Dag 17.  Mensen jullie mogen gerust zijn, vandaag gaat het al een heel stuk beter.  De zware wolk van verdriet en teleurstelling is voorbijgetrokken. 

Het blijft me verbazen welke wijsheid in ons lichaam verborgen zit.  Tja, verborgen is niet het juiste woord.  We denken met ons verstand slimmer te zijn dan ons lichaam en beter te weten hoe we dienen om te gaan met gebeurtenissen.  Misschien moet ik zeggen, niet slimmer maar we luisteren niet echt naar de boodschappen van ons lichaam en zoeken paniekerig naar een uitweg. En we vinden er natuurlijk geen.  We vergissen ons volledig en zoeken een manier om weg van de emotie te geraken, terwijl de emotie juist de manier is om de situatie het hoofd te bieden.  De emotie zelf is het antwoord op de vraag over hoe we dienen om te gaan met de vreselijke of minder vreselijke uitdaging die we tegen komen.  Het verdriet heelt ons van het opgedane leed. 

Mijn lichaam is wijs.  Het weet wat te doen.  Het enige wat van mij verwacht wordt is het lichaam te volgen. 

Toegegeven, gisteren was ik eerst het noorden kwijt.  Heb mijn hart gestort op de blog en het was zeer moeilijk mijn lichaam te volgen.

Tijdens de meditatie richtte ik mijn aandacht op de gespannen plek in mijn buik.  Het is echt niet gemakkelijk om mijn concentratie daar te houden.  Mijn brein is zo actief in mezelf wegleiden van bewust aanwezig zijn.  Dus stel ik mezelf vragen.  Wat voel ik in mijn buik?  Hoe voelt verdriet eigenlijk?  Waar zit verdriet overal?  Hoe uit zich dat in mijn lichaam?  Dat is de truck die ik gebruik om mijn denken te focussen.  Dat heb ik echt wel nodig, deze ondersteuning.  Een vraag of een voorwerp waarop ik mezelf kan richten.  Hoe hard ik ook zou willen, zonder mijn brein te focussen, neemt het een loopje met mij.  Met behulp van de vragen keerde ik steeds terug naar het gevoel van verdriet. 

Weet je hoe het voelt?  Een samengebalde massa spieren, klaar om een boks te ontvangen.  Ik zit ineengebogen, voorover en voel de spanning tot in mijn schouders.  Toch blijf ik bij de spanning in mijn buik.  Het voelt heerlijk om bij mezelf te blijven op deze manier.  Ik voel me zo dankbaar dat iemand me zo serieus neemt.  Zijn we daar allemaal naar op zoek?  Naar iemand die ons echt, heel echt, serieus neemt?  En kan je dan de onvermijdelijke uitdagingen van het leven volledig aan? 

Ik neem mezelf serieus, heel serieus.  Niet om mezelf en al mijn interpretaties volledig gelijk te geven, want ik heb zeker niet altijd gelijk.  Maar omdat het juist is om mezelf serieus te nemen.  Daardoor word ik heel.  Heb ik geen drama of ruzie of verhaal of de ander nodig om mezelf te vervullen.

Dank je om er te zijn.  Dank je om te blijven.  Dank je om te leven.  

Dag 16, enorm minder euforische dag vandaag.  Ik schrijf graag, heel graag en ben al mijn hele leven op zoek naar hoe een mens gelukkig kan worden en blijven.  Eerst viseerde mijn zoektocht zich vooral op emoties.  Hoe omgaan met gevoelens?  Hoe met verdriet omgaan?  Met angst?  Met woede?  Met de liefde?  En hoe bereik je geluk? 

Heb meer dan 10 jaar gezocht naar antwoorden, heb alle emoties zeer grondig doorlopen.  Verdriet is zeker geen onbekende, huilen kan ik goed.  Angst is mijn hoofdemotie lang geweest, ik deed zoveel juist niet of juist wel vanuit angst.  Brrr.  En woede, ja dat heeft een tijd geduurd voor ik mijn explosieve karakter stilletjes aan onder controle kreeg.  Nu ja, controle is misschien een slecht woord.  Het heeft me jaren gekost om de zaken die me woedend maken anders te leren interpreteren zodat mijn woede niet meer hoeft te komen.  De liefde, ik moest leren om me ervoor open te stellen en geluk…. Ja daar gaat het om he.

Heb over de resultaten van dat alles een boek geschreven, maar tot nog toe heeft geen uitgever het boek aanvaard.  (Wel, heb het nog niet zo lang geleden verzonden en bovendien nog niet naar alle uitgevers.)  En nu, vorige week, ontdekte ik dat iemand anders met de titel, die ik ook bedacht had, het boek heeft uitgegeven.  Nu ja, het is niet helemaal hetzelfde, inhoudelijk is mijn boek natuurlijk anders (zeg ik voorzichtig en maar bleekjes), maar ja ik kan er niets meer aan veranderen. 

Je weet wat je leerde he Searchesss, blijf bij je verdriet en rouw over wat je verliest.  Rouw over de titel, rouw over het verlies van je idee, rouw over het verlies van de originaliteit van je idee.  En ja dat doe ik.  Ik richt mijn aandacht momenteel op mijn zonnevlecht waar ik de spanning van mijn verdriet voel.  Ik voel trouwens ook een zware krop in mijn keel.  Ik voel het verdriet branden. 

Ik zoek weer allerlei uitvluchten, wil weglopen van het verdriet, check mijn emails 23 keer na elkaar, en van mijn blog de statistieken ook.  Nog eens en nog eens.   Stop, Searchesss, ga naar je verdriet, ga naar je teleurstelling en blijf erbij.  De poes komt me al helpen.  Heb ooit eens gelezen dat een poes het enige dier ter wereld is dat graag in de buurt van woelige energetische plaatsen of emoties is.  Andere dieren lopen daar hard van weg.  Poezen worden erdoor aangetrokken.  Ik laat jullie nu, ga proberen heel diep mijn verdriet te ervaren.  

Dag 15: gisteren lijkt enorm ver weg.  Ben heel ontspannen gaan slapen.  Heb nog wel even wakker gelegen want de energie om van het leven te genieten was wonderwel aanwezig en hield me wakker.  Ben energiek opgestaan én hongerig. 

In de rush van de ochtend om iedereen op tijd klaar en op de juiste plaats te krijgen, ben ik het contact met het innerlijke lichaam verloren.  Tja, verwonderlijk? Niet echt.   In het boek: eten, bidden en beminnen van Elizabeth Gilbert lacht haar vriend met haar in Indië als ze klaagt dat ze zich maar niet kan concentreren op haar ademhaling of de meditatie.  Ja, zegt hij, en er is nog nooit iemand voor jou geweest die daar last van had.  Zo is het bij mij ook.  Je hebt het en het is weer weg.  Ver weg in de verre krochten van de herinnering verborgen en ontoegankelijk.  Ik had het helemaal niet door, pas als ik mijn verhaal van gisteren herlas herinnerde ik me iets ervan opnieuw.  Het lyrische, optimistische gevoel van gisteren lijkt een dag later zelfs bizar en onwaar te zijn.  

Het is raar hoe er precies twee searchesssen bestaan, of moet ik zeggen, 1 vrouw en 1 searchesss.  De vrouw staat in de wereld, werkt, poetst (dik tegen haar goesting), zorgt voor de kinderen en gaat regelmatig naar feestjes.  Maar zij is niet gelukkig.  Zij heeft het gevoel haar tijd hier te verdoen, zenuwachtig op zoek naar iets, maar wat?  Onrustig, onzeker, rusteloos.  Tja, het zit in de familie het rusteloze.

En dan is er Searchesss, zij die zoekt.  Zij die de waarheid zoekt.  Zij die geluk zoekt.  Zij die zeker is dat het permanente geluk te vinden is in haar innerlijk, in de diepgang, in de energie der dingen.  Maar de vrouw vecht met searchesss en vindt dat allemaal stom en doet regelmatig pogingen om Searchesss te verdrijven en voor zot te verklaren.  Ja, zegt de vrouw, er is toch niets anders dan dit middelmatige leven en je objectieve kennis.  De rest is fictie, ongehoord, onwaar. 

Dus nu concentreer ik me weer.  Ik zwijg vanaf nu en me trek me terug in mezelf.  Ik volg de chakra’s en hun waarheid voor mij.  Zij brengen rust en vreugde.  Probeer je mee?

Vandaag opnieuw een quote om de dag mee te beginnen.  Verslag meditatie volgt vanavond. 

“De gemiddelde persoon beoordeelt zichzelf op basis van wat hij doet, de bovengemiddelde persoon beoordeelt zichzelf op wat hij is.”  

Johann Friedrich Von Schiller

Dag 14: ben vandaag bijna de hele dag in diepe of ondiepe meditatieve toestand gebleven.  Ik ben al weken, maanden op zoek naar iets groots dat bewijst dat ik bewust ben of verlicht.  En dat grootse zoeken werkt echt enorm frustrerend.  Wanneer komt het nu eindelijk?  Waar moet ik het vinden?  Zal ik uit mezelf stijgen?  Hoe diep kan ik in trance gaan? 

Vandaag kon ik meerdere keren kort mediteren.  Ik gebruikte vandaag mijn chakra’s om de meditatie in te zetten.  Rood voor het eerste chakra, mijn wortel, oranje voor het tweede, mijn onderbuik, geel voor het derde, mijn maag en zonnevlecht, groen voor het vierde chakra, mijn hart en de liefde, blauw voor de keel en het spreken, paars voor het derde oog, parelmoer voor het kruinchakra en haar verbinding met de geest van alle dingen.  Vooral het vierde chakra, ter hoogte van het hart, de liefde, zet het stromen in gang in mijn hele lichaam.  Ik voel een tinteling vertrekken vanuit de grond over mijn ruggegraat helemaal door me heen om boven uit te komen.  Daarna komt het opnieuw naar beneden via de kruin, tot aan mijn hart, waar ik het laat stromen met open armen de wereld in.  Het stromen is daar niet op 1 2 3 gekomen, heb heel hard moeten werken om alle chakra’s open te krijgen.  Om ze los en flexibel open te maken.  Voor elk chakra ben ik door mijn verkeerde conclusies en emoties uit onaangename situaties moeten gaan.  Elk chakra had haar herinneringen die haar blokkeerden. Zelfs enkele herinneringen uit vorige levens (eigenlijk weet ik niet eens of ik het geloof die vorige levens, maar de beelden kwamen bij het losmaken van de chakra’s spontaan bij mezelf naar boven).  Nu kan ik de chakra’s open zetten en laten stromen. 

Heb de hele dag mijn chakra’s open gehouden.  Gewoon door er eerst op te mediteren en vervolgens door mijn aandacht de hele dag door, voor een deel in mijn lichaam te houden.  Zoals Eckhart Tolle zegt, bewust contact met het innerlijke lichaam zoeken en niet alle energie door je denken laten opslorpen.  Ben de hele dag in mijn lichaam gebleven, het stromen van het leven daarin gevoeld, ik voelde het tintelen en ik voelde me de hele dag door vreugdevol.  Niet vreugdevol door iets speciaal, niet door inzicht of door kennis of door elementen die van buitenaf komen.  Maar door de pure vreugde van het zijn.  Gewoon door niets.  Gewoon door dicht bij mezelf te zijn.  Gewoon door mezelf te zijn zag ik het spel dat mensen spelen en nam ik er niet aan deel.  Ik bleef gegrond, geaard en helemaal mezelf. 

En ik besefte kort, ik ben er al.  Waar ben ik naar op zoek, als ik er al ben?  Het stromen van mezelf ervaren is voldoende om te beseffen wie ik ben.  Te beseffen dat ik het ben die door de ogen kijkt waar ik nu door kijk.  Door te beseffen dat mijn denken eigenlijk eenduidig is.  Bewust aanwezig zijn is niks moeilijks, het is niet zo moeilijk als je denken helemaal te stoppen, het is er zijn.  Hoh, hoe leg ik het toch maar uit?  Het is beseffen dat jij, jij bent en niemand anders.  Dat niemand door jouw ogen kijkt en dat alles perfect is zoals het is. 

Dank je voor deze mooie ervaring en inzicht.  Ik hoop morgen hetzelfde te mogen ervaren.

Hey iedereen,

vandaag start ik met een quote.  Het verslag over de meditatie volgt later.

"Je blik zal enkel helder worden wanneer je in je hart kijkt.  Wie naar buiten kijkt, droomt. Wie naar binnen kijkt, wordt wakker. " Carl Jung

Dag 13: vandaag heb ik echt tijd voor meditatie.  De kids zijn naar school, het huis is min of meer aan kant en heb van gisteren geleerd dat ik dien dankbaar te blijven voor alle kansen die het leven me brengt.  Verdriet en afscheid is zo een emotie die ik probeer te vermijden, maar gisteren ben ik er recht in gegaan.  Fearless.  In plaats van afleiding te zoeken, in plaats van weg te lopen, in plaats van te doen alsof er niets is, heb ik mijn verdriet de volle aandacht gegeven.  Heb ik die knoop ter hoogte van mijn maag het volle licht van mijn aanwezigheid geschonken.  En weet je wat er gebeurde?  Het verdriet maakte plaats voor inzicht en dankbaarheid.  Hoe dat gebeurde?  Ik bleef erbij, ik gaf mezelf erkenning, en plots werd alles warm en kreeg ik een glimp van wat ik hieruit kan leren. 

Waarom doet een mens dat toch, wegrennen van zijn emoties? Eerlijk, ik stelde deze vraag al tientallen keren aan zoveel mensen.  Waarom doen wij net het tegenovergestelde van wat we moeten doen?  Ons lichaam zegt, we moeten rouwen en ons denken zegt… weglopen, harder, sneller, doen alsof er niets is, paniek…. Wij denken echt, diep en waarachtig, dat in onze emoties blijven, levensgevaarlijk is.  Niet gewoon angstaanjagend, neen, echt levensgevaarlijk.  Waarom toch?  Bij onze emoties blijven en dus de wijsheid van ons lichaam aanvaarden is heerlijk. 

En toch.  Morgen vergeet ik het waarschijnlijk weer en doe ik net hetzelfde.  Ze zeggen dat als je de eerste keer het bewustzijn bereikt, je ogenblikkelijk weer vergeet wat dat was.  Want het verstand kan het niet vatten, niet in woorden brengen, dus kan het niet opgeslagen worden.  Is dat net hetzelfde met emoties?  Omdat ons verstand er niet altijd woorden voor heeft, mogen ze er niet zijn.  Van emoties kan echter geen afstand genomen worden zonder de diepe prijs van neurosen te betalen.  Toch doet ons verstand alsof ze gevaarlijk zijn.  Best slim eigenlijk van het verstand.  Want dan blijft hij de baas en leiden woorden ons leven.  Maar, wil ik eigenlijk een leven ervaren van woorden of liever eentje met diepte en gevoelens?  Tja, liefst het laatste maar daar is mijn verstand echt niet mee akkoord en ze heeft zo haar trucs om me om de tuin te leiden en vooral af te leiden met de vele verhalen die ze te vertellen heeft. 

Dank je emoties voor je wijze lessen.  Ik loop niet meer van jullie weg.  En ik hoop je te herinneren.  

Dag 12: slechte dag vandaag.  Pff, er is 1 ding waar ik echt heel moeilijk mee om kan gaan en dat is…  neen, het zijn eigenlijk twee dingen.  Het zijn afscheid nemen en afgewezen worden.  Ik heb het moeilijk met beide en soms hangen ze heel nauw samen.  En vandaag is het zover, ik voel me afgewezen door en moet tegelijkertijd afscheid nemen van iemand.  Niet dat die persoon sterft, maar er is een breuk tussen ons.  En die breuk hangt nauw samen met mijn werk.  Ze willen niet langer met mij samenwerken en vervolgens voel ik me afgewezen, persoonlijk afgewezen.  Ik zeg niet dat de andere partij dat met opzet doet, niemand stopt met de samenwerking puur om mij te kwetsen.  Maar ik heb het er wel moeilijk mee.  Ik voel het verdriet branden omdat ik hen ga missen, na jaren van samenwerken niet langer deel uit te maken van hun leven en hoe het verloopt.  Ik hecht me al bij al best diepgaand.  Een afscheid dat je ziet aankomen, kan ik best goed dragen, het is voor mij ook logisch zo een afscheid en daar sta ik zeker mee achter.  Ben zelf blij en opgelucht als ik een samenwerking kan afronden met een trots en zeker gevoel.  Maar soms zie ik het niet, helemaal niet en dan is het als een trap in mijn buik, een klop in mijn maag, een stamp onder mijn gat.  Wat deed ik mis?  Waarom zag ik het niet aankomen?  Wat is er mis met mij?  Wat kan ik volgende keer beter doen?  Hoe kan ik tot een betere samenwerking komen? 

Er komt maar 1 antwoord.   1 antwoord op al deze vragen.  Mijn lichaam, mijn vorm was zwak de voorbijgaande weken, ik worstelde met een ontsteking in mijn hals.  Dat was uiteraard niet het hoofdprobleem, maar ik was niet enthousiast, ik wilde dat de dag voorbij vloog en bleef steken in een verstandelijke samenwerking i.p.v. een warmmenselijke.  Uiteindelijk werken mensen niet samen met mij om hen te vertellen wat ze zelf al weten, ze komen bij mij om te horen wat ze nog niet van zichzelf weten.  Om voor hen tussen de lijnen te lezen.  Om hen te zeggen wat ze niet durven zien.  Om de intuïtie te laten overnemen en het duiden te kaderen in het grotere geheel der dingen.  Om mee een glimp van het bewustzijn te brengen, waar we allemaal zo naar smachten.  

En als samenwerkingen plots doorbroken worden, is dit een reminder.  Een hele sterke en pijnlijke reminder aan het beoefenen van dankbaarheid voor wat ik doe en de kans om op mijn werk bewustzijn te beoefenen.  Ik mag mijn enthousiasme niet loslaten, want daarin ligt de sleutel van het aanbod dat ik doe. Zonder enthousiasme worden verbindingen maar gewoon.  

Searchesss, verbind jezelf.  Voor jezelf, voor de ander en geniet van wat er door je stroomt.  Dankbaar medium te mogen zijn.  Dank je voor de reminder.  Dank je voor mijn lichamelijke genezing.  Dank je voor de ruimte die er nu komt om te mediteren en meer permanent in bewustzijn te bestaan.  De pijn van het afscheid wordt tegelijk liefde voor het authentieke.  

Dag 11: Ik noem de blog 365 dagen mediteren als een persoonlijke uitdaging om elke dag te mediteren en het dit keer volledig vol te houden.  Niet dat ik zo uitzonderlijk weinig mediteer.  Ok, toegegeven niet zo vaak als een monnik, die elke dag uren kan mediteren, maar toch wel heel regelmatig.  Ik probeer het elke dag te doen, ergens tussen een kwartier en een halfuur vol te maken.  En daarnaast probeer ik verschillende keren per dag bewust mijn aandacht weg te trekken uit het eeuwige gekakel in mijn hoofd.  Maar soms vergeet ik het enige dagen, soms zelfs wel een week en dan is het verdorie ongelooflijk moeilijk om terug naar de stilte te keren.  Alsof deze aandachtsspier al helemaal verschrompeld is na enige dagen zonder training.   De aandachtsspier van het mediteren heeft heel erg veel training nodig.  In het begin kon ik het amper een milliseconde volhouden om mijn denken stil te krijgen.  1 milliseconde aandachtig zijn en vervolgens twee minuten weg in het denken schieten.  Oeps was weer weg.  Allez, terug naar het aandachtig zijn.  Poef en weer weg.  Maar na een viertal keren begon ik het verschil te merken.  Mijn aandachtsspier begon effectief te werken.  Er kwam stilletjes aan eenheid in mijn denken.  Niet dat ik direct volle stilte en vreugde kon ervaren.  Neen het was eerder zo dat ik bij 1 onderwerp kon blijven tijdens het denken.  Normaal springt mijn verstand van den hak op den tak.  Enkel bij volle concentratie, tijdens het spreken of tijdens het schrijven kan ik normaal op 1 onderwerp blijven.  Maar nu, na een kwartier mediteren, kon ik plots mijn denken stroomlijnen en helder zijn, zonder hulpmiddelen.  Veel aangenamer dan mijn normale manier van functioneren. 

Ik vond het heerlijk vanaf het begin.  Eerst omdat het creatieve, nieuwe antwoorden en oplossingen bracht.  Daarnaast hielp het enorm bij mijn zelfaanvaarding.  Mijn kleine kantjes onder ogen te komen, te aanvaarden en de nood aan negatieve patronen te kunnen ontstijgen. 

Hoe mediteer ik?  Ik heb verschillende methoden: concentreren op de ademhaling, via mindfulness oefeningen, vooral de bodyscan ervan, de chakra’s afgaan, mijn eigengemaakte mantra opzeggen, het innerlijke leven voelen stromen en puur het denken loslaten en in stilte blijven zitten. 

Misschien kan ik deze methoden uitleggen de komende dagen op mijn blog.  Ik zal voelen of dit juist voelt en of er tekens zijn die me aangeven dat het gewenst is.  Maar ik kan je wel zeggen: mediteren is als het nemen van alcohol zonder neveneffecten, als het overstroomt worden door de natuur in de bergen of aan de oevers van een groot meer, als het voelen van een grote nieuwsgierigheid net voor je op reis vertrekt.  Ik kan alleen maar aanraden om het te proberen.  En geniet ervan.  Tot later.

Dag 10: zijn we allemaal op zoek naar hetzelfde?  Zijn we uiteindelijk allemaal verbonden omdat we één ding gemeen hebben?  Volgens mij wel: we zijn allemaal op zoek naar geluk.  Ons lichaam is zo geprogrammeerd dat we op zoek zijn naar geluk, elke dag, elke keer opnieuw.  Ik ben er zeker van, dat hebben we allemaal gemeen.  Tijdens het mediteren ervaar ik deze verbondenheid regelmatig, alsof ik het kan zien, alsof het zo simpel is. 

Ons lichaam wil er alles aan doen om ons zo goed mogelijk te laten aanpassen aan onze omgeving, dat is ons design, zodat we zo lang mogelijk overleven.  Onze emoties helpen hierbij.  Boosheid kregen we mee om onszelf te verdedigen.  Verdriet om dingen te kunnen loslaten.  Liefde om ons te hechten.  Angst om gevaarlijke dingen te vermijden en geluk… om gedrag dat goed voor ons is te herhalen.  Om gedrag dat goed voor ons is te herhalen.  Zoals eten.  Dan voel ik me toch bijzonder gelukkig, hihi.

Hoe vinden we geluk?  In het westen denken we geluk te vinden door veel spullen te hebben: als het materiële overvloedig aanwezig is, zullen we gelukkig zijn.  Of we denken het geluk te vinden in bewondering, bijvoorbeeld beroemdheid, grootse sportprestaties of een bloeiende carrière.  Velen onder ons zoeken geluk bij anderen , als we maar die fantastische partner zouden vinden of een BFF. Misschien zelfs in het krijgen van kinderen.  Of in intense ervaringen, drugs of gevaarlijke ondernemingen.  Soms proberen we enkel de basis van geluk te bereiken, bijvoorbeeld zonder pijn leven of niet meer in armoede.  Maar wat als we het voorgaande allemaal al bereikt hebben?  Hebben we dan het geluk gevonden?  Menig 30er kan beamen…. Is dat alles?  Een comfortabel leven opgebouwd, min of meer gezond, een liefdevolle partner, gezonde kids.  Waarom ben ik nu niet gelukkig?  Of toch niet echt. 

Wat maakt dan echt gelukkig?  Deze vraag onderzoek ik tijdens mijn meditaties.

Dag 9: Ik ben begonnen met mediteren toen mijn zoontje een jaar oud was (hij is trouwens net 7 geworden) om te kunnen omgaan met mijn oververmoeidheid.  Ik was helemaal niet gezegend met baby’s die direct doorsliepen.  Mijn dochter sliep nog af en toe een nacht door maar mijn zoon heeft er 1,5 jaar over gedaan om de eerste keer zijn mama een hele nacht te laten slapen.  En ik was uitgeput.  Niet gewoon uitgeput, ik liep op mijn laatste benen. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat het thema burn-out op alle mogelijke manieren in mijn leven naar boven kwam. Plots overal artikels over het onderwerp, boeken die onder mijn aandacht kwamen, mensen die ik ontmoette die thuis zaten met een burn-out.  Meer, veel meer dan toeval. 

In die periode kreeg ik ook voor het eerst de boeken van Paulo Coelho onder ogen.  Heerlijke boeken stuk voor stuk.  Brida vind ik echt een prachtig liefdesverhaal, over echte liefde.  Over magische liefde. Paulo Coelho spreekt heel vaak over tekens.  In zijn beroemdste boek, de alchemist, gaat het helemaal over jezelf vinden en de tekens volgen. 

Ik vond dat eerst zo raar in die boeken over tekens.  Ik zag er nooit. Ik had NOOIT tekens.  Had nog nooit een teken gezien, misschien wel een deja vu maar dat was het ook.  Ik had nog geen dromen gehad waarmee ik iets kon, behalve dan misschien die ene die me waarschuwde dat ik me ging overslapen voor een examen.  Maar een teken, helemaal niets… nada. 

Dus diende ik te leren kijken.  Maar hoe doe je dat?  Als ik paniekerig keek met mijn verstand vond ik niets.  Erger nog, als ik mijn verstand alleen aan het woord liet, geloofde ik eigenlijk helemaal niet in tekens.  Ik moest leren kijken zonder de filter van mijn denken in te schakelen.  Puur in mijn zintuigen blijven.  Ik moest leren kijken met mijn hart. 

Volgens wat ik las, kon alles een teken zijn.  Vogels die kraaien (weet nog altijd niet wat dat betekent) of een printer die plots niet meer werkt.  De hond die niet mee wil naar een bepaalde plek.  Iets vergeten thuis.  De kids die je spiegelen en je eigen gedrag teruggeven.  Kaarten die antwoord geven op je vragen.  Mensen die net de juiste dingen zeggen.  Ik leerde de harde censuur in mijn hoofd het zwijgen op te leggen….

Als je rondom jou kijkt zie je inderdaad overal tekens.  Tekens die je helpen te weten wat er aan de hand is.  Tekens die je ondersteunen in je zoektocht.  Tekens die antwoorden brengen.  Tekens die je op de juiste plaats brengen.  Zoals iets thuis vergeten is waarschijnlijk een teken dat je later moet gaan.  Ik aanvaard het vergeten en wacht even met dankbaarheid.  Als ik iets laat vallen, weet ik dat het een teken is dat ik te gehaast ben en te weinig bewust, ik heb geleerd dat ik dan moet afremmen.  Ik volg meer en meer de tekens.  Soms brengt het teken me bij een boek, dat me dan ongelooflijk wijzer maakt.  Soms brengt het me bij een inzicht.  Vaak vertelt een teken me iets over mijn leven.  Zoals een verkoudheid een teken is dat ik vermoeid geraak en dien te rusten.  Ik aanvaard ze met vreugde en dankbaarheid.  Het is mijn persoonlijke oefening in overgave.

Punt is de tekens brachten me (toen nog volledig onbewust) naar het mediteren en ik ben ze gevolgd.  Kijk jij ook soms met je hart en zie je tekens?  

Dag 8: Vandaag tijdens het werk realiseerde ik me, dat ik altijd zou willen schrijven over mijn zoektocht  naar bewustzijn vinden in alles, in mijn hele leven.  Ik realiseerde me dit tijdens een gesprek vandaag.  Hoe het geen toeval is dat mijn afspraken in hun worsteling me steeds meenemen naar thema’s die in mijn leven ook spelen.  Vandaag nodigde mijn eerste afspraak me uit om beter uit te drukken wat bewust-zijn nu eigenlijk is.  En de volgende nodigde me uit om heel dicht bij mezelf te komen.  In zijn kalme, beheerste aanwezigheid kon ik mijn angstige zenuwen laten kalmeren en dicht bij mezelf komen.  Ik besefte plots.  Het bewustzijn dat ik zoek, is een zoektocht van zovelen, elk op hun eigen manier, een stap vooruit en vervolgens weer twee ter plaatse of een achteruit.  Een zoektocht naar gelukkig zijn, naar jezelf opnieuw heel voelen, al lopen we allemaal zoveel verschillende wegen uit en zijn we in de war over hoe we daar moeten geraken.  In de vele boeken die ik lees, vertelt de schrijver zijn eindconclusie, zijn waarheden.  Net zoals ik in mijn boek deed.  Het maakt van de schrijver een soort wijze, een soort meester, iemand die je zelfs stiekem een beetje ophemelt en bewondert.  En je hebt van die mensen die plots wijs worden of misschien wel wijs geboren worden.  (Of worden we allemaal wel wijs geboren?)  Mensen die op een dag altijd in hun bewustzijn leven en ons, arme stumpers in onze zoektocht, proberen hun inzichten door te geven.  En deze mensen zijn fantastische wegwijzers, echt.  Dankzij hen weet je uiteindelijk waar je naartoe wilt.  Maar het lijkt hen zo gemakkelijk af te gaan.  En het is ontmoedigend, het gemak waarbij ze in hun bewuste staat blijven.  Bij de meesten onder ons is het helemaal, compleet, volledig en ongelooflijk extreem anders. 

De ene dag ben ik bewust aan het werk en verlies ik alle bewustzijn als de kinderen thuis komen.  De andere dag loop ik hypernerveus rond en ben ik helemaal niet bewust.  De dag erna heb ik diepgaand gemediteerd en voel ik me dankbaar, tot ik met de hond ga wandelen en zij mijn arm eraf trekt in een poging de hond achter de deur in onze straat op zijn plaats te zetten.  Ik voel me meer verloren dan ik me bewust voel.   Ik voel me meer moedeloos dan gelukkig. 

Waarom is het zo moeilijk om permanent in contact met het bewustzijn te leven?  Waarom schiet ik automatisch in mijn kleine, angstige, boze, onzekere kind?  En ik steek daarbij de schuld uiteraard op mijn omgeving.  Zou mijn hond maar wat beter luisteren.  Hadden mijn kinderen maar wat meer zelfbeheersing.  Had ik toch maar niet zoveel verplichtingen.  Kreeg ik toch maar meer aandacht van mijn man.  En, das mijn favoriet, scheen de zon toch maar en leefde ik in een warm land.  Ja, dan zou ik me zeker in balans voelen. 

Deze blog, dit dagboek, gaat over die zoektocht.  Misschien loopt jouw zoektocht wat gelijk met de mijne.  Maar maak je niet ongerust, mijn verhaal, is helemaal niet speciaal.  Het is een dagelijkse worsteling die jij misschien herkent?

Dag 7: een drukke dag vandaag, dus ipv meditatie een quote om me op de been te houden:

Geloof is de scheppingskracht waarover alle mensen beschikken, en dat heeft niets met religie van doen.

Don Miquel Ruiz (Tolteekse sjamaan)

Dag 6 had ik een heerlijke meditatie.  Ik startte vandaag met de zittende meditatie van Edel Maex, onze Vlaamse mindfulness leraar.  Hij stelde voor om de aard van onze geest te aanvaarden: ons denken neemt ons mee op stap en dat is, ...., volkomen normaal.  Wordt daar bewust van en je bent al terug, terug bij bewust zijn.  Als ik de onderzoekers mag geloven ontstaat die stem in je hoofd maar rond je zevende levensjaar.  Mijn zoon vertelde me plots over geesten in zijn hoofd die vanalles zeggen.  Ik vond het zo erg, vanaf nu heeft hij ook steeds zo een lastige stem bij.  Daarvoor was het tenminste stil in zijn hoofd. 

Bewust zijn is beseffen dat jij niet je denken bent, maar diegene die die stem in je hoofd hoort en bewust is van het denken.  Als je dat beseft, als je dat diep voelt, heb je contact met jezelf, met je ware zelf. 

De meditatie eindigt op een open houding aannemen.  Open voor de wereld?  Open voor wat er komt? Open voor alle indrukken komende van buiten én van binnen.  Met deze open houding, mijn armen open en ontvankelijk, klaar voor een dikke knuffel, vroeg ik: hoe kan ik permanent bewust zijn?  Permanent de beelden van het universum door mij laten stromen?  Nodig haar uit, kwam er naar boven.  Nodig haar uit om permanent door jou te stromen? Ik vroeg het en wilde een deur open zetten zodat ze altijd binnen kan.  Waar kan een mens nu zo een deur plaatsen dacht ik?  Invite her in.  In mijn hart bleek duidelijk de meest geschikte plek.  In mijn geestesoog creëerde ik een eenvoudige deur, gemaakt van prachtig verduurd hout en deze zwierde ik vrolijk open, ter hoogte van mijn hart: stroom door mij bewustzijn.  Altijd.  Ik laat deze deur altijd open.  En ik voelde vervolgens mijn lichaam helemaal tintelen.  Het startte in mijn buik en rees omhoog tot in de puntjes van mijn vingers.  Ik weet dat als het de punten van mijn vingers bereikt, de trance diep gaat.  Ik bleef zo lang ik kon in dit heerlijke gevoel.  Nodigde haar herhaaldelijk uit om binnen te komen. En dit lukte.  Gedurende enkele minuten...    

De hele verdere dag heeft er een plekje net boven mijn hart gebrand.  Dank je.  

Dag 5.  Gisteren ben ik op een feestje geweest.  En er was alcohol.  Veel alcohol, zoals vaak op de feestjes waar ik kom.  En weet je, ik drink graag.  Ooit zag ik op tv een reportage over het effect van alcohol op de hersenen.  Niet over de negatieve gevolgen, maar over het genotsgevoel dat het oproept.  Met een contrastvloeistof konden ze bekijken hoe sterk het genotscentrum reageert op alcohol.  Vanuit je familiale erfenis kan je ofwel weinig tot geen reactie vertonen in je genotscentrum na het drinken van alcohol ofwel ‘licht’ het helemaal op en reageer je heel sterk op alcohol.  Hoe meer reactie, hoe leuker het is om te drinken.  Mensen die weinig stimulans krijgen door alcohol hebben de neiging om niet veel te drinken en niet te vatten wat daar nu eigenlijk leuk aan is.  Mensen die heel sterk ‘oplichten’, zullen graag en vaak drinken.  En uiteraard meer neiging hebben om alcohol te misbruiken.  Het zal ondertussen al wel duidelijk zijn dat ik bij de tweede groep behoor.  En waar ik de avond op het feest vrolijk, dansend en tetterend rondloop, voel ik me de dag daarna barslecht.  Niet van een kater, ik heb ondertussen ontdekt dat een paar glazen water op het einde van de avond een garantie is voor totaal geen kater (gecombineerd met het geluk van een gedienstig en gezond lichaam).  Neen, het slechte gevoel is vooral psychisch.  Ik schaam me de dag erna.  Ik schaam me over mijn onbeheerstheid, over mijn ongematigde beweeglijkheid en vooral over mijn loslippigheid. 

Vandaag kreeg ik van Eckhart Tolle’s site de quote: het leven geeft jou de ervaring die je het meest helpt bij je evolutie naar bewustzijn.  En hoe weet je of je net deze ervaring nodig hebt?  Wel, omdat het de ervaring is die je hebt.  Dus het feesten en het schamen is mijn ervaring die ik nodig heb om te groeien naar bewustzijn?  Drinken benevelt de geest, je vorm werkt niet helemaal goed meer.  Je voelt het genot en de vreugde van het pure zijn, onbegrensd, geen interne kritische blik meer, gewoon genieten van het moment, één met het moment, in volle overgave.  Het is het genieten van deze eenheid van een leven zonder denken.  Je schakelt het denken uit, met goed veel alcohol, en je wordt vrolijk.  Het denken is zo serieus, altijd alles onder controle willen, altijd verhalen vertellend, altijd het imago hoog houden en hopen dat anderen je ok vinden.  Zonder het denken is het leven veel authentieker, echter, eerlijker, bewuster.  Maar de bedoeling is niet onder het denken uit te zakken, maar boven het denken uit te stijgen.  Ik denk niet dat alcohol drinken onder, boven het denken uitstijgen, valt.  Zeker niet als ik terugblik op gisteren.  Maar het is wel dat vreugdevolle leven dat ik zoek.  Met een brein dat uitgeschakeld is en ruimtevol.  Het is die leegte van het denken die ik zoek.  Maar dan een leegte die ik zelf realiseer, geen nagebootste of surrogaat.  Maar mijn denken stopt nooit, ze vertelt verhalen over vroeger, ze stoeft of vergruist mezelf of anderen, of ze dwingt me mijn takenlijst af te werken of ze vindt wel nog iets anders uit.  Alles is goed om maar niet te stoppen met praten en haar invloed over mij te bewaken. 

Ik voel nu een rilling van bewustzijn door mijn lichaam trekken.  Kon ik haar maar eeuwig vasthouden.  Dank je.  

Dag 4.  Ah, de wind.  Meeste mensen verwelkomen hem niet, vinden hem eerder lastig, verzetten zich tegen hem.  Maar voor mij is hij een zachte vriend.   Altijd bereid om me gezelschap te houden.  Ik hou van hem in al zijn vormen.  Ik hou van hem als zeewind, met zijn zilte smaak.  Ik hou van hem als ochtendwind, vol verwachting.  Ik hou vooral van hem als herfstwind, met zijn warme streling en liefdevolle omhelzing.  Als ik alleen ben tijdens mijn ochtendwandeling, gaat vaak het denken met mijn tijd lopen.  Maar dan is daar de wind.  Hij strijkt langs mijn wang, beweegt wild door mijn haar of laat speels blaadjes rond mij dwarrelen.  Zelfs zijn geluid herinnert me aan wat echt is en wat maar gedachten zijn. 

De wind weeft zachte geluiden in mijn tuin doorheen de bamboe.  Ze zeggen dat wind door een bamboe bos net het geluid van een ruisende zee voorstelt, en weet je, dat is zo waar.  Als ik buiten kom, komt de rust van de tuin me tegemoet in het geluid van de zingende bladeren.  Ze zingen een prachtig lied van verwelkoming en ruisen de mensenwereld weg uit mijn gedachten.  Daarnet nog, toen ik gehaast in de slaapkamer de lakens ververste, herinnerde hij me aan het oneindige stille in ieder van ons.  (De bamboe staat onder ons slaapkamerraam.)  Ik stond even stil en liet alles van me afglijden.  Voelde een rilling van vreugde over mijn rug glijden.  Wat ben ik toch gezegend met deze vriend.  Steeds aanwezig, steeds alert om me liefdevol maar vastberaden tot innerlijke vreugde te brengen. 

Dag 3 en ik heb nog geen verslag gemaakt van het gesprek. Waarschijnlijk omdat ik vind dat het gesprek nogal kort en bondig uitgevallen was.  Het was eerst en vooral zeer moeilijk om in meditatie te gaan.  Heb weer een tijd niet gemediteerd en dat voel ik wel. Mijn hoofd gedachtevrij en helder maken is een hele klus. Poes zat zichzelf de hele tijd te wassen, goed wetende dat ik nog heel ver van het doel stond.  Maar toen ze voelde dat ik er bijna was, hield ze plots op, legde haar hoofd neer en begon heerlijk te spinnen. 

Ik riep om haar, dwingeland waar ben je?  Niets.  Waar ben je?  Niets.  Waar ben je?  Niets.  Of misschien toch niet niets, een grote grijze wolk vormde zich.  Heel groot, het benam het hele zicht.  Het hele zicht van mijn gesloten ogen.  De grijze wolk is de dwingeland, overweldigend en alles overschaduwend.  Een grijze wereld plots.  In plaats van ermee te vechten of ervoor te vluchten of erlangs te geraken ging ik er recht in.  Dook ik er helemaal in.  En enige seconden later spatte de grijze wolk open.  Ze werd opengereten door een prachtig geel zonlicht en verbrandde in dit helle aanschijn.  Plots was er de stilte, het niets, ik zweefde over de dageraad, rood-paars licht in.  Toen dacht ik: is dit alles?  Is het echt zo simpel? Gewoon met je aandacht erbij blijven en volhouden tot het oplost?  En toen was het moment voorbij.  Niks zweven meer.  Boem, bang terug in mijn lichaam.  Dat stomme denken ook.  Zou dat een beginnende eenheidservaring geweest zijn?

Deze nacht lag ik om 2u nog te woelen, helemaal overgeleverd aan mijn gepieker.  Ik herinnerde de ervaring en besloot met mijn aandacht in mijn hoofd te gaan, het uit te houden, tot het eeuwige getater zou ophouden.  De eerste keer lukte het maar even, de volgende keer, werd ik 7u later wakker.  

Dag 2, het prille begin en heb er gisteren een halve nacht van wakker gelegen.  Heerlijk en griezelig ruimte te hebben om twee dingen te kunnen doen die ik zo graag beleef: schrijven én mediteren.  Waarlijk fantastisch, het stemt me dankbaar en maakt me super-streverig.

Deze titel wilde ik al lang gebruiken.  Ok, ik geef toe dat niet enkel vrouwen perfectionistisch zijn, maar we kunnen er toch wel wat van.  Hoe komen we er in godsnaam op dat we in alles perfect moeten zijn?  Zelf ben ik een (bijna) veertiger met twee kinderen in de lagere school.  En ik doe zo mijn best.  Zo mijn best om mijn voltijdse job goed te doen en hierin nog te groeien. Zo mijn best om het huis gezellig en opgeruimd en gepoetst te houden.  Zo mijn best om elke dag gezond én lekker eten te koken (echt, echt niet evident met twee kinderen).  Zo mijn best om mijn kinderen gelukkig te maken (opnieuw, echt niet evident want ze hebben hun uitdagingen meegekregen).  Mijn best ook om mijn man te steunen en te stimuleren.  Mijn best om de huisdieren een fijn leven te geven en ja, helemaal achteraan kom ik.  Meestal bijzonder slechtgemutst omdat ik vind dat het allemaal toch wel wat beter kon.  Dus op het einde van de dag lig ik verwijtend en zorgen makend in mijn bed te woelen.  Je kan het je voorstellen hoever af dit ligt van het paradijselijke klaproos verhaal. 

Dus ik vind het dringend tijd om eens heel goed met mijn dwingeland te ‘praten’.  Mijn begeleidster wordt zo zenuwachtig van mijn dwingeland dat ik er niet meer durf over te beginnen bij haar.  Tja, ik kan me wel voorstellen dat ze haar irritant vindt.  Ze is ook irritant en tegelijk onmiskenbaar aanwezig.  Terwijl ik hier zit te schrijven komt de poes er al bij.  Zij ziet mediteren steeds goed zitten.  Ik zie haar vaak als ik mediteer, ze loopt dan mee met mij, als een vurige schim, speels naast of voor mijn voeten lopend.  Zo moeiteloos als zij in en uit trance gaat.  Daar ben ik echt nog lang niet.  Het kost me zoveel moeite het hoofd leeg te maken en de trance te laten overnemen.  Goed niet langer treuzelen.  Let’s start meditating.  Poes kijkt me meewarig aan: meditatie, huh, for dummies zeker.  Ah, dwingeland, je bent er al, goed zo, dan kunnen we eens deftig spreken…

Klaproos

Tijdens een heel intense en begeleide meditatie kreeg ik steeds het beeld van een klaproos voor ogen.  Ik probeerde er langs te kijken, langs links en langs rechts.  Maar het beeld verdween niet.  Zuchtend besefte ik dat het zou blijven.  Mijn begeleider suggereerde te vragen wat het kwam zeggen. 

Jij bent als een klaproos, indien je het contact met je bron verbreekt, verwelk je ogenblikkelijk.  Ogenblikkelijk.

Wat is dat dan contact met DE bron vroeg ik?  Toch wel wat geïrriteerd want ik had de bedoeling dit contact met mijn intuïtie voor een andere prangende vraag te gebruiken. 

Contact met de bron is contact met je levenskracht, met je chi, met moeder aarde, met het stromen van je innerlijk leven, met aldatis, met het witte licht, met god als je dat wil.  Het is een contact met je bewustzijn.  Met jou dat het bewustzijn is.  Het is het contact met je ziel, met je echte zelf, dat verbonden is met alle zielen van de hele wereld, overal.

Aahaa, mijn irritatie was ondertussen helemaal verdwenen, het is inderdaad zo dat als ik het contact verbreek met mijn bron ik me verloren en eenzaam voel.  Alleen en verlaten, angstig en onzeker, aan mijn lot overgelaten.  Vanuit dit angstig gevoel begin ik te piekeren, heel hard en intens, krampachtig zoekend naar antwoorden en hoe ik van mijn angst kan af geraken.  Voor mij is de wereld zo overprikkelend, zo intens en lawaaierig.  Als ik niet mediteer, niet dicht bij mijn echte zelf blijf, duurt het maar even, voor mijn neurosen overnemen. 

Ik wil wel permanent contact met de bron.  Permanent bewust zijn.  Permanent contact met mijn intuïtie.  Permanent vol levenskracht.  Permanent verbonden met aldatis.  Permanent in stilte.  Permanent lijkt me heerlijk. 

Met hulp van deze blog wil ik het permanente bereiken.  Een steun in mijn zoektocht.  Een herinnering aan mijn doel.  Een luisterend oor.  En hopelijk een inspiratiebron en ontmoetingsmogelijkheid voor anderen. 

Zoeken jullie mee?

Searchesssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss