Dag 7: een drukke dag vandaag, dus ipv meditatie een quote om me op de been te houden:

Geloof is de scheppingskracht waarover alle mensen beschikken, en dat heeft niets met religie van doen.

Don Miquel Ruiz (Tolteekse sjamaan)

Dag 6 had ik een heerlijke meditatie.  Ik startte vandaag met de zittende meditatie van Edel Maex, onze Vlaamse mindfulness leraar.  Hij stelde voor om de aard van onze geest te aanvaarden: ons denken neemt ons mee op stap en dat is, ...., volkomen normaal.  Wordt daar bewust van en je bent al terug, terug bij bewust zijn.  Als ik de onderzoekers mag geloven ontstaat die stem in je hoofd maar rond je zevende levensjaar.  Mijn zoon vertelde me plots over geesten in zijn hoofd die vanalles zeggen.  Ik vond het zo erg, vanaf nu heeft hij ook steeds zo een lastige stem bij.  Daarvoor was het tenminste stil in zijn hoofd. 

Bewust zijn is beseffen dat jij niet je denken bent, maar diegene die die stem in je hoofd hoort en bewust is van het denken.  Als je dat beseft, als je dat diep voelt, heb je contact met jezelf, met je ware zelf. 

De meditatie eindigt op een open houding aannemen.  Open voor de wereld?  Open voor wat er komt? Open voor alle indrukken komende van buiten én van binnen.  Met deze open houding, mijn armen open en ontvankelijk, klaar voor een dikke knuffel, vroeg ik: hoe kan ik permanent bewust zijn?  Permanent de beelden van het universum door mij laten stromen?  Nodig haar uit, kwam er naar boven.  Nodig haar uit om permanent door jou te stromen? Ik vroeg het en wilde een deur open zetten zodat ze altijd binnen kan.  Waar kan een mens nu zo een deur plaatsen dacht ik?  Invite her in.  In mijn hart bleek duidelijk de meest geschikte plek.  In mijn geestesoog creëerde ik een eenvoudige deur, gemaakt van prachtig verduurd hout en deze zwierde ik vrolijk open, ter hoogte van mijn hart: stroom door mij bewustzijn.  Altijd.  Ik laat deze deur altijd open.  En ik voelde vervolgens mijn lichaam helemaal tintelen.  Het startte in mijn buik en rees omhoog tot in de puntjes van mijn vingers.  Ik weet dat als het de punten van mijn vingers bereikt, de trance diep gaat.  Ik bleef zo lang ik kon in dit heerlijke gevoel.  Nodigde haar herhaaldelijk uit om binnen te komen. En dit lukte.  Gedurende enkele minuten...    

De hele verdere dag heeft er een plekje net boven mijn hart gebrand.  Dank je.  

Dag 5.  Gisteren ben ik op een feestje geweest.  En er was alcohol.  Veel alcohol, zoals vaak op de feestjes waar ik kom.  En weet je, ik drink graag.  Ooit zag ik op tv een reportage over het effect van alcohol op de hersenen.  Niet over de negatieve gevolgen, maar over het genotsgevoel dat het oproept.  Met een contrastvloeistof konden ze bekijken hoe sterk het genotscentrum reageert op alcohol.  Vanuit je familiale erfenis kan je ofwel weinig tot geen reactie vertonen in je genotscentrum na het drinken van alcohol ofwel ‘licht’ het helemaal op en reageer je heel sterk op alcohol.  Hoe meer reactie, hoe leuker het is om te drinken.  Mensen die weinig stimulans krijgen door alcohol hebben de neiging om niet veel te drinken en niet te vatten wat daar nu eigenlijk leuk aan is.  Mensen die heel sterk ‘oplichten’, zullen graag en vaak drinken.  En uiteraard meer neiging hebben om alcohol te misbruiken.  Het zal ondertussen al wel duidelijk zijn dat ik bij de tweede groep behoor.  En waar ik de avond op het feest vrolijk, dansend en tetterend rondloop, voel ik me de dag daarna barslecht.  Niet van een kater, ik heb ondertussen ontdekt dat een paar glazen water op het einde van de avond een garantie is voor totaal geen kater (gecombineerd met het geluk van een gedienstig en gezond lichaam).  Neen, het slechte gevoel is vooral psychisch.  Ik schaam me de dag erna.  Ik schaam me over mijn onbeheerstheid, over mijn ongematigde beweeglijkheid en vooral over mijn loslippigheid. 

Vandaag kreeg ik van Eckhart Tolle’s site de quote: het leven geeft jou de ervaring die je het meest helpt bij je evolutie naar bewustzijn.  En hoe weet je of je net deze ervaring nodig hebt?  Wel, omdat het de ervaring is die je hebt.  Dus het feesten en het schamen is mijn ervaring die ik nodig heb om te groeien naar bewustzijn?  Drinken benevelt de geest, je vorm werkt niet helemaal goed meer.  Je voelt het genot en de vreugde van het pure zijn, onbegrensd, geen interne kritische blik meer, gewoon genieten van het moment, één met het moment, in volle overgave.  Het is het genieten van deze eenheid van een leven zonder denken.  Je schakelt het denken uit, met goed veel alcohol, en je wordt vrolijk.  Het denken is zo serieus, altijd alles onder controle willen, altijd verhalen vertellend, altijd het imago hoog houden en hopen dat anderen je ok vinden.  Zonder het denken is het leven veel authentieker, echter, eerlijker, bewuster.  Maar de bedoeling is niet onder het denken uit te zakken, maar boven het denken uit te stijgen.  Ik denk niet dat alcohol drinken onder, boven het denken uitstijgen, valt.  Zeker niet als ik terugblik op gisteren.  Maar het is wel dat vreugdevolle leven dat ik zoek.  Met een brein dat uitgeschakeld is en ruimtevol.  Het is die leegte van het denken die ik zoek.  Maar dan een leegte die ik zelf realiseer, geen nagebootste of surrogaat.  Maar mijn denken stopt nooit, ze vertelt verhalen over vroeger, ze stoeft of vergruist mezelf of anderen, of ze dwingt me mijn takenlijst af te werken of ze vindt wel nog iets anders uit.  Alles is goed om maar niet te stoppen met praten en haar invloed over mij te bewaken. 

Ik voel nu een rilling van bewustzijn door mijn lichaam trekken.  Kon ik haar maar eeuwig vasthouden.  Dank je.  

Dag 4.  Ah, de wind.  Meeste mensen verwelkomen hem niet, vinden hem eerder lastig, verzetten zich tegen hem.  Maar voor mij is hij een zachte vriend.   Altijd bereid om me gezelschap te houden.  Ik hou van hem in al zijn vormen.  Ik hou van hem als zeewind, met zijn zilte smaak.  Ik hou van hem als ochtendwind, vol verwachting.  Ik hou vooral van hem als herfstwind, met zijn warme streling en liefdevolle omhelzing.  Als ik alleen ben tijdens mijn ochtendwandeling, gaat vaak het denken met mijn tijd lopen.  Maar dan is daar de wind.  Hij strijkt langs mijn wang, beweegt wild door mijn haar of laat speels blaadjes rond mij dwarrelen.  Zelfs zijn geluid herinnert me aan wat echt is en wat maar gedachten zijn. 

De wind weeft zachte geluiden in mijn tuin doorheen de bamboe.  Ze zeggen dat wind door een bamboe bos net het geluid van een ruisende zee voorstelt, en weet je, dat is zo waar.  Als ik buiten kom, komt de rust van de tuin me tegemoet in het geluid van de zingende bladeren.  Ze zingen een prachtig lied van verwelkoming en ruisen de mensenwereld weg uit mijn gedachten.  Daarnet nog, toen ik gehaast in de slaapkamer de lakens ververste, herinnerde hij me aan het oneindige stille in ieder van ons.  (De bamboe staat onder ons slaapkamerraam.)  Ik stond even stil en liet alles van me afglijden.  Voelde een rilling van vreugde over mijn rug glijden.  Wat ben ik toch gezegend met deze vriend.  Steeds aanwezig, steeds alert om me liefdevol maar vastberaden tot innerlijke vreugde te brengen. 

Dag 3 en ik heb nog geen verslag gemaakt van het gesprek. Waarschijnlijk omdat ik vind dat het gesprek nogal kort en bondig uitgevallen was.  Het was eerst en vooral zeer moeilijk om in meditatie te gaan.  Heb weer een tijd niet gemediteerd en dat voel ik wel. Mijn hoofd gedachtevrij en helder maken is een hele klus. Poes zat zichzelf de hele tijd te wassen, goed wetende dat ik nog heel ver van het doel stond.  Maar toen ze voelde dat ik er bijna was, hield ze plots op, legde haar hoofd neer en begon heerlijk te spinnen. 

Ik riep om haar, dwingeland waar ben je?  Niets.  Waar ben je?  Niets.  Waar ben je?  Niets.  Of misschien toch niet niets, een grote grijze wolk vormde zich.  Heel groot, het benam het hele zicht.  Het hele zicht van mijn gesloten ogen.  De grijze wolk is de dwingeland, overweldigend en alles overschaduwend.  Een grijze wereld plots.  In plaats van ermee te vechten of ervoor te vluchten of erlangs te geraken ging ik er recht in.  Dook ik er helemaal in.  En enige seconden later spatte de grijze wolk open.  Ze werd opengereten door een prachtig geel zonlicht en verbrandde in dit helle aanschijn.  Plots was er de stilte, het niets, ik zweefde over de dageraad, rood-paars licht in.  Toen dacht ik: is dit alles?  Is het echt zo simpel? Gewoon met je aandacht erbij blijven en volhouden tot het oplost?  En toen was het moment voorbij.  Niks zweven meer.  Boem, bang terug in mijn lichaam.  Dat stomme denken ook.  Zou dat een beginnende eenheidservaring geweest zijn?

Deze nacht lag ik om 2u nog te woelen, helemaal overgeleverd aan mijn gepieker.  Ik herinnerde de ervaring en besloot met mijn aandacht in mijn hoofd te gaan, het uit te houden, tot het eeuwige getater zou ophouden.  De eerste keer lukte het maar even, de volgende keer, werd ik 7u later wakker.  

Dag 2, het prille begin en heb er gisteren een halve nacht van wakker gelegen.  Heerlijk en griezelig ruimte te hebben om twee dingen te kunnen doen die ik zo graag beleef: schrijven én mediteren.  Waarlijk fantastisch, het stemt me dankbaar en maakt me super-streverig.

Deze titel wilde ik al lang gebruiken.  Ok, ik geef toe dat niet enkel vrouwen perfectionistisch zijn, maar we kunnen er toch wel wat van.  Hoe komen we er in godsnaam op dat we in alles perfect moeten zijn?  Zelf ben ik een (bijna) veertiger met twee kinderen in de lagere school.  En ik doe zo mijn best.  Zo mijn best om mijn voltijdse job goed te doen en hierin nog te groeien. Zo mijn best om het huis gezellig en opgeruimd en gepoetst te houden.  Zo mijn best om elke dag gezond én lekker eten te koken (echt, echt niet evident met twee kinderen).  Zo mijn best om mijn kinderen gelukkig te maken (opnieuw, echt niet evident want ze hebben hun uitdagingen meegekregen).  Mijn best ook om mijn man te steunen en te stimuleren.  Mijn best om de huisdieren een fijn leven te geven en ja, helemaal achteraan kom ik.  Meestal bijzonder slechtgemutst omdat ik vind dat het allemaal toch wel wat beter kon.  Dus op het einde van de dag lig ik verwijtend en zorgen makend in mijn bed te woelen.  Je kan het je voorstellen hoever af dit ligt van het paradijselijke klaproos verhaal. 

Dus ik vind het dringend tijd om eens heel goed met mijn dwingeland te ‘praten’.  Mijn begeleidster wordt zo zenuwachtig van mijn dwingeland dat ik er niet meer durf over te beginnen bij haar.  Tja, ik kan me wel voorstellen dat ze haar irritant vindt.  Ze is ook irritant en tegelijk onmiskenbaar aanwezig.  Terwijl ik hier zit te schrijven komt de poes er al bij.  Zij ziet mediteren steeds goed zitten.  Ik zie haar vaak als ik mediteer, ze loopt dan mee met mij, als een vurige schim, speels naast of voor mijn voeten lopend.  Zo moeiteloos als zij in en uit trance gaat.  Daar ben ik echt nog lang niet.  Het kost me zoveel moeite het hoofd leeg te maken en de trance te laten overnemen.  Goed niet langer treuzelen.  Let’s start meditating.  Poes kijkt me meewarig aan: meditatie, huh, for dummies zeker.  Ah, dwingeland, je bent er al, goed zo, dan kunnen we eens deftig spreken…

Klaproos

Tijdens een heel intense en begeleide meditatie kreeg ik steeds het beeld van een klaproos voor ogen.  Ik probeerde er langs te kijken, langs links en langs rechts.  Maar het beeld verdween niet.  Zuchtend besefte ik dat het zou blijven.  Mijn begeleider suggereerde te vragen wat het kwam zeggen. 

Jij bent als een klaproos, indien je het contact met je bron verbreekt, verwelk je ogenblikkelijk.  Ogenblikkelijk.

Wat is dat dan contact met DE bron vroeg ik?  Toch wel wat geïrriteerd want ik had de bedoeling dit contact met mijn intuïtie voor een andere prangende vraag te gebruiken. 

Contact met de bron is contact met je levenskracht, met je chi, met moeder aarde, met het stromen van je innerlijk leven, met aldatis, met het witte licht, met god als je dat wil.  Het is een contact met je bewustzijn.  Met jou dat het bewustzijn is.  Het is het contact met je ziel, met je echte zelf, dat verbonden is met alle zielen van de hele wereld, overal.

Aahaa, mijn irritatie was ondertussen helemaal verdwenen, het is inderdaad zo dat als ik het contact verbreek met mijn bron ik me verloren en eenzaam voel.  Alleen en verlaten, angstig en onzeker, aan mijn lot overgelaten.  Vanuit dit angstig gevoel begin ik te piekeren, heel hard en intens, krampachtig zoekend naar antwoorden en hoe ik van mijn angst kan af geraken.  Voor mij is de wereld zo overprikkelend, zo intens en lawaaierig.  Als ik niet mediteer, niet dicht bij mijn echte zelf blijf, duurt het maar even, voor mijn neurosen overnemen. 

Ik wil wel permanent contact met de bron.  Permanent bewust zijn.  Permanent contact met mijn intuïtie.  Permanent vol levenskracht.  Permanent verbonden met aldatis.  Permanent in stilte.  Permanent lijkt me heerlijk. 

Met hulp van deze blog wil ik het permanente bereiken.  Een steun in mijn zoektocht.  Een herinnering aan mijn doel.  Een luisterend oor.  En hopelijk een inspiratiebron en ontmoetingsmogelijkheid voor anderen. 

Zoeken jullie mee?

Searchesssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss