in huis nog ver weg was in droomland.  In contrast met het stille huis, ging het mediteren niet zo fantastisch.  Mijn hond lag de hele tijd te kronkelen voor aandacht.  Nu ja, het is niet alleen haar schuld, ik bleef mezelf deze ochtend maar betrappen op denken en denken ipv op mediteren.  Elke keer terug naar de mantra en elke keer opnieuw weg.  Was blij dat het belletje luidde zodat ik kon stoppen. 

Maar kon moeilijk mijn frustratie aan mijn hart laten komen toen ik in de ogen van mijn hond keek.  Een tijd geleden vroeg me iemand, wat heb je nu aan een hand hebben?  Ik was ontdaan achteraf, door deze vraag, die duidelijk overliep van afkeur en walging naar een hond toe.  Niet nodig te vermelden dat ik voortaan deze man niet meer echt vertrouwde.  Maar de vraag bleef wel, waarom wil een mens samenleven met een hond? 

In eerste instantie lijkt het onlogisch.  Ze rieken, kosten geld en verliezen overal haar.   En puur rationeel gezien zijn er enkel zinloze argumenten aan te halen.  Dus de reden om een hond te hebben is puur emotioneel.  Honden zijn roedeldieren en roofdieren.  Dus tegelijkertijd zijn ze loyaal, warm en ongelooflijk liefdevol voor hun roedel en ze zijn stoer, sterk en beschermend naar de buitenwereld toe.  Een prachtige combinatie.  Je voelt je voelt je veilig, dat is leuk.  Maar je voelt je vooral met liefde omringt.

Een hond is zo vol liefde.  Ze staat daar elke ochtend vol liefde en verwachting te wachten en zo begint elke ochtend met een warm welkom.  Haar ogen stralen van vriendschap en aanvaarding.  Een hond is een vat vol warmte.  Je kan het bijna niet uitleggen zonder het zelf mee te maken.   Je weet pas echt wat liefde is als je een baby vasthoudt en die volle overgave aan de mama voelt, en bij een hond gaat dat nooit in hun hele leven voorbij.  Alles voor de roedel, alles voor de roedelleider.  Alles is goed, zolang de roedel bij elkaar is. 

Dank je voor alle honden ter wereld.  Dank je dat ik de liefde van het universum kan ervaren via de ogen van de hond.  Dank je om de warmte van moeder aarde te laten stromen via deze weg.  Het enige wat we moeten doen is ons hart ervoor open stellen.  

Dag 91.  Heb op mijn blog nog niet veel gesproken over mijn werk.  Moet eerlijk daarin zijn, dat komt omdat ik mijn anonimiteit wil bewaken.  Heb wat schrik dat ik mezelf zal afremmen indien mensen me mogelijks kunnen herkennen.  Maar heb mijn moed verzameld en ga het vertellen, ik ben psychotherapeut.  Mijn werk bestaat eruit om te luisteren naar mensen en hun pijnlijke verhalen.  Hun gevoelens mee te voelen.  Alles te plaatsen, gebeurtenissen en relaties te analyseren.  Maar vooral aan te voelen wat mensen niet durven uitspreken en ze toch uitnodigen het wel te doen.  Allemaal heel puur, zuiver en authentiek.  Ik voel me ontzettend gezegend met dit boeiende beroep.  

En toch.  Stilletjes aan wil ik andere dingen verkennen.  Eerst dacht ik eraan therapie met paarden te doen, bijzonder intens en mooi.  Paarden spiegelen namelijk mensen.  Maar dan diende ik mezelf om te scholen en daar had ik uiteindelijk te weinig energie voor.  En toch.  Ik zoek naar meer diepgang in mijn leven, meer diepgang in de relaties van mijn leven en dus ook naar meer diepgang in mijn werk. 

Vandaag wil ik graag verkennen hoe ik deze diepgang kan bereiken, hoe ik de wijsheid van mediteren en van je innerlijke stem kan overbrengen naar iedereen die ik ontmoet.  Het kan geen toeval zijn dat ze bij mij terecht komen.  Ze komen mijn gidsing vragen, dus wil ik hen helpen genezen op lichamelijk en emotioneel maar eigenlijk ook op spiritueel gebied. 

Maar hoe breng ik dit aan?  Dat mensen niet gaan lopen vanwege te zweverig.  Ik zou gaan lopen zijn enige jaren geleden, daar ben ik zeker van.  Tja, de basis van luisteren daar zal ik nooit aan willen raken.  Dat doen we dan ook niet.  Maar hoe kan ik meer bewustzijn brengen in het leven van iemand?  Eckhart stelt voor om zelf bewust aanwezig te blijven en zo de ander te helpen om bij zichzelf te komen.  Dat probeer ik idd zoveel mogelijk te doen tijdens de sessies.  Zelf zo bewust mogelijk blijven, dat gaat best vlot want in 1 op 1 contacten ervaar ik dat niet als zo moeilijk.

Daarnaast introduceer ik meditatie als een techniek om om te gaan met het overspoeld worden door emoties.  Ook probeer ik mensen te helpen de situatie te overstijgen en het grotere plaatje te zien.  En zowiezo help ik om bewust bij hun verhaal, hun lichaam en hun emoties te blijven stilstaan.  Dus al bij al doe ik het nog niet zo slecht.  En toch.  Vraag ik nu, hoe kan ik hierin nog groeien?

Dank je om me te leiden naar het antwoord op deze vraag.  Ik heb ze gesteld. Ik word stil, via meditatie en vertrouw het antwoord.  Tot morgen. 

Dag 90.  Was in de speeltuin met mijn zoontje van 7.  Heb hem opgetild en op een kabelbaan willen plaatsen. Plots hoorde ik, kraak.  Mijn borstbeen knappen.  Het deed niet zoveel pijn het moment zelf.  Het ging wel.  Wist wel dat ik niet door kon gaan met waarmee ik bezig was.  Heb mijn zoon op de grond gezet en besefte dat het weer zo ver was.

Weer, ja weer, dit is al de derde keer op 1,5 jaar tijd dat ik een rib, kneus of breek, ik weet het niet, heb nog geen foto laten nemen.  Maar nu word ik wel bang.  Zou er iets ernstig mis zijn met mijn botten, met mijn aanhechtingen of is het gewoon domme pech?   Nu ja, ik geloof niet in pech, dus het moet meer zijn.    

De angst neemt over en ik bel in paniek naar mijn huisarts.  Ja, het is niet dringend, en ja het is een feestdag donderdag, ok volgende week een afspraak dan maar.  Ondertussen komen de opmerkingen over calcium binnen.  Hoor mensen hierover een opmerking maken.  Mijn man begint er direct over.  Mijn huisarts merkt er iets over op bij mijn moeder.  Ja, het is wel duidelijk nu.  Ik zal calcium bij nemen.  En volgende week mijn bloed laten controleren. 

Het is raar, maar hoe meer ik me overgeef aan het leven en haar wijsheid, hoe meer de antwoorden op al mijn vragen gewoon naar boven komen.  Net zoals hierboven beschreven.  Misschien willen mijn ribben me waarschuwen.  Voor het te laat is en de schade onomkeerbaar.  Dat ik nu moet starten met calcium ondersteuning.   

Tijdens het mediteren kwam deze bezorgdheid af en aan naar boven.  En hoe verder de meditatie vorderde, hoe zekerder ik werd van de boodschappen die op me af komen.  Stel je vraag, laat ze los, maak jezelf stil en vertrouw de antwoorden.  (zie mijn blog van gisteren want dit is wat Deepak voorstelt indien je antwoorden zoekt bij je intuïtie)

Ben er toch mee bezig niet?

Dank je voor de waarschuwing.  Dank je voor de ribben.  Dank je voor de antwoorden en dank je voor mijn kennis dat ik het nu echt rustig aan moet doen.  Dank je.  

Dag 89.  Het beloofde een drukke dag te worden.  Ik geraakte al niet goed uit mijn bed.  De kids waren doodop en konden amper hun bed uit.  Mijn zoon zat even daarna te huilen van ellende in de zetel.  Hij had gisteren heel hard gevoetbald en te weinig geslapen vanwege vriendjes die bij in de kamer lagen, of beter bij in bed, want dat leek hen wel leuk.  En mijn dag stond volledig gepland.  Ik vroeg dan maar aan het universum om wat meer ruimte in mijn dag en er vielen even later een paar afspraken weg.  Oef. 

Zoals jullie weten mediteer ik nu drie weken mee met Deepak en Oprah in de gratis reeks finding your flow.  Vandaag was dag 13.  Normaal had ik pas vanavond kunnen mediteren, maar vanwege de ruimte die plots ontstond lukte het me vroeger.  Wat heerlijk.  Eerst zijn we alle chakra’s afgegaan om ze vinden.  Nu zijn we ze aan het activeren.  Moet zeggen dat ik mantra’s van maar 1 woord bij mij effectiever vind dan mantra’s van 3 woorden zoals nu.  Drie woorden lijkt teveel op praten bij mij hihi, dan denkt mijn brein dat ik aan het denken ben en vergeet het dat ik mediteer.  Vandaag heb ik dus de mantra woord per woord uitgesproken.  Elk woord liet ik resoneren van beneden naar boven en vanboven naar beneden.  En plots was ik weg… poef.  Ik verschoot me dood.  Plots zat ik in niemandsland.  Ik heb dat wel meer en elke keer heel kort want ik panikeer hierbij telkens.  Ik zak plots diep en met een schok keer ik terug naar mijn lichaam. 

Het is bizar, ergens verlang ik hiernaar, naar deze diepe trance maar als ik ze zoek, geraak ik enkel gefrustreerd, geen aanrader en zeer slecht voor de meditatie kwaliteit, hmm.  Maar als ik de trance tegenkom, plots, onverwacht, blokkeer ik in paniek en spring ik in verdediging.  Volop denkend, wantrouwig naar de stilte, kom ik eruit. Ook niet echt een goede strategie.  Dus stel ik mezelf vandaag gerust, searchesss, wees niet van streek, wees blij, de momenten komen onverwacht, maar ze komen, het is in het niet verwachten en de overgave aan de mantra dat je dieper valt.  En bij mij dus woord voor woord, tja. 

Deepak zei nog een paar mooie dingen die ik graag wil delen.  Dichter William Blake zei dat je ogen pas de waarheid zien als verbonden zijn met je ziel.  Dus eerst stil worden en je verbinden met je ziel, dan weet je wat juist en wat waar is.  Daarnaast vind hij dat om je innerlijke wijsheid te vinden, je kan werken met 3 stappen: je vraag loslaten, tot stilte komen en het antwoord dat komt vertrouwen.  Is het proberen waard. 

Dank je voor deze plotse diepgang.  Onverwacht en onverhoopt.  Dank je voor de mooie en wijze woorden van Deepak.  Dank je voor mantra’s die je meenemen op diepe reizen.  Dank je.  

Dag 88.  Onberispelijk spreken, één van de vijf inzichten doorgegeven door de Azteken via Don Miguel Ruiz.  En vandaag ging het tijdens de meditatie van Deepak eveneens over je levensenergie naar buiten laten komen via spraak.  Hoe je moois kan brengen in de wereld met je woorden, hoe je kan expressie geven aan liefde en steun en aan je creativiteit. 

Ik worstel hiermee.  Het is niet zo dat ik niet durf te spreken, maar heb schrik om te spreken.  Bitterheid en negativiteit waren de manieren van spreken die het meest in mijn geheugen gegrift staan.  Heb dan ook de neiging om ze in mijn leven naar boven te laten komen en uit mijn mond te laten stromen.  Gericht op anderen is een mogelijkheid maar evengoed gericht op mezelf. 

Gisteren sprak ik over hoe ik iemand negatief beleefde, en eigenlijk voel ik me daar slecht bij vandaag.  Zou graag onberispelijk over mensen of situaties spreken.  Met helderheid en inzicht en begrip, niet met teleurstelling, afkeur of betweterigheid.  En al lijkt dit mooi om te realiseren in de praktijk lukt het me zeker nog niet om dit aan te houden.   Om te vermijden anderen te kwetsen of om slecht te spreken heb ik daarnaast de neiging om mezelf te onderdrukken en dus mezelf helemaal niet meer te uiten.  Dat kan ook zeker niet de bedoeling zijn.

Het antwoord is waarschijnlijk opnieuw simpel.  Ten eerste mag ik mezelf niet voortdurend inhouden want dan kan het leven niet meer door mij stromen.  Waarschijnlijk zal ik, met mijn brute zelf, vaak ook dingen zeggen die ik aanvoel en die dienen gezegd te worden, voor de ander om tot groei te komen.  Daarnaast kan er eigenlijk weinig mislopen indien ik in de observator rol blijf.  In het hier en nu.  Een gevoel dat vreugde met zich meebrengt elke keer ik deze stilte bereik.  Vreugde en een tintelende kriebel die door mijn hele lichaam beweegt. 

Ik zoek contact met deze tinteling en spreek mezelf uit.  Dat is het plan.  Kom op ego, zo kan je me minder verschalken he. 

Dank je dat ik mezelf mag uiten.  Dank je dat ik mijn creativiteit mag laten stromen.  Dank je om me op dit mooie pad te bevinden.  Ik geniet intens van deze rit.  

Dag 87.  Er stroomt kracht door mij.  Een mooie kracht, gemaakt om mijn persoonlijke bijdrage te creëren hier in de wereld.  Deze bijdrage is uniek.  Niemand anders heeft dit soort van kracht in zich, niemand anders is exact hetzelfde, met dezelfde ervaringen gecombineerd met dezelfde genen.  Indien ik niet neerzet wat naar boven komt via mijn talenten, kan niemand anders dat nog ooit doen. 

Deze kracht is geen ego kracht.  Wij hebben deze talenten, deze passie meegekregen net om ze te delen met de wereld.  Deze talenten waren daar gewoon en we moeten geen enkele moeite doen om ze aan te boren of te ontwikkelen.  Integendeel het gaat ons af alsof het niets is.  En dan weet je, dit is mijn eigenlijke kracht.  Deze heb ik gekregen om mijn eigen unieke bijdrage te leveren in de materie.  Het is een gift, een gave, waar we niets anders hoeven mee te doen dan ze te laten stromen.  En dit stromen betekent weldegelijk, laten stromen.  Deze gave is niet echt van jou, ze is jou gegeven.  Je kan ze je ego laten voeden, wat uiteindelijk tot niets leidt.  Of je kan beseffen dat ze daar is om door jou te stromen.  Dat je lichaam daar is om je te helpen realiseren.  Maar dat de wijsheid van verder komt dan jouw lichaam en geest alleen.  Het is immers een uniek samenspel van ongelooflijk veel gebeurtenissen en ‘toevalligheden’, deze heb jij echt niet zelf in de hand. 

Ik had geleerd deze kracht te wantrouwen.  Laat deze niet stromen want dat mag niet.  Ze is slecht. Evil.  Een mens mag zo krachtig niet zijn, dan is ze arrogant en doet een mens slecht.  Dus moest ik dit opnieuw afleren, het automatisch onderdrukken van mijn kracht.  En ze laten stromen, zonder angst, zonder remming, zonder schrik voor afkeur van andere mensen.  Best moeilijk hoor, een automatische gewoonte afleren.  Het vergt veel alertheid en het mislukt regelmatig. 

En ja deze kracht zal sommige mensen shockeren, anderen confronteren en nog anderen idealiseren.  Maar ik hoop te onthouden dat er niemand anders is die kan in de materie zetten wat mijn unieke samenstelling en ervaring is.  En zonder angst toch de kracht te laten zien. 

Ik besef, er is nog nooit iets groots geboren, zonder afkeur.  Er is nog nooit iets groots gebeurd zonder van de geijkte paden af te wijken.  Er is nog nooit een waarheid intenser neergezet dan door mensen die er alles voor opgaven. 

Dank je voor vandaag.  Dank je voor elke dag.  Dank je.   

Dag 86.  Er zijn mensen bij wie de koolhydraten volledig en vlot verteren.  Zij eten granen en krijgen er energie van, branden dat volledig op en hebben een paar uur later opnieuw gezonde honger.  Bij mij is dat zo bij groenten en fruit.  Fruit verteert zelfs nog veel sneller dan groenten, waardoor het hongergevoel sneller terugkeert.  Dus ik heb het geluk deze volledig te verteren.   Eigenlijk heb ik  zelfs een voorkeur voor groenten.  Zij verteren niet te snel zodat ik langer geen honger heb en ze verbranden volledig, zodat ik geen al te grote vetreserves aanleg.  Dat zijn duidelijk twee voedselgroepen waar ik me totaal geen zorgen over moeten maken.  Fruit en groenten mag ik eten zoveel ik wil.  Ik prijs me hier gelukkig over.

Daarnaast heb je nog voedingsgroepen, namelijk de koolhydraten en de suikers, ongeveer hetzelfde naar wat ik begrijp.  Volgens de voedingsdriehoek, heb je deze het meest van al nodig.  Dat is de basis van je voeding.  Maar dan heb je mensen zoals ik, waarvan de draden zo aangesloten zijn dat ze de koolhydraten niet verbranden maar opslaan voor slechte tijden.  Dus kan ik hiervan heel, heel weinig gebruiken.  Geen vertering hierbij, enkel gebrek aan energie en reserves. 

Je hebt ook nog de eiwitten, bouwstenen voor de spieren.  Deze verteer ik eigenlijk ook heel goed, zolang het maar geen melkeiwitten zijn, want die moet mijn lichaam niet.  Lekkere eiwitten in noten, soyaproducten, bonen, zaden.  Heerlijk, voedzaam, versterkend.  Mag ze zelfs combineren met vetten want eiwitten gecombineerd met vetten geeft energie. 

Ik leerde dat het vuur van de vertering beter brandt op sommige producten dan op andere.  Gooi ik slechte producten de vertering in, begint deze te sputteren, vast te lopen en vieze gassen uit te stoten.  Dat is dus een bijzonder slecht idee.  Bij mij zijn de onverteerbare producten,  melkeiwitten en granen.  Dan loopt alles fout. 

Ik voel me gezegend dat ik dit eindelijk, na 40 jaar, begrepen heb.  Te weten dat niet enkel de smaken belangrijk zijn, maar wel het feit dat voeding je voedt.  Ik ben dankbaar dat ik thuis, rustig, ongestoord mijn lichaam kan voeden en koesteren.

Dank je voor deze kennis, meerdere keren door het universum aangeboden, maar nu pas echt, volledig begrepen.  Dank je voor de resultaten die ik hiermee boek.  Dank je voor het feit dat ik mezelf echt kan voeden nu.

Dag 85.  Deze dagen stromen de inzichten binnen.  Zo kwam er een besef over zelfbeheersing.  Al jaren verkondig ik luidkeels dat opvoeden van kinderen berust op twee pijlers.  De eerste pijler is die van de erkenning.  Je neemt je kind serieus, haar angsten, haar voorkeuren, haar talenten, haar behoeften, haar verdriet.  Je neemt deze serieus en houdt er rekening mee.  Niet dat je je hele leven dient aan te passen, want dat zondigt tegen de tweede pijler.  Wel kijk je naar wie je kind is en steun je hen op een manier die aangepast is aan de persoon die voor je tot bloei komt.  Ben hier heel hard voor gegaan.  Heb enorm hard mijn best gedaan om mijn kinderen te erkennen en te zien.  Zo hard dat ik mezelf te ver wegcijferde en vervolgens mezelf ongelukkig, kort en moe maakte.  Duidelijk geen strak plan.

Dus ik wilde het beter doen, ik op zoek naar een tweede pijler want blijkbaar creëer je met kinderen die je altijd ziet en erkent, kleine monstertjes met onredelijk hoge eisen, ongelukkig indien ze hun zin niet krijgen en een totaal gebrek aan zelfbeheersing.  Tja.  

Volledig in lijn met mijn eigen opvoeding, wilde ik zelfbeheersing aanleren via schaamte.  Schaam je je niet?  De mensen kijken.  Wat gaan ze van je denken?  (nu voel ik me zelf beschaamd over mijn woorden).  Maar gaandeweg begon ik te beseffen dat via deze achterdeur weinig glorie te halen valt.  Achterdeur?  Ja, ipv te zeggen wat ik echt wil, dwing ik de kinderen te doen wat ik wil door hen te beschamen over wat ze zelf willen of doen.  Zo gebeurde het bij mij.  En ik worstel nog elke dag met deze schaamte indien ik voor mezelf op kom of dingen voor mezelf doe. 

Maar geen zelfbeheersing vragen brengt het gevaar op kleine monstertjes met zich mee,  Hoe dan de tweede pijler, zelfbeheersing, aanleren?  Vaak gebeurt dit door straf, dreiging, druk, of beschamen.  Kinderen leren hiermee weldegelijk zelfbeheersing, maar niet de juiste.  Ze leren via hun wil zichzelf bedwingen, door druk op zichzelf te zetten, leren ze hun gevoelens te verbergen en laten ze zichzelf meer en meer in de steek en komen zo meer en meer in de ban van hun ego. 

Echte zelfbeheersing is nooit onderdrukking.  Echte zelfbeheersing is in de observatie modus gaan en zien wat je beweegt, wat er in je leeft, wat er rondom je gebeurd.  Zonder te oordelen, zonder je te laten meeslepen, zonder je eerste oordelen of reacties te volgen.  Het is zien, zonder meer.  Zien als observator en de antwoorden tot jou laten komen.  Is helemaal iets anders dan onderdrukken en jezelf verliezen. 

Dank je voor de ontdekking van de observator.  Dank je voor hem om bij me te komen en te blijven.  Dank je.       

Dag 84.  Heb de eerste week van de meditaties van Deepak en Oprah afgerond.  Het was een fijne week en ik kijk graag terug op mijn ervaringen.  In een mail vragen ze ook om dit nu even te doen.  Wat is er veranderd?  Waar is er nu meer van of minder?  Wat is je ervaring na deze week en ervaar je iets van veranderingen?

En ik kan enkel ja hierop antwoorden.  De chakra’s aflopen via een sanskriet woord, doet me goed.  Het helpt me om de spier van de meditatie te verlengen want mijn aandacht is al veel en veel langer gericht op de stilte en op de mantra.  Zonder dat er andere woorden of gedachten tussen komen.  Let op, ik zeg niet dat het niet meer gebeurd, maar de tijd voor het gebeurt verlengt zienderogen.  Echt verschietachtig snel.  En zelfs de dagen dat ik het gevoel heb dat het niet lukt, ervaar ik achteraf toch meer ruimte tussen mijn gedachten, kan ik helderder zien en kan ik mezelf minder wijsmaken. 

De verandering zit er vooral in dat ik gemakkelijker, sneller en stabieler contact hebt met mijn innerlijke leven, of wil je het noemen, mijn intuïtie of mijn observator.  Ik voel dat ik meer ontspannen ben, meer inzichten heb, mezelf beter kan relativeren en mezelf beter kan beheersen.  Denk nu wel niet dat het een constante is he, ben net nog lastig geweest op de kinderen omdat ze aan het water verspillen waren.  Maar kom, ik voel me meer ontspannen, meer bij mezelf, zekerder, opener.  Ook het feit dat alle mantra’s bijna hetzelfde zijn, geeft bij mij een opbouwend effect. 

Weet niet of de dagelijkse intense oefening is of echt deze vorm van mediteren wat het  eigenlijke resultaat boekt.  Weet wel dat ik het enorm goed moet volhouden want het effect sterft snel af indien ik minder. 

Ben er zwaar over aan het denken de reeks te kopen.  Want hij werkt diep. 

Dank je voor al deze heerlijke ervaringen.  Dank je voor de diepte en rust die vorm krijgt, diep binnen in mij.  Dank je voor de prachtige lente die mijn hart laat springen.  Dank je.  

Dag 83.  Zou het mogelijk zijn om in het leven te staan zonder verwachtingen?  Want als je erbij stilstaat, als je probeert te Zijn, zonder te veroordelen, zonder te willen, zonder te veranderen, kan je eigenlijk ook geen verwachtingen meer koesteren.  Dus als je verlicht wil zijn of gewoon vreugdevol, mag je het moment niet willen veranderen maar mag je het compleet aanvaarden.  Indien je het moment compleet aanvaard, zijn er geen herinneringen meer aan het verleden die hun verhaal over en over vertellen in je hoofd. En er zijn geen verwachtingen meer van jezelf of van anderen of van de toekomt, enkel aanvaarding.  Enkel het laten zijn zoals het is. 

Het idee alleen al maakt me vreugdevol en gelukkig.  Stel je voor.  Niets moet meer, niets meer te bereiken, van moment tot moment leven, genieten van alles en genieten zelfs van je eigen beweging, genieten van je creaties, genieten omdat je jezelf en het leven laat zijn zoals het is.  Want het is elk moment perfect.  Het verandert maar van perfectie naar slecht, indien we dit zo vinden, indien we vinden dat het anders moet zijn.  Indien we vechten met wat is.  Een gevecht dat je steeds verliest want het is nooit anders dan het is.

Het is net zo met emoties.  Wij hebben de eigenaardige gewoonte om onze emoties anders te willen.  Zijn we verdrietig, willen we dat niet, toch is het goed om iets te verwerken.  Of angstig, willen we weglopen van het gevoel, toch is het goed om erbij te blijven.  Zijn we boos, haten we onszelf daarna.  Gevoelens zijn altijd gezond als we hen hun werk laten doen.  Gevoelens zijn altijd authentiek, ze worden maar ongezond indien we ze onderdrukken en ermee beginnen te vechten. 

Kan ik leven zonder verwachtingen?  Volkomen de dingen laten komen en ze met vreugde verwelkomen, wat het ook moge zijn?  Wil het wel proberen.  Zal mezelf hieraan wel constant moeten herinneren.  Het is goed zoals het is.  Deze volledige aanvaarding brengt de verandering.  Indien je stopt met veranderen, wordt je leven gemakkelijk, vreugdevol.  Alles stroomt automatisch juist en in lijn met je echte zelf. 

Ben benieuwd, volg jij mee?  Dank je voor deze uitdaging. Dank je voor de verlichte momenten.  Dank je, ik voel de liefde stromen.

Dag 82.  Gisteren mediteerde ik via Oprah en Chopra op het keelchakra, het uiten van je ware zelf, het uiten van wie je bent en daar ruimte voor maken.  De meditatie zelf ging niet zo gemakkelijk, maar het resultaat was verbluffend, ik had de hele dag inspiratie en verlichte gedachten.  Ik realiseerde me eveneens dat er dus een verschil is tussen verlichte gedachten en verlichting.

Eckhart zegt: een nieuwe aarde is geboren.  Op deze aarde zijn het de verlichte mensen die de aarde laten draaien.  Soms heb ik verlichte gedachten, zoals gisteren, een eindeloze stroom mooie, verrijkende en wijze gedachten.   Heb ze allemaal genoteerd om met jullie te delen.  En deze gedachten zijn puur en waar, dat weet je gewoon. Ik besef dat geluk, vreugde, liefde niet buiten mezelf te zoeken zijn, maar binnenin.  Zonder druk, zonder verwachtingen, enkel Zijn.  Een nieuwe aarde, verlichting is niet te vinden op een moment in de toekomst, waar ik plots permanent gelukkig zal zijn.  Neen, het is te vinden, binnenin mezelf, binnenin elk moment. Door al mijn gedachten en verwachtingen en veroordelingen en verplichtingen los te laten en te leven vanuit de diepte van mijn hart en ziel.  Nu, elk moment aanwezig zijn.  Genieten van elke stap, elk moment. 

Mijn verlichte gedachten stromen vanuit mijn hart binnen om hun weg te vinden naar anderen.  Het is nog geen verlichting want voor mij is verlichting een permanent weten.  Maar ik heb verlichte momenten.  Waar ik kijk vanuit een onschuldige blik.  Zoals een baby kijkt naar alles wat hij ziet, zonder er iets goed of slecht van te maken.  Toen ik jong was vond ik dat zo raar dat mensen meningen hadden over dingen, ik had dat niet.  Nu wel, weet niet of dat zo een voordeel is, maar mijn verstand vond het nodig om bij de rest te horen. 

Er is tijd om bij mezelf te zijn, ik maak ruimte om bij mezelf te zijn en wonderlijk genoeg helpt de meditatie van Chopra hier enorm bij. 

Dank je zo heel erg voor deze heerlijke, zomerse, verlichte gedachten, mijn lichaam stroomt en mijn hart springt van blijdschap.  Wat ben ik gezegend met talloze kleine dingen.  Dank je.  

Dag 81.  Vandaag ging de meditatie echt niet gemakkelijk.  Mijn plannen-makend en herinneringen-oproepend brein kwam er voortdurend tussen.  En alsof dat nog niet genoeg is, begon ik me erin te frustreren.  Zwijg nu toch eens.  Waarom denk je daar toch allemaal aan?  Verdorie het is helemaal mislukt.  Vroeger kon ik het beter.  Ik moest hierbij enorm denken aan mijn poes.  Vaak komt zij bij mij mee mediteren en volgt ze me in mijn meditatie.  Dan zie ik ze bij me lopen in het zwarte vlak van mijn geestesoog.  Voor haar is het zo gemakkelijk.  Zij gaat in en uit de zielewereld, zonder enige moeite, zonder nog maar een knippering van haar ogen.  En bij mij is het een vreselijke worsteling. 

Maar ik besef ook tegelijkertijd wel, dat ondanks mijn frustratie en worsteling, mijn bewustzijn niet helemaal weg is.  Ik kan mezelf echt nog heel weinig wijsmaken.  Het is mijn frustratie dat het probleem is en niet het denken.  Het denken is zoals het is, de aard van wie we zijn, de aard van hoe we in elkaar zitten.  Onvermijdelijk.  Onontkoombaar en volkomen zinloos om te proberen te veranderen.  Er is geen doel om te bereiken, dus ook geen frustratie omdat je er niet geraakt.  Er is enkel het nu en je aanvaarding van het nu.  Aanvaarding, observatie, mildheid, dat zijn omschrijvingen om uit te drukken wat de bedoeling is.  Tijdens de staat van Zijn, observatie, aanwezigheid zonder oordelen, voel ik hoe de vreugde opborrelt van diep binnenin.  De wereld veranderend in een heldere en schitterende plek.  En vervolgens is het weer weg en maak ik me druk in het waarom ik het niet beter doe, niet beter kan. 

Mijn poes kijkt me aan met een lichte spot.  (jaja, dat is mijn interpretatie)  Mijn hond daarentegen altijd met ogen vol liefde en overgave.  Alles is goed.  Dat is pas aanvaarding en overgave. 

Vandaag wil ik me herinneren aan de vreugde binnenin als ik niet veroordeel wat ik tegenkom, als ik geen druk op mezelf zet, als ik niet zwijmel in herinneringen of theorieën.  De pure vreugde van het nu.  Kan straks al direct oefenen bij de paarden. 

Dank je om te herinneren aan dat het probleem de frustratie is en niet het denken.  Dank je voor de mooie meditaties van Deepak. Dank je voor het gevoel van vrijheid dat ik hierdoor krijg.   

Via Oprah

"Loving yourself…does not mean being self-absorbed, it means welcoming yourself as the most honored guest in your own heart.” 

—Margo Anand

Dag 80.  Gisteren heb ik niet kunnen mediteren via deze reeks omdat het internet uitgevallen was.  Onze router is kapot.  Heb ontdekt dat er alternatieve manieren zijn om op het net te geraken.  Joepie. 

Besefte vandaag dat we de chakra’s afgaan tijdens deze meditaties.  Vandaag is het hartchakra aan de beurt.  Het is niet het chakra waar ik zelf het meest naartoe getrokken wordt, maar het is wel het krachtigste bij mij.  Indien ik mijn aandacht op haar richt, begint vaak het leven in mezelf te stromen en voel ik tintelingen van beneden naar boven bewegen.  Vandaag gaat het over finding love.  Liefde vinden binnen in jezelf ondersteund door de mantra Vam (Wammm uitgesproken).  Had een mooie meditatie.  De start is steeds moeilijk omdat het denken probeert de leiding te houden.  Maar dit keer liet ik het niet toe en keerde ik steeds terug naar de mantra.  Ik zag na een tijd mooie blauwe lichtjes verschijnen in het zwarte doek van mijn ogen. En ik begon direct te denken: wat is dat?  Oh dat kan ik op mijn blog zetten, mooie blauwe lichten.  Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dat ook denken is en niet Zijn.  Ik interpreteer de lichtpuntjes als mooi, als blauw, als interessant.  Dus ik liet de gedachten hierover los. 

Daarna begon ik te denken of het wel interessant is elke dag over deze ervaring te schrijven.  Oeps, terug naar de mantra.  Dat is zeker denken.  Bleef mijn aandacht richten op de mantra, voelde de energie stromen als een bundel wit licht langs beneden en langs boven in mijn lichaam, samenkomend in mijn hart.  Ik vroeg me af of dat ook denken is, dus liet ik het beeld los en concentreerde ik me opnieuw op de mantra.  Het werd heel warm rond mijn hart. Mijn borst begon zacht te gloeien.  Ik probeerde dit niet te interpreteren maar te ervaren.  Het voelde alsof er een bol van energie zich bevond tussen mijn armen.  Zacht, warm, aanwezig.  Ik dacht niet en ervoer dit.  Toen kwam de bel van Deepak.  Veel te snel, met tegenzin liet ik het gevoel gaan. 

Deepak stelde nog voor om kritische gedachten te zien als komen ze van een geëerde gast in je huis.  Je vergeeft hem ogenblikkelijk en eert hem verder.  Vond ik wel een beter idee dan hoe ik het doe, mezelf afbreken indien ik de kritische blik ontdek.  Dat kan niet de bedoeling zijn.    

Dank je voor de bol van liefde, rustend op mijn borstkas.  Ik kan hem steeds opnieuw oproepen als ik mijn aandacht erop richt.  Dank je om bij mij te verblijven.  

Dag 79.  Deze ochtend bracht ik de kinderen weg naar hun vakantie kamp.  Een hele dag leuke dingen doen, terwijl papa en mama werken.  Al stond het hun dik tegen dat ze vroeg uit hun bed moesten om te vertrekken.  En ik had nog even tijd over voor een wandeling.  Een ochtendwandeling. 

Het is alweer een prachtige lente-ochtend. Het zonlicht speelde tussen de bladeren van de bomen en bescheen de wonderlijk mooie frisgroene lenteblaadjes.  Veel mensen houden van de lente en zijn frisheid.  Alles nieuw en jong en lichtgroen.  Het leek alsof ik de hele dag nog voor me had.  Een dag van volle vrijheid, van volle ik-doe-mijn-zin vandaag, van volle alle-tijd-van-de-wereld. 

Zon geeft een vakantiegevoel.  Zelfs al is het tijdens een korte wandeling voor het werken.  De zon die schijnt geeft het gevoel dat we alle tijd van de wereld hebben en dat het leven fantastisch is. Zouden we dit gevoel niet op de een of andere manier altijd kunnen bewaren?  Waarom zou dat niet kunnen?  Uiteindelijk hou ik van mijn job, mijn leven, mijn gezin, mijn huisdieren, mijn familie, mijn vrienden.  Er is niets mis, helemaal niets mis.  Waarom zou ik dan niet altijd de pracht ervan ervaren?  Zoals wanneer de zon me hieraan herinnert, om te leven, voluit, krachtig, intens, genietend.  Wat staat me eigenlijk hiervoor in de weg?

Buiten mezelf, mijn innerlijke dialoog, eigenlijk helemaal niets.  Maar binnenin staat er zoveel in de weg.  Al mijn verplichtingen roepen om het hardst om aandacht, terwijl ik mijn aandacht naar mezelf of naar het nu wil richten.  Is genieten in de zon ook niet net dat?  Je aandacht kunnen richten op dat moment, ipv in je hoofd, bij je verplichtingen of zorgen?  Ik mediteer vandaag vervolgens op het richten van je aandacht enkel op het hier zijn.  Wilde graag mediteren met dag 4 van Oprah en Deepak, maar het internet ligt uit. 

Kan ik dit gevoel vasthouden?  Het gevoel van altijd vakantie?  Het gevoel van nu te leven en niet in mijn hoofd?

Dank je voor deze prachtige ochtend.  Dank je voor het vakantiegevoel.  Dankje.  Dank je.  

Dag 78.  Ik worstel onophoudelijk met twee stukken in mezelf.  Dat zullen wel meerdere mensen hebben, maar mijn thema is zorgen voor mezelf of zorgen voor de ander.  Soms stromen deze beide zorgen niet harmonieus samen, maar verzwaren ze mijn leven.  Heden is zo een moment. Ik werk namelijk op twee plaatsen maar ik merk dat het me stilletjes aan te zwaar wordt om zoveel uur te werken.  Mijn concentratie is niet meer zo sterk dat ik zoveel uren aan kan.  Dus dien ik een keuze te maken en één van beide plaatsen los te laten.

Ik heb dit al zoveel jaar vermeden, om niemand pijn te doen, om niemand in de steek te laten, om het verdriet van het afscheid te vermijden.  Ze zeggen dat er altijd een stuk egoïsme zit in altruïsme.  Dat je het steeds ook een stuk voor jezelf doet.  In mijn geval is het egoïstische stuk dat ik wil vermijden om mensen verdrietig te maken of boos te maken of teleurgesteld in mij.  Dus doe ik verder, eigenlijk diep in mezelf wetende dat ik roofbouw aan het plegen ben. 

Terwijl ik het idee opper een werkplek los te laten, voel ik de angst en het verdriet omhoog komen.  Angst om verkeerd te doen, angst om iets fout te doen, angst om andere teleur te stellen.  Ik koester mijn angst en geef ze aandacht.  Blijf er bij met al mijn concentratie.  De angst zit diep en is oud.  Het gaat om de oude angst om uitgesloten te worden, in de steek gelaten te worden, niet alleen te overleven.  Wat eigenaardig is want daarop is zoveel van mijn leven gebaseerd.  Uit angst om in de steek gelaten te worden, dat mensen vinden dat ik niet voldoe, ga ik juist alles heel zelfstandig doen, me niet echt hechten, niets aan anderen vragen, doen alsof ik alles alleen kan.  Wat nogal onwaar is natuurlijk.

Bij mijn angst blijven maakt een warm gevoel wakker in mijn buik.  Ik voel me gezien en gekoesterd.  Het is een zure appel om door te bijten, maar het is tijd.  Mijn kracht komt van binnenuit.  Kijk naar wat er zich in je leven ontvouwd.  Het zal duidelijk worden hoe je dit het beste aanpakt. 

Dank je voor mijn zorg.  Dank je voor de aandacht aan mijn angst.  Dank je voor de tijd om mijn angsten te koesteren en liefdevol te kalmeren.  Ik heb vertrouwen en laat me mee stromen.