Dag 80.  Gisteren heb ik niet kunnen mediteren via deze reeks omdat het internet uitgevallen was.  Onze router is kapot.  Heb ontdekt dat er alternatieve manieren zijn om op het net te geraken.  Joepie. 

Besefte vandaag dat we de chakra’s afgaan tijdens deze meditaties.  Vandaag is het hartchakra aan de beurt.  Het is niet het chakra waar ik zelf het meest naartoe getrokken wordt, maar het is wel het krachtigste bij mij.  Indien ik mijn aandacht op haar richt, begint vaak het leven in mezelf te stromen en voel ik tintelingen van beneden naar boven bewegen.  Vandaag gaat het over finding love.  Liefde vinden binnen in jezelf ondersteund door de mantra Vam (Wammm uitgesproken).  Had een mooie meditatie.  De start is steeds moeilijk omdat het denken probeert de leiding te houden.  Maar dit keer liet ik het niet toe en keerde ik steeds terug naar de mantra.  Ik zag na een tijd mooie blauwe lichtjes verschijnen in het zwarte doek van mijn ogen. En ik begon direct te denken: wat is dat?  Oh dat kan ik op mijn blog zetten, mooie blauwe lichten.  Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dat ook denken is en niet Zijn.  Ik interpreteer de lichtpuntjes als mooi, als blauw, als interessant.  Dus ik liet de gedachten hierover los. 

Daarna begon ik te denken of het wel interessant is elke dag over deze ervaring te schrijven.  Oeps, terug naar de mantra.  Dat is zeker denken.  Bleef mijn aandacht richten op de mantra, voelde de energie stromen als een bundel wit licht langs beneden en langs boven in mijn lichaam, samenkomend in mijn hart.  Ik vroeg me af of dat ook denken is, dus liet ik het beeld los en concentreerde ik me opnieuw op de mantra.  Het werd heel warm rond mijn hart. Mijn borst begon zacht te gloeien.  Ik probeerde dit niet te interpreteren maar te ervaren.  Het voelde alsof er een bol van energie zich bevond tussen mijn armen.  Zacht, warm, aanwezig.  Ik dacht niet en ervoer dit.  Toen kwam de bel van Deepak.  Veel te snel, met tegenzin liet ik het gevoel gaan. 

Deepak stelde nog voor om kritische gedachten te zien als komen ze van een geëerde gast in je huis.  Je vergeeft hem ogenblikkelijk en eert hem verder.  Vond ik wel een beter idee dan hoe ik het doe, mezelf afbreken indien ik de kritische blik ontdek.  Dat kan niet de bedoeling zijn.    

Dank je voor de bol van liefde, rustend op mijn borstkas.  Ik kan hem steeds opnieuw oproepen als ik mijn aandacht erop richt.  Dank je om bij mij te verblijven.  

Dag 79.  Deze ochtend bracht ik de kinderen weg naar hun vakantie kamp.  Een hele dag leuke dingen doen, terwijl papa en mama werken.  Al stond het hun dik tegen dat ze vroeg uit hun bed moesten om te vertrekken.  En ik had nog even tijd over voor een wandeling.  Een ochtendwandeling. 

Het is alweer een prachtige lente-ochtend. Het zonlicht speelde tussen de bladeren van de bomen en bescheen de wonderlijk mooie frisgroene lenteblaadjes.  Veel mensen houden van de lente en zijn frisheid.  Alles nieuw en jong en lichtgroen.  Het leek alsof ik de hele dag nog voor me had.  Een dag van volle vrijheid, van volle ik-doe-mijn-zin vandaag, van volle alle-tijd-van-de-wereld. 

Zon geeft een vakantiegevoel.  Zelfs al is het tijdens een korte wandeling voor het werken.  De zon die schijnt geeft het gevoel dat we alle tijd van de wereld hebben en dat het leven fantastisch is. Zouden we dit gevoel niet op de een of andere manier altijd kunnen bewaren?  Waarom zou dat niet kunnen?  Uiteindelijk hou ik van mijn job, mijn leven, mijn gezin, mijn huisdieren, mijn familie, mijn vrienden.  Er is niets mis, helemaal niets mis.  Waarom zou ik dan niet altijd de pracht ervan ervaren?  Zoals wanneer de zon me hieraan herinnert, om te leven, voluit, krachtig, intens, genietend.  Wat staat me eigenlijk hiervoor in de weg?

Buiten mezelf, mijn innerlijke dialoog, eigenlijk helemaal niets.  Maar binnenin staat er zoveel in de weg.  Al mijn verplichtingen roepen om het hardst om aandacht, terwijl ik mijn aandacht naar mezelf of naar het nu wil richten.  Is genieten in de zon ook niet net dat?  Je aandacht kunnen richten op dat moment, ipv in je hoofd, bij je verplichtingen of zorgen?  Ik mediteer vandaag vervolgens op het richten van je aandacht enkel op het hier zijn.  Wilde graag mediteren met dag 4 van Oprah en Deepak, maar het internet ligt uit. 

Kan ik dit gevoel vasthouden?  Het gevoel van altijd vakantie?  Het gevoel van nu te leven en niet in mijn hoofd?

Dank je voor deze prachtige ochtend.  Dank je voor het vakantiegevoel.  Dankje.  Dank je.  

Dag 78.  Ik worstel onophoudelijk met twee stukken in mezelf.  Dat zullen wel meerdere mensen hebben, maar mijn thema is zorgen voor mezelf of zorgen voor de ander.  Soms stromen deze beide zorgen niet harmonieus samen, maar verzwaren ze mijn leven.  Heden is zo een moment. Ik werk namelijk op twee plaatsen maar ik merk dat het me stilletjes aan te zwaar wordt om zoveel uur te werken.  Mijn concentratie is niet meer zo sterk dat ik zoveel uren aan kan.  Dus dien ik een keuze te maken en één van beide plaatsen los te laten.

Ik heb dit al zoveel jaar vermeden, om niemand pijn te doen, om niemand in de steek te laten, om het verdriet van het afscheid te vermijden.  Ze zeggen dat er altijd een stuk egoïsme zit in altruïsme.  Dat je het steeds ook een stuk voor jezelf doet.  In mijn geval is het egoïstische stuk dat ik wil vermijden om mensen verdrietig te maken of boos te maken of teleurgesteld in mij.  Dus doe ik verder, eigenlijk diep in mezelf wetende dat ik roofbouw aan het plegen ben. 

Terwijl ik het idee opper een werkplek los te laten, voel ik de angst en het verdriet omhoog komen.  Angst om verkeerd te doen, angst om iets fout te doen, angst om andere teleur te stellen.  Ik koester mijn angst en geef ze aandacht.  Blijf er bij met al mijn concentratie.  De angst zit diep en is oud.  Het gaat om de oude angst om uitgesloten te worden, in de steek gelaten te worden, niet alleen te overleven.  Wat eigenaardig is want daarop is zoveel van mijn leven gebaseerd.  Uit angst om in de steek gelaten te worden, dat mensen vinden dat ik niet voldoe, ga ik juist alles heel zelfstandig doen, me niet echt hechten, niets aan anderen vragen, doen alsof ik alles alleen kan.  Wat nogal onwaar is natuurlijk.

Bij mijn angst blijven maakt een warm gevoel wakker in mijn buik.  Ik voel me gezien en gekoesterd.  Het is een zure appel om door te bijten, maar het is tijd.  Mijn kracht komt van binnenuit.  Kijk naar wat er zich in je leven ontvouwd.  Het zal duidelijk worden hoe je dit het beste aanpakt. 

Dank je voor mijn zorg.  Dank je voor de aandacht aan mijn angst.  Dank je voor de tijd om mijn angsten te koesteren en liefdevol te kalmeren.  Ik heb vertrouwen en laat me mee stromen.  

Dag 77.  Heb deze ochtend gemediteerd met behulp v an de reeks finding your flow van Oprak en Deepak.  Dag 2 gaat over het vinden van je vreugde, van je geluk, binnenin.  Via de wetenschap: ik ben zelf de bron van oneindig geluk.  Ik bén geluk.  Vervolgens een tiental minuten de mantra Yam opzeggen.  Ik ben vreugde.  De vorige reeks had ik weinig resultaat met deze mantra’s. Het kalmeerde me wel en maakte me ontspannen, maar mijn verstand vond het toch maar bizar en nogal zinloos.  Dus was ik meer bezig met mijn verstand te kalmeren dan met de mantra.  Heb gisteren al verteld dat dit juist één van mijn uitdagingen is, niet in gevecht gaan met de oneindige reeks gedachten die voorbij stromen en me meevoeren naar waar zij verlangen te gaan.  Vandaag mediteerde ik op het aanvaarden wat er is.  Nemen de gedachten me mee, dan is het zo.  Ik richt vervolgens mijn aandacht opnieuw op mijn ademhaling en daarna naar de mantra.  Zonder me te irriteren en gewoon te observeren. 

Zoals eergisteren kwamen er beelden voor mijn geestesoog.  Zag allerlei krullen, in verschillende kleuren.  Weet niet wat dat betekent?  Weet niet wat die beelden daar doen?  Ze zijn mooi en rustgevend, trekken wel op de beelden die je ziet bij new age afbeeldingen.  Waarschijnlijk zijn deze beelden gebaseerd op de beelden die bij anderen voor hun geestesoog passeren.  Misschien zijn deze beelden gewoon bedoeld om mooi te zijn.  Om je te laten genieten.  Om je bezig te houden tijdens je meditatie, hihi.  Zodat je dieper kan en meer geniet.  Moet zeggen dat ik verschoot toen Deepak de bel rinkelde voor het einde van de meditatie.  Ik moet toch best ver weg geweest zijn dit keer want de tijd was plots voorbij.  Daar vertoevend bij de kleuren en krullen, tikten de minuten sneller weg.  Heb wel iemand gekend die me vertelde dat bij transcendente meditatie je inderdaad een tijd weg bent.  Zou ik dit ervaren hebben vandaag?

De rest van de dag was heerlijk.  Heb in het park gezeten.  De kinderen hebben uren gespeeld.  Ik heb genoten van de prachtige bomen, de watervogels en de zon.  Elke keer opnieuw proberend gewoon het observeren, zonder te oordelen, zonder te denken, zonder te willen veranderen.  Geluid, ruziënd koppeltje, kinderen die huilen, een aalscholver die dook en dook en plots opdook waar je het niet verwacht, de zon die speelde tussen de bladeren, de bomen in hun stille waardigheid.  Ik voelde me intens vreugdevol.  Toen ik de kinderen ging halen in deze vredige staat van geluk, protesteerden ze totaal niet.  Kalm, vredig, aanvaardend namen ze deze energie over en reden we zalig naar huis. 

Dank je voor de zon.  Dank je voor de meditaties.  Dank je voor de juiste kennis die steeds aan komt waaien.  Maar vooral dank je om de kennis op te merken en mee te nemen.  Dank je.  

Dag 76.  Vandaag had ik meerdere tekens die hetzelfde vermeldden.  Als eerste las ik de mail van Deepak Chopra, tips over mediteren.  Er waren verschillende fijne tips bij maar eentje viel me heel erg op:  Neem een diepe ademteug.  Aanvaard mild wat je overkomt.  En keer terug naar de mantra.

Aanvaard mild wat je overkomt.  Vind vrede in de kennis dat je ervaring perfect is zoals ze is.  Er is geen andere doelstelling dan het huidige moment ervaren in stilte.  Bekijk je gedachten zonder veroordeling, laat ze gewoon wegdrijven zoals wolken in de lucht. 

Later op de dag had ik even tijd tussen mijn werk door en las in de Happinez, de laatst uitgekomen, loslaten.  En las ik over het leven en visie van Krisnamurti.  Toen kwam hetzelfde opnieuw tegen.  Wacht, ik haal het even dan kan ik het overschrijven.  Mediteren is, volgens hem, niet het volgen van mantra’s of richtlijnen maar je geest alles laten volgen wat er gebeurt, zonder te oordelen, erover na te denken of zich ermee te bemoeien.  Keuzeloos gewaarzijn.  Als alleen de pure observatie overblijft, vindt er vanzelf transformatie plaats.  Enkel het feit dat je gewaar bent van wat is, is waarheid.  Het is waarheid die bevrijdt, en niet je streven om vrij te zijn.  Kort voor zijn dood merkt hij nog op: ik denk niet dat mensen beseffen wat voor enorme energie en intelligentie er door dit lichaam zijn gegaan.  Nu kan het lichaam het niet meer aan.  Hij stelde vast dat er maar weinig mensen zijn die zijn aanwijzingen echt gevolgd hebben. Als jullie eens wisten wat jullie hebben gemist, verzuchtte hij, die weidse leegte.

Voor mij komen beide spiritueel leraren tot bijna dezelfde conclusie, ook Eckhart zegt iets vergelijkbaars.  Namelijk leren mediteren is goed, maar na een tijd moet je de methode loslaten want ook de methode wordt beperkend en houd je tegen echte stilte te bereiken.

Dus ik leer hier twee dingen uit.  Ten eerste houdt mijn frustratie om het beter te doen en sneller te kunnen me tegen om echt stilte en geluk te bereiken.  Milde aanvaarding brengt dit geluk.  Ten tweede er is niets anders dan dit moment.  Aanvaard het volledig door enkel te observeren.  Er is niets om tegen te vechten.  Ook mijn gedachten niet.  Alles is reeds perfect.  Ik probeer dit uit gedurende de hele volgende dag.  Gewaarzijn, zonder meer.  Zijn zonder meer.  Het lijkt me heerlijk. 

Dank je voor al deze tekenen.  Dank je voor de nieuwe inzichten.  Dank je voor het niet langer moeten groeien.  Dank je voor alle leraren die net het juiste zeggen.    

Dag 75. Vandaag start de gratis reeks van Deepak Chopra en Oprah.  Een 21 dagen ervaring in meditatie. Dit keer over finding your flow.  Vind je natuurlijke staat van zijn.  Vaak wordt gezegd dat alles energie is en dat alles constant in beweging is.  Dus indien niets permanent is, kan alles veranderen en zal alles veranderen.  De kwaliteit van je leven in de toekomst wordt bepaald door de hoeveelheid tijd je nu in je bewustzijn spendeert.

De eerste dag gaat over het vinden van je eigen veiligheid.  Je eigen gronding.  De gedachte van vandaag die je helpt in je centrum te blijven is: mijn gevoel van veiligheid en vrede vind ik binnenin.  Vervolgens mediteer je 10 minuten op de mantra, het woord Lam. Wat sanskriet is en betekent: Ik ben veiligheid. 

Je start met een bewuste ademhaling en terugkeer naar je lichaam.  Daarna begin je de mantra op te zeggen.  Lam.  Lam.  Lam.  Hoe langer ik het woord herhaal, hoe dieper ik mezelf voel zakken.  Verder en verder weg. Soms komen mijn gedachten weer, maar ik zie ze weer gaan als ik terugkeer naar de mantra.  In mijn geestesoog verschijnt er een klein gaatje, dat steeds groter wordt in het zwart waar ik naar kijk.  Tot het zo groot is dat het mijn hele gezichtsveld beslaat.  In dit gat zie ik allerlei kleuren en schoonheid.  Niet echt een landschap met dingen, maar wel een landschap van kleuren.  Het is mooi om naar te kijken.  Er is een waterval van energie die naar beneden stroomt.  En ik drink alles in.

Herinner je de hele dag aan je centrerende gedachte: mijn veiligheid en vrede vind ik binnenin.  Ik voel de gronding door mijn lichaam stromen.  Startend vanuit mijn contact met de grond.  Voel me vredig en heerlijk zwaar.  Wat brengt meditatie toch een aangename roes. 

Dank je om deze meditatie te delen.  Dank je voor de tijd die vrij komt om te mediteren.  Dank je voor de mooie beelden. Dank je voor de warmte binnenin.  Dank je.  

Dag 74.  Eckhart Tolle beweert dat je verlichting ook kan afmeten aan de mate waarin je bewustzijn zich ontvouwt op moeilijke momenten.  Dus, beweert hij, hoe groter de uitdaging, hoe meer bewustzijn hijzelf, Eckhart, ervaart.  Moest je verlichting verfilmen, het zou eruitzien zoals de Matrix, alles wordt plots helemaal duidelijk of zoals in spiderman, alles vertraagt, de wereld wordt stil en alle informatie komt tegelijkertijd binnen.  De concentratie richt zich zuiver op het probleem en komt met een zuivere oplossing naar boven.  

Ja, dat zou ik wel willen kunnen bij uitdagingen in mijn leven zoals bij een driftbui van mijn zoon.  Mijn zoon kan uren blijven steken in een driftbui.  Boos, stout, hard, dreigend.  Heb vandaag geprobeerd bewust aanwezig te blijven bij zo een urenlange uitdaging.  Heb eerst met humor geprobeerd en zijn stoute woorden nagedaan met een grappig antwoordje.  Heb daarna zijn bedreigingen genegeerd.  Heb hem ruimte en tijd gegeven om te kalmeren en hem dat ook gevraagd om te gaan kalmeren. Heb met hem proberen te praten.  Heb geprobeerd te vertellen dat zijn woede-kant wakker geworden is en we zijn woede-kant samen moeten overwinnen.  Ben ook boos geworden maar ik had niet de moed om woedend te worden.  Maar niets van dat alles hielp.  Niets.  Elk moment hij enige controle vond over zichzelf, ontdekte hij een kleine frustratie die hem opnieuw woedend maakte. 

Ben uiteindelijk in tranen uitgebarsten.  Niet direct een verlichte reactie, wel een wanhopige, puur menselijke.  Maar terwijl ik huilde en mijn maag voelde draaien en alle verdriet van een mama voelde die zo haar best doet en toch niet erkend wordt in al haar moeite, werd ik plots toch wakker.  Tegelijkertijd met mijn tranen van miskenning, kwam er het inzicht naar boven dat ik weldegelijk kapitein van het schip ben en deze positie niet kan loslaten. 

Ik kon nog niet direct mijn gedrag veranderen of mijn tranen drogen, maar ik besefte wel dat mijn gekwetst hart pure interpretatie was.  Niemand kan me kwetsen, behalve ikzelf die zijn gedrag anders interpreteer dan het is.  Zijn gedrag betekent enkel: mijn jonge zoon en zijn gebrek aan zelfbeheersing, versterkt door moeheid en overprikkeling.  Al de rest vind ik erbij uit.  Al de rest is niet nodig. 

Ik vond mijn eigen zelfbeheersing terug.  Droogde mijn tranen.  Ging op de bank zitten.  Mijn zoon vond zijn zelfbeheersing terug.  Excuseerde zich.  Ik vergaf hem ogenblikkelijk.

Heb niet echt iets verstandelijks ontdekt en weet niet wat ik hieruit kan leren.  Maar ik voel me gegroeid.  Ik ben steeds slechter in staat mezelf iets wijs te maken en dat telt voor veel.  Heel veel zelfs. 

Dank je voor mijn gebrek aan zelfbegoocheling. Dank je voor het vredige gevoel van zelfbesef.  Dank je om te weten dat mijn weten niet alles weet.  

Dag 73.  Bewustzijn is gemakkelijker op sommige momenten dan op andere.  Bijvoorbeeld het is gemakkelijker, en ik zeg helemaal niet het is permanent, om tijdens een wandeling in de natuur in je bewuste, open zelf te blijven.  Je kijkt met verwonderde ogen naar het licht dat speelt tussen de bomen.  Je geniet van het geluid in de bladeren.  Je verheugd je over de bokkesprongen van je hond in het hoge gras.  Je voelt de rust en eeuwigheid en wijsheid zo in je stromen.  Daar is het gemakkelijker en zo natuurlijk. 

Maar doe het eens als je voor een bord zit met allerhande aanlokkelijke voedingsmiddelen.  Doe het eens als de kinderen met elkaar kibbelen over de meest banale onderwerpen.  Doe het eens als iemand in de winkel je voorbij steekt.  Doe het eens als iemand begint te roddelen over een ander.  Doe het eens als je moeder kritiek op je heeft of je partner je negeert.  Blijf dan maar eens bewust bij jezelf.  Bij je innerlijke raadgever. 

Het is niet zo dat je innerlijke raadgever je niet kan aanraden om actie te ondernemen of om jezelf te beschermen.  Bewust zijn is niet passief ondergaan.  Dat is afhankelijkheid.  Bewust zijn is zien wat er echt is, zonder te interpreteren, zonder in de roes van de droom te verkeren, zonder te categoriseren maar alle informatie van je lichaam, je emoties, je omgeving, je intuïtie binnen te laten komen zonder veroordeling, zonder onbewuste, premature selectie. En zo absoluut zeker weten wat je best doet.  Niet angstig weten, vertwijfelend, onzeker.  Maar een vredig weten, een kalm weten, een zekerheid die puur naar boven borrelt en waar geen twijfel over mogelijk is.  Een weten waar je blij van wordt. 

Dat is bewust aanwezig zijn.  Mijn groot verlangen.  Mijn groot streven.  Waar ik zo naar verlang dat ik vergeet dat de weg belangrijker is dan het doel. Het is het Zijn dat ik zoek, niet het einde van de zoektocht. 

Dank je voor de vele mooie momenten van bewustzijn.  Dank je dat mijn bewustzijn groeit, ook op moeilijkere momenten.  Dank je voor het zichzelf vernieuwende contact met mijn innerlijke raadgever.    

Dag 72.  Wat een heerlijke nacht had ik.  We zijn een paar dagen weg met de camper. Op een stille camping staan we helemaal achteraan.  Geen auto te horen, geen mens beweegt, geen trein in de achtertuin, enkel wat meeuwen en andere vogels te horen.  Wat is het hier stil, heel stil. 

Stilte en natuur helpen mij om meer bij mezelf te komen.  Het gekibbel van de kids of de aanwezigheid van anderen halen me inderdaad meer weg uit mijn ontspannen gevoel.  Een wandeling in de zachte lentezon, met zicht op water, enkele vogels met alle tijd van de wereld, die aan het baden zijn, het zijn heerlijk ondersteunende, zintuigstrelende ervaringen.  Ik word er blij van. 

Maar tijdens een vakantie is het niet enkel de stilte en de natuur die me deugd doen, maar ook het gebrek aan tja, verantwoordelijkheden.  Als ik wakker wordt op een ochtend in de camper heb ik niets te doen.  Geen huis op te ruimen.  Geen was te doen.  Geen stuk huis te poetsen.  Neen, enkel hangen, eten, wandelen, hangen, genieten, zwemmen, mediteren aan water, hangen en kijken hoe de kids zich amuseren.  Een halfuurtje opruimen en afwassen is het enige waar ik me mee bezit houd en voor de rest hangen.  In mijn bed, op een stoel buiten, wandelend.  Veel tijd voor alles.  Mijn dwingeland laat me met rust, heeft niets te doen, gaat eindelijk ook op vakantie. 

Hoe hard ik ook probeer thuis te genieten van het leven, eigenlijk doe ik dat niet echt. Ik ben altijd bezig thuis.  Hangen is er enkel bij indien er bezoek komt.  Vroeger, voor de kids, kon ik beter hangen.  Rustig liggend in de tuin een boek lezen.  Hangen in de zetel met een tijdschrift.  Naar mooie muziek luisteren en praten met mijne schat.  En dat vind ik tegenwoordig enkel terug in de camper.  Zonder tv, zonder afleiding, veel tijd voor elkaar, heerlijk veel tijd om alles rustig aan te doen.  En te hangen.  Zo zijn de vrije dieren ook, die hangen een hele dag, zoeken wat voedsel, genieten hiervan en hangen rustig verder.  Alle tijd van de wereld.  Alles ok. 

En door al deze tijd.  Door al het hangen.  Door alle stilte. Door het gebrek aan afleiding. Door puur en authentiek contact met de mensen rondom.  Kom ik bij mezelf.  Komen de inzichten als vanzelf bovendrijven.  Komt mijn innerlijke raadgever spontaan.  Mediteren is makkelijk en zelfs niet eens noodzakelijk.  Kon ik dit gevoel maar meenemen naar mijn dagelijkse leven.  Het gevoel van oneindig veel tijd, altijd.

Dank je tijd om te verdwijnen.  Dank je tijd om oneindig te zijn. Dank je voor deze ervaring.

Dag 71.  Is alles niet meer wonderbaarlijk en prachtig als we bewustzijn brengen in wat we doen?  Eten is, in je mond stoppen en zo snel mogelijk binnenwerken indien we denken nog snel iets anders te moeten doen, en dat geeft alles behalve bevrediging.  Het is het niet-aanwezig zijn bij eten dat ons doet overdrijven.  Want zonder de smaken echt te beleven, zonder de voedzaamheid van wat je eet te ervaren, zonder dankbaarheid te voelen voor het pure feit dat je eten hebt, kan betalen, kan opeten en kan verteren, is eten automatisch en saai.  Met smaak en aandacht eten maakt elke ervaring wonderbaarlijk. 

Ik geloof daarnaast ook dat niet alle voedingsgroepen gezond zijn.  Alles wat moet gemaakt worden in een fabriek en serieuze behandelingen nodig heeft kan nooit vol levende voedingsstoffen zitten.  En daarnaast geloof ik ook dat niet elk voedsel voor elke persoon geschikt is.  Koemelk is zo een goed voorbeeld.  Langs een kant wordt het afgeschilderd als gezond, langs de andere kant als vreselijk ongezond en niet geschikt voor iemand anders dan een koekalf.  Indien ik met aandacht eet merk ik dat mijn lichaam koemelk niet graag heeft.  Ze heeft er moeite mee, krijgt het met haar maagsappen niet verteerd, weet niet wat ermee aan te vangen, reageert er met slijmvorming op en voelt zich moe en uitgeput de dag erna. 

Daarnaast ontdekte ik, via bewuste aanwezigheid, dat koolhydraten, vooral in de vorm van granen, door sommige mensen wel verbrand worden maar door andere mensen opgeslagen worden als reserve voor slechte tijden.  Granen zijn voedsel voor de winter, een moment dat we vet nodig hebben om ons te warmen. Granen bewaren in de winter en geven ons energie als al het andere bedolven ligt onder sneeuw en ijs.  Maar daarnaast is het eigenlijk niet geschikt om elke dag te eten.  Na de winter, in de lente, zijn groene blaadjes het meest geschikt om ons te voeden.  Ik merk dat, als je bewust voelt wat je lichaam nodig heeft, het je vertelt met de seizoenen mee te eten.   

Ik ben zo dankbaar dat ik dit ontdekte.  Al luister ik reeds jaren naar mijn lichaam en wist ik dat granen mij steeds deden verlangen naar nog meer granen, ik weet nog maar net dat ik ze niet verbrand maar opsla.  Door granen te beperken in mijn leven merk ik dat mijn lichaam een zuiveringsfase in gaat.  En verwijderd wat ze al jaren had opgeslagen.  Ik voel me energieker en gezonder bij het eten van voeding dat me echt deugd doet.

Dank je om me dit te vertellen.  Dank je voor de suikers om me te willen beschermen.  Dank je voor het loslaten van oude reserves.  

Dag 71. Hey ieder, geen paniek, ik ben niet gestopt met mediteren of met bloggen.  Ben echter enkele dagen weg met de familie en heb geen toegang tot internet.  Ik zal wel verslagen blijven schrijven en achteraf toevoegen.  Dank je voor je bezoek!

Dag 70.  Hallo hongerig wolvenkind, hoe gaat het met je?  Bwah, goed, want heb net gegeten.  Voel me hierdoor gekoesterd en veilig.  Gekoesterd?  Ja eten, geeft me een liefdevol gevoel.  Het lijkt alsof ik liefde geef aan mezelf op deze manier.  Liefde? Ja warmte en troost.  Aandacht.  Als je honger hebt, heb je dan aandacht nodig?  Ja, koestering.  De warme baarmoeder van volle aandacht. 

Wat is er dan?  Ik voel me verwaarloosd.  Alsof iedereen aandacht en liefde krijgt, behalve ik.  Mensen komen wel bij mij, maar voor zichzelf, niet voor mij.  Als ik teveel voor anderen zorg, zorg ik te weinig voor mezelf.  Dan word ik wanhopig na een tijd.  Welke aandacht heb je dan nodig?  Het afgaan van de chakra’s?  Aandacht aan de baarmoeder?  De zonnevlecht?  De warme gloed voelen van het innerlijke leven, door het lichaam en langs de hele ruggegraat? Ja, alle aandacht is goed.

Als het wolvenkind komt, luister ik best naar haar, ze wil aandacht.  Dag wolvenkind, wat heb je nodig?  Echt nodig?  Hoe voelt dat om een wolvenkind te zijn?  Om zo hongerig te zijn?  Om te denken dat elke maaltijd de laatste zal zijn? 

Indien het wolvenkind de leiding neemt, voel ik me daar achteraf niet goed bij.  Ik voel me opzwellen, mijn darmen doen voortdurend pijn, ik ben stijf en onhandig.  Vooral mijn ruggegraat verliest zijn soepelheid.  Het lijkt alsof ik me de hele tijd opspan en gereed maak voor een gevecht.  Het gevecht om het voedsel.  Een wolf die zichzelf verdedigt tegen zichzelf.  Liggend rond het voedsel en grommend om iedereen weg te houden.  Die iedereen, zijnde ikzelf, die het gaat afnemen en weg zal gooien.  Ik wil, ik wil, roept het wolvenkind.  Snel voor de ander het door heeft en kan ingrijpen.  Snel mezelf beschermen tegen de ander, die streng is en dit niet wilt.  In dit gevecht wint het wolvenkind duidelijk.  Waarom doet het zo eigenlijk?  Het wolvenkind wil eten en troost en aandacht en koestering.  Hij vindt dit in voedsel.

Vanaf nu probeer ik deze troost te geven via aandacht. 

Dank je voor dit gesprek.  Dank je voor het liefdevolle antwoord.  Dank je dat aandacht alweer het antwoord is.  Geef aandacht aan de wijsheid van je lichaam.  Je lichaam en je ziel varen er wel bij.   

Dag 69.  Elke mens heeft wel zo een paar slechte gewoonten.  Bij mij zijn het er ook vele om van los te geraken.  Eentje daarvan is natuurlijk en uiteraard eten. Want ik geef toe, ik hou van eten.  Ontzettend veel van eten.  Ik hou van eten op elk moment van de dag en geniet eindeloos van de vele smaken die de natuur voorziet.  Het liefst van al zelfs van de vele nieuwe smaken, als er iemand iets heeft gemaakt dat ik nog niet ken, sta ik als eerste in de rij om het te proberen.  Nieuwsgierig als ik ben naar deze nieuwe ervaring. 

Maar ik eet te veel.  Ik eet te veel dingen, door elkaar of apart, en ik eet ook graag ongezondere dingen, of calorierijke dingen.  Nu ja het maakt niet uit, ik kan altijd eten.  Zelfs als ik net wakker wordt, of voor ik ga slapen.  Het ergste vind ik nog wel dat ik soms echt schrok.  Ik eet alsof ik een wolf ben.  Grote stukken, snel, stiekem zelfs.  Ja, een wolf is een goede vergelijking.  Ik vlieg op het eten en voor de rest begonnen is, is mijn eerste bord al leeg.  Vervolgens is het de kunst om niet te blijven opscheppen en verder eten.  Een kunst die me zelden lukt.  Het duurt 20 minuten voor het signaal van je maag dat ze vol is, je hersenen bereikt.  En geloof me, een mens kan veel eten op 20 minuten.  Heel veel.  Het eten staat op tafel en mijn bewustzijn verdwijnt.  Overleven is de boodschap.  Ik eerst.  Nu ja, er is genoeg hoor, maar zo voelt het.  Ik schiet in mijn onbewuste gedragspatronen.  En na een tijdje schiet ik er weer uit.  Maar dan is er al veel voedsel de keel in gegleden, amper gekauwd moet ik met enige schaamte eraan toevoegen.  Vervolgens komen de schuldgevoelens en keur ik mezelf af.  Wat een klungelig ritueel eigenlijk. 

Vandaag heb ik besloten om dit te doorbreken.  Een eerste stap is een eetdagboek.  Elke dag noteren wat ik gegeten heb, zal dat me helpen?  Natuurlijk helpt dat, komt er boven tijdens de meditatie, zolang ik hierdoor tijdens de maaltijden in mijn bewuste blijf, zal dat helpen.   Maar, denk ik dan, schrijf ik op wat ik eet tijdens de maaltijd?  Neen, duidelijk niet.  Zal ik meer zelfbeheersing krijgen, als ik goed weet dat ik het moet noteren achteraf?  Misschien wel?  Wie is er eigenlijk de baas als ik zo schrok? Het kind in mezelf?  Het hongerige kind.  Het wolvenkind in mezelf.

Tijdens mijn bewustwordingsproces kan ik als oefening ook kiezen om tijdens elke maaltijd het wolvenkind te observeren ipv de leiding te geven.  Hiertoe ga ik proberen om voor elke maaltijd een moment te creëren dat ik in mijn lichaam wederkeer, bewust wordt en zo observeer.  Ik ga ook tijdens een volgende meditatie in gesprek gaan met het wolvenkind.  Ben benieuwd

Dank je om bewustzijn te brengen in mijn patronen.  Dank je om deze kans opnieuw een patroon te doorbreken.  Dank je voor het eten dat ik kan kopen.  Dank je dat ik mijn lichaam kan voeden.  Dank je dat ik kan leren mijn lichaam te voeden ipv te verdoven.

Dag 68.  Tijdens het mediteren op de ademhaling, wat eigenlijk een van de meest oorspronkelijke meditaties is aller tijden, merk ik opnieuw op wat ik eerder vertelde bij mijn blogbericht genaamd droom.  Het is zoals Eckhart zegt: wakker worden, ontwaken uit het on-bewustzijn.  Of zoals Don Miguel Ruiz zegt, wakker worden uit de droom die je leven is.  Dit gevoel ervoer ik eveneens reeds lang voor ik ook maar iets wist over mediteren tijdens de film Matrix.  In deze film ontmoet het hoofdpersonage Neo (One) de algemene waarheid.  Hij kan het universum of de matrix lezen.  Deze film werd razend populair.  In mijn ogen ook omdat het een fundamentele waarheid verhaalt, namelijk, in de juiste bewustzijnstoestand, kan je alles ‘lezen’.  Anderen, hun energie, hun verbindingen, hun kleuren, hun bits.  Alles wordt plots simpel, puur.  Het universum gaat verder dan wat we met ons brein ervaren, het is veel flexibeler en unieker dan dat.  Alle volgende Matrix filmen gingen voorbij aan deze unieke waarheid en verzandden in bizarre wendingen die op niets sloegen.  Deze films werden dan ook alles behalve succesvol.

Maar dus tijdens deze meditatie, So Hum, ervaar ik dit wakker worden.  Eigenlijk is het zo simpel en tegelijkertijd zo moeilijk voor ons, mensen.  Het is gewoon het waarnemen zonder het verstand dat ertussen glipt.  Zo puur, eerlijk, authentiek, zuiver, echt, onbevooroordeeld waarnemen.  Gewoon waarnemen.  Zowel je gevoelens, zowel je ademhaling, zowel je gedachten, zowel de woorden in je hoofd, zowel je lichaam.   Vanaf het moment dat je gewoon waarneemt, observeert, kijkt, ben je wakker uit de droom die je denken creëert.  Dat is alles.  Dit bereiken is zo simpel als een hap nemen uit je eten en hier bewust bij blijven.  Zo simpel als je oren spitsen op de mooie melodie op de radio. Zo simpel als de wind voelen in je haren en horen ruisen in de takken van een dennenboom. 

Maar zo moeilijk om lang vol te houden.  Voor ik het weet ben ik weer aan het plannen, het verleden aan het herbeleven en mezelf aan het opjagen.  Maar dat het zo simpel was.

Dank je voor het vinden van deze heerlijke meditatie.  Dank je voor het wakker worden.  Dank je voor het heerlijke gevoel van pure waarnemer zijn. Dank je voor de warmte in mijn leven.   

Dag 67.  Week twee is gestart van de gratis 8 weken reeks van Chopra.  Week twee gaat over de wijsheid van ons lichaam.  Terwijl ons verstand constant in het verleden of de toekomst leeft, is ons lichaam daar niet toe in staat, dus is ons lichaam steeds in het nu, wijs en de moeite waard om te consulteren. 

Terwijl we in ons lichaam vertoeven en haar signalen serieus nemen, zijn we dus in het hier en nu.  Of de signalen van onze emoties komen, die we kunnen kalmeren puur en alleen door er aandacht aan te geven, of puur van ons lichaam, indien we ze serieus nemen, zijn we zeer goed bezig.  Chopra raadt aan onze ademhaling te volgen.  Eerst zonder meer.  Vervolgens via de mantra So Hum.  So terwijl we inademen, Hum bij de uitademing.  So Hum. So Hum. So Hum.  Voor mij toch een gemakkelijkere meditatie dan de vorige Sat Chit Ananda. 

Ook stelt Chopra voor om 3 intenties neer te zetten.  De eerste is, ik volg alle beslissingen die de energie van mijn lichaam maximaliseren.  Ons lichaam heeft oneindige energie ter beschikking.  Indien dit niet zo is, blokkeer je de stroom vanuit het universum. Vraag aan je lichaam wat het nodig heeft en volg haar raadgevingen.  De tweede is, voor je een beslissing neemt, raadpleeg je hart.  Leg je hand op je hart, zeker bij beslissingen, en voel wat je lichaam je vertelt.  Je hart weet wat juist voor je is.  Jij dient enkel opnieuw haar signalen te leren waarnemen.  Ten derde, als je lichaam zich licht voelt, ben je goed bezig, als het zwaar of saai voelt, probeer dan de situatie te veranderen.  Geef je lichaam wat het nodig heeft aan verkwikkende slaap, levensbrengende voeding, de vreugde van beweging en verbinding met de natuur.  Herinner jezelf een week lang elke dag aan deze intenties.

Ik mediteer hiermee vandaag.  De So Hum brengt me naar het nu, waar alles schitterend is en waar.  Ik voel me ontspannen en sterk.  En dat na een kwartier herhalen van So Hum.  Ook de tinteling loopt van top tot teen en weer terug.  Wat een krachtige mantra.  Ben benieuwd of ze me de komende dagen nog dieper in trance kan brengen.

Dank je Chopra om deze cursus te delen.  Dank je om zo diep te ontroeren. Dank je discipline om hier tijd voor te maken.  Dank je.

Dag 66.  Was deze ochtend vroeg wakker.  Besloot om mijn meditatie vandaag de ochtend te doen, misschien vanavond nog eens opnieuw.  Vandaag werkte ik via een meditatievorm waarbij je je ademhaling volgt.  Je volgt je ademhaling in en uit.  Je observeert deze.  In en uit.  En elke gedachten die bij je opkomt, laat je gaan en je concentreert je opnieuw op je ademhaling.  En deze gedachten komen, dat beloof ik je.  Kunst is ze je niet te laten afleiden door er boos of moedeloos of zenuwachtig van te worden.  Vooral het laatste had ik heel veel last van in het begin.  Maar gewoon terug te keren naar de ademhaling.  Niets willen veranderen aan de ademhaling, niet sneller of trager, dieper of oppervlakkiger, gewoon volgen, observeren.  De golven volgen op een neer, heen en weer, in en uit. 

Terwijl ik mijn ademhaling volgde en worstelde met mijn verstand en gedachten merkte ik eveneens op dat ik soms helemaal in het hier en nu kon verblijven.  Het lijkt alsof er een sluier afvalt en plots wordt alles helder.  Het is alsof de mist in je hoofd verdwijnt en je plots helder wordt.  Kleuren worden helderder en alles wordt meer afgelijnd en scherper, mooier, schitterender, alsof uit alles plots een licht schijnt.  Het is best moeilijk te omschrijven.

Don Miguel Ruiz verhaalt hier ook over.  En tijdens de meditatie begrijp ik wat hij bedoelt.  Hij schrijft hierover in zijn boeken die gaan over de tolteekse wijsheid.  De tolteken gingen ervan uit dat wij mensen voortdurend in een droom leven.  Ons verstand benevelt ons zicht op wat we meemaken.  Ons verstand interpreteert alles wat we zien, horen en beleven. Deze nevel is er altijd.  We moeten ongelooflijk veel moeite doen om onder deze nevel uit te geraken. 

En daarnet tijdens de meditatie verdween de nevel en werd alles mooi puur, zuiver.  Enkele momenten weliswaar, maar toch.  Wat is mediteren heerlijk.

Dank je Don Miguel om je inzichten te delen.  Dank je droom om te verdwijnen.  Dank je heerlijke zuiverheid om je te laten zien.

Dag 65.  Ben wat ongerust.  Heb een paardje.  Een heerlijk mooie arabier met liefdevolle ogen, mooie lijnen en een heerlijk speels, protesterend karakter.  Ja, echt wel iemand waar ik op lijk hihi.  Zou het zo zijn dat hij op mij lijkt en we elkaar daarom gevonden hebben?  Of is het eerder zo dat hij me spiegelt in mijn karakter? Of dat hij voelt hoe ik ben en me daarin bevestigd?  Mijn verstand weet het antwoord hier niet op.  Maar dat is nu even niet belangrijk. 

Ik ben wat ongerust.  Hij is lusteloos, komt niet meer af om samen iets te doen, loopt weg als ik met een halster arriveer en ziet er moe uit.  Heb de cursus gevolgd bij Cecilia van der Drift om telepathisch contact te leren leggen met dieren.  Heb daar toen heel veel mee geoefend en eigenlijk ging me dat heel goed af.  Mijn verstand is er nog altijd niet uit of het intuïtief aanvoelen is of echte telepathie, maar wat maakt het eigenlijk uit?  Het meeste wat ik aanvoelde of tijdens de meditaties en gesprekken naar boven kwam was correct en hulpvol.  De baasjes begrepen beter waar het om ging en konden de dieren beter bijstaan of helpen. 

Maar in de dagelijkse strijd der dingen, heb ik er achteraf niets meer mee gedaan.  Spijtig eigenlijk.  Mijn paard vindt het zeker spijtig, want hij praat graag en is er graag bij als er gemediteerd wordt.  Nu ja, ik begreep dat het tijd was voor een gesprek met hem, maar het lukte me langs geen kanten.  Zoveel angst, zoveel angst, dat er iets echt mis zou zijn met hem.  Moe zijn, wat kan dat betekenen?  Kanker?  Een ernstige ziekte?  Ik blokkeerde helemaal. En de gewone geneeskunde, daar heb ik zo weinig geloof in.  Moest hij nu een grote wonde hebben om te naaien wel, maar zoiets onduidelijks.  Neen, dan heb ik weinig vertrouwen in de gewone geneeskunde.

Dus ik heb naar Cecilia gebeld.  Samen met haar gemediteerd en proberen met hem in gesprek te gaan.  Wat ging het slecht bah, ik voelde alleen maar angst, angst, angst en daarna verdriet.  Angst dat er iets ernstigs aan de hand is en verdriet of ik hem zou moeten afgeven.  Met angst, denk ik terug, dat ik enige weken geleden dacht, zoveel werk een paard, pff, heb er soms geen zin meer in.  Hij zou dat toch niet kunnen opgevangen hebben en me mijn wens van dat moment geven?

Gelukkig was Cecilia erbij want ik kwam totaal niet verder dan de gesprekken die ik de laatste tijd met hem had en daarbij vond ik het antwoord niet helemaal, enkel flarden.  Maar tijdens het gesprek bleek algauw dat er niets ernstigs aan de hand is.  Hij heeft het moeilijk met de rui en heeft al zijn energie voor zichzelf nodig.  Hij kon wel heel wat paardebloemblad gebruiken en ook wat dennenaalden om hem te ondersteunen.  Daarnaast is er ook het vermoeden van wormen.  Oef, ik voelde me opgelucht.  Ben de hele dag euforisch geweest.  Zou hem echt niet graag verliezen.  En de diagnose van Cecilia voelt heel juist aan.  We zullen het nodige doen.

Dank je paardje voor je uitleg.  Dank je Cecilia voor je gave. Dank je kennis van de wereld om me te begeleiden.  Dank je om me te herinneren aan deze kennis.  

Dag 64.  Tja, ik zie ook wel in dat ik de hele tijd over Eckhart bezig ben, maar hij is dan ook mijn favoriete spiritueel leraar.  We hebben allemaal een leraar waar we ons het meest toe aangetrokken voelen en Eckhart is het bij mij.  Wat hij zegt raakt me zo vaak en zo diep dat ik smelt alleen maar als ik zijn stem hoor, dat ik bewustzijn voel stromen alleen maar als hij thank you zegt bij de vraag die gesteld wordt door het publiek.  En elke, maar dan ook elke worsteling waar ik mee bezig ben, lost hij op via de wet van de synchroniciteit.  Zelfs de vragen die ik heb op opvoedingsgebied.  Hij heeft me gebracht op het werk van Susan Stiffelman en daar vond ik alle antwoorden die ik nodig had.

Eckhart spreekt over de inwaartse en uitgaande beweging of misschien kan ik beter zeggen eerst de uitgaande en vervolgens de inwaartse beweging. Elk leven volgt dit ritme.  Het is te merken aan de ademhaling, het hart, de zee maar ook in het grotere geheel der dingen en in ons leven.  Het eerste stuk van ons leven zijn we bezig met de uitgaande dingen.  We creëren iets, we zetten iets in de wereld.  We proberen geld te verdienen om onze eigen spullen te kunnen kopen en nestje van ons eigen te kunnen creëren.  En we maken kinderen, dat is pas een uitgaande beweging.  Maar hoe ouder ons lichaam wordt, hoe minder energie we hebben, hoe minder dit creëren van belang wordt.  Onze vorm wil niet meer mee en is te versleten om nog als een jongeling te werken. 

Als alles goed gaat en we verwerken en aanvaarden dat ons lichaam verandert, keren we terug naar de inwaartse beweging.  Deze beweging is echter best vreemd in onze cultuur. Ouderdom, wijsheid, waarheid. Het is van veel minder belang dan in de wereld staan, dingen creëren, carrière, opvallen, verleiden.  Naar binnen gaan, intuïtief weten ervaren, mediteren, tijd voor elkaar, aanvaarding, berusting, geduld, Zijn.  Allemaal zaken die we opbouwen indien er ruimte komt om naar binnen te gaan.  Zo weinig mensen kennen deze weg, en wat een gemis is dat voor hen.  Want de weg naar binnen is kleurrijk, zacht en zo liefdevol.  Volgens Eckhart moeten we niet wachten om naar binnen te keren tot op het moment dat we heel oud zijn, we kunnen dat nu al doen en deze rijkdom in ons leven brengen.  En ik wil deze inwaartse beweging ten volle ervaren en ruimte voor maken. 

Dank je Eckhart, alweer, door me te vertellen waarom ik dit nu weer allemaal doe.  Door me te herinneren hoe ik wil evolueren.  Ik herinner het me.  Dank je.

Dag 63.  Gisteren bekeek ik de samenwerking tussen Eckhart en Oprah opnieuw over het boek de nieuwe aarde.  Het is een heel verrijkende reeks die helemaal op het internet stond, maar die nu stilletjes aan verwijderd wordt, heb ik de indruk.  Alles van Eckhart verdwijnt van youtube, s pijtig wel. 

De vraag die 1 van de mensen stelde is een vraag waar ik ook mee worstel.  Namelijk, hoe kan je bewust zijn in een wereld waar zoveel mensen onbewust zijn en waar onbewustheid de enige modus is waar geloof aan gehecht wordt.  Zijn antwoord vond ik heel mooi.  Hij zei, je verwacht van jezelf om direct een master te zijn in bewustzijn.  Direct over te gaan van onbewustheid naar een meester die anderen begeleid naar verlichting.  Maar zo werkt het niet.  Je kan slechts met kleine stappen bewustzijn brengen in alle delen van je leven.  Oefen eerst alleen, als je dat al kan, oefen dan met kleine stappen om bewustzijn te brengen in je leven, eerst gemakkelijke plekken, daarna moeilijker en moeilijkere uitdagingen.  En houd je baas confronteren nog maar even in optie.

Aha, dacht ik, een master wordt je maar ben je niet plotsklaps.  En ik besefte ook heel diep, jezelf frustreren omdat het niet snel genoeg gaat, is opnieuw onbewust zijn.  Geniet van elke stap die je zet. Elke dag komt er meer bewustzijn.  Gradueel, innerlijk, groei je.  Tot het zich ook plots in je buitenwereld begint te manifesteren.  Of beter nog, tot je het begint te herkennen.  Zoals in de week, ik zocht een zonnebril en plots zag ik een winkeldame voorbij komen van een bepaalde winkel.  Heb het teken herkent, ben naar de winkel gegaan en heb mijn bril gevonden.  Zo simpel is het.  Geef jezelf over aan de tekenen, zie wat het universum probeert te vertellen.  Meer hoeft er niet te zijn.  Geniet van deze pracht.

Dank je voor de tekenen.  Dank je voor het inzicht dat masterschap niet wordt vereist van iemand. Dank je voor het besef dat master zijn meer te maken heeft met overgave dan met jezelf te dwingen of te veroordelen.

Dag 62.  April is begonnen.  Twee maanden mediteren is achter de rug, al heb ik het toch wel een beetje laks genomen het mediteren zelf.  Vandaag ga ik mijn meditatie van Chopra doen en daarna wil ik graag nog naar Eckhart kijken, tot ik moe wordt en in slaap sukkel. 

Mijn prioriteit is nog steeds de pracht van elk moment te zien en te genieten van mijn leven.  Ook wil ik constant in contact blijven met de bron van liefde en vrede.  Om zo constant geluk en vreugde te ervaren.  Ik ga nu dag 5 in van de eerste week happiness meditatie.  En het lukt me niet zo heel goed om diep te geraken in de trance.   Soms enkele seconden, voel ik het overal tintelen en voel ik mezelf de diepte in tuimelen, maar algauw schiet ik weer in het denken.  De overgave naar de volledige trance durf ik nog niet volledig te beleven.  Ik ga eerst de yoga oefening doen.  Daarna de meditatie. Daarna vul ik dit verslag verder aan.

Ik voel me blij en rustig.  Mijn overprikkeling van de dag is duidelijk minder.  Chopra zegt dat je misschien niet direct op bewust niveau ervaart dat je mediteert of resultaten hebt, maar innerlijk ben je aan het verstillen.  En zo voelt het ook, al is er niet direct iets waar te nemen met mijn zintuigen en nog minder met mijn verstand.  Word ik wel vrolijker.  Ik herinner me er meerdere keren per dag aan hoe prachtig dat moment is.  En dat is het ook.  Ik voel me ontspannen, de woorden geven een rust en zachtheid.  Ik geniet van de tinteling.  Sat chit ananda.  Waarheid, kennis en gelukzaligheid.  Focus op de route, niet op de bestemming.  Dit pad is heerlijk. 

Ik merk daarnaast dat ik rustiger wordt overdag.  Meer de tekenen op mijn pad zie die ik dien te volgen.  Meer weet wat ik moet zeggen tegen mensen en de kinderen.  Rustiger ben in mijn huishouden en meer aanvaard dat ik niet alles onder controle heb.  Ik maak het beste van alles. 

Dank je voor de heerlijke meditatie.  Dank je voor de vrede die start van diep binnenin en stilletjes aan in mijn leven sijpelt.  Dank je Chopra om zoveel van je kennis gratis te delen.