Dag 92 en mag ik nu officieel zeggen, drie maanden bezig.  En eigenlijk gaat het best vlot om dit vol te houden, het mediteren en het schrijven.  Deze ochtend was ik bijzonder vroeg wakker, spijtig genoeg, want op deze feestdag kan ik zo laat uitslapen als ik nodig had, niet dus.  Heb de kans genomen om vroeg in de ochtend te mediteren op een moment dat iedereen in huis nog ver weg was in droomland.  In contrast met het stille huis, ging het mediteren niet zo fantastisch.  Mijn hond lag de hele tijd te kronkelen voor aandacht.  Nu ja, het is niet alleen haar schuld, ik bleef mezelf deze ochtend maar betrappen op denken en denken ipv op mediteren.  Elke keer terug naar de mantra en elke keer opnieuw weg.  Was blij dat het belletje luidde zodat ik kon stoppen. 

Maar kon moeilijk mijn frustratie aan mijn hart laten komen toen ik in de ogen van mijn hond keek.  Een tijd geleden vroeg me iemand, wat heb je nu aan een hand hebben?  Ik was ontdaan achteraf, door deze vraag, die duidelijk overliep van afkeur en walging naar een hond toe.  Niet nodig te vermelden dat ik voortaan deze man niet meer echt vertrouwde.  Maar de vraag bleef wel, waarom wil een mens samenleven met een hond? 

In eerste instantie lijkt het onlogisch.  Ze rieken, kosten geld en verliezen overal haar.   En puur rationeel gezien zijn er enkel zinloze argumenten aan te halen.  Dus de reden om een hond te hebben is puur emotioneel.  Honden zijn roedeldieren en roofdieren.  Dus tegelijkertijd zijn ze loyaal, warm en ongelooflijk liefdevol voor hun roedel en ze zijn stoer, sterk en beschermend naar de buitenwereld toe.  Een prachtige combinatie.  Je voelt je voelt je veilig, dat is leuk.  Maar je voelt je vooral met liefde omringt.

Een hond is zo vol liefde.  Ze staat daar elke ochtend vol liefde en verwachting te wachten en zo begint elke ochtend met een warm welkom.  Haar ogen stralen van vriendschap en aanvaarding.  Een hond is een vat vol warmte.  Je kan het bijna niet uitleggen zonder het zelf mee te maken.   Je weet pas echt wat liefde is als je een baby vasthoudt en die volle overgave aan de mama voelt, en bij een hond gaat dat nooit in hun hele leven voorbij.  Alles voor de roedel, alles voor de roedelleider.  Alles is goed, zolang de roedel bij elkaar is. 

Dank je voor alle honden ter wereld.  Dank je dat ik de liefde van het universum kan ervaren via de ogen van de hond.  Dank je om de warmte van moeder aarde te laten stromen via deze weg.  Het enige wat we moeten doen is ons hart ervoor open stellen.  

Dag 91.  Heb op mijn blog nog niet veel gesproken over mijn werk.  Moet eerlijk daarin zijn, dat komt omdat ik mijn anonimiteit wil bewaken.  Heb wat schrik dat ik mezelf zal afremmen indien mensen me mogelijks kunnen herkennen.  Maar heb mijn moed verzameld en ga het vertellen, ik ben psychotherapeut.  Mijn werk bestaat eruit om te luisteren naar mensen en hun pijnlijke verhalen.  Hun gevoelens mee te voelen.  Alles te plaatsen, gebeurtenissen en relaties te analyseren.  Maar vooral aan te voelen wat mensen niet durven uitspreken en ze toch uitnodigen het wel te doen.  Allemaal heel puur, zuiver en authentiek.  Ik voel me ontzettend gezegend met dit boeiende beroep.  

En toch.  Stilletjes aan wil ik andere dingen verkennen.  Eerst dacht ik eraan therapie met paarden te doen, bijzonder intens en mooi.  Paarden spiegelen namelijk mensen.  Maar dan diende ik mezelf om te scholen en daar had ik uiteindelijk te weinig energie voor.  En toch.  Ik zoek naar meer diepgang in mijn leven, meer diepgang in de relaties van mijn leven en dus ook naar meer diepgang in mijn werk. 

Vandaag wil ik graag verkennen hoe ik deze diepgang kan bereiken, hoe ik de wijsheid van mediteren en van je innerlijke stem kan overbrengen naar iedereen die ik ontmoet.  Het kan geen toeval zijn dat ze bij mij terecht komen.  Ze komen mijn gidsing vragen, dus wil ik hen helpen genezen op lichamelijk en emotioneel maar eigenlijk ook op spiritueel gebied. 

Maar hoe breng ik dit aan?  Dat mensen niet gaan lopen vanwege te zweverig.  Ik zou gaan lopen zijn enige jaren geleden, daar ben ik zeker van.  Tja, de basis van luisteren daar zal ik nooit aan willen raken.  Dat doen we dan ook niet.  Maar hoe kan ik meer bewustzijn brengen in het leven van iemand?  Eckhart stelt voor om zelf bewust aanwezig te blijven en zo de ander te helpen om bij zichzelf te komen.  Dat probeer ik idd zoveel mogelijk te doen tijdens de sessies.  Zelf zo bewust mogelijk blijven, dat gaat best vlot want in 1 op 1 contacten ervaar ik dat niet als zo moeilijk.

Daarnaast introduceer ik meditatie als een techniek om om te gaan met het overspoeld worden door emoties.  Ook probeer ik mensen te helpen de situatie te overstijgen en het grotere plaatje te zien.  En zowiezo help ik om bewust bij hun verhaal, hun lichaam en hun emoties te blijven stilstaan.  Dus al bij al doe ik het nog niet zo slecht.  En toch.  Vraag ik nu, hoe kan ik hierin nog groeien?

Dank je om me te leiden naar het antwoord op deze vraag.  Ik heb ze gesteld. Ik word stil, via meditatie en vertrouw het antwoord.  Tot morgen. 

Dag 90.  Was in de speeltuin met mijn zoontje van 7.  Heb hem opgetild en op een kabelbaan willen plaatsen. Plots hoorde ik, kraak.  Mijn borstbeen knappen.  Het deed niet zoveel pijn het moment zelf.  Het ging wel.  Wist wel dat ik niet door kon gaan met waarmee ik bezig was.  Heb mijn zoon op de grond gezet en besefte dat het weer zo ver was.

Weer, ja weer, dit is al de derde keer op 1,5 jaar tijd dat ik een rib, kneus of breek, ik weet het niet, heb nog geen foto laten nemen.  Maar nu word ik wel bang.  Zou er iets ernstig mis zijn met mijn botten, met mijn aanhechtingen of is het gewoon domme pech?   Nu ja, ik geloof niet in pech, dus het moet meer zijn.    

De angst neemt over en ik bel in paniek naar mijn huisarts.  Ja, het is niet dringend, en ja het is een feestdag donderdag, ok volgende week een afspraak dan maar.  Ondertussen komen de opmerkingen over calcium binnen.  Hoor mensen hierover een opmerking maken.  Mijn man begint er direct over.  Mijn huisarts merkt er iets over op bij mijn moeder.  Ja, het is wel duidelijk nu.  Ik zal calcium bij nemen.  En volgende week mijn bloed laten controleren. 

Het is raar, maar hoe meer ik me overgeef aan het leven en haar wijsheid, hoe meer de antwoorden op al mijn vragen gewoon naar boven komen.  Net zoals hierboven beschreven.  Misschien willen mijn ribben me waarschuwen.  Voor het te laat is en de schade onomkeerbaar.  Dat ik nu moet starten met calcium ondersteuning.   

Tijdens het mediteren kwam deze bezorgdheid af en aan naar boven.  En hoe verder de meditatie vorderde, hoe zekerder ik werd van de boodschappen die op me af komen.  Stel je vraag, laat ze los, maak jezelf stil en vertrouw de antwoorden.  (zie mijn blog van gisteren want dit is wat Deepak voorstelt indien je antwoorden zoekt bij je intuïtie)

Ben er toch mee bezig niet?

Dank je voor de waarschuwing.  Dank je voor de ribben.  Dank je voor de antwoorden en dank je voor mijn kennis dat ik het nu echt rustig aan moet doen.  Dank je.  

Dag 89.  Het beloofde een drukke dag te worden.  Ik geraakte al niet goed uit mijn bed.  De kids waren doodop en konden amper hun bed uit.  Mijn zoon zat even daarna te huilen van ellende in de zetel.  Hij had gisteren heel hard gevoetbald en te weinig geslapen vanwege vriendjes die bij in de kamer lagen, of beter bij in bed, want dat leek hen wel leuk.  En mijn dag stond volledig gepland.  Ik vroeg dan maar aan het universum om wat meer ruimte in mijn dag en er vielen even later een paar afspraken weg.  Oef. 

Zoals jullie weten mediteer ik nu drie weken mee met Deepak en Oprah in de gratis reeks finding your flow.  Vandaag was dag 13.  Normaal had ik pas vanavond kunnen mediteren, maar vanwege de ruimte die plots ontstond lukte het me vroeger.  Wat heerlijk.  Eerst zijn we alle chakra’s afgegaan om ze vinden.  Nu zijn we ze aan het activeren.  Moet zeggen dat ik mantra’s van maar 1 woord bij mij effectiever vind dan mantra’s van 3 woorden zoals nu.  Drie woorden lijkt teveel op praten bij mij hihi, dan denkt mijn brein dat ik aan het denken ben en vergeet het dat ik mediteer.  Vandaag heb ik dus de mantra woord per woord uitgesproken.  Elk woord liet ik resoneren van beneden naar boven en vanboven naar beneden.  En plots was ik weg… poef.  Ik verschoot me dood.  Plots zat ik in niemandsland.  Ik heb dat wel meer en elke keer heel kort want ik panikeer hierbij telkens.  Ik zak plots diep en met een schok keer ik terug naar mijn lichaam. 

Het is bizar, ergens verlang ik hiernaar, naar deze diepe trance maar als ik ze zoek, geraak ik enkel gefrustreerd, geen aanrader en zeer slecht voor de meditatie kwaliteit, hmm.  Maar als ik de trance tegenkom, plots, onverwacht, blokkeer ik in paniek en spring ik in verdediging.  Volop denkend, wantrouwig naar de stilte, kom ik eruit. Ook niet echt een goede strategie.  Dus stel ik mezelf vandaag gerust, searchesss, wees niet van streek, wees blij, de momenten komen onverwacht, maar ze komen, het is in het niet verwachten en de overgave aan de mantra dat je dieper valt.  En bij mij dus woord voor woord, tja. 

Deepak zei nog een paar mooie dingen die ik graag wil delen.  Dichter William Blake zei dat je ogen pas de waarheid zien als verbonden zijn met je ziel.  Dus eerst stil worden en je verbinden met je ziel, dan weet je wat juist en wat waar is.  Daarnaast vind hij dat om je innerlijke wijsheid te vinden, je kan werken met 3 stappen: je vraag loslaten, tot stilte komen en het antwoord dat komt vertrouwen.  Is het proberen waard. 

Dank je voor deze plotse diepgang.  Onverwacht en onverhoopt.  Dank je voor de mooie en wijze woorden van Deepak.  Dank je voor mantra’s die je meenemen op diepe reizen.  Dank je.  

Dag 88.  Onberispelijk spreken, één van de vijf inzichten doorgegeven door de Azteken via Don Miguel Ruiz.  En vandaag ging het tijdens de meditatie van Deepak eveneens over je levensenergie naar buiten laten komen via spraak.  Hoe je moois kan brengen in de wereld met je woorden, hoe je kan expressie geven aan liefde en steun en aan je creativiteit. 

Ik worstel hiermee.  Het is niet zo dat ik niet durf te spreken, maar heb schrik om te spreken.  Bitterheid en negativiteit waren de manieren van spreken die het meest in mijn geheugen gegrift staan.  Heb dan ook de neiging om ze in mijn leven naar boven te laten komen en uit mijn mond te laten stromen.  Gericht op anderen is een mogelijkheid maar evengoed gericht op mezelf. 

Gisteren sprak ik over hoe ik iemand negatief beleefde, en eigenlijk voel ik me daar slecht bij vandaag.  Zou graag onberispelijk over mensen of situaties spreken.  Met helderheid en inzicht en begrip, niet met teleurstelling, afkeur of betweterigheid.  En al lijkt dit mooi om te realiseren in de praktijk lukt het me zeker nog niet om dit aan te houden.   Om te vermijden anderen te kwetsen of om slecht te spreken heb ik daarnaast de neiging om mezelf te onderdrukken en dus mezelf helemaal niet meer te uiten.  Dat kan ook zeker niet de bedoeling zijn.

Het antwoord is waarschijnlijk opnieuw simpel.  Ten eerste mag ik mezelf niet voortdurend inhouden want dan kan het leven niet meer door mij stromen.  Waarschijnlijk zal ik, met mijn brute zelf, vaak ook dingen zeggen die ik aanvoel en die dienen gezegd te worden, voor de ander om tot groei te komen.  Daarnaast kan er eigenlijk weinig mislopen indien ik in de observator rol blijf.  In het hier en nu.  Een gevoel dat vreugde met zich meebrengt elke keer ik deze stilte bereik.  Vreugde en een tintelende kriebel die door mijn hele lichaam beweegt. 

Ik zoek contact met deze tinteling en spreek mezelf uit.  Dat is het plan.  Kom op ego, zo kan je me minder verschalken he. 

Dank je dat ik mezelf mag uiten.  Dank je dat ik mijn creativiteit mag laten stromen.  Dank je om me op dit mooie pad te bevinden.  Ik geniet intens van deze rit.  

Dag 87.  Er stroomt kracht door mij.  Een mooie kracht, gemaakt om mijn persoonlijke bijdrage te creëren hier in de wereld.  Deze bijdrage is uniek.  Niemand anders heeft dit soort van kracht in zich, niemand anders is exact hetzelfde, met dezelfde ervaringen gecombineerd met dezelfde genen.  Indien ik niet neerzet wat naar boven komt via mijn talenten, kan niemand anders dat nog ooit doen. 

Deze kracht is geen ego kracht.  Wij hebben deze talenten, deze passie meegekregen net om ze te delen met de wereld.  Deze talenten waren daar gewoon en we moeten geen enkele moeite doen om ze aan te boren of te ontwikkelen.  Integendeel het gaat ons af alsof het niets is.  En dan weet je, dit is mijn eigenlijke kracht.  Deze heb ik gekregen om mijn eigen unieke bijdrage te leveren in de materie.  Het is een gift, een gave, waar we niets anders hoeven mee te doen dan ze te laten stromen.  En dit stromen betekent weldegelijk, laten stromen.  Deze gave is niet echt van jou, ze is jou gegeven.  Je kan ze je ego laten voeden, wat uiteindelijk tot niets leidt.  Of je kan beseffen dat ze daar is om door jou te stromen.  Dat je lichaam daar is om je te helpen realiseren.  Maar dat de wijsheid van verder komt dan jouw lichaam en geest alleen.  Het is immers een uniek samenspel van ongelooflijk veel gebeurtenissen en ‘toevalligheden’, deze heb jij echt niet zelf in de hand. 

Ik had geleerd deze kracht te wantrouwen.  Laat deze niet stromen want dat mag niet.  Ze is slecht. Evil.  Een mens mag zo krachtig niet zijn, dan is ze arrogant en doet een mens slecht.  Dus moest ik dit opnieuw afleren, het automatisch onderdrukken van mijn kracht.  En ze laten stromen, zonder angst, zonder remming, zonder schrik voor afkeur van andere mensen.  Best moeilijk hoor, een automatische gewoonte afleren.  Het vergt veel alertheid en het mislukt regelmatig. 

En ja deze kracht zal sommige mensen shockeren, anderen confronteren en nog anderen idealiseren.  Maar ik hoop te onthouden dat er niemand anders is die kan in de materie zetten wat mijn unieke samenstelling en ervaring is.  En zonder angst toch de kracht te laten zien. 

Ik besef, er is nog nooit iets groots geboren, zonder afkeur.  Er is nog nooit iets groots gebeurd zonder van de geijkte paden af te wijken.  Er is nog nooit een waarheid intenser neergezet dan door mensen die er alles voor opgaven. 

Dank je voor vandaag.  Dank je voor elke dag.  Dank je.   

Dag 86.  Er zijn mensen bij wie de koolhydraten volledig en vlot verteren.  Zij eten granen en krijgen er energie van, branden dat volledig op en hebben een paar uur later opnieuw gezonde honger.  Bij mij is dat zo bij groenten en fruit.  Fruit verteert zelfs nog veel sneller dan groenten, waardoor het hongergevoel sneller terugkeert.  Dus ik heb het geluk deze volledig te verteren.   Eigenlijk heb ik  zelfs een voorkeur voor groenten.  Zij verteren niet te snel zodat ik langer geen honger heb en ze verbranden volledig, zodat ik geen al te grote vetreserves aanleg.  Dat zijn duidelijk twee voedselgroepen waar ik me totaal geen zorgen over moeten maken.  Fruit en groenten mag ik eten zoveel ik wil.  Ik prijs me hier gelukkig over.

Daarnaast heb je nog voedingsgroepen, namelijk de koolhydraten en de suikers, ongeveer hetzelfde naar wat ik begrijp.  Volgens de voedingsdriehoek, heb je deze het meest van al nodig.  Dat is de basis van je voeding.  Maar dan heb je mensen zoals ik, waarvan de draden zo aangesloten zijn dat ze de koolhydraten niet verbranden maar opslaan voor slechte tijden.  Dus kan ik hiervan heel, heel weinig gebruiken.  Geen vertering hierbij, enkel gebrek aan energie en reserves. 

Je hebt ook nog de eiwitten, bouwstenen voor de spieren.  Deze verteer ik eigenlijk ook heel goed, zolang het maar geen melkeiwitten zijn, want die moet mijn lichaam niet.  Lekkere eiwitten in noten, soyaproducten, bonen, zaden.  Heerlijk, voedzaam, versterkend.  Mag ze zelfs combineren met vetten want eiwitten gecombineerd met vetten geeft energie. 

Ik leerde dat het vuur van de vertering beter brandt op sommige producten dan op andere.  Gooi ik slechte producten de vertering in, begint deze te sputteren, vast te lopen en vieze gassen uit te stoten.  Dat is dus een bijzonder slecht idee.  Bij mij zijn de onverteerbare producten,  melkeiwitten en granen.  Dan loopt alles fout. 

Ik voel me gezegend dat ik dit eindelijk, na 40 jaar, begrepen heb.  Te weten dat niet enkel de smaken belangrijk zijn, maar wel het feit dat voeding je voedt.  Ik ben dankbaar dat ik thuis, rustig, ongestoord mijn lichaam kan voeden en koesteren.

Dank je voor deze kennis, meerdere keren door het universum aangeboden, maar nu pas echt, volledig begrepen.  Dank je voor de resultaten die ik hiermee boek.  Dank je voor het feit dat ik mezelf echt kan voeden nu.

Dag 85.  Deze dagen stromen de inzichten binnen.  Zo kwam er een besef over zelfbeheersing.  Al jaren verkondig ik luidkeels dat opvoeden van kinderen berust op twee pijlers.  De eerste pijler is die van de erkenning.  Je neemt je kind serieus, haar angsten, haar voorkeuren, haar talenten, haar behoeften, haar verdriet.  Je neemt deze serieus en houdt er rekening mee.  Niet dat je je hele leven dient aan te passen, want dat zondigt tegen de tweede pijler.  Wel kijk je naar wie je kind is en steun je hen op een manier die aangepast is aan de persoon die voor je tot bloei komt.  Ben hier heel hard voor gegaan.  Heb enorm hard mijn best gedaan om mijn kinderen te erkennen en te zien.  Zo hard dat ik mezelf te ver wegcijferde en vervolgens mezelf ongelukkig, kort en moe maakte.  Duidelijk geen strak plan.

Dus ik wilde het beter doen, ik op zoek naar een tweede pijler want blijkbaar creëer je met kinderen die je altijd ziet en erkent, kleine monstertjes met onredelijk hoge eisen, ongelukkig indien ze hun zin niet krijgen en een totaal gebrek aan zelfbeheersing.  Tja.  

Volledig in lijn met mijn eigen opvoeding, wilde ik zelfbeheersing aanleren via schaamte.  Schaam je je niet?  De mensen kijken.  Wat gaan ze van je denken?  (nu voel ik me zelf beschaamd over mijn woorden).  Maar gaandeweg begon ik te beseffen dat via deze achterdeur weinig glorie te halen valt.  Achterdeur?  Ja, ipv te zeggen wat ik echt wil, dwing ik de kinderen te doen wat ik wil door hen te beschamen over wat ze zelf willen of doen.  Zo gebeurde het bij mij.  En ik worstel nog elke dag met deze schaamte indien ik voor mezelf op kom of dingen voor mezelf doe. 

Maar geen zelfbeheersing vragen brengt het gevaar op kleine monstertjes met zich mee,  Hoe dan de tweede pijler, zelfbeheersing, aanleren?  Vaak gebeurt dit door straf, dreiging, druk, of beschamen.  Kinderen leren hiermee weldegelijk zelfbeheersing, maar niet de juiste.  Ze leren via hun wil zichzelf bedwingen, door druk op zichzelf te zetten, leren ze hun gevoelens te verbergen en laten ze zichzelf meer en meer in de steek en komen zo meer en meer in de ban van hun ego. 

Echte zelfbeheersing is nooit onderdrukking.  Echte zelfbeheersing is in de observatie modus gaan en zien wat je beweegt, wat er in je leeft, wat er rondom je gebeurd.  Zonder te oordelen, zonder je te laten meeslepen, zonder je eerste oordelen of reacties te volgen.  Het is zien, zonder meer.  Zien als observator en de antwoorden tot jou laten komen.  Is helemaal iets anders dan onderdrukken en jezelf verliezen. 

Dank je voor de ontdekking van de observator.  Dank je voor hem om bij me te komen en te blijven.  Dank je.       

Dag 84.  Heb de eerste week van de meditaties van Deepak en Oprah afgerond.  Het was een fijne week en ik kijk graag terug op mijn ervaringen.  In een mail vragen ze ook om dit nu even te doen.  Wat is er veranderd?  Waar is er nu meer van of minder?  Wat is je ervaring na deze week en ervaar je iets van veranderingen?

En ik kan enkel ja hierop antwoorden.  De chakra’s aflopen via een sanskriet woord, doet me goed.  Het helpt me om de spier van de meditatie te verlengen want mijn aandacht is al veel en veel langer gericht op de stilte en op de mantra.  Zonder dat er andere woorden of gedachten tussen komen.  Let op, ik zeg niet dat het niet meer gebeurd, maar de tijd voor het gebeurt verlengt zienderogen.  Echt verschietachtig snel.  En zelfs de dagen dat ik het gevoel heb dat het niet lukt, ervaar ik achteraf toch meer ruimte tussen mijn gedachten, kan ik helderder zien en kan ik mezelf minder wijsmaken. 

De verandering zit er vooral in dat ik gemakkelijker, sneller en stabieler contact hebt met mijn innerlijke leven, of wil je het noemen, mijn intuïtie of mijn observator.  Ik voel dat ik meer ontspannen ben, meer inzichten heb, mezelf beter kan relativeren en mezelf beter kan beheersen.  Denk nu wel niet dat het een constante is he, ben net nog lastig geweest op de kinderen omdat ze aan het water verspillen waren.  Maar kom, ik voel me meer ontspannen, meer bij mezelf, zekerder, opener.  Ook het feit dat alle mantra’s bijna hetzelfde zijn, geeft bij mij een opbouwend effect. 

Weet niet of de dagelijkse intense oefening is of echt deze vorm van mediteren wat het  eigenlijke resultaat boekt.  Weet wel dat ik het enorm goed moet volhouden want het effect sterft snel af indien ik minder. 

Ben er zwaar over aan het denken de reeks te kopen.  Want hij werkt diep. 

Dank je voor al deze heerlijke ervaringen.  Dank je voor de diepte en rust die vorm krijgt, diep binnen in mij.  Dank je voor de prachtige lente die mijn hart laat springen.  Dank je.  

Dag 83.  Zou het mogelijk zijn om in het leven te staan zonder verwachtingen?  Want als je erbij stilstaat, als je probeert te Zijn, zonder te veroordelen, zonder te willen, zonder te veranderen, kan je eigenlijk ook geen verwachtingen meer koesteren.  Dus als je verlicht wil zijn of gewoon vreugdevol, mag je het moment niet willen veranderen maar mag je het compleet aanvaarden.  Indien je het moment compleet aanvaard, zijn er geen herinneringen meer aan het verleden die hun verhaal over en over vertellen in je hoofd. En er zijn geen verwachtingen meer van jezelf of van anderen of van de toekomt, enkel aanvaarding.  Enkel het laten zijn zoals het is. 

Het idee alleen al maakt me vreugdevol en gelukkig.  Stel je voor.  Niets moet meer, niets meer te bereiken, van moment tot moment leven, genieten van alles en genieten zelfs van je eigen beweging, genieten van je creaties, genieten omdat je jezelf en het leven laat zijn zoals het is.  Want het is elk moment perfect.  Het verandert maar van perfectie naar slecht, indien we dit zo vinden, indien we vinden dat het anders moet zijn.  Indien we vechten met wat is.  Een gevecht dat je steeds verliest want het is nooit anders dan het is.

Het is net zo met emoties.  Wij hebben de eigenaardige gewoonte om onze emoties anders te willen.  Zijn we verdrietig, willen we dat niet, toch is het goed om iets te verwerken.  Of angstig, willen we weglopen van het gevoel, toch is het goed om erbij te blijven.  Zijn we boos, haten we onszelf daarna.  Gevoelens zijn altijd gezond als we hen hun werk laten doen.  Gevoelens zijn altijd authentiek, ze worden maar ongezond indien we ze onderdrukken en ermee beginnen te vechten. 

Kan ik leven zonder verwachtingen?  Volkomen de dingen laten komen en ze met vreugde verwelkomen, wat het ook moge zijn?  Wil het wel proberen.  Zal mezelf hieraan wel constant moeten herinneren.  Het is goed zoals het is.  Deze volledige aanvaarding brengt de verandering.  Indien je stopt met veranderen, wordt je leven gemakkelijk, vreugdevol.  Alles stroomt automatisch juist en in lijn met je echte zelf. 

Ben benieuwd, volg jij mee?  Dank je voor deze uitdaging. Dank je voor de verlichte momenten.  Dank je, ik voel de liefde stromen.

Dag 82.  Gisteren mediteerde ik via Oprah en Chopra op het keelchakra, het uiten van je ware zelf, het uiten van wie je bent en daar ruimte voor maken.  De meditatie zelf ging niet zo gemakkelijk, maar het resultaat was verbluffend, ik had de hele dag inspiratie en verlichte gedachten.  Ik realiseerde me eveneens dat er dus een verschil is tussen verlichte gedachten en verlichting.

Eckhart zegt: een nieuwe aarde is geboren.  Op deze aarde zijn het de verlichte mensen die de aarde laten draaien.  Soms heb ik verlichte gedachten, zoals gisteren, een eindeloze stroom mooie, verrijkende en wijze gedachten.   Heb ze allemaal genoteerd om met jullie te delen.  En deze gedachten zijn puur en waar, dat weet je gewoon. Ik besef dat geluk, vreugde, liefde niet buiten mezelf te zoeken zijn, maar binnenin.  Zonder druk, zonder verwachtingen, enkel Zijn.  Een nieuwe aarde, verlichting is niet te vinden op een moment in de toekomst, waar ik plots permanent gelukkig zal zijn.  Neen, het is te vinden, binnenin mezelf, binnenin elk moment. Door al mijn gedachten en verwachtingen en veroordelingen en verplichtingen los te laten en te leven vanuit de diepte van mijn hart en ziel.  Nu, elk moment aanwezig zijn.  Genieten van elke stap, elk moment. 

Mijn verlichte gedachten stromen vanuit mijn hart binnen om hun weg te vinden naar anderen.  Het is nog geen verlichting want voor mij is verlichting een permanent weten.  Maar ik heb verlichte momenten.  Waar ik kijk vanuit een onschuldige blik.  Zoals een baby kijkt naar alles wat hij ziet, zonder er iets goed of slecht van te maken.  Toen ik jong was vond ik dat zo raar dat mensen meningen hadden over dingen, ik had dat niet.  Nu wel, weet niet of dat zo een voordeel is, maar mijn verstand vond het nodig om bij de rest te horen. 

Er is tijd om bij mezelf te zijn, ik maak ruimte om bij mezelf te zijn en wonderlijk genoeg helpt de meditatie van Chopra hier enorm bij. 

Dank je zo heel erg voor deze heerlijke, zomerse, verlichte gedachten, mijn lichaam stroomt en mijn hart springt van blijdschap.  Wat ben ik gezegend met talloze kleine dingen.  Dank je.  

Dag 81.  Vandaag ging de meditatie echt niet gemakkelijk.  Mijn plannen-makend en herinneringen-oproepend brein kwam er voortdurend tussen.  En alsof dat nog niet genoeg is, begon ik me erin te frustreren.  Zwijg nu toch eens.  Waarom denk je daar toch allemaal aan?  Verdorie het is helemaal mislukt.  Vroeger kon ik het beter.  Ik moest hierbij enorm denken aan mijn poes.  Vaak komt zij bij mij mee mediteren en volgt ze me in mijn meditatie.  Dan zie ik ze bij me lopen in het zwarte vlak van mijn geestesoog.  Voor haar is het zo gemakkelijk.  Zij gaat in en uit de zielewereld, zonder enige moeite, zonder nog maar een knippering van haar ogen.  En bij mij is het een vreselijke worsteling. 

Maar ik besef ook tegelijkertijd wel, dat ondanks mijn frustratie en worsteling, mijn bewustzijn niet helemaal weg is.  Ik kan mezelf echt nog heel weinig wijsmaken.  Het is mijn frustratie dat het probleem is en niet het denken.  Het denken is zoals het is, de aard van wie we zijn, de aard van hoe we in elkaar zitten.  Onvermijdelijk.  Onontkoombaar en volkomen zinloos om te proberen te veranderen.  Er is geen doel om te bereiken, dus ook geen frustratie omdat je er niet geraakt.  Er is enkel het nu en je aanvaarding van het nu.  Aanvaarding, observatie, mildheid, dat zijn omschrijvingen om uit te drukken wat de bedoeling is.  Tijdens de staat van Zijn, observatie, aanwezigheid zonder oordelen, voel ik hoe de vreugde opborrelt van diep binnenin.  De wereld veranderend in een heldere en schitterende plek.  En vervolgens is het weer weg en maak ik me druk in het waarom ik het niet beter doe, niet beter kan. 

Mijn poes kijkt me aan met een lichte spot.  (jaja, dat is mijn interpretatie)  Mijn hond daarentegen altijd met ogen vol liefde en overgave.  Alles is goed.  Dat is pas aanvaarding en overgave. 

Vandaag wil ik me herinneren aan de vreugde binnenin als ik niet veroordeel wat ik tegenkom, als ik geen druk op mezelf zet, als ik niet zwijmel in herinneringen of theorieën.  De pure vreugde van het nu.  Kan straks al direct oefenen bij de paarden. 

Dank je om te herinneren aan dat het probleem de frustratie is en niet het denken.  Dank je voor de mooie meditaties van Deepak. Dank je voor het gevoel van vrijheid dat ik hierdoor krijg.   

Via Oprah

"Loving yourself…does not mean being self-absorbed, it means welcoming yourself as the most honored guest in your own heart.” 

—Margo Anand

Dag 80.  Gisteren heb ik niet kunnen mediteren via deze reeks omdat het internet uitgevallen was.  Onze router is kapot.  Heb ontdekt dat er alternatieve manieren zijn om op het net te geraken.  Joepie. 

Besefte vandaag dat we de chakra’s afgaan tijdens deze meditaties.  Vandaag is het hartchakra aan de beurt.  Het is niet het chakra waar ik zelf het meest naartoe getrokken wordt, maar het is wel het krachtigste bij mij.  Indien ik mijn aandacht op haar richt, begint vaak het leven in mezelf te stromen en voel ik tintelingen van beneden naar boven bewegen.  Vandaag gaat het over finding love.  Liefde vinden binnen in jezelf ondersteund door de mantra Vam (Wammm uitgesproken).  Had een mooie meditatie.  De start is steeds moeilijk omdat het denken probeert de leiding te houden.  Maar dit keer liet ik het niet toe en keerde ik steeds terug naar de mantra.  Ik zag na een tijd mooie blauwe lichtjes verschijnen in het zwarte doek van mijn ogen. En ik begon direct te denken: wat is dat?  Oh dat kan ik op mijn blog zetten, mooie blauwe lichten.  Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dat ook denken is en niet Zijn.  Ik interpreteer de lichtpuntjes als mooi, als blauw, als interessant.  Dus ik liet de gedachten hierover los. 

Daarna begon ik te denken of het wel interessant is elke dag over deze ervaring te schrijven.  Oeps, terug naar de mantra.  Dat is zeker denken.  Bleef mijn aandacht richten op de mantra, voelde de energie stromen als een bundel wit licht langs beneden en langs boven in mijn lichaam, samenkomend in mijn hart.  Ik vroeg me af of dat ook denken is, dus liet ik het beeld los en concentreerde ik me opnieuw op de mantra.  Het werd heel warm rond mijn hart. Mijn borst begon zacht te gloeien.  Ik probeerde dit niet te interpreteren maar te ervaren.  Het voelde alsof er een bol van energie zich bevond tussen mijn armen.  Zacht, warm, aanwezig.  Ik dacht niet en ervoer dit.  Toen kwam de bel van Deepak.  Veel te snel, met tegenzin liet ik het gevoel gaan. 

Deepak stelde nog voor om kritische gedachten te zien als komen ze van een geëerde gast in je huis.  Je vergeeft hem ogenblikkelijk en eert hem verder.  Vond ik wel een beter idee dan hoe ik het doe, mezelf afbreken indien ik de kritische blik ontdek.  Dat kan niet de bedoeling zijn.    

Dank je voor de bol van liefde, rustend op mijn borstkas.  Ik kan hem steeds opnieuw oproepen als ik mijn aandacht erop richt.  Dank je om bij mij te verblijven.  

Dag 79.  Deze ochtend bracht ik de kinderen weg naar hun vakantie kamp.  Een hele dag leuke dingen doen, terwijl papa en mama werken.  Al stond het hun dik tegen dat ze vroeg uit hun bed moesten om te vertrekken.  En ik had nog even tijd over voor een wandeling.  Een ochtendwandeling. 

Het is alweer een prachtige lente-ochtend. Het zonlicht speelde tussen de bladeren van de bomen en bescheen de wonderlijk mooie frisgroene lenteblaadjes.  Veel mensen houden van de lente en zijn frisheid.  Alles nieuw en jong en lichtgroen.  Het leek alsof ik de hele dag nog voor me had.  Een dag van volle vrijheid, van volle ik-doe-mijn-zin vandaag, van volle alle-tijd-van-de-wereld. 

Zon geeft een vakantiegevoel.  Zelfs al is het tijdens een korte wandeling voor het werken.  De zon die schijnt geeft het gevoel dat we alle tijd van de wereld hebben en dat het leven fantastisch is. Zouden we dit gevoel niet op de een of andere manier altijd kunnen bewaren?  Waarom zou dat niet kunnen?  Uiteindelijk hou ik van mijn job, mijn leven, mijn gezin, mijn huisdieren, mijn familie, mijn vrienden.  Er is niets mis, helemaal niets mis.  Waarom zou ik dan niet altijd de pracht ervan ervaren?  Zoals wanneer de zon me hieraan herinnert, om te leven, voluit, krachtig, intens, genietend.  Wat staat me eigenlijk hiervoor in de weg?

Buiten mezelf, mijn innerlijke dialoog, eigenlijk helemaal niets.  Maar binnenin staat er zoveel in de weg.  Al mijn verplichtingen roepen om het hardst om aandacht, terwijl ik mijn aandacht naar mezelf of naar het nu wil richten.  Is genieten in de zon ook niet net dat?  Je aandacht kunnen richten op dat moment, ipv in je hoofd, bij je verplichtingen of zorgen?  Ik mediteer vandaag vervolgens op het richten van je aandacht enkel op het hier zijn.  Wilde graag mediteren met dag 4 van Oprah en Deepak, maar het internet ligt uit. 

Kan ik dit gevoel vasthouden?  Het gevoel van altijd vakantie?  Het gevoel van nu te leven en niet in mijn hoofd?

Dank je voor deze prachtige ochtend.  Dank je voor het vakantiegevoel.  Dankje.  Dank je.  

Dag 78.  Ik worstel onophoudelijk met twee stukken in mezelf.  Dat zullen wel meerdere mensen hebben, maar mijn thema is zorgen voor mezelf of zorgen voor de ander.  Soms stromen deze beide zorgen niet harmonieus samen, maar verzwaren ze mijn leven.  Heden is zo een moment. Ik werk namelijk op twee plaatsen maar ik merk dat het me stilletjes aan te zwaar wordt om zoveel uur te werken.  Mijn concentratie is niet meer zo sterk dat ik zoveel uren aan kan.  Dus dien ik een keuze te maken en één van beide plaatsen los te laten.

Ik heb dit al zoveel jaar vermeden, om niemand pijn te doen, om niemand in de steek te laten, om het verdriet van het afscheid te vermijden.  Ze zeggen dat er altijd een stuk egoïsme zit in altruïsme.  Dat je het steeds ook een stuk voor jezelf doet.  In mijn geval is het egoïstische stuk dat ik wil vermijden om mensen verdrietig te maken of boos te maken of teleurgesteld in mij.  Dus doe ik verder, eigenlijk diep in mezelf wetende dat ik roofbouw aan het plegen ben. 

Terwijl ik het idee opper een werkplek los te laten, voel ik de angst en het verdriet omhoog komen.  Angst om verkeerd te doen, angst om iets fout te doen, angst om andere teleur te stellen.  Ik koester mijn angst en geef ze aandacht.  Blijf er bij met al mijn concentratie.  De angst zit diep en is oud.  Het gaat om de oude angst om uitgesloten te worden, in de steek gelaten te worden, niet alleen te overleven.  Wat eigenaardig is want daarop is zoveel van mijn leven gebaseerd.  Uit angst om in de steek gelaten te worden, dat mensen vinden dat ik niet voldoe, ga ik juist alles heel zelfstandig doen, me niet echt hechten, niets aan anderen vragen, doen alsof ik alles alleen kan.  Wat nogal onwaar is natuurlijk.

Bij mijn angst blijven maakt een warm gevoel wakker in mijn buik.  Ik voel me gezien en gekoesterd.  Het is een zure appel om door te bijten, maar het is tijd.  Mijn kracht komt van binnenuit.  Kijk naar wat er zich in je leven ontvouwd.  Het zal duidelijk worden hoe je dit het beste aanpakt. 

Dank je voor mijn zorg.  Dank je voor de aandacht aan mijn angst.  Dank je voor de tijd om mijn angsten te koesteren en liefdevol te kalmeren.  Ik heb vertrouwen en laat me mee stromen.  

Dag 77.  Heb deze ochtend gemediteerd met behulp v an de reeks finding your flow van Oprak en Deepak.  Dag 2 gaat over het vinden van je vreugde, van je geluk, binnenin.  Via de wetenschap: ik ben zelf de bron van oneindig geluk.  Ik bén geluk.  Vervolgens een tiental minuten de mantra Yam opzeggen.  Ik ben vreugde.  De vorige reeks had ik weinig resultaat met deze mantra’s. Het kalmeerde me wel en maakte me ontspannen, maar mijn verstand vond het toch maar bizar en nogal zinloos.  Dus was ik meer bezig met mijn verstand te kalmeren dan met de mantra.  Heb gisteren al verteld dat dit juist één van mijn uitdagingen is, niet in gevecht gaan met de oneindige reeks gedachten die voorbij stromen en me meevoeren naar waar zij verlangen te gaan.  Vandaag mediteerde ik op het aanvaarden wat er is.  Nemen de gedachten me mee, dan is het zo.  Ik richt vervolgens mijn aandacht opnieuw op mijn ademhaling en daarna naar de mantra.  Zonder me te irriteren en gewoon te observeren. 

Zoals eergisteren kwamen er beelden voor mijn geestesoog.  Zag allerlei krullen, in verschillende kleuren.  Weet niet wat dat betekent?  Weet niet wat die beelden daar doen?  Ze zijn mooi en rustgevend, trekken wel op de beelden die je ziet bij new age afbeeldingen.  Waarschijnlijk zijn deze beelden gebaseerd op de beelden die bij anderen voor hun geestesoog passeren.  Misschien zijn deze beelden gewoon bedoeld om mooi te zijn.  Om je te laten genieten.  Om je bezig te houden tijdens je meditatie, hihi.  Zodat je dieper kan en meer geniet.  Moet zeggen dat ik verschoot toen Deepak de bel rinkelde voor het einde van de meditatie.  Ik moet toch best ver weg geweest zijn dit keer want de tijd was plots voorbij.  Daar vertoevend bij de kleuren en krullen, tikten de minuten sneller weg.  Heb wel iemand gekend die me vertelde dat bij transcendente meditatie je inderdaad een tijd weg bent.  Zou ik dit ervaren hebben vandaag?

De rest van de dag was heerlijk.  Heb in het park gezeten.  De kinderen hebben uren gespeeld.  Ik heb genoten van de prachtige bomen, de watervogels en de zon.  Elke keer opnieuw proberend gewoon het observeren, zonder te oordelen, zonder te denken, zonder te willen veranderen.  Geluid, ruziënd koppeltje, kinderen die huilen, een aalscholver die dook en dook en plots opdook waar je het niet verwacht, de zon die speelde tussen de bladeren, de bomen in hun stille waardigheid.  Ik voelde me intens vreugdevol.  Toen ik de kinderen ging halen in deze vredige staat van geluk, protesteerden ze totaal niet.  Kalm, vredig, aanvaardend namen ze deze energie over en reden we zalig naar huis. 

Dank je voor de zon.  Dank je voor de meditaties.  Dank je voor de juiste kennis die steeds aan komt waaien.  Maar vooral dank je om de kennis op te merken en mee te nemen.  Dank je.  

Dag 76.  Vandaag had ik meerdere tekens die hetzelfde vermeldden.  Als eerste las ik de mail van Deepak Chopra, tips over mediteren.  Er waren verschillende fijne tips bij maar eentje viel me heel erg op:  Neem een diepe ademteug.  Aanvaard mild wat je overkomt.  En keer terug naar de mantra.

Aanvaard mild wat je overkomt.  Vind vrede in de kennis dat je ervaring perfect is zoals ze is.  Er is geen andere doelstelling dan het huidige moment ervaren in stilte.  Bekijk je gedachten zonder veroordeling, laat ze gewoon wegdrijven zoals wolken in de lucht. 

Later op de dag had ik even tijd tussen mijn werk door en las in de Happinez, de laatst uitgekomen, loslaten.  En las ik over het leven en visie van Krisnamurti.  Toen kwam hetzelfde opnieuw tegen.  Wacht, ik haal het even dan kan ik het overschrijven.  Mediteren is, volgens hem, niet het volgen van mantra’s of richtlijnen maar je geest alles laten volgen wat er gebeurt, zonder te oordelen, erover na te denken of zich ermee te bemoeien.  Keuzeloos gewaarzijn.  Als alleen de pure observatie overblijft, vindt er vanzelf transformatie plaats.  Enkel het feit dat je gewaar bent van wat is, is waarheid.  Het is waarheid die bevrijdt, en niet je streven om vrij te zijn.  Kort voor zijn dood merkt hij nog op: ik denk niet dat mensen beseffen wat voor enorme energie en intelligentie er door dit lichaam zijn gegaan.  Nu kan het lichaam het niet meer aan.  Hij stelde vast dat er maar weinig mensen zijn die zijn aanwijzingen echt gevolgd hebben. Als jullie eens wisten wat jullie hebben gemist, verzuchtte hij, die weidse leegte.

Voor mij komen beide spiritueel leraren tot bijna dezelfde conclusie, ook Eckhart zegt iets vergelijkbaars.  Namelijk leren mediteren is goed, maar na een tijd moet je de methode loslaten want ook de methode wordt beperkend en houd je tegen echte stilte te bereiken.

Dus ik leer hier twee dingen uit.  Ten eerste houdt mijn frustratie om het beter te doen en sneller te kunnen me tegen om echt stilte en geluk te bereiken.  Milde aanvaarding brengt dit geluk.  Ten tweede er is niets anders dan dit moment.  Aanvaard het volledig door enkel te observeren.  Er is niets om tegen te vechten.  Ook mijn gedachten niet.  Alles is reeds perfect.  Ik probeer dit uit gedurende de hele volgende dag.  Gewaarzijn, zonder meer.  Zijn zonder meer.  Het lijkt me heerlijk. 

Dank je voor al deze tekenen.  Dank je voor de nieuwe inzichten.  Dank je voor het niet langer moeten groeien.  Dank je voor alle leraren die net het juiste zeggen.    

Dag 75. Vandaag start de gratis reeks van Deepak Chopra en Oprah.  Een 21 dagen ervaring in meditatie. Dit keer over finding your flow.  Vind je natuurlijke staat van zijn.  Vaak wordt gezegd dat alles energie is en dat alles constant in beweging is.  Dus indien niets permanent is, kan alles veranderen en zal alles veranderen.  De kwaliteit van je leven in de toekomst wordt bepaald door de hoeveelheid tijd je nu in je bewustzijn spendeert.

De eerste dag gaat over het vinden van je eigen veiligheid.  Je eigen gronding.  De gedachte van vandaag die je helpt in je centrum te blijven is: mijn gevoel van veiligheid en vrede vind ik binnenin.  Vervolgens mediteer je 10 minuten op de mantra, het woord Lam. Wat sanskriet is en betekent: Ik ben veiligheid. 

Je start met een bewuste ademhaling en terugkeer naar je lichaam.  Daarna begin je de mantra op te zeggen.  Lam.  Lam.  Lam.  Hoe langer ik het woord herhaal, hoe dieper ik mezelf voel zakken.  Verder en verder weg. Soms komen mijn gedachten weer, maar ik zie ze weer gaan als ik terugkeer naar de mantra.  In mijn geestesoog verschijnt er een klein gaatje, dat steeds groter wordt in het zwart waar ik naar kijk.  Tot het zo groot is dat het mijn hele gezichtsveld beslaat.  In dit gat zie ik allerlei kleuren en schoonheid.  Niet echt een landschap met dingen, maar wel een landschap van kleuren.  Het is mooi om naar te kijken.  Er is een waterval van energie die naar beneden stroomt.  En ik drink alles in.

Herinner je de hele dag aan je centrerende gedachte: mijn veiligheid en vrede vind ik binnenin.  Ik voel de gronding door mijn lichaam stromen.  Startend vanuit mijn contact met de grond.  Voel me vredig en heerlijk zwaar.  Wat brengt meditatie toch een aangename roes. 

Dank je om deze meditatie te delen.  Dank je voor de tijd die vrij komt om te mediteren.  Dank je voor de mooie beelden. Dank je voor de warmte binnenin.  Dank je.  

Dag 74.  Eckhart Tolle beweert dat je verlichting ook kan afmeten aan de mate waarin je bewustzijn zich ontvouwt op moeilijke momenten.  Dus, beweert hij, hoe groter de uitdaging, hoe meer bewustzijn hijzelf, Eckhart, ervaart.  Moest je verlichting verfilmen, het zou eruitzien zoals de Matrix, alles wordt plots helemaal duidelijk of zoals in spiderman, alles vertraagt, de wereld wordt stil en alle informatie komt tegelijkertijd binnen.  De concentratie richt zich zuiver op het probleem en komt met een zuivere oplossing naar boven.  

Ja, dat zou ik wel willen kunnen bij uitdagingen in mijn leven zoals bij een driftbui van mijn zoon.  Mijn zoon kan uren blijven steken in een driftbui.  Boos, stout, hard, dreigend.  Heb vandaag geprobeerd bewust aanwezig te blijven bij zo een urenlange uitdaging.  Heb eerst met humor geprobeerd en zijn stoute woorden nagedaan met een grappig antwoordje.  Heb daarna zijn bedreigingen genegeerd.  Heb hem ruimte en tijd gegeven om te kalmeren en hem dat ook gevraagd om te gaan kalmeren. Heb met hem proberen te praten.  Heb geprobeerd te vertellen dat zijn woede-kant wakker geworden is en we zijn woede-kant samen moeten overwinnen.  Ben ook boos geworden maar ik had niet de moed om woedend te worden.  Maar niets van dat alles hielp.  Niets.  Elk moment hij enige controle vond over zichzelf, ontdekte hij een kleine frustratie die hem opnieuw woedend maakte. 

Ben uiteindelijk in tranen uitgebarsten.  Niet direct een verlichte reactie, wel een wanhopige, puur menselijke.  Maar terwijl ik huilde en mijn maag voelde draaien en alle verdriet van een mama voelde die zo haar best doet en toch niet erkend wordt in al haar moeite, werd ik plots toch wakker.  Tegelijkertijd met mijn tranen van miskenning, kwam er het inzicht naar boven dat ik weldegelijk kapitein van het schip ben en deze positie niet kan loslaten. 

Ik kon nog niet direct mijn gedrag veranderen of mijn tranen drogen, maar ik besefte wel dat mijn gekwetst hart pure interpretatie was.  Niemand kan me kwetsen, behalve ikzelf die zijn gedrag anders interpreteer dan het is.  Zijn gedrag betekent enkel: mijn jonge zoon en zijn gebrek aan zelfbeheersing, versterkt door moeheid en overprikkeling.  Al de rest vind ik erbij uit.  Al de rest is niet nodig. 

Ik vond mijn eigen zelfbeheersing terug.  Droogde mijn tranen.  Ging op de bank zitten.  Mijn zoon vond zijn zelfbeheersing terug.  Excuseerde zich.  Ik vergaf hem ogenblikkelijk.

Heb niet echt iets verstandelijks ontdekt en weet niet wat ik hieruit kan leren.  Maar ik voel me gegroeid.  Ik ben steeds slechter in staat mezelf iets wijs te maken en dat telt voor veel.  Heel veel zelfs. 

Dank je voor mijn gebrek aan zelfbegoocheling. Dank je voor het vredige gevoel van zelfbesef.  Dank je om te weten dat mijn weten niet alles weet.